Stadsbalkon

Terwijl er een hartige taart in de oven staat, ga ik een uurtje op ons het balkon zitten. Ik overdrijf niet als ik schrijf dat het een smal balkon is. Een groter contrast met ons Italiaanse buiten bestaat er niet. De zon schijnt ook alleen maar op het wandbord. Maar niet geklaagd, ik zit tenminste buiten en de temperatuur is heerlijk. Mijn boek, Koetsier Herfst van Charlotte Mutsaers nam ik mee uit onze mini-bieb in de centrale hal van ons gebouw. Het heeft me nog niet bij de kladden dus kan het zomaar gebeuren dat ik  het morgen weer terugzet. We zullen zien.

Wasdag

Mijn ouders zetten vroeger al op zondagavond een grote ketel gevuld met water op het gas. Daar werd de kookwas ingestopt en dat pruttelde dan een hele nacht door. Tot maandagochtend ook de rest aan de beurt was en mijn moeder tot na het middaguur bezig was met wassen, spoelen en wringen. Het was een zwaar karwei en al snel deed een semi automatische wasmachine zijn intrede. Het water werd met een slang aan en afgevoerd, een ronddraaiende vin deed de wasbeweging. Wij van de moderne huishoudens, proppen nu de was achter een deurtje en hebben er nauwelijks omkijken naar. Maar als ik ergens een was zie hangen, maak ik een foto, zoals hier in Napels. Een eerbetoon aan al onze moeders die onder allerlei omstandigheden met luiers en lakens en meer aan de slag moesten. Aan het eind van de dag waren hun handen rood en gerimpeld. Wat een klus.

Emmers

 

Het was gisteren zo’n mooie dag dat we besloten om  vóór het eten samen met kinderen en kleinkinderen nog even in de tuin te gaan zitten. Dat gaat net even anders dan in Caldese, waar we vanuit het huis zo de tuin in stappen. In Delft nemen we de happen en drank in een tas mee en gaan met de lift naar beneden om in de gemeenschappelijke tuin te kunnen zitten. Het is inmiddels een etmaal later en het regent. Geheel volgens de verwachting. Wat zijn we blij dat we er op het juiste moment van geprofiteerd hebben. Na de polderwandeling vanmorgen, die we ook nog droog liepen, vult de zondag zich verder met binnenklusjes, krant, boek en emmers vol tevredenheid.

Blik

Met auto’s heb ik niet zoveel. Maar toen ik deze VW kever bij ons voor de deur zag staan, was ik toch wel gecharmeerd. De eerste auto van mijn vader was een kever en zelf hebben we er ook twee gehad. Hoop plezier van gehad trouwens ook. De laatste kever kocht ik voor f 750,- en verkocht hem na twee jaar voor f 600,-. Da’s goedkoop rijden, hoor. Het was sowieso wel een week met nostalgische auto’s. Mijn echtvriend kroop voor de gein even in een Fiat 500 die meer dan veertig jaar oud is. Dat ziet er dan zo uit.

Of zo

Doelen

Het filmhuis ligt op nog geen vijfhonderd meter van ons huis. Het liefst lopen we er via de Doelentuin naar toe. Ik laat het graag zien om aan te tonen dat het heus geen kommer en kwel is met de groenvoorziening in hartje stad. De tot stompjes verworden bomen die ik een paar dagen geleden liet zien, doen dat wellicht vermoeden. Ik denk dat als je leidingen wil vernieuwen in een smalle straat langs een gracht, je zoveel wortels tegenkomt, dat de bomen niet te redden zijn. Op Het Rietveld zijn al nieuwe bomen geplant en het begint weer ergens op te lijken.

Lopen en zitten

Je voelt het direct, hè. Als de zon schijnt is iedereen net wat meer ontspannen en vrolijk. Heb ik zelf ook hoor. Lekker even lopen slenteren door de stad. Vers fruit gekocht, langs wat antiekkramen gescharreld maar natuurlijk niets gekocht. Me verbaasd over studenten in driedelig grijs, zittend in rondvaartboten. Overal fotograferende mensen gezien en Italiaanse toeristen horen kwebbelen.  Door dat laatste voel ik me dubbel thuis. Ik neem het ervan en ga nog een uurtje op ons mini-balkon zitten. Zonnestralen vangen.

Rondje Westland

Een vriendin van me en haar man hadden ons, samen met nog een vriendin, uitgenodigd voor een vaartocht door het Westland. Vanuit hun mooie achtertuin in Naaldwijk vaar  je zo in hun sloep een fraaie route. Een route die vroeger bevaren werd door de tuinders naar de veilingen. Aan boord was er een smakelijke lunch en er moest worden bijgepraat. En dan wil je ook graag nog om je heen kijken en foto’s maken. Ik kwam handen, ogen en monden tekort. Wat is Nederland toch mooi. En wat hebben we zitten genieten. Goed, het was wat fris maar laten we het er op houden dat wolkenluchten veel interessanter zijn dan een strakblauwe hemel. Voor een foto.

Omringen met fraaie dingen

Eigenlijk ben ik op zoek naar een ouderwetse rieten wasmand, een houten schaarlamp en een klein vitrinekastje. En toen kwam ik hiermee thuis. Op een kringlooprondje met mijn zus liep ik er tegenaan. De appel ligt er naast om te laten zien hoe klein het is. De afgelopen regendagen heb ik ook gebruikt om ons washok eens grondig op te ruimen. Zolang de hoeveelheid troep die weg gaat, groter is dan dit kleine vrolijke paneeltje, kan ik dat prima verantwoorden voor me zelf. Het ziet er naar uit dat de twee theaterbankjes waar ik al een hele tijd van af wil, vanavond opgehaald worden. Meer eruit dan erin blijft toch het doel.

Traditioneel

Boerderij in Klein Delfgauw. Maar daar wil ik het niet over hebben. Meer over kersen, walnoten en een speenvarken. Over een uitnodiging voor een bruiloft. Want daar gaat vandaag het verhaal van Cisca over. Vooral dit laatste gaat op een heel bijzondere manier. De hoeveelheid tradities in Servië is in mijn ogen groter dan in NL. Zou dat komen omdat we zo individualistisch zijn ingesteld? Hebben wij veel van onze tradities overboord gegooid? Ik weet het niet. Het lijkt of iedereen origineel wil zijn, zeker waar het een bruiloft betreft. Op het strand, in een weiland of in een landhuis. Een neef van me trouwde tijdens een cabaretvoorstelling. Maar ik dwaal af. Lees Cisca maar over de Servische aankondiging. Ze heeft haar eigen button op de zwarte balk.

Kunst in het bos

Als een detective liep ik vanmorgen opnieuw naar de plek waar ik vorige week de bosnymf had aangetroffen.  Mijn eerste gesprek voerde ik met een man die twee honden uit liet. ‘Ik loop hier dagelijks en was een weekje weggeweest. Ineens lag ze daar. Ik schrok me rot’ aldus de hondenman. Die verder geen idee had van het hoe en waarom van het beeld. Ik ging maar eens wat dichterbij staan en prikte zachtjes in de nymf. ‘Ze is van leem hoor’ zei een passerende vrouw vanuit een clubje Nordic Walkers. ‘Ik heb een krantenknipsel bij me. Hier, fotografeer het even dan weet je alles. Je kunt een workshop leemkleien volgen’, voegde ze er nog aan toe. En inderdaad nu weet ik alles. Klik hier om op de site van kunstenares Jaqueline van Roosmalen te komen. Helaas begint de nymf al een beetje te vergaan. Dat gold niet voor de sportieve dames. Die trokken de regenhoedjes wat dieper over de oren en zetten er de pas weer in.

Dat deed ik ook. Zonder regenhoed maar mét paraplu. Zie ik ineens deze in een boom hangen! Daar mogen jullie zelf het ontbrekende verhaal bij verzinnen.