Grensgebied

Het voelde wat onwennig, de zondagochtendwandeling zonder een camera in de hand. Maar het kletst wel lekker door, ik hoef niet te stoppen voor het maken van een foto om me dan even later in een sukkeldrafje weer aan te sluiten bij de andere wandelaars. Gisteren in het Zuidhollandse eiland Voorne Putten heb ik zoveel fraai polderlandschap gezien en gefotografeerd, dat ik het zonde vind de foto ongebruikt te laten. Opvallend mooie lucht, opvallend niet-herfstig. Aan de einder is de eerste hoogbouw zichtbaar en verder is het land opvallend leeg zo op de grens van de Randstad.

Wijndomein

En daar liepen we vandaag toch ineens door een wijngaard! Gewoon eentje hier in de buurt. Bij vrijwel alle Nederlandse wijngaarden, en dat zijn er steeds meer, was vandaag een open dag. Tussen een bezoek aan dochter en kleindochter in een Dordrechts ziekenhuis en een paar uur oppassen op het zusje van de boreling in Zwijndrecht, liepen we over Wijndomein de Vier Ambachten in Simonshaven. Onder de rook van Rotterdam wordt op biologisch verantwoorde wijze Nederlandse wijn geproduceerd. Vooral mijn eigen wijnboer heeft zijn ogen goed de kost gegeven en veel opgestoken. Bij het weggaan riep hij enthousiast hier nog wel eens terug te komen. Te leerzaam.

Juliët

Vandaag geboren Juliët Catherine. Dochter van Fleur en Tommy, zusje van Isabel. O, wat is ze mooi en lief en gewenst. Welkom in je gezin, in de familie en op de wereld, nieuw mensje, nieuwe kleindochter.

Kunst op straat

Al weer een druk en uithuizig dagje. Met weinig blogtijd. Deze foto maakte ik vanuit de auto, stilstaand bij het stoplicht. ‘Ik ga rijden, hoor’, riep mijn chauffeur. Net op tijd schoot ik dit plaatje en voort gingen we weer. Eenmaal thuis zie ik pas dat er voor het grote huis een kunstwerk staat. Ik voel een nieuwe serie aankomen. Kunst in Delft. Toen ik afgelopen maandag er zelf niet aan toekwam om uit te zoeken van wie een kunstwerk is, bleek er een aardige vrouw in Frankrijk te wonen, die dat voor me deed. Nu ga ik echt zelf aan de slag. Alleen nog niet vandaag. Op deze foto is genoeg ander fraais te zien, dacht ik zo.

Bezem

Het is vooral de wind die zorgt dat er zoveel blad valt. Ik vind het opvallend dat er nog steeds zo weinig herfstkleurige bladeren zijn. De uitbater van dit terras denkt kennelijk nog niet aan opbreken en laat zijn rieten stoelen buiten staan. Wachtend op klanten die geen afscheid willen nemen van de zomer. En gelijk hebben ze. Tot ver in oktober kan het aangenaam toeven zijn op een terras. Binnen een straal van vijfhonderd meter vanaf onze voordeur kunnen wij er zo neer strijken. Een prettig idee. Al heb ik sterk de neiging even met een bezem aan de gang te gaan.

Glas voor het raam

Het neemt altijd een paar dagen in beslag voor we weer helemaal thuis zijn in Delft. Kleding in kasten, buren begroeten, boodschappen in huis halen, potten met jam uitdelen, druiven distribueren, genoeg te doen. We nemen er de tijd voor en het begint er weer een beetje op te lijken. Ons heimelijke verlangen naar Italië ebt langzaam weg, dat komt vooral door alle heerlijke familie om ons heen. We namen één hele grote en twee kleine wijnflessen mee die zo opvallend decoratief staan te zijn in Caldese. In ons Delftse huis lopen onze  twee werelden nu mooi in elkaar over en dempen we de heimwee.

Nat gras

O, ja, de dagfoto. Kijk, in Italië heb ik alle tijd en rust om daar uitgebreid mee bezig te zijn. Hier in NL moet het, zeker de eerste dagen, even tussendoor. Toen we rond lunchtijd tussen twee gezellige familiebezoeken door over de Plantage in Delft reden, zijn we even gestopt voor deze foto. De hele dag waren er felle buien en behoorlijk harde windstoten. Dat ik in het gras stond te soppen weten jullie alleen omdat ik het hier vertel. We zien zelfs een flauw zonnetje. Dit plaatje vraagt om een herhaling in herfstige omstandigheden. En als ik dan wat meer tijd heb, vogel ik meteen uit wie de maker is van dit kunstwerk. Beloofd.

Hotel Napoleon

Met de auto doen we er anderhalve dag over om van Gubbio naar Delft te rijden. Vliegen gaat in anderhalf uur en is ook nog eens goedkoper. Hoe dan ook, we maken tijdens onze autoreis altijd in Duitsland een tussenstop bij Hotel Napoleon. Waarvan we de eigenaresse, buiten haar gehoorsafstand, Frau Apfelstrüdel noemen. We eten daar  rundvleessoep en een schnitzel. Het zijn dat soort gewoontes die zekerheid bieden in het leven, denk ik maar. Frau Apfelstrüdel vergeet nooit te informeren naar onze dochter die ze twee maal ontmoet heeft en poezelt daarbij ook altijd even over mijn hand. Genoeg redenen dus voor de jaarlijkse overnachting.

De VD-13-75

Waar een archief opschonen al niet goed voor is! Ach.. kijk mij daar nou staan. Die rechter dat ben ik, naast mij mijn zusje Plonie. Mijn moeder had onze overgooiers zelf gemaakt, zoals ze al onze kleding maakte. In de blauwe kever reed mijn vader, die als vertegenwoordiger al een auto had toen de straat nog ruimte bood om er met alle buurtkinderen te hoela-hoepen. In een nieuwere auto en ikzelf met een verouderd uiterlijk rijden we vandaag noordwaarts. Weg uit Caldese, op naar Delft.

(met dank aan zwager Ton die de dia overzette)

Het hangt aan de pergola en is zoet

Op het ene moment sta je het groen als het ware naar volle wasdom te kijken en het volgende moment hangen er trossen zo groot als morgen de hele dag. Ze zijn heerlijk zoet en sappig. Vanwege het hoge suikergehalte passen ze niet echt in mijn eetpatroon dus eet A3 zich suf aan deze knoeperts. Maar ik kan de familie in Nederland geruststellen, er komt een kist mee hoor.