Voor en achter

Het asfalt is weggebroken en oude stoepranden zijn verwijderd. Aan de voorzijde van ons gebouw wordt met echte klinkers een veel fraaiere straat gemaakt. Er wordt hard gewerkt bovendien. In tegenstelling tot wat er aan de achterkant van het gebouw gebeurt. Daar is men al maanden bezig onze gezamenlijke binnentuin te herstellen. Of beter, het dak van de garage, waarop de binnentuin is aangelegd. De twee mannen die daar aan het werk horen te zijn, lieten zich vandaag en gisteren niet zien. Zeker een andere klus aan het doen. Erg irritant. Ook voor de beminnelijke buurman die deze klus, namens de bewoners, aanstuurt. Wedden dat hij de boze telefoontjes krijgt?

In de knoop

Een saaie prutteldag. Wat het weer betreft, dan. Een uitgelezen dag om een eerder uitgestelde afspraak alsnog uit te voeren. Kaarsjes aan, wijn op tafel en een lasagnaschotel als lunch. Een paar dierbare familieleden schuiven aan, verhalen uit de oude doos. Maar vooral ook goede gesprekken en een kopje koffie toe. Zomaar op een doordeweekse middag. Vooral dat laatste blijft onwennig. En dat heb ik alleen als het om echtparen gaat. Want met een stel vriendinnen lunchen voelt veel minder gepensioneerd aan. Een verklaring voor mijn vervreemding kan ik maar niet vinden.

Oud archief

Bijna twee uur heb ik zitten zoeken naar de foto  van ruim een jaar geleden. Toen ontmoetten Isabel en Siem elkaar voor het eerst. Het was vandaag opnieuw een moeder-dochter-kleinkinddag waarbij vemeld moet worden dat de oma’s vriendinnen zijn. De dochters kunnen het uitstekend met elkaar vinden, maar de jongsten twee moesten nog wel even aan elkaar wennen. Dat ik zo lang heb zitten zoeken komt door het niet meer werkend archiefsysteem van mijn vorige weblog waardoor ik hevig baalde. Maar las noodgedwongen heel veel oude blogjes en dat was dan wel weer leuk.

Rustdag

In tegenstelling tot gisteren, begint de dag grauw. De wandelaar heeft gelukkig een oranje jack aan, anders was het misschien wel een heel saai plaatje geworden. We maken er sowieso een saaie dag van. We hoeven niks en mijn dinsdag aangeschafte boek van Voskuil schreeuwt om uitgelezen te worden. Het feit dat mijn dagritme vandaag gewoon door mezelf wordt bepaald en niet door afspraken, geeft me het gevoel van een eindeloos lange rustdag.

Drie voor vijf euro

We wandelen even met z’n allen over de markt voordat Isabel weer samen met haar ouders terugkeert naar Zwijndrecht. Doe mij maar drie bossen tulpen, besluit dochter Fleur die haar naam graag eer aan doet.  Zelf kreeg ik de afgelopen week een heerlijke mand met narcissen en een pot blauwe druifjes. Daar wordt een mens vrolijk van. Het is voorjaarsvakantie en die sfeer versterken we maar wat graag met bloemen. Ik voorspel dat de bloemenman vanavond los is.

Goederen

Pop, boek en schoenen. Duidelijk dat er een kleinkind in de buurt is. Onze dochter werkt in het basisonderwijs en hoewel ze dat parttime doet, zijn er geregeld terugkomdagen, teambuildingstoestanden of vergaderingen waarvoor ze op haar vrije dag toch aan het werk moet. Zolang wij in de gelegenheid zijn, passen we met liefde op. Zo ook vandaag en we knopen er meteen een logeerpartijtje aan vast. Campingbedje, luiertas, kinderboeken, slabbers, speelgoed en nog meer. Er komt een stroom goederen binnen als een anderhalf jaar oude kleuter een dag en nacht bij opa en oma doorbrengt. Maar wat ik eigenlijk wil zeggen, is dat het gewoon feest is hier met Isabel.

Vriendschappen

Uit alletwee de ziekenhuizen waar ik heb gewekt,  heb ik leuke vrienden over gehouden. Vriendschappen moet je onderhouden en dat doe ik vandaag dubbelop . Eerst komen vier vriendinnen hier lunchen en bijpraten. Ik kan iedereen verzekeren dat er weinig stiltemomentjes zijn. Vanavond ga ik met een volgend clubje uit het andere ziekenhuis borrelen en eten. En ook dan blijft het gegarandeerd niet stil. Vanavond lig ik sufgeklept met rode oortjes in bed, zeker weten.

 

Het Bureau

J.J.Voskuil schreef de romancyclus Het Bureau. Ik heb het verslonden. Gisteravond werd in de Rode Hoed postuum zijn nieuwe boek ‘De buurman’ gepresenteerd. Geweldige avond waar ik samen met een zusje, ook een groot liefhebber van zijn werk, ben geweest. Maar om nou alleen daarvóór naar Amsterdam af te reizen, vonden we wat magertjes. Dus schoten we eerder op de dag de leukste winkeltjes in, lunchten, bezochten een museaal pand aan de Herengracht en aten nog een snelle avondhap in een eetcafe. ’s Ochtends was ik samen met A3 nog in Capelle waar we een nieuwe auto hebben gekocht. We kunnen dus gerust spreken van een aangenaam gevulde dag.

Nogmaals

Erg bescheiden is het niet om nogmaals even terug te komen op het winnen van een . schrijfwedstrijd. Laat ik het maar een noodgreep noemen. Vandaag ga ik om negen uur de deur uit en kom niet voor middernacht thuis. Dus post ik de podiumfoto van afgelopen zaterdag. Uiterst links en rechts staan twee acteurs uit de TV-serie Spangas. Ik kende ze niet maar dat ligt aan mijn leeftijd. Ze speelden in een jeugdserie. De mevrouw met hoed praatte de zaken aan elkaar, de twee overige dames vormen het Schrijfparadijs en ikzelf sta een zojuist ontvangen T-shirt te showen. Ga ik morgen vertellen wat ik nou vandaag weer uitspook.

Wedstrijd

Schrijf het portret van deze mysterieuze jongedame. Dat was de opdracht van een schrijfwedstrijd die het Schrijfparadijs uit Delft onlangs uitschreef. De foto is gemaakt in 1910 in Zwolle. Dat was het enige gegeven. Daar heb ik even over lopen nadenken, liet het een beetje sudderen en toen ik de vorm van het verhaal bedacht had, heb ik het ook maar geschreven en ingezonden. Afgelopen zaterdag stond ik als winnares op een Delfts podium en kreeg de prijs en juryrappport overhandigd. Wat een leuke en eervolle ervaring. Mijn verhaal over Sientje, zoals ik haar genoemd heb, is te lezen door de button op de zwarte balk naast Home en About aan te klikken.