Een gebouw. Dat beloofde ik gisteren, dus hier is er een. We stoppen geregeld bij dit huis omdat er een milieu-eiland tegenover ligt. Terwijl mijn sjouwer vuilnis, papier, glas en plastic over de diverse containers verdeelt, bekijk ik dit huis nog eens goed. De gordijnen, de rolluiken en de leidingen over de gevel; zelfs zonder het groen, wit, rood vind ik dit een typisch Italiaans huis. Mooi is het niet maar het levert in ieder geval een lekker lijnenspel op.
Op het gevaar af dat alle lezers nu hartgrondig beginnen te gapen bij het zien van de zoveelste foto van folklore in Gubbio, waag ik het er toch op. De bovenste foto zou ik ook tot februari kunnen bewaren. De maand waarin ik zo’n behoefte aan kleur heb. Maar zolang wil ik niet wachten. En dan nu echt de allerlaatste uit deze serie. Wat een ogen, wat een droppie van een vendelzwaaier. Die is speciaal voor alle vrouwelijke lezers en anderen die van mannen houden. En vanaf morgen doen we weer eens een gebouw of zo.
Zijn jullie de foto’s van alle verklede mensen al een beetje zat? Dan heb ik hier nog een paar dames die weliswaar niet in middeleeuws kostuum lopen, maar wel werk hebben gemaakt van hun zondagse outfit. Toevallig voerde bij beide dames de kleur rood de boventoon. En als ik moet kiezen, dan vind ik de onderste dame op platte schoentjes nog net iets smaakvoller.
Met een professioneel ogende camera in de hand word je vanzelf wat brutaler. Tenminste, voor mij werkt dat zo. Bovendien vroeg het gekostumeerde spektakel in Gubbio er gewoon om. Dus zoemde ik naar hartenlust in, dwarrelde tussen de middeleeuwers door en kon ongehinderd mijn gang gaan. Mensen die een bril dragen (zie blog van afgelopen zondag) tarten het sprookje dat ze proberen in stand te houden. Maar er zijn ook andere factoren waardoor je ziet dat iemand erg van deze tijd is.
Zondagmiddag maakte ik in Gubbio meer dan 180 foto’s. Daarvan is een groot deel in de digitale prullenmand verdwenen. Maar ik zou natuurlijk gek zijn, als ik niet nog een paar blogs vul met wat wél door de selectie kwam. Deze mevrouw beheert een winkel met keramiek. Ik schrijf met opzet beheert, want verkopen was er niet bij. Ze kijkt, net als ik, met verwondering naar alle moois dat langs trok en denkt vast met vertedering terug aan de tijd dat ook zij mooi, jong en kwiek was.
Om rozen te stekken, kun je een steel schuin afsnijden, in een aardappel steken en die samen in de aarde zetten. Las ik ergens op internet. Ha, dacht A3, dat ga ik ook proberen met olijfstekken. Alle zorg en geduld voor een olijfbomenkwekerij had vorig jaar tot niets geleid. De nieuwe olijfstekken slaan nog niet aan, maar we hebben wél aardappelplantjes. 
Wat een wonder. Nou, die zijn dus maar in de volle grond gezet. De pompoenen, waarover ik vorige week nog schreef dat ze het af laten weten, hebben zich bedacht. Althans ééntje. De rucola knalt binnen een week het potje uit. Dát is nou het leuke van een moestuin. Die onverwachte en wonderlijk dingen. Tenslotte nóg een beloning: een handvol aardbeien, onze eerste oogst dit jaar.
De laatste zondag in mei wordt in Gubbio een kruisboogwedstrijd gehouden tegen de stad Sansepolcro. Vóór het zover is, presenteren alle betrokkenen zich aan het publiek. Ik was erbij en keek ernaar.
Als het groeit op plekken die wij daarvoor bestemd hebben, zijn we hartstikke blij met bloeiend spul. Afgezien van het opruimen van wat blad en dode stengels, doen we aan dit hoekje niets. Geen water, niet wieden, niet leiden… niente. Maar als het tussen de witte steentjes woekert zijn we geneigd het onkruid te noemen. Bizar. Hoe al dit fraais allemaal heet, weten we niet maar mooi is het in ieder geval wel. De term onkruid hebben we volledig geschrapt uit ons woordenboek.
Gisteren heerlijk op het strand van Fano gezeten met beschermingsfactor dertig op het blanke vel. Vandaag regen en wind om het huis. Heel apart. Dan maar de naaimachine op de keukentafel gezet en wat achterstallig werk gedaan. Werk, waarvan het me irriteerde dat het er nog lag. Twee nieuwe lopertjes in tuinstoelen, een paar kussenslopen die gerepareerd moesten worden en nog zo wat. Bij mooi weer komt daar niks van terecht en ’s avonds ontbreekt de puf. Een metalen kledinghangertje werd door mij al eens tot hartje gebogen, een bosje thijm, overgehouden van een tuinopschoonsessie, hing ik erin. Zo ontstond per toeval een aardig hoekje in de keuken waar een tevreden vrouw een reeks van klusjes afrondt. En waar de man een kruidenbrood bakt. We zitten hier gewoon in onze zelf bedachte streekroman.
We zijn de laatste twee dagen bezig geweest met herinrichten van een stukje tuin. Daar kom ik binnenkort wel op terug. We geven onszelf nu, zoals wel vaker, een vrije dag en gaan naar de kust. En om nou helemaal vrij te zijn, neem ik zelfs mijn fotocamera niet mee. Want als die in de buurt is, kijk ik anders naar mijn omgeving en zie ik overal iets fotogenieks in. Dit plaatje maakte ik op het strand van Scheveningen toen ik begin mei op kraamvisite ging en na afloop nog een ‘boulevardje pikte’. Het ritme van het licht van de vuurtoren is om de acht en twee seconden. Dat weet ik want mijn eerste negen jaar woonde ik in Scheveningen. Deze vuurtoren werd een vertrouwd baken en staat wat mij betreft symbool voor een stranddag.
Wonen in Caldese (Italië) 