In de wolken

Het is behoorlijk buiig de laatste dagen. Maar het levert wel prachtige wolkenformaties op. Gisteravond rond etenstijd zag de lucht er vanuit het keukenraam dreigend uit maar het bleef droog.

Boven het dak van de nieuwbouw die aan het monumentale gebouw is vastgebouwd torent de spits van de Nieuwe Kerk op de Markt. Zoon Vincent beklom de toren vorige week en stuurde me later onderstaande foto door. Vanuit dat standpunt heb ik ons huis nog nooit gezien. Misschien toch nog eens doen. Bij helder weer zie je de zee, het Westland, Rotterdam en, centraal op de foto, ons huis.

Zon dag

Sappig weiland, roodbonte koeien en de toren van de Nieuwe Kerk in Delft. We voegden ons weer in de wandelclub en daaruit vloeiden weer twee leuke afspraken voort. Het is soms bijna gênant dat ons leven zoveel positiefs bevat. Natuurlijk zijn er zorgen, is er verdriet en zijn er mindere perioden maar over het algemeen schijnt bij ons de zon. Niet letterlijk want de lucht is vandaag behoorlijk betrokken. Dan kijk ik graag naar wat er wél mooi is. En dat is zoveel.

Onverzadigbaar

We kochten zaterdag een paar geschenken voor onze Italiaanse buren en vrienden. In de museumwinkel van de Nieuwe Kerk lag deze presse papier. Die kon ik niet weerstaan. Ik moet nog even kijken hoe te bevestigen in mijn mini galerie. Maar nu hou ik echt op hoor, riep ik vervolgens. Het mag niet gierend uit de hand lopen met dat Meisje. Toen ging de opa in dit huishouden woensdag met de twee oudste kleinkinderen naar het Mauritshuis in Den Haag. En ja, daar hangt de enige echte en er staat een heerlijk meisje bij.

In de museumwinkel tenslotte werd dit kussen nog even op de foto gezet. En nee, die wil ik niet hebben. Echt niet. Als foto is ie leuk genoeg.

Kerkbezoek

De restauratie in en buiten de Nieuwe Kerk in Delft is afgerond. Het beeld van het Melkmeisje dat aan de zijkant in het gras stond, is weer geplaatst. Jaren geleden (klik) schreeef ik er al eens over. 

Er zijn bomen geplant, muurtjes geplaatst en gras gezaaid. Het ziet er weer strak uit. De vogel trekt zich niets aan van het verbodsbord. Gelijk heeft ie.

De koninklijke grafkelders, die zich onder de kerk bevinden, zijn niet toegankelijk voor publiek. Maar ze worden lekker gelucht, zo te zien.

De Nieuwe en Oude Kerk zijn te bezoeken. Voor tijden en prijzen klik hier.

Willem de Zwijger

Hoe het in onze gezamenlijk digitale agenda is gekomen, weten we niet meer.  Maar feit is dat we bij ons eerste kop koffie lazen dat Willem van Oranje vandaag 434 jaar geleden is dood geschoten in Delft en voor eeuwig zijn bijnaam eer aan doet.  Toen we vrijdag met vrienden door de stad liepen, wezen zij ons op deze tekst op de gevel van de Stadsbakkerij de Diamanten Ring.

De moordenaar van onze Vader de Vaderlands sliep in wat destijds nog herberg was, de nacht voorafgaand aan de moord. En dat allemaal hier om de hoek, hè. Het praalgraf van Willem is in de Nieuwe Kerk op de Markt. Een afgietsel daarvan vind je in Museum Prinsenhof waar ik een tijd geleden de bovenste foto maakte.

Oriënteren

De toren van de Nieuwe Kerk op de Markt is vanuit de Delftse Hout voor mij een baken in de totaal groene omgeving. Na onze wandeling vanmorgen gingen zoon, kleinzoon en de wijnboer naar de voetbal wedstrijd Ado-Feijenoord. Ik haalde in die tussentijd onze kleindochter op die ‘ergens’ in Rijswijk een softbaltraining volgde. Ik ben een kei in verdwalen en heb totaal geen oriëntatievermogen. Gelukkig lukte het me zonder omwegen haar daar op te halen. Samen gingen we koken voor de mannen. Wat een gezelligheid is dat met deze vrolijke dame. We concludeerden dat we een goed team vormen en hadden een heerlijke meidenmiddag. En de mannen kwamen ook al tevreden thuis.

Observeren

Twee grachten passeer ik tijdens mijn dagelijkse ommetje. Het Rietveld en De Vlamingstraat. Beide grachten leiden naar het centrum waar in de verte de toren van de Nieuwe Kerk op de Markt te zien is. Toeristen lopen hier met open mond te kijken, voor mij is het dagelijkse kost al helpt het om een camera mee te nemen. Niet dat ik de toerist wil uithangen maar wél omdat ik als fotograaf intensiever naar mijn omgeving kijk. Ook zonder camera, trouwens.

Op de Hyppolytusbuurt zag ik een beetje een treurige jongen in een herfstige omgeving zitten die ik wel op de foto moést zetten. Mogelijk is hij juist heel opgewekt aan een rustpauze begonnen nadat hij net een lastig tentamen achter de rug heeft. Kop op, jongen, denk ik dan. Je hebt het vast gehaald.