Vóór de storm

De foto’s zijn van donderdag, toen ik langs de Nieuwe Kerk liep en ontluikende krokussen probeerde vast te leggen. Een klein blauw waasje op een helgroen grastapijtje.

Dit is een geliefd stopplekje voor een fijne grachtenfoto en links is nog nét het beeld te zien van Het Melkmeisje, naar het schilderij van Vermeer, gemaakt door Wim. T. Schippers.

De gele krokussen bij ons voor de deur zijn al wat verder in hun groei. Ach zo’n klein stadsrondje met een bezoekje aan de markt levert altijd wel wat op.

Geen idee wanneer we weer blauwe lucht zien. We hebben de storm zonder schade doorstaan maar kijken nu wel door gezandstraalde ruiten naar buiten.

Zoek de verschillen

Kijk, er stond kerstversiering in de vensterbank toen ik op 18 december op een knipbeurt wachtte. Die zelfde avond kregen alle kapsalons (en zij niet alleen) weer te horen dat ze voor onbepaalde tijd gesloten moesten blijven. Ik was dus net op tijd, toen.

Vandaag zat ik er weer. Wachten is hier een genoegen. Het uitzicht op de Nieuwe Kerk maakt dat ik me graag even nestel op de bank voor het raam. In tegenstelling tot de vorige keer scheen vandaag de zon al lag dit stuk van het Vrouwjuttenland net in de schaduw. Met een kort koppie en tegen een snerpend koude wind in, liep ik weer naar huis. Daar dook ik met de weekendkrant en een tijdschrift in een zonnig hoekje. Ik maak een pannetje verse soep en doe verder niks bijzonders. De wijnboer sportte vanmorgen een uur, ik deed dat gistermiddag. We vinden dat we een rustige dag hebben verdiend.

Alle zintuigen komen aan bod

Het is op mijn blog nogal veel Delft wat de klok slaat. Maar ja. We zijn niet erg uithuizig momenteel en er blijft genoeg te zien hier. Neem al die aardige winkelpuien en gevels. Dat is ook waarom ik het oude centrum zoveel meer waardeer dan winkelcentra met dezelfde winkels die je in elke Nederlandse stad tegenkomt. De nieuwe Kerk kijkt neer en ziet dat het goed is staat er op het raam van dit hotel waarin ook een plantenwinkel onderdak heeft gekregen.

Natuurlijk doen winkeliers vooral hun best om klanten naar binnen te lokken. Maar zeg nou zelf, het is toch pure verwennerij voor de ogen om dit soort winkels desnoods alleen te passeren? De stadsbakkerij waar wij ons dagelijks brood kopen, ziet er uitnodigend uit, het ruikt er heerlijk en hier worden wel degelijk zoete broodjes gebakken.

Afspraken

‘Als we weer in NL zijn, maken we een afspraak’, had ik een tijd geleden tegen deze en gene geroepen. Want dat Coronajaar heeft er op sociaal gebied natuurlijk behoorlijk ingehakt. Dus begon ik vanmorgen met het uitzetten van wat afspraken lijntjes. We gaan gezellige en volle weken tegemoet, in groot contrast met ons kluizenaarsbestaan op de berg in Italië.

Ik dwarrelde wat door Delft op weg naar de kapper, de wijnboer had een afspraak met de opticien en vanavond is er een bewonersvergadering van ons wooncomplex. Een gevulde agenda, ik wist bijna niet meer hoe dat eruit zag.

En als ik dan de toren van de Nieuwe Kerk in beeld krijg, weet ik zeker dat we onze stadse periode weer ten volle gaan benutten.

Broodmeisje

Vlakbij het beeld van Wim T. Schippers werd een broodje gegeten. Nu de horeca gesloten is, zie je steeds vaker dat mensen ergens gaan zitten om zojuist gekochte etenswaar naar binnen te werken. Opvallend veel wandelaars met koffiebekers ook. Ik kan maar moeilijk wennen aan het verstilde stadsbeeld zonder mensen op terrassen. En op dagen dat het regent, zoals vandaag, is de boel echt uitgestorven. In een huis aan de overkant worden nieuwe markiezen geplaatst. Zonder dat ik er een foto van maak, hou ik dat beeld voor ogen. Eens komt de tijd dat de zon weer schijnt.

Donker Delft

Zoals gezegd maakten we gisteren ons ommetje pas na het eten. De straten waren vrijwel uitgestorven, we hoorden de klok van de Nieuwe Kerk galmend zijn acht slagen slaan. De spaarzaam verlichte gracht van het Rietveld laat een bijna tijdloos beeld zien. Dat is op het Doelenplein wel anders. Uitbundig is daar verlichting in de bomen gehangen. De associatie met de Delftse Lichtjes Avond ligt voor de hand. Dan is er veel publiek, kerstzang, glühwein en warme chocolademelk. Dit jaar wordt de stad wel versierd maar een evenement is uitgesloten. Eigenlijk is het zomaar op ons eigen moment een beetje door de straten zwalken, ook wel prettig. Al gun ik de plaatselijke middenstand en restauranthouders hun commerciële feestje dit jaar nog meer dan andere jaren. Vanavond halen we een Indonesische maaltijd bij de toko. Hen ondersteunen we van harte. Ook al omdat het zo heerlijk smaakt.

In de wolken

Het is behoorlijk buiig de laatste dagen. Maar het levert wel prachtige wolkenformaties op. Gisteravond rond etenstijd zag de lucht er vanuit het keukenraam dreigend uit maar het bleef droog.

Boven het dak van de nieuwbouw die aan het monumentale gebouw is vastgebouwd torent de spits van de Nieuwe Kerk op de Markt. Zoon Vincent beklom de toren vorige week en stuurde me later onderstaande foto door. Vanuit dat standpunt heb ik ons huis nog nooit gezien. Misschien toch nog eens doen. Bij helder weer zie je de zee, het Westland, Rotterdam en, centraal op de foto, ons huis.

Zon dag

Sappig weiland, roodbonte koeien en de toren van de Nieuwe Kerk in Delft. We voegden ons weer in de wandelclub en daaruit vloeiden weer twee leuke afspraken voort. Het is soms bijna gênant dat ons leven zoveel positiefs bevat. Natuurlijk zijn er zorgen, is er verdriet en zijn er mindere perioden maar over het algemeen schijnt bij ons de zon. Niet letterlijk want de lucht is vandaag behoorlijk betrokken. Dan kijk ik graag naar wat er wél mooi is. En dat is zoveel.

Onverzadigbaar

We kochten zaterdag een paar geschenken voor onze Italiaanse buren en vrienden. In de museumwinkel van de Nieuwe Kerk lag deze presse papier. Die kon ik niet weerstaan. Ik moet nog even kijken hoe te bevestigen in mijn mini galerie. Maar nu hou ik echt op hoor, riep ik vervolgens. Het mag niet gierend uit de hand lopen met dat Meisje. Toen ging de opa in dit huishouden woensdag met de twee oudste kleinkinderen naar het Mauritshuis in Den Haag. En ja, daar hangt de enige echte en er staat een heerlijk meisje bij.

In de museumwinkel tenslotte werd dit kussen nog even op de foto gezet. En nee, die wil ik niet hebben. Echt niet. Als foto is ie leuk genoeg.

Kerkbezoek

De restauratie in en buiten de Nieuwe Kerk in Delft is afgerond. Het beeld van het Melkmeisje dat aan de zijkant in het gras stond, is weer geplaatst. Jaren geleden (klik) schreeef ik er al eens over. 

Er zijn bomen geplant, muurtjes geplaatst en gras gezaaid. Het ziet er weer strak uit. De vogel trekt zich niets aan van het verbodsbord. Gelijk heeft ie.

De koninklijke grafkelders, die zich onder de kerk bevinden, zijn niet toegankelijk voor publiek. Maar ze worden lekker gelucht, zo te zien.

De Nieuwe en Oude Kerk zijn te bezoeken. Voor tijden en prijzen klik hier.