Kerkbezoek

De restauratie in en buiten de Nieuwe Kerk in Delft is afgerond. Het beeld van het Melkmeisje dat aan de zijkant in het gras stond, is weer geplaatst. Jaren geleden (klik) schreeef ik er al eens over. 

Er zijn bomen geplant, muurtjes geplaatst en gras gezaaid. Het ziet er weer strak uit. De vogel trekt zich niets aan van het verbodsbord. Gelijk heeft ie.

De koninklijke grafkelders, die zich onder de kerk bevinden, zijn niet toegankelijk voor publiek. Maar ze worden lekker gelucht, zo te zien.

De Nieuwe en Oude Kerk zijn te bezoeken. Voor tijden en prijzen klik hier.

Advertenties

Willem de Zwijger

Hoe het in onze gezamenlijk digitale agenda is gekomen, weten we niet meer.  Maar feit is dat we bij ons eerste kop koffie lazen dat Willem van Oranje vandaag 434 jaar geleden is dood geschoten in Delft en voor eeuwig zijn bijnaam eer aan doet.  Toen we vrijdag met vrienden door de stad liepen, wezen zij ons op deze tekst op de gevel van de Stadsbakkerij de Diamanten Ring.

De moordenaar van onze Vader de Vaderlands sliep in wat destijds nog herberg was, de nacht voorafgaand aan de moord. En dat allemaal hier om de hoek, hè. Het praalgraf van Willem is in de Nieuwe Kerk op de Markt. Een afgietsel daarvan vind je in Museum Prinsenhof waar ik een tijd geleden de bovenste foto maakte.

Oriënteren

De toren van de Nieuwe Kerk op de Markt is vanuit de Delftse Hout voor mij een baken in de totaal groene omgeving. Na onze wandeling vanmorgen gingen zoon, kleinzoon en de wijnboer naar de voetbal wedstrijd Ado-Feijenoord. Ik haalde in die tussentijd onze kleindochter op die ‘ergens’ in Rijswijk een softbaltraining volgde. Ik ben een kei in verdwalen en heb totaal geen oriëntatievermogen. Gelukkig lukte het me zonder omwegen haar daar op te halen. Samen gingen we koken voor de mannen. Wat een gezelligheid is dat met deze vrolijke dame. We concludeerden dat we een goed team vormen en hadden een heerlijke meidenmiddag. En de mannen kwamen ook al tevreden thuis.

Observeren

Twee grachten passeer ik tijdens mijn dagelijkse ommetje. Het Rietveld en De Vlamingstraat. Beide grachten leiden naar het centrum waar in de verte de toren van de Nieuwe Kerk op de Markt te zien is. Toeristen lopen hier met open mond te kijken, voor mij is het dagelijkse kost al helpt het om een camera mee te nemen. Niet dat ik de toerist wil uithangen maar wél omdat ik als fotograaf intensiever naar mijn omgeving kijk. Ook zonder camera, trouwens.

Op de Hyppolytusbuurt zag ik een beetje een treurige jongen in een herfstige omgeving zitten die ik wel op de foto moést zetten. Mogelijk is hij juist heel opgewekt aan een rustpauze begonnen nadat hij net een lastig tentamen achter de rug heeft. Kop op, jongen, denk ik dan. Je hebt het vast gehaald.

De winter van 2017

Vrijdagavond laat reden we door de sneeuw van Voorschoten naar Delft. Zaterdagmiddag was alle gladheid die sindsdien de wegen onveilig maakte, al weer over. Einde van de winter die 24 uur duurde? Vanmorgen zag de Delftse Hout, nog voor de zon goed en wel doorkwam, er zó uit. De toren van de Nieuwe Kerk is vaag te zien tussen de bomen. De nevelslierten leveren mooie beelden op maar ze zijn wel een bewijs van de hogere temperaturen. Hoewel ik niet echt een wintermens ben, hoop ik toch stiekem op tenminste één krakende sneeuwwandeling.

 

Uitstekend

Op de foto die de kop van mijn blog siert, zie je de toren van de Nieuwe Kerk in Delft boven de bomenkraag uitsteken. Na de Domtoren in Utrecht is dit de hoogste kerktoren van NL. Omdat het zo tot ons straatbeeld hoort, ben ik me niet dagelijks bewust van de pracht van dit bouwsel waarmee in 1381 begonnen werd. Maar als baken en oriëntatiepunt, zoals hier op de Verwersdijk,  is het onlosmakelijk met ons Delftse leven verbonden. En dan is er nog het carillon dat geregeld te horen is. Ook zoiets waar we geen erg meer in hebben. Maar door het bloggen ben ik me toch redelijk bewust van mijn omgeving. Alleen daarom al blijf ik er ook dit jaar mee doorgaan.