Sluiten

Toen wij in Delf kwamen wonen, werd achter ons huis een schoolgebouw gesloopt waarna er een kleinschalig nieuwbouwproject plaatsvond. Dat project heet Schuttersveld, de vroegere bestemming van die grond laat zich raden. In dit buurtje woonde de schilder Fabritius, bekend van het schilderij Het Puttertje. Hij raakte als gevolg van de ontploffing van het Delftse kruithuis op 12 oktober 1654 gewond en stierf enkele uren later in het Gasthuis. Hoe de goede man aangekeken zou hebben tegen deze vrolijk geverfde deuren in zijn oude buurt, blijft voor altijd een vraag. Ik vind het wel mooi. 

(laatste foto in de serie kleur bekennen 28) 

Goed gevuld

Hoewel ik mijn best doe niet alle afspraken in één week te stoppen, lukt dat maar matig. Er zijn deze week slechts twee dagen waarin ik niet in het gezellige gezelschap van anderen verkeer. Vanavond zit ik met zeven oud collega’s in een restaurantje. Is dat erg dan? Nee, in tegendeel. Ik verheug me erop. De man des huizes is druk bezig om voor veel mensen belastingaangiften te doen. We hebben vrijwel volkomen gescheiden levens, dezer dagen. Dit goed gevulde bestaan hiér is heerlijk, de rust van dáár begint te lokken. Misschien moet ik me in Italië wel weer even voorstellen aan de man in mijn leven.

(kleur bekennen 27)

Eens per jaar

‘Kom je met mijn kasteel spelen?’ vroeg Siem vandaag enthousiast bij binnenkomst van Isabel. Zij zien elkaar maar één maal per jaar en Isabel wilde aanvankelijk even de kat uit de boom kijken. Aan het eind van de middag waren ze heerlijk in de tuin aan het spelen in Siem zijn tuinhuis. Ze hadden zelfs plannen om samen naar een ‘echte’ speeltuin te gaan. Dat mochten de driejarigen dan weer niet, maar later samen in een echt huis gaan wonen, dat zien de moeders en oma’s wel zitten. 

(kleur bekennen 26)

Nobody is perfect

In een opwelling gekocht. Tijdschrift van het jaar staat erop. Het zal de kleurige cover geweest zijn die me over de streep trok want met miss perfect heb ik niet zoveel. Het verhaal over de slordigheid van Sylvia Witteman was wat mij betreft het enige echt leuke artikel. Verder is het toch vooral informatie over BN-ers, reclame en modieuze hapsnap dingetjes. Twee dingen van geleerd: ik hou niet van perfectie of van de mensen die dat oneindig nastreven. Maar dat wist ik zonder de Linda zelf ook wel. Ten tweede: ik hoor absoluut niet tot de doelgroep van het blad. Eens kijken of ik iemand er wél blij mee kan maken.

(kleur bekennen 25)

Vriendinnen

Er zijn zo van die tradities. Een foto maken van ons vriendinnengroepje is er één van. Elkaar een kadootje geven hoort daar inmiddels ook bij. Dat doen we om de vriendschap te vieren. Tijd komen we sowieso altijd tekort en we laten elkaar merken dat we het heerlijk vinden elkaar weer te zien. We informeren naar de diverse familieleden en verheugen ons op alle leuke en bijzondere gebeurtenissen die in de planning staan. En dan die lieve gastheer; hij moet bekaf zijn van ons gepraat. Wat een fleurige lentedag.

(kleur bekennen 24)

Lekker grietje

Ze zat heerlijk warm ingepakt in de wandelwagen toen we vanmorgen vroeg aan de wandel gingen. Gisteravond liet ze zich rond een uur of zeven instoppen en vanmorgen om half acht lachte ze haar eerste stralende lach alweer. Zij en wij hebben genoten van het logeerpartijtje. Toegegeven, deze foto is misschien niet heel erg kleurrijk, maar ons weekend was zó Juliet gekleurd, dat ik niet anders kan dan mijn blog vandaag met haar te sieren.

(kleur bekennen 23)

Oprecht

De vrouw met het blauwe mutsje en die met het gestreepte jack hebben elkaar zojuist hartelijke begroet. En met hartelijk zeg ik niets te veel. Het was een gelach en geschater, omarmen, afstand nemen en opnieuw in de armen vliegen. Dat alles zo luidkeels dat ik . even naar het raam liep om te zien wat er zoal aan de hand was. Ik mag dat wel zulk soort begroetingen. Mensen die het oprecht leuk vinden elkaar te zien, heerlijk is dat toch. Wij hebben hier kleindochter Juliët te logeren voor één nachtje. Ik denk dat wij ons als die twee dames gedragen en het meisje bedelven onder liefkozingen.

(kleur bekennen 22)

Ingelijste herinnering

Mijn beide oma’s waren bezige vrouwen met grote gezinnen. Ze zagen kans kleding voor hun kinderen te maken, te breien, te borduren. Oma van vaders kant was vaak op zondag aan het borduren, want stil zitten kon ze maar moeilijk.Voor een van haar dochters maakte ze een jurk met voor de pop precies zo’n zelfde exemplaar in mini-formaat. Dat poppenjurkje heb ik ooit van de inmiddels volwassen dochter, mijn tante dus, gekregen. Dat was toen ze hoorde dat ik het nog altijd jammer vond dat de poppenjurken die oma speciaal voor mij had gemaakt, er niet meer waren. Dit exemplaar uit 1942 heb ik toen in laten lijsten en is me zeer dierbaar.

(kleur bekennen 21)

Noorderlicht

Daar krijg ik nou maar geen genoeg van, hè. Bloemen ontvangen en ze op de foto zetten. Op 5 en op 11 februari deed ik het ook al. De plaats waar ik meestal een boeket neerzet, is vlakbij het raam op het noorden. Met natuurlijk licht en flink inzoomen zijn anemoon en hyacint op z’n mooist. Er hebben in de woonkamer wat verschuivingen plaatsgevonden want de nieuwe stoelen zijn gearriveerd. Telkens als we nu de kamer binnenstappen zeggen we ‘wat een ruimte’. Helemaal blij en tevreden dus. Dat het vandaag februari-prutweer is, nemen we op de koop toe. 

(kleur bekennen 20)

Hoera. Een fiets.

Toen ik op 1 februari spontaan besloot deze maand alleen maar opvallende kleurenfoto’s te plaatsen, sloot mijn blogmaatje Marthy zich al even spontaan aan. We merken dat je er inspiratie door krijgt. Je kijkt weer eens met andere ogen naar je omgeving. Net als Marthy kwam ook ik een gezellig gekleurde fiets tegen. Vandaag kocht ik overigens zelf een tweedehands fiets. Eindelijk. Gewoon een sportief niet gekleurd karretje dat ik via Facebookvrienden op Marktplaats vond. Lange leve het internet. Lang leve de fiets.

(kleur bekennen 19)