Duizend zakken

Zien jullie ze hangen, die zakken?

De wijngaard kan op velerlei manieren bedreigd worden. Vraat door zwijnen en herten. Vogels die zich te goed willen doen. Bijen en wespen steken ook graag de druiven leeg op het moment dat het suikergehalte hoog is.En dan kan ook een flinke hagelbui nog behoorlijk wat verpesten.

Voor het eerst hingen we zakjes om elke tros

Na de oogst was er nog geen gelegenheid geweest die duizend zakjes weer op te ruimen. Eventuele takjes werden eruit geschud, we maakten keurige stapels en stopten alles terug in dozen.

Marthy, de netjes zaten in feite om de trossen en niet om de wijnstokken, maar jij hebt het raadsel van gisteren gewonnen. De zakjes kochten we groot in bij Albert Heijn. Ze zijn bedoeld om los fruit in mee te nemen om zo gebruik van plastic te verminderen.

Het moet leuk blijven

Om de afwisseling er in te brengen doe ik ‘ s morgens linnenbeheer en na de lunch werk ik in de groenvoorziening. Als je het op deze manier benoemt, klinkt het al een stuk gezelliger dan de was en strijk en het kortwieken van de geraniums.

Ieder apart heeft zo zijn eigen daginvulling, de wijnboer is vooral bezig met…jawel. ’s Avonds aan de grote keukentafel pakken we een gezamenlijk klusje aan. Hier moeten we duidelijk nog iets mee. Hebben jullie enig idee wat hier te zien is?

Zon en mandarijnen

We kwamen in het donker aan. Niet dat we laat waren…het is gewoon om zeven uur pik donker. Het eerste dat vanmorgen gedaan werd, was dus naar buiten hollen. En schrikken van het vele opruimwerk dat wacht. Maar wél buiten kunnen ontbijten. Ach ja, dat werk dat wisten we wel. Ik ben begonnen met het snoeien van de lavendel en het ruimen van de Afrikaantjes.

De weekmarkt in Gubbio werd aangedaan, we dronken er koffie en namen meteen weer afscheid van de bareigenaren. Want komend weekend al rijden we weer naar NL. Tot die tijd is het een kwestie van doordouwen en genieten van het goede wat Italië ons te bieden heeft. En dat is veel.

Grande Albergo Internationale

Meestal kijken we niet zo nauw als het op een hotelletje aankomt voor een of twee nachten. Schoon bed en een eigen badkamer, dan is het al snel goed. Geen zin om de hoofdprijs te betalen voor een plek om te slapen. Maar hier in Brindisi vonden we iets met grandeur voor een heel schappelijke prijs. Een beetje vergane glorie en zeer charmant.

Het is allemaal goud wat hier blinkt. De lift, de kamersleutel en de spiegellijst. En verder overal marmer en ingelegde vloeren. Een ontbijtbuffet om u tegen te zeggen en uiterst correcte bediening.

Vandaag hebben we een treinrit van meer dan vijf uur voor de boeg. Ik heb een mooi boek bij me waar ik de komende dagen vast niet meer aan toekom. Bovendien verheug ik me natuurlijk op onze thuiskomst. Gisteravond hadden we nog een verrassend leuke ontmoeting. Ik ben nog lang niet uitgeblogd over Brindisi.

Zondagse haven

Vorige week die van Rotterdam, vandaag Brindisi. De ruimte die je ervaart en de zeelucht zijn hetzelfde maar de verschillen zijn groot. Hier wachten we op een pontje dat ons naar de zonnige overkant vaart.

De gebouwen zijn oud en de boulevard is aangelegd om te flaneren. Er staan mannen en jongens te vissen. In de restaurants staat veel vis op het menu en we eten mosselen, zwaardvis en verse tonijn. Uit de wind, in de zon loopt de temperatuur op naar 25 graden. En dan zitten we ook nog eens in een fraai hotel. Daarover morgen meer.

Herfstfiets en bloemenboot

Wat zou er eerder zijn geweest? De heideplanten en daarna de bijpassende verf, of andersom? Hoe dan ook, menig toerist in Delft kon er niet aan voorbij zonder een foto te maken. Ik dus ook niet.

Hier ben ik zelf de toerist. We zijn sinds vanmorgen in Brindisi. Maandag pakken we de trein naar Ancona. Tot die tijd genieten we van de milde temperaturen in Zuid Italië en doen we net of we vakantie hebben. Daarna gaan we hard aan het werk in ons huis in Gubbio.

Gek op tekst

In ons hedendaagse Nederlands weten we niet meer welke woorden mannelijk of vrouwelijk zijn . Het speelt geen rol meer besefte ik toen ik de tekst las op de grote steen in Rotterdam. De zee is ons moeder staat er, daarmee ook nog eens bewijzend dat de bedenker van deze tekst Brabantse wortels heeft.

Sinds kort kom ik her en der in Delft deze oproep tegen. Aangezien ik ook vaak automobilist ben, zie ik het belang hiervan helemaal in. Fietsers in donkere kleding zonder verlichting zijn veel onzichtbaarder dan ze zelf denken.

Deze tekst staat op de ruit van een cadeauwinkel. Een gratis presentje dat we vaker moeten uitdelen. Met alle drie de teksten ben ik het hartgrondig eens. Vooral die laatste. Laten we dat massaal gaan doen, de wereld wordt er prettiger door.

Doelloos

Met geen enkel ander doel dan zomaar buiten te willen zijn, fietste ik door Delft. Het duurde even voordat de zon tevoorschijn kwam, maar toen werd het ook echt gezellig in de stad. Veel toeristen nog en volle terrassen.

Wie goed naar deze foto kijkt, en dat deed ik pas tijdens het plaatsen op dit blog, ziet de feestverlichting al weer hangen. Als komend weekend de wintertijd ingaat en het vroeger donker is, zijn de grachten weer verlicht.

En hoewel ik geen echt doel had, eindigde ik bij de toko in de Choorstraat. Zou ik een lijstje maken met favoriete bezigheden dan staan daar fietsen door Delft en Indonesisch eten zeker op. Dat maakt het tot een heerlijk ontspannen dagje.

Korte en Lange Voorhout

Een uitnodigend herfsttapijt met een paar terrasstoelen. Maar dan die heater! Wat een flauwekul. Of je trekt een dikke jas aan, of je gaat binnen zitten. Maar op dat fraaie Korte Voorhout ga je de lucht toch niet verwarmen?

Deze krijgt wel mijn goedkeuring. Flaneur was het pseudoniem van Eduard Elias die jarenlang in het dagblad Het Vaderland schreef. Aan zijn standbeeldige hand is een gevonden voorwerp gehangen, een lief maar tamelijk nutteloos gebaar.

Hier kijken we naar het Lange Voorhout. In gedachten kun je de Gouden Koets er in projecteren. Veel meer dan het Binnenhof of de Kneuterdijk, is het Voorhout mijn absoluut favoriete Haagse plek. Begrijpelijk toch?

Nooit meer jarig

Vandaag had hij 97 jaar zullen worden. En morgen is het precies een maand geleden dat is hij overleden. Het gevoel om geen vader meer te hebben, is erg onwerkelijk. Mijn moeder praat nog in de tegenwoordige tijd over hem. Samen redden we het, hebben we met haar afgesproken. Dus zaten we met elkaar aan de koffie vanmorgen. Koffie met appeltaart. Maar zonder de jarige.