De Kleine Prins en Kleine Sint

We begonnen de dag heel mistig maar uiteindelijk is het kraakhelder geworden. We hebben het dagelijkse ommetje direct na de lunch gemaakt, dan vangen we het meeste licht. Er passeerden twee boten. De één was volgepakt met jonge mensen. Dat soort gezelschappen zien we vooral zomers veel voorbij varen, vrijwel altijd met luid schallende muziek en veel bier aan boord. Ik noem het altijd de zuipschuiten. Ze werden ingehaald door een klein bootje met de charmante naam Le Petite Prince. Dat brengt me op het idee het gelijknamige boekje te herlezen.

En toen kwam ik om de hoek bij het Rietveld de mini versie van Sinterklaas tegen. Elk jaar ligt zijn stoombootje hier in de gracht en ieder jaar kan ik er met vertedering naar kijken. Dat er mensen zijn die hier jaarlijks moeite voor doen, is toch zó leuk. We zien hem te weinig in etalages en het straatbeeld maar hier thuis heb ik hem toch maar even onder een stolpje gezet. Wat mij betreft laten we hem niet ondersneeuwen door die rare kerstman.

Wandelen terwijl de schemer valt

Eigenlijk begonnen we gisteren te laat met ons ommetje. Eerder op de dag was ik al om boodschappen weggeweest en voor we er goed en wel erg in hadden was het vier uur. Snel, snel even profiteren van die zonnige dag. We liepen om het gebouw heen waarin wij wonen. Op de foto zien we de ingang van wat vroeger de Bibliotheek van de TU Delft was.

Even verder is de weerschijn van de zon nog in het glas in lood te zien van de centrale hal. Het was een kort ommetje samen met de wijnboer die tamelijk voorbeeldig herstelt van zijn knie-operatie. Vandaag bracht ik hem, drie weken na de operatie, naar de fysiotherapie waar hij in staat was op een fiets al echt rondjes te kunnen trappen. We houden zeker rekening met een terugval, maar de resultaten tot nu toe zijn hoopvol. We leven in een kalm tempo en dat is prima. Gelukkig staan er ook al weer wat leuke afspraken en uitstapjes in de agenda. We houden wel van iets meer reuring.

Handen en voeten

Ik maak mezelf wijs dat ik de handen van dierbaren direct zou herkennen, zonder de gehele persoon te zien. Ik héb gewoon wat met handen. Niet met voeten, integendeel. Dat vind ik vaak maar lelijke, knobbelige onderdanen die op mij weinig aantrekkingskracht hebben. Behalve baby-en kindervoetjes. Maar die zijn nog poezelig en niet misvormd. Neem nou deze mannenvoeten. Ik kwam ze tegen op een schilderij in een Italiaans museum. Dat ziet er toch niet uit?

Ik heb een vriendin met herkenbare, krachtige en lieve handen. En laat zij nou net dit jaar een kaart hebben gemaakt met handen. Haar eigen handen. Hoeveel symboliek kunnen twee paar handen geven? Eindeloos veel, als je het mij vraagt. Een mooi beeld voor volgend jaar: elkaar de hand geven, beschermen en niet wijzen en uitsluiten. Het is de eerste eindejaarskaart die we kregen en meteen de mooiste!

Beelden uit mijn kinderjaren

Het is in 1950 geweest dat deze foto werd gemaakt. Mijn moeder herinnert zich dat zij kort ervoor haar eerste kind had gekregen. Dat was ik, ja. Gisteren liet ze me deze foto zien, ze had hem recent gekregen van een nichtje, een tantezegger. Mijn moeder vermoedde dat de foto is gemaakt ter gelegenheid van het vijftig jarig huwelijk van haar ouders. Het bijzondere is, dat ik allemaal vrij snel op kan zoeken in een familiekroniek, een boekwerkje dat in 1998 is uitgegeven en waarin de familie van mijn oma (Sieb) uitvoerig beschreven werd.

Al snel vond ik terug dat mijn opa en oma op 24 oktober 1910 zijn getrouwd, het is dus het veertigjarig huwelijksfeest geweest waar dit staatsieportret, want zo kun je het toch wel noemen, gemaakt werd. Met aandacht heb ik de foto bestudeerd. De drie jongsten kinderen hebben nog geen partner en zitten naast hun ouders. Ik kan me overigens hun bruiloften in latere jaren nog herinneren. Mijn grootouders kregen elf kinderen, zes jongens, vijf meisjes. Op de foto zijn het dus voornamelijk dertigers die rondom het bruidspaar gegroepeerd staan. Ouwelijk en stijfjes is toch wel het eerste dat bij me opkomt. Maar wát een tijdsbeeld en ik weet zeker dat er in heel veel families dit soort groepsfoto’s te vinden moeten zijn. Heel leuk om een foto uit mijn geboortejaar terug te zien die zoveel herkenning oplevert.

14 dagen plezier

Er staat een prachtig herfstboeket in de kamer. De wijnboer kreeg het van een klant en was er bijna verlegen mee. Het zijn allemaal prachtige roodtinten in diverse schakeringen en ik geniet er even hard van mee als hij.

Ik ben er met een macrolensje ingedoken en daarmee wordt het grote wonder van een enkele bloem nog beter zichtbaar. We haalden vroeger bijna elk weekend wel een boeket bij een mooie bloemenwinkel in Voorburg. Tegenwoordig zijn we een stuk spaarzamer en milieubewuster waar het om bloemen gaat. Maar zo’n verwenboeket wordt echt hogelijk gewaardeerd!

Hij bestaat

Die vier kleine figuurtjes rechtsonder zijn onze kinderen en kleinkinderen. Hoewel er geen gelovigen meer in onze familie zijn, is het Sinterklaasfeest toch behoorlijk verankerd in ons bestaan. Vandaag was de jaarlijkse intocht in Delft en dat moet gevierd. Met warme chocolademelk, soep, een broodje en een mandarijntje toe. En zodra dan de jetski-Pieten langs sjezen, weten we dat de Sint in aantocht is en gaan we naar buiten.

Ik heb hem weer in het echt gezien, vandaag. Dus hij bestaat.

Dierbaar

Zo. Hè, hè. Ik ben weer thuis na een vriendinnendag. Drie van de vier zitten geregeld in het buitenland, dus het valt niet mee om een afspraak te maken maar vandaag lukte het zowaar. We maakten 17 selfies die ik kritisch bekeek. Dit is de beste. Samen ouder worden en lief en leed delen, veel lachen, elkaar cadeautjes geven en niet uitgepraat raken, dat is in de notendop de essentie van meer dan veertig jaar vriendschap. Topdag!

Zooitje

‘Wat een zooitje’ was ongeveer het eerste dat mijn moeder vanmorgen tegen me zei, wijzend op de krant die ze net had opgehaald. En dus bespraken we de politieke aardverschuiving waar we beiden zeer onthutst over zijn. Met die leuke moeder zijn nog steeds verstandige gesprekken te voeren. ‘Zo’n man mag toch geen premier van ons land worden?’ Even later zaten we aan de koffie en een glaasje melk en werd het tijd voor wat luchtiger onderwerpen. ‘Eens kijken of er nog wat leuks op tv komt’ en ze dook weg in de nieuwe tv- gids. De ellende was besproken, het werd tijd voor gezellige dingen. ‘Hier, neem lekker een paar kruidnootjes ‘.

Inhalen

Voor het eerst in mijn leven kan ik sneller lopen dan de wijnboer en dat moest ik hem, heel kinderachtig, tóch even zeggen. Zijn herstel gaat naar wens, de hechtingen zijn er gisteren uit gehaald en binnenshuis wordt er af en toe zonder stokken gelopen. De fysiotherapeut die eenmalig thuis is komen oefenen, is ook erg tevreden dus wat intensiever mobiliseren hoort nu tot de mogelijkheden.

Vanwege de aanleg van nieuwe rioleringsbuizen is men druk aan het graven op de Paardenmarkt. Omdat het stembureau aldaar op nummer 1 gevestigd is, kon ik meteen even kijken of er ook foto’s te maken waren van de afgravingen waar de archeologische dienst van Delft diverse scherven heeft gevonden. Het gebied is namelijk verwoest tijdens de grote Kruitramp in 1654. Het hele plein is in feite het niet herbouwde deel van de getroffen binnenstad.

Geen echte opgravingen gezien, helaas. Overal machines, herrie en gedoe. Dus maar weer samen rustig op huis aan. Nog even en de wijnboer haalt me weer in.

Doe eens een andere kleur!

Herkennen jullie dit stadsaanzicht? In het kleine gele gebouwtje met spitse torentje stond Mark Rutte ooit vol trots president Macron zijn werkomgeving te laten zien. Macron was bepaald niet geïmponeerd en het leverde kostelijke beelden (klik) op. Deze kaart kregen we van lieve familie die in plaats van een dagje Delft bij ons, uitweken naar Den Haag.

Zelf fotografeerde ik dezelfde plek jaren geleden en dat ziet er dan zo uit. Vanaf morgen kan er een nieuwe bewoner in dit torentje gaan werken. Het is de hoogste tijd voor iemand met een andere politieke kleur.