Elke maand een foto

Je onthoudt niet de minuten maar wel de momenten. Tot volgend jaar allemaal!

Zelf de slingers ophangen

Dit doe-het-zelf feestpakket was het eerste wat de wijnboer vandaag kreeg. Tijdens een beeldbelsessie met onze dochter en haar gezin opende hij dit pakje waarin van alles zat om zijn bijna visite-loze verjaardag toch wat op te fleuren. Ook het gezamenlijke cadeau werd daarna live uitgepakt. Veel felicitatie-appjes en telefoontjes later reden we naar mijn leuke moeder waar de jarige op gebak bij de koffie trakteerde en een cadeautje kreeg. Na de lunch reden we naar huis. Rond theetijd kwamen onze zoon en vriendin langs met geschenken en werden de theekoppen al snel verwisseld voor de wijnglazen, mét inhoud, dat spreekt. Van confetti uitstrooien en ballonnen opblazen is nog niets terecht gekomen en toch was het een heel feestelijke dag.

Kleinigheidjes

Er is een verschil tussen een ommetje maken of even met de camera er op uit om te zien of er nog opvallende dingen te fotograferen zijn. Vanmorgen deed ik dat tweede. Alléén want dan kan ik nog vaker stoppen dan wanneer ik samen met de wijnboer mijn broodnodige passen maak. En? Was er nou wat aardigs te zien onderweg? Een heel klein insectenhuisje tussen de lavendel en de rozen. Een paar met bont gevoerde laarzen die tot werkschoenen gepromoveerd zijn en een klein beeldje zomaar in een vensterbank. Gemeenschappelijke factor: zorgzaam.

Want zeg nou zelf: een bij die ná een bezoek aan roos en lavendel een hotelovernachting krijgt aangeboden en werkschoenen die buiten moeten staan in verband met de schone vloer, dat is toch zorgzaam! En dat kleine lachebekje in de vensterbank zorgt voor een glimlach. Wie het kleine niet eert…

Achterlopers

Voor ons hoefde het nooit. Tot onze dochter zei: ‘ík moet je een bekentenis doen, we nemen als proef Netflix voor drie maanden’. Sinds twee weken delen we nu een abonnement. In deze lockdown zochten we naar wat extra ontspanning. De talkshows en het nieuws zijn we behoorlijk beu en van het samen gezelschapspelletjes doen zijn we niet. Boeken lezen is heerlijk maar je kan het ook overdrijven. Nu kijken we elke avond rond een uur of tien naar een aflevering van The Crown. Alle lovende reacties die we eerder hoorden, kloppen. Het is ook een opfrissen van onze eigen kennis van de geschiedenis, de beelden zijn prachtig en het spel fantastisch. We zijn net aan de tweede serie begonnen en hebben dus nog veel om ons op te verheugen. In ons Italiaanse leven past Netflix niet maar voorlopig zitten we hier gebakken.

Afvraagfoto

Zomaar, tamelijk ongegeneerd, heb ik een huiskamer gefotografeerd. Ik mag nou eenmaal graag naar binnenkijken. Er staat een jubelende bos met kunstbloemen en een portret op een schildersezel. Dus fantaseer ik hier een kunstenaar bij, die de bloemen ook als stilleven schildert. Als je heel goed kijkt, zie je een potkachel en een houten klok op de schoorsteenmantel. Een gezellige ouderwets aandoende kamer waar ik best eens met de bewoner een kop thee zou willen drinken. In het kader van de privacywet mogen bij straatfotografie mensen in beeld gebracht als het een journalistiek stuk betreft er er geen commercieel belang is. Ik vraag me af hoe dat zit met een huiskamer aan de straat waar de gordijnen uitnodigend open zijn. Mocht de bewoner zich hierin herkennen en bezwaar maken, dan verwijder ik de foto direct.

Kerstengel

Na een rondje frisse neus op eerste kerstdag vonden we in onze brievenbus post. Achterop stond deze tekst. Dan ben ik blij verrast. De oorspronkelijke verzender heeft een Plantsoen en een Singel verwisseld en ook het huisnummer was niet compleet. Dat kan gebeuren en als dat eenmaal verkeerd in het adressenbestand staat, dan gaat dat jaar na jaar mis natuurlijk. Maar dat vervolgens iemand telkens de moeite neemt ons juiste adres op te zoeken en er ook een frisse neus aan waagt is toch aardig? Met een knipoog en een kerstwens toe. Bedankt dus kerstengeltje. We hebben gedaan wat je gevraagd hebt, hoor. En ergens in Rotterdam heeft iemand de administratie aangepast.

Mijn rituelen

De lichtjesavond in Voorburg of het bijwonen van een kerstconcert vormden jarenlang de opmaat naar de kerstmis. Koken voor een groot gezelschap en poetsen van tafelzilver horen er onlosmakelijk bij. Het plaatsen van de foto’s van de grote kerstboom op de Markt hier in Delft, doe ik ook al jaren. Kennelijk heb ik behoefte aan wat rituelen. Daarom om één uur toch naar de koning geluisterd, terwijl ik in feite republikein ben. Hij had het over de de manische meningenmachine die zo op de voorgrond is en pleitte voor een liefdevolle samenleving. Natuurlijk zei hij nog veel meer maar deze twee zaken sprongen er voor mij uit. Ik heb helemaal geen zin meer in al die meningen en mijd de talkshows. Liefdevol met elkaar omgaan, dáár gaat het om. Niet oordelen en elkaar in je waarde laten, het valt niet altijd mee maar het is zeer de moeite waard. Het licht komt terug, zei WA en daar geloof ik ook in. Kijk waar we vanmorgen op getrakteerd werden.

Mijmering bij de peertjes

Naast de vele kerstkaarten zat er vandaag ook een envelop uit Italië in de bus. Onze buren sturen vaak post door, het zijn vrijwel altijd rekeningen. Vandaag ook. Maar ineens was ik weer in ons huis, waar het nu donker en koud zal zijn. Waar nog steeds wijn in grote mandflessen staat te wachten. In gedachten zie ik onze buurvrouw in haar keuken staan. Hoe groot zal het gezelschap zijn waarvoor zij kookt? Hoe zou het in Gubbio zijn waar de restaurants allemaal gesloten zijn? Ik kwam onlangs een afbeelding op een reisgids voor Umbria tegen met het karakteristieke Palazzo dei Consoli in Gubbio. Daarvan heb ik natuurlijk zelf ook nog wel een tamelijk recente foto. En zo dwaalden mijn gedachten naar die andere plek waar we ons zo thuis voelen en waren de stoofpeertjes in de Delftse keuken inmiddels klaar.

Broodmeisje

Vlakbij het beeld van Wim T. Schippers werd een broodje gegeten. Nu de horeca gesloten is, zie je steeds vaker dat mensen ergens gaan zitten om zojuist gekochte etenswaar naar binnen te werken. Opvallend veel wandelaars met koffiebekers ook. Ik kan maar moeilijk wennen aan het verstilde stadsbeeld zonder mensen op terrassen. En op dagen dat het regent, zoals vandaag, is de boel echt uitgestorven. In een huis aan de overkant worden nieuwe markiezen geplaatst. Zonder dat ik er een foto van maak, hou ik dat beeld voor ogen. Eens komt de tijd dat de zon weer schijnt.

Jij bent goud

Toen de wijnboer zeventig werd, kreeg hij van mij een gouden klinker. De Jozefsteeg die naast de Maria van Jesse kerk in Delft ligt, heeft een nieuw klinkerpad gekregen. Alle stenen zijn voorzien van vier letters, door de schenker bepaald. In het geval van de wijnboer zijn dat zijn initialen AFCH. Na het ingraveren van de letters kwam er een prachtige goudlaag overheen en is de klinker de oven in gegaan. Met dit geschenk laat je zien hoe bijzonder iemand voor je is. Op mijn verjaardag kreeg ik er ook één. Nu liggen we voor ‘eeuwig’ in een steegje. Een officiële feestelijke onthulling kon dit jaar niet plaatsvinden. Maar we gingen samen op missie om te zien hoe we voortaan onder de voet gelopen worden.