Lentegeuren en -kleuren

Februari was dit keer best een leuke maand. Er zat een fraaie winterweek in met sneeuw en ijs, gevolgd door een plots opvlammende lente met hoge temperaturen. En heel Nederland genoot van het buiten zijn. Normaal doe ik mijn best om in de februarifoto’s kleur aan te brengen, dat ging dit keer vanzelf. Op 2 februari zette ik een bos uitbundig bloeiende tulpen op mijn blog, nu eindig ik de maand met de hyacinten die in de kamer staan. De kleuren zijn bijna hysterisch maar daar kan ik wel tegen. We gaan in één moeite door naar maart waarin de lente officieel begint. Zin in.

Ieder zijn eigen ding

Een man in zijn bootje met knalharde dreunende muziek. Hij geniet ervan. Wij iets minder.

Nu de rest van dit wandelgezelschap op een bank is gaan zitten, valt er een gesprek met elkaar te voeren. Want dat gaat lastig als je in een rolstoel zit en voortgeduwd moet worden.

Met veel geduld en een paar krijtjes zitten moeder en kind bij een speeltoestel.

Laten we er even bij gaan zitten, hebben ze gezegd toen ze elkaar op de fiets tegenkwamen.

Heerlijk de overtollige energie er uit roeien na een weekje thuiswerken. Alleen de twee wandelaars die op zaterdagmiddag een ommetje maakten, staan niet op de foto.

Aan de boulevard

We hadden een beetje het gevoel dat we langs een Italiaanse boulevard liepen. Flats, een strook auto’s, een brede boulevard en dan het strand. We waren in Nesselande (klik), Rotterdam op de Sicilië Boulevard. Deze Vinexwijk ligt aan de Zevenhuizerplas die recent vergroot is. Ons oorspronkelijke doel was in feite het rustige deel op te zoeken waar flamingo’s zouden zijn neergestreken. Op de een of andere manier konden we daar, in de ons beschikbare tijd, niet makkelijk komen en dus flaneerden we wat en verwonderden we ons over dit compleet nieuwe stadsdeel waarin nog steeds gebouwd wordt.

In de tijd dat wij nog in Voorburg woonden en mijn schoonouders in Ommoord, reden we wel eens over binnenweggetjes via Oud Verlaat naar hen toe. Maar dan heb ik het over eind jaren tachtig. Logisch dat we niets meer herkenden en wel even schrokken. Er werd op deze zonnige dag veel gebruik gemaakt van dit strand en zijn speelvoorzieningen. Het voorziet duidelijk in een behoefte zag ik toen ik op internet deze foto van afgelopen zomer vond.

Niet veel wijzer

Met dit lenteweer zijn er veel mensen buiten. Het leek me een goed moment om nog eens uit te zoeken wie de man op de muurschildering is, waar een tijd geleden verse bloemen bij lagen. Ik sprak een leuke jonge man aan. Hij woont hier nog niet zo lang, was vanwege de liefde vanuit Friesland naar Delft gekomen. Ook hij had er in januari met verwondering naar geleken en navraag gedaan in de buurt. Een naam wist hij niet maar het bleek een buurtbewoner die veel voor de wijk had gedaan en op wiens sterfdag bloemen worden neergelegd. Veel wijzer werd ik dus niet maar we hadden een aardig gesprek en hij heeft het erg naar zijn zin hier in Delft, voegde hij toe. En dat hebben we gemeen. Want een korte buurtwandeling langs de rand van het centrum levert me dit soort plaatjes op. Ik kan me nauwelijks een fijnere woonomgeving voorstellen. Domweg gelukkig in Delft dus.

Op zoek naar de ijsvogel

We hebben reuze ons best gedaan om de ijsvogel te spotten tijdens een dagje Biesbosch met de kleindochters die, tamelijk overbodig na alle lockdowns, nu een week krokusvakantie hebben.

Ik geef meteen maar toe; nog nooit eerder was ik in de Biesbosch. Het was weidser en meer open dan ik had verwacht. Het Biesbosch Museum Eiland was uiteraard gesloten, wel jammer voor de meisjes. Bij het uitkijkpunt Petrusplaat ligt een groot spaarbekken waar we hardop dit Lentegedicht hebben gedeclameerd dat op een informatiezuil stond.

De ijsvogel zagen we alleen op een foto. Goede reden om nog eens terug te gaan en dan met een natuurgids of in een fluisterboot dat bijzondere vogeltje toevallig tegenkomen. Wat we wél vonden was een plek om een kleine picknick te houden. Al stond er behoorlijk veel wind wat het coronakapsel van de wijnboer geen goed deed.

Tegels die opvrolijken

Zelfs het stratenplan van de Wippolder is in tegels vervat. Dit is het tweede en laatste deel dat ik laat zien over een bijzonder project in deze stadswijk waarvan de eerste bebouwing rond 1900 plaats vond. De wijk dankt zijn naam aan de Wipmolen, die de polder droog hield maar in 1902 al werd afgebroken.

Een kleine ondeugd schreef op een blanke tegel ‘poep drol haha’. En daar kan ik wel om lachen.

Maar is er vooral met grote inzet en aandacht door kinderen getekend aan historische gebouwen en gebeurtenissen. Ik laat nog graag een klein detail zien van wat ik een geslaagd project vind van Ben Hosman in opdracht van Vestia. Bewoners van een oude buurt met eenvoudige huizen die op deze manier hun woonomgeving versieren, dat is toch geweldig!

Verpozen aan de waterkant

Verraad ik mijn leeftijd als ik het woord ‘verpozen’ in de titel zet? Uitrusten, uitblazen, ontspannen, pauzeren, dat zijn zo’n beetje de synoniemen. Het was het eerste woord dat mij me opkwam toen ik deze drie foto’s bij elkaar zette. Toch zal ik nooit tegen de wijnboer zeggen ‘kom we gaan ons vanmiddag eens fijn verpozen’. Dit clubje dames had het in elk geval erg gezellig. Ik denk dat ze van de roeivereniging zijn en hun eigen openlucht clubhuis voor een uurtje hebben gemaakt.

De man, leunend tegen de boom, was na het hardlopen even aan het ontspannen en stond aanvankelijk met zijn gezicht naar de zon geheven. Tot de roeiers voorbijtrokken, die zich aan het inspannen zijn en pas na afloop kunnen verpozen. En dan was er nog deze jonge vrouw die heel charmant aan de waterkant een boek las. Ik zou vanuit haar positie niet erg elegant overeind kunnen komen. Dus ja, ik verraad met dit blog toch wel behoorlijk dat ik niet meer tot de jongsten behoor.

Voor elk wat wils

De afweging is: laat ik jullie foto’s zien van de drukte of de rust ? Veel mensen met jonge kinderen vanmorgen in de Delftse Hout. Aan de picknicktafels was het rond half elf al aardig druk. Bij Du Midi stond een lange rij voor de afhaalkoffie. Maar loop je wat verder de polder in, dan kom je langs stiltegebieden waar wandelaars elkaar groeten, de watervogels snateren en volop gekwinkeleerd wordt door wat daar maar rond vliegt.

Mensen, dieren, rust en drukte. Hondenuitlaters, fietsers, joggers, kinderuitlaters en paardenmeisjes, het paste allemaal wonderwel bij elkaar op deze prachtige lentedag die we verder in alle rust op ons eigen balkon doorbrachten.

Dit bos blijft ons verrassen

Toen wij vanwege de hittegolf de afgelopen zomer ons Delftse bovenhuis ontvluchtten, gingen we wel eens naar het Haagse Bos. Het was er rustig en aangenaam, we namen boek en stoelen mee en zaten er aan de rand van de vijver. Vanmorgen waren we daar opnieuw en maakten nu een rondwandeling langs die vijver. Het was er drukker dan afgelopen zomer maar vast niet zo druk als vorige week toen er ongetwijfeld geschaatst werd. We passeerden een speelbos met houtsculpturen.

Tot mijn vreugde zat er ook een ijsvogel. Dat begint langzamerhand een obsessie te worden, want nooit zag ik er een in het echt. We hopen daar aanstaande dinsdag eens verandering in te brengen en ik laat het hier weten als we de ijsvogel spotten en het liefst ook op de foto zetten. Tot die tijd stel ik me tevreden met dit fraaie exemplaar.

De lente op gang brengen

Woensdag was ik al blij met met deze krokus die boven de bladeren uitpiepte. Vandaag besloot ik mijn lentegevoel een beetje te helpen door bij onze vaste bloemenstal wat hyacinten en narcissen op bol te kopen. Daar gaan we een paar weken plezier van beleven en daarna mogen de bolletjes mee naar Italië waar we toch in elk geval vólgend jaar weer eens wat vaker hopen te komen.

Voorlopig blijven we in NL want de berichten vanuit Umbria zijn ronduit dramatisch wat besmettingen en ziekenhuisopnamen betreft. We gaan dit weekend de lente vieren en vlak voor onze deur zijn in twee dagen tijd de krokussen in bloei gekomen. Toch nog iets om blij van te worden.