Welvaart

Als ik bij een kringloopwinkel ben, kan ik het gewoon niet laten om foto’s te nemen. Zo’n goed gevulde kast met knuffels vráágt daar toch gewoon om. Bij die rij met koffers probeer ik te bedenken waar die allemaal geweest zijn, wie ze zorgvuldig hebben gevuld en hoe ze tenslotte hier terecht zijn gekomen.

Het is toch een blijk van onze welvaart waarin spullen niet tot op de draad versleten worden maar makkelijk worden weg gedaan. Steeds groter worden de kringloopwinkels, steeds mooier het assortiment dat bovendien steeds fraaier wordt gepresenteerd. En soms vind ik dat wel een beetje jammer. Het gevoel van schatgraven wordt er minder door. Maar verder ben en blijf ik een overtuigde rasechte kringloper.

Win win

foto van het www

Samen met een vriendin eerst bij haar aan de koffie, toen naar de kringloop en geëindigd bij de Smulhoeve. Wat een gezelligheid. Bij Rataplan in Leidschenveen, waar ik geregeld kom maar zij nog niet eerder was, keken we weer ons ogen uit maar kochten niets. Ik was op zoek naar een notenkraker maar die blijft dus nog even op mijn lijstje staan. Met een andere vriendin heb ik nog een rondje Westland-kringlopen in de planning, dus dat gaat wel goed komen. Lunchcafé De Smullhoeve ligt naast Stadsboerderij Landzigt en beide bieden werkgelegenheid aan mensen met een verstandelijke beperking. Het brood en de koekjes worden gebakken in Bakkerij Het Blauwe Hek, van Ipse de Bruggen, een organisatie in de gehandicaptenzorg.

Bij het verlaten van De Smulhoeve zag ik dit kunstwerk in de hal hangen. Geweldig! De kunstenaar heeft zijn atelier in De Ruimte in Delft, ook al behorend bij Ipse de Bruggen. Tegenwoordig maken mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt weer deel uit van de maatschappij. Dat is toch fantastisch, hè? Je ziet dat iedereen plezier heeft in zijn of haar werk en dat maakt dat ik graag kom in dit soort gelegenheden.

Uit minibieb en kringloop

In het kader van leuke dingen doen, wijs ik ten overvloede nog maar eens op het bestaan van de minibieb. Ik heb er al zoveel mooie boeken uitgehaald en weer teruggezet. Niet persé in hetzelfde kastje want ik geef een boek ook wel eens door aan iemand met dezelfde leessmaak met het verzoek het elders weer in een minibieb terug te zetten. Dan wordt het een zwerfboek. Het bovenste boekje (uit een minibieb) ligt op mijn nachtkastje. Als ik niet in slaap kan komen pik ik er een wijsheid uit zoals: als we te sterk aan onze overtuigingen vasthouden, riskeren we blind te worden voor de realiteit en alleen te zien wat onze overtuigingen bevestigt. Een waarheid als een koe, maar een fijne zin om al herkauwend te overdenken.

De nachttrein naar Lissabon is een bejubeld boek. Ik kocht het voor € 0,75 op de boekenmarkt in de Kringloop en het ziet er ongelezen uit. Het is geen makkelijke weglezer, ik ben er eind december in begonnen en heb het nog niet uit. Mooi is het wel, nogal filosofisch. Langzaam een boek tot me nemen heeft ook wel wat, de laatste twee jaar heb ik mijn leesproductie enorm verhoogd. Dit jaar mag dat weer omlaag en wil ik wat meer creativiteit in mijn leven stoppen. Kom ik zeker nog op terug.

Alice in Wonderland

Kennen jullie het verhaal van Alice in Wonderland? Ik niet. Ja, ik voel me wel eens een Alice in overdrachtelijke zin, maar het boek heb ik nooit gelezen. Daar gaat nu verandering in komen want ik vond dit boek bij de kringloop. Alleen al de illustraties maken het aantrekkelijk.

Het is een vertaling van Nicolaas Matsier die in een voorwoord uitlegt dat dit de eerste volledige Nederlandse versie is. Bij eerdere edities zijn de gedichten of zelfs hoofdstukken weggelaten. Als extraatje trof ik achterin een krantenartikel uit de Volkskrant van september 1994 geschreven door Nicolaas Matsier. Dit boek is dus vast van een liefhebber geweest.

De vouw in het artikel maakt van het modelmeisje een modemeisje maar dat strijk ik glad zodra ik ga lezen. Ik heb eerst nog een spannend boek onder handen maar daarna duik in het wonderland in.

Schatten

Dit lijkt toch op een echte boekwinkel, hè? Maar het is de nieuwe boekenafdeling van de Kringloopwinkel aan de Rotterdamseweg in Delft. Ik word er gelukkig en hebberig tegelijk van en liep met twee boeken onder mijn arm de winkel weer uit. Op de klapdeuren achter de boekentafel zag ik in de gauwigheid nog twee schilderingen die absoluut van Tijn Noordenbos moeten zijn.

Eenmaal weer buiten viel me op dat Tijn de hele huisstijl voor zijn rekening heeft genomen. Er viel nog iets op, kijk maar op deze poster. Ik verzon een goede reden om vandaag nogmaals naar de Rotterdamseweg te gaan en sloeg mijn slag. Daarover kan ik nog niet alles vertellen maar één schat die ik opgroef laat ik de komende week wel zien.

Op zoek

De huizenwissel die wij elk jaar doen, vergt wat organisatie en het duurt meestal een week vooraleer alles weer op zijn plaats staat; de dozen wijn moeten nog worden uitgepakt maar dat heeft geen haast. De meegenomen was is schoon en kan weer terug in een tas die uiteindelijk mee moet naar Italië. Dan heb ik ook nog een lijstje met dingetjes die aangeschaft moeten worden om mee terug te nemen en ik vind het altijd handig om dat zo snel mogelijk in orde te brengen. En zo kwam het dat ik vanmiddag naar een Kringloop winkel ging.

Een hoop glim, glas en meuk. En grote mandflessen voor wijn, maar die hebben we nou net niet nodig. Ik wil een stenen, liefs terra cotta, bloempot hebben van minstens dertig centimeter doorsnede en hoogte. Daar kan een regenton óp en dan een gieter er onder. Niet geslaagd, met lege handen de Kringloop uit. Maar wel in de wetenschap dat ik een aangename speurtocht in het vooruitzicht heb. Ik mag er de hele winter over doen en ben dol op Kringloopwinkels.

Niet zitten

Deze groene rieten stoel, we hebben er twee ooit gekocht bij de kringloop, staat ongeveer op instorten. Jammer want ze staan zo leuk op het terras, zitten prima en kunnen bij nat weer best een regenbuitje verdragen. Maar het riet breekt af en valt uit, ze zijn helemaal op. Aan het eind van dit seizoen zullen we ze in de vuilcontainer laten zakken. Hun opvolgers zijn kort geleden al gekocht. Bij dezelfde kringloopwinkel in Delft en in de auto meegereisd en nu staan ze zolang in ons nieuwe koffiehoekje. Als het niet al te warm is, drinken we dáár de eerste cappuccino.

Misschien spuit ik ze nog zacht groen en het tafelonderstel wil ik nog zwart lakken. Normaal zou ik voor de foto de boel nog even stylen maar zien jullie ook die kruk en tuinmand staan? Precies; geen tijd voor mooie hoekjes maken. We voeren opnieuw een wedstrijd met de natuur en hebben nog lang niet gewonnen.

Wat je van ver haalt …

Waar een aantal jaren geleden een grote kringloopwinkel was, is nu een Chinese supermarkt gevestigd. Die kringloop bezocht ik regelmatig, deze supermarkt nooit. Waarom eigenlijk niet? Onbekendheid met het assortiment zal zeker een rol spelen. In het buitenland vind ik het altijd leuk om een supermarkt binnen te stappen. Ik neem me dus voor, zodra we weer wat ontspannender kunnen winkelen, hier eens uitvoerig rond te neuzen. Voorlopig hielden we het even bij een doos koekjes, omdat we bij het passeren van deze winkel ons realiseerden geen droog biscuitje meer in huis te hebben. Nou, ik kan zeggen dat de Chinese koekjes, die uit Taiwan komen en gevuld zijn met exotisch fruit, zó droog zijn dat ze aan je tanden blijven kleven en je een paar koppen thee nodig hebt om ze weg te spoelen. Inmiddels hebben we drie rollen volkoren biscuitjes in huis. Ons kan de komende week niets meer gebeuren.

Dammen en schaken

‘Zullen we Delft inlopen of ga je liever naar een kringloopwinkel’, vroeg ik blogvriendin Marthy die vandaag bij mij op de koffie kwam. ‘Dan ga ik voor de kringloop want ik heb nog schaakstukken nodig’, was het antwoord. Voor de zoveelste keer blijken we gelijkgestemde zielen te zijn want ik was op zoek naar damstenen, echt waar, dus de kringloop moest het worden. Eerst nog even samen geluncht en toen naar Rataplan in Den Haag, een van de grootste kringloopwinkels in de regio. Uiteindelijk vertrok ze zonder schaakstukken en was ik nét iets fortuinlijker op mijn zoektocht. Maar ik weet echt heel zeker dat Marthy daar niet mee zit. Ik ken haar alsof ik haar heel vaak spreek. En dat doet ze in feite ook via haar dagelijkse blog.

Verjaardag, gezelligheid, facebook en plaatjes uit Delft

Ter gelegenheid van de zestigste verjaardag van onze zwager, zaten we vanmiddag aan een heerlijke lunch. Mijn zus had voor zestien personen een feestelijke maaltijd bereid maar omdat ik niet altijd dat mens met die camera wil zijn, maakte ik geen foto’s. Lekker en gezellig was het zeker.

Ik zat naast de zus van de jarige, die toevallig ook in Delft woont. Via Facebook volgen we elkaar een beetje en dat is handig bij allerlei gespreksonderwerpen omdat je min of meer op de hoogte bent van elkaars doen en laten. In het werkelijke leven komen we elkaar één of twee keer per jaar tegen. We wisselden adressen van kringloopwinkels uit, hadden het over mooie tentoonstellingen en delen de liefde voor Delft. Er valt veel af te dingen op het hebben van een Facebook-account maar voor het onderhouden van contact met mensen die je doorgaans niet heel vaak ziet, is het een perfect middel. Al gaat er natuurlijk niets boven ontmoetingen in het echte leven. Zoals vanmiddag.