Na de storm

Eindelijk. Eindelijk gingen we weer eens naar het strand. Ik heb een vriendin die er vrijwel dagelijks komt. Maar ja, zij woont heel dicht aan de kust. Vaak stuurt ze een klein filmpje en kijken en luisteren we even mee naar de branding en haar strandgeluk. Zelf rijden we er met de auto in minder dan een half uur naar toe dus er was vrijdag geen reden om het langer uit te stellen.

Die ruimte, de schone lucht, het licht. Het geeft me altijd een onmetelijk bevrijd gevoel. Helaas liet de batterij van mijn mobieltje me in de steek, want ik had nog veel meer willen fotograferen. Maar in elke geval was mijn eigen batterij weer helemaal opgeladen.

Leuke dingen doen

De wandelgroep komt niet meer bij elkaar, ons ontbijtrestaurant is gesloten. Maar we hadden als alternatief vanmorgen via een videoverbinding tóch even een genoeglijk samenzijn. Vrijdag is één van de club jarig en gaan we een virtuele borrel met elkaar drinken. Dat soort ‘bijeenkomsten’ is bemoedigend en waardevol. Natuurlijk hebben we ook met kinderen en kleinkinderen op dezelfde manier contact maar dat voelt voor ons wat gewoner omdat we vanuit Italië ook vaak beeldbellen.

Het is uiterst fris en stormachtig buiten. Ik lijk een beetje op die rode kater. Zacht spinnend zit ik achter glas in de zon. Maar ík lees mijn dikke boek uit. Die kater weet alles al.

Onderwerp van gesprek

We doen een rondje over de markt. Daar hebben we onze vaste kaasboer die de heerlijkste schapenkaas, pecorino,  verkoopt. Verder is het opvallend rustig en ontbreekt minstens de helft van de kramen. Oorzaak is het weer waar ook iedereen over praat.

Nou valt het hier in het centrale deel van Italië nog enigszins mee in vergelijking met het noorden en zuiden van het land. Maar ook in Gubbio is stormschade.

Gelukkig zien we een beetje blauwe lucht. Aangezien we morgen olijven gaan plukken en een afspraak hebben met de frantoio, de perserij, is het wel noodzakelijk voor ons dat het droog blijft.

Mijn storm is bijna gaan liggen

Terwijl de storm om het huis raast, raas ik dóór het huis. Daar hebben we de krantenbak. Ook wel lectuurmand genaamd. Een plek waar nogal eens wat in verdwijnt zonder directe noodzaak tot diepgravend opruimgedoe. Kom ik een paar oude Seasons tegen. Ik besluit ze naast mijn bed te leggen, iedere avond nog een exemplaar door te bladeren om ze daarna door te geven aan een andere liefhebber. Maar ze zijn veel te inspirerend om oppervlakkig in te bladeren. Ik kom leuke logeeradressen in Zuid Italië tegen, waar we wat aan kunnen hebben. Mijn opruimvlaag kalmeert een beetje maar dat sta ik niet toe. Ik hoor mijn keukenlades roepen.

Reikhalzend

In de woonkamer staat een bak vol bloeiende narcissen. De combinatie geel en wit. Veel meer is er niet nodig om mij de storm en regen te doen vergeten. Als deze lieverds straks zijn uitgeboeid, ga ik ze kortwieken. Dan haal ik de bollen uit de bak en leg ze klaar om mee te nemen naar Italië. Onder de kersenboom hebben we een narcissenperk aangelegd en daar mogen ze bij. Dan gaan ze volgend jaar gewoon weer verder met het doen van hun goede werk. Namelijk mij een vrolijk gevoel bezorgen.

Kleur bekennen 9

Zwart wit

Buiten is het kleurloos en grauw. Toch maakten we de zondagochtendwandeling; er zijn gewoonten waaraan niet getornd moet worden. Net zoals het uitgebreid lezen van de weekendkrant en wassen draaien vanwege het goedkopere tarief. Mijn gastblog op Ciao Tutti (klik) werd zojuist gepubliceerd en straks gaan we nog even op de borrel bij onze bijna jarige zoon. De bulderende storm maakt dat ik het geen kalme zondag kan noemen maar dat is het voor ons natuurlijk wel.

Buiten naar binnen

Het was voorspeld, regen en storm de hele dag. Nou, daar houden de weergoden zich goed aan. Toen ik gisteren nog zonnig de stad inliep voor een paar boodschappen, zag ik dit rozenblaadje op de stoep liggen. Maar ik had geen camera bij me, jammer want dit hartje trof me wel. Dus opgeraapt, mee naar de zevende etage genomen, op de foto gezet, van camera naar laptop gekabeld en tenslotte in mijn blog verwerkt. Ik denk dat ik het blaadje maar ga drogen en in een notitieboekje stop. Om me af en toe te herinneren dat iets onbeduidends toch je dag kan kleuren.