Natuurlijke krachten

Alsof hij staat te huiveren in de kou met al die naar beneden hangende blaadjes. Toch is deze kastanje al aardig op weg naar zijn zomerse uiterlijk. Dat ik een boom mannelijk benoem en zijn vruchten vrouwelijk, leerde ik van onze Italiaanse buurvrouw en ik ga er maar van uit dat dit ook in het Nederlands opgaat. Goed, deze boom heeft het wel een beetje moeilijk, maar hij komt er wel.

Dat gaat niet op voor het door de recente storm afgebroken exemplaar langs het fietspad richting Pijnacker. Het heeft altijd iets sneu’s en het zal me niet verbazen als deze boom nog opgeruimd gaat worden. Versleept of versnipperd. Hoe dan ook, grondstof voor nieuw leven. Ik hou van de veerkracht die de natuur ons altijd laat inzien.

Gewoon geluk

‘Zijn jullie thuis, want dan kom ik even wat brengen’. Een minuut later stond er een buurvrouw met een schaaltje zo juist gebakken koekjes voor de deur. ‘Nee, ik kom niet binnen, dit is gewoon voor jullie omdat ik toch aan het bakken was.’

Een hulp van mijn moeder was ziek, dus nam ik de honneurs waar en hielp haar vanmorgen even met een wasje opvouwen en nog wat kleine huishoudelijke klusjes. We aten samen de middagboterham. Ondertussen namen we de politiek door. ‘Poetin bluft maar een beetje’ aldus mijn moeder. ‘Of nou ja, dat hoop ik’. Buiten bij haar stonden narcissen te wiebelen in het laatste restje van storm Franklin. Koekjes, narcissen, mijn moeder. Ik heb een top dag.

Vóór de storm

De foto’s zijn van donderdag, toen ik langs de Nieuwe Kerk liep en ontluikende krokussen probeerde vast te leggen. Een klein blauw waasje op een helgroen grastapijtje.

Dit is een geliefd stopplekje voor een fijne grachtenfoto en links is nog nét het beeld te zien van Het Melkmeisje, naar het schilderij van Vermeer, gemaakt door Wim. T. Schippers.

De gele krokussen bij ons voor de deur zijn al wat verder in hun groei. Ach zo’n klein stadsrondje met een bezoekje aan de markt levert altijd wel wat op.

Geen idee wanneer we weer blauwe lucht zien. We hebben de storm zonder schade doorstaan maar kijken nu wel door gezandstraalde ruiten naar buiten.

Koffie in Schiedam

Van de parkeerplaats naar het huis van mijn vriendin, passeerde ik deze molen. Gebouwd in 1794 en met een indrukwekkende historie van tegenslag en branden is Molen de Walvisch sinds 2018 ook een museum. Schiedam heeft maar liefs zeven molens. Het merendeel, de brandersmolens, maalde graan voor de branders, die moutwijn stookten voor de jeneverindustrie. Om binnen de bebouwing voldoende wind te vangen, en voor een grotere opslag- en productiecapaciteit, groeiden de molens uit tot de hoogste ter wereld.

Als ik verder langs de haven naar haar huis loop, zie ik in de verte alweer een molen staan. Wat een fraai stadsbeeld biedt Schiedam toch en dan valt mijn oog ook nog op een auto die museumwaardig is. Mijn vriendin verhuisde van Breda, ook al een mooie stad, naar hier. Ze heeft even moeten wennen maar inmiddels wil ze niet meer weg. Niet zo gek als dit je uitzicht is. Voor de storm in alle hevigheid losbarstte, was ik weer thuis. Eten in huis, ramen dicht, boek op schoot. Ik kom ook de rest van de dag genoeglijk door.

Vaart in de schoonmaak

Keer op keer ben ik verbaasd en verheugd over de hoge organisatiegraad in NL. De storm Corrie had, ondanks haar huiselijke naam, behoorlijk wat schade veroorzaakt. ‘Het kanaal mag wel weer eens geschoond worden’, hadden we onlangs nog eens tegen elkaar gezegd. Vanmorgen verscheen er een ploeg die dat karwei eens netjes ging klaren. Auto met diverse materialen en aanhanger om de opgeviste spullen in af te voeren. En een schip met daarop een man met hark. Zorgvuldig werden takken, bladeren maar ook plastic naar binnen geharkt en het ziet er weer opgeruimd uit. Van de weeromstuit ben ik maar ramen gaan zemen. De organisatiegraad hier in huis kon wel een impuls gebruiken.

Huiskamer

De rust van gisteren is met het stormachtige weer vandaag ver te zoeken. De wind giert om ons huis en af en toe klettert de regen tegen de ruiten. Het is een thuizig dagje met tal van huishoudelijke en administratieve klusjes. Dat soort dagen moeten er ook zijn, ik benut het ten volle. Maar met genoegen laat ik nog even onze zondagochtend Du Midi huiskamer zien waar altijd verse bloemen staan, de sfeer zo gemoedelijk is en het ontbijt heerlijk.

Op honderd meter er vandaan heeft Fred een biologische moestuin, waar ik altijd even een kijkje neem. Behalve dat hij plantjes, groenten en fruit verkoopt, evangeliseert hij door toepasselijke teksten neer te leggen. Als ik het Bijbelse element eruit haal, vind ik het nog steeds mooi.

De zon komt op – maakt de morgen wakker – de dag begint met een lied – wat er ook gebeurt – laat mij zingen tot de avond valt.

Nét op tijd

Als ik nou niet snel nog een keer terug ga, ligt de boel plat. Dus toog ik vanmorgen, met gevaar voor eigen leven de Bomenwijk in. De storm had hier en daar al wat schade aangericht door vallende takken. Een buurt die gesloopt (klik) wordt, ziet er troosteloos uit, daar doen de muurschilderingen inmiddels niets meer aan af.

In november liet ik in twee blogs (klik) al zien hoe men geprobeerd heeft de lege huizen op te vrolijken en dat was goed gelukt. Ik ben blij dat ik op de valreep nog wat kan laten zien, zo blijft er toch nog wat van de kunst bewaard vóór de sloophamer zijn werk doet. De laatste foto maakte ik vanuit ons huis. De flat die ik van dichtbij fotografeerde, staat in de cirkel.

Na de storm

Eindelijk. Eindelijk gingen we weer eens naar het strand. Ik heb een vriendin die er vrijwel dagelijks komt. Maar ja, zij woont heel dicht aan de kust. Vaak stuurt ze een klein filmpje en kijken en luisteren we even mee naar de branding en haar strandgeluk. Zelf rijden we er met de auto in minder dan een half uur naar toe dus er was vrijdag geen reden om het langer uit te stellen.

Die ruimte, de schone lucht, het licht. Het geeft me altijd een onmetelijk bevrijd gevoel. Helaas liet de batterij van mijn mobieltje me in de steek, want ik had nog veel meer willen fotograferen. Maar in elke geval was mijn eigen batterij weer helemaal opgeladen.

Leuke dingen doen

De wandelgroep komt niet meer bij elkaar, ons ontbijtrestaurant is gesloten. Maar we hadden als alternatief vanmorgen via een videoverbinding tóch even een genoeglijk samenzijn. Vrijdag is één van de club jarig en gaan we een virtuele borrel met elkaar drinken. Dat soort ‘bijeenkomsten’ is bemoedigend en waardevol. Natuurlijk hebben we ook met kinderen en kleinkinderen op dezelfde manier contact maar dat voelt voor ons wat gewoner omdat we vanuit Italië ook vaak beeldbellen.

Het is uiterst fris en stormachtig buiten. Ik lijk een beetje op die rode kater. Zacht spinnend zit ik achter glas in de zon. Maar ík lees mijn dikke boek uit. Die kater weet alles al.

Onderwerp van gesprek

We doen een rondje over de markt. Daar hebben we onze vaste kaasboer die de heerlijkste schapenkaas, pecorino,  verkoopt. Verder is het opvallend rustig en ontbreekt minstens de helft van de kramen. Oorzaak is het weer waar ook iedereen over praat.

Nou valt het hier in het centrale deel van Italië nog enigszins mee in vergelijking met het noorden en zuiden van het land. Maar ook in Gubbio is stormschade.

Gelukkig zien we een beetje blauwe lucht. Aangezien we morgen olijven gaan plukken en een afspraak hebben met de frantoio, de perserij, is het wel noodzakelijk voor ons dat het droog blijft.