Naar aanleiding van zondag

Parkeerbonnen zijn hier in Gubbio lang niet zo duur als in Delft. Daar krijg je zonder mankeren € 90. Dat is enorm hoog. Vooral voor argeloze toeristen is het vaak onduidelijk aangegeven en daardoor een smet op een leuke dag uit. Men heeft in Gubbio sinds een paar jaar ook betaald parkeren ingevoerd. Zowel de tarieven als de boetes zijn beduidend lager. Het direct met korting af kunnen rekenen bij de gemeente politie is zo gek nog niet. Mensen hollen wel als ze dertig procent korting krijgen en het scheelt een hoop navorderingswerk. Toen de wijnboer vanmorgen het betalingsbewijs met daarop het kenteken en de juiste tijd kon overleggen werd er niet moeilijk gedaan, de boete verviel. Terecht.

Hier nog twee keer mijn zondagse uitzicht. Eenmaal van het plein waar we aan een tafeltje in de schaduw onze pranzo gebruikten. En van het roerei met truffel, mijn favoriete voorgerecht. Voor het hoofdgerecht koos ik kalkoen van de grill maar dat was me veel te veel. Ik zou beter moeten weten want grote stukken vlees zijn aan mij niet besteed. Na afloop heb ik gevraagd of ik de resten mee naar huis mocht nemen, waar ik er gisteravond samen met een reuze tomaat en twee ons sperziebonen een heerlijke salade van maakte. De gêne die ik vroeger wel had om te vragen om de eufemistische doggybag, heb ik al lang niet meer. Ik hou niet van verspilling. Al moest ik dat laatste woord in het Italiaans wel even opzoeken. Sciupare. Dát is het woord dat ik moet onthouden. En vragen om kleine porties, dat moet ik ook gaan doen.

Draden en auto’s

Even de stad Gubbio in voor de zondagse pranzo. Zo’n eerste keer na een afwezigheid van een paar maanden, kijken we weer met frisse blik naar de omgeving. Twee dingen vallen altijd op: overal lopen de kabels en draden bovengronds en van een autovrij centrum wil niemand hier wat weten. Nu ervaren we het als een beetje storend, over een week vinden we het weer heel gewoon.

Dit is Picchio Verde, het restaurant waar het vanmiddag weer bomvol was met grote gezelschappen en het daarbij horende kabaal. Wij hanteren altijd de vertaling als we deze plek benoemen: de Groene Specht. De eigenaar noemen we voor onszelf de man met de mooie stem. Een bas die prachtig galmt in de stenige ruimten. Het eten is er heerlijk.

Na afloop, op weg naar de geparkeerde auto, dwalen we nog even door wat schilderachtige straatjes en schiet ik lukraak wat foto’s. We zijn een middag van het erf af geweest en kunnen een nieuwe werkweek weer helemaal aan.

In ons element

Ons huis was maar vier dagen niet bewoond toen we gisteren weer binnenstappen. En dat is prettig thuiskomen, zeker omdat er een paar zorgzame lieverds alles spic en span hadden achtergelaten en hier en daar voor verrassingen hadden gezorgd. Om half zeven zat ik op mijn vaste plekje in de avondzon te wennen aan de temperatuur van 34 graden.

Vanmorgen zag de tuin in het ochtendlicht er zó uit en zijn we uiteraard weer helemaal gewend én in ons element. Op de verrassingen kom ik nog terug. Nu eerst een luie zondag waarin ik alleen nog even mijn koffertje hoef uit te pakken en mijn moeder ga bellen.

Geen krant

Na wat flinke onweersbuien, vooral in de nacht van vrijdag op zaterdag, is het mooie zomerse weer teruggekeerd. Heerlijk. Alleen hebben we nu heel traag internet. Ik stel me voor dat er morgen ergens in een kantoortje iemand de boel weer reset en de antenne die wij op het dak hebben daardoor alle signalen weer versterkt door krijgt.

We doen het altijd rustig aan op zondag. Even de stad in, ergens een hapje eten, beetje slenteren, de wijnboer trakteert zich op een ijsje en dan terug de berg op om de krant te lezen en een beetje te luieren. Nou dat laatste lukte prima, alleen die digitale krant binnenhalen ging dus niet. Gelukkig zijn we alle twee in een boeiend boek bezig dus de middag is welbesteed. En ik krijg wonder boven wonder tóch nog een blog gepubliceerd.

Zondag op het erf

Zó begonnen we deze zondag. In de tuin van Caldese dronken we onze eerste cappuccino. Gisteravond hier weer aangekomen en het is goed te zien dat Umbria eerder teveel dan te weinig regen heeft gehad de laatste weken. De tuin lijkt wel weer ontploft en van verschroeid gras is geen sprake.

Een snel ontbijtje bij de bar in de stad, gevolgd door boodschappen doen. We prijzen ons gelukkig dat we dit alles op een kwartiertje afstand van ons huis kunnen doen. Zodoende waren we om twaalf uur weer op het terrein en kon ik mijn moeder bellen, waar we 24 uur daarvoor nog zaten te lunchen.

Juni is de mooiste maand voor de bloeiende brem, fijn dat we er nog een graantje van mee kunnen pikken. Meer tuin en ander nieuws volgt de komende dagen.

Maaien, plukken en bukken.

Zaterdagochtend werd een begin gemaakt met het maaien van het gras. Heel jammer voor de madeliefjes en paardenbloemen en wat er nog meer voor leuk bloeiends op het erf staat. Langer wachten maakt de klus alleen maar zwaarder en gelukkig trekken de bloemetjes zich niets aan van ons hek, dus daarachter is het nog steeds een paradijs voor insecten.

In plaats van één nieuwe kruiwagen kochten we vorige week deze twee handigerds. De wijnboer zette ze nu in om het maaisel af te voeren naar de compostbakken die vlakbij de wijngaard staan. De zondagochtend werd nog nuttig gebruikt voor wat azijnspuitwerk bij het onkruid en wat plukwerk in het grind.

Het begint weer ergens op te lijken, stellen we tevreden vast. De stoeltjes staan te wachten op onze tweede koffieronde. Maar dat was allemaal gisteren. Vandaag valt de regen hier met bakken naar beneden en de temperatuur is van 21 graden gisteren naar 11 graden vandaag gezakt. Van stabiel lenteweer is dus geen sprake. Maar lekker groen wordt het op deze manier wel.

Hangend in de schaduw

Het is een flinterdun laagje water wat er in het kanaaltje van Gubbio staat. Gevolg van de regen nadat het de hele zomer kurkdroog was en men er zelfs een eindje verderop een terras in had gemaakt. Dát heb ik helaas niet met eigen ogen gezien maar is me verteld door een vriendin die hier tijdens onze afwezigheid verbleef. De reden waarom ik de foto maakte is de wapperende was. Een zondagse was nog wel. Mijn moeder vond dat vroeger niet kunnen, maandag was wasdag. Maar dat was nog vóór de wasmachines hun intrede deden. Nu wast men wanneer het goed uitkomt, alles in de trommel en draaien maar. Lekker buiten laten drogen en als dan de zondag ook letterlijk zon geeft, dan trek je je niets aan van zondagse passanten die op de stoep zitten te eten onder de wapperende was. Ik stoor me er niet aan, sterker nog ik verzamel wasfoto’s.

De laatste foto komt uit mijn verzameling en hoort tot mijn een van mijn favorieten. Mijn hulpje in 2012, kleindochter Isabel.

Veranderingen

Sinds vorig jaar is het betaald parkeren op het grote terrein vlakbij het Teatro Romano. Twee betaalautomaten deden het niet, er stond een wachtrij bij de derde. Enfin, haast hadden we niet. We doken een terras op voor de zondagse pranzo want dat hadden we na het harde werken de laatste twee dagen wel verdiend. We verdienen het sowieso elke zondag, we moeten even onder de mensen, of bedenken een andere reden.

Bij het restaurant van onze keuze is een nieuwe eigenaar en er zijn veel andere mensen werkzaam in de bediening. We missen de vertrouwde familiaire sfeer een beetje met het persoonlijke babbeltje van de vorige eigenaar. Het eten was prima, de menukaart wat kleiner en de prijzen zijn gestegen.

Het zijn kleine en vaak ook logische veranderingen. Van een toeristentreintje door de stad hadden de middeleeuwers van destijds vreemd opgekeken. Ik bedoel maar, leven brengt verandering met zich mee al is dat op het eerste gezicht aan de gebouwen in Gubbio niet direct te zien. Of zien jullie ook de bewakingscamera hangen?

Huis en muur en geen signaal

We zochten naar verkoeling en vonden dat aan de kust bij Fano. Maar voor het zover was zochten we een parkeerplaats en dat viel nog niet mee. Alle plekken waren bezet en het was veel te vroeg voor vertrekkende badgasten met huilende kinderen. Maar toch, één straat verder dan waar we normaal staan, schoven we een parkeer haven in. Met dit appartementengebouwtje op de hoek. Mobieltje uit de tas en de eerste foto gemaakt. Mediterraans op zijn best, toch?

De laatste foto van die dag maakte ik van deze vrolijke muurschildering. Er worden hier sup-en surflessen gegeven en dat maakt men op deze manier duidelijk. De schildering is recent geplaatst, misschien wordt het douchemuurtje ervoor ook nog beschilderd, dat zou wel aardiger staan, denk ik. Iets minder leuk was dat we vandaag, zondag, vrijwel de hele dag zonder internet zaten. Bij onweer wil het nog wel eens duidelijk zijn hoe dat komt. Maar bij een windstille snikhete dag van 37 graden? Of smelten de signalen dan? Of de medewerker bij de provider zwemt in de zee bij Fano en was niet bereikbaar, dat kan ook.

Appels en peren

In mijn favoriete tv-programma Binnenste Buiten was afgelopen week te zien hoe je een boom kunt herkennen aan zijn knoppen. Kennelijk heb ik er niet voldoende van geleerd want dat hier fruitbomen staan, lijkt me duidelijk. Maar appels of peren? Het lijken me wel óude bomen, goed gesnoeid maar wel met veel mos op stam en tak. Hoe dan ook, de werkelijkheid was honderd procent mooier dan ik hier kan laten zien.

Dat geldt ook voor de zon beschenen narcissen die bijna oplichten in de smalle strook bij de afgeknotte molen. Mijn zus en ik liepen me toch een partij te genieten op deze vroege zondagochtend. Daar gaat het toch maar om; de lente zien, horen, opsnuiven en op je in laten werken. En dan vanmiddag met blote beentjes in de zon op ons balkon. Weg met de melkflessen.