Appels en peren

In mijn favoriete tv-programma Binnenste Buiten was afgelopen week te zien hoe je een boom kunt herkennen aan zijn knoppen. Kennelijk heb ik er niet voldoende van geleerd want dat hier fruitbomen staan, lijkt me duidelijk. Maar appels of peren? Het lijken me wel óude bomen, goed gesnoeid maar wel met veel mos op stam en tak. Hoe dan ook, de werkelijkheid was honderd procent mooier dan ik hier kan laten zien.

Dat geldt ook voor de zon beschenen narcissen die bijna oplichten in de smalle strook bij de afgeknotte molen. Mijn zus en ik liepen me toch een partij te genieten op deze vroege zondagochtend. Daar gaat het toch maar om; de lente zien, horen, opsnuiven en op je in laten werken. En dan vanmiddag met blote beentjes in de zon op ons balkon. Weg met de melkflessen.

Strakke luchten

Nog vóór we de berg afrijden, spring ik even uit de auto om de besneeuwde bergtoppen van de Apennijnen te kunnen laten zien. De nachten zijn helder en dus flink koud. De dagen zijn gelukkig ook helder, kijk maar eens naar die strakblauwe lucht. Traditiegetrouw doen we de zondagse pranzo buiten de deur, de uitbater komt even een babbeltje maken nadat hij ons al uitvoerig welkom heeft geheten. De zondagsrust doet onze vermoeide lijven goed. We laten de Italiaanse gesprekken aan de tafels links en rechts van ons een beetje voorbij kabbelen en doen geen moeite er iets van te begrijpen. We zijn al blij dat we ‘Green Pass’ uitgesproken met vet Italiaans accent begrijpen en tonen onze QR-code. Ook de mondkapjes zijn hier in winkels, openbare gebouwen en restaurants nog verplicht. We vinden het geen probleem en keren voldaan terug naar ons huis op de berg. In de schone lucht.

Buiten de bebouwde kom

Het was krabben aan de autoruiten toen we vanmorgen op pad gingen. De beschaduwde stukken in de Delftse Hout hadden een prachtig berijpt laagje. Maar dat duurde niet lang, de zon deed al snel zijn stralende werk.

Vrijdag en zaterdag waren we in het oosten van het land en het viel me ogenblikkelijk op dat daar zoveel meer ruimte is dan in onze drukke Randstad met al zijn bebouwing. Horizonnen kunnen zien geeft lucht en de zon maakt alles mooier. Toen ik wat horizonfoto’s maakte in Delft en van genoegen het mos op een muurtje begon te aaien, vond ik dat de zondag weer eens uitstekend was begonnen. Dan laat ik het afschuwelijke wereldnieuws natuurlijk wel buiten beschouwing.

Sluiproute

Vanwege de te verwachten verkeersdrukte bij de Mall of the Netherlands, reden we vandaag langs de Vliet naar Leidschendam om daar bij mijn moeder een kopje koffie te drinken. De Vliet, die bij ons voor de deur Rijn Schiekanaal wordt genoemd, vormt een mooie route maar is wel zodanig van een autorijbaan voorzien dat ie eigenlijk alleen bedoeld is voor bestemmingsverkeer. Er liggen prachtige huizen aan, sommige met de tuin aan het water, zoals hierboven. Ook het voormalige woonhuis van Huygens, genaamd Hofwijck passeerden we.

Het was er het weer niet naar om uitgebreid foto’s te maken, dus ik pik er eentje van het wereldwijde web. Huygens, die leefde van 1629 tot 1695, was wis – natuur en sterrenkundige en onder andere uitvinder van het slingeruurwerk. Hoe leuk is het om op een regenachtige zondagmiddag tamelijk achteloos zijn huis te passeren. Echt iets om toch even bij stil te staan, nietwaar?

foto van het www

Huiskamer

De rust van gisteren is met het stormachtige weer vandaag ver te zoeken. De wind giert om ons huis en af en toe klettert de regen tegen de ruiten. Het is een thuizig dagje met tal van huishoudelijke en administratieve klusjes. Dat soort dagen moeten er ook zijn, ik benut het ten volle. Maar met genoegen laat ik nog even onze zondagochtend Du Midi huiskamer zien waar altijd verse bloemen staan, de sfeer zo gemoedelijk is en het ontbijt heerlijk.

Op honderd meter er vandaan heeft Fred een biologische moestuin, waar ik altijd even een kijkje neem. Behalve dat hij plantjes, groenten en fruit verkoopt, evangeliseert hij door toepasselijke teksten neer te leggen. Als ik het Bijbelse element eruit haal, vind ik het nog steeds mooi.

De zon komt op – maakt de morgen wakker – de dag begint met een lied – wat er ook gebeurt – laat mij zingen tot de avond valt.

Japanse tuin

Eerder deze week hadden we bedacht dat vandaag bij uitstek geschikt zou zijn om de Japanse Tuin in Landgoed Clingendael te bezoeken. En dat klopte, het was er betoverend. Het is een kwetsbare tuin die maar acht weken per jaar geopend is voor publiek. Toen we nog in Voorburg woonden, kwamen we heel geregeld op dit Haagse landgoed dat, afgezien van de Japanse tuin, wel het hele jaar toegankelijk is.

Dat we niet de enigen waren die vandaag een geschikt moment vonden voor een bezoek aan Clingendael bewijzen de laatste foto’s. Meer info over de Japanse Tuin vind je hier. Nog open tot en met aanstaande zondag maar zoals gezegd: wandelen op het landgoed alleen al is de moeite meer dan waard.

Geheel volgens de voorspelling

Zomaar twee foto’s gemaakt in Gubbio. Toen de zon nog scheen. Met een vriendin die gisteravond is aangekomen, gingen we heerlijk aan de pranzo. Dat hoort zo op de zondagmiddag. Rond drie uur betrok het. Windstoten, onweer en op de terugweg naar huis stroomde de regen in kleine riviertjes de berg af en maakten de ruitenwissers overuren. Nee, geen foto’s van gemaakt. Even een klein dutje gedaan en zie, het klaart weer op. Wie weet wordt het grasveld nu ook ooit weer groen.

Nog even terug naar de kapel

O ja, dit is het bosbouwgebied, zeiden we gisteren tegen elkaar toen we in de heuvels reden op weg naar Da Baffone. Tegen de herfst begint de behoefte aan haardhout toe te nemen en dat was goed te merken aan de bedrijvigheid. Mannen, machines en hout, veel hout.

Het weer was niet al te denderend, er werd zelfs regen verwacht. Dat was de reden dat we binnen aten. Regen, die overigens pas vannacht met bakken uit de hemel kwam en zondag weer stopt, is de verwachting. Geeft ons mooi de gelegenheid een logeerkamer in gereedheid te brengen en de cantina voor het wijn maken weer in te richten.

De wijnboer was trouwens wel zo slim geweest het kapelletje aan de buitenkant op de foto te zetten. Mooi gebouwd hè?

Pinksterpicknick

We braken rond drie uur weer op maar vanaf twaalf uur zaten we toch maar mooi aan de jaarlijkse familiepicknick. In 2020 en 2021 was het vanwege bekende redenen niet mogelijk met grote groepen bij elkaar te komen. We prikten de laatste zondag van de schoolvakantie als uiterste poging om toch als grote familie bijeen te zijn en deden ook verwoede pogingen het zo picknick mogelijk te houden. Aan de zoete en hartige happen lag het niet, aan de wil om het gezellig met elkaar te hebben ook al niet want het wás gezellig. Maar de lage temperatuur en de dreigende regen zorgden er wel voor dat we niet tot half zeven met z’n allen ontspannen in het gras zaten. Maar ja, het is dan ook geen Pinksteren vandaag.

Tussen maart en mei

Twee maanden geleden liepen we voor het eerst door het Elsburgerbos (klik). We vonden het een ware ontdekking, zo dicht in de buurt. Afgelopen zondag kwam het er niet van maar gisteren wél. We maakten er een rondje en hoorden niets anders dan gekwinkeleer van vogels en hier er daar een hondenblafje.

Een mevrouw, duidelijk van een hondenuitlaatservice, liet maar liefst achttien honden heerlijk met elkaar rollebollen en spelen. Ik vind dat knap hoor, zo’n roedel loslopende beesten in bedwang te houden. Ik vind één loslopende hond al eng. Denk trouwens niet dat ik van angst de horizon scheef fotografeerde. Nee, het terrein is hellend en ik genoot van de uitbundigheid van al deze dieren.

De kastanjeboom links staat volop in blad en heeft zijn kaarsjes al aan. De bomen rechts ervan maken een aarzelend begin met hun bloei. Wie de moeite neemt mijn blog van 9 maart terug te lezen, zal het verschil tussen toen en nu goed kunnen zien. De picknickmand waarover ik destijds schreef, hadden we ook nu niet bij ons maar ik zie ons hier hoogzomer nog wel eens naar terug keren.