Werkonderbreking

 

Ons zelf opgelegde regiem om alle onkruid er deze week uit te hebben, is versoepeld. Als we niet uitkijken komen we de berg alleen nog maar af voor boodschappen en de zondagse lunch. De Universiteit van Perugia heeft een arboretum en kruidentuin. Dat werd ons uitstapje vandaag.  We zagen een zonnewijzer met als middelpunt een eeuwenoude olijfboom.

De tuin was enigszins rommelig en het junilicht is zo schel dat ik mijn plan om hier een schitterende fotoserie te maken, ook al bij moest stellen. Het zij zo. We kennen aardig wat mensen wier hele leven momenteel op zijn kop staat. Dat relativeert. We maakten er een heerlijke wandeling en dat was precies het doel. 

Advertenties

Kalme zondag

Zondagochtend. Twee buurmannnen met een tractor verstoren de stilte. Het apparaat krijgt pech. Ze moeten stoppen. Dat is sneu voor hen maar wel lekker rustig. We nemen uitgebreid de tijd voor ons ontbijt. 

Zondagmiddag. We gaan in de stad een hapje eten. In ons favoriete restaurant lukt het nog nét om een tafel voor twee te bemachtigen.

Zondagmiddag. We lezen en onze ogen vallen als vanzelf dicht.  Daarna doen we wat  voorbereidend werk voor morgen. Het werd dertig graden dus de was is al weer droog. Ik maak drie liter vlierbloesemsiroop. De tractor is hersteld, de buurmannen zijn weer aan het werk. Domenica calma.

 

Maanstanden, onkruid en meer

De buren kwamen spontaan even aan gewapperd vanmorgen. Ze hadden nog wat post voor ons. We dronken samen een café en kwamen te praat over de wijnoogst en ons plan eind mei te gaan bottelen. Hou de maankalender in de gaten, was het advies. Bij volle maan,  la luna vecchia (oude maan zegt met hier) krijg je het beste resultaat. Genoteerd. We namen afscheid en de wijnboer en ik porden nog een uurtje onkruid weg. Vervolgens belde ik, zoals elke week, mijn ouders en trokken ons zondagse goed aan voor de pranzo in Gubbio. Waar aan belendende tafels veel te beleven was. Daarover morgen meer.

 

Zondagse stek

Zo tussen de beukenhaag door ziet Du Midi er onopvallend uit. Voor ons is het de zondagochtend huiskamer. Begin en eindpunt van de wandeling. Voor hardlopers is het een startpunt, voor wielrenners vaak een tussenstop. Altijd aardige bediening en biologische producten zorgen ervoor dat deze plek in Delftse Hout heel veel vaste klanten trekt.

Ik vergat mijn yoghurt op de foto te zetten. Het was op voor ik er erg in had.  Nee, ik heb geen aandelen maar maak toch graag reclame voor dit sympathieke restaurant waar het er zowel binnen als buiten zo verzorgd uitziet. 

 

Stille krachten

Dit is de periode van het jaar dat de krantenbezorger zijn nieuwjaarswens aanbiedt en zijn fooi komt halen. De man die er voor zorgt dat de ochtendkrant op tijd is, verdient alle lof. Wij horen bij de 99,7 % van tevreden abonnees. Onze bezorger hoort bovendien bij de 32% die dit werk al meer dan vijf jaar doet, al zien we hem slechts één keer per jaar. Zondagochtend komen we wél de bezorger van de reclamefolders tegen, die sinds kort zijn voorraad even stalt op ons bordes. Maar hij zorgt er voor dat alles na een paar uur weg en dus bezorgd is. Al doet hij dat niet bij ons, vanwege de nee-nee-sticker. Mensen die plichtsgetrouw en anoniem hun eenvoudige werk doen, ik heb er groot respect voor. 

Routine

Zo’n dag vóór Kerstmis kent zijn vaste routine. Peertjes schillen en stoven, ragout maken en zilver poetsen. Bij onze verloving kregen we van mijn schoonouders een negendelig zilveren cassette. Voor dagelijks gebruik hebben we gewoon bestek, bij etentjes gebruiken we het zilveren. En tja, dat moet gepoetst en dat is al jaren rond Kerstmis het klusje van de wijnboer. We zetten er een rustig muziekje bij op, de pianomuziek van Einoudi, een CD die we kochten in Napels. Toepasselijk nu we daar geestelijk vertoeven in onze boeken. De foto’s werden vanmorgen gemaakt. De polderwandeling hoort tenslotte ook bij de zondag en we doorbreken de routine niet graag.

Relativeren kun je leren

De zondagochtend wandeling  is een vast gegeven als we in NL zijn. Vandaag had ik wél een paraplu nodig. Nou ja, toch 3000 stappen. Mooi meegenomen al is het niet veel.  Nee, dan is het aangenamer om met mijn ouders, zussen en zwagers bij elkaar te komen om de 95e verjaardag van mijn vader te vieren. Na de koffie aan de borrel en wat zegt die bijdehante vader dan als we proosten? ‘Ja, mensen, op de volgende drie weken dan maar!’ Over relativeren gesproken.