Zomaar twee foto’s gemaakt in Gubbio. Toen de zon nog scheen. Met een vriendin die gisteravond is aangekomen, gingen we heerlijk aan de pranzo. Dat hoort zo op de zondagmiddag. Rond drie uur betrok het. Windstoten, onweer en op de terugweg naar huis stroomde de regen in kleine riviertjes de berg af en maakten de ruitenwissers overuren. Nee, geen foto’s van gemaakt. Even een klein dutje gedaan en zie, het klaart weer op. Wie weet wordt het grasveld nu ook ooit weer groen.
O ja, dit is het bosbouwgebied, zeiden we gisteren tegen elkaar toen we in de heuvels reden op weg naar Da Baffone. Tegen de herfst begint de behoefte aan haardhout toe te nemen en dat was goed te merken aan de bedrijvigheid. Mannen, machines en hout, veel hout.
Het weer was niet al te denderend, er werd zelfs regen verwacht. Dat was de reden dat we binnen aten. Regen, die overigens pas vannacht met bakken uit de hemel kwam en zondag weer stopt, is de verwachting. Geeft ons mooi de gelegenheid een logeerkamer in gereedheid te brengen en de cantina voor het wijn maken weer in te richten.
De wijnboer was trouwens wel zo slim geweest het kapelletje aan de buitenkant op de foto te zetten. Mooi gebouwd hè?
We braken rond drie uur weer op maar vanaf twaalf uur zaten we toch maar mooi aan de jaarlijkse familiepicknick. In 2020 en 2021 was het vanwege bekende redenen niet mogelijk met grote groepen bij elkaar te komen. We prikten de laatste zondag van de schoolvakantie als uiterste poging om toch als grote familie bijeen te zijn en deden ook verwoede pogingen het zo picknick mogelijk te houden. Aan de zoete en hartige happen lag het niet, aan de wil om het gezellig met elkaar te hebben ook al niet want het wás gezellig. Maar de lage temperatuur en de dreigende regen zorgden er wel voor dat we niet tot half zeven met z’n allen ontspannen in het gras zaten. Maar ja, het is dan ook geen Pinksteren vandaag.
Twee maanden geleden liepen we voor het eerst door het Elsburgerbos (klik). We vonden het een ware ontdekking, zo dicht in de buurt. Afgelopen zondag kwam het er niet van maar gisteren wél. We maakten er een rondje en hoorden niets anders dan gekwinkeleer van vogels en hier er daar een hondenblafje.
Een mevrouw, duidelijk van een hondenuitlaatservice, liet maar liefst achttien honden heerlijk met elkaar rollebollen en spelen. Ik vind dat knap hoor, zo’n roedel loslopende beesten in bedwang te houden. Ik vind één loslopende hond al eng. Denk trouwens niet dat ik van angst de horizon scheef fotografeerde. Nee, het terrein is hellend en ik genoot van de uitbundigheid van al deze dieren.
De kastanjeboom links staat volop in blad en heeft zijn kaarsjes al aan. De bomen rechts ervan maken een aarzelend begin met hun bloei. Wie de moeite neemt mijn blog van 9 maart terug te lezen, zal het verschil tussen toen en nu goed kunnen zien. De picknickmand waarover ik destijds schreef, hadden we ook nu niet bij ons maar ik zie ons hier hoogzomer nog wel eens naar terug keren.
…maar wel een week vol boeken. Met deze aanmoedigende oproep stuurde de plaatselijke boekhandel mij informatie toe. Aanstaande zondag ga ik een live-interview volgen van Jean- Pierre Geelen met Adriaan van Dis. Van deze schrijver bezit ik vrijwel alle boeken. Zijn nieuwste boek Klifi trekt me vooralsnog niet erg maar dat kan veranderen na zondag. Deze boeken las ik afgelopen week. Het één diepgravend en het waard nogmaals te lezen, met een markeerstift erbij. Het andere vlot geschreven, heerlijk leesbaar en waargebeurd. Ik beweeg me al lezend tussen heel veel genres en beschouw het als een verrijkende verslaving.
Na het lezen van het blog van Marthy zaterdag (klik) moest ik direct aan de slag. Zij ontdekte dat in Delft een hele wijk is voorzien van tegeltableaus en daar wist ik niets vanaf. Schande. Dus gebruikte ik de koude maar zonnige zondagochtend om eens met camera de wijk de Wippolder in te gaan. Op het eerste plateau, bovenste foto, wordt het hoe en het wat uit de doeken gedaan. Maar liefst 32 tegelwanden zijn in het jaar 2000 in deze buurt gezamenlijk vervaardigd en geplaatst. Die kan ik onmogelijk in één blog verwerken. Zie dit maar als een opwarmertje. In de maand februari probeer ik altijd kleurrijke foto’s te plaatsen dus ik kom er zeker nog een keer op terug want er valt ook nog genoeg over te vertellen.
Het was fris gisteren en op sommige slootjes lag al een dun laagje ijs. Hoewel ik geen camera had meegenomen, was de neiging dan maar met mijn mobiel te fotograferen, niet te bedwingen. We besloten een stuk over de smalle weg te lopen langs de boerderijen. Maar zo rond half twaalf op zondag ben je de enige niet. Veel wielrenners, andere wandelaars en auto’s. We moesten voortdurend de berm in en dat wandelt niet echt ontspannen.
Klein Delfgauw heet deze buurtschap en valt voor een deel binnen de Gemeente Delft en deels bij Pijnacker-Nootdorp. Kavels die tot nu toe weiland waren, worden sinds kort verkocht en er zullen moderne luxe villa’s verschijnen. Vooralsnog vind ik dat jammer van dit landelijke gebied. Maar lang niet alle boerderijen en oudere huizen zijn het aanzien waard, dus ik wacht nog even met een oordeel.
We maakten er een luie zondagochtend van. Wat achteraf niet heel slim was, want toen we eindelijk wél naar buiten wilden, goot het! Nou, dan nog maar een kop koffie en de weekendkrant. Morgen ga ik beginnen aan de tweede serie oefeningen van Vitaal Oud Worden, een oefenprogramma dat elke vier weken zwaarder of intensiever wordt. Met die wetenschap lummel ik de zondag door. Vanavond komt een vriendin hier eten. ‘Als jij nou daar gaat zitten en wij hier, dan hebben we toch de gepaste afstand’. Zo gaat dat tegenwoordig. We hebben de eettafel er speciaal voor verlengd. De pompoensoep is klaar, de spinazie-zalmtaart ook. De salade maak ik op het laatste moment en het nagerecht hoeft alleen nog maar geassembleerd te worden. Ik denk dat ik de kaarsjes nu al aansteek.
Crema Chantilly heet het nagerecht dat we na de pranzo gebruikten bij een van ons favoriete restaurants in Gubbio. Uno per due bestellen we dan en daarvan kijkt men hier totaal niet op. We deelden dit verrukkelijke dessert dat voornamelijk uit slagroom, suiker en vanille bestaat.
Afgezien van ons driedaagse reisje door Toscane, hebben we hier een gewone zesdaagse werkweek. Gistermiddag legden we drie aardbeienheuveltjes aan en plantten we nog wat vaste planten langs de randen van de ‘rozentuin’. Vanwege de verwachte regen werd een groot deel van het tuinmeubilair al opgeruimd en het erf werd zoveel mogelijk winterklaar gemaakt. Voor de derde week op rij regent het op zondag. Het mag een wonder heten dat we droog wegkwamen in Gubbio. Zondag staat voor ons dus in het teken van eten en drinken en uitrusten. Precies waar deze dag voor bedoeld is.
Vandaag waren mijn nicht en haar man hier op bezoek. Net als wij wonen ze periodes in Italië en in hun geval ook in Zwitserland. Vrijwel elk jaar lukt het ons een afspraak met elkaar te maken (en ik schrijf er ook telkens een blog over). Zo’n dag met anderen om ons heen is een aangename afwisseling in ons tweezaam leven hier. De familieband is voelbaar, de interesses zijn gelijk en de gesprekken goed. Natuurlijk maakte ik een uitgebreide zondagse pranzo. Mijn nicht nam heerlijke zelf gebakken broodjes mee die onder meer gemaakt waren met druivenmost, een specialiteit uit Le Marche. Ze gaf ons zelfgemaakte lavendeltinctuur en als klap op de vuurpijl bloemen uit eigen tuin. En een bos bloemen die krijg ik hier zelden. Heel blij mee dus en ik kon haar alleen maar een elleboogje geven als bedankje.
