Juist op een dag dat het niet uitgesproken strandweer is, is het er heerlijk toeven. Ons dagje Hoek van Holland was wisselend bewolkt, zoals dat heet. 
De strandwacht doet zijn werk met ritjes langs de branding. Een familie zet windschermen neer en amuseert zich geweldig. Wij praten met een zus en voeren ernstige gesprekken. De zon breekt weer door. Het was een heerlijke dag. 
Vorige week werden we belaagd door wespen toen we buiten zaten te ontbijten. Dus kozen we er vanmorgen weer voor om bij Du Midi binnen te gaan zitten. Zo ziet onze zondagochtend huiskamer er zonder gasten uit. Maar eerst een stukkie lopen natuurlijk.
Samen met een zusje liep ik mijn kleine rondje. We hadden elkaar nog niet gezien in deze periode en dus aardig wat bij te kletsen. Man en zwager maakten een iets langere wandeling maar waren ook verrassend snel aanwezig voor het ontbijt. Andere wandelaars kende ons clubje vandaag niet, zodat het meer een familierondje was. Ook leuk.
Het is net of we een openbaar zwembad voor de deur hebben. Nog nooit zagen we namelijk zoveel zwemmers in het Rijn Schiekanaal als dit jaar. Officiëel is het verboden vanwege de beroepsvaart maar er zijn weinig mensen die zich er iets van aantrekken.
Een beetje de benen laten bengelen, is ook aangenaam. Deze foto’s zijn nog van zondag toen het één groot feest was langs de route van het corso.
Voor rustig gesnater moet je uitwijken naar de polder. Daar hoorde ik de eenden het kroos op snavelen.
En voor nog méér water kijk ik vanavond omhoog. Er is regen beloofd.
Wat te doen op zo’n mooie zonnige zondag? Om te beginnen maar weer eens aanklampen bij de wandelclub in Delftse Hout. Dan thuis een beetje rommelen, vooral met de post die om afhandeling vroeg. We rijden naar Wateringen waar in een boerderij vanmiddag de laatste mogelijkheid was de duo-expositie te zien van mijn zus en een vriendin.
En van daaruit door naar een Haagse nieuwbouwwijk, waar we bij familie op de thee gingen. Het speeltuintje ligt er verlaten bij. Ik denk dat we vandaag op drie locaties waren waar het tamelijk rustig was. Dat zal aan de kust wel even anders geweest zijn.
Ons zelf opgelegde regiem om alle onkruid er deze week uit te hebben, is versoepeld. Als we niet uitkijken komen we de berg alleen nog maar af voor boodschappen en de zondagse lunch. De Universiteit van Perugia heeft een arboretum en kruidentuin. Dat werd ons uitstapje vandaag. We zagen een zonnewijzer met als middelpunt een eeuwenoude olijfboom.
De tuin was enigszins rommelig en het junilicht is zo schel dat ik mijn plan om hier een schitterende fotoserie te maken, ook al bij moest stellen. Het zij zo. We kennen aardig wat mensen wier hele leven momenteel op zijn kop staat. Dat relativeert. We maakten er een heerlijke wandeling en dat was precies het doel. 
Zondagochtend. Twee buurmannnen met een tractor verstoren de stilte. Het apparaat krijgt pech. Ze moeten stoppen. Dat is sneu voor hen maar wel lekker rustig. We nemen uitgebreid de tijd voor ons ontbijt. 
Zondagmiddag. We gaan in de stad een hapje eten. In ons favoriete restaurant lukt het nog nét om een tafel voor twee te bemachtigen.
Zondagmiddag. We lezen en onze ogen vallen als vanzelf dicht. Daarna doen we wat voorbereidend werk voor morgen. Het werd dertig graden dus de was is al weer droog. Ik maak drie liter vlierbloesemsiroop. De tractor is hersteld, de buurmannen zijn weer aan het werk. Domenica calma.
De buren kwamen spontaan even aan gewapperd vanmorgen. Ze hadden nog wat post voor ons. We dronken samen een café en kwamen te praat over de wijnoogst en ons plan eind mei te gaan bottelen. Hou de maankalender in de gaten, was het advies. Bij volle maan, la luna vecchia (oude maan zegt met hier) krijg je het beste resultaat. Genoteerd. We namen afscheid en de wijnboer en ik porden nog een uurtje onkruid weg. Vervolgens belde ik, zoals elke week, mijn ouders en trokken ons zondagse goed aan voor de pranzo in Gubbio. Waar aan belendende tafels veel te beleven was. Daarover morgen meer.
