Nat terras

Dan mógen eindelijk de terrassen open en giet het al twee dagen! Onder de bomen en de afdekzeilen zaten wel wat mensen op het terras van Du Midi maar dat vonden dochter en ik toch wel wat armoedig. Dus haalden we drie broodjes op, dekte de wijnboer in de tussentijd gezellig de tafel en zaten we even later binnen in ons eigen verwarmde huis te genieten van deze luxe lunch.

Er staat een nieuwe beeldschone pipowagen als uitgiftepunt van ons favoriete restaurant in de Delftse Hout. Nu, rond vier uur in de middag, klaart het op. Tot zes uur is het terras open. Ik ben er zeker van dat er nog bezoekers neerstrijken voor een vrijdagmiddagborrel. Ik schuif thuis mijn stoel een zonnig hoekje in, pak mijn boek en ga aan de thee. Dit komt toch aardig in de buurt van een perfecte dag.

Mooie plukjes en heerlijke bijbabbel

Wij, inwoners van de Randstad, moeten het vaak doen met kleine groene oases. Neem nou die eerste foto. Daar straalt toch rust van uit, hè? Maar voor de tweede foto hoefde ik nauwelijks van positie te veranderen. We zien de zijkant van Burger King die aan de snelweg ligt. Draaien we ons helemaal om en lopen we het Land Art park weer terug in, dan zien we dit. Het zijn dan misschien heel kléine plukjes groen, het zijn wel heel mooie plukjes.

De foto’s maakte ik twee dagen geleden toen de zon nog scheen. Een groot deel van vandaag tikte de regen op ons zolderraam. Niet dat ik daar veel erg in had want blogvriendin Marthy kwam gezellig langs. De uurtjes vlogen voorbij en we wisselden nieuwtjes uit die onze blogs niet halen. We onderhouden een bijzondere vriendschap en ervaren dat nog steeds als heel waardevol. En laat nou de zon maar weer schijnen.

En ik ging zo tevreden van huis

Er moest iets opgehaald worden in het Haagse Statenkwartier. Dan kunnen we aansluitend wel even in de Scheveningse Bosjes gaan wandelen, was het idee. Ik begon al op het Statenplein een eerste foto te maken. Toen één in de bosjes.

Door de bomen heen zag ik links de villa’s aan het Van Stolkpark. Zien jullie ze ook? Misschien is het toch wel leuker en afwisselender daar te gaan lopen dan al weer in een groenstrook in de stad.

Dus vergaapten we ons aan dit soort huizen. Met mooie veranda’s, grote tuinen en veel alarminstallaties. Mijn ouders riepen vroeger dan steevast ‘…en ik ging zo tevreden van huis’. Als grap, hè. ‘Je mag trouwens wel inwonend personeel hebben om de boel binnenshuis een beetje knap te houden als je zo wilt wonen’, zeiden we tegen elkaar. En heus, op het zelfde moment zagen we een Aziatische mevrouw met een poetslap de balkonrand schoonmaken. Wij keerden in elk geval weer zéér tevreden naar huis, waar de wijnboer zo lief was even de woonkamer te stofzuigen.

De Delftse bollen

Had ik het gisteren nog over 150.000 perenbomen, vandaag praat ik jullie bij over 10.000 tulpenbollen. In november werden ze in de grond gestopt rondom de grootste Delfts Blauwe Tulpenvaas. Telkens als we over de grote weg richting Rotterdam reden, keek ik even of er al kleur te zien was. Die vaas staat namelijk pal langs de A13 en rijdend in de auto zag ik wel een vleugje rood dat om nadere inspectie vroeg.

Deze Koningsdag was een uitgelezen moment om op zoek te gaan naar een activiteit waar niet een hoop volk bijeen kwam. Dus wandelden we vanmorgen in Land Art Delft om van dichtbij deze feestelijke combinatie te bekijken. Eigenlijk hoort vandaag alles oranje te kleuren maar ik doe het gewoon met rood-wit-blauw.

Perenbloesem

Weten jullie nog dat een kweker vorig jaar met 150.000 perenbomen bleef zitten? En dat ze eigenlijk vernietigd, dat wil zeggen verbrand, moesten worden? In plaats daarvan werden ze weggeven en stomtoevallig kregen wij er een paar toebedeeld. Ik vind het een heerlijk idee dat tenminste twee van deze bomen heel goed terecht zijn gekomen. Ze staan in de achtertuinen van onze zoon en dochter. En nu zijn ze in bloei. 150.000 perenbomen, die oorspronkelijk geëxporteerd zouden worden vonden hun weg in Nederlandse tuinen. Wat zullen we veel peren gaan eten het komende najaar!

Let op de hond en zijn baas

Nu het clubhuis van de roeivereniging niet bezocht mag worden, staan op zondagochtend ouders van jonge roeiers langs het kanaal te kijken en te babbelen. Of ze oog hebben voor de prachtige bloesem van de Japanse Kers kan ik niet beoordelen. Ik geniet er nu dagelijks van. Mij viel ook de houding van de hond op. Zou de baas het ook zien? Ik hoefde me geen zorgen te maken, er werd actie genomen. Op zonnige dagen zitten en liggen hier mensen in het gras, vooral zij zullen een poeploos veldje erg waarderen. Ik maakte ook nog maar een foto van de uitbottende zomerlinde vlak voor ons huis. Nog éven en ons zicht naar de Vermeerstraat is volledig verdwenen. Altijd wat te beleven hier.

Van Zweden naar Israël

De gewoonte om samen elke avond rond een uur of tien naar een Netflix-serie te kijken, verschaft ons veel kijkplezier. De Zweedse serie The Restaurant hebben we inmiddels beëindigd maar het woord ‘absoluut’ blijven we hier op z’n Zweeds uitspreken. Het Hebreeuws uit de serie Shitsel ligt wat minder in ons gehoor maar als men daar in het Jiddish overgaat, is het vaak te volgen. Zo reizen we in de luie stoel de wereld over en volgden we het familieleven van een Zweedse familie in het restaurantwezen en zitten we nu midden in de belevenissen van een orthodoxe familie in Israël. De entourage en uitgangspunten zijn heel anders, dramatische familie ontwikkelingen zijn in feite universeel. Aan Shitsel hebben we even moeten wennen maar ik kan beide series van harte aanbevelen. We denken hierna door te reizen naar Spanje voor La Casa De Papel.

Koningsspelen

Heel af en toe wordt er een oppas-beroep op ons gedaan. We stonden vanmiddag in de zon op twee schoolgaande kleindochters te wachten, die zojuist de Koningsspelen hadden afgerond. Het schoolplein was versierd, de meisjes hadden hun skeelers mee naar school mogen nemen en een oranje kroon verhoogde de feestvreugde. De oudste moest naar de orthodontist. Afgezien van het er naar toe brengen, kon ze dat zelfstandig afhandelen. Een (groot)ouder mág niet eens mee naar binnen. De jongste kon een uurtje later afgeleverd worden bij een vriendin, waarna ze vervolgens samen naar hun zangkoor gingen. Het zingen gebeurt in de buitenlucht, op afstand van elkaar. Coronamaatregelen blijken in deze situaties bijna moeiteloos geïntegreerd in hun dagelijks bestaan. Al lijkt het me heerlijk weer terug te keren naar een samenleving zonder extra maatregelen. En met een kusje en een knuffel met onze geliefden.

Voortborduren

Mijn moeder schreef haar voor en achternamen, mijn vader zette gewoon zijn handtekening met potlood op ons tafelkleed. Zij deden dat op mijn verzoek. Later borduurde ik hun namen in en na het wassen zag je niets meer van de potloodresten. Zo deed ik dat jarenlang met mensen die bij ons aan tafel zaten. Twee Australische nichtjes, waarvan de jongste nog maar net kon schrijven. Hun ouders staan in hetzelfde hoekje. Echtparen die uit elkaar gingen, mensen die inmiddels overleden zijn, mensen met wie we geen contact meer hebben en mensen met wie we nog steeds bevriend zijn; allemaal zaten ze bij ons aan tafel.

Toen ik het kleed kort geleden in handen had, zag ik dat onze zoon en zijn gezin nooit geborduurd waren, slechts wat vage potloodstrepen waren zichtbaar. Daar ben ik werk van gaan maken, ik kocht borduurzijde en ging aan de slag. Het wordt tijd dat onze dochter en haar gezin hier weer eens komen eten, zij staan er niet eens op! Ik ga deze gewoonte maar weer eens nieuw leven in blazen. Dit tafelkleed biedt nog genoeg ruimte en ik hou er van mensen uit te nodigen voor het eten. Het wordt een kleed vol herinneringen én met de onvermijdelijke vlekken die er niet meer uitgaan. Dat laatste is niet zo belangrijk, daar kan altijd het zoutvaatje neer gezet worden.

Mooi Midden Delftland

De Schilpen, heet dit leuke museum in Maasland dat gelegen is aan een schelpenpleintje. ‘De grutterij die nooit verdween’ meldt het museum trots. Het kruidenierswinkeltje is nog volledig ingericht als rond 1900 en je kunt er ouderwets snoepgoed kopen. Ook het woonhuis en het pakhuis kun je bezoeken, sommige delen dateren uit de 16e eeuw. Toen wij er jaren geleden met ons toen nog jonge kinderen waren, werden we in de winkel geholpen door een vrijwilligster die passend gekleed was en ons sterk aan Saartje deed denken.

Ach, plaatsjes zoals deze, ze zijn om te koesteren. Vrijwel alle huizen zijn rijksmonument, al kwam ik er één tegen, die wel een behoorlijke opknapbeurt kan gebruiken. De laatste foto maakte ik op de terugweg vanuit de auto, de weg was te smal om te stoppen. Midden Delftland heet dit gebied, met molens en weilanden, met schapen en koeien en aalscholvers die hun vleugels laten drogen in de westenwind.