Wilde bramen

Het weer bepaalt onze werkzaamheden. Er wordt regen verwacht dit weekend. Zolang het droog is, werken we buiten. De lavendel moet nodig gesnoeid maar we besluiten eerst de bramen te oogsten en verspreiden ons over het terrein. Alle twee met een vergiet in de hand. En plukken maar. Dat valt dan toch tegen. Wat er hangt is al verdroogd, of nog niet rijp of hangt buiten bereik.

 

Gelukkig heeft de wijnboer lange armen en benen. Uiteindelijk hebben we anderhalve kilo bramen. In de vriezer lag nog twee ons vlierbessen die nu ontdooien. Ik weet wat me te doen staat als het straks regent.

De methode Ton

Ton van het blog de dekselse dingen, heeft een bijzondere kijk op het leven. Ik blogde al eens over hem bij het zoeken naar een klavertje vier. Als hij het universum om een parasol vraagt, vind ie een mooie parasol bij de vuilcontainers. Zo werkt dat bij Ton. Ons grillapparaat had de geest gegeven. We gingen op zoek bij onze vaste electronicaboer maar vonden niets geschikts qua afmeting en prijs. Toen door naar de supermarkt voor de rest van de boodschappen. ‘Wat zou het grappig zijn als de supermarkt nou juist een actie heeft met grillapparaatjes’, zei ik onderweg. ‘Hoe doet Ton dat ook al weer? O ja, die roept het universum aan’. We hebben nog nét geen rondedansje gedaan in de supermarkt. Maar wat zijn we blij met Ton zijn positieve visie. Het is niet een kwestie van zoeken maar van vinden. Zo werkt dat bij mij dus ook.

Goed groen

We blijven ons verbazen. Neem de Jasmijn, die leek dood als een pier. ik blogde er al eerder over. Toch liep ie vanuit de wortels weer uit en is gewoon opnieuw begonnen. De oude dode takken, hier nog te zien, heb ik inmiddels zoveel mogelijk weggeknipt.

Nog zo’n dappere held. Eén druivenstok aan de pergola bleef altijd achter wat groei betreft. Laten we het er op houden dat ie lang heeft moeten puberen voor er volwassen trossen kwamen.

De olijven hadden het zwaar de afgelopen winter. De oogst zal mager zijn maar we blijven hoopvol, gezien deze lieverds.

Van thuis naar thuis

Station Nijmegen. Het is maandagochtend 8.24 u. We drinken er koffie en wachten op de shuttlebus die ons naar het vliegveld in Weeze brengt.

Het is nog rustig bij de gate maar mijn lange reisgezel is wat ongedurig van aard en staat alvast in de rij. Het is 10.45 u.

Onmiskenbaar Italië. We zijn er weer. We halen nog een bestelling op in Sassoferato en koersen dan naar Gubbio. Het zal 14.05 zijn.

Dinsdagochtend, 10.55 u. Op de markt in Gubbio lopen we aanwaaivriendin Marquerite tegen het lijf.  We drinken koffie en doen daarna de boodschappen. Thuizer dan thuis kunnen we ons niet voelen.

 

Naar het ronde archief

Hoe doen andere bloggers dat toch, denk ik regelmatig. Een foto-archief goed ordenen en beheren, is een vak apart. Ik loop er geregeld in vast. Zo vind het het aardig om inzoomfoto’s te maken, maar ik plaats ze zelden omdat ze geen verhaal vertellen.

Ik ben maar weer eens hevig aan het opschonen. Vrijwel alle landschapfoto’s kunnen weg. Die waar mensen op staan natuurlijk niet. Die gaan in een apart mapje. Elke dag een uurtje ruimen, dat zou het beste zijn. Maar er zijn zoveel andere leuke en noodzakelijke dingen te doen. Waar heb ik mijn opruimdiscipline ook al weer gelaten?

Snuiven

Het recreatiegebied de Delftse Hout ligt vanuit Delft gezien aan de andere kant van de A13. Die moeten we onderdoor en dat viaduct ziet er zó uit. Nee, echt mooi is het niet. Maar dan beginnen we te wandelen en worden we getrakteerd op dit soort uitzichten.

Er hingen druppels aan de bomen die glinsterden in de vroege ochtendzon. In mijn eentje deed ik de kleine ronde en liep bij elke stap te genieten.

Op dit punt begint ook het stilte gebied. Ik snoof de frisse lucht maar eens diep naar binnen. Een mooi begin van de zondag.

Hozen

We zaten gisteravond op de twaalfde verdieping van dit gebouw in Amsterdam. Er wonen vrienden in een penthouse met een panoramisch uitzicht. De aanleiding vormde het ophalen van iets speciaals, waar ik binnenkort op terugkom. Terwijl we er heerlijk aten en genoeglijk zaten te praten, naderden enorme onweersbuien. Een schitterend gezicht, dat wel. In de stromende regen reden we terug naar Delft. Daar troffen we een ondergelopen kelderruimte aan. Via de burenapp was er vanmorgen een ploegje enthousiastelingen geformeerd die de boel weer opruimden.

In een hoosregen reed ik vanmorgen naar mijn ouders. Bij vertrek aldaar was het weer opgeklaard. Regen is hard nodig maar moet dat nou echt met van die stortbuien?

Delft promotie

Dank voor alle leuke reacties, complimenten en felicitaties op mijn blog van gisteren. Ik zal het mijn moeder overbrengen als ik haar morgen weer zie.

En dan nu nog even terug naar onze tuktukrit door Delft, afgelopen dinsdag. Men werkt met dagkaarten volgens het hop-on hop-offsysteem.  Kinderen onder de twaalf jaar (in ons geval drie) mogen gratis mee. Boven de twaalf betaal je vier euro per persoon. Er is plaats voor zes en we hadden we dus een soort privévervoer. De bestuurder, een Leidse (!) student gaf onderweg uitleg bij wat te zien was en wist goed in te spelen op de belangstelling van de kinderen. Hier bij de Oostpoort begon kleindochter Eva over het sprookje van Rapunzel, waar de bestuurder soepel op inspeelde. 

We hebben ook geboeid staan kijken en luisteren naar deze meneer die na zijn pensionering een opleiding volgde tot klompenmaker en belangstellenden in verschillende talen uitleg gaf. Eh…ja, Delft is een bezoekje waard.

Mijn jarige moeder

‘Oh, wel een oude kop’, zei ze zelf bij het zien van deze foto. ‘Nou dat valt wel mee en bovendien ben je ook geen achttien geworden vandaag’ was mijn niet erg originele antwoord. Ze werd geboren in 1922 dus reken maar uit. We vierden het gewoon thuis dit jaar, in kleine club. Van dochters en schoonzonen kreeg ze een nieuwe bureaustoel. Mijn moeder schrijft nog massa’s verjaardagskaarten zittend aan haar werktafel. Daar vouwt ze ook de was. Ze heeft belangstelling voor ieder om haar heen, de krant wordt gespeld en samen met mijn vader kijkt ze naar de Slimste Mens op tv. Wat een leuke moeder hebben we toch.

Trappen

We kennen de Koninklijke Porceleyne Fles van het Delfts Blauw. Maar ook de tegels van het trappenhuis in het fabrieksgebouw zijn er vervaardigd. En in de keramische kamers is nog meer bouwkeramiek te bewonderen. Kleinzoon Lucas vond het aardig daar een zoekplaatje te maken.

Persoonlijk vind ik de strakke tegels iets fraaier dan de al te hevig gedecoreerde maar dat is een kwestie van smaak.

In ons appartementencomplex, ooit de Bibliotheek van de TU Delft,  ziet het trappenhuis er van boven ook wel aardig Koninklijk uit. Hier nog wat details.

 

Het was leuk om de kleinkinderen te wijzen op de toepassing van het Delfts keramiek in ons eigen huis. Een omgeving die zij uiteraard als heel vanzelfsprekend ervaren maar die best bijzonder en historisch is.