Bloesjes

Het blijft een attractie voor veel mensen; de markt van Gubbio. Vooral vrouwen vinden het leuk om langs alle kleding-en schoenenkramen te lopen. Zelf heb ik zo mijn favorieten en bij mijn Marokkaans-Italiaanse vriendin slaagde ik vandaag voor twee linnen bloesjes waar ik al een tijd naar op zoek was. Mijn schoonzusje ging met tassen vol naar huis en de wijnboer en zijn broer kochten elk een sportief vest. Omdat mijn loopvermogen, of beter gezegd mijn slentervermogen, niet al te groot is, zeeg ik neer op een schaduwrijke plek.  Omringd door aankopen. Ik hoef niet zo nodig op de foto maar het was vast een herkenbaar beeld voor velen geweest.

Italiaanse zomer beelden

Vorig jaar kwam ik deze ouderwetse hooischelven tegen in de buurt van Citerna.  Ze zijn te mooi om niet alsnog te laten zien; veel mooier dan de moderne machinaal gerolde hooibalen die inmiddels overal op het land liggen.

Gisteravond plukte de wijnboer deze abrikozen uit onze eigen boomgaard. Ik fotografeerde ze in de avondzon. Inmiddels zijn ze opgegeten, zoals dat gaat met rijp fruit.

Tijdens ons marktbezoek vanmorgen was dit het uitzicht toen we koffie dronken. Zo blauw zie je ze zelden. Ik zou mijn rode Vespa, zo ik die had, met liefde omruilen voor dit exemplaar.

Dolle dinsdag

De mannen zaten al aan de koffie toen wij nog kraam na kraam uitkamden. Onze vriendin werd erg vrolijk van de markt en kon de verleiding niet weerstaan… Dat was alvast een welbestede ochtend. Wie in Gubbio is, hoort eigenlijk wel een bezoek te brengen aan de Basiliek van Sint Ubaldo, dus dat stond vervolgens op ons programma. De Ceri (kandelaars) staan weer op hun vaste plaats en pas dan zie je hoe groot ze zijn.

In het ernaast gelegen Parco Rocca zaten we, tot een regenbui ons verdreef, te picknicken. Zoals overal in Italië is een restaurantje nooit ver, dus daar konden we schuilen en bestelden er koffie. Toen het weer droog was na een kwartier, aten we alsnog het op de markt gekochte nagerecht op.

In een hoosbui reden we terug naar huis om daar vast te stellen dat er op onze berg nog geen druppel was gevallen.

Il mercato

Vorige week dinsdag gebruikten we de tijd die we normaal aan de markt spenderen voornamelijk aan barbezoek om internet te kunnen gebruiken. Vandaag hadden we alle tijd en rust voor geslenter tussen de kramen. En dat is een feest, hoor.

Niet alleen voor ons. Het is een sociale ontmoetingsplek en het ge-ciao-ciao is niet van de lucht.

Heerlijk tot je ellebogen in het textiel staan graaien, daar lusten wij Italiaanse huisvrouwen wel pap van. Niets gekocht trouwens, op één kilo aardbeien na. Maar toen had ik mijn camera al weer opgeborgen. Na de koffie bij onze vaste Illy-vrienden en een snel bezoek aan de supermarkt voor de weekboodschappen, spelen we al weer buiten op het erf.  Tot je ellebogen in het onkruid woelen is ook fijn.

Standbeeld

Veel van de bezoekers aan de Delftse markt komen met de fiets. Goede zaak. Met dochter Fleur had ik bij het standbeeld van Hugo de Groot afgesproken. Zij had al een heel wat boodschappen bij elkaar gewinkeld terwijl ik nog even door de fysiotherapeut onder handen werd genomen. Dus hadden we tijd voor een kop koffie op een zonnig terras en een rondje over de markt. Sommige bezoekers lopen met de fiets aan de hand tussen de kramen. Dat is geen goede zaak. ‘Vijf euro’ riep de marktkoopman toen hij me de foto zag maken. ‘Dacht het niet’ riep ik terug. Maar gratis reclame voor het heerlijke gedroogde fruit wil ik hier wel even voor hem maken.

Kunstlicht

Het is wat frisser dan gisteren maar alweer zonnig. Dus spring ik na mijn bezoekje aan de fysio opnieuw op mijn fiets, nu om boodschappen te gaan doen. Noodzakelijk huishoudelijke zaken kunnen wachten tot de donkere uren. In de tijd dat ik nog werkte had je ’s winters perioden waarin je bij donker het huis verliet en ook in het donker weer thuis kwam. Om de hele dag bij kunstlicht te werken. En daar had ik toen totaal geen moeite mee. Wat ben ik blij met mijn huidige vrijheid. Enfin, ik reed speciaal even over de Markt om jullie de grote de kerstboom te kunnen laten zien.

Zin er in

Zoals ieder jaar verbaas ik me over de haast waarmee veel mensen na het Sinterklaasfeest overschakelen naar Kerstmis. Deze mevrouw heeft in elk geval belangstelling voor de kerstetalage van Zinderin (klik), een atelier waar ‘puur ambachtelijke kado’s’ worden verkocht die gemaakt zijn door mensen met een beperking. Sympathieke opzet en leuke spullen. Op 13 december wordt de kerstboom op de Markt in  Delft voor het eerst ontstoken. Die datum neem ik als leidraad om de blik op Kerst te richten. Wij doen dan niet aan cadeautjes maar gelukkig voor de uitbaters van deze winkel zijn er mensen die dat wél doen. Nou nog even naar binnen stappen, mevrouw.