Mensen en spullen

De feestelijkheden in Gubbio gaan nog even door. Gisteren was er een concert maar dat lazen we vandaag pas dus dat hebben we gemist. Vandaag was de weekmarkt uitgebreid met diverse sjieke kramen. Maar ook met goedkope kleding, veel snoepgoed en andere zooi. Ik ben dol op markten en noemde het een walhalla. Waarop de wijnboer zei dat hij het meer de hel vond.

Deze dames maakten hun keuze bij een wat degelijker schoenenkraam. Rieten en handgemaakte meubels en manden kunnen altijd op mijn aandacht rekenen. En kijk eens wie ik ook weer tegenkwam? Ze was vermomd in een zijde kaftan maar ik heb haar uiteraard links laten hangen.

Dit jongentje mocht van zijn oma drie vissen uitzoeken. Hij zal er goed voor gaan zorgen zei hij tegen de koopman met het schepnetje. Ik hoop maar dat het geen teleurstelling wordt en de goudvissen via de wc-pot uiteindelijk op dramatische wijze afgevoerd worden.

Nostalgisch vervoer

De Delftse paardentram reed vandaag vlak voor me. Dus nam ik het kalme tempo over en reed in mijn autootje stapvoets over de gracht. De wagen was gevuld met acht mannen en een rollator en werd gemend door Toon Paap. In het stadsbeeld van Delft is deze markante man een bekend figuur. Hij heeft een stalhouderij in de Delftse Hout (klik) en vervoert veel toeristen. Maar ook bruidsparen kunnen bij hem terecht in prachtige open koetsen.

foto van het www

Mede vanwege zijn uiterlijk wordt Toon veelvuldig gefotografeerd, tot wel 1500 keer per dag, las ik op Delft in de buurt. De pandemie is uiteraard een zware periode geweest voor de toeristenbranche dus maak ik graag even reclame voor een nostalgische rondrit door Delft. Ik ken de man niet en heb er ook verder geen belang bij maar Toon kan wel wat reclame gebruiken. Hij staat meestal met zijn paardentram vlak voor het stadhuis en is ook via de site te boeken.

foto van het www

Schoonheden in de zon

Die ene verdwaalde narcis in het gras, die moest ik even redden voor de grasmaaier er overheen vloog. Vier krokussen die half verscholen gingen onder afgevallen eikenblad worden ook aan de vergetelheid onttrokken. Ach, er is nog weinig kleur te bekennen hier op het erf maar wat er is, wordt gekoesterd.

Trouwens. Ook zonder al te veel kleur is er schoonheid genoeg. Van het onooglijke parkeerterrein naar een ook al niet al te spectaculaire straat op weg naar de markt, maken we over dit pad altijd een doorsteek. Een paar cypressen en naaldbomen aan de achterzijde van een kerk. Meer zien we niet. Toch mooi!

De man met de lange neus

Deze affiche kwam ik vandaag tegen toen we op weg waren naar de markt in Gubbio. ‘De avonturen van een dromer’ is de ondertitel van deze voorstelling. Van Pinocchio is bekend dat zijn neus begint te groeien zodra hij een leugen vertelt of het met de waarheid niet zo nauw neemt. De voorstelling wordt gebracht door een marionettentheater. Een man met dromen, vele leugens en een stel marionetten om zich, waar doet me dat toch aan denken?

Aan de gevel van de basisschool in het centrum hangt een grote Oekraïense vlag. Op de ramen staat het woord Vrede in vele talen. Daar blijven we met z’n allen toch maar al te graag in geloven. Leugens worden altijd achterhaald en marionetten kunnen, zodra ze niet meer bespeeld worden, niets uitrichten. Die droom moet waarheid worden en ik blijf in sprookjes geloven.

Vóór de storm

De foto’s zijn van donderdag, toen ik langs de Nieuwe Kerk liep en ontluikende krokussen probeerde vast te leggen. Een klein blauw waasje op een helgroen grastapijtje.

Dit is een geliefd stopplekje voor een fijne grachtenfoto en links is nog nét het beeld te zien van Het Melkmeisje, naar het schilderij van Vermeer, gemaakt door Wim. T. Schippers.

De gele krokussen bij ons voor de deur zijn al wat verder in hun groei. Ach zo’n klein stadsrondje met een bezoekje aan de markt levert altijd wel wat op.

Geen idee wanneer we weer blauwe lucht zien. We hebben de storm zonder schade doorstaan maar kijken nu wel door gezandstraalde ruiten naar buiten.

Huisje boompje beestje

“Op de kruising van de Jacob Gerritsestraat, Burgwal en de Brabantse Turfmarkt vormt dit beeld een ontmoetingsplek voor kinderen en volwassenen in dit druk bezochte winkelgebied.” Dat las ik op de site van de kunstenaar Hans Kuyper. En dat het een ontmoetingsplek is, klopt helemaal. Hier zitten op marktdagen vaak mensen een visje of een frietje te eten. Ik vond het nooit een erg mooi beeld maar vandaag was het er rustig en bekeek ik het nog eens goed. Van het verklarend bordje werd ik eerlijk gezegd niet heel veel wijzer. Vogel en water zag ik, de rest was me niet heel duidelijk. Nou hoeft dat ook niet bij kunst maar het gekke is dat de maker dit beeld Huisje Boompje Beestje heeft genoemd, bleek op zijn site (klik). Dat dekt de lading beter en bekt ook nog eens lekkerder. Ik zie de boot en ook nog een wolk, maar niet alles hoeft benoemd te worden, toch? Ineens vind ik het beeld mooier. Er blijkt hier vlákbij op een omsloten schoolplein nog een beeld te staan van Kuyper. Daar ga ik naar op zoek en hoop het binnenkort hier te kunnen laten zien .

Nieuw en oud

Vanmorgen liep ik over het Bastiaansplein. Dit winkelgebied was een bouwput toen wij twintig jaar geleden in Delft kwamen wonen. Theater de Veste en een enorme Pathé Bioscoop zitten hier vlakbij. Ik was op weg naar de tandarts maar eigenlijk kom ik weinig in dit nieuwe deel van het centrum.

Ik passeerde deze gracht met woonboten, heel in de verte zie je de torens van de Oostpoort. Ik ben altijd blij als ik dit soort herkenningspunten zie, daar oriënteer ik me beter op dan bij nieuwbouw.

Vanmiddag opnieuw de zonnige stad in, nu liep ik samen met de wijnboer in het oude centrum. Wat boodschappen gedaan en de laatste kerstpost in de brievenbus gestopt. Het stadhuis met de mooie kerstboom ervoor wordt aan het oog onttrokken door de marktkramen. Dus binnenkort bij schemer de verlichte Oostpoort en het stadhuis nog maar eens in volle glorie fotograferen.

Spannend en ontspannend

Het was best spannend of mijn zus en zwager gisteren in de stromende regen met hun kampeerauto de berg op konden komen. Maar het lukte prima en ze leverden meteen wel vijftig kilo druiven aan die ze de dag ervoor bij mijn nichtje en haar man hadden geplukt. Dus moesten onze beide oogsten snel worden verwerkt. Vandaag was er tijd voor ontspanning. Terwijl de wijnboer en ik nog een beeldbelafspraak hadden met onze overzeese familie, wandelden zus en zwager op hun gemak de berg weer af, waar wij hen na een uurtje beneden oppikten voor een gezamenlijk marktbezoek. Bij de kraam waar men porchetta verkoopt werd gestopt en gekocht.

Je ziet dergelijke kramen overal op markten. Er ligt een goed gekruid en aan het spit gebraden varkentje waar met een mes wat grove stukken van worden afgesneden. De meeste Italianen eten het op een broodje, vaak al ter plaatse. Wij gaan er onze avondmaaltijd mee aanvullen. Overigens knapte het weer gistermiddag al op en is de nazomer volledig teruggekeerd, wel zo fijn voor vakantievierders.

PS: het eerste stuk van de weg naar boven (of op de foto met de wandelaars het laatste stuk) is geasfalteerd, Dat stopt na een kilometer, waarna de weg heel slecht is, vol met kuilen.

Elke dinsdag

Terwijl de dames kijken of er nog wat van hun gading hangt op de markt, gaat het bij de heren toch vooral om het sociale element. Die staan lekker in de schaduw met elkaar de politiek te bespreken.

Ook wij doen sociaal door bij Fausto en Donatella koffie te drinken. Een deel van de markt wordt gehouden op het grote centrale parkeerterrein, een ander deel rondom dit aangrenzende plein. De wijnboer liep vervolgens om kaas te kopen naar wéér een ander deel waar sinds Covid de voedselkramen staan. Ik vermaakte me intussen bij een keukenspullenkraam waar ik een kookspatel kocht. Je kan het maar nodig hebben, nietwaar.

Met aanvullende boodschappen bij ijzerwarenwinkel en supermarkt zijn we voor een paar dagen voorzien van allerlei noodzakelijks. We springen in oude broeken en shirts en gaan weer heerlijk op het erf spelen.

Stukken beter

‘Kijk’, zou ik tegen de uitbater van gisteren willen zeggen, ‘zo hoort een plantje op een terrastafel er ongeveer uit te zien’. Het hele Doelenplein ademt trouwens een goede sfeer uit en samen met een vriendin zat ik er heerlijk een broodje makreel te eten. Het was er druk op een gezellige manier, de internationale menukaart is een feest en de bediening uiterst prettig. Het restaurant heet Hanno en ik kan het van harte aanbevelen.

We slenterden nog even over de donderdagse markt, maakten nog een stads ommetje en waren na afloop weer helemaal op de hoogte van elkaars wel en wee. In het najaar ga ik haar weer eens opzoeken in Schiedam. Zo doen we dat al jaren en onderhouden met veel plezier onze vriendschap. Top dag!