Er was uitgerekend dat we veertig jaar geleden voor het eerst met elkaar waren gaan eten. Daarop volgden vele ontmoetingen en er ontstond een hechte vriendschap tussen deze oud-collega’s. Dat moet zo nu en dan gevierd worden. Helaas moest een van ons op het laatste moment afzeggen wegens een langer verblijf in het buitenland. We hebben nu een goede reden om heel snel weer een afspraak te maken met elkaar.
De lunch vond plaats in een oud postkantoor in Oud Beijerland. Nooit geweten dat dit zo’n charmant plaatsje is. Een fraai Gemeentehuis, een grachtje, mooie huizen, ik wil er nog wel eens naar terug. Een kleine stadswandeling maken, de woensdagse markt bezoeken en misschien daarna koffie in de fraaie binnentuin van het Postkantoor. Onze dochter woont er niet eens heel ver vandaan, dus wie weet is zij er ook wel voor te porren.
We doen dat wel vaker : met familie afspreken ergens in een leuk stadje, en daar een stadswandeling maken en samen lunchen. Vandaag deden we dat in Wijk bij Duurstede. Dan kan je niet om Kasteel Duurstede heen. Een van de oudste Middeleeuwse kastelen van ons land.
In 1640 was het nog in volle glorie zo laat een gevelsteen zien. Toen bestond het al ruim drie eeuwen. David, een bastaardzoon van Philips de Goede, was benoemd tot bisschop van Utrecht. Maar hij kon niet in Utrecht zelf terecht omdat daar de door het volk gekozen Gijsbrecht van Brederode als bisschop resideerde. David vestigde zich daarom op Duurstede. Hij vond de enkele Donjon toren te pover en liet in de kortste keren het hele eiland uitbouwen tot een groot machtig kasteel, met de oorspronkelijk vierkante toren in het midden. Het telde in die tijd, zonder bijgebouwen, vijfenzeventig vertrekken.
Na 1470 was het kasteel vele jaren het centrum van macht, praal en pracht, van grootse feesten en bevordering van kunst en cultuur. David bracht er veertig jaar van zijn leven door. Hij werd opgevolgd door zijn halfbroer Philips. Deze bisschop stierf in 1524 en liet zijn boedel op Kasteel Duurstede na aan zijn opvolger. Maar die voelde niets voor het aanvaarden van de erfenis omdat hij dan ook de gigantische schulden moest betalen. De hele boedel werd dan ook geveild. Uiteindelijk raakt het kasteel onbewoond en werd een ruïne. In 1883 en 1948 vonden restauraties aan de Bourgondische toren plaats. In 1986 kwam de oude vierkante Donjon aan de beurt. Eind 2013 werd de restauratie afgerond. Tegenwoordig kun je het kasteel huren voor evenementen en bruiloften. Voor ons bleef het hek gesloten maar tussen 1 april en 1 oktober kun je, mits er geen evenement plaats vindt, gebruik maken van de horecavoorzieningen. Wij weken uit naar het centrum om bij een brasserie op de Markt een heerlijk broodje te eten.
Toegegeven; kerstsfeer is wel een onderwerp bij mij dit jaar. Toeval hoor. Gisteravond was het voor het eerst sinds drie jaar weer lichtjesavond in Delft. Overal kraampjes met glühwein en warme chocolademelk. Terrassen met een haardvuur, zoals hier op het Doelenplein.
Er was voor toepasselijke kou gezorgd met zelfs een flinterdunlaagje ijs op de grachten. De nieuwe Kerk en het stadhuis op de Markt waren fraai verlicht. In twee geopende vensters zaten een cellist en violist populaire muziek te spelen en te zingen. We zongen het Hallelujah van Leonard Cohen mee. Het begon nog net niet te sneeuwen, al was de muziek er toepasselijk genoeg voor.
De kerstboom werd ontstoken en we vermaakten ons prima met een sfeervol wandelingetje door het centrum waar het tamelijk onmogelijk was om géén mensen voor de camera te hebben. Wie zich herkent en niet gepubliceerd wil worden, kan dat melden, dan verwijder ik de foto.
Welkom, zei de drogist in zijn gesteven witte jasschort. Alsof je terug de tijd instapt bij De Salamander op de Markt. De oudste drogisterij hier in Delft die meer dan 240 jaar zijn waren verkoopt. En of het nu ging om de kwalen van de mens, de ziekten van het vee, grondstoffen voor de bakkerij of zoiets gewoons als kaarsen en petroleum in tijden dat er nog geen elektriciteit was, deze drogist heeft de klanten kunnen helpen sinds 1780 aan al wat nodig is. En is het gevraagde niet voorradig, dan wordt alle moeite genomen het voor je te bestellen.
Kijk die uitgesleten dorpel eens, daar zijn al eeuwen lang heel wat voeten overheen gestapt. Een echte gaper siert de gevel die je hier in volle glorie ziet. Jammer van die fiets in beeld. O, wacht, dat is de mijne. Enfin, ik rondde de boodschap voor mijn moeder af en de drogist zei bij mijn vertrek: alle gezondheid gewenst.
Toen ik gisteren mijn foto-archief indook, stuitte ik ook op deze beelden. Ze zijn van mei 2015. Het jaarlijkse kruisboogschietfestijn in de stad wordt geheel in stijl gevierd. En hoe gaat het dan als je een camera in je hand hebt? Je blijft foto’s maken waarvan er uiteindelijk maar een paar het blog halen. De rest bewaarde ik omdat ik moeilijk foto’s weg kan gooien.
Ik vind het prachtig om te zien met hoeveel zorg de deelnemers zich als echte middeleeuwers hebben gekleed. Als fééstvierende middeleeuwers zelfs. De komende dagen is er in Gubbio een middeleeuwse markt. Ik hoop dan wat ‘werkvolk’ te zien en beschouw dit maar als een opwarmertje.
De dinsdag vullen we vaak met een bezoek aan de weekmarkt in Gubbio. Vandaag hadden we er bovendien nog een korte koffie afspraak met vrienden die eind deze week al weer naar NL terug gaan. De intentie om even met elkaar te gaan eten, kwam te vervallen wegens andere afspraken van beide partijen.
Enfin, het was aangenaam elkaar weer even te zien en we zijn weer bijgepraat. Italianen doen dat vaak staande op straat, kijk maar eens naar dit ontspannen groepje. Wij Nederlanders leven veel meer met een agenda, stelden we gezamenlijk vast.
De man die de kleine draaimolen beheert, had niets te doen. Het ding draaide wel en alle feestverlichting en bijbehorend muziekje waren aan. Eigenlijk zien we er zelden kinderen gebruik van maken. En misschien denken wij ook wel typisch Nederlands, dat we vinden dat alles altijd maar efficiënt moet gaan. We hebben het dolce far niente nog niet helemaal onder de knie. Gaan we de komende weken weer aan ‘werken’.
De feestelijkheden in Gubbio gaan nog even door. Gisteren was er een concert maar dat lazen we vandaag pas dus dat hebben we gemist. Vandaag was de weekmarkt uitgebreid met diverse sjieke kramen. Maar ook met goedkope kleding, veel snoepgoed en andere zooi. Ik ben dol op markten en noemde het een walhalla. Waarop de wijnboer zei dat hij het meer de hel vond.
Deze dames maakten hun keuze bij een wat degelijker schoenenkraam. Rieten en handgemaakte meubels en manden kunnen altijd op mijn aandacht rekenen. En kijk eens wie ik ook weer tegenkwam? Ze was vermomd in een zijde kaftan maar ik heb haar uiteraard links laten hangen.
Dit jongentje mocht van zijn oma drie vissen uitzoeken. Hij zal er goed voor gaan zorgen zei hij tegen de koopman met het schepnetje. Ik hoop maar dat het geen teleurstelling wordt en de goudvissen via de wc-pot uiteindelijk op dramatische wijze afgevoerd worden.
De Delftse paardentram reed vandaag vlak voor me. Dus nam ik het kalme tempo over en reed in mijn autootje stapvoets over de gracht. De wagen was gevuld met acht mannen en een rollator en werd gemend door Toon Paap. In het stadsbeeld van Delft is deze markante man een bekend figuur. Hij heeft een stalhouderij in de Delftse Hout (klik) en vervoert veel toeristen. Maar ook bruidsparen kunnen bij hem terecht in prachtige open koetsen.
foto van het www
Mede vanwege zijn uiterlijk wordt Toon veelvuldig gefotografeerd, tot wel 1500 keer per dag, las ik op Delft in de buurt. De pandemie is uiteraard een zware periode geweest voor de toeristenbranche dus maak ik graag even reclame voor een nostalgische rondrit door Delft. Ik ken de man niet en heb er ook verder geen belang bij maar Toon kan wel wat reclame gebruiken. Hij staat meestal met zijn paardentram vlak voor het stadhuis en is ook via de site te boeken.
Die ene verdwaalde narcis in het gras, die moest ik even redden voor de grasmaaier er overheen vloog. Vier krokussen die half verscholen gingen onder afgevallen eikenblad worden ook aan de vergetelheid onttrokken. Ach, er is nog weinig kleur te bekennen hier op het erf maar wat er is, wordt gekoesterd.
Trouwens. Ook zonder al te veel kleur is er schoonheid genoeg. Van het onooglijke parkeerterrein naar een ook al niet al te spectaculaire straat op weg naar de markt, maken we over dit pad altijd een doorsteek. Een paar cypressen en naaldbomen aan de achterzijde van een kerk. Meer zien we niet. Toch mooi!
Deze affiche kwam ik vandaag tegen toen we op weg waren naar de markt in Gubbio. ‘De avonturen van een dromer’ is de ondertitel van deze voorstelling. Van Pinocchio is bekend dat zijn neus begint te groeien zodra hij een leugen vertelt of het met de waarheid niet zo nauw neemt. De voorstelling wordt gebracht door een marionettentheater. Een man met dromen, vele leugens en een stel marionetten om zich, waar doet me dat toch aan denken?
Aan de gevel van de basisschool in het centrum hangt een grote Oekraïense vlag. Op de ramen staat het woord Vrede in vele talen. Daar blijven we met z’n allen toch maar al te graag in geloven. Leugens worden altijd achterhaald en marionetten kunnen, zodra ze niet meer bespeeld worden, niets uitrichten. Die droom moet waarheid worden en ik blijf in sprookjes geloven.
Wonen in Caldese (Italië) 