Zomaar een ochtend

Dochter Fleur kwam vorige week op de koffie. Daarna liepen we even het centrum in. Hoewel ze momenteel niet bevattelijk meer is en ook Corona niet kan doorgeven, houdt ze zich buitenshuis keurig aan alle regels. Maar samen gearmd lopen, kan weer wel. Zo gezellig en zó gemist. Natuurlijk stopte ze ook braaf toen ik foto’s wilde maken. Kijk hoe apart deze gracht er bij ligt met kale en groene bomen.

De zon was al weer verstopt toen we over de Markt liepen. De Markt, die met alle gesloten horecazaken zichzelf niet meer is. Op het moment dat wij er liepen, werden drie politiemensen geïnterviewd. Ze staan in een halve cirkel en hadden werkelijk alle ruimte. Twee dames zitten, bij gebrek aan een bankje, op de sokkel van Hugo de Groot. Met een nieuw gekocht winterjack onder haar arm kuierden we tevreden terug naar huis om daar een boterham te eten. Geen broodje buiten de deur dus maar dit was al fijn genoeg.

Opmerkelijk

Een beetje luguber is het wel, die halve lijven. Zeker de liggende exemplaren die door de wind omgeblazen waren, doen naar aan. Als ik standhouder was van deze broekenkraam, zou ik er absoluut voor zorgen dat ze met beide benen op de grond blijven staan.

Een ander opmerkelijk tafereel zag ik in deze nis. Onbegrijpelijk om zo je masker weg te leggen want wie pakt dit weer op om het daadwerkelijk weg te gooien? Gelukkig zag ik vlakbij dit beschilderde rolluik. De verlangende houding van de kat en de twee vogels die dicht tegen elkaar aanzittend één front vormen, geven mij het gevoel dat rottigheid weliswaar op de loer ligt maar door samenwerking overwonnen kan worden.

Dinsdagroutine

Vorige week zijn we niet naar de markt geweest, dus dat moest er vandaag maar weer eens van komen. Konden we mooi vóór die tijd langs bij de smid omdat we de houten pergola willen vervangen door een metalen. ‘Benvenuti’ riepen Fausto en Donatella toen we bij hen het gebruikelijke koffietje dronken. Binnen het masker op en buiten hangt ie als een soort baard aan je kin, demonsteren hier twee barbezoekers. De markt kwam ons sfeerloos over. De voedselkramen stonden op een ander plein, de leegte en de afstanden zorgden voor een ander beeld dan we gewend zijn. We kochten nog een nieuwe Jasmijn bij de plantenman die we gelukkig ook terugvonden. Toen nog even een ronde door de supermarkt en nu zijn we voor een week weer voorzien en hoeven voorlopig het erf niet af.

Marktbezoek

Bij de bakker op de markt staat een verkeersregelaar. Hij wijst de wachtenden in de rij naar de vrijgekomen plek vlak voor de kraam. Het werkt geweldig, iedereen wacht geduldig en niemand klaagt. Bij de groentenkraam gaat het iets minder georganiseerd. Het viel mij op dat een dame met mondkapje en plastic handschoenen zich van de anderhalve meter afstand niets meer aantrok en dat voelt onplezierig. Dus deinsde ik terug maar vraag me af of dat terecht is. Zij is beschermd en ik daardoor ten opzichte van haar toch ook?

Hoe dan ook, het was verder een ontspannen bezoekje aan de donderdagse weekmarkt in Delft. Om half elf waren we weer thuis en vanavond na het eten gaan we pas weer aan de wandel. Verse groenten, fruit en noten zijn in huis, daar knutsel ik vanavond een maaltijdsalade van. In de tussentijd zit ik op ons minibalkon met een boek.

Voorspelbaar geluk

Het gebeurt me ieder jaar rond deze tijd. Dat ik opveer bij lentebodes. Dat ik speur naar groen en kleur en daar dan altijd blij van word. Het schijnt wetenschappelijk bewezen dat stress bij mensen direct vermindert in de natuur. Nou heb ik geen stress maar feit is wel dat we leven in een stenige omgeving; voor een beetje fleurige natuur moet je echt op zoek.

Dat kan in de stad bij de bloemenkraam op de markt, of bij die leuke bloemwinkel in de Choorstraat.

Maar vlak bij huis in een piepklein geveltuintje vind ik een bloeiende roos. Het geluk ligt altijd voor het oprapen. En dichterbij dan je denkt.

Ontdekt

Dat deze schrijver en rechtsgeleerde in Delft geboren is en ook begraven, dat wist ik wel maar verder ken ik Hugo de Groot toch vooral van zijn spectaculaire ontsnapping in een boekenkist vanuit Slot Loevestein. Ik ontdekte een hofje dat naar hem vernoemd is. Aan het eind ervan siert zijn beeltenis de blinde muur.

In de steeg is verder nog een middeleeuwse stadsplattegrond van Delft te zien en een museumachtige etalage die volgens mij een kamer in Slot Loevestein laat zien.

Samen met zijn vrouw Maria van Reigersbergen kijkt hij me aan met een geamuseerde blik. Zijn standbeeld op de Markt in Delft heb ik talloze keren gezien, deze nieuwe kennismaking vond ik verrassend. Die Hugo!

In de wolken

Het is behoorlijk buiig de laatste dagen. Maar het levert wel prachtige wolkenformaties op. Gisteravond rond etenstijd zag de lucht er vanuit het keukenraam dreigend uit maar het bleef droog.

Boven het dak van de nieuwbouw die aan het monumentale gebouw is vastgebouwd torent de spits van de Nieuwe Kerk op de Markt. Zoon Vincent beklom de toren vorige week en stuurde me later onderstaande foto door. Vanuit dat standpunt heb ik ons huis nog nooit gezien. Misschien toch nog eens doen. Bij helder weer zie je de zee, het Westland, Rotterdam en, centraal op de foto, ons huis.

Voor je het weet, heb je vrienden

Dit Italiaans Franse stel nodigde ons uit voor de lunch en daardoor verliep deze dag anders dan gepland maar wel heel aangenaam. Ooit stond de man met een vriend en hond op ons erf en dronken we samen koffie. Een paar jaar later nam hij ook zijn vrouw mee. Sindsdien sturen we kerstkaarten naar elkaar vanuit Nancy en Delft.

Toen we elkaar vanmorgen op de markt in Gubbio onverwacht weer tegenkwamen, werden we spontaan uitgenodigd om crescia mee te eten. Dat is typisch Umbrisch brood, gebakken op hete stenen. Op z’n Italiaans gaat dat vergezeld van grote schalen met vlees, kaas en spinazie. Waarna er gegrild vlees, patat en sla op tafel kwam. De zoon en kleinzoon van dit stel, plus een ander echtpaar, ook Italiaans-Frans, vormden de rest van het gezelschap. We hebben ontzettend smakelijk met elkaar zitten koeterwalen. En ik hoef vanavond niet meer te koken.

Niet geslaagd

Met 35 graden is het zaak om de dag rustig door te brengen. We gingen vroeg naar de markt. De wekelijkse markt duurt hier altijd maar een halve dag en bij extreem weer zoals regen en hitte, zijn de marktkooplui vaak om twaalf uur al weer aan het inpakken.

Dat is sneu voor die toeristen die om half twaalf aangeslenterd komen. Behalve karrevrachten verse waar, is er voor iedereen wel wat aantrekkelijks te vinden.

Ik wilde een flodderig jurkje kopen, maar het gebodene was te synthetisch, te gebloemd, te kort of te lang. We vluchtten de supermarkt in voor wat noodzakelijke boodschappen en waar de airco weldadig was. Tot een uur of vijf houden we ons binnenshuis koest. Denk aan een siësta en een mooi boek. Of beide.

Om in te bijten

Met kilo’s tegelijk worden al deze heerlijkheden aangeboden op de markt. Kersen hoeven we niet te kopen, want die hebben we zelf in overvloed.

Tomaten kochten we vandaag wel. Door de onregelmatgheid van ons verblijf hier is wat eerst de moestuin was, een bloementuin geworden. Ik hoop het binnenkort in z’n volle glorie te kunnen laten zien.

Wat we verder aan fruitbomen hebben, zoals de perzik en de abrikoos, levert nog niet veel of is onrijp. We zijn blij met wat we wél op eigen terrein kunnen oogsten en voor een grijpstuiver kopen de aanvulling op de weekmarkt in Gubbio.