Vrolijke noot

De afslag van de A13 bij Delft Noord heeft aan weerszijden bedrijventerreinen. In de vijftien jaar dat wij hier wonen, is er nogal wat bijgebouwd. Ik noem Hanos, Hornbach, Kentucky Fried Chicken en een groot Shell benzinestation. Uiterst rechts zijn de contouren te zien van een ‘All you can eat’ restaurant dat in mei 2018 zijn deuren gaat openen. Ook al niet tot vreugde stemmend. Maar dan.

Dan blijkt ineens een elektriciteitshuisje beschilderd. En daar knap ik enorm van op. Dat er geld en moeite wordt gestoken in het opfleuren van een onaantrekkelijk maar noodzakelijk gebouwtje op een lelijke plek waar auto’s vaart minderen, dat is toch geinig?

Vincent

De film die ik gistermiddag samen met een zusje zag, is heel bijzonder. Alle beelden in de film zijn geschilderd en dat zijn twaalf doeken per seconde. Ook de acteurs zijn via een zeer geavanceerde techniek overgeschilderd en het resultaat is verbluffend. Temeer daar de scenes zich allemaal afspelen in het decor van zijn werk. Het verhaal kwam moeizaam op gang, pas de tweede helft was echt boeiend. Het kan ook zijn dat we toen aan het onrustige beeld gewend waren en we ons meer concentreerden op de inhoud. De scenes in zwart-wit vond ik kitscherig aandoen. En tóch ben ik blij de film gezien te hebben. Maar dat komt mede omdat ik zijn werk bewonder.

Tamelijk licht

Wintertijd. Voor mij hoeft het niet. Ik zat me gisteravond om zeven uur te realiseren dat het vandaag om zes uur dus al bijna donker is. En ja, ik weet het en ik hoor het anderen zeggen: ‘Gezellig kaarsen aan en knus in huis. Je kunt er toch niets aan veranderen. Waar héb je het over. Er zijn wel ergere dingen.’ Allemaal waar. Blogvriendin Henny heeft de traditie ontwikkeld om juist in dát weekend met familie een heerlijke maaltijd te verzorgen. Een fantastisch idee vind ik. Iets ter navolging. Maar goed. Het was dus vanmorgen wel tamelijk licht toen we om negen uur gingen wandelen.

Olie

Wat ik óók nog niet geschreven had, is dat de wijnboer momenteel in Italië in de wijn staat te roeren. Hij doet meer hoor. Hevelen, meten en er tegen praten. Bovendien heeft hij gisteren olijven geplukt. Hadden we vorig jaar 45 kilo, dit jaar maar 15. Een enorme hagelbui heeft vorig weekend veel olijven vernietigd. Ja, het boerenleven kent zo zijn tegenslagen. Maar ik zie foto’s voorbij komen van hem en onze vrienden die juichend de geperste olie opvangen. Die in de zon zitten en bij wie wild zwijn staat te stoven voor een gezamenlijke pranzo morgen. Medelijden is dus niet op z’n plaats. In de tussentijd maak ik me nuttig met het allerhande klusjes, gezellige bezoeken en amuseer me prima. Ik kijk uit naar de terugkeer van de wijnboer en de komst van het vloeibare goud.

Omgevingsafwisseling

Wat jullie natuurlijk niet meer weten, is dat ik sinds 7 september achter een gebroken laptopscherm zat. In Italië konden we geen juiste reparateur vinden. Gisteren bracht ik de laptop weg naar ons vaste adres hier in Delft en sinds vanmiddag kan ik weer duidelijk zien wat ik doe. Dus laat ik met een frisse blik zien hoe afwisselend de omgeving is die ik al wandelend afleg tussen de twee bruggen. De jonge vrouw met de koffer kijkt tegen een rijtje huizen aan uit de zeventiger of tachtiger jaren, terwijl als ze zich schuin zou omdraaien….

 

De Koepoortstraat, die ik passeer, is er niet echt één om heel blij van te worden. De roeivereniging daarentegen, zetelt hier.

Waarmee ik maar wil zeggen dat het hier leuk stadswandelen is en ik erg van mijn rondje geniet.

Valse romantiek

Toen de zon doorbrak was dat een mooi moment voor mijn bruggenloop. En laat ik nou net het geluk hebben dat zowel de Plantagebrug als de Koepoortbrug open gingen. Van beide bruggen maakte ik foto’s. De Koepoort houden jullie tegoed.  Kijk, daar komt de Vanitas (klik).

Meer dan zestig meter lang en sinds 2011 in bezit van Vof. de Vries. Wie technische details wil weten die klikt maar. Ik vond de hele voorgeschiedenis en meer op internet.

Maar ook deze mevrouw moest even op de foto. Als je het bouwterrein vlak naast haar even wegdenkt, zit ze toch behoorlijk romantisch aan de waterkant te lezen. Met bungelende benen én een prachtig uitzicht.

Vreemd hè, dat ik dan teleurgesteld ben, als blijkt dat ze een smartphone vast houdt.

Liever niet fietsen

\

We wonen vlakbij een winkelstraat die de Choorstraat heet. We halen er de dagelijkse boodschappen en het is bovendien ook onze doorloop naar het centrum.  De gemeente houdt er deze week een proef.  ‘Voetgangers gebied, fietsers te gast’ staat er op het bord onder de lantaren. Twee kunstwerken, aan begin en eind van de straat, kondigen nog eens op ludieke wijze aan: ‘winkels open liever lopen’. Camera’s gaan nu registreren of het werkt. De auto is het centrum al uit en dat bevalt vrijwel iedereen goed. Maar fietsers tot afstappen aansporen?  Zelf heb ik het nooit als probleem ervaren dat er ook gefietst mag worden en ben benieuwd of deze actie wat gaat opleveren. Wordt vervolgd.

. 

Bijzonder mens

Een bezoekje aan een ontzettend lief mens in Loon op Zand eindigt meestal met een kort bezoek aan Waalwijk. Ten bewijze zet ik altijd deze fraaie kerk op de foto, kijk maar hier en hier. Maar het gaat natuurlijk om dat lieve mens die een zwaar en heftig jaar achter de rug heeft. Zij is er zo één die altijd voor een ander klaar staat. Nu zij zelf weer is opgekrabbeld, hervat ze haar zorgzame hulp aan velen in haar omgeving. Ze is inspirerend, hartelijk en spontaan. Het was heerlijk om weer even in elkaars gezelschap te zijn al weet ik zeker dat voor haar deze lofzang niet had gehoeven. Maar voor ons wel.

Perikelen

In tien jaar tijd krijgen we onze vijfde tandarts. Althans als we blijven op het  praktijkadres waar we nu zijn ingeschreven. Dus gaan we op zoek naar iemand die wat honkvaster is. Het bevolkingsonderzoek naar darmkanker vraagt om wat handelingen die ik vanmorgen afhandelde. En waar ik hier verder niet op in zal gaan. Ik meldde me aan voor een proefles yoga want ben erg stram en stijf. De lift in ons deel van het complex is buiten werking en ik klom 81 treden naar onze woonetage.  Ik ben wel erg met mijn lijf bezig op deze manier. Toen liep ik langs dit vrolijke terras op het Doelenplein. Wees blij, staat er op de muur. Dat ben ik ook. Zeker als alle acties die ik vandaag startte over een tijd hun vruchten zullen afwerpen.

Relativeren kun je leren

De zondagochtend wandeling  is een vast gegeven als we in NL zijn. Vandaag had ik wél een paraplu nodig. Nou ja, toch 3000 stappen. Mooi meegenomen al is het niet veel.  Nee, dan is het aangenamer om met mijn ouders, zussen en zwagers bij elkaar te komen om de 95e verjaardag van mijn vader te vieren. Na de koffie aan de borrel en wat zegt die bijdehante vader dan als we proosten? ‘Ja, mensen, op de volgende drie weken dan maar!’ Over relativeren gesproken.