Het leven is tekort

We waren vandaag uitgenodigd bij de opening van Vitae, een exclusieve koffie- en theezaak in Gubbio. De eigenaresse is de vriendin van onze (tuin)hulp. Haar missie is het om de Italianen te leren betere koffie te drinken en daarom importeert zij vanuit Colombia, waar koffiebonen een ander soort bewerking ondergaan dan de normale manier van het branden. Haar familie komt uit Colombia dus de import ligt voor de hand.

We kochten al eens eerder een pak heerlijke koffie bij haar en ook het bekertje dat ons vandaag ten deel viel, was zalig. ‘Het leven is te kort om middelmatige koffie te drinken’ staat er op haar shirt. Daar heeft ze wel een punt. En passant leerden we een nieuw woord ‘mediocri‘. Bij nadere beschouwing vind ik het wel een pluspunt dat we ‘middelmatig’ nog niet in onze vocabulaire hadden staan. We wensen haar natuurlijk heel veel succes met haar onderneming en gaven haar een klein Hollands geschenkje.

Pinksterpicknick

Dit is absoluut geen goede foto maar het geeft wel lekker het sfeertje weer van een ongedwongen familiebijeenkomst. Gisteravond was al besloten dat een buitenpicknick geen goed idee zou zijn, gezien de weersverwachting. Een gastvrije neef en zijn vrouw stelden hun huis en tuin beschikbaar. Dus daar zaten we dan. Kijk, de oudste en de jongste. Ze schelen bijna honderd jaar!

Vanaf vandaag doe ik weer mee met de foto 7-daagse en krijg ik telkens een onderwerp aangereikt. Dat was vandaag: ‘start’. Mijn dag startte met het maken van caprese op een stokje. De grote tafel stond vol met allerhande zoete en hartige happen. Het begon enorm te regenen maar dat deerde ons niet. De pinksterpicknick 2022, editie 39 kwam tot een einde maar niet nadat we voortdurend tegen elkaar hadden gezegd hoe blij we met onze traditie zijn en hoe fijn het was elkaar weer te zien.

Mensen en spullen

De feestelijkheden in Gubbio gaan nog even door. Gisteren was er een concert maar dat lazen we vandaag pas dus dat hebben we gemist. Vandaag was de weekmarkt uitgebreid met diverse sjieke kramen. Maar ook met goedkope kleding, veel snoepgoed en andere zooi. Ik ben dol op markten en noemde het een walhalla. Waarop de wijnboer zei dat hij het meer de hel vond.

Deze dames maakten hun keuze bij een wat degelijker schoenenkraam. Rieten en handgemaakte meubels en manden kunnen altijd op mijn aandacht rekenen. En kijk eens wie ik ook weer tegenkwam? Ze was vermomd in een zijde kaftan maar ik heb haar uiteraard links laten hangen.

Dit jongentje mocht van zijn oma drie vissen uitzoeken. Hij zal er goed voor gaan zorgen zei hij tegen de koopman met het schepnetje. Ik hoop maar dat het geen teleurstelling wordt en de goudvissen via de wc-pot uiteindelijk op dramatische wijze afgevoerd worden.

Titus Brandsma

Elke zondag bel ik, als ik in Italië ben, mijn moeder. ’s Morgens kijkt ze op tv naar de H. Mis, daarna is ze pas bereikbaar. Dat liep gisteren anders want de mis kwam uit Rome en duurde meer dan twee uur. Ze vertelde me later op de middag dat ze zelfs haar huishouden er helemaal door verwaarloosd had. Voorafgaande aan de mis was journalist en historicus Leo Fijen in Bolsward om met mensen te spreken over Titus Brandsma die gisteren heilig is verklaard. Aangezien haar beide ouders Friezen waren en Titus een neef van haar moeder, had dat alles extra haar belangstelling. Ze leest momenteel ook het boek over Titus Brandsma, waaruit ik hier wat foto’s plaats.

Brandsma was een karmelieten pater en journalist. In de jaren dertig van de vorige eeuw werd hij rector magnificus van de Katholieke Universiteit Nijmegen, nu Radboud Universiteit. Tijdens de Duitse bezetting in de Tweede Wereldoorlog sprak hij zich fel uit tegen de Jodenvervolging. Ook riep hij collega-journalisten op niet te zwichten voor de nazi-censuur. Deze verdiensten van hem en de woorden van Paus Franciscus maakten grote indruk op mijn moeder. De Paus had machtsvertoon en machtsmisbruik krachtig veroordeeld en daar kan mijn moeder zich helemaal in vinden. Ik ook trouwens.

Het hotel en het meisje

Het is meivakantie en dat was aan de hotelbezettingen goed te merken. We kozen uiteindelijk voor Hotel Not, waar onze kamer verstopt zat in een boekenkast. Waar Eva wel even wilde poseren in een blauw-geel hoekje en waar ze met graagte haar nieuwe kleding showde die ze in de Koopgoot had kunnen kopen vanwege ruimte in het budget. Een budget dat zij elke avond nauwkeurig bijwerkte.

Zo één op één een paar dagen met elkaar optrekken biedt ruimte voor goede gesprekken die met een 13 jarige prima gaan. Ze vond het hotelpersoneel vriendelijk. Ik vond het dan weer leuk dat ze dat opmerkte. Ze houdt van nieuwe spijkerbroeken met gaten. Ze gaat binnenkort spelen voor het NK Softbal en is voor het eerst scheidsrechter bij de pupillen van haar club. Ze heeft de leuke leeftijd tussen kind en volwassene. Af en toe gaf ze me een high five en vond het gezellig om gearmd te lopen. We leerden elkaar nóg beter kennen en maakten herinneringen die we niet snel zullen vergeten.

Het kán weer

Toen we ooit begonnen met afzeggen van grote familiebijeenkomsten, hadden we niet het idee dat het meer dan twee jaar zou duren voor we met z’n tienen weer aan onze eigen tafel zouden zitten. Maar vandaag was ik dan eindelijk weer eens in de gelegenheid een Paasbrunch te organiseren. Na de maaltijd en de koffie zaten we nog een uurtje in de tuin. Nou ja, wij zaten, de kleinkinderen speelden. Tot de gelegenheid zich voordeed hen met elkaar op de kiek te zetten. Een oma laat dat natuurlijk niet onbenut voorbij gaan.

Club van acht

‘Waar kennen jullie elkaar van?’ vroeg degene die op ons verzoek de foto maakte. ‘We zijn oud-collega’s uit een ziekenhuis’, was het antwoord. Voor het eerst konden we een lunchafspraak maken, de vorige keer, ruim twee jaar geleden, zaten er nog werkenden in dit gezelschap en dineerden we. Dat we inmiddels allemaal – al dan niet vervroegd – gepensioneerden zijn, klinkt ons toch nog vreemd in de oren. En wat hadden we veel bij te praten en wat pakten we de draad weer moeiteloos op. We heten de Club van Acht en dat blijft zo al is er een verdrietige reden waarom we hier maar met zeven zijn. We waren voortdurend in gedachte bij de ernstig zieke vriendin die we hier zo misten. Vriendschap in goede en in slechte tijden.

Op de tribune

Ze hadden thuiswedstrijden en of wij het leuk vonden om eens te komen kijken? Natuurlijk vinden we dat leuk. En dus zaten we vanmiddag in Zwijndrecht op een tribune. Eerst in de verkeerde sporthal die Develstein heet. Daar zagen we een korfbalwedstrijd die best aardig was om te zien maar we kwamen naar basketballende kleindochters kijken die in geen velden of wegen te bekennen waren. Het bleek dat we in de Develhal moesten zijn, een sportcomplex aan de overkant.

Dat wij als supporters langs de lijn zaten, werd door de meisjes erg gewaardeerd. We hebben ze beide in actie gezien, al hielp het hen niet de wedstrijd te winnen. Maar dat maakte niet uit. Ze hebben er lol in, hun vader die scheidsrechter was, ook. Wij hebben met eigen ogen kunnen zien dat het om het spel gaat, dat ze hun energie er heerlijk in kwijt kunnen en deel uitmaken van een team waarin ze hun aandeel heel serieus nemen. In de rust kon ik ze even op de foto zetten. ‘Love you’ riep Isabel nog even snel voor ze weer naar haar teamgenoten rende.

De eerste keer

foto van het www

Zaten we toch zomaar gisteravond in het theater. Wat een feest ! 7 maart 2020 zagen we voor het laatst een voorstelling (klik), toen in Delft. Nu waren we met vrienden in de Naald in Naaldwijk bij Diederik van Vleuten. Wat een begenadigd verhalenverteller en pianist is die man. De voorstelling vertelde het levensverhaal van zijn moeder en zijn relatie met haar. ‘Erkenning’ was uiteindelijk het sleutelwoord waar het allemaal om draaide. Het laat zich hier niet nader uitleggen maar écht, ik kan iedereen aanraden hem te gaan zien. Na het slotapplaus hield hij nog een vlammend betoog om toch vooral de theaters weer te bezoeken. Ons beviel deze eerste keer na lange tijd weer heel goed, gaan we zeker vaker doen.

Oppassen

Een paar uurtjes oppassen op de kleindochters in Zwijndrecht levert wat gekke foto’s op. Als ik Isabel vraag om stil te staan, maakt ze er direct een pose van.

Dan kan Juliet natuurlijk niet achterblijven, volgens haar is dit een stuntstepje. We hoeven niet veel meer te doen nu ze zulke zelfstandige wezens zijn. Een beetje oppassen dat ze ons niet overrijden is eigenlijk onze enige zorg.