Het bezit van een wijngaardje bracht ons ooit, via gezamenlijke vrienden, bij elkaar. Onze wijnvrienden, zo noemen we ze maar op het blog, verbouwen witte druiven, wij rode. Al jaren delen we het proces van wijnmaken met elkaar. Vandaag waren we, na wat onverwacht uitstel, dan toch in staat met elkaar te proeven van de witte wijn 2022. Mijn wijnboer lijkt zijn hoofd bijna te verliezen als hij wijn uit het vat hevelt, maar dat is schijn, hoor. Ja, het ziet er nog troebel uit maar dat komt nog goed. En nee, onze vrienden kijken niet teleurgesteld maar staan aandachtig te proeven. Inmiddels bestaat onze vriendschap uit veel meer dan de gezamenlijke hobby en brachten we een heerlijke middag met elkaar door.
De wijnboer heeft gisteren de witte wijn geheveld. Vóór hij daaraan begint neemt ie nog wat testjes af en proeft. Ikzelf besteedde de ochtend aan de najaarsopruimronde. Ik keek weer eens kritisch rond of er spullen weg kunnen en ja hoor, er kan best veel weg, waaronder een oude tweepersoonstent die -ook bij uitvoerige navraag- niemand meer wil hebben.
Rond het middaguur gingen we op weg naar M&M die in de buurregio Le Marche wonen. Een prachtig landschap waarboven deze dagen ook forse buien hangen, maar dat deert ons niet. We gingen eens kijken hoe het met hun eerste grote oogst gaat. Wijnboer M controleert de watersloten en kan waarschijnlijk volgende week ook gaan hevelen. We aten na deze inspectie een heerlijk maal waarvan paddenstoelenrisotto het hoofdbestanddeel vormde. Passend bij de tijd van het jaar en heel smakelijk.
Op de terugrit stopten we nog even om wat wijngaarden op de foto te kunnen zetten. Vendite diretta staat er langs de weg; je kunt bij deze wijnhuizen rechtstreeks wijn kopen. Ik hoef hier niet uit te leggen dat we in onze eigen behoefte voorzien.
Toen kleinzoon Lucas en zijn vriendinnetje hier van de zomer logeerden, kwamen we ook te praten over hun school en docent Nederlands. Lucas noemde diens naam, een heel aparte naam. De wijnboer reageerde met: ‘hé, ik had een jeugdvriendje met dezelfde naam. Misschien is het wel zijn zoon.’ ‘Nee, die docent is al oud’, kregen we te horen. De wijnboer stoof naar boven en kwam met deze foto terug, die hij hier heel toevallig bewaart.
Nu het schooljaar weer van start is, appte Lucas deze foto naar zijn docent en daar kwam de volgende reactie op:
Ha Lucas,
Of dit een belletje doet rinkelen? Ontzettend leuk om deze jeugdfoto weer tegen te komen, man(ik heb weinig jeugdfoto’s van mezelf). Ik weet nog precies waar dit was en met wie het was en ik herinner me zelfs wie deze foto genomen heeft. Het was een wildvreemde mevrouw die het blijkbaar zo leuk vond een foto van deze twee speelkameraadjes te nemen om er vervolgens voor te zorgen dat de foto ook nog in het bezit kwam van deze twee fotomodellen. Dit ben ik met mijn vriendje Adrie le Noble uit de Ligusterstraat. Adrie en ik speelden heel veel samen cowboy en indiaantje (vanwege de wokecultuur is dat nu uit den boze). Regelmatig trokken wij er samen op uit om ons spel te spelen. Ik heb er zeer goede herinneringen aan. Maar nu is mijn vraag hoe kom jij aan deze foto, hoewel de associatie met de naam Le Noble al het een en ander verklaart. Wat is jouw relatie met mijn toenmalige speelkameraadje Adrie? Ik zou het leuk vinden eens herinneringen samen met hem op te halen als dat mogelijk is. Laat het me maar weten (wat is de wereld eigenlijk klein, hè?)Met vriendelijke groet, H.K.
Inmiddels hebben de oude speelkameraadjes emailcontact met elkaar gehad en zullen de cowboy en de indiaan elkaar de komende winter weer ontmoeten.
Toen ik gisteren mijn foto-archief indook, stuitte ik ook op deze beelden. Ze zijn van mei 2015. Het jaarlijkse kruisboogschietfestijn in de stad wordt geheel in stijl gevierd. En hoe gaat het dan als je een camera in je hand hebt? Je blijft foto’s maken waarvan er uiteindelijk maar een paar het blog halen. De rest bewaarde ik omdat ik moeilijk foto’s weg kan gooien.
Ik vind het prachtig om te zien met hoeveel zorg de deelnemers zich als echte middeleeuwers hebben gekleed. Als fééstvierende middeleeuwers zelfs. De komende dagen is er in Gubbio een middeleeuwse markt. Ik hoop dan wat ‘werkvolk’ te zien en beschouw dit maar als een opwarmertje.
Misschien wel een beetje aangestoken door het enthousiasme van de wijnboer en het resultaat van vorig jaar toen een deel van hun rode druiven bij de onze terecht kwamen? Hoe dan ook mijn nichtje en haar Italiaanse man (ik noem ze maar even voor het gemak M&M) hebben het plan opgevat om dit jaar ook zelf wijn te gaan maken.
Er is in hun familie nog ergens een zeer verwaarloosde wijngaard, zou daar nog wat van te oogsten zijn? De wijnboer nam zijn refractiemeter mee en bekeek het suikergehalte en het daaraan gekoppelde alcoholpercentage en constateerde dat er zeker en nu al te oogsten valt.
Op diverse plekken, tegen oude schuurtjes en achter het huis, overal waren mooie en minder mooie trossen te zien. We hebben onze ogen uitgekeken. Het doet pijn om te zien dat de huidige eigenaren de moed en de leeftijd niet meer hebben om de boel bij te houden. Maar wie weet komt er verandering als M&M zich er over gaan ontfermen. Mijn wijnboer wil ze graag van advies dienen. En hoe sluit je zo’n informatief ochtendje af in Italië?
Een tuinbouwbedrijf in het Westland moest plaatsmaken voor woningbouw. Het kleine deel van de grond dat overbleef, werd na opheffen van de kwekerij omgetoverd in een siertuin. En in die tuin worden gezelschappen ontvangen, daarvan waren wij drie weken geleden er één. Het was alsof we in een romantische film terecht waren gekomen. Wat een verwennerij!
We fietsten die dag al eerder met z’n allen naar de pluktuinen van Framblij en zowel van het fietsen als het plukken, liet ik al foto’s zien. Dit is echt de állerlaatste serie uit onze feestweek, waarin de kleinkinderen ook nog kans zagen met elkaar op de foto te gaan. Vanaf morgen ben ik weer actueel.
In plaats van een tastbaar cadeau kregen we van onze kinderen dagjes uit met de hele club. Ik heb hier nog niet ons boottochtje laten zien, dus dat maak ik bij deze goed. Op een dag midden in de hittegolf voeren wij door het Westland. We picknickten in de gehuurde sloep, die we in de schaduw hadden aangemeerd.
De kleinkinderen sprongen af en toe overboord, hun ouders en wij zochten verkoeling onder een parasol en vingen het lichte briesje op dat ontstond door het varen. Het Westland kent heel wat vaarroutes, vroeger werden de groenten en fruit via het water naar de veilingen gebracht.
In Honselersdijk stapten we van boord voor een ijsje en sanitaire stop. Later op de middag was er een extra stoppunt voor een borreltje, gekoelde dranken en een hapje. Alles was uitstekend georganiseerd met als afsluiting zelf gebakken pannenkoeken door het organiserende stel. Zulke dagen vormen de mooiste cadeaus.
“Wat zitten jullie hier gezellig”, zei een passerend echtpaar. “Zal ik even een foto maken?” En voor je het weet is er een leuk gesprek en vertellen wij hoe bijzonder het is dat we met z’n zessen bij elkaar zijn. En we horen dat het echtpaar een zoon in Mexico heeft wonen en dat zij dus helemaal snappen hoe wij genieten van een week gezamenlijke vakantie.
De officiële foto van broers en zus werd in het Staelduinse bos gemaakt. En ja, ook van de echtgenoten wordt een statieportret gemaakt. Dat onze zwager precies met zijn hoofd voor een rode metalen cirkel zit, maakt hem tot het middelpunt waar hij, bescheiden als hij is, meestal niet verkeerd.
En nou moet ik maar weer eens ophouden met al die persoonlijke foto’s. Al merk ik wel dat het mijn ‘kijkcijfers’ ten goede komt.
In wat vroeger het café van hun opa was, aan de Nieuwe Binnenweg in Rotterdam, werd gistermiddag een neven-en nichten reünie georganiseerd. Toevallig zaten de twee broers en hun zus op een rijtje en kon ik het niet laten ze op de kiek te zetten. Het was natuurlijk een goed gekozen moment om met die hele Rotterdamse familie bij elkaar te komen nu de buitenlanders in het land zijn. Het werd een super gezellige middag met verhalen over vroeger en nu. En omdat ik al vijftig jaar meedraai in deze warme familie voelde ik me echt niet van de koude kant.
Daar staan we dan. In de zonnige tuin van onze gastvrije B&B houders. De hele familie compleet, inclusief mijn moeder en de broer en zus uit respectievelijk Colombia en Australia met hun partners. Een feestje is pas leuk als er ook leuke mensen zijn, en die waren er! We dronken koffie met bruidstaart en er was een Italiaans buffet. Dat laatste was door een cateringbedrijf geregeld, de wijn hadden we zelf gemaakt. De kinderen en kleinkinderen vertrokken aan het eind van de middag, de buitenlandse gasten namen hun kamers in. Met hen vieren we de komende week onze uitgestelde familiereünie. Wat een feest!
Wonen in Caldese (Italië) 