Tien

En opnieuw waren we aan het beeldbellen met een kleindochter, vandaag is Isabel de jarige. Als een volleerd vlogster leidde ze ons rond in tuin en woonkamer langs haar cadeau’s. Van haar ouders had ze er, vanwege het eerste kroonjaar, tien gekregen. Denk aan een spiegel voor op haar kamer, een kam en borstel. Maar ook een fietskrat, een onmisbaar attribuut voor scholieren die er bij willen horen. Haar zusje en ouders kregen we ook nog even in beeld en wat zijn we blij met deze hedendaagse technieken. Het is de hele dag feest in Zwijndrecht en dus ook een beetje hier in Caldese.

Twaalf

Toen we haar vanmorgen vroeg belden, stond ze in de badkamer heur haar te borstelen. Ze heeft een lange schooldag te gaan en als brugpieper hoef je dan niet meer je klas te trakteren. Dat scheelt een hoop gedoe die ze liever aan haar uiterlijk besteedt. Ze is echt een nieuwe fase van haar leven in gegaan. ‘Mijn leraar Engels doet net of hij geen Nederlands verstaat en zegt dat hij Engelsman is. Maar hij heet gewoon de Vries en ik hoorde hem Nederlands met een collega praten. Zo stom.’ Die fase dus. Vandaag is deze vrolijke meid, onze oudste kleindochter Eva, twaalf jaar geworden en we feesten op afstand met haar mee.

Tulpenvaas

Kijk, zo gezellig en ontspannen zaten we daar gistermiddag. Zó met de zelfontspanner in de weer dat er een paar kinderen achter wijnglazen wegvallen. Maar dat maken we met de laatste foto weer goed. Na afloop gingen we met z’n allen aan de wandel, richting de enorme Delfts blauwe tulpenvaas die gezien vanaf de A13 Delft staat te promoten. Eerst die vaas vanuit verschillende hoeken gefotografeerd. Tja, en toen moest de complete familie natuurlijk op de foto. Er waren meerdere bezoekers want het is een echte attractie geworden om met die mega grote vaas op de foto te gaan. Dus werd er snel een bereidwillige passant gevonden en kon de onderste foto gerealiseerd worden.

Sprookje

‘Via een vriendin van mijn moeder werd ik gewezen op jouw blog over de bakfietsbruid. Ik klikte de website open en jawel, daar stonden we, op de foto! Wat ontzettend leuk dat we zo gespot zijn op deze dag. Met de bakfiets door Delft was voor ons de enige logische keuze. We hebben geen auto, hebben er niks mee en tja waar leent Delft zich het beste voor? Fietsen uiteraard! Hard werken was het wel voor de bruidegom, maar wat hebben we er van genoten. Samen fietsend door deze prachtige stad. En wat betreft het weer hebben we echt een engeltje op onze schouder gehad! Erg leuk om onszelf zo terug te zien, we zouden de foto’s graag ontvangen.’ 

Gisteren ontving ik deze spontane reactie van E. die ik een paar dagen geleden nog de bakfietsbruid noemde. Natuurlijk stuurde ik mijn foto’s aan het kersverse echtpaar door vergezeld van felicitaties en de wens voor een goede, gezonde en gelukkige toekomst samen. In haar reactie daar op stond onder meer: ‘we zwaaiden naar oude kennissen die vanwege hun leeftijd en de corona situatie het niet aandurfden op het feest aanwezig te zijn. Ze wonen daar aan de overkant, dus een mooie gelegenheid om ze even te begroetten! Nogmaals bedankt voor de leuke foto’s, we genieten nog steeds na‘. Hiermee is mijn blog verhaaltje mooi rond. En ze leefden nog lang en gelukkig.

Zij leve lang

Onze leuke moeder is vandaag 98 jaar geworden. Zij slaat zich zo ongelooflijk dapper door dit laatste zware jaar heen, dat ik nog meer respect voor haar heb gekregen dan ik al had. Het is de eerste keer zonder mijn vader en dat maakt dat de melancholie en het verdriet ook voelbaar is. Wij, de dochters en schoonzonen, hielden vandaag een soort visite marathon. De één verzorgde het ontbijt, de volgende kwam op de koffie met taart, wij lunchten bij haar waarna ze even kon rusten. Een andere zus komt koken en eten. Zo is het ook Corona-gewijs netjes opgelost. Zelf hoefde ze niets te regelen of bedenken dus laat ze het allemaal over zich heen komen. Dat gaat haar maar moeilijk af want ze zorgt graag zélf voor gepoetst bestek, een schoon tafelkleed en blinkende glazen. Proost lieve mam, oma en overgrootmoeder. Je bent het stralende middelpunt van onze familie.

Je ziet ze groeien

Mijn foto-archief is erg rommelig. Ander fotoprogramma en een nieuwe laptop zijn zo de smoesjes die ik hanteer omdat ik geen tijd vrijmaak om het eens grondig te ordenen. Dus kom ik op mijn eigen belofte terug om niet telkens de kleinkinderen in verschillende leeftijdsfases op de zelfde locatie te laten zien. Dit blog is eigenlijk mijn houvast als het om archiveren gaat. Op de bovenste foto is het 2014, de derde is uit 2016. En in die twee jaar zijn de verschillen heel groot. Kijk vooral naar de lengte van de benen! De meest recente foto’s kregen we vorige week toegestuurd. Ze hebben de opstelling precies nagedaan. Ik werd er reuze blij van en hoop dat we ze zo in de komende jaren nog vaker op de foto mogen zetten.

Live stream

foto in mei in onze tuin in Delft

Oudste kleindochter Eva verlaat de basisschool. Zoals alle kinderen heeft ze een bewogen schooljaar achter de rug. Geen eindkamp, geen musical. Hoewel? Heel creatief zette klas 8b een Coronamusical in elkaar. Er was een soort nieuwsshow gefilmd en gisteravond konden ouders maar ook andere belangstellenden via een live stream de hele uitzending zien. De klas van Eva keek er samen naar op school, de opa’s en oma’s, tantes, ooms, neven en nichten keken vanaf hun eigen bank toe. Zelfs vanaf de Italiaanse bank.

Er waren journaals gemaakt, persconferenties met gebarentolk en thuissituaties van ouders en kinderen die school en werk moesten combineren, waren nagespeeld. De enorme impact die de Coronacrisis heeft gehad op deze kinderen, kwam luid en duidelijk over. Uiteindelijk zagen we de groep live samen met de juf. Na haar emotionele afscheidspraatje kregen alle schoolverlaters hun rapport met nog wat toebehoren. Je ziet hier een schermfoto met twee maal Eva. Vrijwel alle leerlingen namen met een dikke knuf afscheid. Dat mag weer bij deze leeftijdscategorie. Het feit dat het mij opviel, zegt alles over deze vreemde tijd.

De ijscoman

De wijnboer is gek op ijs, vooral stracciatella. Ik zou wel een verzameling van ijsjes-etende echtgenoot kunnen maken. En dat deed ik dus. Zelf heb ik op zulke momenten mijn handen vrij want ik ben geen ijseetster. De eerste foto is vlakbij het station in Delft waar ik een maand of twee geleden mijn OV-pas heb aangepast. De tweede foto is tijdens een fietsronde door Delftse Hout, een week of vier geleden. Eiscafé Venezia is van vorige week toen we in het Duitse Riegel overnachtten. Na het eten maakten we nog een ommetje en jawel hoor…de ijscoman kwam weer in de wijnboer naar boven. Masker voor de snoet om naar binnen te mogen maar direct daarna: smullen maar.

Poseren of spelen?

Vanwege hun jarige vader zagen we gisteren de twee jongste kleinkinderen en vanwege vaderdag de twee oudsten vandaag. De verjaardag werd uitgesmeerd over de hele dag en wij kozen voor het tijdslot rond lunchtijd. Onze zoon kwam mede namens zijn zus vandaag een presentje voor de wijnboer brengen en stomtoevallig werd dat ook rond lunchtijd.

De kleinkinderen zijn zo lief even voor mij te poseren want binnen een week reizen we af naar Italië en heeft deze oma graag een actuele foto. In actie zijn ze veel natuurlijker dus kiekte ik nog wat sportieve momenten.

Op skeelers en rolschaatsen en met een badmintonset waarmee je ook andere vaardigheden mee kunt testen, vertoonden de kinderen hun kunsten. Heerlijk in beweging, zó zie ik ze het liefst.

Rooie Frans

Nog steeds heb ik een tasje naast mijn bureau staan. Via mijn moeder kwamen wat familiealbums mijn kant op nadat haar jongste zus was overleden. Ik zocht uit, gooide wat weg én hield wat over. Onder meer een boek met deze originele tekeningen dat uitgebracht is ter gelegenheid van het 15 jarig bestaan van het koor Con Amore uit Pijnacker.

Mijn oom Frans, gehuwd met een van mijn moeders oudere zussen, was de oprichter en dirigent. Een roodharige man met forse stem, dito handen, iemand van de grote gebaren die niet ongemerkt een ruimte betrad. In het dagelijks leven was hij aannemer maar zijn passie was de muziek. Hij was organist en koorleider in de katholieke kerk en richtte later ook nog het Don Kozakkenkoor op. Ik herinner me hem vooral als de oom die bij elk familiefeest – en dat waren er nogal wat – achter de piano kroop en elke bruiloft of verjaardag tot een waar spektakel wist te maken. Het boek waaruit deze tekeningen komen, zit in de gereedstaande tas. Het wordt tijd dat ik het wegbreng naar de neef die het familie-archief beheert.

tekeningen van Dick Hulst