Een foto door onze dochter bedacht en uitgevoerd in november 2023. Mijn moeder vond dat ze nogal geforceerd op de foto staat en dat is ook zo. Ze had er een hekel aan om te poseren maar deed dat bij deze gelegenheid met liefde en toewijding. Het is vandaag de eerste moederdag in mijn leven zonder moeder. Ik kijk met liefde naar dit familieportret. Juist ook vandaag.
5 Mei 1957 viel op een zondag. Dat weet ik nog heel goed want ik deed die dag mijn Eerste Heilige Communie. Als schoolkind werd je daar langdurig en uitvoerig op voorbereid. Bovendien kreeg je een witte communiejurk die in mijn geval door mijn moeder zelf was gemaakt van nylonstof, hoogst modern materiaal destijds. De eerste foto werd een familiekiekje met mijn moeder en twee zusjes. Spontaan, dat zeker maar ik, als ‘bruidje’ kwam nog niet helemaal tot mijn recht.
Dus werd er een officiëlere pose bedacht. Eén in mijn normale, een beetje onzekere houding. En op de tweede foto, ongetwijfeld op aanraden van mijn vader die de foto’s nam, sta ik wat zelfbewuster. Ik zei dat dit de aller belangrijkste dag van mijn hele leven zou zijn. Mijn vader wist zeker dat er nog velen zouden volgen en gelijk had hij. Van het kerkelijke aspect, dat eerst bewust ontvangen sacrament, kan ik me weinig heugen en maakte minder indruk dan de feestelijkheden, de cadeautjes en het feit dat het op die dag licht sneeuwde.
Uit hetzelfde album van mijn ouders kwam ook deze foto, gemaakt in oktober 57. Achterop staat genoteerd Maria van Fatima. Communicantjes werden vaak ingezet bij processies later in het jaar. Zo droeg je dat jurkje tenminste nog een keer. Wat met die jurk gebeurd is weet ik niet. Het zusje na mij, kreeg twee jaar later een nieuwe communiejurk. Al denk ik wel dat de witte handschoentjes door gegeven zijn.
Al jaren lang onderhouden Henny van het blog de Hermitage (klik) en ik naast het bloggen ook een andersoortige vriendschap. Hoe dat zo kan ontstaan is eigenlijk wonderlijk. Door elkaar te lezen stap je als het ware elkaars leven in. En met een wederzijds gevoel van sympathie volgen we het wel en wee van de ander, ook via email. Henny en haar man zijn zeer getalenteerd op zowel muzikaal gebied als in de schilderkunst. Ook hun zonen hebben deze talenten, de één is musicus, de ander schilder. Henny wees me er op dat haar zoon Titus onlangs het stadhuis van Delft heeft geschilderd. Op zijn youtube-kanaal Titus Meeuws Painter zie je hem aan het werk. Diepte en licht zijn twee aspecten die hij fenomenaal combineert. Hij is stadsschilder en schildert portretten, interieurs en stillevens. Ik ben niet in staat een link naar youtube in mijn blog te verwerken maar wie een beetje handig, kan dit zelf wel regelen. Ik vind dat hij prachtig werk maakt, dus ga vooral bij hem kijken.
In een van de albums van mijn ouders, kwam ik deze foto tegen. Mijn vader met zijn eerste achterkleinkind, onze kleinzoon Lucas. Vandaag is hij negentien geworden en daar gaan we hem vanavond mee feliciteren. Het was een kind dat al heel vroeg heel goed praatte. Op mijn vraag of hij nog cadeauwensen heeft, kreeg ik via de app het antwoord en dat luidde niet: het liefst geld . Maar: niet echt specifieke materiële wensen maar ik spaar wel voor een aantal zaken, dus een bijdrage in geld is altijd welkom. Zo’n genuanceerde wens kunnen deze opa en oma wel waarderen. Van de pagina uit het album met de foto, knutselde ik een envelop en daar kwam de gewenste bijdrage in. Van vrolijk peutertje naar een jong volwassen man; hij kan zich nog steeds uitstekend uitdrukken.
Of we onze oude paspoorten wilden houden, werd er gevraagd bij de aflevering van de nieuwe. Ja hoor, graag. Ik heb ze allemaal nog. Dus stopte ik het ongeldig geworden ding bij mijn collectie. Maar eerst keek ik nog even door mijn oude passen, omdat ik altijd zo gefrustreerd raak van pasfoto’s. Foto 3 en 6 werden door bevriende fotografen gemaakt en dat zie je volgens mij terug in mijn blik. Kijk en schrik even mee naar mijn ouder wordend hoofd en de veranderingen in paspoortland. De laatste foto is uit mijn verlopen paspoort.
Natuurlijk werd het gezellig gisteren daar hebben we geen zonovergoten dag voor nodig. In Otterlo holden we onder een paraplu naar een leuk restaurant waar we met z’n viertjes lunchten. Een soort verlaat cadeautje voor een vijftig jarig huwelijk. Een afspraak die al vele malen was uitgesteld vanwege allerlei lichamelijke ongemakken. Familie waarmee we echte vriendschapsbanden onderhouden. Attenties in de vorm van geschenkjes over en weer. Herinneringen ophalen en weer nieuwe maken. Zo ongeveer valt een leuk bezoek wel samen te vatten.
Vandaag had de wijnboer zijn laatste controle afspraak na zijn knie-operatie bij de orthopedisch chirurg. De dokter is ook vinoloog ( gediplomeerd wijnkenner) dus het gesprek ging maar kort over medische dingetjes en vooral over…juist. Gelukkig is er ook weinig te vertellen over de voortgang van het herstel, want het gaat na drie maanden gewoon volgens het boekje. De wijnboer fietst weer, kan buigen tot 110 graden en wandelt met gemak dertig minuten. Alleen traplopen geeft nog wat pijn en de zwelling is nog niet helemaal weg. Dat blijkt heel normaal. Het uiteindelijke resultaat na het inbrengen van een totale knieprothese is pas na ongeveer een jaar vast te stellen. Ik denk dat tegen die tijd de knie weer net zo knokig is als die van het andere been.
De kerk van de H. Antonius Abt was vanuit mijn moeders appartementje goed te zien. Met de familie, bestaande uit haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen zijn we vanuit haar huis achter de rouwauto gelopen naar de kerk. Daar was een eucharistieviering om afscheid te nemen van haar stoffelijke leven.
Het is natuurlijk uiterst verdrietig om afscheid te nemen van een zo geliefd persoon maar we bewaren allemaal zulke warme herinneringen aan haar, dat we welgemoed verder kunnen. De realiteit van het leeghalen van haar woning, haalde ons vandaag na een week van gestolde tijd weer in het heden. De potten die altijd gevuld waren met spekkies en dropjes, zijn leeg. We brachten de dag door met het verdelen van haar spulletjes. Een zware opgave waar we desondanks ook met een goed gevoel op terug kunnen kijken. Het echte gemis moet denk ik nog komen maar de warmte die we met elkaar ervaren hebben in de gesprekken die we met velen voerden gisteren na afloop van de H. Mis, sterken ons in de overtuiging dat we bevoorrecht zijn geweest zó lang een fantastische moeder te hebben gehad.
Het idee is natuurlijk om een kleinkind een paar onvergetelijke dagen te bezorgen. Er is een budget en samen bekeken we hoe we dat besteedden. Als het even mogelijk is dan bepaalt het kleinkind zo’n beetje wat we gaan doen. Isabel wil leren koffie drinken en zou graag een keer bij Starbucks zo’n beker met haar naam erop hebben. Nou dat kon geregeld worden. Het was op onze terugweg gistermiddag; white chocolate mocha met een tosti werd het voor haar. Op haar trui staat: Treat people with kindness en ze staat helemaal achter deze oproep van haar grote held Harry Styles. Een popster waarover ik inmiddels helemaal geïnformeerd ben. Tot haar grote vreugde zag ze ook nog een aanbieding van twee magazines over haar idool. Het paste nog prima binnen het budget. Ze was er zó blij mee, dat ze haar hele beugelbekkie wel wilde tonen. We hebben onze tijd op de hotelkamer benut met serieuze gesprekken over haar toekomstwensen en over het leven in het algemeen. Er zit behoorlijk wat diepgang in dit meisje.
Als je in deze tijd van het jaar op stap gaat, is de kans op slecht weer behoorlijk groot. Om niet weer als een stel verzopen katten door toeristisch Alkmaar te zwalken besloten we naar de film te gaan. Isabel had er wel een op haar wensenlijstje staan.
Uit mezelf was ik hier niet terecht gekomen maar ik moet zeggen dat ik me zeer geamuseerd heb. Gebaseerd op het verhaal van Sjakie en de chocoladefabriek hebben we naar een sprookjesachtig mooi gefilmd verhaal gekeken met tal van goede acteurs. Daaronder was ook Hugh Grant die een komische rol had die hem eens van een heel andere kant liet zien.
Onder het motto: nu is het nog droog, maakten we een selfie met de zelfontspanner. Isabel wil deze foto afdrukken en in een lijstje zetten. Dat zegt genoeg over onze band.
Wonen in Caldese (Italië) 