Bof

Het werd tijd voor een tegen bezoekje. Onze aanwaaigasten van eind mei zijn huisoppassers in de buurt van Fossombrone, op een uurtje rijden hier vandaan. En dan is Ferragosto, 15 augustus, een uitgelezen dag.  Nationale feestdag, dus zit in Italië iedereen bij elkaar aan tafel. En wij Hollanders, zochten ook elkaars gezelschap op.  Zij boffen enorm met het huis dat ze, in ruil voor tuinonderhoud, tijdelijk bewonen.

De gastvrouw schenkt hier koffie in. We lijken wel wat op elkaar maar zijn geen familie.

Het Italiaanse leven is een goed en wij hebben alle vier geen moeite om ons aan te passen. Er was uitstekend voor ons gekookt, ook wij waren bofferds vandaag.

Tot slot kregen we een kleine rondleiding over het terrein. De gastheer laat ons nog even zien dat ie niet stil heeft gezeten. Hij heeft onder meer een prachtig hek gemaakt, nog net rechts op de foto te zien. De huiseigenaar boft op zijn beurt weer met deze leuke tijdelijke bewoners.

Jeuk

Om te laten zien hoe dik de stam van deze boom is, dacht ik even een ‘Irene’ te doen. Maar ik greep in een mierennest met mijn rechter arm. Direct na de foto legde mijn wijnboer de camera op de grond en stonden we alle twee te klapwieken om die mieren uit mijn kleding te krijgen.  We aten overigens heerlijk bij dit door vrienden aanbevolen restaurant met de mooie naam Mariella. Het ligt even voorbij Gaifana in de gemeente Nocera Umbra.  Onze internet verbinding doet het weer, ontdekte ik gisteravond drie uur na thuiskomst. De jeuk van de mierenbeten verdween ook langzamerhand.

Van druif naar wijn

De leukste klus van het jaar: de wijnoogst van 2016 werd vandaag gebotteld. Het voorwerk van etiketten maken, flessen klaarzetten, kurkmachine in stelling brengen was gedaan. Maar eerst maar eens met onze collega wijnboeren tevens vrienden aan de pranzo, konden we mooi het productieproces bespreken. Bovendien werd een trosje 2017 uit de collega-wijngaard alvast goedkeurend bekeken.

Het hevelen nam een aanvang. Zonder veel morsen moest de Rosso in de flessen, waarna de etiketten erop geplakt konden worden. Na korte tijd stond deze fraaie rij op de keukentafel.

Om elkaar niet al te zeer in de weg te lopen, begon onze vriendin in de tuin lavendel te snoeien.  Lief en heel nuttig want er is nog veel te gaan.

Kijk ze er eens trots bij zitten met hun eigen wijn. Het is een mix geworden uit twee wijngaarden uit Umbria, de naam is Casa Castalda Caldese, oftewel CCC.  De oogst werd keurig verdeeld en er liggen heel wat flessen in ieders wijnopslag.

Eén kleine fles werd uiteraard geopend. Salute! En nou willen jullie vast nog weten hoe het smaakt? Prima. Meestal hou ik het bij proeven alleen maar vandaag dronk ik een glaasje mee.

Zonneschijntje

Juliët zingt graag en vaak. Ze zingt liedjes die ze heeft geleerd maar ook zelfverzonnen versjes die op de actualiteit geschoeid zijn. Gisteren zat ze even bij ons op de achterbank van de auto en hoorden we het volgende: ‘Zonneschijntje, zonneschijntje schijn maar wat minder warm’ en dat een keer of wat achter elkaar uiteindelijk gevolgd door een zacht maar op hoge langgerekte toon ‘alsjeblieft’. Bovendien is ze, net als haar zusje, een vrolijk bloemenmeisje en hielp ze me na de lavendelsnoei de bloemen los te rissen. Handige hulpjes hoor, hier op het erf.

Zonnebloem (slot)

 

‘Deze zonnebloemen zijn al dertien weken’, zei de zesjarige Isabel vanaf de achterbank toen we langs een veld reden met licht hangende bloemen. ‘Hoe weet jij dat ?’ vroeg deze verbaasde oma. Dat staat in mijn boek. En eenmaal thuis in Caldese kreeg ik Het leven van een zonnebloem in mijn handen gedrukt.  Ik las dit boek met dezelfde belangstelling als mijn kleindochter. Ze had het uitgekozen in de bibliotheek ‘want ik weet dat jij veel van zonnebloemen houdt’.  

De zonnebloemen waarbij Isabel poseert, staan bij vrienden waar we vanmorgen een paar heel gezellige uurtjes doorbrachten.

Gubbio express

Terwijl de opa uit ons gezelschap de kaartjes koopt, zitten de oma en haar twee kleindochters op de trappen in de schaduw te wachten. We hadden nooit verwacht dat we zelf óóit in dat toeristische treintje zouden stappen. Maar ja. Zo af en toe een uitstapje maken hoort er wel bij in de vakantie en de enorm hoge temperaturen leggen beperkingen op.  Dus daar gingen we. Het treintje vertrok, geheel in de Italiaanse traditie, een half uur te laat. We maakten een leuk ritje en voor wie voor het eerst in Gubbio komt en zelf geen zin heeft alle smalle straten met hoogteverschillen te nemen, biedt het een aardige kennismaking met de stad en zijn historie. Een reis door 3000 jaar, aldus de folder. Gelukkig mochten wij na veertig minuten weer uitstappen. 

Hittebestendig

Vandaag is het 38 graden. Ja, goed gelezen. Dan is het prettig om tussen twaalf en vijf binnen te blijven. Dat is wat ons betreft prima, we willen wel een dutje doen tijdens de heetste uren. Maar voor twee beweeglijke meisjes is het lastiger. Gisteren lukte het hen ook een uurtje te slapen, vandaag keken ze na de lunch naar een kinderfilm op hun tablet. Toen deze afgelopen was, gingen we maar even sportschooltje spelen in de koele badkamer. Op muziek van K3 danst Isabel en fietst Juliët. Dan opnieuw insmeren, nog even een boek lezen en uiteindelijk gaan we weer naar buiten. Lekker een plonsje maken.