Om niet te vergeten

Gebak en felicitaties via het scherm afgelopen maandag. Het geplande feestje voor de jarige kleinzoon gaat zondag niet door en dus zongen we hem op zijn verjaardag via meerdere verbindingen met de familie gezamenlijk toe. Ze waren op alles voorbereid, de grapjassen. Zó je verjaardag vieren vergeet je nooit meer. Het leven verandert momenteel ingrijpend. We stonden gisteravond bij een geopend raam te applaudisseren voor de mensen in de frontlinie tegen het virus. En we waren lang de enigen niet. Het saamhorigheidsgevoel dat dit teweeg brengt valt niet te onderschatten. Een half uurtje later keek ik naar Jeroen Krabbé die een serie maakt over het leven en werk van Marc Chagall. Zijn bevlogen manier van vertellen en de locaties die hij bezoekt, zorgen dat ik de komende weken op dinsdagavond ga kijken. Juist nu moeten we op zoek naar schoonheid en verbinding.

Kussen

Met de naaimachine op de achterbank vertrok ik vanmorgen naar onze dochter om daar een kussenhoes te maken van een oud jurkje van me. Zelf vond ze in haar lappenmand nog een ongebruikt tafellopertje waaruit kussenhoes nummer twee gefabriceerd kon worden. Ze liggen hier samen budgetneutraal te wezen op de bank bij de eettafel.

Tussen de middag aten we gegrild brood, want een beetje oud, met een heerlijke tomatensalsa gemaakt van wat restjes. Waarna we in de voortuin aan de slag gingen. De hortensia werd ontdaan van zijn uitgebloeide bloemen en er werd nog wat geruimd.

De magnolia, die bijna in bloei staat, kon nog wel een tak missen. Deze werd in een groene fles gezet die ik in Italië bij de glasbak heb weggehaald. Het hoeft allemaal niet veel te kosten om het gezellig te hebben en te maken.

Feest

Een feest van herkenning, die bloggersbijeenkomst vandaag. Voor de derde keer kwamen we bij elkaar in Utrecht. We pakten de draad moeiteloos op en kletsten er lustig op los. We verwelkomden één nieuw lid van ons clubje, Sjoerd. En helaas misten we één vriendin die ziek was, namelijk Bertie (klik op de namen en het desbetreffende blog verschijnt). Hierboven zien we van links naar rechts Marthy, Inge en Ton.

Links zit Els, die altijd de locatie regelt en uiterst rechts op de onderste foto Jeanne.

Behalve nuttige blogtips werden er ook cadeautjes uitgewisseld. Ik laat het aan een collega-blogger om daar over schrijven, zo men wil. Onze overeenkomst is dat we graag de positieve zaken in het leven opzoeken en dat maakt ons tot een heerlijk vriendenclubje.

150 jaar mode

Het Dordrechts Museum is zelfs zonder een expositie fijn om te bezoeken. In 2010 werd het heropend na een grondige verbouwing. Vandaag was ik er met dochter Fleur, we gingen voornamelijk voor de Slow Fashion tentoonstelling. Die zich jammer genoeg niet liet fotograferen vanwege gedempt licht in combinatie met historische kleding.

Dus gingen we zelf als model staan voor een fantastische muur schildering en kozen we precies dat stuk muur waarmee we het fraaist combineerden. Dit werk is van Robert Zandvliet en beslaat een vijftig meter lange muur die de kunstenaar een panoramische waterspiegeling noemt. Toepasselijk in een stad als Dordrecht. Mij kun je niet blijer maken.

Vrouwenvriendschappen

In dit vrolijk gestippelde tasje nam ik gisteren voor mijn vriendinnen fleurig verpakte cadeautjes mee. Als ik nou toch een maand lang met bonte kleuren bezig ben, dan ook maar over de hele linie. Eén van hen had bedacht dat onze vriendschap wel een gouden randje verdient. Zij gaf deze ingelijste foto van ons die een jaar of twee geleden gemaakt is.

Uit Curacao nam een ander dit masker mee. Misschien moet ik dit jaar maar eens carnaval gaan vieren? Er was veel verdrietigs bij te praten gisteren en dan zijn we toch zo blij met elkaar. Dat we die verhalen kwijt kunnen, elkaar steunen en dat bij het afscheid de vrolijkheid overheerst. Vrouwenvriendschappen gaan diep en ik ben er heel verguld mee.

Bieb-miep

Daar stond ik van de week weer even. Op het schoolplein om de kleindochters op te halen en aansluitend met ze naar de bibliotheek te gaan. Geen straf voor deze oma en al helemaal niet voor de kleindochters. De jongste kiest in een paar tellen heel doelgericht haar boeken uit. De oudste snuffelt en neust en raadpleegt via de pc wat op voorraad is. Kijk haar zitten met hangende knieën en vorsende blik.

Uiteindelijk ging dit boek mee van een van haar favoriete schrijvers, de muis Thea Stilton. Dat blijkt een pseudoniem te zijn van de Italiaanse Elisabette Dami. Dat heb ik moeten opzoeken op internet.

Ik wil het graag eens lezen, al spreekt de omslag mij niet direct aan met de Disney-achtige figuren. Maar voor een meisje van negen ligt dat anders, natuurlijk. Elk jaar krijgen de kleinkinderen van ons een boek dat behoort tot de klassiekers van de Nederlandse jeugdliteratuur. Voor twee euro is het vanaf gisteren te koop bij de boekhandel via de Stichting Geef een Boek Cadeau!

Vóór dat ik het weggeef, denk ik het nog even stiekem zelf te lezen.

Samen

We genieten vandaag nog even na van het afgelopen weekend. Zo’n weekend waarin we ongedwongen bij elkaar waren en waar iedereen kon doen waar ie zin had en dat in harmonie verliep. Naast wat sportieve zaken waren de hoogtepunten ook de gezamenlijke maaltijden maar ik ben er niet zo van om dat uitgebreid te laten zien. Ik toon liever het andere amusement zoals de concentratie bij een grote legpuzzel of een potje Rummikub waarbij diep nagedacht werd. Maar ook dierbaar is de foto waarop vijf familieleden zich in diverse poses op de bank hebben gevleid, met boeken en mobieltjes. En ook de vorige week gescoorde damstenen kwamen goed van pas. Zo’n weekend vindt elk ouderpaar een feest.