Of we een Bossche Bol kwamen eten ter ere van zijn verjaardag. Toe maar, in een maand waarin we de broekriem aan moeten halen maar waarin dat tot op heden nauwelijks lukt, hebben we van harte zitten smikkelen. Onze zoon is jarig vandaag en dus probeerden we zonder slagroom en chocolade aan mond en vingers, die Bol naar binnen te werken. Ook dat lukt nauwelijks. Maar we aten wel met smaak én op zijn gezondheid, dat spreekt.
De zondagochtendwandeling maakten we vandaag in Ede. Ede? Ja Ede, want twee leden van ons clubje verhuisden er jaren geleden naar toe. Gelukkig blijft ons contact gegarandeerd want ze zijn ook familie. De wandeling voerde ons over oude kazerneterreinen die inmiddels een woonbestemming hebben.
Tussen de legerbehuizing in, is ook plaats voor nieuwbouw. Mooi dat veel oude bomen gespaard zijn, waardoor zo’n project direct al smoel krijgt.
Hier en daar staan nog opknappers.
Ook de gebouwen die hieronder staan moeten nog gerenoveerd worden. We liepen te kwijlen toen we de mooie details zagen en de ruimtelijkheid van het gebied.
Er is zelfs een klein legermuseum, geheel compleet met wachthuisje. Na de wandeling werden we onthaald op een heerlijk buffet, goede wijn en een hoop gezelligheid waarvoor we onze dankbaarheid aan gastheer -en vrouw niet vaak genoeg kunnen herhalen.
In een sneltreinvaart komt mijn sociale leven weer op gang. Vanmiddag lunchte ik tamelijk sjiek in Voorschoten met een stel oud-collega’s. Toen ik mijn kleine autootje tussen de bolides in het grind parkeerde, zag ik de een na andere heer uit stappen.
‘De heren lunchen in de serre, voor u en uw gezelschap denken we aan deze zaal, want met deze tien heren kan het misschien een beetje luidruchtig worden’ zei de man die mij als eerste ontving. Niet verkeerd toch, deze zaal? Met een blijmoedigheid die bij onze leeftijd en medische achtergrond hoort, werd in hoog tempo onze gezondheidssituatie besproken, waarna we aan een overheerlijke drie gangen lunch begonnen. De heren in de serre bleven uiterst rustig. En wij ook.
Aanvankelijk reed ik naar de verkeerde locatie want ik wist niet dat restaurant Berg en Dal op een tennispark gelegen was. Daar dronken we koffie en aten een broodje. Ontelbaar aantal jaren zijn we bevriend. De vierde vriendin uit dit groepje van oud-collega’s woont verder weg en is helaas vaak niet in staat om aan te schuiven. Naar haar toegaan is momenteel ook geen optie; ze verzorgt een doodzieke echtgenoot.
Met de afwezige vriendin in ons hart laten we de aardige jonge ober een foto van ons maken. We zijn weer even bijgepraat en stellen vast dat onze week niet fijner had kunnen beginnen.
Vierenhalf jaar geleden waren we ook al eens een paar dagen in Brindisi. Dus gingen we nog eens op zoek naar een paar plekken die we destijds ook bezochten. We liepen eerst langs de haven en we zagen de Duomo toen het echt donker was geworden.
Daar op dat wonderschone verlate plein stopte een auto en zwaaide iemand naar ons. Het was Carlijn, die ik via Ciao Tutti heb leren kennen. We blogden destijds alle twee voor dat Italiaanse platform en ik schreef toen dit stukje over haar en Remo. Natuurlijk had ik aan hen lopen denken en was van plan om via Facebook proberen contact met haar te maken, want haar telefoonnummer had ik niet meer. En toen was daar ineens die toevallige ontmoeting die voor Carlijn nog onverwachter uitpakte dan voor mij. We dronken met z’n vieren ‘een koffietje’, zoals haar Italiaanse verloofde het in goed Nederlands zei. We zijn op deze foto nog steeds niet uitgelachen over dit leuke toeval. En kijk, als je geïnteresseerd bent in Puglia, op deze site. Grote kans dat je dan met Carlijn te maken krijgt die dit fantastisch vakantiegebied in de hak van de laars, graag promoot.
Vandaag had hij 97 jaar zullen worden. En morgen is het precies een maand geleden dat is hij overleden. Het gevoel om geen vader meer te hebben, is erg onwerkelijk. Mijn moeder praat nog in de tegenwoordige tijd over hem. Samen redden we het, hebben we met haar afgesproken. Dus zaten we met elkaar aan de koffie vanmorgen. Koffie met appeltaart. Maar zonder de jarige.
We begonnen boven aan dek en lieten ons direct imponeren door de hoogste windmolen van Nederland. Die is nog in de testfase maar zal uiteindelijk deel gaan uitmaken van een windmolenpark op zee. De boot waarmee de staanders van deze molens vervoerd gaan worden, is daartoe speciaal uitgerust en kan zelf vier staanders vanonder zijn eigen bodem de zee in laten zakken om het enorme gewicht stabiel te houden tijdens het plaatsen.
Uiteindelijk gingen we benedendeks zitten want het was toch wel erg fris. Vandaar uit zagen we het grootste containerschip liggen met een ‘kleine’ bunkerboot ervoor. Het is onvoorstelbaar dat dit hele gebied pas sinds 2008 is ontwikkeld. En de ambities zijn enorm. Binnen dertig jaar zullen alle activiteiten CO2 neutraal moeten zijn. De Rotterdamse haven pakt de handschoen op, las ik. Daar heb ik echt alle vertrouwen in na wat wij gisteren hebben gezien.
