Live stream

foto in mei in onze tuin in Delft

Oudste kleindochter Eva verlaat de basisschool. Zoals alle kinderen heeft ze een bewogen schooljaar achter de rug. Geen eindkamp, geen musical. Hoewel? Heel creatief zette klas 8b een Coronamusical in elkaar. Er was een soort nieuwsshow gefilmd en gisteravond konden ouders maar ook andere belangstellenden via een live stream de hele uitzending zien. De klas van Eva keek er samen naar op school, de opa’s en oma’s, tantes, ooms, neven en nichten keken vanaf hun eigen bank toe. Zelfs vanaf de Italiaanse bank.

Er waren journaals gemaakt, persconferenties met gebarentolk en thuissituaties van ouders en kinderen die school en werk moesten combineren, waren nagespeeld. De enorme impact die de Coronacrisis heeft gehad op deze kinderen, kwam luid en duidelijk over. Uiteindelijk zagen we de groep live samen met de juf. Na haar emotionele afscheidspraatje kregen alle schoolverlaters hun rapport met nog wat toebehoren. Je ziet hier een schermfoto met twee maal Eva. Vrijwel alle leerlingen namen met een dikke knuf afscheid. Dat mag weer bij deze leeftijdscategorie. Het feit dat het mij opviel, zegt alles over deze vreemde tijd.

De ijscoman

De wijnboer is gek op ijs, vooral stracciatella. Ik zou wel een verzameling van ijsjes-etende echtgenoot kunnen maken. En dat deed ik dus. Zelf heb ik op zulke momenten mijn handen vrij want ik ben geen ijseetster. De eerste foto is vlakbij het station in Delft waar ik een maand of twee geleden mijn OV-pas heb aangepast. De tweede foto is tijdens een fietsronde door Delftse Hout, een week of vier geleden. Eiscafé Venezia is van vorige week toen we in het Duitse Riegel overnachtten. Na het eten maakten we nog een ommetje en jawel hoor…de ijscoman kwam weer in de wijnboer naar boven. Masker voor de snoet om naar binnen te mogen maar direct daarna: smullen maar.

Poseren of spelen?

Vanwege hun jarige vader zagen we gisteren de twee jongste kleinkinderen en vanwege vaderdag de twee oudsten vandaag. De verjaardag werd uitgesmeerd over de hele dag en wij kozen voor het tijdslot rond lunchtijd. Onze zoon kwam mede namens zijn zus vandaag een presentje voor de wijnboer brengen en stomtoevallig werd dat ook rond lunchtijd.

De kleinkinderen zijn zo lief even voor mij te poseren want binnen een week reizen we af naar Italië en heeft deze oma graag een actuele foto. In actie zijn ze veel natuurlijker dus kiekte ik nog wat sportieve momenten.

Op skeelers en rolschaatsen en met een badmintonset waarmee je ook andere vaardigheden mee kunt testen, vertoonden de kinderen hun kunsten. Heerlijk in beweging, zó zie ik ze het liefst.

Rooie Frans

Nog steeds heb ik een tasje naast mijn bureau staan. Via mijn moeder kwamen wat familiealbums mijn kant op nadat haar jongste zus was overleden. Ik zocht uit, gooide wat weg én hield wat over. Onder meer een boek met deze originele tekeningen dat uitgebracht is ter gelegenheid van het 15 jarig bestaan van het koor Con Amore uit Pijnacker.

Mijn oom Frans, gehuwd met een van mijn moeders oudere zussen, was de oprichter en dirigent. Een roodharige man met forse stem, dito handen, iemand van de grote gebaren die niet ongemerkt een ruimte betrad. In het dagelijks leven was hij aannemer maar zijn passie was de muziek. Hij was organist en koorleider in de katholieke kerk en richtte later ook nog het Don Kozakkenkoor op. Ik herinner me hem vooral als de oom die bij elk familiefeest – en dat waren er nogal wat – achter de piano kroop en elke bruiloft of verjaardag tot een waar spektakel wist te maken. Het boek waaruit deze tekeningen komen, zit in de gereedstaande tas. Het wordt tijd dat ik het wegbreng naar de neef die het familie-archief beheert.

tekeningen van Dick Hulst

Moeders en kinderen

Straks gaan we naar haar toe en nemen wat nieuwe balkonplanten voor haar mee. We praten de week weer bij, inclusief de actualiteit en wat er nog meer ter tafel komt. Ze heeft belangstelling voor iedereen om haar heen, zeurt of klaagt niet en slaat zich kranig door zware tijden heen. Het is altijd fijn om elkaar weer te zien en een voorrecht om haar dochter te zijn. Op mijn beurt werd ik vanmorgen vroeg verrast toen onze kinderen een feestelijk ontbijt lieten bezorgen. Kijk toch eens wat een verwennerij. Moederdag 2020 is er een om nooit te vergeten!

Onze eigen schaduw

De balkondeuren stonden open en de zon was net bezig onder te gaan. Zelf zat ik achter mijn bureau en de wijnboer stond tegen me te praten met een mooie schaduw naast zijn gestalte. Mijn camera lag binnen handbereik. Dus. ‘Ach, doe mij ook nog even’, zei ik toen ik het resultaat zag. En profil is niet mijn sterkste kant want ik heb een nogal geprononceerde neus en kin. Maar het resultaat van beide foto’s vind ik aardig genoeg om te laten zien. ’t Is weer eens wat anders, hè?

Amsterdam-Havanna

drie jaar geleden was de reünie in Nederland

Het is weer tijd voor onze familie-reunie. Broer van de wijnboer uit Colombia en zijn zus uit Australie, hun partners en wij ontmoeten elkaar om de drie jaar op één van de continenten. Al meer dan een jaar geleden werden de plannen concreet voor een ontmoeting in Cuba want zo’n reis kent een lange voorbereiding. Vandaag zouden we op het vliegtuig stappen. Maar ja. Dagen lang hing de wijnboer met de KLM aan de lijn. Broer Hans idem dito met de touroperator in Cuba, de familie in Australië met hún reisbureau. De tickets zijn omgeboekt want geld terug krijgen hoort namelijk even niet tot de opties. Op 2 december vertrekken we. Of niet.

Dagelijkse afstand

foto Isabel

Haar zusje Juliët en een buurmeisje zijn vandaag door Isabel ingezet om het begrip ‘Afstand’ te visualiseren. Blauwe lucht, blote beentjes, madeliefjes en paardenbloemen maken er een vrolijk geheel van. Ikzelf probeer ons dagelijkse bruggenloopje te laten zien. Als je goed kijkt zie je in de verte de andere brug die wij overgaan. Langs het water wordt heel veel gewandeld. Vooral door mensen met honden en ook zien we enorm veel hardlopers. Inmiddels hebben we onze favoriete tijden ontdekt. ’s Morgens vóór tien uur en rond een uur of zeven ’s avonds. Dan is het lekker rustig en ontdekken we steeds meer aardige details. Dat zal ik de komende week laten zien. Vandaag was de laatste dag van de foto7daagse waaraan ik met veel plezier heb meegedaan.

Om niet te vergeten

Gebak en felicitaties via het scherm afgelopen maandag. Het geplande feestje voor de jarige kleinzoon gaat zondag niet door en dus zongen we hem op zijn verjaardag via meerdere verbindingen met de familie gezamenlijk toe. Ze waren op alles voorbereid, de grapjassen. Zó je verjaardag vieren vergeet je nooit meer. Het leven verandert momenteel ingrijpend. We stonden gisteravond bij een geopend raam te applaudisseren voor de mensen in de frontlinie tegen het virus. En we waren lang de enigen niet. Het saamhorigheidsgevoel dat dit teweeg brengt valt niet te onderschatten. Een half uurtje later keek ik naar Jeroen Krabbé die een serie maakt over het leven en werk van Marc Chagall. Zijn bevlogen manier van vertellen en de locaties die hij bezoekt, zorgen dat ik de komende weken op dinsdagavond ga kijken. Juist nu moeten we op zoek naar schoonheid en verbinding.

Kussen

Met de naaimachine op de achterbank vertrok ik vanmorgen naar onze dochter om daar een kussenhoes te maken van een oud jurkje van me. Zelf vond ze in haar lappenmand nog een ongebruikt tafellopertje waaruit kussenhoes nummer twee gefabriceerd kon worden. Ze liggen hier samen budgetneutraal te wezen op de bank bij de eettafel.

Tussen de middag aten we gegrild brood, want een beetje oud, met een heerlijke tomatensalsa gemaakt van wat restjes. Waarna we in de voortuin aan de slag gingen. De hortensia werd ontdaan van zijn uitgebloeide bloemen en er werd nog wat geruimd.

De magnolia, die bijna in bloei staat, kon nog wel een tak missen. Deze werd in een groene fles gezet die ik in Italië bij de glasbak heb weggehaald. Het hoeft allemaal niet veel te kosten om het gezellig te hebben en te maken.