De jarige

Gisteren is hij veertien geworden. Ons oudste kleinkind. Omdat ik mijn blogs altijd doorplaats op FaceBook zal ik omwille van de privacy hier zijn naam niet noemen. Hij is een echte puber aan het worden die al behoorlijk zelfstandig is. Hij hoeft geen kaarsjes meer uit te blazen op een taart, krijgt een lage stem en lange armen en benen. Maar is nog even zachtaardig als de kleine jongen die hij ooit was. Voetballer en gamer maar bovenal een leuk mens. De vrolijkheid van gisteren zette zich vanmorgen voort toen ik de bloeiende forsythia en nieuw blad aan de hortensia zag. Viva la primavera zeggen wij dan.

Advertenties

Bloggersvriendschap

We schrijven allemaal een blog. Sinds vorig jaar spréken we elkaar ook. We blijken wonderwel goed geïnformeerd te zijn over wat ons dagelijks bezig houdt en wisselen op zo’n bijeenkomst nog wat meer privé dingen uit. We lachen en praten. Geven en ontvangen kleine cadeautjes. Na afloop omarmen we elkaar en spreken af dat we volgend jaar weer samen komen. Ik vind het fantastisch een warme vriendschap te onderhouden met mensen die ik per toeval via het bloggen heb leren kennen. Ik zie jullie graag volgend jaar weer, blogvrienden. Van links naar rechts:

Ton van https://dekselsedingen.blogspot.com/

Marthy van https://heenenterugnaardeardeche.blogspot.com/

Jeanne van https://sjannesblog.com/

Bertie van https://bertiebo.blogspot.com/

Els van http://www.knutzels.nl/

Inge van https://schrijfselsvanmij.com

Tussen vroeger en nu

Vroeger waren we nog onsterfelijk. Die tekst stond op een linnen tas. Ik maakte een praatje met de taseigenaar die me vertelde dat het een uitspraak is van de schrijver, arts en filosoof Bert Keizer. De naam zei me niets en ik ging op zoek. Ik kwam een mooi interview met hem tegen dat je hier kunt nalezen. Het is een zin om lang over na te denken. Inmiddels weet ik dat we niet onsterfelijk zijn maar in mijn onbezorgde jeugd dacht ik van wel. Of eigenlijk dacht ik er nauwelijks over ná. Vorig jaar overleden in onze vriendenkring drie personen. We zijn tegenwoordig ontzettend sterfelijk.

Non verbale communicatie

Met z’n vieren in een soort kast zitten en dan via een ikoontje te zien krijgen welke emotie je uit moet drukken. Welk kind wil dat nou niet? Het gelach van onze kleinkinderen was zelfs buiten die kast goed te horen. Dus keek onze zoon om het hoekje; ook in hem schuilt nog een kind. Gelukkig maar. Ik piepte met mijn camera tussen het gordijn om te kijken wat er zo grappig was aan poging nummer twee. Inmiddels moeten we niet meer lachen na de berichten van aftreden van de directeur van het Comm.  Die nam en dik salaris en bevoordeelde zijn eigen bedrijven. Ik kwam een perfecte brievenbussticker tegen in het museum. Die verwoordt goed hoe ik erover denk.

De verjaardag

De wijnboer had het nog tegoed, het vieren van zijn verjaardag met kinderen en kleinkinderen. Hier wacht hij de familie op bij het Museum van Communicatie , het vroegere Postmuseum in Den Haag. Als Haagse scholier zag ik er hoe telefoonverbindingen tot stand kwamen en hoe een postsorteermachine werkte. Maar dat is echt een verhaal in de serie oma-vertelt. Communicatie in de breedste zin leverde bijvoorbeeld vandaag de komst van een YouTube-ster op, een zekere Don de Jong, die alles over zijn vlogs vertelde. Met daarna een meet & greet waar vooral de kleindochters belangstelling voor hadden. Persoonlijk keek ik liever naar hun aandachtige koppies toen ze al chillend YouTubefilms bekeken op het plafond.

Natuurlijk dwaalden we nog gezamenlijk dit interactieve museum door en ik zag kans een groepsfoto te maken. Heb ik voorlopig weer een actuele screensaver. 

Reizend kleinkind

Elk kleinkind krijgt voor zijn dertiende verjaardag van ons een uitje, dat hij of zij samen met een van ons mag maken. Er is een vast budget dat door het feestvarken mede wordt beheerd. Afhankelijk van het reisdoel kan de duur van het uitstapje dus variëren. Lucas wilde graag naar Parijs en koos voor een goedkope busreis naar de lichtstad. Ze deden gisteren zo ongeveer de hele dag over de reis. Toch was er gelukkig tijd voor een foto bij de Seine, een wandeling over de Boulevard San Michel en een pizza in het Quartier Latin. Ja, het thuisfront wordt voortdurend op de hoogte gehouden. De mannen hebben het naar hun zin. Vanmorgen kreeg ik deze foto doorgestuurd van een mistig hoogtepunt.

Soort Madurodam

Voor wie houdt van glitter en glim in combinatie met kerstmis, kan ik een bezoek aan een groot tuincentrum aanraden. Zelf laat ik me liever inspireren door de natuur maar onze kleindochters houden wel van een beetje kitsch. Vooral die miniwerelden met nepsneeuw, verlichte molens en een draaimolen konden rekenen op hun aandacht.

Ik snap het wel, als kind moet het heel leuk zijn om je een reus te voelen in een wereld waarin je normaal gesproken tegen alles óp moet kijken. Enfin, ik kocht er wat kerstgroen, de meisjes beleefden een aangenaam uurtje en het is stukken goedkoper dan een bezoek aan Madurodam.