Ze begonnen met z’n twee

Het zijn een beetje de geijkte polderwandeling plaatjes maar dat maakt wat mij betreft het genieten er niet minder om. Vandaag gingen we op de fiets naar de Delftse Hout, wandelden en tenslotte zaten we op volle sterkte, met acht personen, aan het ontbijt. De rest van de dag zijn we samen en ondernemen niet veel meer. Ook wel eens fijn.

Met genoegen laat ik nog even de foto’s zien die gisteren met een drone zijn gemaakt. Hier het voltallige gezelschap dat deelnam aan de Pinksterpicknick (met dank aan B.S.)

De titel van dit blog slaat op een lied dat we zongen toen mijn ouders 25 jaar getrouwd waren.

.

Advertenties

Editie 35

Twee zussen zitten wat verscholen, een andere zus maakte de foto en een baby in kinderwagen staat buiten beeld. We zien hier de totale familie 35 jaar geleden tijdens onze eerste Pinksterpicknick.

En dit is hetzelfde clubje nu. De baby van toen vertelde vandaag aan mijn ouders dat hij voor de derde keer vader wordt.

Van een afstand ziet het er al jaren hetzelfde uit. De plek en aanvangstijd zijn hetzelfde. Het meegenomen eten is altijd heerlijk en de onderlinge verstandhouding en familieband is prima. De aanwas is in de loop der jaren enorm geweest en breidt dus nog steeds uit. Maar het middelpunt vormen die leuke ouders. En kijk, ze zitten op de zelfde stoeltjes als 35 jaar geleden.

De terugkeer

Onze dochter was zo lief haar vader vanmiddag van het vliegveld in Weeze op te halen. In tegenstelling tot mij vindt ze autorijden wél leuk en gezien mijn neiging tot verdwalen, was het een prima ruil die we vanmiddag deden. Zij de autorit, ik de kleindochters. Ik had voor hen L’enciclopedia dei Bambini meegenomen. Met z’n drietjes hebben we verschillende onderwerpen bestudeerd en benoemd. Daarbij was de pagina over het vliegveld favoriet. En wat een feest toen ik de wijnboer dan weer eindelijk in mijn armen kon sluiten. Ook de meisjes kregen uiteraard zijn aandacht. Het pinksterweekend staat voor de deur, de familie herenigt zich. 

Gemis

Een collega met wie ik in de loop der jaren bevriend raakte, verloor vorige week haar man. Ze waren pas zeven jaar bij elkaar en vormden een gelukkig stel. Reizen was hun passie, zo hadden ze elkaar ook leren kennen, tijdens een tocht op de Nijl. Hij was een man met een vrolijke en positieve uitstraling. Zo één bij wie je je ogenblikkelijk op je gemak voelt. Zou binnenkort voor het eerst opa worden. Pas 66 jaar en in korte tijd geveld door ziekte. Vorig jaar rond deze tijd deden ze onze berg in Italië aan, op een rondreis door Europa. Nu rest ons slechts de herinnering aan hem en denk ik bij zijn afscheid aan de grote leegte die hij achterlaat bij zijn geliefden.

Dit wil ik niet

Precies op de dag dat ik, op mijn yogales na, geen andere mensen zie, krijg ik de opdracht een portretfoto te maken. Mag ook een zelfportret zijn. Vreselijk. Ik wil helemaal niet op de foto. Maar het leuke van de foto7daagse is natuurlijk het feit dat je creativiteit aanboort. Dus aan de gang met zelfontspanner. En bij een spiegel. Van het resultaat werd ik niet vrolijk. Er belde een pakjesbezorger aan maar toen had ik mijn camera niet in de buurt. Terwijl die man nou juist een leuke kop had. Nee, deze opdracht is niet echt aan mij besteed vandaag.

Blauw van de kou

Goed. Buiten is het zestien graden, binnen was het twaalf. Maar daar komt snel verandering in want de gasman kwam rond half één als een ware verlosser ons terrein op rijden. We kunnen weer douchen, normaal koken en tegen de centrale verwarming leunen. Als koukleum heb ik daar af en toe grote behoefte aan. Ik ging ook maar eens op zoek naar kleur. Vorig jaar stond er van alles in bloei op deze datum. Vandaag stellen we ons hiermee tevreden.

Vanwege de gasman misten we de markt van Gubbio maar vanwege geen regen werken we lekker in de tuin. Tevreden mensen hier, méér dan tevreden.

Het gaat snel

Samen met mijn moeder doe ik wekelijks een opruimklusje. Onlangs hebben we foto’s uit zitten zoeken. ‘Het maakt me enigszins melancholiek’, zegt ze. ‘Al die dingen die voorbij zijn’. We kwamen deze foto’s tegen van mijn ouders met hun eerste achterkleinkind. 

Dat achterkleinkind is vandaag 13 jaar geworden, onze kleinzoon Lucas. Hij heeft nog steeds twee overgrootouders die zich erg betrokken voelen met hem en de andere achterkleinkinderen. Vandaag krijgt hij van mijn ouders een verjaardagsmail. Mijn moeder kan gerust zijn, veel gaat voorbij maar geen reden voor melancholie vandaag. Een dikke felicitatie voor de oudste en de jongste generatie in onze familie is meer op zijn plaats.