Lang zal ze leven

Mijn opa en oma waren 25 jaar getrouwd, een goede reden om een foto van hen met hun elf kinderen te maken. Gepast ernstig kijkend, staan ze er allemaal op want het was een serieuze aangelegenheid als de fotograaf langskwam. Eén dochter heeft toch een soort van glimlach, het meisje dat rechts van haar moeder staat. Ze heeft een kort geknipt blond koppie. Zij is de enige van dit gezin die nog in leven is. Het is mijn eigen moeder die vandaag in goede gezondheid 97 is geworden. Dat hebben we gevierd in kleine kring. En lachen doet ze nog steeds graag.

Integratie

Vorig jaar waren we te gast bij deze familie. Hoogste tijd voor een tegenbezoekje. Toevallig zitten de wijnboer en ik tussen de twee mensen in die ons van tijd tot tijd helpen in huis en op het erf. Een lief Italiaans gezin, aangevuld met de verloofde van de tuinhulp, zijn vader, zus en haar man en kindje.

Dat meisje had ons aller aandacht. Ze was erg met tellen bezig en stelde voortdurend de ‘waarom’ vraag, zoals kinderen van die leeftijd doen. De pranzo vond plaats in het restaurant van onze buren, want koken voor een Italiaanse familie is nog een hele onderneming.

Na afloop nam ik vanuit de buurtuin een foto van Gubbio, waar je de hitte ziet hangen, of verbeeld ik me dat? Hoe dan ook, het was een geslaagde en warme middag waarbij onze inspanning voornamelijk bestond uit het meedraaien in de conversatie. En dat is in een uitsluitend Italiaans sprekend gezelschap best een hele kunst.

Meer rust in je hoofd

Het eerste boek dat ik sinds onze thuiskomst in Caldese uitlas was Leven met wind mee. De schrijver, Jelle Hermus, is oprichter van het platform soChicken.nl en dat volg ik al geruime tijd. Ik schreef al eens over hem en zijn eerste boek. Nou heb ik niet erg veel tegenwind in mijn leven en van huis uit een positieve instelling, dus is dit boek wel aan mij besteed? Absoluut. Ik hou van zijn schrijfstijl die losjes en amusant is. Hij verwoordt de dingen die ik al weet maar graag bevestigd krijg en geeft me ook nieuwe inzichten. Het is op dit moment het best verkochte boek in NL en ik ben plaatsvervangend trots op mijn stadsgenoot.

(nee, ik heb geen persoonlijk belang bij deze promotie)

Picknick nummer 36

Er zijn ontzettend veel mensen die weten dat wij op eerste Pinksterdag een grote familiepicknick houden. En velen zullen gezegd hebben dat we maar weer eens boffen met het weer. Gisteren nog storm en regen, morgen ook niet stralend maar vandaag! Mijn ouders waren er ruim twee uur bij. De baby die vorig jaar werd aangekondigd, spartelde nu vrolijk mee in de kinderwagen. Een ander kleintje ging van schoot tot schoot. †

De formule is even eenvoudig als succesvol. Twaalf uur verzamelen en wat lekkers meenemen. Vandaag ontstond er spontaan een geheime Indianenclub, het gezelschapspel Weerwolf werd gespeeld, er werd bijgepraat en gevoetbald. Editie 36 zit er weer op. In al zijn ongedwongenheid een heerlijke familietraditie.

Vliegende Italianen

Toen het op Hemelvaartdag miezerig en fris was,zaten we gezellig bij vrienden in Den Haag aan een overvloedige en smakelijke lunch.

De volgende ochtend scheen de zon uitbundig en dronken we koffie bij andere vrienden die op een camping in Maasland verblijven.

Dezelfde avond zaten we met alweer een andere club vrienden een verjaardag te vieren in een strandtent in ’s Gravenzande.

Juliët mét bril en afgewend gezicht, maar zingen kan ze

Om tien uur vanmorgen keken we naar het eerste openbare optreden van kleindochter Juliët die met het koor Zinge! de dorpsfair in Hendrik Ido Ambacht opende.

Dit soort ontmoetingen en dit soort weer: het kan niet op en smaakt naar meer.

Twee scholieren en een oma

Na zomaar een spontane actie zaten de twee oudste kleinkinderen gisteravond bij ons aan tafel. Dit soort ongeplande ontmoetingen maken het extra plezierig elkaar weer te zien. Kleindochter hoort morgen de uitslag van haar verkeersexamen. ‘Je mag maximaal zes fouten maken maar ik denk dat ik er hooguit één heb’, wist ze me uit te leggen. Dus dat komt wel goed.

In tegenstelling tot zijn zus, wil onze kleinzoon wel even poseren. Hij nam zijn huiswerk mee zodat ik hem kon helpen met zijn Grieks. Huh? Ik kan Franse bijvoegelijke naamwoorden opdreunen die vóór het zelfstandig naamwoord staan maar Grieks heb ik nooit geleerd. Ik ben in elk geval wél weer op de hoogte van wat hen bezighoudt en voel me helemaal bijgeschoold.

Tuinleven

Zelf groeide ik op in bovenhuizen. De wijnboer trouwens ook. Stadskinderen die verder niets tekort kwamen, hoor. We speelden op straat en waren vaak te vinden in speelweiden van parken in de buurt. Onze eigen kinderen weten niet beter dan dat we een tuin hadden, al brachten ook zij hun eerte levensjaren op een bovenhuis door.

Toen we gistermiddag heel ontspannen in de tuin zaten bij dochter en schoonzoon en onze kleindochters na de pranzo de tuin in-en uit liepen met hun buurkinderen, besefte ik hoe heerlijk dat toch is. Gewoon via de achterdeur de tuin kunnen verlaten om lekker te spelen. En af en toe binnen huppelen voor een verfrissing om daarna weer te gaan springen of basketballen. Wat een vrijheid, een tuin.