Een afspraakje

Terwijl ik speurend rondkeek op zoek naar mijn vriendin, werd ik in het restaurant waar we hadden afgesproken, op mijn schouder getikt. Enthousiast draaide ik me om maar keek niet in háár ogen maar in die van een oudere heer die vroeg of ik Corrie was. Nee dus. Hij had een blind date en liep zoekend rond. Enfin, mijn vriendin en bestelden koffie en hadden weer gelegenheid om over en weer onze levens bijgepraat te krijgen.

We maakten nog snel een foto van elkaar na het uitwisselen van kleine geschenkjes. Die foto van mij gaat me vooral om de tekst in neonletters achter me. Live a life you will remember. Nou, daar zorgen wij samen goed voor. Ik hoop dat het voor Corrie en haar date ook geldt.

Geloven in de kracht van samen

De Stichting 488 realiseert in het stadsklooster aan het Westeinde in Den Haag een opvanghuis waar hulp kan worden geboden aan mensen die dat nodig hebben. Het is een gezamenlijk project van de Gemeente, diverse kerken en het Leger des Heils.

Het bijzondere is dat we werden rondgeleid door T. die we hebben leren kennen toen hij zelf hulp nodig had. Hij heeft een lang en vooral intensief traject achter de rug maar heeft de weg terug gevonden en méér. Hij, een vakkundig timmerman, stuurt nu de verbouwing aan en helpt andere mensen bij hun terugkeer in de maatschappij. Hij doet dat zo ongelooflijk enthousiast en gedreven dat we diep respect voor hem hebben en trots op hem zijn.

We zien hier foto’s die gemaakt zijn in de kapel en de sacristie van de broeders van Maastricht. Die ruimten blijven intact voor gebed en bezinning.

Spannend en ontspannend

Het was best spannend of mijn zus en zwager gisteren in de stromende regen met hun kampeerauto de berg op konden komen. Maar het lukte prima en ze leverden meteen wel vijftig kilo druiven aan die ze de dag ervoor bij mijn nichtje en haar man hadden geplukt. Dus moesten onze beide oogsten snel worden verwerkt. Vandaag was er tijd voor ontspanning. Terwijl de wijnboer en ik nog een beeldbelafspraak hadden met onze overzeese familie, wandelden zus en zwager op hun gemak de berg weer af, waar wij hen na een uurtje beneden oppikten voor een gezamenlijk marktbezoek. Bij de kraam waar men porchetta verkoopt werd gestopt en gekocht.

Je ziet dergelijke kramen overal op markten. Er ligt een goed gekruid en aan het spit gebraden varkentje waar met een mes wat grove stukken van worden afgesneden. De meeste Italianen eten het op een broodje, vaak al ter plaatse. Wij gaan er onze avondmaaltijd mee aanvullen. Overigens knapte het weer gistermiddag al op en is de nazomer volledig teruggekeerd, wel zo fijn voor vakantievierders.

PS: het eerste stuk van de weg naar boven (of op de foto met de wandelaars het laatste stuk) is geasfalteerd, Dat stopt na een kilometer, waarna de weg heel slecht is, vol met kuilen.

Vriendschap bij de Snor

Op het terrein van het restaurant Da Baffone (vertaling: bij de Snor) had men de Lock Down gebruikt om een klein maar fraai kapelletje te bouwen. Heel aandoenlijk met wat oude kerkbanken en (zelf beklede?) stoelen. Terwijl ik de buitenkant op de foto wilde zetten, reden twee auto’s het terrein op van de vrienden met wie we een pranzo-afspraak hadden. Tja, dan komt er in mijn geval van fotograferen echt niks meer terecht.

Het was lang geleden, té lang geleden, dat we elkaar in deze samenstelling ontmoetten. We deelden gerechten, verhalen en onze liefde voor Italië. We delen een bijzondere vriendschap met serieuze gesprekken en lachsalvo’s en konden bijna niet wegkomen. Toen men de lichten in de keuken uit deed en een deel van de vloer ging dweilen, begrepen we dat het tijd werd om afscheid te nemen.

Hoera in de gloria!

Drie keer raden wat er vandaag aan de hand is. Tja, alwéér jarig. Als kind keek ik er naar uit maar nu de jaarringen zo zichtbaar aan mijn nek hangen, is het toch wel confronterend. Maar ik lijd er niet onder hoor. Ik ging me vanmorgen bij mijn moeder laten feliciteren en wie kan dat zeggen op mijn leeftijd? We doken de Delftse Hout in want dit mooie weer is beslist een extra cadeautje. En moet je eens kijken naar de verjaardagspost. Dan waren er nog felicitatie mails, appjes en telefoontjes. Mijn lieve wijnboer zong me wakker vanmorgen en ik kreeg een nieuwe e-reader van hem. Vanavond een rijsttafel met de kinderen en hun partners, het is een feestelijke dag en ik ben een gelukkig mens.

Pinksterpicknick

We braken rond drie uur weer op maar vanaf twaalf uur zaten we toch maar mooi aan de jaarlijkse familiepicknick. In 2020 en 2021 was het vanwege bekende redenen niet mogelijk met grote groepen bij elkaar te komen. We prikten de laatste zondag van de schoolvakantie als uiterste poging om toch als grote familie bijeen te zijn en deden ook verwoede pogingen het zo picknick mogelijk te houden. Aan de zoete en hartige happen lag het niet, aan de wil om het gezellig met elkaar te hebben ook al niet want het wás gezellig. Maar de lage temperatuur en de dreigende regen zorgden er wel voor dat we niet tot half zeven met z’n allen ontspannen in het gras zaten. Maar ja, het is dan ook geen Pinksteren vandaag.

Haring happen

Jongste kleindochter Juliët is een echte lekkerbek. Ze had mij verteld dat ze graag eens haring wilde happen. Nou, dan moet je bij deze oma zijn die haar eerste negen levensjaren in Scheveningen woonde. Als sinterklaassurprise kreeg ze van mij een haringkar met de belofte om samen zo’n botermalse verse haring naar binnen te laten glijden.

En aangezien er al pepernoten te koop zijn (!) begon de tijd te dringen; deze belofte moest nou eindelijk uitgevoerd worden. In de winkel opeten ging Juliët wat ver, ze wil niet publiekelijk afgaan en je weet maar nooit hoe het smaakt. Dus kozen we ervoor dit culinaire genoegen thuis af te handelen. Ik deed de eerste haring voor, ze griezelde nog even toen ze het staartje beetpakte en ik had me heus wel over de tweede haring ontfermd maar ze riep direct en overduidelijk : ‘Wat is dit lekker!’

99

foto EvD

Wie jarig is trakteert. Dus had mijn leuke moeder voor alle kleinkinderen en hun gezinnen, samen met een zus van me, kleine feestelijke tasjes gevuld met allerlei lekkers. Of wij, de dochters, willen zorgen dat het ter bestemde plaatse komt? Dat doen we maar al te graag. Verder probeerden we het vandaag enigszins rustig te houden en net als vorig jaar verdeelden we de dag over de vier dochters en schoonzonen en had ze op die manier de hele dag een klein gezelschap om haar heen. Haar andere helpsters, de dames van ‘Saar aan huis’ hadden haar verrast met mooie planten. Hier zit jarig Jetje. Ze is onbeleefd oud geworden, vindt ze zelf. Haar attente aandacht voor iedereen om haar heen is ongekend en wat zijn we blij en trots dat ze nog steeds in goede gezondheid in ons midden is.

Jarig bij de boer

Het gebeurt nogal eens dat onze dochter jarig is als zij en haar gezin vakantie vieren bij ons in Italië. Vandaag draaiden we de rollen om en bezochten we haar op hun Nederlandse vakantie-adres op Goeree Overflakkee. Op een boerderij camping is een prachtige tent gehuurd die het begrip glamping meer dan waar maakt. De kinderen zagen we nauwelijks want die waren druk met vrienden maken, trampoline – springen, dieren verzorgen, ponyritjes en konijnen knuffelen. Je kan het maar naar je zin hebben. Fleur laat hier even zien dat ze echt bij een veeteeltbedrijf logeren.

s’ Middags voegde ook onze zoon met zijn gezin zich bij het gezelschap en maakten we vliegensvlug van de gelegenheid gebruik alle volwassenen op één foto te zetten. Aan de kleding van de jarige is bovendien goed af te lezen dat het deze dag steeds zonniger werd. Wat een feest!

Regen? Waar dan?

Het lijkt er misschien op dat ik weinig anders doe dan in tuinen zitten met vrienden en vriendinnen en dat klopt. Vandaag was het mijn oudste vriendinnenclubje waarmee ik verkeerde. Meer dan veertig jaar vriendschap. Dat voelt nog altijd bijzonder. Dat we in de tuin konden zitten en maar één keer vanwege een korte bui moesten verplaatsen naar de overkapping achterin deze riante tuin, was ook al bijzonder. De mooie tuin en de gastvrijheid maakte het extra fijn maar al stop je ons in een kale ruimte met alleen water en brood, dan nog hebben we het naar onze zin en laten elkaar nooit meer los.