Het zijn weer de nationale voorleesdagen en voor de wijnboer betekent dat meestal dat ie ook weer even in de rol van voorleesopa kruipt. Terwijl ik gisteren alweer met een paar vriendinnen zat te lunchen, meldde hij zich op de basisschool van jongste kleindochter. Daar las hij ‘Mama is Minister President’ voor. De titel alleen al kan mij bekoren. Na afloop gaf Juliët hem een compliment voor de levendige manier waarop hij voorlas.
De andere kleindochter was ook bij de voorleessessie aanwezig omdat ze daarna gezamenlijk naar een nichtje van ons reden, waar een nest jonge honden te bewonderen viel. Juliët kroop met haar achternichtjes in de kraamkamer om een pup vast te houden. Isabel is iets afwachtender maar kijkt wel zeer vertederd toe hoe haar opa de puppies op schoot heeft. Jong en oud, mens en dier; ze hebben genoten.
Uit elke maand van het afgelopen jaar koos ik zomaar een foto voor dit overzicht. Tegenwoordig noemt men dit random maar ik zeg gewoon willekeurig gekozen. Ik ben weer eens archieven aan het schonen. Bovendien is een scharnier van mijn laptop kapot en gaat ie voor reparatie weg. Wat zit ik dan meteen onthand, zeg. Onthand betekent dat ik door het gemis nadeel of moeilijkheden ondervind. Waarschijnlijk komen mijn volgende blogs via mijn mobieltje tot stand. Zo niet, dan ben ik nog meer onthand.
Aan de andere kant van de wereld viert onze familie natuurlijk ook kerstmis. Maar onze zoon, schoondochter en de twee oudste kleinkinderen vieren er ook vakantie, hoe bijzonder! Er kwam een leuke kerstkaart van ze met recente foto’s van de reis tot op heden. In 1990 deden wij hetzelfde en maakten we met onze zoon en dochter een reis down under. Het is onze mooiste gezinsherinnering. Dat zij nu hetzelfde willen en kunnen doen, stemt ons gelukkig. Eerste kerstdag in een zomers bubbelbad in de achtertuin, het voelt onwerkelijk maar ik zie ze genieten met de familie. Dan steken wij de kaarsjes hier wel aan en gaan dineren met dochter, schoonzoon en de andere twee kleinkinderen. Ook heel gezellig en waardevol.
In NL wonen we nét wat verder uit elkaar dan in Italië maar dat is geen reden om niet ook ’s winters elkaar te bezoeken. Hoewel de wijn uit ’22 nog niet gebotteld is, was al wel een monsterflesje meegenomen om te proeven. Van de witte druiven van onze vrienden heeft de wijnboer weer een smakelijke wijn gebrouwen, daarover zijn we het alle vier eens.
Ook ’s winters woont deze familie heel landelijk, kijk maar eens naar het uitzicht vanuit de woonkamer. Ik heb geprobeerd om de kat die over het ijs liep, in te zoomen. Hij loopt rechts uit beeld. Helaas geen schaatsers gezien maar die waren er al wel geweest aldus onze vrienden. En we hebben geen enkele reden aan hun woorden te twijfelen.
Nu ik de laatste tijd toch veel kerstversieringen laat zien, wil ik jullie deze niet onthouden. In hun binnenboom hing de kerstman met mondkapje, buiten zag ik een bedrieglijk echt vogeltje zitten, dat mijn hart stal. Maar eigenlijk had ik helemaal geen tijd en geduld voor foto’s. Er moest worden bijgepraat en dat hebben we met veel en plezier en overtuiging gedaan.
Bij onze zoon in de straat hingen vorig jaar behoorlijk wat druiven aan gevels en schuurtjes. Omdat er toch een lockdown was, kwam het tot een gezamenlijk plan daar wijn van te maken. In een instagrampost post vatte onze zoon het als volgt samen: Dat was hem dan! Jaargang 1 van Johanninkwater, oogst 2021. Een leuke reis om samen met mijn vader en wijnboer A3 le Noble zelf een wijn te maken. Met vallen en opstaan want de druiven waren niet van hoogwaardige kwaliteit. En ondanks verwoede pogingen de zuurgraad te temperen blijft een zuurtje waarneembaar. Ook werd de vlakke smaak opgekrikt door mooie rijke houtsnippers gedurende het rijpingsproces toe te voegen. Het gaat om de reis en niet de bestemming, zeggen we dan maar.
De foto’s zijn gistermiddag gemaakt en we zien het hevelen, kurken en het eindresultaat. Er is overigens geen ambitie om een volgende jaargang te maken. Althans niet in Den Haag, wél in Caldese.
Ze komt op de fiets uit school, kleedt zich om en vertrekt weer voor twee uur sportklas. Bij thuiskomst douchen en doet ze het haar in een knot ‘want dan zit het morgen leuk’. Kleine kleindochters zijn zelfstandige wezens geworden.
Door de andere kleindochter worden we op een miniconcert getrakteerd met een eigen gecomponeerd wijsje, tien jaar geleden boog ik me nog gelukzalig over haar wiegje. Nu laat ze zien hoe ze haar gitaar kan stemmen en wat je met een plectrum kan doen.
Ze aten gisteravond samen in hun huiskamerrestaurant waar ze aan tafel 35 zaten. Zo noemen ze dat nog steeds in hun spel. Pas daarna gingen wij, hun ouders en grootouders aan tafel en aten in alle rust en gezelligheid met elkaar. De dames speelden in de tussentijd op hun eigen kamer minecraft en lieten ons na afloop hun zelf ontworpen driedimensionale huis zien. Kortom, het was heerlijk weer in hun wereld betrokken te zijn nadat ik al een dag met onze dochter had opgetrokken. En voor wie heel scherp kan kijken: op hun eettafel staan bloemen van lego!
Het bezit van een wijngaardje bracht ons ooit, via gezamenlijke vrienden, bij elkaar. Onze wijnvrienden, zo noemen we ze maar op het blog, verbouwen witte druiven, wij rode. Al jaren delen we het proces van wijnmaken met elkaar. Vandaag waren we, na wat onverwacht uitstel, dan toch in staat met elkaar te proeven van de witte wijn 2022. Mijn wijnboer lijkt zijn hoofd bijna te verliezen als hij wijn uit het vat hevelt, maar dat is schijn, hoor. Ja, het ziet er nog troebel uit maar dat komt nog goed. En nee, onze vrienden kijken niet teleurgesteld maar staan aandachtig te proeven. Inmiddels bestaat onze vriendschap uit veel meer dan de gezamenlijke hobby en brachten we een heerlijke middag met elkaar door.
De wijnboer heeft gisteren de witte wijn geheveld. Vóór hij daaraan begint neemt ie nog wat testjes af en proeft. Ikzelf besteedde de ochtend aan de najaarsopruimronde. Ik keek weer eens kritisch rond of er spullen weg kunnen en ja hoor, er kan best veel weg, waaronder een oude tweepersoonstent die -ook bij uitvoerige navraag- niemand meer wil hebben.
Rond het middaguur gingen we op weg naar M&M die in de buurregio Le Marche wonen. Een prachtig landschap waarboven deze dagen ook forse buien hangen, maar dat deert ons niet. We gingen eens kijken hoe het met hun eerste grote oogst gaat. Wijnboer M controleert de watersloten en kan waarschijnlijk volgende week ook gaan hevelen. We aten na deze inspectie een heerlijk maal waarvan paddenstoelenrisotto het hoofdbestanddeel vormde. Passend bij de tijd van het jaar en heel smakelijk.
Op de terugrit stopten we nog even om wat wijngaarden op de foto te kunnen zetten. Vendite diretta staat er langs de weg; je kunt bij deze wijnhuizen rechtstreeks wijn kopen. Ik hoef hier niet uit te leggen dat we in onze eigen behoefte voorzien.
Toen kleinzoon Lucas en zijn vriendinnetje hier van de zomer logeerden, kwamen we ook te praten over hun school en docent Nederlands. Lucas noemde diens naam, een heel aparte naam. De wijnboer reageerde met: ‘hé, ik had een jeugdvriendje met dezelfde naam. Misschien is het wel zijn zoon.’ ‘Nee, die docent is al oud’, kregen we te horen. De wijnboer stoof naar boven en kwam met deze foto terug, die hij hier heel toevallig bewaart.
Nu het schooljaar weer van start is, appte Lucas deze foto naar zijn docent en daar kwam de volgende reactie op:
Ha Lucas,
Of dit een belletje doet rinkelen? Ontzettend leuk om deze jeugdfoto weer tegen te komen, man(ik heb weinig jeugdfoto’s van mezelf). Ik weet nog precies waar dit was en met wie het was en ik herinner me zelfs wie deze foto genomen heeft. Het was een wildvreemde mevrouw die het blijkbaar zo leuk vond een foto van deze twee speelkameraadjes te nemen om er vervolgens voor te zorgen dat de foto ook nog in het bezit kwam van deze twee fotomodellen. Dit ben ik met mijn vriendje Adrie le Noble uit de Ligusterstraat. Adrie en ik speelden heel veel samen cowboy en indiaantje (vanwege de wokecultuur is dat nu uit den boze). Regelmatig trokken wij er samen op uit om ons spel te spelen. Ik heb er zeer goede herinneringen aan. Maar nu is mijn vraag hoe kom jij aan deze foto, hoewel de associatie met de naam Le Noble al het een en ander verklaart. Wat is jouw relatie met mijn toenmalige speelkameraadje Adrie? Ik zou het leuk vinden eens herinneringen samen met hem op te halen als dat mogelijk is. Laat het me maar weten (wat is de wereld eigenlijk klein, hè?)Met vriendelijke groet, H.K.
Inmiddels hebben de oude speelkameraadjes emailcontact met elkaar gehad en zullen de cowboy en de indiaan elkaar de komende winter weer ontmoeten.
Toen ik gisteren mijn foto-archief indook, stuitte ik ook op deze beelden. Ze zijn van mei 2015. Het jaarlijkse kruisboogschietfestijn in de stad wordt geheel in stijl gevierd. En hoe gaat het dan als je een camera in je hand hebt? Je blijft foto’s maken waarvan er uiteindelijk maar een paar het blog halen. De rest bewaarde ik omdat ik moeilijk foto’s weg kan gooien.
Ik vind het prachtig om te zien met hoeveel zorg de deelnemers zich als echte middeleeuwers hebben gekleed. Als fééstvierende middeleeuwers zelfs. De komende dagen is er in Gubbio een middeleeuwse markt. Ik hoop dan wat ‘werkvolk’ te zien en beschouw dit maar als een opwarmertje.
Wonen in Caldese (Italië) 