Koningsspelen

Heel af en toe wordt er een oppas-beroep op ons gedaan. We stonden vanmiddag in de zon op twee schoolgaande kleindochters te wachten, die zojuist de Koningsspelen hadden afgerond. Het schoolplein was versierd, de meisjes hadden hun skeelers mee naar school mogen nemen en een oranje kroon verhoogde de feestvreugde. De oudste moest naar de orthodontist. Afgezien van het er naar toe brengen, kon ze dat zelfstandig afhandelen. Een (groot)ouder mág niet eens mee naar binnen. De jongste kon een uurtje later afgeleverd worden bij een vriendin, waarna ze vervolgens samen naar hun zangkoor gingen. Het zingen gebeurt in de buitenlucht, op afstand van elkaar. Coronamaatregelen blijken in deze situaties bijna moeiteloos geïntegreerd in hun dagelijks bestaan. Al lijkt het me heerlijk weer terug te keren naar een samenleving zonder extra maatregelen. En met een kusje en een knuffel met onze geliefden.

Op zoek naar de ijsvogel

We hebben reuze ons best gedaan om de ijsvogel te spotten tijdens een dagje Biesbosch met de kleindochters die, tamelijk overbodig na alle lockdowns, nu een week krokusvakantie hebben.

Ik geef meteen maar toe; nog nooit eerder was ik in de Biesbosch. Het was weidser en meer open dan ik had verwacht. Het Biesbosch Museum Eiland was uiteraard gesloten, wel jammer voor de meisjes. Bij het uitkijkpunt Petrusplaat ligt een groot spaarbekken waar we hardop dit Lentegedicht hebben gedeclameerd dat op een informatiezuil stond.

De ijsvogel zagen we alleen op een foto. Goede reden om nog eens terug te gaan en dan met een natuurgids of in een fluisterboot dat bijzondere vogeltje toevallig tegenkomen. Wat we wél vonden was een plek om een kleine picknick te houden. Al stond er behoorlijk veel wind wat het coronakapsel van de wijnboer geen goed deed.

Een missie met hindernissen

Al twee keer was ik deze week over de Nieuwe Plantage gereden zonder te kunnen stoppen. Na schooltijd wordt het glooiende park nu gebruikt als sneeuwhelling. Met alle bijbehorende pret. Dus ik er lopend op af vanmiddag. Ik kan langdurig kijken naar spelende kinderen. Voor hen ben ik zó blij dat na die eeuwig lijkende periode van thuisonderwijs en grauwe dagen nu onbekommerd weer met klasgenootjes en vriendjes kan worden buiten gespeeld. Het suffe was dat na drie foto’s de batterij van mijn camera leeg bleek en ik ook mijn mobiel niet had meegenomen. Bloglezers moeten het dus vandaag doen met deze foto’s. De sleetje rijdende kinderen, hun ouders en ik hadden véél meer pret dan ik kan laten zien, geloof me maar.

Privé concert

Bij elkaar op bezoek gaan kent zo zijn afwegingen tegenwoordig. Is het wat het weer betreft wel verstandig met de auto op pad te gaan? Bovendien wordt het bepaald niet gestimuleerd elkaar op te zoeken als het niet echt nodig is. Toch ging ik vandaag op de koffie bij een (alleen wonende) vriendin. We hadden elkaar al weken niet gezien en hielden ons netjes aan de voorgeschreven afstand. Ze woont in een flat in een mooie buurt en nadat ik mijn auto had geparkeerd had, móest ik een foto maken van de prachtige huizen daar in Scheveningen.

Mijn vriendin vertelde uitvoerig en heel geestig over de pianolessen die zij volgt en na mijn ‘hè, speel eens wat voor me’ kroop ze achter de vleugel en trakteerde me op Mozart en Schubert. En zo eindigde de koffievisite, die al was uitgemond in een soep met broodje-lunch, met een muzikale toegift waarin ik in mijn eentje zat te klappen en ‘bravo’ riep. Mijn bezoekje was in strikte zin niet echt nodig maar wel enorm gezellig en helemaal de moeite waard.

De man en de meerkoeten

Hij stond daar maar in de regen. Net als de meerkoeten verplaatste hij zich telkens met kleine pasjes. Toen ik het raam opende om deze foto’s te maken, hoorde ik hem ook praten. Soms ondersteunde hij zijn ‘gesprek’ met weidse armgebaren, waarbij telkens wat inhoud uit het blikje dat ie in zijn hand had, in het rond vloog. De meerkoeten trokken zich daar niets van aan en scharrelden gewoon verder. Ik sloot mijn raam weer.

Gezellig (nagekomen foto)

Om kwart voor zeven vanavond popte er nog een foto binnen van Lucas. Eh…gezellig? Kale tafel, glaasje water en je vader kijkt ook niet echt blij. Dus vertel Lucas. ‘Heel gezellig, we hebben een online escaperoom gedaan en kijken een beetje geconcentreerd’.

Boven (foto abc 2)

Lucas

Eva

Onze kleinkinderen gaan de foto-uitdaging met plezier aan. Ik heb de onderwerpen alfabetisch verzonnen. Vandaag was kleinzoon Lucas ook zover en zijn de jongste twee er nog niet aan toegekomen. Wel dochter Fleur, zij stuurde gisteravond nog een foto van haar vriend met het onderwerp ‘aantrekkelijk’. Vandaag is de onderste foto van haar. Zo is de halve familie aan het fotograferen geslagen en sla ik zelf zo nu en dan over. Kan ik mooi verder op het opschonen van mijn foto-archief.

Fleur

Elke maand een foto

Je onthoudt niet de minuten maar wel de momenten. Tot volgend jaar allemaal!

Deel twee: zéér geslaagd

Elk gezin zat dus gisteravond gewoon thuis, wij waren samen naar mijn moeder. Van iedere surprise die geopend werd en van het oplezen van het gedicht, werd een filmpje gemaakt en meteen op de familie-app geplaatst. Zo kon iedereen na afloop zien hoe zijn of haar surprise werd ontvangen. Aan het eind van de avond had onze zoon een ‘conference-call’ georganiseerd. We konden nagaan wie wie had, of alle cadeautjes ook gevonden waren en elkaar complimenten geven. Mijn surprise, gemaakt door onze schoondochter, is illustratief voor de creativiteit van onze avond. Ik kreeg een Italiaanse minibieb in de vorm van ons huis Caldese. Aan alle details was gedacht; ik sta zelfs in de keuken druivensap te maken. Ook het nisje waarin kabouter David staat, is nagemaakt.

Ik zou nog wel vijfhonderd woorden kwijt kunnen over de andere fantastische surprises en de bijbehorende gedichten. Over de moeite die is gedaan iets passends voor een ander te kopen, de gein op de avond zelf en de voorpret die we met z’n allen hadden. Het gaat niet om dure cadeaus maar om de inzet iets voor elkaar te maken en….enfin. Ik wil eigenlijk gewoon iedereen aanraden dit leuke feest met jong en oud te blijven vieren. Want over oud gesproken; die moeder van mij heeft van harte genoten. Via een hulp Piet had zij cadeautjes voor kinderen én kleinkinderen geregeld en maakte zelf gedichtjes. Zo zie je maar ‘jong geleerd is oud gedaan’.

Dokter Bibber

De kleindochters hadden een vrije dag want studiedag voor het onderwijsteam. Of wij wilden oppassen? Kinderen onder de twaalf met opa’s en oma’s mag van ‘Corona’ al hadden we elkaar dit jaar vrijwel uitsluitend in de buitenlucht ontmoet. Drie weken geleden echter kregen onze dochter en schoonzoon beiden Corona en ook de jongste spruit werd na lichte klachten, positief getest. De oudste is een paar dagen moe geweest en heeft het ongetwijfeld ook gehad. Niemand in het gezin is hevig ziek geweest gelukkig. Omdat wij twee dagen voor de eerste symptomen zich voordeden, even bij hen thuis langs gingen voor het afgeven van verjaardagscadeautjes, zijn ook wij tien dagen in thuisquarantaine geweest. Dat alles ligt al weer ruim een week achter ons. Zeker acht weken lang heeft dit hele gezin nu afweerstoffen. Onze dochter doneert mede hierom nu extra vaak bloedplasma. Het voelt bepaald onwennig om weer ‘gewoon’ met elkaar te kunnen verkeren en we blijven voorzichtig. We deden met de meisjes wat spelletjes, onder meer dokter Bibber. Met grote concentratie spelen jong en oud hier het spel. De oudste poseert voor me bij haar zojuist behangen muur. De drie weken waarin hun gezin noodgedwongen thuis bleef, werden ook nuttig besteed.