Dokter Bromelow

In mijn herinnering droeg hij altijd een smetteloos witte en strak gesteven doktersjas. Met onder zijn arm een stapel paars-roze statussen. Want naast geneesheer-directeur was hij als revalidatie-arts ook de behandelaar op de kinderafdeling. Op een middag riep hij mij en mijn collega bij zich. Jong en onervaren als we waren, meldden we ons enigszins zenuwachtig.  Hadden we iets verkeerd gedaan? ‘Ga zitten, dames. Ik ga jullie les geven.’ Uit een houten kist diepte hij een skelet op en begon ons alle Latijnse namen van elk onderdeel te overhoren. Wij volgden toentertijd een schriftelijke cursus medisch secretaresse en ter stimulering nam hij de taak op zich ons zo nu en dan te onderwijzen. De man, die mij de bijnaam Wempie gaf, overleed vorige week op hoge leeftijd. In het Zeehospitium in Kijkduin fungeerde hij voor mij in die eerste werkzame jaren als een soort vaderfiguur. Zo’n man om nooit te vergeten.

In de schaduw van de notenboom

Misschien kunnen we er een traditie van maken, opperde de gastvrouw. Vorig jaar kwamen we met het zelfde clubje Nederlandse vrienden bijeen voor een pranzo onder de moerbeiboom en dat was zó gezellig en smakelijk geweest, dat het voor herhaling vatbaar bleek. De bovenste foto is het uitzicht bij aankomst op het erf van de gastheer-en vrouw .  Al snel zaten we aan de koffie met zelfgemaakte taart onder de portico.

Na een uur verplaatsten we ons naar de gedekte tafel onder de notenboom. Al onze zintuigen werden geprikkeld. Het heerlijke eten, de bedwelmende geur van jasmijn, lavendel en rozen. Het geluid van de krekels, een zingende buurman en niet te vergeten onze verhalen en gelach.

De vraag of we hier een traditie van moeten maken is al beantwoord met een achtstemmig en volmondig ja.

 

 

Cosmetisch ingrijpen (1)

Om mijn geheugen op te frissen is hier nog even een foto van vorig jaar. Graafwerkzaamheden in verband met een drainagesysteem. De boel kwam in orde maar omdat de grond inmiddels is ingeklonken, is het nodig de grond op te vullen. 

We vonden een man met een kleine vrachtauto die de klus wilde klaren. Hier heeft hij net het gebied geïnspecteerd . Het gaat er natuurlijk om zo dicht mogelijk bij de stortplaats te komen, dat scheelt schepwerk.

Onder de pergola door. Luid pratend want doof én Italiaan.

Nog wat aanwijzingen en hup…daar ligt meer dan 1700 kilo grit. Deel twee van deze operatie is dat de wijnboer de ‘fillers’ verdeelt. Daarmee ziet ook dit gebied er weer strak uit.

Konings-pranzo

Met vrienden die een rondreis maken door Italië hadden we vandaag een afspraak. Gewoon een pranzo bij ons thuis. Daar hang je de vlag voor uit. Zeker als het ook nog eens Koningsdag blijkt te zijn.

Met de open haard aan en de nieuwe verwarmingsketel op standje honderd krijg je het heus wel behaaglijk binnen. Ik had het vaste plan om ons nagerecht van ijs, geserveerd in de helft van een sinaasappel, op de foto te zetten. Maar vanwege de gezelligheid vergat ik dat.  Ach Corrie en Ronald op mijn blog, is ook eigenlijk veel leuker.

Vorig jaar reden ze van Amsterdam naar Peking. Het was dus voor hen een makkie ons huis op de berg te vinden. Daar kunnen de pakketbezorgers in Italië nog wat van leren.

 

 

Rust op zondag

Zelfs op zondagochtend wilden de hulpmannen nog aan het werk. Dus werd de werkkleding voor een paar uurtjes aangetrokken en snorde de bostrimmer voor even op een laatste helling. Maar rond het middaguur togen we naar de stad voor de zondagse pranzo. En het blijft leuk om dat schitterende Gubbio aan anderen te laten zien.

We zochten een aangenaam restaurant uit en smulden van een heerlijk maal en de Italiaanse ambiance. Dan is het na afloop heel plezierig nog even wat rond te wandelen in de middeleeuwse straten van de stad.

We doen nog even de patroonheilige Sint Ubaldo aan, die ons zijn zegen geeft.

En dan eindelijk ga ik ook even op de foto, te midden van die twee geweldige neven van me, die zich hier een week helemaal de blubber hebben gewerkt.

Minder mooi en mooi

We hebben nog één koude nacht te gaan en daarna zal duidelijk zijn hoe groot de vorstschade in de wijngaard is. Er worden nog wat noodmaatregelen getroffen en ik kom er beslist volgende week nog op terug. Op de foto is te zien dat ook de kiwi en de vijg de kou niet kunnen waarderen. Maar er is voldoende wat wél mooi is om naar te kijken.

De blauwe regen, gouden regen en de meidoorn vergoeden veel. En dan zijn er nog drie leuke mannen op het erf.  Die ook nog eens heel hard werken.  Als dát niet mooi is.

Afwisseling

Je kunt er natuurlijk de humor van inzien. Dat het er het ene moment nog zo uit ziet

En nog geen half uur later zo

Wacht, het is misschien nog niet helemaal duidelijk.

De paardenwei tegenover ons huis

Een half uurtje later; ze staan er nog hoor, die paarden. Maar door de sneeuw zien we ze even niet. En dan die hulpmannen.

Maar gelukkig even later ook weer zo:

Het was vooral voor de wijnboer weinig humorvol. Er is nachtvorst geweest en het ziet er in de wijngaard niet goed uit.