Stadsverfraaiing

De Kloksteeg in Delft is recent opgefrist met een grote en bijzondere muurschildering van Micha de Bie. Dus dat moest ik eens met eigen ogen en camera bekijken. Zijn werk bestaat uit twee delen.

Hier zijn panden in kleurschakerigen geverfd zoals ze ook voorkomen op schilderijen van Pieter de Hooch. De zwart-witte onderkant verwijst naar de tegelvloeren die veel in zijn werk terugkomen. Over deze verflaag wordt nog met een speciale techniek een laag aangebracht waarmee je met je mobieltje de kleur kunt scannen en je een afbeelding ziet van het originele schilderij waarop het gebaseerd is.

Het andere deel van de muurschildering laat bekende Delftenaren zien. En mijn Meisje met de parel hoort daar gelukkig ook bij.

Pril

Het was babygehuil dat mij naar het open raam deed lopen. Daar liep een jonge vader wiegend met een krijsende baby. Ik verzin daar dan het verhaal wel bij. Dat ze al van alles hadden geprobeerd thuis om de kleine stil te krijgen. En toen maar besloten even langs de waterkant te gaan zitten met het kind. Misschien zou het kalmeren.

Dan toch nog maar even voeden? Het was warempel twee minuten stil. Uiteindelijk was ook dat geen succes, het huilen hervatte. Een beetje mismoedig droop het gezinnetje weer af. Pril ouderschap. Ik weet nog precies hoe het voelde.

Delfts Blauw en wauw

Waar een paar jaar geleden nog een lelijk betonnen viaduct was waarover de treinen Delft in-en uit rolden, is nu deze gracht. Daaronder ligt een langgerekte parkeergarage en links van de gracht rijden de treinen, óók ondergronds. Op de plaats van de gele bouwkeet komt nog een bijzonder pand.

Dit is één van de borden waarmee de nieuwe bouwput is afgezet. ‘Uw huis gaat de hele wereld over’ zeggen de reclameslogans. Dat kon wel eens waar zijn. Want wie over een jaar of twee het station nadert en dit Delfts Blauwe appartementencomplex ziet, zal er ongetwijfeld een foto van maken. Het is een kwestie van smaak of je het mooi vindt of een gedrocht. Vooralsnog vind ik het mooi en behoorlijk wauw!

Zomerdonkerte

Daar zitten we, mijn zus en ik op het terras van Du Midi. Het begon een beetje te miezeren maar het ontbijt was toen al op en de wandeling gedaan. Zij was het ook die zomerdonkerte zei bij het zien van dit weitje dat overschaduwd wordt door bomen.

We zijn ruim een maand na de langste dag en bomen en struiken zijn op hun groenste toppunt.

Het was zelfs een beetje mystiek vanmorgen met die dreigende drupregen. De hele natuur, mens en dier, herademt na de hitterecords van de afgelopen week. Geen brandende zon meer, iedereen blij.

Delftser dan Delfts

Grappig. Onze twee werelden op één plek. De rode Vespa staat bij een tentoonstellingswand tegen de Oude Kerk in Delft.

Hier heb ik de achterkant van de Oude Kerk gefotografeerd. En dit was het beeld dat ik zag toen ik met mijn rug naar de kerk stond.

Als je dan de rondvaartboot nog in het zicht krijgt, begrijpen jullie het wel. Ik hoorde een fietsende vrouw in haar mobiel zeggen: ‘dus je slaapt vanavond weer thuis? Kom dan op een beetje fatsoenlijke tijd, want het loopt echt de spuigaten uit’. Zó snel de context van een gesprek vatten, dat lukt me alleen maar in Nederland.

Via Varia

Zomaar een straat in een willekeurige Italiaanse stad. Het charmante van oude binnensteden is de varieteit in bouwsels en gevels. Kijk maar.

Dit moet welhaast een school zijn (geweest). Twee figuurtjes zonder hoofd die weglopen van de ingang. Boven de deur zitten ze netjes in een schoolbank.

Een paar panden verder een rijk versierde gevel van een Profumeria. En weer een stukje verder deze strenge voordeur met een bellentableau waaruit blijkt dat er veel mensen achter deze toegangsdeur wonen.

De straatnaam is gebeiteld in een marmeren plaat, opgehangen in een middeleeuwse muur in Cagli. De stad waar ik deze foto’s maakte.

Mierendrama

Dit is de blik op de wijngaard zeven jaar geleden. De olijfboom rechts is uitgegroeid tot een volwaardige boom. Op de volgende foto staat ie links en als je goed kijkt zie je ook de wijnijnstokken die op afstand één aansluitend geheel lijken.

En dan heb ik nog een zoekplaatje. De wijnboer plukt vlierbessen, heeft de ladder verlaten en staat met pet en emmer onder de boom. Bij het rissen van de bessen kroop er een mier met eitje uit. Waar ie vandaan kwam weet ik niet. Die mier vast ook niet. Waar moet ie nou heen met zijn ei? In elk geval niet in onze jam. Ik hoop dat de mier de terugweg naar zijn nest heeft kunnen vinden. Maar gezien de ruigte van het veld, maak ik me grote zorgen.

Groeten van Cisca

Met Cisca heb ik een paar jaar gecorrespondeerd. Zij is als Nederlandse vrouw met haar Servische man teruggekeerd naar zijn vaderland. Het leven daar verschilt nogal van het onze en ze schreef daar leuk over in haar reacties op mijn blog. Zo ontstond er zelfs een speciaal hoekje voor haar op dit blog. We hebben nu besloten wél samen door te gaan met corresponderen maar hiervan geen verslag meer te doen. Haar laatste aanvulling is vandaag geplaatst. Na alle lichamelijke ongemakken gaat het uiteindelijk weer beter met haar, heel fijn. Enfin, lees zelf maar.

De foto’s komen van ons terrein. We zien de laatste bloem in de hersthooi en mijn twee trotsen. De begonia die het redt en mijn overgehouden geraniums die ik na de winter zieltogend in een pot zette en het nu naar hun zin hebben.

Ricottataart met vijgen

Op zoek naar een recept voor een lekkere dolce kwam ik deze tegen. Ik ben niet zo’n bakster en ook niet zo erg van de toetjes, dus mijn arsenaal op dat punt is niet zo groot. Het werd een ricottataart met zonder vijgen, want die waren nog nét niet rijp. De frambozen gelukkig wel.

Maak deze taart een dag van te voren, dat komt de smaak ten goede, stond er in het boek de Lange Tafels van AH. Dat kwam me goed uit. Maar een recept waarin veel opgelopte eiwitten en schuimig eigeel zit, heeft wel de neiging behoorlijk in te kakken. Er moest een sinaasappelsiroop overheen. Aangezien de taart ook nog mee moest in de auto, heb ik die apart geserveerd. Dit om een nog verder ingezakt geheel te voorkomen. Het was erg lekker, dat wel. Wie hem ook wil maken; het recept staat onder het kopje recepten in mijn menubalk.

Gubbio swingt óók

Als op je entreebewijs staat dat het concert begint om kwart over negen, is dat slechts een indicatie. Wij, stipte Nederlanders, verbazen ons er nog steeds over dat om kwart voor tien het optreden pas begint. Vóór die tijd wordt er ontspannen naar bekenden gezwaaid, babbeltjes gemaakt en rennen de kinderen de stenen trappen op en neer.

De ambassadeur van Zuid Afrika in Rome, de burgemeester van Gubbio, de gitarist van Pink Floyd en Roxy Music, ze maakten gisteravond in dit prachtige Teatro Romano in Gubbio hun opwachting en wij waren erbij. Een filmpje met de muziek en uitleg in het Engels plaats ik op FB.

Dan kan ik hier nog mooi even kwijt dat het fantastisch was om onder de heldere sterrenhemel in deze historische omgeving mee te mogen swingen. Want dat deden we hoor, met zijn allen aan het eind van het concert, vlak voor het podium. Indrukwekkende belevenis vanwege de krachtige inhoud.