Het lelijks weglaten

Echt bijzonder is het stadje niet maar een Italiaanse sfeertje heeft Gualdo Tadino wél. Aan de gevel van het gemeentehuis hangen netjes in houders de officiële vlaggen van Italië, de Europese gemeenschap en de Provincievlag. Daaronder zijn aan de balustrade nog de vlaggen gehangen die sympathie en meeleven uitdrukken.

Dan is er ook een straat die bestaat uit traptreden en terrakleurige huizen. En dit allerschattigste groentewinkeltje maakt het beeld voor mij compleet. Hoewel het ook in een Frans of Spaans dorp niet zou misstaan.

We dronken even koffie in de hoofdstraat waar de auto’s zowat over je voeten rijden als je tegen de gevel op een miniterrasje zit. Want de Italiaan wil wel graag vlak voor de deur van het gemeentehuis kunnen parkeren en het kleine plein ervoor staat vol met auto’s. Die ik dan weer niet op de foto zet want ik deel voor de buitenwacht toch liever de idyllische beelden.

Reuze feestelijk

Het was Koninginnedag 2001 toen wij geïnteresseerd raakten in Delft als onze woonplaats. We kwamen die dag uit Voorburg om in Delft de vrijmarkt te bezoeken, zagen het oude universiteitsgebouw in de steigers staan om er woningen van te maken en de rest is historie. Omdat we vaak in Italië vertoeven in deze tijd van het jaar, was het járen geleden dat we hier op Koningsdag zijn.

En het was gezellig met, zoals dat hoort, kinderen die een instrument bespeelden, een vrijmarkt die straat na straat besloeg én koffie met oranje tompouce. We scharrelden twee uur door het centrum en ja, we kochten ook nog wat. Laat ik morgen zien.

Het kán weer

Toen we ooit begonnen met afzeggen van grote familiebijeenkomsten, hadden we niet het idee dat het meer dan twee jaar zou duren voor we met z’n tienen weer aan onze eigen tafel zouden zitten. Maar vandaag was ik dan eindelijk weer eens in de gelegenheid een Paasbrunch te organiseren. Na de maaltijd en de koffie zaten we nog een uurtje in de tuin. Nou ja, wij zaten, de kleinkinderen speelden. Tot de gelegenheid zich voordeed hen met elkaar op de kiek te zetten. Een oma laat dat natuurlijk niet onbenut voorbij gaan.

Hardop zeggen

Dit is de Bierkade in Den Haag en daar brachten we de koffie-en lunchtijd door. In de zon, op een terras. In goed gezelschap ook! Een groepje vrienden dat elkaar al héél lang kent maar zeer onregelmatig ziet. Op initiatief van de aanstichtster van dit clubje praatten we weer eens uitvoerig bij. Twee van hen gaan volgende week met een zelfgebouwde camper een half jaar door Europa trekken, waarna ze plannen hebben hetzelfde een jaar lang in Amerika te doen. Het mooie was dat de initiatiefneemster het woord nam en vertelde hoe dierbaar onze vriendschap is en ons daarvoor bedankte. Het gebeurt niet zo vaak dat mensen dit soort dingen zo officieel bevestigen maar wat voelt het goed als het over en weer hardop gezegd wordt. Een dierbaar vriendenclubje dus. Zonder foto’s.

Koud maar aangenaam

Na een eerste inspectie ronde, zowel binnen als buiten, kunnen we vaststellen dat het er allemaal aardig bijligt. Geen vochtproblemen in huis, geen grote aantallen dode spinnen en vliegen en omdat op ons verzoek onze hulp de verwarming zaterdag op 15 graden had gezet, was de ergste kilte uit het huis al verdwenen. Het is koud maar zonnig. Gistermiddag was het met vier graden echt te koud om de thee buiten te drinken.

Maar de late koffie zo rond twaalf uur drinken we vandaag toch maar mooi wél buiten. En verder is het hier voornamelijk ruimen en snoeien wat we zo’n eerste dag doen. De wijnboer is in zijn wijngaard en ik pak op wat mijn handen tegenkomen.

Na het vullen van vijf grote werkmanden met blad en snoeiafval, mag ik even pauzeren, een foto maken van de bloeiende rozemarijn en mijn blog schrijven. En natuurlijk voortdurend vaststellen hoe blij ik ben hier weer te zijn. Dat geldt ook voor de wijnboer die uitbundig naar me zwaait. We zijn weer voor even in ons paradijs.

Door naar Apeldoorn

Gisteravond een neef en zijn vrouw in Enschede ontmoet en gezamenlijk gegeten. Vorig jaar waren zij in de buurt van Gubbio en stuurden een appje met de vraag: bakkie doen? Wij waren op dat moment in NL dus die ontmoeting kon helaas toen niet doorgaan. Als alles meezit komen ze het komende seizoen wél langs bij ons op de berg. En dan voor iets meer dan een Haags kopje koffie.

We sliepen in een hotel in Enschede en reden vanmorgen naar Apeldoorn waar vrienden wonen. Ja, ja, we maakten er een toertje van gister en vandaag. Na de koffie aan de wandel in een wijk die De Parken heet. Een naam die klopt! Wat een mooie omgeving met fraaie huizen. De witte villa heet Huis in de zon, ook al zo treffend. Enfin, we slenterden wat en genoten van de omgeving. Tenslotte aten we er een verlate lunch of een vroeg diner, dat ligt er maar aan hoe je het bekijkt. Heerlijk was het zeker. Na al die verwennerij koersten we naar Delft.

Deze vrienden zullen in ons huis in Italië verblijven als wij er niet zijn. Zij kennen het huis en de omgeving en ze kunnen daar rustig een week vakantie vieren zonder dat wij er bij zijn. Mooi geregeld.

Win win

foto van het www

Samen met een vriendin eerst bij haar aan de koffie, toen naar de kringloop en geëindigd bij de Smulhoeve. Wat een gezelligheid. Bij Rataplan in Leidschenveen, waar ik geregeld kom maar zij nog niet eerder was, keken we weer ons ogen uit maar kochten niets. Ik was op zoek naar een notenkraker maar die blijft dus nog even op mijn lijstje staan. Met een andere vriendin heb ik nog een rondje Westland-kringlopen in de planning, dus dat gaat wel goed komen. Lunchcafé De Smullhoeve ligt naast Stadsboerderij Landzigt en beide bieden werkgelegenheid aan mensen met een verstandelijke beperking. Het brood en de koekjes worden gebakken in Bakkerij Het Blauwe Hek, van Ipse de Bruggen, een organisatie in de gehandicaptenzorg.

Bij het verlaten van De Smulhoeve zag ik dit kunstwerk in de hal hangen. Geweldig! De kunstenaar heeft zijn atelier in De Ruimte in Delft, ook al behorend bij Ipse de Bruggen. Tegenwoordig maken mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt weer deel uit van de maatschappij. Dat is toch fantastisch, hè? Je ziet dat iedereen plezier heeft in zijn of haar werk en dat maakt dat ik graag kom in dit soort gelegenheden.

Sluiproute

Vanwege de te verwachten verkeersdrukte bij de Mall of the Netherlands, reden we vandaag langs de Vliet naar Leidschendam om daar bij mijn moeder een kopje koffie te drinken. De Vliet, die bij ons voor de deur Rijn Schiekanaal wordt genoemd, vormt een mooie route maar is wel zodanig van een autorijbaan voorzien dat ie eigenlijk alleen bedoeld is voor bestemmingsverkeer. Er liggen prachtige huizen aan, sommige met de tuin aan het water, zoals hierboven. Ook het voormalige woonhuis van Huygens, genaamd Hofwijck passeerden we.

Het was er het weer niet naar om uitgebreid foto’s te maken, dus ik pik er eentje van het wereldwijde web. Huygens, die leefde van 1629 tot 1695, was wis – natuur en sterrenkundige en onder andere uitvinder van het slingeruurwerk. Hoe leuk is het om op een regenachtige zondagmiddag tamelijk achteloos zijn huis te passeren. Echt iets om toch even bij stil te staan, nietwaar?

foto van het www

Een afspraakje

Terwijl ik speurend rondkeek op zoek naar mijn vriendin, werd ik in het restaurant waar we hadden afgesproken, op mijn schouder getikt. Enthousiast draaide ik me om maar keek niet in háár ogen maar in die van een oudere heer die vroeg of ik Corrie was. Nee dus. Hij had een blind date en liep zoekend rond. Enfin, mijn vriendin en bestelden koffie en hadden weer gelegenheid om over en weer onze levens bijgepraat te krijgen.

We maakten nog snel een foto van elkaar na het uitwisselen van kleine geschenkjes. Die foto van mij gaat me vooral om de tekst in neonletters achter me. Live a life you will remember. Nou, daar zorgen wij samen goed voor. Ik hoop dat het voor Corrie en haar date ook geldt.

Het groot niet te vermijden onderwerp

Nou houden we er over op, zeiden we bij de koffie. En nou gaat het er al wéér over, zeiden we tijdens de lunch. Twee moeders, twee dochters en een jarenlange vriendschap. Er gebeurt veel in de levens van enkelen en er moest echt weer eens bijgepraat worden. Zonder knuffels en aanrakingen en dat viel niet mee. Maar we beleefden genoeglijke uurtjes met z’n vieren en dáár ging het om.