Lekker fris

Het weer beleeft even een dipje in de temperatuur. Voor het werk op het erf maakt dat niet veel uit, maar een koffiepauze buiten is er niet bij. We gingen vandaag nog even op stap voor extra tuinaarde. Het ritje naar ons vaste adresje was zo mooi, dat ik de wijnboer een paar maal heb gevraagd even te stoppen zodat ik het specifieke landschap op de foto kon zetten. Wij wonen in de heuvels die uitlopers zijn van de Apennijnen. Ik heb het wel altijd over ‘onze berg’ maar dat is in feite een heuvel. Alleen het feit dat we oorspronkelijk uit de polder komen, maakt dat we het een berg noemen. Op foto twee en drie zie je de echte bergen die altijd de achtergrond vormen in het landschap hier. Na ons ritje door de buurt, vertrok de wijnboer naar de wijngaard en ik doe gewoon wat noodzakelijke binnenklusjes. Als dan overmorgen de temperatuur weer aangenaam is, dartel ik ook weer over het erf.

Over koekoek en hagedis

Mijn tactiek dit jaar is om nou eens niet direct onkruid te wieden en op te ruimen maar eerst te planten en te zaaien. Dat laatste heeft gewoon voorrang. De aardbei-afleggers die overwinterd hebben in potjes zijn vandaag allemaal in hoge plantbakken gezet. Om hazen te ontmoedigen er van te eten, om zelf wat minder te hoeven bukken en om verwildering in de volle grond wat minder kans te geven. Zodra het gebied er wat netter uitziet, zal ik nog eens een overzichtsfoto plaatsen. Vandaag laat ik de bloeiende rozemarijn en een eerste aardbei zien.

We horen de koekoek en zien hagedissen zich opwarmen op het terras. Alles komt weer tot leven. De eerste citroenvlinder is gesignaleerd maar ook een verse horde mieren die het voorzien hebben op een houten architraaf boven het keukenraam. De wijnboer brouwt een mengsel van koffiedik, kruidnagel, citroen en wat zeep met water en spuit dat in de mierenkier. In de hoop dat het peloton rechtsomkeert maakt. Het is zaterdagmiddag en ik neem de rest van de dag vrij van werkzaamheden. Ga met een boek onder de pergola zitten waar de blauwe regen zich opmaakt voor nog meer voorjaarsgeluk.

Wat te doen tijdens een lange rit

We hadden speciaal Tweede Paasdag uitgekozen om de grootste afstand naar Italië te overbruggen. We wisten dat zowel in Duitsland, Zwitserland en Italië deze dag als zondag wordt gevierd en dat betekent geen vrachtverkeer op de weg. Dat scheelt enorm in de drukte. Dat het onderweg veel heeft geregend, was echt heel jammer. Behalve dat het erg vermoeiend rijdt, leverde het ook veel vertraging op. In totaal hebben we er elf uur over gedaan en rolden we stram en stijf de auto uit.

Tijdens het rijden wisselden we muziek af met stille periodes, stopten af en toe om van chauffeur te wisselen, te tanken, te plassen en koffie te drinken. In Duitsland stond ik een moment te stoethaspelen met mijn bankpasje om te betalen voor toiletgebruik. Een aardige man, die dat zag, gaf me een muntstuk van €2 voor het toegangspoortje en beende direct weg. Hij schonk het mij. Hoe aardig. Ik zal wel heel ‘hoognodig’ hebben gekeken. We eten onderweg altijd krentenbollen belegd met kaas. En toen we in de file voor de Gotthardtunnel stonden, luisterden we naar Marjan Berk en Yvonne Keuls. Dat leidde lekker af en voorkwam ergernis. En uiteindelijk is daar dan Hotel Sesmones waar we overnachtten. We weten dat er een fijne kamer voor ons in orde is gemaakt, er is een prima restaurant en we slapen er altijd als marmotten. Al met al was het toch een aardig pittig ritje en daalt langzaam aan het besef neer dat we niet meer de vijftigers zijn die we waren toen ons Italië avontuur begon.

Op weg

We hadden een ontzettend gezellige paasdag gisteren, vrijwel voltallig met kinderen en kleinkinderen. Eén kleindochter ontbrak vanwege een internationaal softbaltoernooi waaraan zij deelnam. De rest was present in Zwijndrecht waar we koffie dronken in de tuin, binnen aan een feestelijk en smakelijke brunch zaten en toen we huiswaarts reden, deden we dat in de stromende regen. Vandaag rijden we richting Italië en verlaten onze waterrijke omgeving weer. Even geen grote gezelschappen maar wel een omgeving waar we weer volop buiten bezig kunnen zijn en daar enorm veel zin in hebben. Mijn volgende blog hoop ik te schrijven vanonder de pergola.

De Annies

We begonnen met een kopje koffie. En toen op pad. Blogvriendin Marthy (klik) en ik zien elkaar bijna elke winter wel een keer vlak voor we naar Frankrijk of Italië terugkeren. Toevallig stonden onze tasjes naast elkaar en wat ons vaker is opgevallen; we hebben dezelfde smaak. Dus bij het ‘Annie, hou jij mijn tassie effe vast’ moesten we wel uitkijken dat we ons eigen tasje meenamen.

We zijn naar de Papaver geweest in de Delftse Hout, Marthy fotografeert hier een ribes. Bij dit duurzaamheidscentrum worden natuurexcursies en gastlessen voor basisscholen georganiseerd. Er is van alles te zien over natuur en milieu, je kunt er zaden en stekjes kopen, insectenkastjes maken, speurtochten houden en er is enorm veel informatie beschikbaar. We amuseerden ons er prima. Daarna bewonderden we een moestuin een stuk verderop, waar een nieuwe moestuinier even in het zonnetje zat te pauzeren en met wie we uitgebreid moestuinervaringen deelden. Uiteindelijk gingen we aan de pannenkoek bij Du Midi op het terras en kletsten we voor een heel jaar weer bij. De rest van ons contact verloopt via ons dagelijkse blog en ook daarin vinden we elkaar.

Stunt

In de hal van het gemeentehuis in Delft kwam ik deze stand tegen. Hier wordt de samenwerking van de gemeente met de stichting Stunt getoond. Ruim honderd deelnemers en vrijwilligers in acht leerwerkbedrijven zijn onder gebracht in een prachtorganisatie die sociaal, duurzaam, kleinschalig en zakelijk is.

Een voorbeeld hoe van plastic doppen via een versnipperaar zittingen voor krukjes worden gemaakt. De schaaltjes waarin de losse onderdelen zitten zijn gemaakt van gesmolten grammofoonplaten. Riemen die uit oude fietsbanden worden gemaakt.

Van resthout worden wormenboerderijen gefabriceerd voor wie zijn GFT-afval milieuvriendelijk wil composteren. Of wat te denken van een kistje gevuld met fruit dat op het werk bezorgd kan worden? Dat zijn toch goede ideeën! Stunt heeft ook nog een fietsenwerkplaats, een upcyclewerkplaats en een naaiatelier. Ik hou zo van dit soort initiatieven en ga binnenkort beslist eens op locatie kijken. En een kopje koffie drinken want er is ook een klein restaurant bij.

Cadeautjes uit de natuur

We dachten alleen op de koffie te gaan bij onze ‘wijnvrienden’ die we kennen uit Italië en inmiddels permanent wonen in Nederland. Maar we werden niet alleen verrast met een heerlijke vlaai bij de koffie, ook wijn, soep, risotto en een hoop hartelijkheid waren ons deel. Naast een cadeautje dat we pas op 14 februari mogen openen werd me nog een vers geplukt viooltje in de hand gedrukt.

Vanmorgen zag ik kans om deze sneeuwklokjes op de foto te zetten in de Delftse Hout. Dat de natuur zulke cadeautjes voort kan brengen is toch een fantastisch geschenk? Vanmiddag zaten we met een ander bevriend stel bij ons aan een eenvoudige Italiaanse pranzo. En al die vriendschappen zijn misschien nog wel de allermooiste cadeautjes die het leven je geven kan.

Uitzicht

Dit was ons uitzicht vanmorgen door de wijnboer gefotografeerd terwijl hij de eerste cappuccino maakte. Een mooie witte wereld die kennelijk toch al door iemand betreden is, gezien de voetstappen in de sneeuw.

Anderhalf uur later was ik hier. Ik ging naar een vriendin die dit fantastische uitzicht heeft en met wie ik na de koffie en voor de lunch een klein stadsrondje liep. Daarvan laat ik morgen wat meer zien. Het was heerlijk zonnig en we genoten van onze wandeling door de historische binnenstad.

De terugweg naar Delft ging door een van de drukst bereden snelwegen in de Randstad. Als je op de foto klikt, zie je zelfs een markant en iconisch herkenningspunt van de stad die we passeerden. Drie keer mijn uitzicht op één dag. En tussendoor een hoop gezelligheid met een dierbare vriendin waarmee ik ook een hoop inzichten deel.

Het liep anders

Het decor van de zondagochtend wandeling is vandaag een beetje anders. Mijn zus en zwager, die in Den Haag wonen, hadden de wandelclub thuis uitgenodigd voor een feestelijk ontbijt met vooraf een stadswandelingetje. Maar ja, dat wandelen kan natuurlijk ook na afloop. Eerst maar eens gezellig aan de koffie. Toen het ontbijt. Daarna nog lekker even aan tafel hangen en aangenaam kletsen en lachen met elkaar. Van wandelen kwam niets terecht, het weer werkte ook niet mee. Kortom, héél gezellige ochtend gehad en nog snel wat sfeerplaatjes gemaakt van het Sweelinckplein. Thuis begonnen aan het nagerecht dat ik vanavond zal verzorgen als we voor de tweede keer op één dag de benen onder andermans tafel steken. Het wordt vast ook een héél gezellige avond.

Deuren openzetten

De gezamenlijke horeca zorgt er sinds een paar jaar voor dat er een kerststal op het Doelenplein staat. Ik denk dat het door storm Pia komt, dat de stal nog even dicht is en Maria en Jozef achter de deuren staan. De krib met het kind staat wel gewoon buiten. De os is vervangen door een lama, best apart. Toch verheug ik me ieder jaar om deze kerstgroep te zien waardoor de historische achtergrond van wat we vieren iets verder gaat dan de komst van de kerstman.

De oliebollenkraam tegen de achtergevel van de Oude Kerk hoort ook helemaal bij deze tijd en onze bakker ziet er in elk seizoen aantrekkelijk uit. We deden wat kleine boodschappen, de rest wordt morgenmiddag bezorgd, wat een luxe en gemak. Terwijl we bij Neef Rob een kleine koffiepauze houden, valt mij aan de overkant de naam van de shoarmatent op. En dan beseffen we des te meer dat ons luxe leventje voor velen niet is weggelegd. Boven de nog gesloten kerststal op het plein hangt een engel met de tekst: vrede op aarde. Laten we toch met z’n allen hopen dat iedereen zijn deuren open zet en er vrede op aarde komt.