Filmlocatie

De studievereniging van studenten Civiele Techniek van de TU Delft bestaat 125 jaar. Een deel van hun geschiedenis speelde zich af in het pand waarin wij nu wonen. Op een zaterdag in november 1940 vulden honderden rumoerige studenten de hal. Op de overloop halverwege de trap met achter hen de metershoge glas-in-loodramen, stelden de bestuursleden van de studievereniging zich op. De Joodse professoren werd verboden nog langer colleges te geven. Voorzitter Frans van Hasselt nam het woord. Het leidde uiteindelijk tot de eerste grote staking tegen de Duitse bezetter. Vanmiddag werden de eerste filmbeelden geschoten van een documentaire die ter gelegenheid van het jubileum gemaakt wordt. De wijnboer, die de studenten/documentairemakers opving en van koffie voorzag, kreeg als dank een boek waarin deze geschiedenis uitgebreid verteld wordt. Frans van Hasselt overleefde de oorlog niet. 

 

 

Aangenaam verpozen

Toegegeven, ik moest de autoruit krabben vóór ik weg kon rijden vanmorgen. Maar dat deert me niet zolang ik dit zie. Blauwe lucht! Ik ging op weg om koffie te drinken bij een vriendin. In haar lichte flat moest ik zelfs van zitplaats wisselen omdat ik tegen de zon inkeek. Ze woont trouwens in een prachtige Haagse buurt waar ik op de valreep nog even een foto nam.

Eenmaal terug thuis was er nog tijd genoeg voor de bruggenloop. Die was er eerlijk gezegd nogal bij ingeschoten de laatste week. Vanavond vertoeven we in het Westland en praten we bij met twee stel vrienden. Wat passen er veel aangename zaken in één dag.

Nooit meer kamperen

De opgeruimde kelderberging had nog één slag te gaan. De doos met kampeerspullen stond onaangeroerd. We gaan nooit meer gaan kamperen. Zeker niet meer op de manier zoals we dat jarenlang hebben gedaan. Dat was in een eenvoudige tent met een nog eenvoudiger keukenuitrusting. Dus kon de thermosfles met koffiefilter, een pannenset en een butagas éénpitter weg. Ik moest lachen om mijn eigen zorgzaamheid destijds. In een klein plat koffertje, dat ook diende als een soort knietafeltje om mijn vakantiedagboekjes te schrijven, vond ik onder meer de checklist, een opvouwbare barbecue, hand-en theedoek, pleisters, luchtbedreparatiemateriaal, een handig boekje en een herinnering aan de laatste camping. Het moet in 2003 geweest zijn. Google translate bestond nog niet, we gingen nooit op zoek naar een internetpunt maar vonden wel een huis in de heuvels bij Gubbio. De rest is geschiedenis. 

Kaal

En dan is het 2 januari geworden en gaan we weer over tot de orde van de dag. Een gewone woensdag. De slingers en ballen en lichtjes en krans; ik heb ze weer opgeruimd. Bij de koffie nemen we de laatste oliebol. Voorlopig geen lekkere liflafjes meer maar degelijke en gezonde maaltijden. De prachtig versierde deuren kwam ik maandagmiddag tegen tijdens een rondje Delft. Mooi hè? De onderste is onze eigen voordeur. Wás onze eigen voordeur. Want inmiddels is die ook weer kaal.

Thuis en jarig

De opa en kleinzoon kwamen met de nachtbus terug. Die reis verliep zó voorspoedig dat ik in het holst van de nacht, rond half vijf, het sein kreeg dat ze al bij Rotterdam reden. Rond zes uur werd de jarige opa door onze zoon voor de deur afgezet. Waarna ik hem van harte feliciteerde en we allebei nog tot half elf sliepen. Bij een kop koffie was het tijd voor het cadeau en de verjaardagspost.

Vanavond komen vrienden eten, de rest van de dag besteed ik dus aan de voorbereiding van een etentje. In de tussentijd luister ik naar zijn enthousiaste verhalen over de trip. En naar de top 2000.

Boshut

Nog even richt ik me op het gebladerte buiten, het zal de laatste keer dit seizoen zijn. Diep weggekropen in onze jas wandelden we door een bossig stuk van de Delftse Hout. Daar waar de luwte nog heerst, zit nog blad aan de bomen. Scoutinggroepen die in dit gebied  hun clubhuis hebben, hebben zich uitgeleefd in het maken van hutten. Het moet heerlijk zijn om met wat stammen te slepen en te bouwen, net zolang tot er een stevige constructie staat.

Zodra we in open gebied lopen, snijdt de kou om onze oren. De wandeling zit er op, we gaan aan de koffie.

Leonardo

Mijn zus en ik stapten om te beginnen maar eens binnen bij een van de oudste restaurants op de Markt in Haarlem. Aan in-en exterieur is weinig veranderd en de koffie was er goed.

Volgens ons tijdslot konden we om half twaalf terecht in het Teylers voor de  tentoonstelling van dertig unieke tekeningen van Leonardo da Vinci. Tijdgenoten die geïnspireerd waren en de connectie met de vaste collectie van het museum waren naadloos ingevoegd. Dat maakte het tot een fantastische en informatieve expositie.

Het handzame gidsje is een beetje beduimeld geraakt maar samen met de audiotour waren we helemaal op de hoogte van wat dit genie dreef en maakte.

Haarlem is ook nog eens een fijne stad om te bezoeken. En nu ik wil graag nog in Milaan  Het Laatste Avondmaal in het echt zien. We rijden er vrijwel langs als we van Gubbio naar Delft terugkeren. Dus zet ik het op mijn wensenlijst.