Op z’n Haags

Vandaag is mijn verjaardagscadeautje verzilverd. Met dochter Fleur deed ik een toeristisch rondje Den Haag. In de tram luisterden we naar de in plat Haags ingesproken informatie. Niet veel nieuws voor mij als geboren Hofstedeling maar wel enorm grappig.

Wat een leuke route reed de tram. We stapten in Scheveningen uit voor een kop koffie, we lunchten tegenover Hotel des Indes en genoten van de sfeer op het Voorhout.

Den Haag is een pracht stad, en heel fotogeniek. Al kletsend met Fleur kwamen we tot de conclusie dat een dagje Den Haag voor heel veel mensen aantrekkelijk kan zijn.

Droge voeten

In Delftse Hout is men druk bezig voorzieningen te treffen om het grondwaterpeil beter te beheersen. Dat lijkt geen overbodige luxe, wat was het er nat vanmorgen. Omdat de regen met bakken uit de hemel kwam, zaten we snel aan de koffie. Inmiddels is het droog in Delft en halen we de verloren wandelstappen in met ons vaste bruggen loopje. Ik merk aan mijn lijf dat ik zeer noodzakelijk wat meer in beweging moet gaan komen. Lekker even tegen de bolle wind in lopen, dat is goed voor dit mens.

Filmlocatie

De studievereniging van studenten Civiele Techniek van de TU Delft bestaat 125 jaar. Een deel van hun geschiedenis speelde zich af in het pand waarin wij nu wonen. Op een zaterdag in november 1940 vulden honderden rumoerige studenten de hal. Op de overloop halverwege de trap met achter hen de metershoge glas-in-loodramen, stelden de bestuursleden van de studievereniging zich op. De Joodse professoren werd verboden nog langer colleges te geven. Voorzitter Frans van Hasselt nam het woord. Het leidde uiteindelijk tot de eerste grote staking tegen de Duitse bezetter. Vanmiddag werden de eerste filmbeelden geschoten van een documentaire die ter gelegenheid van het jubileum gemaakt wordt. De wijnboer, die de studenten/documentairemakers opving en van koffie voorzag, kreeg als dank een boek waarin deze geschiedenis uitgebreid verteld wordt. Frans van Hasselt overleefde de oorlog niet. 

 

 

Aangenaam verpozen

Toegegeven, ik moest de autoruit krabben vóór ik weg kon rijden vanmorgen. Maar dat deert me niet zolang ik dit zie. Blauwe lucht! Ik ging op weg om koffie te drinken bij een vriendin. In haar lichte flat moest ik zelfs van zitplaats wisselen omdat ik tegen de zon inkeek. Ze woont trouwens in een prachtige Haagse buurt waar ik op de valreep nog even een foto nam.

Eenmaal terug thuis was er nog tijd genoeg voor de bruggenloop. Die was er eerlijk gezegd nogal bij ingeschoten de laatste week. Vanavond vertoeven we in het Westland en praten we bij met twee stel vrienden. Wat passen er veel aangename zaken in één dag.

Nooit meer kamperen

De opgeruimde kelderberging had nog één slag te gaan. De doos met kampeerspullen stond onaangeroerd. We gaan nooit meer gaan kamperen. Zeker niet meer op de manier zoals we dat jarenlang hebben gedaan. Dat was in een eenvoudige tent met een nog eenvoudiger keukenuitrusting. Dus kon de thermosfles met koffiefilter, een pannenset en een butagas éénpitter weg. Ik moest lachen om mijn eigen zorgzaamheid destijds. In een klein plat koffertje, dat ook diende als een soort knietafeltje om mijn vakantiedagboekjes te schrijven, vond ik onder meer de checklist, een opvouwbare barbecue, hand-en theedoek, pleisters, luchtbedreparatiemateriaal, een handig boekje en een herinnering aan de laatste camping. Het moet in 2003 geweest zijn. Google translate bestond nog niet, we gingen nooit op zoek naar een internetpunt maar vonden wel een huis in de heuvels bij Gubbio. De rest is geschiedenis. 

Kaal

En dan is het 2 januari geworden en gaan we weer over tot de orde van de dag. Een gewone woensdag. De slingers en ballen en lichtjes en krans; ik heb ze weer opgeruimd. Bij de koffie nemen we de laatste oliebol. Voorlopig geen lekkere liflafjes meer maar degelijke en gezonde maaltijden. De prachtig versierde deuren kwam ik maandagmiddag tegen tijdens een rondje Delft. Mooi hè? De onderste is onze eigen voordeur. Wás onze eigen voordeur. Want inmiddels is die ook weer kaal.

Thuis en jarig

De opa en kleinzoon kwamen met de nachtbus terug. Die reis verliep zó voorspoedig dat ik in het holst van de nacht, rond half vijf, het sein kreeg dat ze al bij Rotterdam reden. Rond zes uur werd de jarige opa door onze zoon voor de deur afgezet. Waarna ik hem van harte feliciteerde en we allebei nog tot half elf sliepen. Bij een kop koffie was het tijd voor het cadeau en de verjaardagspost.

Vanavond komen vrienden eten, de rest van de dag besteed ik dus aan de voorbereiding van een etentje. In de tussentijd luister ik naar zijn enthousiaste verhalen over de trip. En naar de top 2000.