Privé concert

Bij elkaar op bezoek gaan kent zo zijn afwegingen tegenwoordig. Is het wat het weer betreft wel verstandig met de auto op pad te gaan? Bovendien wordt het bepaald niet gestimuleerd elkaar op te zoeken als het niet echt nodig is. Toch ging ik vandaag op de koffie bij een (alleen wonende) vriendin. We hadden elkaar al weken niet gezien en hielden ons netjes aan de voorgeschreven afstand. Ze woont in een flat in een mooie buurt en nadat ik mijn auto had geparkeerd had, móest ik een foto maken van de prachtige huizen daar in Scheveningen.

Mijn vriendin vertelde uitvoerig en heel geestig over de pianolessen die zij volgt en na mijn ‘hè, speel eens wat voor me’ kroop ze achter de vleugel en trakteerde me op Mozart en Schubert. En zo eindigde de koffievisite, die al was uitgemond in een soep met broodje-lunch, met een muzikale toegift waarin ik in mijn eentje zat te klappen en ‘bravo’ riep. Mijn bezoekje was in strikte zin niet echt nodig maar wel enorm gezellig en helemaal de moeite waard.

Wat is een mens zonder koffie?

Niets. Is het antwoord op de door mij gestelde vraag in de kop van dit blog. Dat eerste kopje ’s morgens is goud waard. Wij hechten veel aan een goede koffie en hebben een Nespresso apparaat. De wijnboer, tevens barista, probeert zo voordelig mogelijk in te kopen want het is een tamelijk dure manier van koffie drinken. Maar daarnaast stoorde het ons dat het milieu- technisch niet erg vriendelijk is met al die cups die je weggooit of in het beste geval kunt laten recyclen. Maar het ei van Columbus is een metalen herbruikbare cup waar je de gemalen koffie zelf indoet. Het is even wat meer werk. Je moet het gevoel krijgen voor de juiste verhouding en de manier van aanstampen maar daar stort mijn barista zich met overgave op. Samen drinken we op een normale dag zes heerlijke koppen koffie en op deze manier smaakt het nog beter.

Broodmeisje

Vlakbij het beeld van Wim T. Schippers werd een broodje gegeten. Nu de horeca gesloten is, zie je steeds vaker dat mensen ergens gaan zitten om zojuist gekochte etenswaar naar binnen te werken. Opvallend veel wandelaars met koffiebekers ook. Ik kan maar moeilijk wennen aan het verstilde stadsbeeld zonder mensen op terrassen. En op dagen dat het regent, zoals vandaag, is de boel echt uitgestorven. In een huis aan de overkant worden nieuwe markiezen geplaatst. Zonder dat ik er een foto van maak, hou ik dat beeld voor ogen. Eens komt de tijd dat de zon weer schijnt.

Weinig nieuws onder de zon

De rij bij het uitgiftepunt voor koffie bij Du Midi was lang. Iedereen wil voor, tijdens of na zijn wandeling graag koffie drinken. In het nabij gelegen weitje staan wat picknicktafels waarvan gretig gebruikt wordt gemaakt. Wij haalden ons runderstoofje en gebakken aardappelen op die we besteld hadden. Vanavond hoef ik niet te koken. Een stuk verderop kwamen we de moestuinier tegen, de man van de bijbelse teksten. We hadden gehoopt er een witte kool te kunnen kopen maar dat zat even niet in zijn assortiment vandaag. Waarna we aan ons rondje begonnen over glibberige en natte bospaden. Dan thuis koffie, krant en boek. Een zondag zoals als alle andere en ik ben er zeer tevreden mee.

Delfshaven gezocht en gevonden

We maakten vanmorgen een klein uitstapje. Naar Rotterdam, ja dat zie je zo. Maar we waren op weg naar Delfshaven. Onlangs zag ik op TV West een korte serie over Delft en de geschiedenis van zijn haven een stuk verderop aan de Schie. De man in het goudgele jack was juist even op wat borden gaan kijken om te zien waar dat historische plekje te vinden was.

Natuurlijk vonden we uiteindelijk deze wijk, die behoorlijk ingeklemd ligt tussen de Rotterdamse nieuwbouw. Nog nooit eerder zijn we hier geweest, wat eigenlijk idioot of op z’n minst vreemd is. Er zijn kleinschalige bedrijfjes en galeries gevestigd. Jammer dat we nergens naar binnen konden voor een kop koffie, daar zijn we voor naar huis gegaan. Maar zeker is dat we hier bij mooi weer en in andere omstandigheden nog wel eens neer zullen strijken. Ik maakte bovendien voldoende foto’s voor nog een blogpost. Morgen meer.

Zomaar een ochtend

Dochter Fleur kwam vorige week op de koffie. Daarna liepen we even het centrum in. Hoewel ze momenteel niet bevattelijk meer is en ook Corona niet kan doorgeven, houdt ze zich buitenshuis keurig aan alle regels. Maar samen gearmd lopen, kan weer wel. Zo gezellig en zó gemist. Natuurlijk stopte ze ook braaf toen ik foto’s wilde maken. Kijk hoe apart deze gracht er bij ligt met kale en groene bomen.

De zon was al weer verstopt toen we over de Markt liepen. De Markt, die met alle gesloten horecazaken zichzelf niet meer is. Op het moment dat wij er liepen, werden drie politiemensen geïnterviewd. Ze staan in een halve cirkel en hadden werkelijk alle ruimte. Twee dames zitten, bij gebrek aan een bankje, op de sokkel van Hugo de Groot. Met een nieuw gekocht winterjack onder haar arm kuierden we tevreden terug naar huis om daar een boterham te eten. Geen broodje buiten de deur dus maar dit was al fijn genoeg.

Knus

We maakten er een luie zondagochtend van. Wat achteraf niet heel slim was, want toen we eindelijk wél naar buiten wilden, goot het! Nou, dan nog maar een kop koffie en de weekendkrant. Morgen ga ik beginnen aan de tweede serie oefeningen van Vitaal Oud Worden, een oefenprogramma dat elke vier weken zwaarder of intensiever wordt. Met die wetenschap lummel ik de zondag door. Vanavond komt een vriendin hier eten. ‘Als jij nou daar gaat zitten en wij hier, dan hebben we toch de gepaste afstand’. Zo gaat dat tegenwoordig. We hebben de eettafel er speciaal voor verlengd. De pompoensoep is klaar, de spinazie-zalmtaart ook. De salade maak ik op het laatste moment en het nagerecht hoeft alleen nog maar geassembleerd te worden. Ik denk dat ik de kaarsjes nu al aansteek.

Na achttien jaar Delft…

…ontdekken we nog steeds nieuwe gebieden en verrassende plekken. Voorbij de TU-wijk richting Rotterdam ligt het Art Centre Delft. Het enige wat we daarvan tot nu toe zagen, is het beeld van een op zijn bumper omhoog gezette auto die we passeren als we over de A13 zoeven. Hoogste tijd dus voor een bezoek aan dit in 1999 opgerichte park. En onze monden vielen weer eens open.

Beeldhouwkunst van internationale makelij. Natuur in kunst verpakt. Bomen geplant in cirkels waaronder een groep vrouwen yoga deed. Een galerie, overal stevige banken, waterpartijen en een eenvoudig restaurant. Daar belandden we uiteindelijk voor een kop koffie. Nu we uitgevonden hebben hoe we er moeten komen, gaan we dit gebied in onze fietsroute opnemen want hier willen we vaker zijn.

Daar bij de waterkant

Natuurlijk ben ik nog niet uitgejubeld over het Westbroekpark. Een beetje verstopt aan de zijkant zit een paviljoen genaamd De Waterkant. In het gras staan wat zitjes, je kunt er roeiboten huren en als je wil kan je ook van buiten het park op een klein pontje stappen. Vanaf de Haringkade telefoneer je met iemand van de bediening, die draait de lier en voor één euro per persoon hoef je dan niet helemaal om te lopen. Het doet allemaal nogal Engels aan inclusief de mogelijkheid tot het meenemen van een picknickmand in de bootjes. Ons smaakte de koffie met taart uitstekend.

Kalmpjes aan

Nee, geen verslag van een familie Pinksterpicknick dit jaar. We hopen eind van de zomervakantie met een grote club bij elkaar te kunnen zijn, dat hebben we al weken geleden afgesproken. Gisteren waren we gezellig bij mijn moeder en vandaag maakten we een fietstochtje waarbij we koffiepauze hielden in de tuin van onze zoon. Hier wacht de wijnboer geduldig tot ik mijn foto heb gemaakt. Op de achtergrond is een grote bouwmarkt waar het tweede Pinksterdag enorm druk moet zijn geweest, gezien de vele auto’s op het parkeerterrein.

Van die drukte was niets meer te zien toen we eenmaal langs deze nieuwe woonwijk fietsten. De Waterwijk in het Haagse stadsdeel Ypenburg doet zijn naam eer aan en het levert aardige plaatjes op van blauwe luchten weerspiegeld kalme watertjes.