Gratis parkeren

We gingen samen koffie drinken, een vriendin en ik. Dat deden we halverwege onze beide woonplaatsen en kozen voor het winkelcentrum Leidsenhage waar aan het water gelukkig drie paviljoens zijn blijven staan en je met je rug naar de winkels toegekeerd zit. We hadden vanwege allerlei omstandigheden elkaar al lang niet gesproken maar de vertrouwelijkheid was direct terug en na twee uur, drie koffie en één thee namen we weer hartelijk afscheid.

Ik maakte nog wat omgevingsfoto’s en mensenlief, er is aan van alles gedacht maar wat een lelijkheid ook. Het irriteert me dat er nu al een megahoge kerstboom bij de ingang staat. Ik vrees dat het binnen nog veel meer is opgetuigd. Er is enorm veel plaats ingeruimd voor het stallen van fietsen, sympathiek. Maar dan staan die leenscooters toch gewoon op de stoep. De borden die aangeven dat gehandicapten er kunnen parkeren zijn wel heel erg groot en er is ook nog een parkeerplaats voor honden. Elk een eigen hok, mogelijkheid de riem vast te haken en twee voederbakken. Geen hond te bekennen. Sinds de officiële opening ben ik nog niet in de Mall of The Netherlands geweest. 14 miljoen anderen wel.

Snelle afspraak

De dinsdag vullen we vaak met een bezoek aan de weekmarkt in Gubbio. Vandaag hadden we er bovendien nog een korte koffie afspraak met vrienden die eind deze week al weer naar NL terug gaan. De intentie om even met elkaar te gaan eten, kwam te vervallen wegens andere afspraken van beide partijen.

Enfin, het was aangenaam elkaar weer even te zien en we zijn weer bijgepraat. Italianen doen dat vaak staande op straat, kijk maar eens naar dit ontspannen groepje. Wij Nederlanders leven veel meer met een agenda, stelden we gezamenlijk vast.

De man die de kleine draaimolen beheert, had niets te doen. Het ding draaide wel en alle feestverlichting en bijbehorend muziekje waren aan. Eigenlijk zien we er zelden kinderen gebruik van maken. En misschien denken wij ook wel typisch Nederlands, dat we vinden dat alles altijd maar efficiënt moet gaan. We hebben het dolce far niente nog niet helemaal onder de knie. Gaan we de komende weken weer aan ‘werken’.

Laten we maar weer eens wat dóen

Om negen uur gisteravond stapten we ons huis weer in. Het was al donker. Pas vanmorgen konden we echt goed vast stellen dat de natuur weer lekker haar gang is gegaan. Het heeft hier de laatste twee weken behoorlijk geregend. Dat is uiteraard heel prettig voor het land, de boeren en de watervoorziening. Na alle droogte was het ook hard nodig. Kijk hoe groen ons ‘gras’ weer is.

We begonnen vandaag maar eens met voor een paar dagen boodschappen in huis te halen, dronken daarna onder de pergola nog even koffie en toen aan de slag. Dichtbij huis snoeiden en ruimden we. Ook in huis valt er het nodige te doen. Dus niks geen uitgebreide zondagse pranzo, we hebben genoeg geluierd en gegeten de laatste week.

Slotakkoord

Bij een kop koffie en een tosti kwam gisteren in Delft een einde aan de supergezellige reünieweek. De familie blijft nog wel even in NL maar ieder gaat zijn eigen gang. Toen wij weer op huis aan liepen, hoorden we de klanken van een brass band.

Op het Doelenplein zat deze Engelse club onder de platanen heerlijke evergreens te spelen. De drumster had oma-achtige allure en ook de andere leden vielen meer in de categorie stok dan piep. Het was een mooi einde voor twee gedenkwaardige weken waarin we omringd waren met onze familie. En of je nou oud of jong bent, er zit altijd muziek in het leven. Soms zit het verborgen in een klein hoekje, wij hadden het geluk van een luid en duidelijk feestgevoel waarvoor we enorm dankbaar zijn.

Aanwaaiers

De tijd dat de kleinkinderen alleen in gezelschap van ouders of grootouders bij het zwembad mochten komen, ligt al weer even achter ons. Vandaag kwamen de kleinkinderen van mijn zus en zwager bij ons langs, oftewel mijn neef met vrouw en kinderen. Ze waren na een weekje vlakbij Rome onderweg naar een vakantieverblijf in de buurt van Rimini en wilden graag zien hoe wij hier wonen. We dronken koffie, de kinderen speelden lekker in het water en wij keken toe. Daarna lunchten we binnen in het koele huis. Wat een gezelligheid en wat een leuke kinderen die enthousiast wilden meehelpen met van alles. Nou ja, de kleinste nog niet, die trok zich even terug op de trapreden tussen kamer en keuken. Het beeld van zijn vader op die leeftijd staat me nog helder voor de geest en dat lijkt pas gisteren. Dus ja, ik word oud.

Water; gemak en ongemak

De auto van Aqua Umbra reed net weg toen we water gingen tappen. De kwaliteit en de hygiëne worden wekelijks gecontroleerd. Het blijft een fantastisch fenomeen dat je hier gekoeld plat en bubbeltjeswater kunt tappen. Anderhalve liter voor vijf cent. Wij hebben hier in Caldese zelf een eigen bron met heel goed drinkwater maar wel met behoorlijk veel kalk. Voor koffiezetmachine en waterkoker tappen we bij dit tegenover de supermarkt gelegen tapstation. Wat een gemak.

We zijn hier trouwens weer verplicht mondkapjes te dragen en voldoende afstand van elkaar te houden. Vrijwel iedereen doet dit probleemloos. Covid grijpt ook hier weer stevig om zich heen. Italië zucht bovendien onder een hittegolf, er gebeurde in de Dolomieten een ramp met veel dodelijke slachtoffers bij een smeltende gletsjer. Morgenmiddag wordt er regen verwacht. We kijken er naar uit,

Het leven is tekort

We waren vandaag uitgenodigd bij de opening van Vitae, een exclusieve koffie- en theezaak in Gubbio. De eigenaresse is de vriendin van onze (tuin)hulp. Haar missie is het om de Italianen te leren betere koffie te drinken en daarom importeert zij vanuit Colombia, waar koffiebonen een ander soort bewerking ondergaan dan de normale manier van het branden. Haar familie komt uit Colombia dus de import ligt voor de hand.

We kochten al eens eerder een pak heerlijke koffie bij haar en ook het bekertje dat ons vandaag ten deel viel, was zalig. ‘Het leven is te kort om middelmatige koffie te drinken’ staat er op haar shirt. Daar heeft ze wel een punt. En passant leerden we een nieuw woord ‘mediocri‘. Bij nadere beschouwing vind ik het wel een pluspunt dat we ‘middelmatig’ nog niet in onze vocabulaire hadden staan. We wensen haar natuurlijk heel veel succes met haar onderneming en gaven haar een klein Hollands geschenkje.

Zonnen zonder shirt

Wij propten een bezoek aan de tentoonstelling van Jeanne Bieruma Oosting in een verder al goed gevulde dag. Tijd om uitvoerig rond te kijken in het oude deel bij de haven hadden we niet en dat is jammer. Maassluis is echt méér dan woonwijken gevuld met flats.

Het TE HUIS VOOR ZEELIEDEN (ja, zo staat de originele tekst op de muur) herbergt tegenwoordig arbeidsmigranten uit Oost Europa maar werd in 1902 gebouwd voor zeelieden. Voor veertig cent inclusief een kop koffie kon een zeeman er overnachten. Het pand ligt aan een straat die De Wip heet. Dat vonden wij wel geestig. Recht tegenover het museum zat een meneer voor zijn voordeur te zonnen, in ontbloot bovenlijf. Ik zal wel reuze ouderwets zijn maar ik denk dan meteen, doe dat liever in je achtertuin of trek een shirt aan. Enfin, wij hadden onze museumkaart bij ons en konden daardoor zonder betalen van de tentoonstelling genieten. En voor de man er tegenover gold dus: voor niets gaat de zon op.

Vrolijkheid alom

Het is weer een dag vol gezelligheid waarbij het bloggen geen hoge prioriteit heeft. Om te beginnen ging ik op de koffie bij een vriendin die in een mooie buurt in Den Haag woont. Daar staan huizen waarop ik – als ik ruimer in mijn tijd zit – uitgebreid langs wil lopen en wil bewonderen. De vriendin is lid van de tuincommissie in het complex waar zij woont. Over de vergaderingen, de tegenstrijdige belangen en persoonlijkheden van de medebewoners kan ze heerlijk vertellen en ik heb me ook nog even heel kort rond laten leiden. Toen stond voor haar de volgende afspraak voor de deur en ook ik moest me haasten om op tijd thuis te zijn voor de volgende twee afspraken. Zo’n dag; met uitsluitend leuke afspraken en een zon die schijnt. Ik word er wel vrolijk van.

Veel doen in weinig tijd

De één naar de tandarts, de ander naar de huisarts. Samen naar mijn moeder. Bezoekje aan de pedicure, aan de garage voor een nieuwe koplamp en samen naar de supermarkt voor boodschappen. Nog snel de kringloop in maar niets kopen. De één naar de bakker en het fruithuisje en de ander in de zelfde tijd langs de kleermaker voor het inkorten van een broek. Nog geen twee dagen in Delft en al heel veel afgehandeld. Maar ook tijd om samen op een terras koffie te drinken, bij de buurman langs te gaan om onze post op te halen en te genieten van mooi Delft. Onze agenda is de komende week goed gevuld met leuke afspraken. Het weer is fantastisch en hoewel ons hart in Caldese achterbleef en het best weer wennen is op het bovenhuis, omarmen we ons Hollandse leven weer voor even.