Beeldspraak

We zaten zondag bij de Posthoorn, een beroemd café aan het Voorhout in Den Haag. We zaten er met onze vrienden heerlijk aan de koffie toen mijn oog viel op een beeld aan de kop van het schelpenpad, schuin tegenover de regeringsgebouwen. Het staat er sinds 2017, mij was het nog nooit eerder opgevallen. Links zien we, in marmer uitgevoerd Thorbecke en rechts in glanzend staal drie moderne ambtenaren. Thorbecke is de ontwerper van onze grondwet dus een standbeeld in Den Haag op deze plek is in feite logisch. De connectie met het heden is op een bijzondere manier uitgebeeld. Onze vrienden staan weerspiegeld in de rechter kolom van het beeld. Ook wel een mooie gedachte want zo zien we het fundament van onze vriendschap bekrachtigd.

Beeld gemaakt door Thom Puckey

Vervolgens liepen we ook langs de fraaie gevels van de prachtige huizen aan het Voorhout. Daar hing aan een pand onderstaand schild. Ook al een mooie manier om het slavernijverleden waarin Nederland een rol heeft gespeeld, naar het heden te halen via de woorden van Nelson Mandela.

Tuinromantiek

Huis van Gijn heeft ook nog eens een beeldschone binnentuin. Twee dagen geleden was er verse beplanting aangebracht, van die lekker ouderwetse dubbele begonia’s in de kleuren rood en geel. Die ik vergat op de foto te zetten maar ja, we zaten daar ook zo heerlijk aan de koffie dat het er niet van kwam. Wél fotografeerde ik het houten prieel dat in 2004 gereconstrueerd is naar foto’s uit 1904. De oude rozensoorten zijn deels ook identiek aan de variëteiten die Van Gijn in 1882 liet planten. Er was een kwiek rondstappende dame die ons bediende. Ze vertelde, nadat ik haar vroeg of ze haar stappenteller aanhad, dat ze wel veertien kilometer per dag door de tuin en het restaurant draafde. Simon van Gijn sleet zijn laatste jaren in een fluwelen rolstoel. Een groter contrast kon ik niet bedenken in die tijdloze tuin.

Routinematig

Onze zaterdagse routine in Delft is dat we naar de Choorstraat lopen om daar de boodschappen te doen. De veertien dagen die wij weg waren heeft AH gebruikt om zijn winkel eens grondig te verbouwen. Heel mooi en ruim geworden maar we moesten behoorlijk zoeken en konden bepaald niet routineus ons gebruikelijke parcours afleggen. Dan is het tijd voor een heerlijke kop koffie bij de leukste en lekkerste koffiezaak van Delft, neef Rob genaamd. We kochten een krant want het abonnement is tijdelijk stop gezet en we koersten weer op huis aan. Maar eerst even kijken hoe het met de familie Meerkoet gaat. Er wordt kennelijk nog steeds gebroed, vader en de eerste lichting kinders hebben we helaas niet gezien. Wél liet de zon zich langzamerhand meer zien, de rest van de dag brengen we daarom maar door op het minibalkonnetje. In tegenstelling tot het Italiaanse erf is er geen onderhoud te verrichten, dus het zit reuze rustig.

Onze weekroutine

Ook hier is het mooie weer pas sinds kort teruggekeerd, we hadden echt het idee dat iedereen weer eens ouderwets naar buiten ging om gewoon voor het plezier de markt te bezoeken. Na wat rondslenteren maakten we onze opwachting bij Fausto en Donatella van de koffiebar. Het eerste kopje koffie was gratis nadat ze lange tijd vanwege Covid gesloten waren geweest. Hier in Italië lijkt het gewone leven weer op gang te komen. Het valt ons wel op dat er altijd personeel bij de ingang van de supermarkt staat die zorgt dat je je handen ontsmet. Zelfs al meegemaakt dat je temperatuur gemeten wordt bij binnenkomst. De aanbevolen afstand tussen twee personen is een meter, dus je ziet zelden mensen uitwijken bij het passeren. En ja, ook buiten is het dragen van mondkapjes verplicht, daar doen we uiteraard netjes aan mee. Met onze twee vaccinaties voelen we ons goed beschermd en leven ons Italiaanse leven weer van harte.

Naast groen graag kleur

Van de buren, bij wie we gisteren even op de koffie gingen, hoorden we dat nachtvorst in het voorjaar aan de bloeiende fruitbomen veel schade heeft veroorzaakt. In onze kleine boomgaard is de wijnboer toen op inspectie geweest. Geen abrikozen, geen peren, geen kersen en pruimen dit jaar. Alleen de appelboom zit vol, maar dat is ook een van de laatste bloeiers. Het verklaart ook waarom de vijgenboom dichtbij huis er zo doods uitziet.

Maar zoals dat gaat in de natuur; het herstelt zichzelf. In de vier dagen dat we nu hier zijn, is het stralend weer met temperaturen rond de 23 graden. En dat doet de vijgenboom goed. En ons ook! Ik haalde mijn mand met zaden tevoorschijn. Het zaad van de Afrikaantjes heb ik snel in de twee grote bloembakken bij de entree gestrooid. Dat komt nog wel goed. De bolletjes voor anemonen kunnen ‘voorgeweekt’ worden en gaan dan alsnog een pot in. Het zou nog moeten kunnen, aldus de verpakking. Ik ga zeker nog gemengd bloemenzaad strooien in een ongebruikt stuk moestuin. Zondag gaat het mogelijk regenen. Het is een race tegen de klok maar we hebben graag wat kleur in deze groene omgeving.

Ga jutten

Onze zwager had ons gewezen op de speciale juttas. ‘Ik neem hem altijd mee als ik een strandwandeling maak en vul hem met afval.’ We waren de strandopgang nog niet opgelopen of we zagen de grote aanmoedigende borden al staan. Bij inlevering van een volle juttas krijg je zelfs een een koffie, thee of ijsje gratis. De drie deelnemende strandtenten zorgen voor de juiste afvoer van het afval.

Er vielen ons nog drie dingen op: dat ook op het strand veel verzamelpunten voor afval stonden, er een onafzienbare rij gele afvalbakken aanwezig was en dat er nérgens rotzooi lag. Wij verzamelden niets en betaalden gewoon toen we voor het eerst sinds lange tijd op een terras neerstreken. Westland schoon, heel gewoon is het motto. Ik vind het goed geregeld daar op het strand tussen ’s Gravenzande en Hoek van Holland.

Stil in Gorinchem

Tamelijk toevallig kregen we de Dalempoort in het vizier. De laatst overgebleven stadspoort in deze vestingstad. Daarachter bevinden zich uiterwaarden van de Boven Merwede. Met een paar hondenuitlaters sopten we over het drassige grasland en lieten de ruimte op ons inwerken.

Molen De Hoop zagen we alleen van een afstandje. Verder dwaalden we, zoals we dat graag doen, zonder vast plan door Gorinchem. We vonden een fantastische bakkerij waar we koffie to go kochten en een lekkere groentenquiche voor het avondmaal. Naast de ‘verplichte’ foto’s van historische hoogtepunten, verlustig ik mij aan fraaie steegjes en doorkijkjes. We missen wel de levendigheid uit het pré coronatijdperk. Het is niet anders.

Privé concert

Bij elkaar op bezoek gaan kent zo zijn afwegingen tegenwoordig. Is het wat het weer betreft wel verstandig met de auto op pad te gaan? Bovendien wordt het bepaald niet gestimuleerd elkaar op te zoeken als het niet echt nodig is. Toch ging ik vandaag op de koffie bij een (alleen wonende) vriendin. We hadden elkaar al weken niet gezien en hielden ons netjes aan de voorgeschreven afstand. Ze woont in een flat in een mooie buurt en nadat ik mijn auto had geparkeerd had, móest ik een foto maken van de prachtige huizen daar in Scheveningen.

Mijn vriendin vertelde uitvoerig en heel geestig over de pianolessen die zij volgt en na mijn ‘hè, speel eens wat voor me’ kroop ze achter de vleugel en trakteerde me op Mozart en Schubert. En zo eindigde de koffievisite, die al was uitgemond in een soep met broodje-lunch, met een muzikale toegift waarin ik in mijn eentje zat te klappen en ‘bravo’ riep. Mijn bezoekje was in strikte zin niet echt nodig maar wel enorm gezellig en helemaal de moeite waard.

Wat is een mens zonder koffie?

Niets. Is het antwoord op de door mij gestelde vraag in de kop van dit blog. Dat eerste kopje ’s morgens is goud waard. Wij hechten veel aan een goede koffie en hebben een Nespresso apparaat. De wijnboer, tevens barista, probeert zo voordelig mogelijk in te kopen want het is een tamelijk dure manier van koffie drinken. Maar daarnaast stoorde het ons dat het milieu- technisch niet erg vriendelijk is met al die cups die je weggooit of in het beste geval kunt laten recyclen. Maar het ei van Columbus is een metalen herbruikbare cup waar je de gemalen koffie zelf indoet. Het is even wat meer werk. Je moet het gevoel krijgen voor de juiste verhouding en de manier van aanstampen maar daar stort mijn barista zich met overgave op. Samen drinken we op een normale dag zes heerlijke koppen koffie en op deze manier smaakt het nog beter.

Broodmeisje

Vlakbij het beeld van Wim T. Schippers werd een broodje gegeten. Nu de horeca gesloten is, zie je steeds vaker dat mensen ergens gaan zitten om zojuist gekochte etenswaar naar binnen te werken. Opvallend veel wandelaars met koffiebekers ook. Ik kan maar moeilijk wennen aan het verstilde stadsbeeld zonder mensen op terrassen. En op dagen dat het regent, zoals vandaag, is de boel echt uitgestorven. In een huis aan de overkant worden nieuwe markiezen geplaatst. Zonder dat ik er een foto van maak, hou ik dat beeld voor ogen. Eens komt de tijd dat de zon weer schijnt.