La famiglia

Eerst maar eens aan de koffie. Het was meer dan tien jaar geleden dat vrijwel het zelfde gezelschap ons bezocht. Familie, inderdaad.  Twee van hen wonen zomers hier niet al te ver vandaan en de overigen waren dáár weer aan het logeren. Ach, ik hoef de familiebanden niet allemaal uit te leggen. Feit is dat we elkaar goed kennen en veel herinneringen delen. En de maaltijd, dat spreekt voor zich.

In ons geval is het traditie geworden dat de bezoekende partij voor het nagerecht zorgt. Nou, laat dat maar aan mijn nichtje over. De lat ligt hoog bij het tegenbezoek.

 

Advertenties

Kerken zijn gratis musea

In de bar waar we gisteren koffie dronken na het bezoek aan de kruidentuin, hing deze foto. Dat maakte nieuwsgierig. De naastgelegen San Pietro kerk stond al langer op ons lijstje om nog eens te bekijken. Dat deden we met open monden.

Wat een pracht en praal. Geen stukje was onversierd of niet beschilderd. Met een tablet in de hand konden we een rondleiding doen. Lekker modern dus voor een kerk die al in de tiende eeuw gesticht werd. Enfin, we keken ons ogen uit en staken een kaarsje op. Met onze Roomse achtergrond blijft dat een aansprekelijke symboliek voor hen die het moeilijk hebben.

De volgende generatie

Vandaag had ik geen afspraken en dat is me al bijna veertien dagen niet gebeurd. Van zo’n dag kan ik minstens zo genieten als één waarop ik gezellige dingen met anderen onderneem. Het huis opruimen, een beetje poetsen, boodschappen doen en in stilte koffie drinken. Een beetje niksig en behoorlijk nuttig. Vogeldrek van mijn autootje afhalen en toch vertederd naar andere poepers kijken. Een nieuwe serie nijlganzen kroop uit het ei en scharrelt onder de spiedende blik van pa en ma in het hoge gras. Hun donsveertjes wapperen in de harde wind. Ik heb mezelf weer uitgelaten en mag naar binnen voor thee en een boek. Wat een dag, zeg.

Zoeken

Toen ik gisterochtend overal weer terrassen zag en merkte dat er een opgewekte stemming hing rond een lang paasweekend, had ik niet ingeschat dat het er vanmorgen zó uit zou zien. Niet dat we ons er veel van aantrekken hoor. We wandelden en ontbeten met de wandelclub, die vandaag bestond uit drie personen. Nadat mijn ouders de pauselijke zegening vanuit Rome hadden gezien, gingen wij bij ze op de koffie. Daar is  het altijd gezellig, gastvrij en aan gesprekstof geen gebrek. De rest van de dag brengen we rustig samen door. Maar die toeristen, hè. Zien die wat ik zie? Dat de natuur op knappen staat. Of sloffen die massaal door de Keukenhof op zoek naar de zon?

Geen familie

We zijn enorme koffieliefhebbers. De wijnboer is bovendien een goede barista en laat zich niet graag achter de koffiemachine vandaan jagen. In Italië hebben we onze favoriete koffiebar. Dáár is de gewoonte om koffie buiten de deur te drinken nog vele malen groter dan hier in NL. Sinds kort hebben we ook een favoriet in Delft. Om de hoek in de Choorstraat kun je koffie, thee en chocolade kópen en nuttigen bij Neef Rob.

Kijk ook even op zijn site want er is bovendien een webshop waar aanverwante zaken als koffiemachines te vinden zijn. Het is geen familie, we hebben er geen belang bij maar gunnen bezoekers van Delft wel een overheerlijke kop koffie of thee.

Onopgemerkt

Vreemd, hoe je als inwoner bepaalde elementen van de stad over het hoofd ziet. Ik las dat Griet, het meisje dat poseerde voor Vermeer, de stenen cirkel op de Markt beschouwde als het middelpunt van de stad en het middelpunt van haar leven. Stenen cirkel? Zou die er nog zijn? Ik ging er dinsdag, onder zonnige omstandigheden, naar op zoek.

Vandaag passeerde ik de cirkel opnieuw maar sloeg er geen acht op. Zin in koffie? appte blogvriendin Els die samen met Bertie een dagje Delft deed. In een mij nog nooit eerder opgevallen patisserie-lunch en tearoom, hernieuwde ik onze kennismaking van twee weken geleden. Ik ben echt dol op dit soort spontane afspraken.

 

Babbeltjesdag

‘Geniet van het mooie weer’, zei de opticien nadat hij mijn bril bijstelde. ‘Wat zit u daar lekker’ zei ik op mijn beurt tegen een mevrouw die in haar deuropening van de zon en haar koffie genoot. ‘Bedankt voor het luisteren’, zei de winkelierster van een souvenirwinkel die weg was gepest in Noordwijk en in Delft opnieuw was begonnen. Het was een lang en vooral verbijsterend verhaal. Als ik nog eens wat presentjes ga kopen voor onze Italiaanse buren en kennissen, dan ga ik weer naar haar toe. Ze verdient het.

‘Wat een goed idee’, zei ik hardop toen ik overburen op hun balkons zag zitten. En goede ideeën verdienen navolging.