Tijd

het blauwe hart van Delft

In mijn leven kom ik niets tekort. Echt helemaal niets. Nou ja, één ding. Tijd. Het glipt bijna tussen mijn vingers door. Ik wil hem goed besteden met als gevolg dat mijn bestaan soms wat jachtig is. Er zijn veel zaken waar ik niet aan toekom. Dat is een kwestie van prioriteiten stellen, weet ik. Ga ik dat anders doen volgend jaar? Nee. Spontane dingen doen, inspelen op de actualiteit en doen wat mijn hart me ingeeft, dat is zo’n beetje mijn leidraad. Wel met een strakke agendaplanning. Hoe tegengesteld wil je het hebben? Ik wens iedereen een nieuw jaar toe waarin we ons hart volgen.

Verjaardag in museum

In een periode dat we toch al zoveel aan tafel en binnen zitten, zoeken we liever naar een activiteit op een verjaardag.. Dat werd een bezoek aan de wonderkamers van het Kunstmuseum in Den Haag. De jeugd kreeg een tablet mee waar ze aan de hand van opdrachten spelenderwijs allerlei stijlen leerden herkennen, zelf een Berlage gebouw konden ontwerpen en uiteindelijk hun eigen wonderkamer samenstelden. Met Fleur deed ik snel nog even de tentoonstelling van Monet maar daar liepen we over de hoofden en we keerden snel terug naar de rustige wonderkamers.

Kijk, hoe braaf we eerst allemaal de introductie film volgen. Maar dan zijn er twee volwassenen kinderen die toch altijd even gek moeten doen. Lekker stel.

Natuurlijk is er taart

Bij een verjaardag, en zeker bij een mijlpaal-achtige, is gebak wel passend. Een cadeaus horen er ook bij. Geen tastbare cadeaus maar een ‘beleving’ die eind januari zijn beslag krijgt. En ook één die in historisch Delft te zien zal zijn. Ik hou dat nog even voor me en kom er in het nieuwe jaar zeker op terug. Voorlopig leest de wijnboer hier in bijzijn van kinderen en kleinkinderen de kaart waarop staat wát ie gaat krijgen. En hij laat zien hoe blij hij er mee is. Hij is pas morgen jarig, dus het wordt dubbelop feesten dit jaar.

Nu het er nog hangt…

…kan ik nog wel even wat versierde huizen laten zien. In de smalle straten van Delft en langs grachten waar auto’s geparkeerd staan, is het vaak niet eenvoudig om recht voor een gevel te staan om een foto te maken.

Gelukkig zijn veel straten in het centrum autovrij, zoals de Papenstraat waarin Het Papenhuys is gelegen. De versierde deur zal wel toegang geven tot de bovenliggende etage.

Deze klassiek versierde gevel aan de Voldersgracht zit naast een lelijke gevel, die ik om esthetische redenen maar niet in beeld breng.

Het fraaie klok-of halsgeveltje met daaronder de ouderwetse sigarenzaak van Renssen staat ook in schril contrast met de lelijk strakgetrokken winkelgevels aan het Vrouwjuttenland. Ach, ik pik gewoon de krenten uit de pap en kijk vooral naar de zorgvuldigheid waarmee men zijn huis heeft versierd. Mooi toch?

Pausen

Facebook meldt mij elke ochtend wat ik een aantal jaren geleden heb geplaatst. Vooral als het onze kleinkinderen betreft, klinkt er een ‘oh ja!’ Maar verder is het niet erg interessant en neem ik het voor kennisgeving aan. Gisteren las ik dat we precies acht jaar geleden de film Habemus Papam zagen. Daarin kregen we een inkijkje in het Vaticaan tijdens een Paus verkiezing. Het toeval wil, dat we gister aan het eind van de middag in het filmhuis The Two Popes zagen. Benedictus trad af, Franciscus aan. Wij, ex-katholieken, vonden het een fantastische film in meerdere opzichten. Briljant gespeeld door Antony Hopkins en Jonathan Pryce. Een boeiend verhaal tegen de historische achtergrond, prachtige dialogen, mooie beelden en met de nodige humor. Eens in de acht jaar een film over het rijke Roomse leven, het bevalt ons prima.

foto’s van het internet

Warmte

Precies zo als kleinzoon Lucas zich er al maanden geleden op verheugde, verliep kerstavond aan onze vergrote tafel waar we met wat inschikkelijkheid met z’n tienen omheen pasten. En exact zoals mijn moeder graag haar dagen doorbrengt, aten we eerste kerstdag met z’n drietjes in alle rust aan haar kleine tafel een eenvoudig en smakelijk kerstmaal.

Op deze tweede kerstdag laten we onszelf uit. We komen buren tegen en maken een praatje. We zien op een brug vlakbij het Doelenplein fraaie geschilderde sterren hangen. Even later zien we iemand een kerststal openklappen en inrichten. De man zet net het vuurtje neer bij het kind. Ook met hem maak ik en praatje en hoor dat deze stal een gezamenlijk initiatief is van de drie restaurants op het plein.

‘Nou lieve mensen, nog een fijne dag’, besluit hij ons gesprek. Ík heb geen vuurtje nodig om met een warm gevoel op deze kerstdagen terug te kijken.

Boventoon

Onze kerstkaart maak ik de laatste jaren zelf en altijd zijn vogels het motief. Het wordt een sport om elk jaar iets anders te bedenken. Hier een collage van wat er zoal is gemaakt.

Dit jaar ziet mijn kaart er zó uit. Aan behoorlijk veel mensen is er een verzonden maar voor iedereen die ik via blog en facebook tref, hierbij van harte de wens dat de feestdagen voor allen prettig mogen zijn. Hoe je het ook viert, laat harmonie de boventoon voeren!