Dag 2: vierkant

In haar middagpauze, ja er wordt volgens schooltijden gewerkt thuis, maakte Isabel haar dagfoto. ‘Al klaar!! Maar nu echt klaar’ appte ze me om 11.58 u. De opdracht vandaag is Vierkant. Die is ze in heel wat objecten tegen gekomen in hun woonkamer.

Zelf combineerden wij ochtendwandeling met boodschappen doen. Ik ervaar het toch als een soort expeditie, dat boodschappen doen. Er waren nu tamelijk veel mensen in de winkelstraat. Deze tekst kwam ik tegen op de winkelruit van de toko waar we misschien eind van de week wel een lekker maaltje ophalen. Ineens bedacht ik dat ik nog twee foto’s van Vierkanten met tekst in mijn fotomap heb staan. Die sluiten wat mij betreft mooi bij het dagthema aan.

Thuis. De uitdaging

Elk jaar doe ik mee met de fotozevendaagse. Dit jaar is er een extra # stayathome editie aan toegevoegd die in het teken staat van de huidige crisis en bedoeld is ter verstrooiing. Het onderwerp van vandaag is ‘thuis’. Op deze foto zie je mijn uitzicht vanaf mijn werkplek, de jaloezieën zijn scherp, het uitzicht vaag. Enigszins gekooid ook. Kleindochter Isabel doet met me mee. Deze foto stuurde ze vanmorgen. ‘Klaar’ stond erbij.

foto’s Isabel, 9 jaar

‘Even opnieuw, iets betere plek doen’ kwam er achteraan. Dat is haar thuis. Haar veilige warme plek. Ik vind dat ze de eerste opdracht mooi heeft uitgevoerd en zie meteen de buitenwereld ook weer scherp.

Leuke dingen doen

De wandelgroep komt niet meer bij elkaar, ons ontbijtrestaurant is gesloten. Maar we hadden als alternatief vanmorgen via een videoverbinding tóch even een genoeglijk samenzijn. Vrijdag is één van de club jarig en gaan we een virtuele borrel met elkaar drinken. Dat soort ‘bijeenkomsten’ is bemoedigend en waardevol. Natuurlijk hebben we ook met kinderen en kleinkinderen op dezelfde manier contact maar dat voelt voor ons wat gewoner omdat we vanuit Italië ook vaak beeldbellen.

Het is uiterst fris en stormachtig buiten. Ik lijk een beetje op die rode kater. Zacht spinnend zit ik achter glas in de zon. Maar ík lees mijn dikke boek uit. Die kater weet alles al.

Naar buiten kijken

Eigenlijk kom ik tot weinig deze dagen. Met een zee van vrije tijd voor me, heeft geen enkel klusje prioriteit. Ja, het onderhouden van sociale contacten via de moderne media, daar ben ik druk mee. En lezen, veel lezen. Ik trek altijd naar het licht toe en ga als de zon schijnt echt geen donkere trapkast of kelderbox opruimen. Dus zit ik op het balkon of in een zonnige erker.

De overburen vertoeven ook op hun balkons. Nog even en de bomen zitten in blad en zien we hen niet meer. Deze figuur heeft zijn OV-fiets neergezet, laptop op schoot en werkt aan de waterkant. Op de een of andere manier heerst er een vreedzaam sfeertje. Schijn bedriegt want we voeren oorlog tegen een onzichtbare vijand.

.

Actieradius

Gistermiddag liep ik over dit voetpad. Dat bleek niet zo handig want het gebeurde me tot twee maal toe dat een achteropkomende fietser ! niet belde en me, naar mijn zin, te dicht passeerde. Het gros van de mensen houdt goed rekening met elkaar en we moeten vaak met z’n allen lachen om de rondedansjes die we doen bij het oversteken.

Vanmorgen dus aan de overkant gelopen, waar de uitwijk bij passeren groter is en fietsers gewoon op de weg rijden. Nu ons leven zich in een beperkte wereld afspeelt, heb ik het idee dat we onze omgeving nog intenser beleven en observeren. En ook vandaag dacht ik weer: wat wonen we hier toch mooi!

Spontaan gedicht

Door een paar gevelteksten en de naam op een een container achter elkaar te plaatsen, ontstaat een gedicht. Ik heb er niets aan toe te voegen. Lees maar mee.

De vinder van de druckkunst

spelt

’t is Kras

het Gulden ABC

Sneeuw

De Koepoortbrug ging juist open toen we er vanmorgen overheen wilden wandelen, dus we veranderden onze route. Vervolgens kwamen we achter een Avalex vuilniswagen terecht en opnieuw sloegen we een andere weg in. Zo kwamen we uiteindelijk op het Doelenplein terecht, waar alle rododendrons in bloei staan. Een waar feestje.

Van onze buren in Gubbio kregen we rond die zelfde tijd bovenstaande foto toegestuurd. Niet ons huis maar het hunne. Een ongerept dik pak sneeuw van een centimeter of twintig! Mooi hoor, daar niet van, Maar het verzoent ons wel heel gemakkelijk met het feit dat we nu in Delft zijn.

Mijn valkuilen

Als ik bij de supermarkt een gratis tijdschrift zie liggen met recepten (en een heleboel reclame) neem ik dat mee naar huis. Vrijwel altijd máák ik daaruit ook wel een gerecht dat me aanspreekt. Vaak met smakelijk resultaat. Maar dan, hè. Overtypen en opbergen in mijn receptenmapje op mijn laptop? Uitknippen en bewaren? Komt nooit wat van. Tot er zo’n belachelijke stapel ligt die ik moeiteloos wegkieper want teveel werk om het allemaal nog eens door te spitten.

Als blogger is het handig om wat extra informatie mee te nemen vanuit het museum. Of alvast een folder van een tentoonstelling die nog komen gaat. Een evenement dat beslist de moeite waard is. Dat soort dingen hoopt zich op in een mand naast mijn bureau. Hoppa. Weg ermee. Dit is de tijd van opruimen en goede voornemens.

Maar een beetje hardleers ben ik wel.

Winkelstraat

Het zal tien uur geweest zijn toen ik gisterochtend deze foto’s maakte. Uitgestorven, zo lijkt het. Maar de bakker was open en de wijnboer kocht verse croissants. Al mijn aandacht kon uitgaan naar de schitterende bloesembomen. Even de dreiging vergeten die toch als een grauwe sluier over ons leven hangt momenteel. Niet denken aan mensen die geen afstand tot elkaar houden, die winkels leeg kopen en niet denken aan de voedselbanken die daardoor tekorten hebben. Nee alleen maar even wij, de zon en bloesembomen. Of toch niet?

Nooit eerder

Gistermiddag moesten we slalommen over de grachten om mede-wandelaars te ontwijken. Dus deden we vanmorgen een stadsrondje op de tijd dat we normaal gesproken onze polderwandeling doen. Want lege straten en pleinen zijn uniek en maken de stad behoorlijk tijdloos.

De Van Rossems, die een tv-serie maakten over diverse oude steden, klaagden altijd over de vele terrassen die een stad ontsieren. Voor hen moet deze aanblik weldadig zijn. Ik word er een beetje droevig van. Het was behoorlijk fris in de vroege ochtend, ik maakte nog veel meer foto’s maar die komen een andere keer aan bod. Wij gingen naar huis met verse croissants onder ons arm en een warme cappuccino in het verschiet.