Kunst in Den Haag

Stel je hebt zin of bent van plan om het centrum van Den Haag te bezoeken. Loop dan even binnen op de Korte Vijverberg want daar exposeert mijn zusje met twee bevriende kunstenaars. We waren gistermiddag bij de officiële opening en vanwege de vele bezoekers was het nog lastig foto’s te nemen.

De expositie wordt gehouden in een voormalig bankgebouw waarin wij jaren geleden een tamelijk ongemakkelijk uurtje doorbrachten, maar daarover zal ik morgen berichten. Eerst maar eens even reclame maken. Na vanmiddag ook nog te zien op 25, 26, 27 en 28 augustus tussen één en vijf uur.

Wijntransport

We reden even het centrum in van Markelo om een bloemetje te kopen. We kochten uiteindelijk twee bossen zonnebloemen bij een supermarkt omdat twee leuke bloemwinkels wegens vakantie gesloten waren. We lunchten in Rijssen bij de vrouw van mijn leuke neef met wie ik onlangs nog op de foto ging in Gubbio. Onze wijn uit 2021 wilden we dit jaar wat eerder in NL hebben dan aan het eind van het zomerseizoen en in de grote camper van de familie pasten die vier doosjes met gemak. Zij waren dus zo lief het transport voor hun rekening te nemen.

’s Morgens heen en ’s middags terug en tussendoor een gastvrije lunch en even bijpraten over het vervolg van de reis van onze familie door Italië. Maar Twente is ook mooi, zo zagen we maar weer met eigen ogen. Mijn neef, die oorspronkelijk uit Den Haag komt zegt dan: sommige mensen komen hier op vakantie en wij mogen er wonen. Gelijk heeft ie. En voor ons in Italië gaat dat ook op.

dorpsplein in Markelo

De kunst van het wegdoen

Vijftig jaar geleden waren we ons eerste huisje aan het ’t inrichten. Bij Hulshoff in Den Haag kochten we een witte ronde tulptafel, vier rode Thonetstoelen en een rode Thonet kapstok. De stoelen en de tafel zijn al lang ter ziele, de kapstok staat – wit geverfd – in onze badkamer. Ik was bezig de verfresten weg te schuren om de kapstok blank te maken toen ik ontdekte dat er in de rond gebogen ondersteun een grote scheur zat. Ineens bedacht ik dat de kapstok zijn langste tijd wel heeft gehad en dat ie weg mag. Gisteravond zetten we het ding al buiten de deur. Zelfs een schattig buurkatje op de achtergrond heeft het gezien.

De wijnboer schroefde vier leuke letterhaken in de muur, haken die ik in mijn eigen kast vond tijdens een opruimronde. Daar hangen voortaan de werkkleertjes aan als we niet aan het werk zijn.

Bij het in de auto tillen van de kapstok zei ik dat het toch een beetje aan mijn hart ging. De wijnboer rolde met zijn ogen en zuchtte eens diep. ‘Het bovenstuk kan er af en daar kan ik vast nog wel wat mee’, riep ik vertwijfeld. Gelieve niet massaal te reageren dat de scheur in het gebogen hout makkelijk te repareren was want het onderstel is al afgevoerd. Goede ideeën over hergebruik van het bovenstuk zijn daarentegen welkom.

Vrolijkheid alom

Het is weer een dag vol gezelligheid waarbij het bloggen geen hoge prioriteit heeft. Om te beginnen ging ik op de koffie bij een vriendin die in een mooie buurt in Den Haag woont. Daar staan huizen waarop ik – als ik ruimer in mijn tijd zit – uitgebreid langs wil lopen en wil bewonderen. De vriendin is lid van de tuincommissie in het complex waar zij woont. Over de vergaderingen, de tegenstrijdige belangen en persoonlijkheden van de medebewoners kan ze heerlijk vertellen en ik heb me ook nog even heel kort rond laten leiden. Toen stond voor haar de volgende afspraak voor de deur en ook ik moest me haasten om op tijd thuis te zijn voor de volgende twee afspraken. Zo’n dag; met uitsluitend leuke afspraken en een zon die schijnt. Ik word er wel vrolijk van.

Hardop zeggen

Dit is de Bierkade in Den Haag en daar brachten we de koffie-en lunchtijd door. In de zon, op een terras. In goed gezelschap ook! Een groepje vrienden dat elkaar al héél lang kent maar zeer onregelmatig ziet. Op initiatief van de aanstichtster van dit clubje praatten we weer eens uitvoerig bij. Twee van hen gaan volgende week met een zelfgebouwde camper een half jaar door Europa trekken, waarna ze plannen hebben hetzelfde een jaar lang in Amerika te doen. Het mooie was dat de initiatiefneemster het woord nam en vertelde hoe dierbaar onze vriendschap is en ons daarvoor bedankte. Het gebeurt niet zo vaak dat mensen dit soort dingen zo officieel bevestigen maar wat voelt het goed als het over en weer hardop gezegd wordt. Een dierbaar vriendenclubje dus. Zonder foto’s.

We waren in de buurt

De wijnboer is opgegroeid in de Haagse Ligusterstraat waar ook de schilder Pat Andrea woonde. Ze schelen acht jaar in leeftijd dus samen knikkeren was er niet bij maar zodra de naam van Pat opduikt, is onze belangstelling gewekt. We combineerden een bezoek aan Enschede met dat aan Kasteel Ruurlo waar het Museum voor Modern Realisme is gevestigd en nog tot 26 juni een expositie te zien is van deze schilder.

Het was niet voor het eerst dat we hier waren en zeker ook niet voor het laatst. Alleen al de entourage is een bezoek waard. De kunst van Pat Andrea valt onder de noemer popart en is altijd kleurrijk, vaak vervreemdend en heel vaak met vrouwen in de hoofdrol. Bij goed observeren zie je steeds meer details en ik raad iedereen die er naar toe gaat aan ook even de toelichtende film te bekijken. Het helpt bij het bekijken van zijn werk.

Inhaalslag

Ons sociale leven komt weer op stoom. Dinsdagavond zaten we bij vrienden aan tafel die heel hoog wonen in dit spectaculaire gebouw. We aten heerlijk, bekeken de kunst die een van de gastheren maakt en waren daar enorm van onder de indruk. De kans bestaat dat we elkaar opnieuw de komende zomer zullen ontmoeten in Italië.

In een totaal andere omgeving, namelijk in Heinenoord, zat ik met drie vriendinnen woensdag aan een tapaslunch bij één van hen. Het was weer ouderwets gezellig met harde lachbuien, verhalen over en weer en, zoals gebruikelijk, tijd te kort.

Woensdagavond liepen we over het mooie Voorhout in Den Haag richting de Dennenweg waar we met weer een ánder stel vrienden fantastisch aten in een heel leuk restaurant. En ook met dit stel bestaat de kans dat we elkaar de komende zomer in Italië zullen ontmoeten. De locaties de afgelopen twee dagen liepen fors uiteen, de overeenkomst is dat al deze vriendschappen al meer dan dertig jaar bestaan en allemaal met ons werk te maken hadden. En dit is nog maar deel één van de inhaalslag.

Verborgen tuin

In het centrum van Den Haag werden we vorige week rondgeleid over een bouwplaats en kregen daarbij onverwacht een fraaie kapel te zien die we zelfstandig nooit hadden kunnen bezichtigen. Hetzelfde gold voor deze tuin, die als een oase midden tussen de bebouwing ligt.

Omdat er in het Stadsklooster nog maar twee broeders wonen, is veel van de omringende gebouwen in gebruik door allerlei groeperingen die elk op hun eigen manier de tuin gebruiken en versieren.

Een kerststal in een oude haard en de heilige Jozef, levensgroot. Het was er een bonte mix van verzamelde of beter gezegd afgedankte spullen die in deze oase een nieuwe functie hebben gekregen. Het was een verrassend rondje door de kloostertuin.

Een groot atleet

Paul Veenemans, de naamgever van het sportevenement bij ons voor de deur, kwam als roeier uit op de Olympische Spelen in 1972. De spelen in München, die mensen van mijn leeftijd zich herinneren door de vreselijke aanslagen. Hij eindigde er als zevende en overleed een jaar later op 26 jarige leeftijd aan de gevolgen van een verkeersongeluk. Deze atleet blonk niet alleen uit in roeien maar ook in hardlopen, wielrennen en schaatsen. Vanaf 1975 wordt dit sportevenement met zijn naam gehouden.

Wij zagen vanmorgen hoe er een Rode Kruispost in het plantsoen werd opgetuigd. Rond een uur of twee waren de botenstellingen leeg en werd de laatste skiff naar de vertrekvlonder gedragen. Ik zag nog net twee roeiers richting Den Haag varen. Spectaculairder werd het voor ons niet. Voor de deelnemers ongetwijfeld wél en de naam Paul Veenemans is weer even uit de vergetelheid gehaald. Ook mooi.

Japanse tuin

Eerder deze week hadden we bedacht dat vandaag bij uitstek geschikt zou zijn om de Japanse Tuin in Landgoed Clingendael te bezoeken. En dat klopte, het was er betoverend. Het is een kwetsbare tuin die maar acht weken per jaar geopend is voor publiek. Toen we nog in Voorburg woonden, kwamen we heel geregeld op dit Haagse landgoed dat, afgezien van de Japanse tuin, wel het hele jaar toegankelijk is.

Dat we niet de enigen waren die vandaag een geschikt moment vonden voor een bezoek aan Clingendael bewijzen de laatste foto’s. Meer info over de Japanse Tuin vind je hier. Nog open tot en met aanstaande zondag maar zoals gezegd: wandelen op het landgoed alleen al is de moeite meer dan waard.