Het tasje van tante

Zodra mijn tante het appartement van haar vriendin inliep, hing ze dit tasje aan de deurknop. Tante T. leed aan Alzheimer en haar vriendin M. die in het in het zelfde flatgebouw in Loon op Zand woont, was gedurende haar laatste levensjaar haar steun en toeverlaat. De tante is al ruim tien jaar dood maar wij komen nog steeds jaarlijks op de koffie bij die leuke Brabantse vriendin die ons altijd even hartelijk ontvangt.

foto van het www

We reden door naar Vught, waar we moesten zijn voor een bepaalde boodschap en passeerden Udenhout. Daar in het gebouw van Huize Sint Vincentius is mijn tante haar werkzame leven begonnen, als novice van de congregatie Dochters van Maria en Joseph en ontmoette ze M. Ze werkten er samen in het internaat voor meisjes met een verstandelijke beperking. Uiteindelijk verliet M. en later ook mijn tante de kloostergemeenschap. M. trouwde, tante T. bleef ongehuwd en ging terug naar Den Haag. Pas op het eind van haar leven keerde ze terug naar Brabant en ondervond veel steun van die leuke vriendin. Kloostergemeenschappen dunnen uit, Huize Sint Vincentius wordt omgebouwd tot moderne appartementen, maar het tasje van mijn tante hangt als een mooi souvenir nog steeds bij M. in de gang.

Dichtbij en toch raadselachtig

De terrassen zaten gistermiddag behoorlijk vol in lente-achtig Delft. Dus het verbaasde me dat tegelijkertijd ook de kleine filmzaal in Lumen volledig uitverkocht raakte. Maar ik zat er en ben blij dat ik deze documentaire heb gezien. Als toeschouwers kregen we een mooi beeld van de inspanningen die nodig waren om de overzichtstentoonstelling in het Rijks bijeen te brengen. We zagen de ontroering van conservators, zelfs bij het terug vertellen van hun eerste blik op een Vermeer. Het Meisje met de Parel komt, terecht, nauwelijks aan bod want met het Mauritshuis zal niet lang onderhandeld zijn. Wel opmerkelijk dus dat het affiche haar wel laat zien. Ze is commercieel geworden. Zózeer zelfs dat ze per 1 april al weer terugkeert naar haar Haagse plek omdat voor het Mauritshuis dan het toeristenseizoen begint. Behoorlijk flauw, gezien alle inspanning om in het Rijks Museum Amsterdam al het werk van Johannes Vermeer zo volledig mogelijk te presenteren. Voor wie naar de tentoonstelling in Amsterdam gaat, kan ik deze film van harte aanbevelen.

Hoe Maurits aan zijn geld kwam

Vrijwel elk Haags kind is ooit wel in het Mauritshuis geweest, daar ging je met school naar toe. De Stier van Potter, het Puttertje van Fabricius, de Anatomische Les van Rembrandt en natuurlijk Het Meisje met de Parel van Vermeer, we zijn er klassikaal langs gesleurd. En we vonden het nog leuk ook. Vooral dat je er met een bus naar toeging.

Het museum zelf is zeer de moeite waard. Mij vielen vorige week ineens die armpjes op die uit de muur steken met een lamp erin. Over deze aparte manier van ‘verlichting’ heb ik zo snel niets terug gevonden maar over de manier waarop Johan Maurits zijn fortuin vergaarde wél. Lees maar. Je kijkt dan toch weer even met andere ogen naar alle pracht en praal.

Saaie Januari?

We hadden nog een cadeautje tegoed, vond mijn zus. Of het bruidspaar (ha, ha) deze week tijd had voor een lunch? Op onze enige afspraak-loze dag in een verder goed gevulde week werden we door haar getrakteerd in Villa Ockenburg (klik). Wat een ontdekking! We kennen het gebied op de grens van Den Haag en het Westland best goed omdat we jaren in Den Haag West hebben gewoond. De villa op dit landgoed is in 2020 geheel opgeknapt en dat was een grote verrassing voor ons. Een stralende zon, een prachtig wandelgebied en een sympathieke stichting kwamen vandaag samen om ons via mijn zus te verwennen met deze lunch. Januari mag voor velen saai zijn, bij ons is het, min of meer toevallig, elke week wel een keer feest.

De enige echte

Ze kijkt je overal aan. Afgelopen week zag ik haar nog in potlood in een etalage van een teken-en verfwinkel in Wijk bij Duurstede.

Dat ik het meisje met de parel mooi vind, is bij velen bekend. Het schilderij is van een ongelooflijke schoonheid, ik hou van de kleuren en de betrekkelijke maar zeer geraffineerde eenvoud van de voorstelling. Helaas gaat ze een beetje aan haar eigen succes ten onder, voor mijn gevoel. Net zoals dat ooit ook met de Mona Lisa is gebeurd. Kijk, mapjes met ansichtkaarten of koekblikken gevuld met stroopwafels die mogen van mij. Maar een vermomd Nijntje gaat zelfs mij te ver.

Natuurlijk ging ik na de tentoonstelling Manhattan Masters in het Mauritshuis nog even op zoek naar het beroemde schilderij van Johannes Vermeer. En daar hing ze hoor. In een rustige zaal waar een jonge vrouw haar op een tablet aan het ‘schilderen’ was. Ik heb het Meisje met de parel wat meer eerbied toegewenst en voor mijn privéverzameling ‘gekke meisjes’ ben ik nog maar naar één ansichtkaart op zoek. Daarna stop ik.

In het Mauritshuis op een regenachtige middag

Het vroegere woonhuis van de familie Frick in New York, dat sinds 1935 museum is, wordt verbouwd. Dat is de reden dat tien schilderijen van Hollandse meesters voor het eerst in honderd jaar weer in Nederland waren. Het grootste zelfportret van Rembrandt is het topstuk van deze expositie in het Mauritshuis in Den Haag en ik wilde heel graag oog in oog met de meester staan. We bekeken eerst een film waarin we meer te weten kwamen over de kunstverzamelaar Frick. Daarna passeerden we een prachtig landschap van Jacob van Ruisdael. Nou ja, we stonden er ook uitgebreid bij stil, uiteraard.

En toen de drommen mensen voor even verdwenen waren, konden we van dit zelfportret genieten. Een foto of zelfs een fraaie reproductie haalt het niet bij het fysiek aanwezig zijn van een meesterwerk. Ik kan er lang naar kijken.

Ook dit werk van Johannes Vermeer kon op onze aandacht rekenen. De soldaat en het lachende meisje, heet het. Zijn nalatenschap is niet heel erg groot, zo’n 35 stukken, waarvan het merendeel zich in het buitenland bevindt. Binnenkort (van 10 februari tot 4 juni) zal er in het Rijksmuseum in Amsterdam een grote overzichtstentoonstelling worden gehouden met stukken uit vele musea van over de hele wereld. Wie weet lukt het ons daar naar toe te gaan. Voorlopig ben ik blij déze expositie te hebben gezien, die nog maar tot en met 15 januari wordt gehouden.

Oude en nieuwe wegen

Het ziekenhuis waar ik ooit werkte, is dusdanig verbouwd en aangebouwd dat ik er de weg niet meer ken. Vandaag was ik er samen met twee oud-collega’s voor een bijzonder bezoekje. We gingen naar nieuw aangeschafte stoelen kijken. Stoelen? Ja stoelen. Op de oncologie-afdeling zijn voor alle patiëntenkamers prachtige comfortabele stoelen geleverd die konden worden gekocht door een gift van de stichting Vrienden van Antoniushove. We spraken de seniorverpleegkundige en twee patiënten die unaniem enthousiast waren. Als je er dan toch moet liggen, moet je ook prettig kunnen zitten, zo is het idee.

Samen met de twee oud collega’s en een van buiten toegevoegde penningmeester vormen we het bestuur van de Vrienden, dat zich hierna kan opheffen. Antoniushove is al jaren geleden gefuseerd met het Westeinde Ziekenhuis in Den Haag en voert nu de naam Haaglanden Medisch Centrum. Dat we dit oude tegeltableau tegenkwamen vonden we een leuk herkenningspunt. Maar dat een ziekenhuis moderniseert, reorganiseert en je er als gepensioneerde de weg niet meer kent, is alleen maar toe te juichen. Stilstand is achteruitgang en wij waren vandaag te gast op een afdeling waar de vooruitgang zichtbaar is.

Verleden tijd

Bij de kringloop kocht ik het boek Straatnamen van Delft, een uitgave van het gemeentearchief, geschreven door Dr. P.C.J van der Krogt in 2000. Tot zover de onontbeerlijke feiten. Maar wat een leuk goudmijntje schafte ik me hiermee aan. Veel interessante informatie en één en al nostalgie. De stad is ontstaan aan een gegraven vaart de Delft, afgeleid van delven. Vandaar dat de inwoners zich Delvenaren noemen. De snelweg tussen Den Haag en Rotterdam gaat langs Delft, de A13, en zag er in 1960 zó uit.

En waar nu Delft overspoeld wordt door geparkeerde fietsen en scooters was dit in 1950 bij het consultatiebureau in de Balistraat het straatbeeld. Als import Delvenaar verlustig ik me aan deze oude foto’s en heb ik een leuk naslagwerk in bezit als ik nog eens de oorsprong van een straatnaam op wil zoeken.

Kunst in Den Haag

Stel je hebt zin of bent van plan om het centrum van Den Haag te bezoeken. Loop dan even binnen op de Korte Vijverberg want daar exposeert mijn zusje met twee bevriende kunstenaars. We waren gistermiddag bij de officiële opening en vanwege de vele bezoekers was het nog lastig foto’s te nemen.

De expositie wordt gehouden in een voormalig bankgebouw waarin wij jaren geleden een tamelijk ongemakkelijk uurtje doorbrachten, maar daarover zal ik morgen berichten. Eerst maar eens even reclame maken. Na vanmiddag ook nog te zien op 25, 26, 27 en 28 augustus tussen één en vijf uur.

Wijntransport

We reden even het centrum in van Markelo om een bloemetje te kopen. We kochten uiteindelijk twee bossen zonnebloemen bij een supermarkt omdat twee leuke bloemwinkels wegens vakantie gesloten waren. We lunchten in Rijssen bij de vrouw van mijn leuke neef met wie ik onlangs nog op de foto ging in Gubbio. Onze wijn uit 2021 wilden we dit jaar wat eerder in NL hebben dan aan het eind van het zomerseizoen en in de grote camper van de familie pasten die vier doosjes met gemak. Zij waren dus zo lief het transport voor hun rekening te nemen.

’s Morgens heen en ’s middags terug en tussendoor een gastvrije lunch en even bijpraten over het vervolg van de reis van onze familie door Italië. Maar Twente is ook mooi, zo zagen we maar weer met eigen ogen. Mijn neef, die oorspronkelijk uit Den Haag komt zegt dan: sommige mensen komen hier op vakantie en wij mogen er wonen. Gelijk heeft ie. En voor ons in Italië gaat dat ook op.

dorpsplein in Markelo