De Pot (deel 2)

Bij het Depot in Rotterdam maakte ik meer foto’s dan ik jullie tot nu toe liet zien. Dus daar gaan we nog een keer. Op deze buitenopname is goed te zien hoe groot het gebouw is en hoe mooi het spiegelt.

Dit is de entree en op de vide zijn de kluisjes voor jassen en tassen. Daar haal je ook de beschermende jas die je aan moet doen als je mee gaat op een rondleiding omdat je in klimaatkamers komt en er zo min mogelijk stof mag rondwaren.

Behalve liften zijn er royale trappen en glazen loopbruggen. En als je vanaf de begane grond naar boven kijkt, dan is dit het uitzicht. Dat zelfde deed ik ook in het restaurant waar veel hout is gebruikt en de sfeer wat warmer is. Nou hadden we wel het geluk dat we er op een stralende dag waren. Ik heb er niet op gelet hoe het met de verlichting gesteld is maar het zou zomaar kunnen dat ook met lampen aan, het een heel spectaculair effect krijgt.

Het gebouw heeft meer dan honderd miljoen gekost. Voor een kop thee betaal je € 3,40 dus dat lijkt een kleine poging tot een terugverdienmodel. Maar goed, wat zijn we toch een rijk land als we in staat zijn onze kunst op deze manier te bewaren. Waarmee ik zeker niet wil zeggen dat het niet gebouwd had moeten worden. Laten we zuinig zijn op onze kunstschatten en beseffen dat we bevoorrecht zijn. Nergens ter wereld is een depot van deze omvang voor publiek geopend.

Ouderwetse service

Welkom, zei de drogist in zijn gesteven witte jasschort. Alsof je terug de tijd instapt bij De Salamander op de Markt. De oudste drogisterij hier in Delft die meer dan 240 jaar zijn waren verkoopt. En of het nu ging om de kwalen van de mens, de ziekten van het vee, grondstoffen voor de bakkerij of zoiets gewoons als kaarsen en petroleum in tijden dat er nog geen elektriciteit was, deze drogist heeft de klanten kunnen helpen sinds 1780 aan al wat nodig is. En is het gevraagde niet voorradig, dan wordt alle moeite genomen het voor je te bestellen.

Kijk die uitgesleten dorpel eens, daar zijn al eeuwen lang heel wat voeten overheen gestapt. Een echte gaper siert de gevel die je hier in volle glorie ziet. Jammer van die fiets in beeld. O, wacht, dat is de mijne. Enfin, ik rondde de boodschap voor mijn moeder af en de drogist zei bij mijn vertrek: alle gezondheid gewenst.

Wijnboer 2.0

Bij onze zoon in de straat hingen vorig jaar behoorlijk wat druiven aan gevels en schuurtjes. Omdat er toch een lockdown was, kwam het tot een gezamenlijk plan daar wijn van te maken. In een instagrampost post vatte onze zoon het als volgt samen: Dat was hem dan! Jaargang 1 van Johanninkwater, oogst 2021. Een leuke reis om samen met mijn vader en wijnboer A3 le Noble zelf een wijn te maken. Met vallen en opstaan want de druiven waren niet van hoogwaardige kwaliteit. En ondanks verwoede pogingen de zuurgraad te temperen blijft een zuurtje waarneembaar. Ook werd de vlakke smaak opgekrikt door mooie rijke houtsnippers gedurende het rijpingsproces toe te voegen. Het gaat om de reis en niet de bestemming, zeggen we dan maar.

De foto’s zijn gistermiddag gemaakt en we zien het hevelen, kurken en het eindresultaat. Er is overigens geen ambitie om een volgende jaargang te maken. Althans niet in Den Haag, wél in Caldese.

De fijnste routine

Kil en nat, dat was het vanmorgen. Niet echt aangenaam wandelweer maar afspraak is afspraak, op zondagochtend wordt er gewandeld met ontbijt na. Terwijl het clubje wandelde, maakte ik wat foto’s en schoof als eerste naar binnen bij Du Midi. Ik maakte een praatje met andere stamgasten in onze zondagse huiskamer.

Onder het luifel zitten vaak mensen die hoe dan ook buiten willen blijven maar wij zoeken graag de warmte van binnen op. De mensen in de bediening kennen ons en weten meestal op voorhand wat we gaan bestellen. Voor mij is dat altijd yoghurt. De twee mannen in het gezelschap pakken het royaler aan maar die slaan dan ook de lunch vaak over. Het besef dat we zeer bevoorrecht zijn dit te kunnen doen, was onderwerp van gesprek vanmorgen. Tien minuten nadat ik de foto nam, waren alle tafels bezet. Welstand van velen tegenover armoede bij anderen, het blijft wringen al doen we er op andere manieren natuurlijk wel wat aan om te delen.

Je kan de pot op

En als je dan boven op De Pot staat, dan zie je dit. Een prachtige daktuin met uitzicht op Rotterdam. De Pot, zo heet in de volksmond het Depot, herbergt meer dan 150.000 museumstukken, er zijn restauratiewerkplaatsen en zelfs in de glazen lift passeer je kunstwerken.

Het gebouw is op zichzelf een waar kunstwerk en je komt er echt letterlijk ogen tekort. Alles spiegelt of is van doorzichtig glas. Op 5 november was het een jaar open en is nu al een waar succes. Wij hadden vorig jaar december tickets besteld maar vanwege de lockdown waren die al snel niet bruikbaar. Gisteren zijn we in de herkansing geweest en als museumkaart-houder kan je er gratis in. Het is nadrukkelijk geen museum en veel kunst wordt in klimaatruimten bewaard. Maar met een – ook al gratis – rondleiding kregen we voorzien van deskundige uitleg, toch wat te zien van wat er in de opslag staat.

We waren hevig onder de indruk en wie een dagje Rotterdam doet, raad ik aan dit Depot niet over te slaan. Ook al doet de beetje flauwe titel van dit blog anders vermoeden.

Laat je niet gek maken

Kijk! In plaats van ons allemaal te laten opjagen om toch vooral veel te kopen vandaag, is er ook een tegenhanger van de Black Friday aan het ontstaan. Bij de kringloopwinkel die ik onlangs bezocht, werd het al aangekondigd: Green Friday. Er is een leuke hoek ingericht met groene artikelen waarbij wat mij betreft die twee oliestellen er wel uitspringen wat duurzaamheid betreft. Ik denk meteen aan sudderlapjes en stoofpeertjes. En aan die penetrante petroleumlucht die erbij hoorde. Voor mij geen aankopen vandaag. Ik ben reuze benieuwd of uiteindelijk de zwarte vrijdag in Nederland weer zal verdwijnen. Ik vrees van niet. Sterker nog over een paar jaar doen we ook aan Thanksgiving en eten we massaal kalkoen.

Verduurzaming en kunst op de muur

Ik was bij de huisarts en keek op de eerste etage naar het aardige binnenplein. Zie ik daar in de verte nou een verse muurschildering? Dat vraagt om nader onderzoek.

Het kan niet anders dan werk zijn van Mischa de Bie, die in Delft al voor heel veel fraaie muren heeft gezorgd. Ik blogde er al diverse malen over (zie hier). Leuk als werk direct herkenbaar is. De Kuijperwijk staat vol met zestiger jarenflats waar momenteel een groot renovatieplan wordt uitgevoerd. Meer dan 520 woningen worden verduurzaamd door Vestia, de woningcoöperatie. Ik zag nog twee flats met een terra-kleurige zijgevel zónder muurschildering. Ga ik mooi in de gaten houden of Mischa daar ook aan de slag gaat. Van mij mag ie.

Groen gezocht

Na al die kale bomen die ik gisteren liet zien, ging ik toch op zoek naar wat groens. De treurwilg laat me op dat punt nooit in de steek. En de wijnboer zei: moet je die Ginkgo niet op de foto zetten? Maar die is me nog té groen, die wil ik het liefst vlammend geel zien maar dan graag in de zon. De wijnboer vond het kanaal boeiender. En zien jullie daar op de achtergrond dat karakteristiek huis, de Rietveldse Toorn uit 1448?

Daar ziet de voortuin er nog zó uit. Een kleine groene oase die bijna sprookjesachtig aandoet. Groen gezocht en groen gevonden!

Kale bomen

Zondag ochtend maakte ik deze foto’s. De kou straalt er vanaf naar mijn idee. Het mooie van kale bomen is dat je er doorheen kunt kijken en dat heeft wel wat.

De toren van de Oude Jan vlakbij Museum Prinsenhof is, nu de boom geen blad meer draagt, ook prima te zien. Op diezelfde plek heeft Willem van Oranje vast wel eens naar boven gekeken. Dat vind ik wel een leuk idee. Wat hij zeker niet heeft gezien is ons uitzicht aan de rand van het centrum. Die bebouwing is van een paar eeuwen later. Ochtendzon en wegtrekkende mist, het levert in elk geval iets mystieks op.

De 7 A’s van Amalia

Het plan was om met vrienden naar het Mauritshuis te gaan maar we kwamen er wat laat achter dat je alleen kunt gaan via een tijdslot. Het bleek pas mogelijk op het eind van de zondagmiddag en dat vonden we niet zo prettig. Overigens is het idee van de tijdsloten best handig, het zorgt voor een betere spreiding. We weken uit naar Museum Prinsenhof in Delft en houden het Mauritshuis nog even tegoed.

Amalia van Solms (1602-1675) was door haar huwelijk met stadhouder Frederik Hendrik van Oranje de belangrijkste vrouw van de Republiek. De tentoonstelling was ingedeeld aan de hand van haar persoonlijkheid, ambitie en strategie, de 7 A’s: Avontuurlijk, Aanwezig, Aanzien, Autoritair, Assertief, Atypisch en Aanhouder. Zij zorgde er voor dat haar kinderen op stand huwden en zij kwamen op strategische posities in Europa terecht.

Wij vonden het alle vier een mooie overzichtelijke tentoonstelling, waarbij ook de link naar het heden aan bod kwam. Over haar leven zijn diverse romans geschreven waarvan ik er graag een zou lezen. Amalia is begraven in de Koninklijke grafkelders in Delft.

Buiten het museum kwamen we nog een nazaat tegen op een putdeksel. Onze vriend vroeg zich hardop af of je als koninklijk paar nou blij moet zijn met een afbeelding op het rioolputje.