Jeuk

Om te laten zien hoe dik de stam van deze boom is, dacht ik even een ‘Irene’ te doen. Maar ik greep in een mierennest met mijn rechter arm. Direct na de foto legde mijn wijnboer de camera op de grond en stonden we alle twee te klapwieken om die mieren uit mijn kleding te krijgen.  We aten overigens heerlijk bij dit door vrienden aanbevolen restaurant met de mooie naam Mariella. Het ligt even voorbij Gaifana in de gemeente Nocera Umbra.  Onze internet verbinding doet het weer, ontdekte ik gisteravond drie uur na thuiskomst. De jeuk van de mierenbeten verdween ook langzamerhand.

Van druif naar wijn

De leukste klus van het jaar: de wijnoogst van 2016 werd vandaag gebotteld. Het voorwerk van etiketten maken, flessen klaarzetten, kurkmachine in stelling brengen was gedaan. Maar eerst maar eens met onze collega wijnboeren tevens vrienden aan de pranzo, konden we mooi het productieproces bespreken. Bovendien werd een trosje 2017 uit de collega-wijngaard alvast goedkeurend bekeken.

Het hevelen nam een aanvang. Zonder veel morsen moest de Rosso in de flessen, waarna de etiketten erop geplakt konden worden. Na korte tijd stond deze fraaie rij op de keukentafel.

Om elkaar niet al te zeer in de weg te lopen, begon onze vriendin in de tuin lavendel te snoeien.  Lief en heel nuttig want er is nog veel te gaan.

Kijk ze er eens trots bij zitten met hun eigen wijn. Het is een mix geworden uit twee wijngaarden uit Umbria, de naam is Casa Castalda Caldese, oftewel CCC.  De oogst werd keurig verdeeld en er liggen heel wat flessen in ieders wijnopslag.

Eén kleine fles werd uiteraard geopend. Salute! En nou willen jullie vast nog weten hoe het smaakt? Prima. Meestal hou ik het bij proeven alleen maar vandaag dronk ik een glaasje mee.

De luiken sluiten

We zijn ons aan het oriënteren op nieuwe luiken. Aan de huidige zit enorm veel onderhoud vast, vooral omdat de kwaliteit van het hout slecht is en onder de zeer uiteenlopende weersomstandigheden nogal wat krimp en uitzetting optreedt. Het luik op de foto is van vrienden die een soort gelijk huis als het onze bewonen. Vanmorgen hebben we, met de blik op de luiken, koffie bij hen gedronken. Ik kom er te zijner tijd nog op terug want het is een kostbare geschiedenis en we willen de juiste keuze maken. De rit naar hen toe is prachtig. Opvallend zijn de herfsttinten, door de droogte veroorzaakt.

We reden door het grensgebied van twee regio’s. Van dit kerkje wordt beweerd dat de regen links van het dak in Umbria valt en rechts in Le Marche terecht komt. Kwestie van geloven, hè.

Zonnebloem (slot)

 

‘Deze zonnebloemen zijn al dertien weken’, zei de zesjarige Isabel vanaf de achterbank toen we langs een veld reden met licht hangende bloemen. ‘Hoe weet jij dat ?’ vroeg deze verbaasde oma. Dat staat in mijn boek. En eenmaal thuis in Caldese kreeg ik Het leven van een zonnebloem in mijn handen gedrukt.  Ik las dit boek met dezelfde belangstelling als mijn kleindochter. Ze had het uitgekozen in de bibliotheek ‘want ik weet dat jij veel van zonnebloemen houdt’.  

De zonnebloemen waarbij Isabel poseert, staan bij vrienden waar we vanmorgen een paar heel gezellige uurtjes doorbrachten.

Cosmetisch ingrijpen (2)

Het blijkt al weer meer dan twee jaar geleden te zijn, dat ik hier een blogje over onze grote blauwe badkamer schreef. Even aanklikken dan hoef ik het verhaal niet nog eens te vertellen. We deden vervolgens niets. Dus zó storend is het allemaal niet. De mensen die ons destijds hielpen bij de koop en afbouw van dit huis, zijn inmiddels vrienden en waren onlangs op bezoek. Met hen bekeken we de badkamer nog eens kritisch. Het is vooral dat tuttige bloemenrandje dat je stoort, zei de vriendin. Als je nou eens begint met daar een houten lijst overheen te maken?

En laten we nu net een vriend hier te gast hebben, die moeilijk stil kan zitten. Vrienden, goede ideeën en een handige Harry. Ik word er erg blij van. Voor de vloer heb ik zelf nog een ideetje. Als de boel helemaal af is, zal ik er nog een echte binnenkijkert van maken.

In de schaduw van de notenboom

Misschien kunnen we er een traditie van maken, opperde de gastvrouw. Vorig jaar kwamen we met het zelfde clubje Nederlandse vrienden bijeen voor een pranzo onder de moerbeiboom en dat was zó gezellig en smakelijk geweest, dat het voor herhaling vatbaar bleek. De bovenste foto is het uitzicht bij aankomst op het erf van de gastheer-en vrouw .  Al snel zaten we aan de koffie met zelfgemaakte taart onder de portico.

Na een uur verplaatsten we ons naar de gedekte tafel onder de notenboom. Al onze zintuigen werden geprikkeld. Het heerlijke eten, de bedwelmende geur van jasmijn, lavendel en rozen. Het geluid van de krekels, een zingende buurman en niet te vergeten onze verhalen en gelach.

De vraag of we hier een traditie van moeten maken is al beantwoord met een achtstemmig en volmondig ja.

 

 

Lekker

Hij doet het zo lekker, die Phlomis. En sinds een paar dagen krijgt ie ook volop bezoek. Logisch want er valt wat te halen nu de bloemen open zijn.

Vrienden hier in Italië schepten een paar jaar geleden wat kluiten uit hun eigen Phlomis-paradijs en gaven die aan ons. Met de waarschuwing dat ie in toom gehouden moet worden.  Zelf splitsten we deze leukerd al een keer en gaan dat binnenkort weer doen. Hij heeft het hier gewoon naar zijn zin. Net als wij.  En net als die hommels.