Kleur

In deze maand word ik altijd ongeduldig, ben de grauwheid van de wintermaanden zó zat. Twee dagen geleden benoemde ik het ook al. Vandaar dat ik met mijzelf de uitdaging aan ga om in februari zoveel mogelijk kleur in mijn foto’s te stoppen. Van de prachtige bos tulpen die ik onlangs van vrienden kreeg, heb ik tot het uiterste genoten. Ze gingen uiteindelijk voor even in de plastic afvalzak richting groencontainer. Daar verdwenen ze dwarrelend in de gapende muil waar ander compostmateriaal ze geurend opwachtte.

Op zoek naar kleur, misschien is dat zelfs wel mijn levensmotto. Maar vooralsnog in elk geval negenentwintig dagen achter elkaar.

Muzikaal bijspijkeren

Door het schitterende en vandaag zonovergoten Groene Hart reden we naar Beusichem. Bij vrienden die we in Italië hebben leren kennen, werd een muzikale lezing gegeven door Olga Franssen.

Op onnavolgbare manier leert zij haar publiek luisteren. Vandaag behandelde zij Beethoven. Wij, muzikaal totaal niet onderlegd, werden bijgespijkerd over zijn leven en vooral zijn werk. Met de gitaar in de hand laat zij horen hoe hij accenten op noten legde, waarom Beethoven moeilijk te zingen is, hoe hij speelde met thema’s die uiteindelijk verwerkt werden in symfonieën en hoe vernieuwend zijn muziek was in vergelijking met tijdgenoten als Mozart en Hayden. Kortom: zeer leerzaam en interessant. De foto’s maakte ik na ons vroege vertrek in de mooie dorpskern van Beusichem. Waarom we vroeg vertrokken, vertel ik misschien morgen wel.

Verrijking

Na onze wat chaotisch verlopen wijnoogst hadden we ook onze wijnvrienden uit Italië niet meer gezien. Dat haalden we gistermiddag in met een ‘pranzo’ in een Voorburgs restaurant. Ach, wat zijn goede vriendschappen toch bijzonder en waardevol. Het is handig als er veel gemeenschappelijke interesses zijn en je oprechte belangstelling voor elkaar hebt. In ons geval is dat absoluut aanwezig en zodoende voelt deze vriendschap als een verrijking. Dat de verrijking ook letterlijk genomen kan worden, blijkt uit de presentjes die we kregen.

Zuid Hollandse wijn uit Goudriaan, olijfolie van hun Italiaanse erf, tafelkleedgewichtjes bestaande uit druiventrossen en een stuk natuurlijke zeep waarnaar ik zeer benieuwd ben, gezien de toevoeging. Als sluitstuk laat ik de kerstbal zien, hand beschilderd met motieven die je overal in Umbria ziet. Kostbare vriendschap dus.

Voor je het weet, heb je vrienden

Dit Italiaans Franse stel nodigde ons uit voor de lunch en daardoor verliep deze dag anders dan gepland maar wel heel aangenaam. Ooit stond de man met een vriend en hond op ons erf en dronken we samen koffie. Een paar jaar later nam hij ook zijn vrouw mee. Sindsdien sturen we kerstkaarten naar elkaar vanuit Nancy en Delft.

Toen we elkaar vanmorgen op de markt in Gubbio onverwacht weer tegenkwamen, werden we spontaan uitgenodigd om crescia mee te eten. Dat is typisch Umbrisch brood, gebakken op hete stenen. Op z’n Italiaans gaat dat vergezeld van grote schalen met vlees, kaas en spinazie. Waarna er gegrild vlees, patat en sla op tafel kwam. De zoon en kleinzoon van dit stel, plus een ander echtpaar, ook Italiaans-Frans, vormden de rest van het gezelschap. We hebben ontzettend smakelijk met elkaar zitten koeterwalen. En ik hoef vanavond niet meer te koken.

Verslavend boek

Minder schermtijd en meer boeken lezen. Dat is wat ik graag wil en ik wijdde er zelfs een blogje aan. Nu we bijna op de helft van het jaar zijn, heb ik 26 boeken gelezen, dus de 52 die ik in 2019 wil lezen, ga ik in dit tempo wel halen. Is het raar om jezelf dit soort opdrachten te geven? Misschien. Maar voor mij werkt het wel. En veel belangrijker; ik geniet ervan. Ik las vandaag Een klein leven uit van Hanya Yanagihara. Aanbevolen door een bevriend echtpaar (mannen die boeken lezen hebben sowieso een streepje vóór bij mij, omdat het minder voorkomt). Een snijdende leeservaring en Het exeptionele verhaal over de kracht van vriendschap, zijn twee recensies waarmee ik het volledig eens ben. In 750 (!) bladzijden las ik een huiveringwekkend verhaal waarvan ik even bij moet komen.

Stadsgroen

Ja, we wéten dat we in een stedelijk gebied wonen. Hier rijden we weer op huis aan na een bezoek aan vrienden in Den Haag. Maar als we dan ’s avonds na het eten onze dagelijkse wandeling maken in de buurt, dan valt die verstedelijking wel mee als je er een beetje oog voor hebt.

Toen we hier liepen, hoorden we de slagen van de roeiers op het Rijn Schiekanaal dat rechts ligt. We passeren een vrijstaand huis aan de waterkant met een weelderige tuin. Zie hier een veldboeket in een stadstuin bij avondzon.

En als toegift de Nieuwe Plantage met zijn parkachtige allure. Ik heb het hier al zo vaak geschreven: wonen in de Randstad kan ook groen.

Vliegende Italianen

Toen het op Hemelvaartdag miezerig en fris was,zaten we gezellig bij vrienden in Den Haag aan een overvloedige en smakelijke lunch.

De volgende ochtend scheen de zon uitbundig en dronken we koffie bij andere vrienden die op een camping in Maasland verblijven.

Dezelfde avond zaten we met alweer een andere club vrienden een verjaardag te vieren in een strandtent in ’s Gravenzande.

Juliët mét bril en afgewend gezicht, maar zingen kan ze

Om tien uur vanmorgen keken we naar het eerste openbare optreden van kleindochter Juliët die met het koor Zinge! de dorpsfair in Hendrik Ido Ambacht opende.

Dit soort ontmoetingen en dit soort weer: het kan niet op en smaakt naar meer.