Voor je het weet, heb je vrienden

Dit Italiaans Franse stel nodigde ons uit voor de lunch en daardoor verliep deze dag anders dan gepland maar wel heel aangenaam. Ooit stond de man met een vriend en hond op ons erf en dronken we samen koffie. Een paar jaar later nam hij ook zijn vrouw mee. Sindsdien sturen we kerstkaarten naar elkaar vanuit Nancy en Delft.

Toen we elkaar vanmorgen op de markt in Gubbio onverwacht weer tegenkwamen, werden we spontaan uitgenodigd om crescia mee te eten. Dat is typisch Umbrisch brood, gebakken op hete stenen. Op z’n Italiaans gaat dat vergezeld van grote schalen met vlees, kaas en spinazie. Waarna er gegrild vlees, patat en sla op tafel kwam. De zoon en kleinzoon van dit stel, plus een ander echtpaar, ook Italiaans-Frans, vormden de rest van het gezelschap. We hebben ontzettend smakelijk met elkaar zitten koeterwalen. En ik hoef vanavond niet meer te koken.

Verslavend boek

Minder schermtijd en meer boeken lezen. Dat is wat ik graag wil en ik wijdde er zelfs een blogje aan. Nu we bijna op de helft van het jaar zijn, heb ik 26 boeken gelezen, dus de 52 die ik in 2019 wil lezen, ga ik in dit tempo wel halen. Is het raar om jezelf dit soort opdrachten te geven? Misschien. Maar voor mij werkt het wel. En veel belangrijker; ik geniet ervan. Ik las vandaag Een klein leven uit van Hanya Yanagihara. Aanbevolen door een bevriend echtpaar (mannen die boeken lezen hebben sowieso een streepje vóór bij mij, omdat het minder voorkomt). Een snijdende leeservaring en Het exeptionele verhaal over de kracht van vriendschap, zijn twee recensies waarmee ik het volledig eens ben. In 750 (!) bladzijden las ik een huiveringwekkend verhaal waarvan ik even bij moet komen.

Stadsgroen

Ja, we wéten dat we in een stedelijk gebied wonen. Hier rijden we weer op huis aan na een bezoek aan vrienden in Den Haag. Maar als we dan ’s avonds na het eten onze dagelijkse wandeling maken in de buurt, dan valt die verstedelijking wel mee als je er een beetje oog voor hebt.

Toen we hier liepen, hoorden we de slagen van de roeiers op het Rijn Schiekanaal dat rechts ligt. We passeren een vrijstaand huis aan de waterkant met een weelderige tuin. Zie hier een veldboeket in een stadstuin bij avondzon.

En als toegift de Nieuwe Plantage met zijn parkachtige allure. Ik heb het hier al zo vaak geschreven: wonen in de Randstad kan ook groen.

Vliegende Italianen

Toen het op Hemelvaartdag miezerig en fris was,zaten we gezellig bij vrienden in Den Haag aan een overvloedige en smakelijke lunch.

De volgende ochtend scheen de zon uitbundig en dronken we koffie bij andere vrienden die op een camping in Maasland verblijven.

Dezelfde avond zaten we met alweer een andere club vrienden een verjaardag te vieren in een strandtent in ’s Gravenzande.

Juliët mét bril en afgewend gezicht, maar zingen kan ze

Om tien uur vanmorgen keken we naar het eerste openbare optreden van kleindochter Juliët die met het koor Zinge! de dorpsfair in Hendrik Ido Ambacht opende.

Dit soort ontmoetingen en dit soort weer: het kan niet op en smaakt naar meer.

Gekwetter

Met een beetje moeite scheurden we ons gisteren weer los van het Italiaanse leven en vanaf vandaag is dit ons uitzicht weer. Er vallen altijd direct een paar dingen op na de landenwissel. Ten eerste: wat is het hier nog lang licht en ten tweede de hoeveelheid straatgeluiden. Maar beide zaken zijn in een paar minuten weer normaal. We houden van lange avonden, het geluid van kabbelend water en horen gelukkig ook hier veel vogelgekwetter.

We storten ons vol overgave en met veel plezier in het familieleven, gaan vrienden zien en hebben nuttige dingen op de agenda staan. En nou maar hopen dat de kersen en abrikozen in Caldese nog even op ons wachten.

Warme gastvrijheid

In het zuiden van Umbria, ter hoogte van Narni, woont een vriendin van onze gasten. Wij mochten vandaag mee om daar in de grote villa die ze bewoont, een kookworkshop te volgen en het daarna gezamenlijk op te eten. Wat een feest. De gastvrouw had het vuur in de keuken al aan want het is opnieuw een frisse dag hier. Ze zette snel wat eetbaars op tafel.

We begonnen met het maken van de tiramisu, die daarna tot nader order in de koelkast verdween. Ik ben een slechte fotograaf op zulke momenten, want van het heerlijke eindresultaat heb ik geen foto gemaakt.

Het deeg voor de pizzola was al voorbereid en gerezen. Wij hoefden de pizza’s slechts uit te rollen. Ze deed het één keer voor en hup…aan de slag.

De pizza werd in zonnebloemolie geftrituurd en daarna afwisselend belegd met zelfgemaakte tomatensaus, vlees of parmezaan. Machtig maar heerlijk.

Onze vriendin maakte een volgend gerecht van mozzarella overgoten met een voortreffelijke room-truffelsaus. Waarna de gastvrouw kalfslapjes in witte wijn maakte waar we wat sla bij aten. Heb ik veel geleerd? Ja zeker. Maar dat Italianen gastvrij zijn én lekker kunnen koken, dat wist ik al wel. Evengoed ben ik er keer op keer over verbaasd. Wat een verrassende dag.

Herhaling (dag 6)

Vóór ik deze toetjes in de koelkast zette, mochten ze even op de foto. Als we namelijk eenmaal uitgebreid aan de pranzo zitten met vrienden, komt er van fotograferen niets meer terecht. We hielden een soort wijnoverleg, inclusief proeverij en maaltijd . Als gezamenlijke wijnboeren valt er veel uit te wisselen en we doen dat bovendien in grote vriendschap en met veel gezelligheid. Zit er herhaling in deze foto? Ik vind van wel. Ook al omdat andere vrienden, die morgenavond arriveren, precies zo’n nagerecht krijgen als ik vandaag maakte. Sssst. Niet aan hen door vertellen.

foto7daagse #f7d #heelhollandfotografeert #dag6 #herhaling