Dit mag je niet missen

Van vrienden kregen we dit kleine boekje, dat nadrukkelijk ook bedoeld is om door te geven aan elkaar. Op de achterflap staat: ‘Als er nu één verhaal verteld moet worden, dan is dat het verhaal van Johan van Veen. Ingenieur. Vader van het Deltaplan. Een van de grootste Nederlanders aller tijden. Maar vrijwel niemand die hem kent. Het verhaal van Johan is het verhaal van Nederland. Een verhaal dat sinds de Watersnoodramp van 1953 in de vergetelheid is geraakt, maar door de stijgende zeespiegel relevanter is dan ooit. En dat laat zien: we kunnen de strijd tegen het water opnieuw winnen.’

In deze ‘brief’ wordt de stijgende zeespiegel goed uitgelegd en vooral de noodzaakt tot actie. Ik raad iedereen aan het te lezen. Dat kan zelfs gratis hier. Het is toch rot weer, in minder dan een kwartier lees je het uit dus wat weerhoud je?

Ineens valt het me op

Lang geleden: In de tram op weg naar mijn werk in het ziekenhuis, kreeg een medepassagier een enorme hoestbui. Heel akelig voor de man zelf en voor ons om aan te horen, ik kreeg het er gewoon benauwd van. Toen hij bij het ziekenhuis uitstapte hoopte ik nog even dat hij wat lucht zou krijgen tijdens een behandeling aldaar. Maar het eerste wat de man na het uitstappen deed, was een sigaret opsteken. Ik ken inmiddels niemand meer in mijn familie, vrienden- en kennissenkring die nog rookt. Dát er nog steeds gerookt wordt, bewijst de onderste foto, waar de peuken op de grond liggen naast deze tegel. Het idee voor een rookvrije generatie juich ik van harte toe. Of ik zelf heb gerookt? Ja, tot mijn vijfentwintigste.

Een kleine greep uit een stapel post

De kerstpost lees ik nogmaals door. Veel kaarten bewaar ik of knip in twee voor hergebruik door de kleinkinderen. Zij maken er versieringen van of geven klasgenootjes aan het eind van 2021 een kaartje. De bovenste kaart gaat natuurlijk niet weg, blogvriendin Bertie wist mij hier blij mee te maken. Het omhelzende echtpaar verdient navolging. Wij lijken er fysiek niet op maar die gelukzalige uitdrukking spreekt me wel aan en past ook bij het stel vrienden die deze kaart stuurde. Helaas zijn omhelzingen momenteel niet voor iedereen weggelegd.

Op een andere kaart die we ontvingen, was naast de persoonlijke boodschap nog dit geschreven: ‘Wij mensen hebben de morele plicht om optimistisch te zijn’. Deze zin komt van Karl Propper, een vooraanstaand filosoof uit de twintigste eeuw. Laten we deze boodschap ter harte nemen.

Rondje om de kerk

Zullen we nog even een kleine wandeling maken vroegen onze vrienden nadat we geluncht hadden en enigszins bijgepraat waren. Dat Naaldwijk in het centrum zo’n prachtig stuk geconserveerde historie heeft, waren we bijna vergeten. Vlakbij de Hervormde Kerk ligt het Heilig Geesthofje, deze huisjes voor arme en oude mensen dateren uit 1630. Ook de kapel dateert hoogst waarschijnlijk uit die tijd. De kapel is tijdens de Napoleontische tijd ziekenzaal geweest, later als synagoge in gebruik genomen, een tijdlang streekmuseum en is tegenwoordig trouwlocatie.

Je zal er maar wonen, denk ik altijd als ik dit soort woningen zie. En dat trof want bij het verlaten van dit hofje kwamen we een bewoonster tegen. Met een verse bos bloemen onder haar arm vertelde ze enthousiast dat ze er zo heerlijk woonde. Samen met een nieuwe liefde in haar leven was ze er erg gelukkig, vertelde ze. Van twee huisjes is na restauratie in de zestiger jaren één woning gemaakt. In 2006 werd het beheer van de huisjes overgedragen aan Vereniging Hendrick de Keyser. Nieuwe bewoners kunnen sindsdien niet langer gratis in de huisjes wonen. Ik kreeg niet de indruk dat die mevrouw daar moeite mee had.

Veel blauw, zelfs de lucht

Mijn rondje door de buurt levert altijd wel wat op. Om te beginnen sprak ik een buurvrouw die net van de markt kwam en haar fietstas vol had met met takken met rode besjes. We informeerden naar elkaars wel en wee. Toen wij kortgeleden tien dagen in quarantaine waren, stond zij zomaar voor onze deur met zelfgemaakte erwtensoep en pannenkoeken. Plus nog twee grote punten appeltaart. Zo’n soort buurvrouw!

We babbelden even over de vreugde van vriendschappen en het belang daarvan. Toevallig had ik eerder op de ochtend druk app-contact gehad met een vriendinnenclubje. Een uurtje of wat later was mijn mobieltje gevuld met leuke berichten van mijn bloggersvrienden. Het kan niet vaak genoeg gezegd worden: vriendschap verrijkt je leven.

Binnenwerk

Om even over acht gistermorgen waren we in de wijngaard van onze vrienden voor de pluk van de witte druiven. Zelf zijn ze helaas niet in de gelegenheid om te oogsten en dus deden wij dat samen met hun tuinhulp. Temeer omdat de wijnboer de helft van die oogst perst en verwerkt. De andere helft brachten we weg naar een coöperatie en kan volgend voorjaar als wijn worden opgehaald. Maar goed, de mannen haalden de oogst binnen en ik maakte de foto’s want op dat hellende terrein kan ik niet erg uit de voeten.

Pluk gerust ook wat vijgen en neem de citroenen mee, werd me via de app nog aanbevolen door onze vrienden. Dát lukte me prima. Terwijl de wijnboer gistermiddag in onze cantina aan het werk was, verwerkte ik de vijgen tot jam. En met die schitterende onbespoten citroenen ga ik straks nog iets leuks doen. We hebben precies op de juiste dag geplukt want vandaag stormt en regent het. Mooi weer om eens lekker in de keuken aan de gang te gaan.

Bibliotheek in 1960

Toen in 1960 een zekere G.S. de opleiding volgde tot speciale bibliothecaris, liep hij stage bij de Bibliotheek der Technische Hogeschool Delft. Daarover schreef hij een uitgebreid stagerapport en via vrienden kregen wij vandaag dit rapport. Ach, als erfgenamen kun je ook niet alles bewaren. Maar voor ons, wonend in het oude gebouw van de Hogeschool en uitkijkend op de toren van de bibliotheek, is het bijzonder om wat meer over de historie te lezen.

Er werkten destijds honderdtien mensen, die in een woud van dossiermappen, kaartenbakken, typemachines, ponskaarten en moderne microfiches zorgden voor een soepele uitleen. Zélfs voor Moeilijk Toegankelijke Wetenschappelijke Literatuur, waarvoor een speciale stichting in het leven was geroepen, werd een oplossing gezocht door samenwerking met bijvoorbeeld TNO. Wij zullen zuinig zijn op dit stageverslag en het eventueel overdragen aan de huidige bibliotheek of aan het bedrijf dat in de oude bibliotheek gevestigd is. De stagiair, die wij gekend hebben, heeft zijn diploma behaald. Hij zal nooit vermoed hebben dat wij zestig jaar na dato zijn verslag met belangstelling hebben gelezen.

De natuur heeft altijd gelijk

Vorige week hadden we een heerlijke middag met twee bevriende Nederlandse stellen met wie we zowel in NL als in Italië bij elkaar komen. Het was een middag met gemengde gevoelens omdat een derde koppel helaas niet aanwezig kon zijn en de remigratie van een ander stel werd aangekondigd. Maar daar gaat dit blog helemaal niet over. Dit was maar een aanloopje. Ik had die middag een dikke hand want was door een wesp gestoken en daar kan ik nogal allergisch op reageren. Leg er een gekneusd koolblad op, raadde J. me aan. Eerder dit jaar had ik van haar bovenstaand boek gekregen. Dat had ik hier en daar wat doorgebladerd maar nu dook ik in het hoofdstuk Kool en wat een interessants las ik daar. Langzaam keerde een deel van mijn kennis op dit gebied terug want dat kraamvrouwen bij een borstontsteking zich met koolbladeren kunnen verbinden, wist ik nog. Als er in ons gezin iemand beginnende keelpijn heeft, roepen we altijd ‘gorgelen met zout water’ en bij een hevige verkoudheid een doorgesneden ui naast het bed leggen is ook een beproefd middel. Kortom ik ben wel van de huismiddeltjes op basis van puur natuur. Het verbaasde me dan ook niet dat de vurigheid al snel uit mijn hand trok en ik weer binnen 24 uur mijn slanke hand terug had.

Ons dagelijks gespreksonderwerp

Ook vorig jaar verliep de periode die we in Caldese wilden doorbrengen, anders dan gewenst. In augustus kwam de wijnboer behoorlijk ziek naar NL en in september was er de ziekte en het overlijden van mijn vader. De wijnoogst 2019 kwam onder druk te staan maar met hulp van familie en vrienden én de nodige haast, lukte het toch. En dus stond de wijn zo op ons te wachten toen we hier drie weken geleden weer aankwamen.

Een eerste serie is gebotteld, we halen overal en nergens lege flessen vandaan en de etiketten liggen klaar. Het fraaie weer houdt ons nog steeds buiten maar we kunnen best wat regendagen gebruiken om eens flink aan de slag te gaan in de cantina. Uit de wijngaard komen inmiddels wat pessimistische geluiden, mogelijk valse meeldauw? Enfin, actie is vereist; we hoeven ons nooit te vervelen.

Het boshuis

Gistermiddag waren we uitgenodigd bij buren van ons die in de bossen bij Elspeet een buitenhuisje hebben. Wat een plek zeg. Om de biodiversiteit te bevorderen waren ze begonnen een grotere vijver uit te graven. Dat moet een paddenpoel worden en een salamanderparadijs.

Het is dat ik het een beetje onbeschaamd vind om bij zo’n eerste bezoek uitvoerig foto’s te lopen maken, maar ik had graag laten zien hoe gezellig we daar zaten. We kregen een heerlijke maaltijd voorgeschoteld en hadden goede gesprekken over heden en verleden. We kennen elkaar ongeveer vijftien jaar, dan is het extra leuk verhalen te delen over de tijden daarvoor. Dan berg je de camera weg en geniet je gewoon met z’n vieren van de raakvlakken die je opnieuw ontdekt. Zij zijn tijdens een rondreis door Europa twee keer bij ons in Italië langs geweest. Hier is dus sprake van goede buren én verre vrienden.