Flipje in Vlaardingen

Bewaren is niet alleen terugkijken, het is ook vooruitzien. Op het moment dat de dingen nog vanzelfsprekend zijn is het moeilijk ze op waarde te schatten. Later, als de tijden veranderd zijn, worden alledaagse voorwerpen bijzondere bronnen van informatie. Dankzij het historisch besef van Jan Anderson is een schat aan materiaal bewaard gebleven die voor jong en oud te zien en te beleven is. Deze tekst staat op de site van het Streekmuseum Jan Anderson. Wij waren daar afgelopen zaterdag samen met vrienden en onze reacties waren eensluidend: ‘dat hadden wij vroeger ook’ of zelfs: ‘ík weet nog hoe het rook’.

Er zijn plannen om na de dood van de rasverzamelaar Jan Anderson (nu 85 jaar) het museum als een soort tijdcapsule te sluiten en pas na vijftig jaar weer te openen. Daar schijnen nogal wat bezwaren tegen te zijn dus of dat doorgaat is maar de vraag. In elk geval keken wij verwonderd rond in deze privéverzameling. Delen uit de collectie worden vaak uitgeleend aan filmproducers en tv-makers. Als er érgens historische attributen te vinden zijn, ook uit de Tweede Wereldoorlog, dan is het wel hier of in de verzamelloods van Anderson. Dit kleine museum is elke zaterdag en de eerste zondag van de maand gratis te bezoeken. Dus ben je in de buurt van Vlaardingen dan zou ik zeker een kijkje gaan nemen.

De eerste keer

foto van het www

Zaten we toch zomaar gisteravond in het theater. Wat een feest ! 7 maart 2020 zagen we voor het laatst een voorstelling (klik), toen in Delft. Nu waren we met vrienden in de Naald in Naaldwijk bij Diederik van Vleuten. Wat een begenadigd verhalenverteller en pianist is die man. De voorstelling vertelde het levensverhaal van zijn moeder en zijn relatie met haar. ‘Erkenning’ was uiteindelijk het sleutelwoord waar het allemaal om draaide. Het laat zich hier niet nader uitleggen maar écht, ik kan iedereen aanraden hem te gaan zien. Na het slotapplaus hield hij nog een vlammend betoog om toch vooral de theaters weer te bezoeken. Ons beviel deze eerste keer na lange tijd weer heel goed, gaan we zeker vaker doen.

Door naar Apeldoorn

Gisteravond een neef en zijn vrouw in Enschede ontmoet en gezamenlijk gegeten. Vorig jaar waren zij in de buurt van Gubbio en stuurden een appje met de vraag: bakkie doen? Wij waren op dat moment in NL dus die ontmoeting kon helaas toen niet doorgaan. Als alles meezit komen ze het komende seizoen wél langs bij ons op de berg. En dan voor iets meer dan een Haags kopje koffie.

We sliepen in een hotel in Enschede en reden vanmorgen naar Apeldoorn waar vrienden wonen. Ja, ja, we maakten er een toertje van gister en vandaag. Na de koffie aan de wandel in een wijk die De Parken heet. Een naam die klopt! Wat een mooie omgeving met fraaie huizen. De witte villa heet Huis in de zon, ook al zo treffend. Enfin, we slenterden wat en genoten van de omgeving. Tenslotte aten we er een verlate lunch of een vroeg diner, dat ligt er maar aan hoe je het bekijkt. Heerlijk was het zeker. Na al die verwennerij koersten we naar Delft.

Deze vrienden zullen in ons huis in Italië verblijven als wij er niet zijn. Zij kennen het huis en de omgeving en ze kunnen daar rustig een week vakantie vieren zonder dat wij er bij zijn. Mooi geregeld.

Gewoon iets moois

foto Fleur

Onze dochter stond in haar tuin oliebollen te bakken en bracht een schaaltje naar haar hoogbejaarde buren. Van de buurvrouw kreeg ze toen als dank zelfgemaakte spekkoek. Nu het fotothema Gewoon Iets Moois is, vind ik dat wel een goede insteek. Mooi als buren zoiets voor elkaar doen en eigenlijk heel gewoon. Dat sluit ook aan bij de dag van vandaag waarin twee vrienden in totaal zes uur in de trein zaten om hier drie uur te kunnen zijn. Gewoon iets moois, die vriendschap die via het bloggen is ontstaan.

Juliët maakte een foto van de sinterklaassurprise die ze erg mooi vindt en waar ze nog steeds mee speelt; een pizza-oven. Dat ze beter niet tegen het licht in kan fotograferen gaat ze vast ook nog leren. Lucas vindt het uitzicht vanuit zijn kamer Gewoon mooi. En daar heeft ie gelijk in.

Isabel tenslotte vind haar Playmobiel nog steeds gewoon mooi en is met haar mobieltje helemaal de scène ingekropen.

Met een boeket aan de sjouw

Van de vrienden die zaterdag kwamen eten, kregen we een fantastische bos bloemen in kerstsfeer. Ik zette het even apart zodat ik zondag op mijn gemak kon schikken waarna ik het boeket voor een spiegel zette. Dubbel kijkplezier dus. Maar het kwam toch niet zo mooi tot zijn recht. Kennen jullie dat? Dat je eindeloos bezig blijft totdat het helemaal naar je zin is. Het stond te hoog, waardoor je in de glazen vaas eigenlijk meer tegen de stelen aankeek dan dat je de grote dubbele amaryllis bloemen zag. Ik zocht een andere grote vaas uit, het boeket kreeg een vrije plaats en ik ben er nu nog gelukkiger mee.

Tussen de meeuwen

Terwijl ik bezig was een etentje voor te bereiden omdat er vanavond vrienden komen, hoorde ik tamelijk dichtbij loeiende sirenes gaan. Dus ik ging ik maar eens kijken. Tja, een beetje sensatiezucht is mij niet vreemd. Er vloog ook een traumahelicopter voorbij. Mijn mobiel binnen handbereik, het raam open gegooid en foto’s gemaakt.

(klik op de foto voor een vergroting)

Ik zag hem een landing proberen te maken, snel weer opstijgen om uiteindelijk toch te landen tussen de boomtoppen direct links naast het hoge flatgebouw. Ik denk dat dit op het GGZ terrein is. Het vertrek heb ik niet meer gevolgd, want andere bezigheden. Mijn dag verloopt verder in gezelligheid, lekker eten en fijne vrienden. In groot contrast met mensen hier dichtbij van wie het leven op zijn minst ontregeld zal zijn. Wat een naar idee. Ik hoop van harte dat het goed af loopt voor het slachtoffer.

Een leuk stel

Wij namen in oktober de wijn en olijfolie van onze Nederlandse wijnvrienden mee vanuit Italië. Gisteren kwamen ze die ophalen. Dat gaat altijd gepaard met koffie drinken, wijn proeven en lekker eten. En niet te vergeten het uitwisselen van cadeautjes. Het rechter blikje paprikapoeder namen ze voor ons mee uit Mallorca. Samen met een eerder gekregen blikje uit Spanje, dat ik van een andere vriendin had gekregen, vormt het een leuk en smakelijk stel.

Voor onze pranzo schoven we naar binnen bij Il Tartufo in Delft waar we een driegangen menu voorgeschoteld kregen; de antipasto en de dolce laat ik hier zien. Het werd opgediend op grote schalen en we deelden het met vier, hoor! We voelden ons weer helemaal thuis in ons gezamenlijke tweede vaderland. Van onze vrienden kregen we ook nog dit prachtige mandarijnenboompje, dat waarschijnlijk een plaatsje krijgt op ons Italiaanse erf. Met elkaar proostten we op de vriendschap en op het goede leven; we hadden een heerlijke dag. En die vrienden van ons vormen samen ook nog eens een heel leuk stel.

Saaaaai

Van dat echte novemberweer. Grijs en kil. Een dag zonder afspraken maar genoeg te doen. We koersen af 5 december en ik heb nog een surprise te maken, het idee daarover vormt zich langzaam. Ik raak geïnspireerd door een woontijdschrift, verander het een en ander in de woonkamer maar ben er niet tevreden over en draai de heleboel weer terug. Ik maak een afspraak voor de tandarts. Van een restje broccoli maak ik soep. Het huis ruikt ernaar en dat is geen lekkere geur. Als ik de boodschappen heb afgerekend bij de supermarkt kom ik tot de ontdekking dat ik één ding vergeten ben en moet dus terug de winkel in. Er werd vorige week een pracht boeket bij ons bezorgd. Iemand in mijn omgeving blijkt gelukkig toch geen Corona te hebben, ik app een jarige vriendin en maak een afspraak met andere vrienden voor een etentje hier thuis. Zo bezien is deze dag heus zo saai nog niet.

Oogsten met hindernissen

De vendemmia (druivenoogst) in de wijngaard van onze vrienden stond voor vandaag gepland. Gisteren was er hevige regenval en bij hen, op een half uurtje hier vandaan, leverde dat zelfs een urenlange stroomstoring op. Maar vanmorgen stonden alle seinen weer op groen. Zelf bleef ik thuis om de lunch voor te bereiden, A3 en onze vriendin gingen plukken. Jammer genoeg is de oogst dit jaar maar een kwart van wat het kan zijn. Slecht weer in het voorjaar en zwijnenvraat vorige week reduceerden het aantal beschikbare trossen behoorlijk.

Maar goed, het is wat het is, zeggen we dan maar. De oogst werd naar ons gebracht, de druiven werden ontsteeld waarna de wijnboer zijn laboratorium opende en in afzondering aan de slag ging. Er moet dan veel gerekend, gewogen en gemeten worden.

Waarna het tijd werd voor de pranzo. Onze vrienden hadden voor een heerlijk voor-en nagerecht gezorgd, ik maakte een enorme lasagnaschotel en een frisse salade. Dat staat dan allemaal weer niet op de foto. Ik dribbelde heen en weer tussen keuken en tuin en zoals altijd vergeet ik dan de juiste foto’s te maken. De eerste oogst is binnen, de witte wijn staat te borrelen, we kunnen tevreden zijn.

Vriendschap bij de Snor

Op het terrein van het restaurant Da Baffone (vertaling: bij de Snor) had men de Lock Down gebruikt om een klein maar fraai kapelletje te bouwen. Heel aandoenlijk met wat oude kerkbanken en (zelf beklede?) stoelen. Terwijl ik de buitenkant op de foto wilde zetten, reden twee auto’s het terrein op van de vrienden met wie we een pranzo-afspraak hadden. Tja, dan komt er in mijn geval van fotograferen echt niks meer terecht.

Het was lang geleden, té lang geleden, dat we elkaar in deze samenstelling ontmoetten. We deelden gerechten, verhalen en onze liefde voor Italië. We delen een bijzondere vriendschap met serieuze gesprekken en lachsalvo’s en konden bijna niet wegkomen. Toen men de lichten in de keuken uit deed en een deel van de vloer ging dweilen, begrepen we dat het tijd werd om afscheid te nemen.