Museumstadje

Toen we neerstreken in Mugnano om de muurschilderingen te bekijken begonnen we met een koffietje op een terras. Dit was het uitzicht. Ik hou wel van verval. We rekenden €2,30 af voor een espresso en een cappuccino. De barman gaf een me een boekje met de route voorzien van tekst en uitleg in het Italiaans en het Engels. Het is gratis, zei hij erbij.

In 1983 werden op initiatief van de lokale kunstenaar Benito Biselli de eerste muurschilderingen aangebracht om zijn dorp op deze manier nieuw leven in te blazen. Inmiddels zijn er 49 te bewonderen. Vaak hoog aan de muren in de smalle steegjes van dit plaatsje met nog geen duizend inwoners.

Reflectie in de tuin, heet deze voorstellig. Het sprak me direct aan. Daar boven zien we de graanopstand die in Mugnano woedde tijdens de eerste Wereld Oorlog en in tegels de skyline van het stadje in de 16e eeuw. De dansers hier onder stralen kracht en vitaliteit uit. Er onder staat nog een witte fiets, waarvan we er meerdere zijn tegen gekomen gedurende onze kleine wandeling. Daarover ben ik geen informatie tegen gekomen maar hoop er nog op terug te komen.

In feite loop je door een museum waar achter de muren gewoon mensen wonen. Dat we hier nooit eerder van geweten hebben, verbaast ons in hoge mate. Met dank aan onze vrienden voor deze tip.

Een vroege pluk

Gisteren heeft de wijnboer de studio waarin onze gasten verbleven, weer omgebouwd naar Cantina. De witte druiven van onze vrienden moesten nodig worden geplukt voordat de reetjes (caprioli in het Italiaans – een dartele naam, je ziet ze springen) alles hadden opgevroten. De ontsteelmachine, de pers, de grote vaten; alles is weer in gereedheid gebracht voor het leukste seizoenwerk dat we hier kennen. Een gemiddelde oogst leverde bij onze vrienden toch al snel tweehonderd kilo op. Vanwege de caprioli dit jaar helaas maar ongeveer zestig. Het is de wijnboer er dus alles aan gelegen om daar een mooie wijn van te maken.

Snelle afspraak

De dinsdag vullen we vaak met een bezoek aan de weekmarkt in Gubbio. Vandaag hadden we er bovendien nog een korte koffie afspraak met vrienden die eind deze week al weer naar NL terug gaan. De intentie om even met elkaar te gaan eten, kwam te vervallen wegens andere afspraken van beide partijen.

Enfin, het was aangenaam elkaar weer even te zien en we zijn weer bijgepraat. Italianen doen dat vaak staande op straat, kijk maar eens naar dit ontspannen groepje. Wij Nederlanders leven veel meer met een agenda, stelden we gezamenlijk vast.

De man die de kleine draaimolen beheert, had niets te doen. Het ding draaide wel en alle feestverlichting en bijbehorend muziekje waren aan. Eigenlijk zien we er zelden kinderen gebruik van maken. En misschien denken wij ook wel typisch Nederlands, dat we vinden dat alles altijd maar efficiënt moet gaan. We hebben het dolce far niente nog niet helemaal onder de knie. Gaan we de komende weken weer aan ‘werken’.

Bij nadere inspectie

In alle stadia van rijpheid bieden de vijgen zich aan. Daar gaan we de komende tijd lekker van snoepen of nog tot chutney en jam verwerken. Aan de consumptiedruiven van de pergola hoef ik niets te doen, de opbrengst is klein dit jaar en veel is verdroogd. Die paar trossen krijgen we zelf wel op.

Aardbeien, vooral die restplantjes die we in potten hadden gezet, hebben onze afwezigheid prima overleefd want ze stonden onder een waterdruppelaar. Drie geraniums daarentegen zijn dood gegaan. Niet vanwege de droogte maar ze zijn verzopen. Stonden in hun terracotta potten in grote plastic tuinemmers met een klein laagje water erin, toen wij vertrokken. De plensbuien van de laatste week hebben ze niet kunnen verwerken. Jammer dan. Een hanggeranium en de munt staan nu weer gezellig bij elkaar een vrolijk hoekje te vormen. De munt maakte zelfs uitlopers door het riet heen.

Ach ja, de eerste dagen na terugkeer lopen we alles weer na. De berichten uit de wijngaard stemmen hoopvol, bij onze vrienden helaas niet. Over hoe dat allemaal verder gaat laat ik verderop in de week wel weten.

Elk kwartaal kunst in de hal

Reis naar het onbekende van Fanny Mazure

Bij het uitzoeken van foto’s ontdekte ik dat de wisseltentoonstelling in onze gemeenschappelijke hal nog niet vertoond is op mijn blog. Maak ik bij deze nog even goed. Dit doek heeft humor en ik ontdek daar telkens weer nieuwe details. Ik meen een half verzopen mannetje te zien nadat zijn tent een fikse regenbui heeft moeten trotseren. Ik denk direct aan twee vrienden, Ton (klik) en Rick die momenteel als pelgrims naar Rome fietsen. Hen wens ik hierbij nogmaals een behouden en betekenisvolle tocht toe.

Mysterious performance van Sergei Kolevatykh

Bij dit werk zijn instrument en bespeler één geworden en ik veronderstel dat het ook zo voelt als musicus. Het spreekt me aan en ik zou het thuis zo ophangen. Maar gezien het prijskaartje doen we dat maar niet (voor € 2269,- is dit werk te koop). Recent is er een schilderij gevallen en beschadigd en vervangen door een ander. Toen we dat de afgelopen week voor het eerst zagen, waren we beiden onder de indruk. Inclusief de erbij behorende verklaring.

De kunstcommissie in ons gebouw bestond uit drie leden. Eén van hen, buurvrouw N. die kunsthistorica was, is twee weken geleden helaas overleden. Zij laat op velerlei gebied en bij velen een grote leegte achter. Dit blog is ter nagedachtenis aan haar.

Zon en regen

Elke dag een plukje, levert uiteindelijk een opgeruimd stukje. Die losliggende steen moet nog even versleept worden naar een andere hoek. Na dit vroege ochtend klusje in de hitte, namen we een douche, trokken nettere kleding aan en gingen naar Gubbio.

Daar was een verjaardag te vieren en praatten we bij met vrienden die net een familiefeestweekend achter de rug hadden in verband met hun gouden bruiloft. Heerlijk om hun verhalen te horen en hun stralende gezichten daarbij te zien. We zaten op het overkapte deel van dit terras in het mooie Middeleeuwse centrum van Gubbio.

Eenmaal weer thuis barstten de verwachte en méér dan welkome regenbuien los. Dit hangende windlicht gebruiken wij als peilglas voor regenwater. Voor driekwart gevuld! Ook de afgelopen nacht waren er buien. Ideaal want het regenwater had telkens even de tijd om opgeslorpt te worden. Nu is het heerlijk afgekoeld tot 25 graden en ga ik onkruid lostrekken, dat lukt namelijk het best na regen.

Eten en drinken

Aardige vrienden namen de moeite aan te haken bij onze zondagochtendwandeling, zodat we elkaar in de korte periode dat we in NL zijn, toch nog even zien en spreken. We zaten na afloop met z’n achten onder de platanen aan het ontbijt. Wat een gezelligheid weer. En dan die natuur in de Delftse Hout. Groen, groener, het groenst. ‘Wat doe jij het liefst?’ vroeg een goede vriend vanmiddag toen we voor de tweede keer op één dag in ander gezelschap aan een goed gevulde tafel zaten. ‘Samen aan tafel zitten met goede vrienden’ kon ik hem zonder enige nadenken antwoorden. Het onderstaande lied, verwoordt perfect wat ik daarbij voel. (Omwille van de privacy heb ik geen foto’s van de gezelligheid geplaatst).

Tafelrede van Erik Brey

Ik loop zo’n krappe veertig jaar nu rond, wat niet zo lang is
‘k Heb hier en daar iets meegemaakt, wat niet van veel belang is
Maar als ik iets mag zeggen, al die jaren overziende
Kom, laat er altijd eten zijn en drinken zijn met vrienden

Ik denk terug aan duizendtallen hapjes, nipjes, slokken
Maar ’t was vooral mijn ziel die daar zo gulzig zat te schrokken
Al die verdiende katers die wij ’s morgens ‘aspirienden’
Kom, laat er altijd eten zijn en drinken zijn met vrienden

In stille uren bang verdriet, geheime wanhoopsdagen
Was een remedie slechts die mijn verzuring kon verjagen
Dat wij zo weer eens met elkaar langdurig ‘haute cuisine-den’
Kom, laat er altijd eten zijn en drinken zijn met vrienden

Het leven drijft ons uit elkaar, dan juist weer tot elkander
Hervinden aan zo’n tafel elkaars lach en waterlander
En als er toch een hemel blijkt (zo ik die al verdiende)
Laat daar dan altijd eten zijn en drinken zijn met vrienden

Lyrics licensed by LyricFind

Vierdaagse

Leuk om in de gelegenheid te zijn twee kleindochters in te halen na de avondvierdaagse. Vier avonden mooi weer en in het totaal twintig kilometer in de beentjes, een mooi en gezond evenement. Alleen die rare gewoonte om de deelnemers vol te hangen met snoepgoed, die begrijp ik niet. Vriendjes en vriendinnen geven het elkaar, klasgenoten, ouders van klasgenoten; het is een grote uitwisseling van bergen snoepgoed. Vanmorgen hebben ze alles uit de verpakkingen gehaald en verdeeld over trommels en bewaarbakken. Deze meiden zijn geen grote snoepers, zelfs de paaseitjes waren nog niet op. Ze denken tot aan hun verjaardagen, beide in september, voldoende voorraad te hebben. De opa’s en oma’s gaven bloemen. Minstens net zo feestelijk!

Smartlappen

Het valt niet altijd mee om een afspraak met elkaar te maken omdat onze aan-en afwezigheidsschema’s niet erg synchroon lopen. Maar vandaag lukte het om met Nederlandse vrienden die we uit Italië kennen, hier aan de pranzo te zitten. Voor mij bracht onze vriendin een paar antieke zakdoekjes en een kanten kleedje mee. Ze weet dat dit bij mij goed terecht komt. Wat ze niet wist, is dat onze gezamenlijke andere Nederlandse vriendin onlangs deze hand geborduurde zakdoek voor me meenam. Ook dat was in schot in de roos.

Smartlappen zijn zakdoeken voor zoete en bittere tranen, een zakdoek met iets extra’s. Dat extra zit in de boodschap die de zakdoek mee krijgt. Bij het zien ervan zul je altijd denken aan het moment, de boodschap of de gever van de zakdoek. 100% katoen. Wassen op 60 graden. Dat staat op de verpakking van dit laatste geschenk maar het geldt natuurlijk voor al deze mooie zakdoeken. Ik hoop dat er in onze vriendschap weinig bittere tranen zullen vloeien. Tot nu toe lukt dat geweldig en beleven we heel wat gezellige uren met elkaar.

Flipje in Vlaardingen

Bewaren is niet alleen terugkijken, het is ook vooruitzien. Op het moment dat de dingen nog vanzelfsprekend zijn is het moeilijk ze op waarde te schatten. Later, als de tijden veranderd zijn, worden alledaagse voorwerpen bijzondere bronnen van informatie. Dankzij het historisch besef van Jan Anderson is een schat aan materiaal bewaard gebleven die voor jong en oud te zien en te beleven is. Deze tekst staat op de site van het Streekmuseum Jan Anderson. Wij waren daar afgelopen zaterdag samen met vrienden en onze reacties waren eensluidend: ‘dat hadden wij vroeger ook’ of zelfs: ‘ík weet nog hoe het rook’.

Er zijn plannen om na de dood van de rasverzamelaar Jan Anderson (nu 85 jaar) het museum als een soort tijdcapsule te sluiten en pas na vijftig jaar weer te openen. Daar schijnen nogal wat bezwaren tegen te zijn dus of dat doorgaat is maar de vraag. In elk geval keken wij verwonderd rond in deze privéverzameling. Delen uit de collectie worden vaak uitgeleend aan filmproducers en tv-makers. Als er érgens historische attributen te vinden zijn, ook uit de Tweede Wereldoorlog, dan is het wel hier of in de verzamelloods van Anderson. Dit kleine museum is elke zaterdag en de eerste zondag van de maand gratis te bezoeken. Dus ben je in de buurt van Vlaardingen dan zou ik zeker een kijkje gaan nemen.