Aangenaam verpozen

Toegegeven, ik moest de autoruit krabben vóór ik weg kon rijden vanmorgen. Maar dat deert me niet zolang ik dit zie. Blauwe lucht! Ik ging op weg om koffie te drinken bij een vriendin. In haar lichte flat moest ik zelfs van zitplaats wisselen omdat ik tegen de zon inkeek. Ze woont trouwens in een prachtige Haagse buurt waar ik op de valreep nog even een foto nam.

Eenmaal terug thuis was er nog tijd genoeg voor de bruggenloop. Die was er eerlijk gezegd nogal bij ingeschoten de laatste week. Vanavond vertoeven we in het Westland en praten we bij met twee stel vrienden. Wat passen er veel aangename zaken in één dag.

Advertenties

Geen eetfoto

De lunch, pranzo, is de belangrijkste maaltijd voor de Italianen. Inmiddels is dat ook voor ons een begrip. Vanmiddag waren er vrienden op bezoek die ook bij ons in Caldese vaste gasten zijn; handige Harry en zijn vrouw. Jullie begrijpen het al, het werd een smakelijk Italiaans maal. Jammer genoeg regende het later in de middag, we hadden best nog even quattro passi, een ommetje, willen maken. Dat is goed voor de spijsvertering. En die drie appels aan het hek van ons gebouw? Die hebben met dit hele verhaal niets te maken. Maar zijn vast goed voor de spijsvertering van een stel hongerige vogels.

Verstrijken van tijd

Een fors aantal ijzeren oprijplaten en een berg zand vormen de basis. In samenwerking met de gemeente organiseren buurtbewoners op het Koningsplein een vreugdevuur. We wandelden er vanmiddag langs en zagen leden van de organisatie bijeen staan nadat het grootste deel van de klus geklaard was. Vanavond alleen nog even de fik er in.

Er zijn wat mij betreft wel eens betere jaren geweest om op terug te kijken. De dood van vrienden en het verdriet van stukgelopen relaties in onze omgeving hakten er in. Maar ik richt de blik graag voorwaarts. Zonder verdriet bestaat geen geluk. De fik er in met dat oude jaar. Veel geluk voor iedereen in het nieuwe.

Kerstsfeer

Gisteravond zaten we voor de tweede keer in één week in een kerk. Het contrast met concert vorige week kon niet groter. Een gemengd koor van 160 zangers, meer dan 800 bezoekers in de R.K. Bartholomeuskerk in Poeldijk, een blazerskwintet, solisten, Dutch Pipers, harpiste, het is teveel om op te noemen. Ook nu genoten we weer van het gebodene en zwaaiden op afstand naar vrienden die deel uit maken van de Westlandse Koorvereniging Musica. Het was ijzig koud toen we naar huis reden, sneeuwvlokken vielen er pas toen we weer thuis in Delft waren. Dat leverde vanmorgen dit soort beelden op. De dagen zijn donker maar ik zie overal licht

 

Plezierig

Enigszins troosteloos kun je het weer vandaag wel noemen. Koud is het niet maar miezerig en donker wél. Hoe dan ook, de zondagochtendwandeling zit er allang weer op en de rest van de dag rommel ik in huis.

Met een onverwacht bezoekje van vrienden, sinterklaasgedichten maken en het uitlezen van een boek vult de dag zich met aangename bezigheden. Vanavond de laatste uitzending van Boer Zoekt Vrouw. Ik  hoor tot één van die miljoenen die er met plezier naar kijkt. De week die voor ons ligt, zal druk en goed gevuld zijn. Zo’n kalme zondagse aanloop doet het goed.

Het meisje met de parel

Dat er mensen zijn die bij het zien van Vermeer’s meisje aan mij moeten denken, is erg geestig. Maar nog veel leuker is het als ze vervolgens een geschenk voor me kopen. Dit brillendoekje ontving ik een paar maanden geleden van een lieve vriendin uit Apeldoorn.

‘We hopen niet dat je ze al hebt’, spraken vrienden die gisteravond hier kwamen eten. Uit Lille hadden die leukerds een paar sokken voor me meegenomen. ‘Nog nooit eerder gezien’ zei ik naar waarheid.

Vanmorgen was er post van Sint Nicolaas. S.v.p. dragen op mijn feest, staat er. Dat zal ik zeker doen Sint. Ik bestudeerde het poststempel. Geen Madrid, mogelijk Rotterdam? Moet ik het in de blogwereld zoeken? Nadat ik van verbazing ben bekomen, want hoe toevallig wil je het hebben, dank ik alle gevers hartelijk. Ik ben er oprecht blij verrast mee. En nu ik dan toch al royaal over mijn limiet van honderd woorden blogtekst heen ben, kan ik ook nog wel even mijn schilderijencollectie laten zien.

Arme schapen

Vanmiddag heb ik heerlijk geluncht in een landelijke gelegen restaurant aan de Vliet in Voorschoten. Kwestie van een jaarlijkse afspraak met vrienden uit mijn arbeidzame leven. Terugrijdend over de smalle landweg richting de provinciale weg maakte ik een paar foto’s. Toen ik mijn auto parkeerde bij het weiland, kwamen de schapen aangesneld.

Nieuwsgierig staarden ze me aan. Waarschijnlijk in de veronderstelling dat ik voer bij me had. Anders kan ik hun haast niet verklaren. Met lege handen maar met een gevuld buikje stond ik daar.

Het gemekker klonk verwijtend en met een ‘sorry schapen, bedankt voor het poseren’ stapte ik weer snel mijn warme auto in.