Warme gastvrijheid

In het zuiden van Umbria, ter hoogte van Narni, woont een vriendin van onze gasten. Wij mochten vandaag mee om daar in de grote villa die ze bewoont, een kookworkshop te volgen en het daarna gezamenlijk op te eten. Wat een feest. De gastvrouw had het vuur in de keuken al aan want het is opnieuw een frisse dag hier. Ze zette snel wat eetbaars op tafel.

We begonnen met het maken van de tiramisu, die daarna tot nader order in de koelkast verdween. Ik ben een slechte fotograaf op zulke momenten, want van het heerlijke eindresultaat heb ik geen foto gemaakt.

Het deeg voor de pizzola was al voorbereid en gerezen. Wij hoefden de pizza’s slechts uit te rollen. Ze deed het één keer voor en hup…aan de slag.

De pizza werd in zonnebloemolie geftrituurd en daarna afwisselend belegd met zelfgemaakte tomatensaus, vlees of parmezaan. Machtig maar heerlijk.

Onze vriendin maakte een volgend gerecht van mozzarella overgoten met een voortreffelijke room-truffelsaus. Waarna de gastvrouw kalfslapjes in witte wijn maakte waar we wat sla bij aten. Heb ik veel geleerd? Ja zeker. Maar dat Italianen gastvrij zijn én lekker kunnen koken, dat wist ik al wel. Evengoed ben ik er keer op keer over verbaasd. Wat een verrassende dag.

Herhaling (dag 6)

Vóór ik deze toetjes in de koelkast zette, mochten ze even op de foto. Als we namelijk eenmaal uitgebreid aan de pranzo zitten met vrienden, komt er van fotograferen niets meer terecht. We hielden een soort wijnoverleg, inclusief proeverij en maaltijd . Als gezamenlijke wijnboeren valt er veel uit te wisselen en we doen dat bovendien in grote vriendschap en met veel gezelligheid. Zit er herhaling in deze foto? Ik vind van wel. Ook al omdat andere vrienden, die morgenavond arriveren, precies zo’n nagerecht krijgen als ik vandaag maakte. Sssst. Niet aan hen door vertellen.

foto7daagse #f7d #heelhollandfotografeert #dag6 #herhaling

Mooi binnenwerk

Het regent vandaag de hele dag. Ja hoor, alle mensen in Nederland mogen nu in hun vuistje lachen. Wij hadden nog een binnenklus die vandaag mooi aan bod kon komen. Eén van de eerste dingen die we vrijdag deden, was het bottelen van de witte wijn. Nu nog etiketten ontwerpen, printen, snijden en plakken.

Hier staan de flessen nog in de wacht…

…en hier begint het ergens op te lijken

De helft van de witte oogst van onze vrienden ging naar de wijnboer, de andere helft naar een andere amateur wijnmaker. Het resultaat van die laatste is wat troebel. ‘Kom maar op’, zei mijn wijnboer. ‘Misschien kan ik hem nog wat verbeteren’.

Ook aan onze eigen rode wijn van vorig jaar valt nog wat te sleutelen. Kortom, de cantina is nog volop in gebruik. Vrijdag moet het weer logeerkamer zijn. Een regendag komt ons dus goed van pas. En is bovendien heilzaam voor de wijngaard en de produktie van 2019.

Paastradities

Omdat we graag aan tradities meedoen, kochten we een Colomba, de Italiaanse variant op onze paasstol en uit Nederland kwamen de paaseitjes mee.

Maar de allerbeste traditie is die van de Pranzo. De paaslunch gebruiken we vaak met Nederlandse vrienden hier uit de buurt. Halverwege onze woonplaatsen ligt dit niet al te spectaculair uitziend restaurant.

We noemen het lunch maar het is een zeer uitgebreide warme maaltijd die uit onnoemelijk veel gerechten bestaat die allemaal even smakelijk zijn. Zonder al te veel poespas, in een geweldige sfeer aan onze ‘eigen’ vaste tafel.

Van één tot vijf zaten we aan tafel en pakten de gesprekken op alsof er niet bijna een jaar verstreek sinds onze vorige ontmoeting. We hebben inmiddels een groot gezamenlijk verleden, want zij zijn het die ons zestien jaar geleden wegwijs maakten in het Italiaanse leven. De borden zijn weer leeg maar onze vriendschap is gevuld met nieuwe goede herinneringen.

Onverzadigbaar

We kochten zaterdag een paar geschenken voor onze Italiaanse buren en vrienden. In de museumwinkel van de Nieuwe Kerk lag deze presse papier. Die kon ik niet weerstaan. Ik moet nog even kijken hoe te bevestigen in mijn mini galerie. Maar nu hou ik echt op hoor, riep ik vervolgens. Het mag niet gierend uit de hand lopen met dat Meisje. Toen ging de opa in dit huishouden woensdag met de twee oudste kleinkinderen naar het Mauritshuis in Den Haag. En ja, daar hangt de enige echte en er staat een heerlijk meisje bij.

In de museumwinkel tenslotte werd dit kussen nog even op de foto gezet. En nee, die wil ik niet hebben. Echt niet. Als foto is ie leuk genoeg.

Strand en zee

Zeevissen. Als de hele installatie is opgezet, treedt de rust in. Een dobber is er niet, dat heeft geen nut bij de golfslag. Het komt neer op nauwkeurig de lijn in de gaten houden.  Aan het eind van een lange ochtend worden de hengelaars opgehaald, gaan ze de vangst vergelijken en bier drinken. 

Tja, het strand. Ik had het plan er vanmorgen naar toe te gaan. Het is mistig en een stuk kouder dan gisteren. Dus doe ik iets anders: bak een cake voor vrienden die op de thee komen en met wie we naar de film gaan. Met foto’s van vorig jaar krijg ik toch een béétje strandgevoel.

Tussen vroeger en nu

Vroeger waren we nog onsterfelijk. Die tekst stond op een linnen tas. Ik maakte een praatje met de taseigenaar die me vertelde dat het een uitspraak is van de schrijver, arts en filosoof Bert Keizer. De naam zei me niets en ik ging op zoek. Ik kwam een mooi interview met hem tegen dat je hier kunt nalezen. Het is een zin om lang over na te denken. Inmiddels weet ik dat we niet onsterfelijk zijn maar in mijn onbezorgde jeugd dacht ik van wel. Of eigenlijk dacht ik er nauwelijks over ná. Vorig jaar overleden in onze vriendenkring drie personen. We zijn tegenwoordig ontzettend sterfelijk.