Verheugvermogen

Ja hoor, goed gelezen. Ik kwam dit woord in de krant tegen; het vermogen om je te verheugen. Kinderen kunnen het heel goed. Wij volwassenen hebben er wat minder van. Zeker in deze verwarrende tijd zonder leuke uitstapjes, geen feestjes, geen etentjes met vrienden. Hoewel? Vanavond halen we voor de laatste keer een lunchbox op en eten met een bevriend stel al picknickend in de achtertuin van ons appartementencomplex. Daar verheug ik me enorm op. En als we ons bruggenloopje doen dan eindigen we vlak bij huis met dit stukje dat ik het ‘bos’ noem. Als boomkruinen elkaar raken, krijg ik een bosgevoel. Ja, lach er maar om maar ik ben weinig gewend op dat vlak. Ik verheug me altijd met een bijna kinderlijk genoegen op dit stukje waar de vogels fluiten en de zon gefilterd wordt.

Zuid Afrika

Bij souvenirs denk ik al snel aan koelkastmagneten of parfumflesjes in de vorm van de Eiffeltoren. Niet aan mij besteed. Maar souvenir is natuurlijk een aandenken en daarvan namen we enkele tastbare mee van onze reizen. Deze olifantenkop kregen we van goede vrienden toen we bij hen op bezoek waren in Zuid Afrika waar zij jaren woonden. Zelf koop ik vaak een sjaal als herinnering aan een reis. Makkelijk mee te nemen en voor mij als grootgebruikende koukleum ideaal. De antieke olifantenkop werd in bobbeltjesplastic en deze sjaal gerold en in de koffer meegenomen naar Nederland. Zo horen sjaal en kop bij elkaar en leverde opdracht drie van de foto7daagse deze herinnering op.

Aan de grond

We hadden een breekbaar pakje dat naar vrienden in Amsterdam moest. We leverden het persoonlijk af. Op die manier konden we even een ritje maken en eens wat anders zien dan onze eigen omgeving. Afgezien van bezoeken aan mijn moeder, zijn we al acht weken niet meer bij anderen in huis geweest. Nu dronken we even koffie in het ruime Amsterdamse huis en met de nodige afstand. Het voelt bijna alsof je iets illegaals doet. Ter hoogte van Schiphol is het luchtruim compleet leeg, dat valt direct op. En werkelijk overal geparkeerde vliegtuigen, die ik vanuit de rijdende auto nauwelijks op de foto kreeg maar als tijdsbeeld tóch graag wil laten zien. Mijn blog fungeert ook als een dagboek. De rit was leuk, de koffie heerlijk en die vrienden zijn ons dierbaar dus het was heel aangenaam elkaar weer even te hebben gezien.

Feest

Een feest van herkenning, die bloggersbijeenkomst vandaag. Voor de derde keer kwamen we bij elkaar in Utrecht. We pakten de draad moeiteloos op en kletsten er lustig op los. We verwelkomden één nieuw lid van ons clubje, Sjoerd. En helaas misten we één vriendin die ziek was, namelijk Bertie (klik op de namen en het desbetreffende blog verschijnt). Hierboven zien we van links naar rechts Marthy, Inge en Ton.

Links zit Els, die altijd de locatie regelt en uiterst rechts op de onderste foto Jeanne.

Behalve nuttige blogtips werden er ook cadeautjes uitgewisseld. Ik laat het aan een collega-blogger om daar over schrijven, zo men wil. Onze overeenkomst is dat we graag de positieve zaken in het leven opzoeken en dat maakt ons tot een heerlijk vriendenclubje.

Nederlandse Kolonie

Op de een of andere manier was het niet gelukt de afgelopen zomer met elkaar af te spreken in Italië. Gisteren kwamen drie stellen bij ons op de pranzo want vriendschap dient onderhouden te worden, nietwaar? Allemaal wonen we afwisselend in Nederland en Italië dus dat vormt onze gezamenlijke factor. In de loop der jaren ontstond dit clubje, door mij schertsend de Nederlandse Kolonie genoemd.

We hebben het enorm gezellig met elkaar en delen veel interesses, zoals lezen, de natuur en lekker eten. Er werden cadeautjes meegebracht die allemaal met zorg waren uitgekozen en waarvan ik een deel laat zien. ‘Jij houdt toch zo van kleur en vooral van geel?’ werd er bij gezegd. Maar zelfs zonder geschenken zijn wij blij met deze vriendschap!

Kleur

In deze maand word ik altijd ongeduldig, ben de grauwheid van de wintermaanden zó zat. Twee dagen geleden benoemde ik het ook al. Vandaar dat ik met mijzelf de uitdaging aan ga om in februari zoveel mogelijk kleur in mijn foto’s te stoppen. Van de prachtige bos tulpen die ik onlangs van vrienden kreeg, heb ik tot het uiterste genoten. Ze gingen uiteindelijk voor even in de plastic afvalzak richting groencontainer. Daar verdwenen ze dwarrelend in de gapende muil waar ander compostmateriaal ze geurend opwachtte.

Op zoek naar kleur, misschien is dat zelfs wel mijn levensmotto. Maar vooralsnog in elk geval negenentwintig dagen achter elkaar.

Muzikaal bijspijkeren

Door het schitterende en vandaag zonovergoten Groene Hart reden we naar Beusichem. Bij vrienden die we in Italië hebben leren kennen, werd een muzikale lezing gegeven door Olga Franssen.

Op onnavolgbare manier leert zij haar publiek luisteren. Vandaag behandelde zij Beethoven. Wij, muzikaal totaal niet onderlegd, werden bijgespijkerd over zijn leven en vooral zijn werk. Met de gitaar in de hand laat zij horen hoe hij accenten op noten legde, waarom Beethoven moeilijk te zingen is, hoe hij speelde met thema’s die uiteindelijk verwerkt werden in symfonieën en hoe vernieuwend zijn muziek was in vergelijking met tijdgenoten als Mozart en Hayden. Kortom: zeer leerzaam en interessant. De foto’s maakte ik na ons vroege vertrek in de mooie dorpskern van Beusichem. Waarom we vroeg vertrokken, vertel ik misschien morgen wel.