Het komt wel vaker voor dat dochter Fleur op haar verjaardag hier op vakantie is. We maakten er met z’n zessen een hele gezellige dag van. Vanwege de hitte besloten we tot een koele uitstap naar de Grotten van Frassasi.
De temperatuur was daar maar veertien graden. Behalve daarvan, genoten we ook van dit ongelooflijk mooie natuurverschijnsel. We maakten nog een paar gekke kiekjes van elkaar en sloten het feest af bij het zwembad en nog later met zelf gemaakte pizza’s. Wat een feest.
Nocera Umbra (klik) werd in ’97, net als Assisi, getroffen door een aardbeving. Nu, twintig jaar later, is het oude centrum zo goed als hersteld. We waren er gister namiddag en zagen eindelijk tekenen van bewoning in het eerder ontvolkte centrum.
De bovenste foto, die ik van het internet haalde, geeft een goede indruk van hoe fraai dit Middeleeuwse stadje is gelegen. Jaren lang was het een soort spookstad waar we met enige regelmaat een kijkje namen om de vorderingen van het herstel te volgen. Voor het eerst konden we tevreden vaststellen dat er weer leven in de stad is. Dat het weer méér is dan een zielloos filmdecor. Al hangt de geur van de wederopbouw er nog steeds. De geur van nat cement.
Aan een eigen tafeltje mogen lunchen hoort voor de hier logerende meisjes elk jaar tot de topattracties. Ze spelen restaurantje en voeren een gesprek in hun eigen taal, die voor Engels door moet gaan. Ze kunnen helemaal opgaan in hun fantasiewereld en hebben daar maar weinig bij nodig. Ik kan er uren naar kijken, echt waar. Van een oma die rond sluipt met een camera kijken zij in elk geval niet op.
En als Juliet dan toch in de gaten heeft dat ik haar fotografeer, maakt ze even een lief gebaar naar me. Zo gek is het dus niet dat mijn blogs deze dagen vooral over de kleinkinderen gaan.
Op de dag van aankomst van onze kinderen met hun gezinnen maakte ik tot twee maal toe een lasagnaschotel. Dat is goed voor te bereiden en vooral lekker Italiaans. En terwijl ik wil beginnen met het hak- en snijwerk valt me op wat een aardige compositie daar voor me ligt. Dus pak ik ook de camera erbij.
Voor ik er erg in heb, ben ik meer met fotografie bezig dan met kokkerellen. Maar goed, uiteindelijk komt er een heerlijke lasagnaschotel uit de oven die ik vervolgens vergeet ik op de foto te zetten. Want ja, dán is het tijd voor omhelzingen, gezelligheid en de maaltijd.
Ze zijn inmiddels weer thuis na anderhalve week vakantie in Italië. En natuurlijk brachten ze wat dagen bij ons door. Kleinzoon Lucas had samen met zijn vader Vincent gekookt en komt als een volleerde ober ons bedienen. Eva heeft nog wel eens moeite met lang stil zitten en doet tussendoor een radslag op het gras of knijpt zichzelf even in de oren ‘daar word ik rustig van’.
Schoondochter Liesbeth en wij hoefden alleen maar aan te schuiven en te genieten van een goede maaltijd. Zie hier een korte terugblik op een week vakantieplezier met het gezin van onze zoon.
Met de komst van de kleinkinderen in Caldese verschijnen er ook altijd andere attributen. De pop woont hier en wordt door ons jaarlijks opgediept en daarna door Juliët liefdevol verzorgd. Of nonchalant geparkeerd in de keuken. Op de tuintafel staat een kleine boodschappenmand gevuld met zojuist geraapte denappels. Daar lag vorige week een kinderzonnebril en een nóg kleine poppenversie toen de andere kleindochter hier logeerde. En dit onderste briefje kreeg ik van Isabel. ‘O kind, wat mooi met echte edelstenen’ riep ik verrukt.
‘Het zijn gewoon plakharten hoor’ was haar nuchtere antwoord. Maar voor mij is dit alles van onschatbare waarde.
Een toepasselijker cadeautje hadden ze niet kunnen bedenken. Uit Nederland kwam een zwemmatras in de vorm van een pizzapunt mee. De twee kleindochters passen er samen op. Maar het kan natuurlijk ook dat de jongste breeduit gaat liggen en dat haar zusje de motor van de pizzaboot is.
Terwijl er gisteren en vandaag nogal wat onweersbuien vielen, is het tussen de buien tóch nog zwemweer. Goed geregeld hoor. Wijngaard en tuin snakten naar een flinke plens, het huis koelde prettig af na vier weken hitte en vanaf morgen gaan de temperaturen weer met een vaart omhoog. Dan gaan we gewoon weer door met ons buitenleven en rollen er voortdurend vrolijke vakantiekiekjes over het scherm.
Vanwege een gastenwissel lijken we vandaag net twee mieren. Ik zou het van bovenaf gefilmd willen zien en dan in versneld tempo afgedraaid. De was droogt waar je bij staat. Niet dát we er bij gaan staan, hoor. Tussen de wassen door, doen we boodschappen, halen onkruid weg en bereiden alvast het eten voor. Als straks luid toeterend een auto ons terrein oprijdt, zijn we er weer helemaal klaar voor. Dan zijn onze bezwete ruggen weer schoongespoeld, ligt het kinderspeelgoed klaar en doen we zoveel mogelijk mee met de vakantievierders.
Elk jaar raak ik weer in vervoering bij velden vol met zonnebloemen. En ook al liet ik ze afgelopen week al zien in een vaas, niets kan op tegen een akker waar ze in het gelid staan met die vrolijke koppies. Het was heet en uitgestorven op het weggetje waar ze links hoog en rechts wat lager zijn geplant. Nou ja…vrijwel uitgestorven.
Maar het beoogde effect komt op een foto niet over. Jullie moeten het toch maar doen met mijn vaststelling dat je ter plaatse het meest geniet. 
Sinds vorig jaar komt S. op zaterdagochtend de wijnboer helpen bij allerhande karweitjes. De jeugdwerkeloosheid in Italië is ongekend hoog, men spreekt van meer dan veertig procent. S. had een advertentie gezet in het plaatselijke sufferdje. Hij wil honden uitlaten, timmeren, schilderen en tuinwerk doen. Voor ons is hij een gouden greep. De man is jong, sterk en pakt alles aan. Hier is hij bezig van oude pallets de derde en laatste compostbak in de wijngaard te maken. In augustus sluit de fabriek waar hij af en aan werkt, hij krijgt alleen kortdurende contracten. Het is de vraag of hij er na de vakantie weer wordt aangenomen.
Wonen in Caldese (Italië) 