Stoelen sleuren

Over het weer horen jullie me niet. Dat is meestal een goed teken want niets te zeuren. De temperatuur schommelt tussen de 25 en 27 graden. We beginnen de dag zongericht, onderwijl luisterend naar de vogels die ons dagelijks op een concert trakteren. We ontbijten en drinken een cappu terwijl we eerste rang op de twee groene stoeltjes zitten. 

Aan het eind van de dag drinken we thee, lezen de mails en het nieuws en doen een bewateringsrondje langs potplanten en in moestuin.  Als er gasten zijn, zoals ook vandaag, zetten we de stoeltjes bij de bank op het voorterras. Daar zitten we na de pranzo oergezellig in de schaduw verder met elkaar te keuvelen. De gasten zijn nu weer weg en wij maken de werkplannen voor morgen. Zittend op de bank. Dat levert het mooiste uitzicht.

Aanwaaigasten

Naast gasten die hier logeerden, zijn er de laatste week ook aanwaaiers geweest. Vrienden en kennissen die in de buurt verblijven nemen de moeite om ons in het huis op de berg ze bezoeken. Een hoop gezelligheid dus. Na de pranzo volgt dan bijna traditioneel een bezichtiging van de wijngaard. De wijnboer stapt tevreden rond en legt uit. Hij plukt een eventueel rupsje weg en met spiedende ogen inspecteert hij elk trosje . Zijn zorg na de nachtvorst lijkt te zijn verdwenen.

De wijn van 2016 ontwikkelt zich mooi en onze wijnbouw begint er behoorlijk serieus uit te zien. Tot zover de tussenstand.

Kattige dames

Dit schilderij van Leonardo Da Vinci hangt in Krakau en ik ken het alleen van afbeeldingen. De afgebeelde Cecilia Gallerani is de zestienjarige minnares van Ludovico Sforza en is beroemd geworden als de Dame met de hermelijn. Maar daar gaat het mij hier eigenlijk niet om. Kijk eens hoe ik haar onlangs gezusterlijk en verpuzzeld aantrof.

Het Meisje met de parel ben ik, vooral in Delft, al vaker vermomd tegengekomen. Kijk maar eens hier. Dat vind ik wel amusant. En onlangs zag ik haar bij blogmaatje Bertie in een moderne variant voorbijkomen. Geniaal. Maar je kunt overdrijven met kunstgrappen, vind ik. Of  zijn er kattenliefhebbers die hier vrolijk van worden?

Amadeus

Bij dit kleine in onbruik zijnde kerkje stopten we gisteravond even om vuilnis te lozen. In de daarvoor bestemde bakken hoor, begrijp me niet verkeerd. We waren op weg naar een concert dat aan de vooravond van de kruisboogschietwedstrijd, de Palio, werd gehouden. Het Amadeus Koor en Orkest trad op en ik had me er, gezien de naam en de geraadpleegde site, nogal wat van voorgesteld. Na een inleiding van vier sprekers (!) waar wij natuurlijk weer eens niets van verstonden, begon het en het geheel werd verluchtigd met filmbeelden van Oorlogsfilms en Pauskroningen.

Een beetje gedesillusioneerd en met een houten kont en pijnlijke rug van de ongemakkelijke banken, verlieten we de kerk. Een aparte ervaring rijker. Over de Palio blogde ik al vaker, lees hier en hier. Dat feest laten we vandaag aan ons voorbij gaan en verpozen ons in de tuin met een boek.

Bloeien, snoeien en zoomen

Toen ik gisteren de roodstaart liet zien, was ie omgeven door brem. Vandaag zoom ik uit. Als je héél goed kijkt zie je rechts van het midden de waslijnpaal met het nestkastje. De heuvel achter ons huis is nu één wolk van bloeiende en geurende brem. Toch zullen we na de bloei grondig gaan snoeien want brem heeft de neiging om aan de onderkant te verhouten en alleen in de top bloemen te geven.

Dat kortwieken doen we bij de helft van de struiken want bij drastische snoei geeft ie het jaar erop geen bloemen. Dat is goed de zien aan de brem die links boven de bank uitsteekt.

Kijk, zó hebben we het graag.

Een eigen huis

De illegale huurders die bij onze voordeur probeerden te nestelen, zijn uitgeweken naar het nestkastje dat we voor de sier aan de waslijnpaal hadden gespijkerd. De gekraagde roodstaart wordt nogal eens ‘uitverkoren’ als adoptie-ouder voor een koekoeksjong. De koekoek mikt dan alle eieren uit het nest en legt zijn enige ei erin. We denken dat de roodstaart misschien daarom voor dit raar geplaatste en slecht toegankelijke nest heeft gekozen. Uit alle vliegbewegingen zou je kunnen afleiden dat er inmiddels jongen inzitten. Maar bij een voorzichtige blik in de opening zag ik niet veel anders dan takjes. We wachten het af.

Lekker

Hij doet het zo lekker, die Phlomis. En sinds een paar dagen krijgt ie ook volop bezoek. Logisch want er valt wat te halen nu de bloemen open zijn.

Vrienden hier in Italië schepten een paar jaar geleden wat kluiten uit hun eigen Phlomis-paradijs en gaven die aan ons. Met de waarschuwing dat ie in toom gehouden moet worden.  Zelf splitsten we deze leukerd al een keer en gaan dat binnenkort weer doen. Hij heeft het hier gewoon naar zijn zin. Net als wij.  En net als die hommels.

Foute kop

Terwijl wij gisteren met z’n viertjes een laatste uitbundige dag doorbrachten, werden de meesten van jullie geconfronteerd met de verschrikkelijke beelden van de aanslag in Manchester. Met terugwerkende kracht vind ik de kop boven mijn blog van gisteren weinig smaakvol.  Dat spijt me.

De klaproos groeide in Groot Brittannië uit als symbool voor oorlogsslachtoffers. Maar staat ook voor kracht en schoonheid die kan groeien na complete verwoesting.

Laten we alsjeblieft in kracht en schoonheid blijven geloven.

Dolle dinsdag

De mannen zaten al aan de koffie toen wij nog kraam na kraam uitkamden. Onze vriendin werd erg vrolijk van de markt en kon de verleiding niet weerstaan… Dat was alvast een welbestede ochtend. Wie in Gubbio is, hoort eigenlijk wel een bezoek te brengen aan de Basiliek van Sint Ubaldo, dus dat stond vervolgens op ons programma. De Ceri (kandelaars) staan weer op hun vaste plaats en pas dan zie je hoe groot ze zijn.

In het ernaast gelegen Parco Rocca zaten we, tot een regenbui ons verdreef, te picknicken. Zoals overal in Italië is een restaurantje nooit ver, dus daar konden we schuilen en bestelden er koffie. Toen het weer droog was na een kwartier, aten we alsnog het op de markt gekochte nagerecht op.

In een hoosbui reden we terug naar huis om daar vast te stellen dat er op onze berg nog geen druppel was gevallen.

Lago di Trasimeno

Het Trasimenomeer is de plaats waar onze liefde voor Italië begon, reden waarom we er graag naar terugkeren. Met onze vrienden maakten we er een dagtochtje naar toe.

Ja, ik kan natuurlijk uitvoerig beschrijven welke plaatsen we bezochten, waar we een pizza aten en waar een ijsje. Maar wat heeft een ander er aan? Ik zou zeggen kijk mee en zie hoe mooi het hier is. Of beter nog komt allen naar Umbria.