Waarom schrijft een mens?

Beter nog: waarom schrijft dit mens? Ik begon het me af te vragen na de laatste reactie op mijn blog van gisteren. Bijzonder is ook dat de één het inspirerend noemt als ik begin op te ruimen en een ander me van barbarij beticht en me naar het Meertensinstituut verwijst. Ik begon gisteren met voorlezen van een reis door Zuid Afrika in 1997. Als we aan die reis terugdenken komen bepaalde beelden bovendrijven. Het was leuk deze terug te lezen. Er waren ook beschrijvingen die ons niet veel meer zeiden en geen duidelijke herinnering meer opriepen. Conclusie: wat we in ons hart en geheugen meedragen van die reis hoeven we niet van papier te lezen. Ik schreef tijdens zo’n reis toch ook vooral om de vele indrukken te ordenen en later bij de foto’s de juiste volgorde te kunnen nalezen.

Onze familiereizen naar Australië zijn ingebonden en de weerslag ervan ligt hier rechts onder. Sinds ik digitale foto’s in albums verwerk, vaak van onze familiereünie ergens ter wereld, verwerk ik het reisverslag ervan en dat plak ik achterin het album. Misschien vinden kinderen en kleinkinderen dat ooit nog eens aardig om te lezen. Het dagboekschriftje van de familiereünie in Thailand 2014 links op de foto ligt samen met de reisbescheiden klaar om nog verwerkt te worden! Dat ga ik alsnog doen, net zoals een album maken van onze familiebijeenkomst in Nederland, drie jaar geleden! Maar aantekeningen van losse vakanties die alleen voor ons zelf aardige herinneringen oproepen, gaan na lezing echt weg. Waarom zou ik alles bewaren? In kratten laten verstoffen en het onze kinderen later weg laten gooien? Die kennen onze verhalen wel en hebben aan onze inboedel al werk genoeg. Over dertig jaar.

Mijn allersnelste verfklus

Onze keukenmuur heeft het afgelopen jaar vochtschade opgelopen. Het stucwerk op de muren is al in juli hersteld. De schimmelplekken rechts in de servieskast zaten er tot mijn afschuw nog steeds. Door het vele tuinwerk en vooral ook het mooie weer, had ik dit klusje laten liggen. Maar vóór ons vertrek zou ik de binnenkant van deze kast zacht groen gaan schilderen want ja, die schimmelplekken hadden blijvende schade veroorzaakt. Maandag was het zover. De hele mik eruit. Dat ziet er dan zó uit.

Toen begon ik die schimmelplekken af te schuren en schoon te soppen. Goh, niet erg veel meer van te zien. Onbeschilderd hout is natuurlijk veel praktischer omdat de kans op beschadigde verf uitblijft. Dus zocht ik het serviesgoed uit, gooide hier en daar wat weg waarvan een scherf was afgespat en ruimde de boel weer in. Poppetje gezien, kasje dicht.

Het blik met de mooie zachtgroene verf staat op een opvallend plekje in de keuken. Mijn eerste binnenklus volgend jaar wordt het schilderen van de eettafel. Dat staat al twee seizoenen in de planning.

Zondagse visite

Vandaag waren mijn nicht en haar man hier op bezoek. Net als wij wonen ze periodes in Italië en in hun geval ook in Zwitserland. Vrijwel elk jaar lukt het ons een afspraak met elkaar te maken (en ik schrijf er ook telkens een blog over). Zo’n dag met anderen om ons heen is een aangename afwisseling in ons tweezaam leven hier. De familieband is voelbaar, de interesses zijn gelijk en de gesprekken goed. Natuurlijk maakte ik een uitgebreide zondagse pranzo. Mijn nicht nam heerlijke zelf gebakken broodjes mee die onder meer gemaakt waren met druivenmost, een specialiteit uit Le Marche. Ze gaf ons zelfgemaakte lavendeltinctuur en als klap op de vuurpijl bloemen uit eigen tuin. En een bos bloemen die krijg ik hier zelden. Heel blij mee dus en ik kon haar alleen maar een elleboogje geven als bedankje.

Lekkere druif

De pergola hing vol! Dus gingen we aan de slag met schaar, emmers, flessen en ontsapper. Terwijl ik zo de oogst aan het verwerken was voelde ik me een echte Clarien van Moeskers Moestuin. Vorig jaar schafte ik via Marktplaats deze ontsapper aan, nu pas gebruikte ik hem voor het eerst. Nog even een instructiefilmpje op internet opgezocht en daar ging ik.

In de onderste container hou je water aan de kook, in de bovenste gaat het fruit en door de stoom ontsappen de druiven, je doet het kraantje open en vullen maar die flessen.

Het klinkt lekker simpel. Maar ik knipte toch maar het meeste hout weg. Je morst zo hier en daar wat, je moet de flessen steriliseren en de pulp kan op de compost. Ik was er zomaar een hele middag mee bezig. Gelukkig hielp de wijnboer me een handje met het tilwerk. En nu staan er zes flessen elk gevuld met anderhalve liter puur druivensap, zonder alcohol. De serieuze wijnoogst staat nog voor de deur. De druif in de hoofdrol gisteren en vandaag.

De meeste mensen deugen

Tijdens onze lange autoritten van en naar Italië luisteren we graag naar een gesproken boek. Vorige week was dat het boek ‘De meeste mensen deugen’ van Rutger Bregman. Op de site van de Correspondent las ik: ‘In dit boek verweeft Rutger Bregman de jongste inzichten uit de psychologie, de economie, de biologie en de archeologie. Hij neemt ons mee op een reis door de geschiedenis en geeft nieuwe antwoorden op oude vragen. Waarom veroverde juist onze soort de aarde? Hoe verklaren we onze grootste misdaden? En zijn we diep vanbinnen geneigd tot het goede of het kwade? ‘Beatrice de Graaf zegt: ‘Cynici en zwartkijkers kunnen inpakken. Een heerlijk boek voor iedereen die echt realistisch wil zijn.’ Wij waren allebei onder de indruk van Rutger, die het zelf voorleest en we gaan de papieren versie aanschaffen om in tijden van doemdenken nog eens te raadplegen. Ik kan dit boek van harte aanbevelen. En die rozen? Die hebben met het boek niets te maken maar zijn het gevolg van onze drastische snoei.

Lavendel

halverwege het snoeiproces

Gelijktijdig met Marthy was ik lavendel aan het snoeien. Zo gaat dat met ons en met de seizoenen. Nou zal ik hier eens een bekentenis doen: ik lijd aan snoei-angst. Op de een of andere manier vind ik het altijd zonde om de schaar rigoureus in planten te zetten. Wat onverstandig is, want snoeien is groeien. Ik wéét het wel maar ben er niet goed in. Terwijl ik een moeder heb met groene vingers en een intuïtief gevoel voor tuinieren. Nee, ik heb geen tuinvaardigheden van haar geërfd. Enfin, de bloemen zijn inmiddels allemaal uit de lavendel geknipt en volgend voorjaar mag de heggenschaar er nog lichtjes over heen. Maar toen zat ik nog met bossen lavendel waarvan ik vond dat er nog iets mee moest. En nou ruikt het me toch lekker in de kamer!

De natuur heeft altijd gelijk

Vorige week hadden we een heerlijke middag met twee bevriende Nederlandse stellen met wie we zowel in NL als in Italië bij elkaar komen. Het was een middag met gemengde gevoelens omdat een derde koppel helaas niet aanwezig kon zijn en de remigratie van een ander stel werd aangekondigd. Maar daar gaat dit blog helemaal niet over. Dit was maar een aanloopje. Ik had die middag een dikke hand want was door een wesp gestoken en daar kan ik nogal allergisch op reageren. Leg er een gekneusd koolblad op, raadde J. me aan. Eerder dit jaar had ik van haar bovenstaand boek gekregen. Dat had ik hier en daar wat doorgebladerd maar nu dook ik in het hoofdstuk Kool en wat een interessants las ik daar. Langzaam keerde een deel van mijn kennis op dit gebied terug want dat kraamvrouwen bij een borstontsteking zich met koolbladeren kunnen verbinden, wist ik nog. Als er in ons gezin iemand beginnende keelpijn heeft, roepen we altijd ‘gorgelen met zout water’ en bij een hevige verkoudheid een doorgesneden ui naast het bed leggen is ook een beproefd middel. Kortom ik ben wel van de huismiddeltjes op basis van puur natuur. Het verbaasde me dan ook niet dat de vurigheid al snel uit mijn hand trok en ik weer binnen 24 uur mijn slanke hand terug had.

Stoofpotten en thee

De laurierhaag heeft zich in de loop der jaren tot een ware groene muur gevormd. Af en toe wordt ie flink gesnoeid en de ‘bijvangst’ levert altijd voldoende blad op om de halve familie te voorzien van dit in stoofschotels onmisbare ingrediënt. Ik droog het blad een aantal dagen door het in een mand met een zwaar voorwerp erop te leggen en klaar ben ik.

Overal staat nu de cichorei in bloei. Ik las dat je van de bloemen thee kunt zetten. Dat kan natuurlijk van vrijwel elk kruid maar vanwege de overvloed aan cichorei op ons terrein begon ik maar eens met het plukken van wat bloemen. Die liet ik gewoon drogen en toen bleef er dit over. Dat schiet niet niet op en daar heb ik even het geduld niet voor. Dus wel stoofpot met een Italiaans ingrediënt maar geen bloementhee uit Caldese de komende winter.

Ons dagelijks gespreksonderwerp

Ook vorig jaar verliep de periode die we in Caldese wilden doorbrengen, anders dan gewenst. In augustus kwam de wijnboer behoorlijk ziek naar NL en in september was er de ziekte en het overlijden van mijn vader. De wijnoogst 2019 kwam onder druk te staan maar met hulp van familie en vrienden én de nodige haast, lukte het toch. En dus stond de wijn zo op ons te wachten toen we hier drie weken geleden weer aankwamen.

Een eerste serie is gebotteld, we halen overal en nergens lege flessen vandaan en de etiketten liggen klaar. Het fraaie weer houdt ons nog steeds buiten maar we kunnen best wat regendagen gebruiken om eens flink aan de slag te gaan in de cantina. Uit de wijngaard komen inmiddels wat pessimistische geluiden, mogelijk valse meeldauw? Enfin, actie is vereist; we hoeven ons nooit te vervelen.

Kersentroost

Op ons erf woont de familie Gaai. Vader, moeder en een aantal jongen. Op ons grasveld staat een kersenboom. Voelen jullie onze bui al hangen? Kersen zijn voor mensen pas smakelijk als ze echt rijp zijn. Voor gaaien kennelijk nét iets eerder. Nogal stom dat we geen zilverpapier in de boom hebben gehangen. Nogal ongelukkig van twee jonge gaaien om in ons zwembad te verzuipen. De rest van de familie Gaai vrat in één dag de hele kersenboom leeg wat we ze dus maar gunnen en wij kochten heerlijke rijpe kersen voor ons zelf. Aantekening voor volgend jaar: bijtijds de kersenboom versieren. En voor de Gaaien zwemles nemen.