Op zoek naar de muis

Thuis gekomen deed ik mijn schoenen uit en mijn horloge af. Ik heb het over járen geleden, toen ik daarna dagenlang heb lopen zoeken naar mijn horloge. Wat was er gebeurd? Bij het naar boven dragen van de schoenen was het horloge in de schoenpunt gezakt en ik vond het pas weer terug toen ik na een week die schoenen weer aandeed. Iets soortgelijks overkwam me opnieuw. Ik was mijn muis kwijt. De laptop gaat altijd mee naar NL en vice versa. Was ik de muis verloren bij de douanecontrole? Had ik hem eigenlijk wel ingepakt? Gisteren ontdekte ik hem in de punt van een sandaaltje toen we ons netter aankleedden voor de pranzo. Moraal van dit verhaal: ik check eerst mijn schoenen als ik iets zoek.

Advertenties

Kruidenvrouwtje, nieuwe poging

Er moest, vond ik, nodig weer eens een hoekje op ons terrein geschoond worden. Want waar wij steentjes hebben laten storten, zien we liever geen groen. Maar wat een mens dan zoal verwijdert, doet me bijna inzien met wat een onmogelijke taak ik me belast. Daarom mocht dat moois, dat ik weiger onkruid te noemen, nog even op de foto en vervolgens in een vaasje. Dan is er nog het sint Janskruid. Vorig jaar ben ik bezig geweest er een smeersel van te maken maar dat mislukte; het begon te schimmelen. Nu weet ik inmiddels dat het potje minstens veertien dagen in de volle zon moet staan. Daarna kan ik de olie op mijn rimpels smeren. Ik ben bang dat het te weinig is.

 

Te geef

Ik dacht: als die schaal in de antiekkraam nog niet verkocht is als ik hier op de terugweg langskom, is ie voor mij. En hij stond er nog. Mevrouw deed er een krant omheen en meneer scheurde een plastic tasje voor me van de rol. Maar dat sloeg ik uiteraard af vanwege  ‘no plastica per me’. ‘Complimenti’ vervolgde de man zonder enige ironie. En stak een betoog af over plasticsoep en oceanen. Toen ik aanstalten maakte verder te lopen werd ik door die leukerd ook gewezen op de mooie kleur van mijn bloesje dat me zo goed stond. En dat alles voor maar één euro!

Dit serviesgoed breng ik in NL naar Wempe & Wempe. Ooit opgericht door twee zusjes van me. Een winkel vol tweedehands serviesgoed waar vast liefhebbers te vinden zijn voor de nooit gebruikte onderdelen van ons ontbijtservies. Zo raken mijn kasten toch leger en leger.

Grietje hangt

Weten jullie nog dat ik een paar weken geleden in dubio was over de aanschaf van een lap op de markt? Die zelfde dag nog ben ik terug gegaan om haar te kopen. ’t Meisje met de parel mocht mee naar Caldese. Bij het opruimen gisteren hielden we een metalen bezemstok over waar het schroefmechaniek voor de borstel kapot van was. Vandaag heb ik die steel op maat gezaagd en het meisje nog even onder de naaimachine gelegd. Nu Delft op zo’n nare manier in het nieuws is met schietpartijen, herinnert dit meisje ons  aan de mooie dingen uit Delft.

Kicken op klussen

Op ons program vandaag stond de Grote Uithoos en Opruimbeurt der Schuur. Ik ben daarvan, sterker nog ik kick er op.  In de loop van de tijd spoelt er van alles aan in zo’n ruimte. Denk alleen maar aan de apparatuur voor het wijnmaken. Enfin. Veel van de losse zooi werd buiten ter sortering neergezet. En toen begon het te regenen. En niet zo zuinig ook. Dat was wel even jammer maar verhoogde ons tempo.

Toevallig liet Facebook me de afgelopen week dit bericht zien. Eens in de drie jaar een schuur uit baggeren is bepaald geen luxe. O, ja, de foto’s zijn van vóór en tijdens. De opgeruimde versie geloven jullie wel, toch? We zijn weer klaar voor drie jaar.

In eigen beheer

Toch niet weer over wijnmaken, hè? Ja hoor, echt wel. Vandaag werd de witte wijn uit 2017 gebotteld. Zelf hebben we geen witte druiven maar onze wijnvrienden wél. De ene helft van de oogst werd naar een coöperatie gebracht, de andere helft naar ons. Hier in Caldese werd ontsteeld, geperst en er door de wijnboer met al zijn passie en kennis witte wijn van gemaakt. Het resulaat stemt zeer tevreden. De mannen hevelden en bedienden de kurkmachine, wij plakten de etiketten. De rode wijn ligt nog te rijpen en zal in september op fles gaan, vóór de oogst van 2018. Het begint op echte productie te lijken.

 

Tikkie ouderwets

Voor het loshalen van een supermarktwagentje kun je in Città di Castello nog een munt van 500 lire gebruiken. Waarbij ik me afvraag of het bord nou zo oud is of hebben Italianen nog massaal dat soort munten bij de hand?

Twee zusters lopen langs de kerk van de H. Fransiscus in Gubbio. Je ziet hier nog veel religieuzen in habijt. Het doet mij herinneren aan mijn Roomse jeugd. Lang geleden. 

Vanmorgen maakte ik wasmiddel. Een blok Marseille zeep rapsen (80 gram) vijf liter heet water erbij en voor de witte was ook nog een dot soda. Etmaal met rust laten en klaar is Kees. Spotgoedkoop, milieu- en huidvriendelijk.

Seringen op vaas. Beginnen al weer een beetje in te kakken. Ruikt zalig en geeft mij altjd een nostalgisch gevoel.