Werkpaard

Een boek over de avonturen van een autoreis. Ik kon me er niet veel bij voorstellen. Het gaat over een Subaru Forester die 500.000 km heeft gereden en waarmee de eigenaren terugreizen van Amsterdam naar Tokyo waar hij ooit uit de fabriek rolde. Het gaat over veel meer natuurlijk. Het echtpaar is ongewild kinderloos en ze besluiten dat pijnlijke onderwerp nog eenmaal met elkaar door te praten. Het is een ontroerend boek, humoristisch geschreven en het doet ons bovendien anders kijken naar onze eigen oude Subaru. De auto die al 200.000 km op de teller heeft staan. Ons eigen werkpaard waarmee we op en neer rijden naar Italië. Onze auto heeft geen bijnaam van ons gekregen maar ik ben toch anders naar hem gaan kijken.

Bezigheden

En toen begon het gistermiddag ineens te regenen, zeg. Hadden wij dit seizoen nog niet meegemaakt hier. Daar ging mijn plan om nog wat te rommelen in de tuin. In de vriezer stond nog een pond aardbeien van eigen erf. Van de eerste lading had ik samen met yoghurt in de blender een soort milkshake gemaakt.

Nu werd het tijd voor jam. Dat eet ikzelf nooit want ik vermijd zoveel mogelijk toegevoegde suikers, daar voel ik me veel prettiger bij. Ik had het plan om agar agar te kopen en daarmee eens te experimenteren. In NL was ik het vergeten te kopen, hier kon ik het zo snel niet vinden. Dus toch maar een kwak suiker en wat geleerspul gepakt en een lekker jammetje gemaakt. Zie hier de resultaten.

Nou ben ik benieuwd of er lezers zijn die ervaring hebben met het maken van jam zonder al te veel suiker. Ik hoor het graag. En o ja. De grond kreeg weer even voldoende water toegediend en dat werkt hartstikke lekker als je planten uit het grind wil trekken. Dus hoe ik de maandagse arbeid heb ingevuld kun je wel raden.

Kalenderspreuk

Meriggiare. We moeten dit voor ons nieuwe woord nog even in de kop stampen want het is erg toepasselijk in dit jaargetijde. De wijnboer kiest altijd voor de bank in het koele huis en kondigt mij dan aan even een ‘knorretje’ te gaan doen. Ik schrijf meestal mijn blog en ga vervolgens weer naar buiten. Ik val liever niet in slaap want dan slaap ik ’s nachts slecht. Het beste is om een puzzel te maken of een boek te lezen. Al willen in dat laatste geval mijn ogen nog wel eens dichtvallen. Nu we om zeven uur of eerder ’s morgens beginnen met tuinwerk en de temperatuur boven de dertig graden is, is meriggiare in elk geval onontbeerlijk.

Meriggiare: Rusten in de schaduw om te ontsnappen aan de hitte van de middagzon.

Zo! Dat is dat.

Gisteren en vandaag zetten we eindelijk een punt achter de wijnoogst van 2020. De laatste rode wijn werd gebotteld, de witte wijn en toebehoren van onze vrienden brachten we naar hun casa en we ontruimden onze cantina. Die kan weer gastenverblijf worden. We reorganiseerden eens flink alle gereedschappen, meetapparatuur, hevelslangen en wat er verder nog aan spul is om een smaakvolle wijn te maken. De ruimte die wij wijnkelder noemen, maar gewoon onder de trap zit, werd opgeruimd en ingericht. We hebben een voorraad van heb-ik-jou-daar én zien in de wijngaard de eerste druifjes na de bloei verschijnen. In september begint het hele circus opnieuw. En tot die tijd gooit de wijnboer al zijn liefde en energie weer in dat stukje grond achter ons huis.

Het bruidje

Als een kleine verstekeling reisde ze met ons mee. Een paar dagen geleden was ze in een stevige bruine enveloppe bij ons in de brievenbus gevallen. Blogvriendin Bertie vond het verhaal over kabouter David die eenzaam in zijn hoge nisje staat (klik) aanleiding genoeg om uit haar eigen verzameling Rien Poortvliet kabouters een levensgezel te selecteren. Ze heeft het wel netjes gevraagd aan het kleine kaboutervrouwtje en die had kennelijk wel zin in een avontuur. Bertie stuurde nog deze geestige kaart mee, die ze zelf maakte. Dus komt het bruidje, die ik nu Bertie heb gedoopt, vlak naast David te staan. Wie weet heb ik dan volgend jaar verheugend nieuws want ik geloof wel in sprookjes.

Zeep

Behalve een pond gedopte tuinbonen uit eigen moestuin, kreeg ik gisteren van mijn nicht ook een zelfgemaakt zeepje. Basisingrediënten zijn olijven en lavendel, ook van eigen land natuurlijk. Ze maakte er een mooi wikkel om en ik vind dat dus een ontzettend lief cadeautje. En nu we het over zeep hebben: we moeten maar weer eens af van al die plastic handpompjes. Oké, we vullen ze bij maar de bijvulfles is, hoewel groot, ook weer van plastic. In het kader van minder plastic verbruiken is er nog een enorme slag te gaan. Ik schrik me elke week weer te pletter als ik zie wat we aan plastic afval hebben, terwijl we toch serieus proberen te minimaliseren. Het stuk zeep op de onderste foto kreeg ik vorig jaar van een ook al attente vriendin en is speciaal om tuinhanden schoon te krijgen. Het werkt als een tierelier dus ik ga nu mijn handen maar weer eens lekker vuil maken.

Wijn verwerken

Nadat we vrijdag de wijn hadden opgehaald bij de coöperatie moest er thuis geproefd en vergeleken worden. In oktober vorig jaar was namelijk de andere helft van de witte wijnoogst door mijn wijnboer zelf geperst en behandeld. Die hoeveelheid had al die tijd in een groot vat staan wachten op onze terugkeer. Wij vonden de zelfgemaakte wijn lekkerder, voller van smaak en met meer nuances dan de door de coöperatie gemaakte wijn. Maar het kan zijn dat we bevooroordeeld zijn. Die wijn, die uit de wijngaard van onze vrienden komt, werd gebotteld, gekurkt en van etiketten voorzien. Nieuw dit jaar zijn de capsules, die om de flessenhals heen gesmolten worden.

De rode wijn die we ophaalden bij de coöperatie is volgens de wijnboer voor verbetering vatbaar. Daaraan zijn nu wat houtsnippers toegevoegd en dat zou de komende weken de smaak en de intensiteit wat kunnen ophalen. Wordt vervolgd.

Waarom schrijft een mens?

Beter nog: waarom schrijft dit mens? Ik begon het me af te vragen na de laatste reactie op mijn blog van gisteren. Bijzonder is ook dat de één het inspirerend noemt als ik begin op te ruimen en een ander me van barbarij beticht en me naar het Meertensinstituut verwijst. Ik begon gisteren met voorlezen van een reis door Zuid Afrika in 1997. Als we aan die reis terugdenken komen bepaalde beelden bovendrijven. Het was leuk deze terug te lezen. Er waren ook beschrijvingen die ons niet veel meer zeiden en geen duidelijke herinnering meer opriepen. Conclusie: wat we in ons hart en geheugen meedragen van die reis hoeven we niet van papier te lezen. Ik schreef tijdens zo’n reis toch ook vooral om de vele indrukken te ordenen en later bij de foto’s de juiste volgorde te kunnen nalezen.

Onze familiereizen naar Australië zijn ingebonden en de weerslag ervan ligt hier rechts onder. Sinds ik digitale foto’s in albums verwerk, vaak van onze familiereünie ergens ter wereld, verwerk ik het reisverslag ervan en dat plak ik achterin het album. Misschien vinden kinderen en kleinkinderen dat ooit nog eens aardig om te lezen. Het dagboekschriftje van de familiereünie in Thailand 2014 links op de foto ligt samen met de reisbescheiden klaar om nog verwerkt te worden! Dat ga ik alsnog doen, net zoals een album maken van onze familiebijeenkomst in Nederland, drie jaar geleden! Maar aantekeningen van losse vakanties die alleen voor ons zelf aardige herinneringen oproepen, gaan na lezing echt weg. Waarom zou ik alles bewaren? In kratten laten verstoffen en het onze kinderen later weg laten gooien? Die kennen onze verhalen wel en hebben aan onze inboedel al werk genoeg. Over dertig jaar.

Mijn allersnelste verfklus

Onze keukenmuur heeft het afgelopen jaar vochtschade opgelopen. Het stucwerk op de muren is al in juli hersteld. De schimmelplekken rechts in de servieskast zaten er tot mijn afschuw nog steeds. Door het vele tuinwerk en vooral ook het mooie weer, had ik dit klusje laten liggen. Maar vóór ons vertrek zou ik de binnenkant van deze kast zacht groen gaan schilderen want ja, die schimmelplekken hadden blijvende schade veroorzaakt. Maandag was het zover. De hele mik eruit. Dat ziet er dan zó uit.

Toen begon ik die schimmelplekken af te schuren en schoon te soppen. Goh, niet erg veel meer van te zien. Onbeschilderd hout is natuurlijk veel praktischer omdat de kans op beschadigde verf uitblijft. Dus zocht ik het serviesgoed uit, gooide hier en daar wat weg waarvan een scherf was afgespat en ruimde de boel weer in. Poppetje gezien, kasje dicht.

Het blik met de mooie zachtgroene verf staat op een opvallend plekje in de keuken. Mijn eerste binnenklus volgend jaar wordt het schilderen van de eettafel. Dat staat al twee seizoenen in de planning.

Zondagse visite

Vandaag waren mijn nicht en haar man hier op bezoek. Net als wij wonen ze periodes in Italië en in hun geval ook in Zwitserland. Vrijwel elk jaar lukt het ons een afspraak met elkaar te maken (en ik schrijf er ook telkens een blog over). Zo’n dag met anderen om ons heen is een aangename afwisseling in ons tweezaam leven hier. De familieband is voelbaar, de interesses zijn gelijk en de gesprekken goed. Natuurlijk maakte ik een uitgebreide zondagse pranzo. Mijn nicht nam heerlijke zelf gebakken broodjes mee die onder meer gemaakt waren met druivenmost, een specialiteit uit Le Marche. Ze gaf ons zelfgemaakte lavendeltinctuur en als klap op de vuurpijl bloemen uit eigen tuin. En een bos bloemen die krijg ik hier zelden. Heel blij mee dus en ik kon haar alleen maar een elleboogje geven als bedankje.