Proeverij

Vaste lezers van mijn blogjes kunnen zich misschien nog wel herinneren dat vorig jaar mijn nichtje en haar man samen met ons bezig zijn geweest met wijnmaken. Zij brachten rode druiven bij ons, wij hielpen door wat aanwijzingen te geven bij de productie van hun witte wijn. Gisteren is er over en weer geproefd en verwisselden dozen wijn van eigenaar. En dat doe je bij een gezamenlijk etentje, natuurlijk.

Het is inmiddels ook traditie bij mijn nicht en mij dat de gasten de dolce, het zoete nagerecht, verzorgen. Zij had een heerlijke apfelstrudel gemaakt, waarvan we vanmiddag bij de thee het laatste stukje zullen nemen. De wijnproeverij verliep uiterst bevredigend, nieuwe afspraken voor de volgende oogst zijn min of meer gemaakt en bijgekletst zijn we ook. Dus was het vandaag weer tijd om op het erf bezig te zijn want de regen is gestopt. De afrikaantjes zijn afgegoten, het opgeschoten onkruid verdween deels in manden en het aardbeienveldje werd gekuist. Zo bereiken we altijd weer een goede afwisseling tussen ontspanning en actief bezig zijn.

Achter de wolken

In NL verlustigen we ons aan het fluitenkruid en koolzaad, hier doen we dat met velden vol klaprozen. Ik paste mijn blogkop er al op aan. De dreigende lucht valt ook op, al moet ik zeggen dat we desondanks toch veel buiten kunnen zijn en het redelijk droog houden op een enkele hoosbui na.

De wijnboer is al dagenlang met de bostrimmer de zijkanten van ons aanrijpad aan het schonen. Komende week wordt deze weg weer voorzien van brescia (steentjes) en geëgaliseerd. Heel hard nodig na twintig jaar.

Ik ben meestal bezig met het kleine werk. Deze hoek is weer aan kant, de werkmanden staan er nog. Ook hier zijn de randen weer vrijgemaakt, hebben we maagdenpalm getransplanteerd en ook nog wat phlomis. Ik wil zo graag een volledig begroeide bodem waardoor ongewild groen geen kans meer krijgt.

In het ‘grasveld’ groeit van alles waarvan af en toe ook iets in een vaasje verdwijnt. Deze purperorchis kreeg van mij wat gezelschap van de eenvoudige boterbloem voor een speelser aanzien en een stevig contrast. Als we dan eind van de middag moe maar voldaan aan de grote keukentafel zitten, lacht dit boeketje ons toe.

Eenzame anemoon

Beneden onder de pergola is nog niet veel te zien van de eerste bloemen in de Wisteria, de blauwe regen. Maar bij geopend slaapkamerraam wél. Het gaat nog niet zo snel als ik zou willen maar het begin is er.

Tussen de voegen van het terras en de buitenmuur staat deze spontane leukerd. Ik weet niet was het is. Mijn plantsnap-app heb ik verwijderd, die had het vaker mis dan juist. Voorlopig mag dit blijven staan onder de noemer stoepgroen. De wijnboer wees me op deze eenzame anemoon die hij tijdens zijn maaiwerk aantrof. Afgeknipt en in vaasje gezet, natuurlijk. Ik zag gisteravond bij mijn favoriete tv programma Binnenste Buiten dat wilde anemoontjes hun zaadjes verspreiden als de bloem volledig is ingedroogd. Zodra dit bloemetje begint te kwijnen, zal ik hem voorzichtig in laten drogen, hopelijk levert dat volgend jaar wat minder eenzaamheid op.

Vinken

Zodra we de drempel van het Italiaanse huis overstappen, begin ik met het maken van lijstjes. Er zijn zaken met een hoge en een lage prioriteit. Hoog op het lijstje stond het bottelen van de rode wijn die de hele winter in vaten heeft staan rijpen. De flessen moeten worden gedesinfecteerd en daarna weer drogen. We hergebruiken het liefst onze eigen flessen want daar zijn de etiketten al vanaf. Overigens sparen onze kinderen ook flessen omdat we steeds meer produceren. De wijnboer bottelt, na eerst geproefd te hebben hè, dat spreekt voor zich.

Het residu blijft achter en verdwijnt uiteindelijk weer op de composthoop. Na het bottelen gaat de wijnboer ‘kurken’ en daarna krijgen alle flessen nog een capsule over kurk en hals. Dan kom ik in beeld. Ik snijd de geprinte etiketten en plak ze met een pritstift op de flessen. Voordeel daarvan is dat de etiketten ook weer makkelijk te verwijderen zijn en dat is vaak bij fabrieksmatig geplakte etiketten een hele strijd.

Goed. Er zijn negentig flessen goede rode wijn 2022 gemaakt. Een deel gaat naar mijn nichtje en haar man (M&M) (klik) die vanuit hun familiewijngaard ook aardig wat druiven aanleverden. We zetten een dikke vink achter het hoofdstuk wijnbottelen en bouwen de tijdelijke cantina weer om tot gastenverblijf. Dat levert ook weer een vinkje op want dat is natuurlijk het leukste van lijstjes! De groenstrook voor het huis met een grote biodiversiteit is inmiddels opgeschoven op het lijstje. Grasmaaien staat er. Nou ja…gras?

Groen binnen en buiten

Zo, de grote keukentafel staat weer op zijn plaats. Ik heb het blad drie maal geverfd en ben tevreden met het resultaat. Ik hou wel van schilderklusjes alleen niet zo erg van het werk er omheen. Overall aantrekken, afdekken van plaatsen waar je mogelijk kunt knoeien, schuren, afnemen en dan begint het verven pas. En na afloop kwast reinigen en de boel weer bij elkaar zetten voor de volgende ronde. Dat dan drie keer. Bovendien deed ik nog twee kleine verfklusjes, dus al met al ben ik blij dat het afgerond is. Gaan we lekker buiten spelen. Vandaag voor het eerst buiten ontbeten en geluncht. Dat mag in de boeken. De kersenboom staat volop in bloei. De lucht is blauw en de temperatuur is rond de zestien graden en dat werd wel eens tijd ook.

Binnendingen

Toen wij hier twee weken geleden weer binnenkwamen, viel ons op dat er een fotolijstje op de grond lag en dat we zowel in keuken als badkamer schade hadden. Op de aanhechting van deze aanbouw waren scheuren ontstaan. We informeerden bij onze buren en ons vermoeden bleek juist, in Umbertide, een plaats hier dertig kilometer vandaan, was een aardbeving geweest. Ons huis zal nooit instorten vanwege de maatregelen die zijn getroffen om het aardbevingsproof te maken, maar deze schade moeten we nog wel herstellen.

Tot zover de minder fijne binnendingen. Ik heb ook wat leuke hoekjes gemaakt die ik hier wil laten zien. Een mooie fles, gekregen van lieve gasten, siert ons ‘schietgat’. Zo noemen we het kleine raampje in de achtergevel. In het keukenraam staan blauwe druifjes in een door mij bij de kringloop opgedoken verzamelvaasjesding. Ik vind het wel lief staan.

Maar het leukste bracht de wijnboer vandaag voor me mee vanuit een afgelegen plek op ons terrein. Sering. Dat is mijn favoriete binnending!

Vrolijk richting Pasen

Het idee om in een kale tak eieren en brooddeegfiguurtjes te hangen, is eigenlijk net zo absurd als een dennenboom met slingers en ballen te versieren. Maar toch heb ik het gedaan. Ik had die versieringen nog ergens in een lade hier en ach, het staat wel vrolijk en voorjaarsachtig in de hal.

Maar buiten knalt het voorjaarsgeel ons echt tegemoet. Jammer dat het in het grind staat. Dus ik pak mijn krukje en de plukmand en ga telkens een half uurtje aan de slag. In het zonnetje mét een bodywarmer aan. Het knapt er zo van op. En ik ook.

We leren het nooit

Gisteren kochten we een klein elektrisch verwarmingsdingetje. Fijn voor de momenten dat je stil gaat zitten, de avonden nog kil zijn en je gas wil sparen door de cv niet aan te zetten. Nu was het bittere noodzaak want bij aankomst dinsdagmiddag bleek de gastank leeg. Bij ons laatste bezoek in februari was daar nog geen sprake van. Enfin, we kunnen improviseren, doen de open haard aan, koken op twee elektrische pitjes in de studio en blijven maar zoveel mogelijk in beweging. En de gasleverancier bellen, dat kunnen we ook. Vanmorgen om half tien reed de autista ons pad op. De laatste leverantie was in 2021 dus zó gek is het nou ook weer niet dat we zonder zaten.

Op de eerste foto is goed te zien dat onze omgeving zo hoog op de berg nog behoorlijk winters is. Hier en daar valt vandaag zelfs een verdwaald sneeuwvlokje en de temperatuur haalt de twee cijfers bij lange na niet. Natuurlijk ga ik toch op zoek naar hoopvolle voorjaarstekenen. De Vlier voor het huis loopt uit. In het gras staan blauwe druifjes te bloeien en gistermiddag kwam de wijnboer met deze takken binnen. ‘Ik denk wel dat je dit leuk vind’ zei hij erbij. De lieverd.

Op de fles. Of er in.

Eens kijken wat er van terecht komt, dacht ik eind vorig jaar toen ik wat maagdenpalmstekken achterliet in een paar flessen en deze buiten op een beschutte plek wegzette. Nou, ze hebben de winter overleefd en flink wortels aangemaakt. Ik ga ze terugzetten in de beschutting en bij terugkomst in het voorjaar als bodembedekker in de rozentuin planten.

Nog meer flessen met leuke inhoud staan hier op de keukentafel. De wijnboer bottelde een eerste lichting, het gaat om de Trebbiano 2022 van onze vrienden uit Casa Castalda. Vervolgens kurkte hij en smolt de capsules er over. Aan mij de taak de etiketten te plakken en een blije wijnboer in beeld te brengen. Dat is gelukt en de wijn ook, die smaakt weer heerlijk.

Doen met wat er is

In tegenstelling tot de Italianen die pasta of rijst als lunch eten, doen wij dat vrijwel altijd met een boterham. Lekker Hollands met een plakje kaas. Maar vanmorgen had de wijnboer geen tijd om vers brood te bakken en toen na een ochtend hard werken er toch gegeten moest worden, besloot ik dit pak pannenkoekmix te openen. Houdbaarheidsdatum al verlopen want het kwam uit een kerstpakket van 2021. Maar zolang ik op mijn neus en gevoel kan vertrouwen, durf ik het wel aan.

Ik bakte dus een achttal pannenkoeken met dat ene ei dat nog in huis was. Morgenochtend geen eitje bij het zondagse ontbijt. Jammer dan. Als je wat afgelegen woont doe je het gewoon met wat je hebt. Daar ben ik trouwens toch wel van en mag mezelf best een goede restjeskoker noemen. We hadden nog wel heerlijke bloedsinaasappelen in huis die deze pranzo toch nog een gezond toetje leverden. Intussen staat het brooddeeg te rijzen en hebben we morgenochtend heerlijk brood. Dat wel.