Goede wijn behoeft geen krans

Het bezit van een wijngaardje bracht ons ooit, via gezamenlijke vrienden, bij elkaar. Onze wijnvrienden, zo noemen we ze maar op het blog, verbouwen witte druiven, wij rode. Al jaren delen we het proces van wijnmaken met elkaar. Vandaag waren we, na wat onverwacht uitstel, dan toch in staat met elkaar te proeven van de witte wijn 2022. Mijn wijnboer lijkt zijn hoofd bijna te verliezen als hij wijn uit het vat hevelt, maar dat is schijn, hoor. Ja, het ziet er nog troebel uit maar dat komt nog goed. En nee, onze vrienden kijken niet teleurgesteld maar staan aandachtig te proeven. Inmiddels bestaat onze vriendschap uit veel meer dan de gezamenlijke hobby en brachten we een heerlijke middag met elkaar door.

Collegiaal overleg

De wijnboer heeft gisteren de witte wijn geheveld. Vóór hij daaraan begint neemt ie nog wat testjes af en proeft. Ikzelf besteedde de ochtend aan de najaarsopruimronde. Ik keek weer eens kritisch rond of er spullen weg kunnen en ja hoor, er kan best veel weg, waaronder een oude tweepersoonstent die -ook bij uitvoerige navraag- niemand meer wil hebben.

Rond het middaguur gingen we op weg naar M&M die in de buurregio Le Marche wonen. Een prachtig landschap waarboven deze dagen ook forse buien hangen, maar dat deert ons niet. We gingen eens kijken hoe het met hun eerste grote oogst gaat. Wijnboer M controleert de watersloten en kan waarschijnlijk volgende week ook gaan hevelen. We aten na deze inspectie een heerlijk maal waarvan paddenstoelenrisotto het hoofdbestanddeel vormde. Passend bij de tijd van het jaar en heel smakelijk.

Op de terugrit stopten we nog even om wat wijngaarden op de foto te kunnen zetten. Vendite diretta staat er langs de weg; je kunt bij deze wijnhuizen rechtstreeks wijn kopen. Ik hoef hier niet uit te leggen dat we in onze eigen behoefte voorzien.

Met gevaar voor eigen leven

Ergens onder aan de berg had ik zulke leuke bessen zien staan. De wijnboer klom uit de auto, sprong over een greppel, constateerde dat ie er echt een snoeischaar voor nodig had en gleed toen onderuit de greppel in. ‘Ik mankeer niets’, haastte hij zich te zeggen toen ik ook snel de auto uitklom. Hij mankeerde inderdaad gelukkig niets maar zijn schoenzool lag wel los. Bij een volgende rit naar beneden was het juiste knipmateriaal voorhanden. Onder het motto ‘aan een boom zo vol geladen’ werden er wat takken weggehaald en stapte de wijnboer ongehavend weer in. Tja, als het dan toch herfst moet worden, dan maar zó! De schoenzool is inmiddels gelijmd.

Nawerk

Nog een dag of twee, schat de wijnboer, en dan is het fermentatieproces wel gestopt van de witte wijn. Het gepruttel in de watersloten neemt namelijk langzaam of. Daarna wordt er geheveld en kan de wijn aan zijn rustperiode beginnen.

In de ton met rode druiven begint de gisting langzaam op gang te komen. Vier keer per dag moet er nu worden ‘geroerd’ en er wordt geroken natuurlijk. Het is allemaal levende materie en vereist in dit stadium ook alle zorg, die met liefde wordt uitgevoerd.

Er waren nog negenhonderd beschermzakjes op te ruimen. Dat zijn de klusjes die ik graag voor mijn rekening neem. Zittend in de zon schudde ik waar nodig er wat insecten uit (ook hier dus levende materie) streek ze met de hand weer glad en borg ze op in de dozen. Zo zetten we dagelijks stapjes in het proces van wijn maken.

Voor de zevende keer

Mijn taak bestond uit het weghalen van de beschermzakjes waarna de wijnboer er achteraan kwam met de kniptang, de trossen inspecteerde om ze daarna behoedzaam in de bak te laten vallen. Op de bovenste foto zijn het een beetje armentierige trosjes maar het licht scheen er zo mooi doorheen. Kijk, deze ziet er beter uit.

Nog nooit eerder hebben we zo vroeg in het jaar de rode druiven geoogst. Maar gisteren was het dus zover. Nog niet eerder ook hadden we zovéél, ongeveer zestig kilo. En werd nog eens met zo’n zelfde hoeveelheid aangevuld uit de oogst van M&M, onze nicht en haar Italiaanse man die hier op een uurtje afstand wonen.

Zij staken ook meteen de handen uit de mouwen, terwijl ik zorgde voor een goed gevulde pranzo. Een dag van hard werken, gezelligheid en veel voldoening en na afloop bij mij een beetje spierpijn.

Een vroege pluk

Gisteren heeft de wijnboer de studio waarin onze gasten verbleven, weer omgebouwd naar Cantina. De witte druiven van onze vrienden moesten nodig worden geplukt voordat de reetjes (caprioli in het Italiaans – een dartele naam, je ziet ze springen) alles hadden opgevroten. De ontsteelmachine, de pers, de grote vaten; alles is weer in gereedheid gebracht voor het leukste seizoenwerk dat we hier kennen. Een gemiddelde oogst leverde bij onze vrienden toch al snel tweehonderd kilo op. Vanwege de caprioli dit jaar helaas maar ongeveer zestig. Het is de wijnboer er dus alles aan gelegen om daar een mooie wijn van te maken.

Laten we maar weer eens wat dóen

Om negen uur gisteravond stapten we ons huis weer in. Het was al donker. Pas vanmorgen konden we echt goed vast stellen dat de natuur weer lekker haar gang is gegaan. Het heeft hier de laatste twee weken behoorlijk geregend. Dat is uiteraard heel prettig voor het land, de boeren en de watervoorziening. Na alle droogte was het ook hard nodig. Kijk hoe groen ons ‘gras’ weer is.

We begonnen vandaag maar eens met voor een paar dagen boodschappen in huis te halen, dronken daarna onder de pergola nog even koffie en toen aan de slag. Dichtbij huis snoeiden en ruimden we. Ook in huis valt er het nodige te doen. Dus niks geen uitgebreide zondagse pranzo, we hebben genoeg geluierd en gegeten de laatste week.

Weinig nieuws hier

Het is alsof hier een zusje van me staat, ik zie ineens een gelijkenis. Maar ik ben het hoor.

Nee, ik kijk niet erg vrolijk, terwijl ik verven heus wel leuk vind. Ik heb er zelfs een speciale overall voor die al honderd jaar mee gaat. Dit is onze ultieme schilderhoek. In de schaduw en als je morst geeft dat niets. Even het grind omwoelen en je ziet er niets meer van. Tot zover het nieuws uit Caldese.

Het Universum was weer goed voor ons

Elke week is er wel een rommelochtendje waarop we verschillende dingen in de stad regelen. De wijnboer is bezig geweest met de installatie van een bank-app op zijn telefoon. Van onze Italiaanse bank, hè. En dat valt niet mee. Gelukkig heeft onze vriendin van de koffiebar de zelfde bank en dezelfde moeilijkheden bij de installatie. Ze hielp vervolgens bij het voeren van een gesprek met de helpdesk. Duurde minstens een kwartier maar het lijkt gelukt.

Hadden we vorig jaar al niet het plan een ventilator te kopen voor de studio? We stonden op punt de supermarkt in te gaan voor wat reguliere boodschappen. Misschien moeten we het Universum maar weer eens serieus aanroepen, riep ik na een eerdere positieve ervaring voor een tafelgrill (klik). Hij staat voor de deur van de studio, klaar om uitgepakt te worden en fijn voor gasten die in augustus hier komen.

In de vroege uurtjes zette de wijnboer de schuur in de zwarte teerverf. Een klus die al drie jaar eerder had moeten plaatsvinden en ook nog niet afgerond is. Maar kijk…zo bewaren we de wijnflessen die op hergebruik wachten. Dat worden er allengs meer. We kochten nog wat aardige solar lampjes voor in de achtertuin en twee rollen gaas om de wijngaard tegen zwijnen te beschermen. Zo blijven we lekker bezig maar we doen het calmo in deze warme zomer.

De kunst van het wegdoen

Vijftig jaar geleden waren we ons eerste huisje aan het ’t inrichten. Bij Hulshoff in Den Haag kochten we een witte ronde tulptafel, vier rode Thonetstoelen en een rode Thonet kapstok. De stoelen en de tafel zijn al lang ter ziele, de kapstok staat – wit geverfd – in onze badkamer. Ik was bezig de verfresten weg te schuren om de kapstok blank te maken toen ik ontdekte dat er in de rond gebogen ondersteun een grote scheur zat. Ineens bedacht ik dat de kapstok zijn langste tijd wel heeft gehad en dat ie weg mag. Gisteravond zetten we het ding al buiten de deur. Zelfs een schattig buurkatje op de achtergrond heeft het gezien.

De wijnboer schroefde vier leuke letterhaken in de muur, haken die ik in mijn eigen kast vond tijdens een opruimronde. Daar hangen voortaan de werkkleertjes aan als we niet aan het werk zijn.

Bij het in de auto tillen van de kapstok zei ik dat het toch een beetje aan mijn hart ging. De wijnboer rolde met zijn ogen en zuchtte eens diep. ‘Het bovenstuk kan er af en daar kan ik vast nog wel wat mee’, riep ik vertwijfeld. Gelieve niet massaal te reageren dat de scheur in het gebogen hout makkelijk te repareren was want het onderstel is al afgevoerd. Goede ideeën over hergebruik van het bovenstuk zijn daarentegen welkom.