Mannetjes en gastjes

De man die hier een kleine twintig jaar geleden onze elektriciteit aanlegde was toen een jonge vrolijke krullenbol. Hij weet dat als we hem nodig hebben, de nood echt hoog is en ook nu kwam hij zo snel mogelijk om bij onze waterpomp een reparatie uit te voeren. Een nieuw onderdeeltje en hup, we hadden weer water. Hij is inmiddels kaal maar heeft nog steeds dezelfde vrolijke en klantgerichte uitstraling en zegt ons na afloop altijd in het Nederlands gedag. Doei, roept ie dan en weet de lachers op zijn hand.

Dat ging wat anders met de monteur die na enig aandringen voor de koelkast kwam. Voor hem hadden we ook nog een tweede klus. Ons kooktoestel heeft twee ovens waarvan er één telkens kortsluiting veroorzaakt. De man pruttelde, sprak in zichzelf, pufte en zuchtte. Kreeg uiteindelijk de oven weer aan de praat en hield daarna een hele verhandeling over vochtigheid in huis, het ventilatiesysteem van de oven en voegde daar nog veel onduidelijks aan toe. Maar goed, de oven werkt weer naar behoren en de koelkast moet helaas toch worden vervangen. Die wordt vanmiddag afgeleverd. En onze gasten? Die hebben het heerlijk naar hun zin. En wij ook.

Mijn zussen weten dit niet eens

In de berging van mijn moeders vorige appartement stond dit schilderij te verstoffen. Niemand wilde het hebben. Ik eigenlijk ook niet. Maar toen ik er een paar weken geleden nog even was, deed het me zó aan mijn jeugd herinneren, dat ik heel impulsief besloot het mee te nemen naar Italië. Daar hangt nu deze madonna met kind in de hal en het past wel in deze omgeving.

Een religieuze kerkganger ben ik allang niet meer maar deze moeder met kind zijn ook universeel. Zo op de laatste dag van mei, die in de Rooms Katholieke Kerk de Mariamaand is, is deze afbeelding toch wel leuk om te laten zien. Telkens als ik er langs loop, zie ik mezelf weer in mijn houten kinderledikantje liggen, van waar ik zicht had op deze ingelijste prent. Dus alleen daarom al.

Smartlappen

Het valt niet altijd mee om een afspraak met elkaar te maken omdat onze aan-en afwezigheidsschema’s niet erg synchroon lopen. Maar vandaag lukte het om met Nederlandse vrienden die we uit Italië kennen, hier aan de pranzo te zitten. Voor mij bracht onze vriendin een paar antieke zakdoekjes en een kanten kleedje mee. Ze weet dat dit bij mij goed terecht komt. Wat ze niet wist, is dat onze gezamenlijke andere Nederlandse vriendin onlangs deze hand geborduurde zakdoek voor me meenam. Ook dat was in schot in de roos.

Smartlappen zijn zakdoeken voor zoete en bittere tranen, een zakdoek met iets extra’s. Dat extra zit in de boodschap die de zakdoek mee krijgt. Bij het zien ervan zul je altijd denken aan het moment, de boodschap of de gever van de zakdoek. 100% katoen. Wassen op 60 graden. Dat staat op de verpakking van dit laatste geschenk maar het geldt natuurlijk voor al deze mooie zakdoeken. Ik hoop dat er in onze vriendschap weinig bittere tranen zullen vloeien. Tot nu toe lukt dat geweldig en beleven we heel wat gezellige uren met elkaar.

Sterke vrouw

Tijdens de laatste boekenweek kocht ik dit boek. Een mooi gebonden exemplaar met een leeslint. Zo’n boek om je op te verheugen het te gaan lezen. Het gaat over een vrouw uit een adellijk Fries geslacht. Zij wil graag schilderes worden maar dat past totaal niet in het milieu waaruit zij komt en is bovendien tegen de tijdgeest. Desondanks weet ze met veel doorzettingsvermogen een glansrijke schilderscarrière te bewerkstelligen en ze beheerste vrijwel alle facetten van het vak. Ze was eigenzinnig en had een imponerende vitaliteit en groot talent. Mensen die haar gekend hebben noemen haar fier, vastberaden, gedreven en gehaast. Al deze aspecten komen aan bod in dit boek waarin haar lange leven nauwkeurig wordt beschreven.

Mede naar aanleiding van dit boek zijn er deze zomer maar liefst vijf tentoonstellingen van haar werk te zien. Die in Museum Maassluis, waaraan zij veel werk heeft nagelaten, wil ik zeker gaan zien. Jullie hadden al wel door dat ik het geboeid heb gelezen. Voor wie belangstelling heeft voor beeldende kunst, een geëmancipeerd vrouwenleven én geschiedenis is dit boek een echte aanrader.

Doorbottelen

We hadden er na gisteren de vaart goed in. Dus gingen we getweeën vanmorgen aan de slag met de rode wijn. De druiven hiervoor kwam van familie in Le Marche en de rest uit onze eigen wijngaard. We bottelden 46 flessen, het smaakt aardig maar het is geen topwijn geworden. De grootste klussen zijn nu geklaard, we kunnen de cantina weer inrichten als logeerkamer. Daar gaat nog wel wat schoonmaakwerk aan vooraf. Bovendien moeten de flessen nog voorzien worden van een hulsje over de kurk en het etiket moet er nog op. De Pritt-stift waarmee we dat doen is leeg dus hebben we een mooi excuus dat nog even uit te stellen en lekker buiten te werken want daar is de temperatuur prettiger dan in ons koele huis.

In kannen en kruiken

Vanuit het vat naar de fles. Kurk er op. Etiket plakken. Dat is in de notendop wat er vandaag gebeurde met de witte wijn uit 2021. Onze wijnvrienden, uit wiens wijngaard de druiven komen, kwamen vandaag helpen. Het was een kleine oogst vorig jaar en vóór de pranzo waren we klaar met onze werkzaamheden. Onze vrienden hadden voor een plaattaart en een grote salade gezorgd. De meloen met ham vooraf en aardbeien met slagroom na, kwamen uit onze keuken. En dus zaten we rond het middaguur al aan een gezamenlijke lunch waarbij, hoe kan het anders, de wijn rijkelijk vloeide. Die wijn is prima gelukt, er zaten vier zeer tevreden mensen aan tafel. Alleen die vierde stond even op voor het maken van een foto.

Hevelen, snoeien en gelukkig zijn

Onze ‘wijnvrienden’ vroegen er al naar. Hoe gaat het met de wijnoogst van vorig jaar? Het was er een met vallen en opstaan, met tegenslag en meevallers. Hier is er nog wat over terug te lezen. De hoeveelheden waren beduidend minder dan vorige jaren. In onze ‘cantina’ staat in tanks en mandflessen ongeveer 28 liter witte en 55 liter rode wijn te bezinken. Er is gekeurd, geroken, geproefd én in orde bevonden. Daarna is er geheveld, het bottelen stellen we uit tot een volgend verblijf hier.

Intussen snoeit de wijnboer zich een slag in de rondte. Na de wijngaard zijn de consumptiedruiven aan de pergola aan de beurt. De man, met wie ik vandaag precies 52 jaar verkering heb, wil nog wel even op de foto voor me. Dat we op deze manier onze dagen vullen, hadden we in 1970 nóóit kunnen bedenken.

Koud maar aangenaam

Na een eerste inspectie ronde, zowel binnen als buiten, kunnen we vaststellen dat het er allemaal aardig bijligt. Geen vochtproblemen in huis, geen grote aantallen dode spinnen en vliegen en omdat op ons verzoek onze hulp de verwarming zaterdag op 15 graden had gezet, was de ergste kilte uit het huis al verdwenen. Het is koud maar zonnig. Gistermiddag was het met vier graden echt te koud om de thee buiten te drinken.

Maar de late koffie zo rond twaalf uur drinken we vandaag toch maar mooi wél buiten. En verder is het hier voornamelijk ruimen en snoeien wat we zo’n eerste dag doen. De wijnboer is in zijn wijngaard en ik pak op wat mijn handen tegenkomen.

Na het vullen van vijf grote werkmanden met blad en snoeiafval, mag ik even pauzeren, een foto maken van de bloeiende rozemarijn en mijn blog schrijven. En natuurlijk voortdurend vaststellen hoe blij ik ben hier weer te zijn. Dat geldt ook voor de wijnboer die uitbundig naar me zwaait. We zijn weer voor even in ons paradijs.

Operatie wijnpersen

Onze dochter wilde graag een paar dagen komen werken hier. Het maakte niet uit wat er te doen zou zijn. Nou, die viel met haar neus in de …wijnton. Onze eigen druiven en die van nichtje en haar man hebben dagen lang staan pruttelen. Aanvankelijk had de wijnboer wat zorgen over het samengaan van beide oogsten. Maar na een paar dagen werden de geuren in onze cantina steeds aangenamer.

In elke operatiekamer is een omloopverpleegkundige; iemand die niet steriel staat en daardoor de nodige hand- en spandiensten kan verrichten. Die taak had ik op me genomen. De wijnboer en dochter deden het échte werk. Proeven deden we wel met z’n drietjes en terwijl de wijnmakers ook de schoonmaak voor hun rekening namen, zorgde de omloop voor de lunch.

En de smaak van de wijn? Nog wat hard maar zeker niet slecht. Opluchting en voldoening strijden om de eer.

Smikkelen en smullen

Tegelijk met de druiven brachten onze vrienden ook nog vijgen mee. Eén kilo verwerkte ik tot vijgenjam, dat leverde drie potten op. De tweede kilo moest even aangevuld worden met wat vijgen van eigen boom. Dat was geen probleem want die boom heeft zich zó wonderlijk hersteld na de nachtvorst in april, dat er nu een enorme hoeveelheid van te plukken valt. Dus maakte ik, samen met onze vriendin, vijgenchutney. Er ging gember, kaneel, kruidnagel, peper, bruine basterdsuiker, rozijnen, uien en appelazijn bij, we lieten het een half uur pruttelen en inmiddels staan er ook vijf potten chutney op voorraad. Misschien verwerk ik volgende week nog een kilo maar het kan ook zijn dat we ze gewoon plukken en direct opeten. Ze zijn heerlijk!