De meeste mensen deugen

Tijdens onze lange autoritten van en naar Italië luisteren we graag naar een gesproken boek. Vorige week was dat het boek ‘De meeste mensen deugen’ van Rutger Bregman. Op de site van de Correspondent las ik: ‘In dit boek verweeft Rutger Bregman de jongste inzichten uit de psychologie, de economie, de biologie en de archeologie. Hij neemt ons mee op een reis door de geschiedenis en geeft nieuwe antwoorden op oude vragen. Waarom veroverde juist onze soort de aarde? Hoe verklaren we onze grootste misdaden? En zijn we diep vanbinnen geneigd tot het goede of het kwade? ‘Beatrice de Graaf zegt: ‘Cynici en zwartkijkers kunnen inpakken. Een heerlijk boek voor iedereen die echt realistisch wil zijn.’ Wij waren allebei onder de indruk van Rutger, die het zelf voorleest en we gaan de papieren versie aanschaffen om in tijden van doemdenken nog eens te raadplegen. Ik kan dit boek van harte aanbevelen. En die rozen? Die hebben met het boek niets te maken maar zijn het gevolg van onze drastische snoei.

Lavendel

halverwege het snoeiproces

Gelijktijdig met Marthy was ik lavendel aan het snoeien. Zo gaat dat met ons en met de seizoenen. Nou zal ik hier eens een bekentenis doen: ik lijd aan snoei-angst. Op de een of andere manier vind ik het altijd zonde om de schaar rigoureus in planten te zetten. Wat onverstandig is, want snoeien is groeien. Ik wéét het wel maar ben er niet goed in. Terwijl ik een moeder heb met groene vingers en een intuïtief gevoel voor tuinieren. Nee, ik heb geen tuinvaardigheden van haar geërfd. Enfin, de bloemen zijn inmiddels allemaal uit de lavendel geknipt en volgend voorjaar mag de heggenschaar er nog lichtjes over heen. Maar toen zat ik nog met bossen lavendel waarvan ik vond dat er nog iets mee moest. En nou ruikt het me toch lekker in de kamer!

De natuur heeft altijd gelijk

Vorige week hadden we een heerlijke middag met twee bevriende Nederlandse stellen met wie we zowel in NL als in Italië bij elkaar komen. Het was een middag met gemengde gevoelens omdat een derde koppel helaas niet aanwezig kon zijn en de remigratie van een ander stel werd aangekondigd. Maar daar gaat dit blog helemaal niet over. Dit was maar een aanloopje. Ik had die middag een dikke hand want was door een wesp gestoken en daar kan ik nogal allergisch op reageren. Leg er een gekneusd koolblad op, raadde J. me aan. Eerder dit jaar had ik van haar bovenstaand boek gekregen. Dat had ik hier en daar wat doorgebladerd maar nu dook ik in het hoofdstuk Kool en wat een interessants las ik daar. Langzaam keerde een deel van mijn kennis op dit gebied terug want dat kraamvrouwen bij een borstontsteking zich met koolbladeren kunnen verbinden, wist ik nog. Als er in ons gezin iemand beginnende keelpijn heeft, roepen we altijd ‘gorgelen met zout water’ en bij een hevige verkoudheid een doorgesneden ui naast het bed leggen is ook een beproefd middel. Kortom ik ben wel van de huismiddeltjes op basis van puur natuur. Het verbaasde me dan ook niet dat de vurigheid al snel uit mijn hand trok en ik weer binnen 24 uur mijn slanke hand terug had.

Stoofpotten en thee

De laurierhaag heeft zich in de loop der jaren tot een ware groene muur gevormd. Af en toe wordt ie flink gesnoeid en de ‘bijvangst’ levert altijd voldoende blad op om de halve familie te voorzien van dit in stoofschotels onmisbare ingrediënt. Ik droog het blad een aantal dagen door het in een mand met een zwaar voorwerp erop te leggen en klaar ben ik.

Overal staat nu de cichorei in bloei. Ik las dat je van de bloemen thee kunt zetten. Dat kan natuurlijk van vrijwel elk kruid maar vanwege de overvloed aan cichorei op ons terrein begon ik maar eens met het plukken van wat bloemen. Die liet ik gewoon drogen en toen bleef er dit over. Dat schiet niet niet op en daar heb ik even het geduld niet voor. Dus wel stoofpot met een Italiaans ingrediënt maar geen bloementhee uit Caldese de komende winter.

Ons dagelijks gespreksonderwerp

Ook vorig jaar verliep de periode die we in Caldese wilden doorbrengen, anders dan gewenst. In augustus kwam de wijnboer behoorlijk ziek naar NL en in september was er de ziekte en het overlijden van mijn vader. De wijnoogst 2019 kwam onder druk te staan maar met hulp van familie en vrienden én de nodige haast, lukte het toch. En dus stond de wijn zo op ons te wachten toen we hier drie weken geleden weer aankwamen.

Een eerste serie is gebotteld, we halen overal en nergens lege flessen vandaan en de etiketten liggen klaar. Het fraaie weer houdt ons nog steeds buiten maar we kunnen best wat regendagen gebruiken om eens flink aan de slag te gaan in de cantina. Uit de wijngaard komen inmiddels wat pessimistische geluiden, mogelijk valse meeldauw? Enfin, actie is vereist; we hoeven ons nooit te vervelen.

Kersentroost

Op ons erf woont de familie Gaai. Vader, moeder en een aantal jongen. Op ons grasveld staat een kersenboom. Voelen jullie onze bui al hangen? Kersen zijn voor mensen pas smakelijk als ze echt rijp zijn. Voor gaaien kennelijk nét iets eerder. Nogal stom dat we geen zilverpapier in de boom hebben gehangen. Nogal ongelukkig van twee jonge gaaien om in ons zwembad te verzuipen. De rest van de familie Gaai vrat in één dag de hele kersenboom leeg wat we ze dus maar gunnen en wij kochten heerlijke rijpe kersen voor ons zelf. Aantekening voor volgend jaar: bijtijds de kersenboom versieren. En voor de Gaaien zwemles nemen.

Suikerzoete romantiek

laatste pleintje in Perugia

Riegel in Duitsland

Al heel wat mensen zijn mij voorgegaan met het lezen van De Zeven Zussen. Ik stond niet te trappelen maar was wel benieuwd. Het leek mij iets te veel keukenmeidenromantiek. En dat is het ook. Schrijfster Lucinda Riley heeft het over smaragdgroene ogen, goudblonde lokken en een albasten huid. Wendingen zie je tien bladzijden eerder al aankomen. En toch. Toch weet ze ineens te verrassen. Zijn de achtergrondverhalen, die zich in verschillende werelddelen afspelen, informatief. Inmiddels heb ik bijna drie van de zeven delen uit. Ja, suikerzoete romantiek, maar ik zit nu zó in het verhaal dat ik er zelfs een blog met zoete foto’s over maak en ik me niet meer stoor aan:’ hij hield haar vast bij haar middel en even voelde ze zijn zachte adem in haar nek’. Sterker nog; ik ben benieuwd naar de andere delen.

keukentafel Caldese

Kom gerust naar Umbria

Hoe de situatie hier is in Italië, vragen jullie je af? Wat Corona betreft, dat hier consequent Covid 19 genoemd wordt, goed. Wat Umbria betreft zelfs uitstekend. In deze dun bevolkte streek zijn geen doden te betreuren. We gingen vanmorgen even bij de buren langs die maanden lang in thuisquarantaine hebben moeten doorbrengen. Aanstaande zondag openen zij voor het eerst de deuren van hun restaurant en pas eind juli ontvangen zij de eerste vakantievierders. Het zijn economisch gezien dramatische tijden ook voor hen. Toch zijn ze lakoniek, ze hebben deze periode goed gebruikt door de gastenaccomodatie op te knappen. Ik ken meerdere mensen in de toeristenindustrie in Umbria en Le Marche. Zij verwelkomen héél graag Nederlandse gasten. Ieder die twijfelt om te gaan, zou ik aan willen sporen. In winkels is het mondkapje verplicht en de afstandregels zoals in Nederland zijn ook van kracht. Maar verder? Het is hier fantastisch. Ziet onze eerste echte Italiaanse pranzo er niet verrukkelijk uit?

Na acht maanden…

het aanrecht, half gepoetst

Tja, dan tref je een huis dat midden in het vrije veld staat, toch enigszins verwaarloosd aan. De tuin is gewoon zijn gang gegaan. De borderranden zijn overwoekerd, er ligt afgevallen blad van vorig jaar op het grind en het onkruid staat op sommige plaatsen meer dan een meter hoog.

brem

We hebben een stookseizoen over geslagen en dat levert hier en daar schimmel op. Keukenmuren vertonen afgevallen kalk en vochtdoorslag. Maar goed. We hadden een prima voorspoedige reis en we pakken de boel weer aan. We zijn zo slim om pauzes in te lassen en dan te genieten van het uitzicht, de kwetterende vogels en het voorbeeldig gemaaide gras. Met oogkleppen op kijken we naar het werk dat op ons wacht. De boodschappen zijn in huis, de wijngaard ziet er veelbelovend uit. De brem bloeit nog steeds, de kersenboom hangt vol en de temperatuur aan de hoge kant. We hebben het dik naar ons zin en zeggen dat ook voortdurend tegen elkaar. Al was het maar om de moed er in te houden.

kersen

Virtuele tentoonstelling

Een grote overzichtstentoonstelling van de Italiaanse schilder Rafael in Rome kan vanwege de Coronacrisis geen bezoekers ontvangen. Mijn wens van 10 april (hier terug te lezen) werd verhoord want gistermiddag volgde ik een webinar gegeven door de Nederlandse Sandrina, gids in Rome. Dat was een bijzondere en leerzame ervaring.

Dit is verreweg het meest gekopieerde onderdeel van een schilderij.van Rafaël. Vanwege koektrommels, puzzels en theemokken waar deze afbeelding op terug te vinden is, tot een soort kitsch verheven. Sandrina plaatste de schilder in zijn historische omgeving, tussen zijn beroemde collega’s als Leonardo da Vinci en Michelangelo en pausen die zijn opdrachtgevers waren. In de anderhalf uur van haar uiteenzetting heb ik me geen seconde verveeld. Op 29 en 31 mei zijn de laatste twee mogelijkheden tot het bijwonen van een virtueel ‘college’. Wie dat wil zien kan zich nog aanmelden. Niet kosteloos wel zeer de moeite waard.

http://www.persoonlijkrome.nl