Tikkie ouderwets

Voor het loshalen van een supermarktwagentje kun je in Città di Castello nog een munt van 500 lire gebruiken. Waarbij ik me afvraag of het bord nou zo oud is of hebben Italianen nog massaal dat soort munten bij de hand?

Twee zusters lopen langs de kerk van de H. Fransiscus in Gubbio. Je ziet hier nog veel religieuzen in habijt. Het doet mij herinneren aan mijn Roomse jeugd. Lang geleden. 

Vanmorgen maakte ik wasmiddel. Een blok Marseille zeep rapsen (80 gram) vijf liter heet water erbij en voor de witte was ook nog een dot soda. Etmaal met rust laten en klaar is Kees. Spotgoedkoop, milieu- en huidvriendelijk.

Seringen op vaas. Beginnen al weer een beetje in te kakken. Ruikt zalig en geeft mij altjd een nostalgisch gevoel.

Advertenties

Terug naar het licht

Elk jaar figureren één of twee vogels op onze kerstkaart. Ze vormen als het ware ons beeldmerk. En zo ziet dus onze kaart van dit jaar eruit. Ik vind het wel een goed moment om vandaag, op de kortste dag van het jaar, alle blogvolgers en -lezers mijn oprecht goede wensen aan te bieden. Voor hen die geen echte kaart ontvangen, doe ik het graag op deze manier. Daarbij wens ik iedereen veel lichtpuntjes toe in donkere dagen. Vanaf vandaag wordt het weer lichter.

IJzerenheinig

Het was er eindelijk van gekomen een pot radiatorlak te kopen. Daarmee heb ik vanmorgen de aluminiumkleurige schoorsteenpijp op de kachel zwart geverfd. Nu zou de kachel zelf nog wel een poetsbeurt kunnen gebruiken maar of het daar snel van komt, is de vraag. Het ijzerbeslag dat gisteren van de oude luiken is afgehaald, ligt bij elkaar verzameld. Ik ga op zoek naar iemand in mijn omgeving die kan lassen, want ik heb een leuk kunstwerk in gedachten. Een stapel tuinstoelen ligt klaar om naar de schuur getransporteerd te worden en het oude olievat zakt door zijn hoeven. We verbranden er brem-afval in en zijn op zoek naar een nieuwe. Maar dan wel een ouwe.

Dichte deur

Porte della morte worden ze genoemd. Een vriendin wees me er in Gubbio op.  Door deze dodendeuren werden de kisten met de pestslachtoffers uit de huizen gedragen, waarna ze werden dichtgemetseld om het onheil buiten te sluiten. In verschillende huizen uit de 13e eeuw tref je dit soort muren nog aan. Het dichtmetselen heeft kennelijk geholpen want de pest waart gelukkig niet meer rond.  Dan over naar een gezelliger onderwerp; die zelfde vriendin vroeg me naar het recept van de Ierse Koek die ik bij de koffie presenteerde. Ik maakte deze koek vroeger vaak voor onze schoolgaande kinderen. De ingrediënten had ik meestal wel in huis. Geen boter nodig, wel koude thee. Benieuwd? Klik op de button Recepten op de zwarte balk bovenin. Eet smakelijk.

Jungleprints en persende mannen

Als het dan toch herfst moet worden, dan maar graag met wat zon erbij.  In de Paradijsboom levert dat een mooi beeld op. Tegenwoordig is het heel erg in om met dit soort plaatjes muren te behangen. En wij kunnen volstaan door gewoon op ons parkeerterrein rond te kijken.

Zo ziet de boomgaard er nu uit. De eerste peren zijn geplukt en gestoofd.

Nog een doorkijkje op ons terrein; het aanrijpad én mijn onkruidkrukje. Want ja, ook dat soort werk gaat door. Vanuit de cantina hoor ik juichkreten en  gelach. Voor wie wil weten wil hoe persende mannen eruit zien…

 

 

Lachen en gelukkig zijn

Wees gelukkig. Leef met alle kracht die je hebt en lach. Mijn Italiaans mag dan wel eens tekort schieten, maar deze lukt me wel. Nu we aan het einde van onze Italiaanse periode geraken, nemen de werkzaamheden in aantal toe en maak ik een dagelijks een lijstje met steekwoorden die weggestreept moeten worden. De DVD-serie van Penoza zit op verzoek van onze zoon bij de spullen die mee gaan naar NL. De strijk is gedaan en ik weet globaal wat we de komende week zullen eten. De laatste consumptiedruiven zijn tot sap verwerkt en ook de handdoeken en badjassen voor gasten liggen weer netjes verpakt in de kast.

Ik heb alles afgestreept. Bovendien las ik mijn boek uit. Zittend in het zonnetje. Daarmee heb ik toch maar mooi de opdracht ‘Wees gelukkig’ vervuld.

Gekraakt

Van een vriendin kreeg ik walnoten van eigen erf. Heerlijk. En nog gezond ook. Met de komst van gasten bedacht ik een walnotentaart te maken. Dan biedt internet altijd weer uitkomst. Een taart met maar drie ingrediënten; de al eerder genoemde noten, suiker en eieren. Kat in het bakkie. Dus ging ik heel zen noten zitten kraken. Ik paste de hoeveelheid aan, aan het beschikbare notenmateriaal en zo kwam ik tot acht kleine maar smakelijke cake-achtige hapjes. Beetje jam, paar bramen en een takje munt erop. De eerste serie gasten vond ze lekker. Ik zelf ook.

Recept toegevoegd onder de button op de zwarte balk.