Operatie wijnpersen

Onze dochter wilde graag een paar dagen komen werken hier. Het maakte niet uit wat er te doen zou zijn. Nou, die viel met haar neus in de …wijnton. Onze eigen druiven en die van nichtje en haar man hebben dagen lang staan pruttelen. Aanvankelijk had de wijnboer wat zorgen over het samengaan van beide oogsten. Maar na een paar dagen werden de geuren in onze cantina steeds aangenamer.

In elke operatiekamer is een omloopverpleegkundige; iemand die niet steriel staat en daardoor de nodige hand- en spandiensten kan verrichten. Die taak had ik op me genomen. De wijnboer en dochter deden het échte werk. Proeven deden we wel met z’n drietjes en terwijl de wijnmakers ook de schoonmaak voor hun rekening namen, zorgde de omloop voor de lunch.

En de smaak van de wijn? Nog wat hard maar zeker niet slecht. Opluchting en voldoening strijden om de eer.

Smikkelen en smullen

Tegelijk met de druiven brachten onze vrienden ook nog vijgen mee. Eén kilo verwerkte ik tot vijgenjam, dat leverde drie potten op. De tweede kilo moest even aangevuld worden met wat vijgen van eigen boom. Dat was geen probleem want die boom heeft zich zó wonderlijk hersteld na de nachtvorst in april, dat er nu een enorme hoeveelheid van te plukken valt. Dus maakte ik, samen met onze vriendin, vijgenchutney. Er ging gember, kaneel, kruidnagel, peper, bruine basterdsuiker, rozijnen, uien en appelazijn bij, we lieten het een half uur pruttelen en inmiddels staan er ook vijf potten chutney op voorraad. Misschien verwerk ik volgende week nog een kilo maar het kan ook zijn dat we ze gewoon plukken en direct opeten. Ze zijn heerlijk!

Waar zijn de appels?

Toen we op 21 augustus voor korte tijd naar Nederland terugkeerden, hing de appelboom vol met appels. Als enige had deze laatbloeier de vorstperiode in april goed doorstaan. Dus dacht ik dat ik in deze periode appeltaarten en appelmoesmoes zou moeten produceren. Helaas, de boom is volledig leeggeplukt en niet door vogels want er liggen nergens resten. Vlierbessen waren door de grote droogte al verschrompeld en ook de meeste bramen zijn ingedroogd. Gelukkig levert de pergola ons wat consumptiedruiven en die enkele braam verdwijnt dit jaar niet in de jam maar rechtstreeks in de yoghurt. De rest van het fruit kopen we maar in de winkel, waar de perziken voor kleine prijsjes weggaan. Nieuws uit de wijngaard volgt later deze week. Ook daar verdween een deel van de oogst maar is het raadsel minder groot.

Feestneus

Ook al is de vorm van deze aubergine (melanzane zeggen we in Italië) niet helemaal volmaakt, hij wordt gewoon aangeboden in de winkels. En waarom ook niet, je kunt er je fantasie nog fijn een beetje op loslaten.

Onze zoon kon het niet laten en gaf hem een gezicht. Waarna hij werd gesneden, gegrild, afgekoeld en in de salade verdween. En in onze magen. Inmiddels zijn we sinds gisteravond weer in Nederland. Ik ga ook mijn feestneus opzetten, want we zijn hier voor een speciale gelegenheid. Hoop ik morgen op terug te komen.

Mensen – en dierenleed

Ergens onder een keukenkast zit een enorme sprinkhaan in zijn vuistje te lachen. De wijnboer sprong bijna net zo hoog als het beest toen ze elkaar onverwacht tegenkwamen. Er volgde een klopjacht om het dier naar buiten te werken, maar dat mislukte jammerlijk. De eerste uren liepen we bedachtzaam in de keuken, voorbereid op de confrontatie. Maar die bleef uit.

Met behoorlijk veel geraas viel een slang uit de dakgoot, zó de pergola in. Geprik en geduw door de wijnboer gewapend met een stok, mocht niet baten, de slang bleef zitten waar hij zat. Wat doet een slang trouwens in een dakgoot? Dat wist ie kennelijk zelf ook niet al had hij vast een elegantere aftocht in gedachten. Inmiddels lopen we ook weer tamelijk onbevangen onder de pergola door. Het kleine, enigszins gehandicapte broertje van de sprinkhaan zat tegen het buitengordijn maar is inmiddels ook niet meer terug te vinden. Het leven midden in de natuur kent zo zijn uitdagingen. We halen onze schouders er maar voor op.

Zaad en truffel

Toen ik de verdroogde bloemen uit de afrikaantjes knipte, bedacht ik dat ik wel even kan laten zien, hoe ik de bloemen sloop om de zaadjes eruit te krijgen, al ga ik er eigenlijk vanuit dat elke tuinliefhebber dat wel weet. Met verdorde bloemblaadjes en al bewaar ik het in een papieren zakje en verdeel ze het volgend voorjaar over drie buitenpotten, kruimel daar nog wat aarde over, af en toe wat regenwater en succes gegarandeerd. Hele jaar plezier van.

Van een lieve Italiaanse familie kregen we truffels, een heel bakje vol. Dat wilde ik meteen verwerken en kookte spaghetti met daarover los geruld ei waar de truffels op werden gestrooid die de wijnboer had zitten schaven. Van de overgebleven truffels heb ik met olie en mayonaise een smeerseltje gemaakt voor op een toastje. Kleine klusjes aan de keukentafel met veel voldoening.

Gezellig! Bezoek.

Het was dinsdagavond een uur of tien toen we met z’n vieren aan tafel gingen. Onze zoon en zijn vriendin zijn hier voor een weekje neergestreken in een spontane actie die we alle vier heel gezellig vinden.

Er verschijnen dus foto’s van andere hand en standpunt. De tweede avondmaaltijd deden we wél buiten, we zorgden om acht uur aan tafel te zitten bij invallende schemer. Het leverde dit soort beelden op. Hoewel ze hier voor hun ontspanning zijn, laten ze de handen flink wapperen en wordt er meegedacht en gewerkt bij het oplossen kleine probleempjes hier op het terrein. Maar we bouwen wel rusttijden en verfrissingsmomenten in die nodig zijn bij temperaturen van dik in de dertig graden.

foto’s Vincent

Werkpaard

Een boek over de avonturen van een autoreis. Ik kon me er niet veel bij voorstellen. Het gaat over een Subaru Forester die 500.000 km heeft gereden en waarmee de eigenaren terugreizen van Amsterdam naar Tokyo waar hij ooit uit de fabriek rolde. Het gaat over veel meer natuurlijk. Het echtpaar is ongewild kinderloos en ze besluiten dat pijnlijke onderwerp nog eenmaal met elkaar door te praten. Het is een ontroerend boek, humoristisch geschreven en het doet ons bovendien anders kijken naar onze eigen oude Subaru. De auto die al 200.000 km op de teller heeft staan. Ons eigen werkpaard waarmee we op en neer rijden naar Italië. Onze auto heeft geen bijnaam van ons gekregen maar ik ben toch anders naar hem gaan kijken.

Bezigheden

En toen begon het gistermiddag ineens te regenen, zeg. Hadden wij dit seizoen nog niet meegemaakt hier. Daar ging mijn plan om nog wat te rommelen in de tuin. In de vriezer stond nog een pond aardbeien van eigen erf. Van de eerste lading had ik samen met yoghurt in de blender een soort milkshake gemaakt.

Nu werd het tijd voor jam. Dat eet ikzelf nooit want ik vermijd zoveel mogelijk toegevoegde suikers, daar voel ik me veel prettiger bij. Ik had het plan om agar agar te kopen en daarmee eens te experimenteren. In NL was ik het vergeten te kopen, hier kon ik het zo snel niet vinden. Dus toch maar een kwak suiker en wat geleerspul gepakt en een lekker jammetje gemaakt. Zie hier de resultaten.

Nou ben ik benieuwd of er lezers zijn die ervaring hebben met het maken van jam zonder al te veel suiker. Ik hoor het graag. En o ja. De grond kreeg weer even voldoende water toegediend en dat werkt hartstikke lekker als je planten uit het grind wil trekken. Dus hoe ik de maandagse arbeid heb ingevuld kun je wel raden.

Werken, lezen, eten, slapen.

Agelopen week las ik deze boeken uit. De fundamenten van Ramsey Nasr is een krachtige analyse van de huidige tijd met al zijn belangrijke uitdagingen voor wat betreft de economie en het klimaat. Eindspel is een prettige detective die zich in Calabrië afspeelt en toevalliger wijs las ik direct erna Mafiopoli van Sanne de Boer. Zij schetst een nogal onthutsend beeld over het ontstaan van de Mafia in Calabrië en de vertakkingen die er wereldwijd zijn en zéker ook in Nederland. Inmiddels ben ik op mijn e-reader bezig in een boek over een Pools Joodse familie in de Tweede Wereld Oorlog. Tussen dat lezen door wordt er gewerkt en hebben we een mooie balans in onze bezigheden.