No Foligno

Heb vanmiddag aardige foto’s gemaakt in het centrum van Foligno. Daar hadden we een afspraak met de leverancier van onze zonnepanelen. In een deprimerend kantoor, maar dit terzijde. Vanwege subsidies en andere geldstromen die niet volgens afspraak verlopen in bureaucratisch Italië. Maar ook dáár gaat dit blog niet over. De foto’s staan op het interne geheugen van mijn Lumix-camera en daar willen ze maar niet vanaf. Waarom ze niet gewoon op het schijfje staan dat in de camera zit, is me ook al een raadsel. Kortom, ik plaats een foto uit Fano van afgelopen zondag, gemaakt op de bloemen en plantenmarkt. Het raadsel van de zonnepanelen is deels opgelost. En daar ging het vandaag eigenlijk om.

Maandagse boomgaard

Geen moestuin- maar een boomgaardblog. De perenboom buigt door onder zijn vracht, maar de peren voelen nog steeds hard, dus proberen we de pluk nog even uit te stellen. Maar jakkes, wat zie ik nou weer? Aangetast blad. Het blijkt perenroest te zijn, een schimmel afkomstig van de jeneverbes. Advies is om die weg te halen. Pff…daar hebben we er nogal wat van. Vijf keer in een seizoen bespuiten met bestrijdingsmiddel is de andere optie. Wat een dilemma’s voor deze goedwillende biologisch boerende amateurs.

Zomerstuipen

Het badseizoen is over. De zo kenmerkende rijen met ligbedden en parasols zijn opgeslagen in hun winterstalling. Toch was het heel aangenaam op het strand van Fano. Op Facebook zie ik vrienden in strandpaviljoens op Scheveningen, overvolle terrassen bij pannekoekhuizen, ik zie molens, paddestoelen in herfstbossen en peuters in pretparken. Volgens mij geniet de hele bevolking van Nederland én die van Italië van de laatste zomerdagen. En waarschijnlijk iedereen die daar tussenin woont ook.

Harig

We komen niet zoveel van het terrein af. Het is zonnig, er is buiten genoeg te doen en dus werken we in een kalm tempo in de tuin. Met af en toe een rustpauze, dat wel. Wat dat vlindertje nou te zoeken had op het behaarde mannenbeen van mijn echtvriend, ik heb geen idee. Feit is dat ze aanvankelijk beide rust hielden en toen de een weg fladderde, de ander ook maar weer aan de arbeid ging.

Bottels

Als je heel gedisciplineerd tuiniert, dan knip je elk uitgebloeid roosje weg. Dat zet de plant aan tot het maken van nieuwe schoonheden. Maar ja, ik hoor niet tot de categorie die voortdurend spiedend met een snoeischaar rondloopt. Dus worden rozen vanzelf rozenbottels en zo hoort het ook. Eén jaar heb ik er jam van gemaakt, maar dat is zo’n heidens karwei, daar begin ik niet meer aan. Van een blogmaatje leerde ik dat je ze ook gewoon in je mond kunt stoppen en een beetje om de harde kern heen eten. Heb het eerlijk gezegd nog niet geprobeerd, ik denk dat ik daarvoor het veld in moet, op zoek naar de wilde variant. In huis heb ik in elk geval een tak rozenbottels in een vaas gezet. En wat te zeggen van dit exemplaar? Gewoon nog aan de struik, mooi toch.

Eenling

Toegegeven, hij heeft z’n mooiste tijd gehad, deze roos. Dit stukje tuin, dat wij maar al te graag de rozentuin noemen, wordt stevig onder handen genomen. De lavendel is al gesnoeid, uitgebloeide rozen knippen we af, onkruid en gevallen blad wordt verwijderd. Onder het motto ‘weg is maar weg’ breken de najaarsopruimweken aan. In mooie zomers wil de tuin er nog wel tot ver in oktober gezellig uitzien. Dit jaar is dat helaas niet het geval. Vandaar dat ik deze eenling nog maar even in het zonnetje zet. Hij ontkwam aan mijn schaar. Terecht.

Gewoon gewoon

Netjes de huurauto weer ingeleverd in Charleroi en toen in het vliegtuig gestapt naar Ancona. En daar zijn we weer, gewoon vanachter de laptop waarop de fotocamera is aangesloten. Dus geen gepruts op een klein tablet al gaat me dat ook steeds beter af. Ik laat even ‘ons’ vliegtuig zien waarmee we snel en goedkoop naar huis vlogen. We gaan nog een paar weken van Caldese en omgeving genieten. We gaan huis en tuin winterklaar maken. Maar voorlopig gaan we eerst maar eens eten.

Nostalgie

Weer eens ouderwets op een schoolplein gestaan. Bij onze twee oudste kleinkinderen is dat al verschillende keren gebeurd. Bij Isabel was het vandaag onze primeur. Ze vindt het heerlijk op school en gaat er huppelend naar toe. Om de privacy van andere kinderen niet aan te tasten, ben ik een stukje doorgelopen en kon dit fraaie parkachtige plaatje maken. Zomaar midden in een woonwijk van Zwijndrecht. En ik zag bovendien kans er een ouderwets sausje overheen te gieten. Gevoel en foto kloppen vandaag voor mij.

Tegeltuintomaat

Waarschijnlijk red ik het net om tot het einde van ons Italiaanse seizoen elke maandag een moestuinblog te schrijven. Zelfs hier in Delft liep ik er letterlijk tegenaan. Zomaar tegen een gevel staan tomatenplanten.Stoeptegel eruit, moestuin geboren, zo eenvoudig kan het zijn. Nou ja, er is afgezien van extra aarde nog wel een dosis liefdevolle zorg nodig. Maar dat hadden jullie  zelf ook wel kunnen bedenken.

Jetje nummer 1

In de reeks van jarige kleindochters is zij eigenlijk de eerste. Eva werd vorige week zes en vierde dat vandaag. En weer klonteren familie en vrienden gezellig bijeen en was ook deze jarige het stralende middelpunt. Met haar spacescooter poseert ze trots voor de deur. Wat het weer betreft heeft zich dit jaar iets bijzonders voorgedaan. Zowel haar verjaardag half september als die van haar broer half maart konden in de tuin worden gevierd. Dat lijkt me een uniek toeval.