Appels en peren

In mijn favoriete tv-programma Binnenste Buiten was afgelopen week te zien hoe je een boom kunt herkennen aan zijn knoppen. Kennelijk heb ik er niet voldoende van geleerd want dat hier fruitbomen staan, lijkt me duidelijk. Maar appels of peren? Het lijken me wel óude bomen, goed gesnoeid maar wel met veel mos op stam en tak. Hoe dan ook, de werkelijkheid was honderd procent mooier dan ik hier kan laten zien.

Dat geldt ook voor de zon beschenen narcissen die bijna oplichten in de smalle strook bij de afgeknotte molen. Mijn zus en ik liepen me toch een partij te genieten op deze vroege zondagochtend. Daar gaat het toch maar om; de lente zien, horen, opsnuiven en op je in laten werken. En dan vanmiddag met blote beentjes in de zon op ons balkon. Weg met de melkflessen.

Doorlopen

Als ik gisteren de moeite had genomen een andere kant op te lopen, was ik wel degelijk bloesem en groene waasjes tegen gekomen. Vandaag op weg naar de dichtstbijzijnde winkelstraat passeer ik eerst de Doelentuin waar narcissen en rododendrons strijden om de eer de meest vrolijke bloeiers te zijn.

In de Choorstraat aangekomen is het een en al bloesem wat ik zie. Nou ja, en fietsen en winkelend publiek. En over een andere kant oplopen gesproken. Gisteravond dachten wij nog even snel onze tweede booster zonder afspraak te gaan halen bij de Broodfabriek in Rijswijk. Bleek dat de informatie op internet niet klopte. In plaats van de GGD-post was er nu een aanmeldpunt voor Oekraïners. Het was nog een hele tippel om in die tamelijk desolate kantorenpolder het juiste prikadres te vinden dat bovendien bij onze aankomst al gesloten bleek. Waardoor ik wel even de pest in had maar me daarvoor nu schaam. In vergelijking met vluchtelingen is elk ongemak relatief.

Schoonheden in de zon

Die ene verdwaalde narcis in het gras, die moest ik even redden voor de grasmaaier er overheen vloog. Vier krokussen die half verscholen gingen onder afgevallen eikenblad worden ook aan de vergetelheid onttrokken. Ach, er is nog weinig kleur te bekennen hier op het erf maar wat er is, wordt gekoesterd.

Trouwens. Ook zonder al te veel kleur is er schoonheid genoeg. Van het onooglijke parkeerterrein naar een ook al niet al te spectaculaire straat op weg naar de markt, maken we over dit pad altijd een doorsteek. Een paar cypressen en naaldbomen aan de achterzijde van een kerk. Meer zien we niet. Toch mooi!

Gewoon geluk

‘Zijn jullie thuis, want dan kom ik even wat brengen’. Een minuut later stond er een buurvrouw met een schaaltje zo juist gebakken koekjes voor de deur. ‘Nee, ik kom niet binnen, dit is gewoon voor jullie omdat ik toch aan het bakken was.’

Een hulp van mijn moeder was ziek, dus nam ik de honneurs waar en hielp haar vanmorgen even met een wasje opvouwen en nog wat kleine huishoudelijke klusjes. We aten samen de middagboterham. Ondertussen namen we de politiek door. ‘Poetin bluft maar een beetje’ aldus mijn moeder. ‘Of nou ja, dat hoop ik’. Buiten bij haar stonden narcissen te wiebelen in het laatste restje van storm Franklin. Koekjes, narcissen, mijn moeder. Ik heb een top dag.

De kleur van spekkies

Dit is nou echt de periode van het jaar om een bos vrolijke tulpen in huis te halen. Toen ik even wat oude blogs indook zag ik dat ik ze juist in februari meermaals op de foto zette. Logisch eigenlijk. Het is een wat saaie maand en hoewel ondergronds de narcissen en krokussen zich voorbereiden om hun koppies op te steken, moeten we buiten nog even nog even wat onbestemde dagen door. Deze combinatie van roze-gele tulpen had ik nog nooit eerder gezien. En dus kijk ik bijna verlekkerd naar dit heerlijke bosje dat de wijnboer zaterdag voor mij meenam.

Als ie schijnt…

…dan zie ik in het plantsoen paarse krokussen en gele narcissen. Die op de foto wat onwillig tussen het groen verdwijnen. Maar dat kan me niet deren. Dan word ik zelfs van lege terrassen nog vrolijk.

Dan loop ik neuriënd langs de grachten en breid mijn boodschappenrondje iets uit. Dan vind ik alle huizen mooi, begroet iedereen die op mijn pad komt en keert mijn energie terug. Had ik hier al eens verteld dat ik erg van kleur en van de zon hou?

Dat móet je zien

Het is dat we op zondagochtend de wandelafpraak hebben, want alleen zou je er toch minder makkelijk voor kiezen om al om negen uur de regen te trotseren. Gelukkig is er altijd groen te vinden. Een kleurrijke hardloper die gewoon wél in zijn uppie zijn kilometers maakt, vrolijkt de grauwe buitenboel ook een beetje op.

Terug naar huis hebben we heel onverantwoord, even met de auto stil gestaan op de kleine rotonde bij Ikea. Raampje naar beneden en snel snel deze foto gemaakt. Want dit willen we graag zien, toch? Bloeiende narcissen; de natuur gaat onverstoorbaar zijn eigen gang.

Ja toch?

Toen ik vanmorgen bij mijn ouders was, bleek mijn leuke moeder in dezelfde opruimmodus als ik te zitten. Januari is daar ook bij uitstek de maand voor. Verlangend kijken we uit naar het lengen van de dagen maar de realiteit van regen-en hagelbuien kluistert ons aan huis. En huizen hebben de neiging dicht te slibben als je er niet af en toe de bezem flink doorheen haalt. We reorganiseerden samen wat kasten en ik kon met een doos vol ongeregeld hun pand verlaten. Daarna haalde ik meteen onze boodschappen in huis en kon de verleiding van twee bossen tulpen niet weerstaan. Ik zag overigens eergisteren al narcissen bloeien in een perk. Uiteindelijk wordt het dus altijd weer lente.

Associaties

Samen met een collega verzorgde ik de inkoop en distributie van de kerstpakketten. Een enorme klus. Ga maar na: 3500 stuks uitdelen, verspreid over twee locaties, dat levert alleen logistiek al behoorlijk veel werk op. Enfin, ik zou wel drie blogs kunnen vullen over het hoe en wat. Uiteindelijk leverde de actie Kerstpakket ons en de ontvangers vooral veel plezier en  voldoening op. Bij de vaste leverancier stond deze vaas waarop onze keuze tóch niet viel, maar die ik bij mijn afscheid alsnog persoonlijk kreeg. Vandaag stopte mijn man er wat narcissen in en ik zette hem voor de foto op een zonnig plekje in de keuken. Zo brengt een voorjaarsachtig plaatje mij in kerstsferen.

Reikhalzend

In de woonkamer staat een bak vol bloeiende narcissen. De combinatie geel en wit. Veel meer is er niet nodig om mij de storm en regen te doen vergeten. Als deze lieverds straks zijn uitgeboeid, ga ik ze kortwieken. Dan haal ik de bollen uit de bak en leg ze klaar om mee te nemen naar Italië. Onder de kersenboom hebben we een narcissenperk aangelegd en daar mogen ze bij. Dan gaan ze volgend jaar gewoon weer verder met het doen van hun goede werk. Namelijk mij een vrolijk gevoel bezorgen.

Kleur bekennen 9