Jardin du Luxembourg

We begonnen gisteren maar eens wat te wandelen. Stadsplattegrond mee. We vatten het plan op om naar de Jardin du Luxembourg te gaan. Daar staan overal stoelen en al snel hadden we allebei een plaatsje in de zon. Het weer is fantastisch, heel lenteachtig. En maar mensen kijken. En een beetje herinneringen op halen. Wat deed Parijs destijds met ons? We waren jong en de stad kwam toen in al zijn hevigheid bij ons binnen. En nu weer. Je moet hier wel onder de indruk raken van de grandeur. De stad is schoon, de mensen hulpvaardig en vriendelijk en men spreekt ons in het Engels aan. Dat was vijftig jaar geleden bepaald niet het geval.

Terug naar 1969

Het was een jaar voordat ik de wijnboer zou ontmoeten. Ik was achttien en ging voor het eerst naar Parijs. Samen met mijn bijna zeventienjarige zusje Plonie en oom Henk. Hij kende de stad goed, kwam er zeer regelmatig en was enthousiast om ons Parijs te leren kennen. Hij regelde alles en bestookte ons met in het Frans opgestelde brieven bij de reispapieren die we toegestuurd kregen. Plonie en ik gaan vandaag, vijftig jaar na dato, samen naar  Parijs. We gaan nieuwe herinneringen maken in de stad waarover Henk zei: Paris, ce n’est pas un ville, c’est un monde.

Kunstcommissie

Het is al een paar weken geleden dat ik de voltallige kunstcommissie aan het werk zag. Twee dames en een heer zorgen er telkens voor dat in de hal van ons gebouw een wisselende expositie is. De man links is een buurman die zojuist passeert en net als ik de complimenten overbrengt over de inspanning die de anderen zicht getroosten. ‘Het thema is vrouwen’, vertelde een van de dames en zij vervolgde: ‘J. klimt op de ladder om de schilderijen op te hangen, wij kijken of het recht hangt’. Dus dat hebben de dames van de kunstcommissie handig geregeld. En dit is wat er voorlopig weer hangt.

Ik vind het weer een aardige keuze. Vanwege de lichtinval op het spiegelende glas, heb ik een beetje schuin moeten fotograferen.

Jassen en jurken

We zaten in Papendrecht, niet in Parijs, mochten jullie dat denken. Toevallig was ik deze week zowel met zoon als met dochter een dag op stap. Fleur en ik hadden kleding nodig. Voor onszelf en zij ook voor haar dochters. Ik slaagde voor een fijn tussendoor jasje en een paar basisshirts. Zij kwam met en meisjesjack en twee kinderjurkjes thuis. Aan onderwerpen om te bij te praten zitten we nooit verlegen, dus het werd een gezellige dag. Bij haar thuis was ik oefenpubliek voor de spreekbeurt van Isabel. Volgende week gaat zij haar klasgenoten haarfijn uit de doeken doen hoe erg het is dat de oceanen vol plastic soep zijn. Van mij kreeg ze alvast een acht voor haar presentatie.

De lamp

De grote schemerlamp op het Doelenplein is een kunstwerk waar toeristen zich graag mee op de foto zetten. Tot mijn grote schrik stond de lamp er onlangs ineens nogal uitgekleed bij. De porceleinen voet was aan diggels, waarschijnlijk veroorzaakt door een achteruit rijdende vrachtauto.

Een paar weken later hing de kap in de takels toen ik passeerde en maakte ik een praatje met een paar heren van de Kunstwacht die dit proces begeleidden. ‘Het kan wel een half jaar duren, maar hij wordt hersteld hoor.’

Inmiddels is op de sokkel ook nog een informatief bordje geplaatst. De zinsopbouw is niet helemaal logisch, maar ik wil geen kniesoor zijn. Dat er gewaakt wordt, gecommuniceerd én hersteld is geruststellend.

Erwin Olaf. Eindelijk.

We hadden het al lang geleden afgesproken; zoon Vincent en ik zouden samen naar de dubbeltentoonstelling van Erwin Olaf gaan in Den Haag.

Wat hebben we er vanmorgen van genoten. We waren vroeg, alle tijd om de catalogus door te bladeren. We vonden uiteindelijk ook Vincent’s favoriete foto en hij liet het aan mij over hem daar te fotograferen. Zijn nieuwe profielfoto, begreep ik.

Ik kocht geen catalogus maar wel een kaart van een foto die mij enorm aanspreekt. De beide tentoonstellingen in Gemeente Museum en Foto Museum geven een fraai beeld van de ontwikkeling die Erwin Olaf in veertig jaar doormaakte. We vonden het zeer de moeite waard. En uiterst gezellig bovendien.

Een heel goed doel

Vorig jaar kreeg ik zomaar deze fleurige brillekoker met bijpassend schoonmaakdoekje. De gulle gever was mijn eigen man. Dit jaar lag er ineens een mapje met mooie kaarten in mijn stoel.

Angelique Weijers

Het mapje is, net als de brillekoker, uitgegeven door Amnesty International en dus begreep ik direct dat de wijnboer opnieuw voor deze verrassing had gezorgd. Hij heeft jarenlang gecollecteerd voor Amnesty en samen dragen wij deze organisatie een warm hart toe, in woord en daad.

Ik heb weer mooie kaarten om te versturen, Amnesty kreeg zo een donatie maar het allerbelangrijkste is toch dat de mensenrechten wereldwijd verdedigd worden.

Park, film, polder en boeken

Tussen ons huis en het filmhuis ligt een klein park, de Doelentuin. Gistermiddag liepen we er doorheen op weg om de film Green Book te bekijken. Een gruwelijk thema, over de bij wet geregelde achterstelling van de zwarte mensen in de USA begin zestiger jaren. Luchtig en humorvol verfilmd. Heel bijzonder en tot nadenken stemmend, gezien de acualiteit.

Uiteraard deden we vanmorgen weer de polderwandeling. Het was gewoon weg druk in de Delftse Hout. Niet alleen met recreanten, ook de vogels lieten van zich horen.

Vanmiddag bezochten we de boekwinkel. Onze aanschaf ligt op tafel. De wijnboer kocht de Bourgondiërs, ik zelf ging voor Peter Buwalda en het essay. Het boekenweekgeschenk kregen we in tweevoud mee. Wat een rijk weekend!

 

Strand en zee

Zeevissen. Als de hele installatie is opgezet, treedt de rust in. Een dobber is er niet, dat heeft geen nut bij de golfslag. Het komt neer op nauwkeurig de lijn in de gaten houden.  Aan het eind van een lange ochtend worden de hengelaars opgehaald, gaan ze de vangst vergelijken en bier drinken. 

Tja, het strand. Ik had het plan er vanmorgen naar toe te gaan. Het is mistig en een stuk kouder dan gisteren. Dus doe ik iets anders: bak een cake voor vrienden die op de thee komen en met wie we naar de film gaan. Met foto’s van vorig jaar krijg ik toch een béétje strandgevoel.

Woonomgeving

Het mooie van oude binnensteden is de afwisseling van huizen. Geen eenvormigheid maar ogenschijnlijk lukraak gebouwd. Ik kom van alles tegen in Delft. Van kleine huisjes met uitnodigende schommelstoelen, tot een soort stadspaleizen waar lelijke nieuwbouw tegenaan is gezet.

En een rij moderne huizen die wel mooi zijn gelukt, naar mijn idee. Terwijl ik weer naar huis kuierde, kwam ik buren tegen die ook aan de wandel gingen. De wil om buiten te zijn leeft bij iedereen; de stad, het bos, de polder of het strand, we zuigen allemaal onze longen vol. Mmm…het strand. Dat wordt ook wel weer eens tijd.