Waanzinnig

Omdat we tot twee maal toe in een file terechtkwamen, waren we vanmorgen wat later op onze afspraak in Ede dan de bedoeling was. Na de koffie gingen de mannen belastingzaken afhandelen en de dames, mijn nichtje en ik, zaten op het riante balkon familienieuws en andere belangrijkheden uit te wisselen. We werden getrakteerd op een heerlijke lunch, luisterden naar muziek en praatten nog wat ongedwongen na. Via wat kleine weggetjes reden we weer op de Randstad aan. Maar niet nadat ik nog even de auto uit sprong voor een landelijke foto. Het is op het moment waanzinnig mooi in de natuur maar de tijd om daar langdurig in rond te stappen, ontbrak. Vanuit de auto genoten we er ten volle van. Tot we voor de derde keer vandaag, nu ter hoogte van Reeuwijk, in een file terecht kwamen en ik in de warme auto in slaap sukkelde. Gelukkig was ik de bestuurder niet.

Buiten de bebouwde kom

Het was krabben aan de autoruiten toen we vanmorgen op pad gingen. De beschaduwde stukken in de Delftse Hout hadden een prachtig berijpt laagje. Maar dat duurde niet lang, de zon deed al snel zijn stralende werk.

Vrijdag en zaterdag waren we in het oosten van het land en het viel me ogenblikkelijk op dat daar zoveel meer ruimte is dan in onze drukke Randstad met al zijn bebouwing. Horizonnen kunnen zien geeft lucht en de zon maakt alles mooier. Toen ik wat horizonfoto’s maakte in Delft en van genoegen het mos op een muurtje begon te aaien, vond ik dat de zondag weer eens uitstekend was begonnen. Dan laat ik het afschuwelijke wereldnieuws natuurlijk wel buiten beschouwing.

Mooie plukjes en heerlijke bijbabbel

Wij, inwoners van de Randstad, moeten het vaak doen met kleine groene oases. Neem nou die eerste foto. Daar straalt toch rust van uit, hè? Maar voor de tweede foto hoefde ik nauwelijks van positie te veranderen. We zien de zijkant van Burger King die aan de snelweg ligt. Draaien we ons helemaal om en lopen we het Land Art park weer terug in, dan zien we dit. Het zijn dan misschien heel kléine plukjes groen, het zijn wel heel mooie plukjes.

De foto’s maakte ik twee dagen geleden toen de zon nog scheen. Een groot deel van vandaag tikte de regen op ons zolderraam. Niet dat ik daar veel erg in had want blogvriendin Marthy kwam gezellig langs. De uurtjes vlogen voorbij en we wisselden nieuwtjes uit die onze blogs niet halen. We onderhouden een bijzondere vriendschap en ervaren dat nog steeds als heel waardevol. En laat nou de zon maar weer schijnen.

Stadsgroen

Ja, we wéten dat we in een stedelijk gebied wonen. Hier rijden we weer op huis aan na een bezoek aan vrienden in Den Haag. Maar als we dan ’s avonds na het eten onze dagelijkse wandeling maken in de buurt, dan valt die verstedelijking wel mee als je er een beetje oog voor hebt.

Toen we hier liepen, hoorden we de slagen van de roeiers op het Rijn Schiekanaal dat rechts ligt. We passeren een vrijstaand huis aan de waterkant met een weelderige tuin. Zie hier een veldboeket in een stadstuin bij avondzon.

En als toegift de Nieuwe Plantage met zijn parkachtige allure. Ik heb het hier al zo vaak geschreven: wonen in de Randstad kan ook groen.

Zoek en vind

Elk jaar hetzelfde verhaal. Ik ben nog niet terug in de Randstad of ik ga op zoek naar de natuur. Niet zo gek als je er een half jaar middenin hebt gewoond. Moeilijk om te vinden is het ook al niet. In een plantenbak aan een zonnig muurtje vormen een rode geranium en oranje Oost- Indische- kers een vrolijk duo. 

Een hortensia in een geveltuintje is ook al snel gevonden. Ik stroffel door herfstbladeren  op de grasstrook langs het Rijn Schiekanaal. Hier kan ik van de natuur genieten zonder ook maar iets aan het onderhoud te hoeven doen. Wat een luxe.

 

 

Moeder de gans

Gisteren stond ik minstens een kwartier in de file vast omdat de Brienenoordbrug open stond. Vandaag was het raak op één van de fly-overs op het Prins Clausplein waar ik minstens tien minuten stilstond. Dan besef ik eens te meer in de drukke Randstad te wonen.  Vreemd eigenlijk. Want zolang de boel rijdt, ervaar ik het als normaal om me van A naar B te spoeden over vierbaans wegen en ongelijkvloerse kruisingen. Mijn verlangen naar een rustiger tempo en meer natuur om me heen wordt aangewakkerd bij stilstand. Maar kijk. Ik werd vanmorgen op mijn wenken bediend. Een moedergans met zes jongen. In het plantsoen onder ons raam. In Delft, midden in de Randstad.

Tussen de buien door

Gisteravond zaten we spontaan bij een zus aan de maaltijd in Voorburg. Vanmiddag at ik een een broodje bij een oud-collega in Zoetermeer. Daar was ik overrompeld door hun mooie stadstuin aan het water. Achter de groenstrook aan de overkant van de sloot, is de Randstadrail. Daar zie je dus niets van en horen doe je het ook nauwelijks. Morgenmiddag gaan we aan de thee bij een nicht in Nieuwerkerk aan de IJssel en donderdag komt een vriendin hier in Delft op de koffie. Tussendoor maak ik, onder het motto van elke dag een kastje, de keuken schoon. Zo kom ik een regenachtig weekje wel heel aangenaam en nuttig door.

Voorschoten

Zelfs in de drukke Randstad hoef je niet eens heel ver te zoeken om in dit soort omgeving te geraken. Gistermiddag zat ik hier in een serre aan het water te lunchen met vrienden. Het gebodene was van een klasse die je als liefhebberige thuiskok niet voor elkaar krijgt. Heel mooi en ook heel smakelijk. Het gezelschap was ook al aangenaam. En zou ik hier van de steiger af in een bootje stappen, dan kon ik in één rechte lijn naar onze eigen voordeur varen.

Terug

We namen afscheid van het leuke gezelschap waarin we vier dagen verkeerden. Voor die tijd werd het huis opgeruimd en zeiden we wel zes keer tegen elkaar dat we het zo gezellig hebben gehad. Want zo gaat dat dan, je zegt zoiets gewoon meerdere keren tegen elkaar. Omdát we met z’n allen zo genoten hebben. De gerepareerde autoband werd opgehaald en door een beetje mysterieus sneeuwlandschap reden we terug richting Randstad. In Deventer, een favoriete stad van ons beiden, maakten we een kleine stop. Waardoor zelfs de terugreis als een vakantiedag aanvoelde.