Dit wil ik niet

Precies op de dag dat ik, op mijn yogales na, geen andere mensen zie, krijg ik de opdracht een portretfoto te maken. Mag ook een zelfportret zijn. Vreselijk. Ik wil helemaal niet op de foto. Maar het leuke van de foto7daagse is natuurlijk het feit dat je creativiteit aanboort. Dus aan de gang met zelfontspanner. En bij een spiegel. Van het resultaat werd ik niet vrolijk. Er belde een pakjesbezorger aan maar toen had ik mijn camera niet in de buurt. Terwijl die man nou juist een leuke kop had. Nee, deze opdracht is niet echt aan mij besteed vandaag.

Symmetrie

Het was nog uitgestorven toen ik samen met de enige andere wandelaar van ons zondagse clubje door Delft liep. Vanwege miezer en klein gezelschap besloten we een stadsrondje te doen en bij Kek te gaan ontbijten. Foto’s maken in Delft lukt nauwelijks zonder fietsen in beeld te hebben. Ze horen in het stadsbeeld. Voor de opdracht van Heel Holland Fotografeert, liep ik ook te speuren naar symmetrie, de dagopdracht. De foto van die twee ramen past daar wel in maar ik besloot toch de onderste in te zenden. Wie nog mee wil doen  kan alsnog instappen.

Verschil met gisteren

Deze geelpootmeeuw liet zich niet verjagen toen ik mijn autootje pakeerde bij het kademuurtje. Ik ging vanmorgen bij mijn leuke ouders op de koffie nadat ik gisteren terugvloog naar NL. Schoondochter en kleinzoon waren zo lief mij met de auto op te halen in Weeze. Dat scheelde een hoop gedoe met shuttlebus, trein en taxi. Ik at ook bij hen, waarna ik gisteravond rond een uur of acht onze Delftse huis weer binnenstapte. De wijnboer volgt later in mei. De wijngaard heeft in deze tijd van het jaar zijn zorg nodig. Het is hier wat killer en somberder dan waar ik net vandaan kwam. Maar groen en erg Hollands is het wel. Da’s ook mooi.

Uitzicht

Schreef ik het onlangs niet? Dat ik tijdens één middag in Perugia foto’s maakte voor wel vier blogs? Nou dit is zelfs de vijfde in de reeks. De hooggelegen stad biedt prachtige vergezichten.

Ik keek naar de mensen op dit terras die op hun beurt weer van het uitzicht genoten.

Ik zag prachtige daken van de ogenschijnlijk schots en scheefstaande huizen

en in de verte zag ik Assisi liggen.

Het was een van de eerste vriendelijke lentedagen waarop iedereen zo zichtbaar genoot van het buiten zijn. Nu, twee weken later, is de luxe van het voorjaar al bijna weer  gewoon geworden. Ik hoop dat deze koningsdag de temperatuur ook een beetje meewerkt voor alle buitenactiviteiten die in NL gaan plaatsvinden.

Tikkie ouderwets

Voor het loshalen van een supermarktwagentje kun je in Città di Castello nog een munt van 500 lire gebruiken. Waarbij ik me afvraag of het bord nou zo oud is of hebben Italianen nog massaal dat soort munten bij de hand?

Twee zusters lopen langs de kerk van de H. Fransiscus in Gubbio. Je ziet hier nog veel religieuzen in habijt. Het doet mij herinneren aan mijn Roomse jeugd. Lang geleden. 

Vanmorgen maakte ik wasmiddel. Een blok Marseille zeep rapsen (80 gram) vijf liter heet water erbij en voor de witte was ook nog een dot soda. Etmaal met rust laten en klaar is Kees. Spotgoedkoop, milieu- en huidvriendelijk.

Seringen op vaas. Beginnen al weer een beetje in te kakken. Ruikt zalig en geeft mij altjd een nostalgisch gevoel.

Festa nazionale

25 April is in Italië de dag van de vrijheid, de bevrijding en de democratie. Veel mensen zijn vrij. We hadden daarom ook eigenlijk een grotere opkomst verwacht vanmorgen bij de kranslegging in Gubbio. De klokken werden geluid en om precies tien uur verscheen een stoet bij het grote monument op het ‘plein van de veertig martelaren’. Onschuldige burgers die in 1944 als represaille voor een partizanenactie werden doodgeschoten en die uiteraard nog elk jaar worden herdacht. En met hen alle andere slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog.

Plechtig en toch enigszins losjes werd de ceremonie verricht. Het volkslied klonk en met de burgemeester in hun midden, liep de stoet verder richting het mausoleum waar de plechtigheid verder werd afgerond.

Wij reden weer naar onze berg. Om in alle vrijheid onkruid weg steken en in de wijngaard te werken.

Zon en water

In 1275 begon men met de bouw van de Fontana Maggiore In Perugia. De fontein heeft drie niveau’s en is één van de belangrijkste romaanse monumenten in Italië. Menig bezoeker loopt hier rond met een reisgids in de hand om te lezen over de meer dan 49 reliëfafbeeldingen. Het beschermende hek is lekker praktisch. Je kunt er je kinderfiets tegen aan zetten. Of als ruggesteun gebruiken bij een overpeinzing.

Maar op die mooie zonnige middag toen wij in Perugia op de trappen zaten bij de Duomo van San Lorenzo, deed de fontein precies wat fonteinen horen te doen: een beetje spelen met water en het zonlicht gebruiken voor wat extra spektakel. 

Voorbeeldgezin

Aan de tafel naast ons zat een uitgeblust stel met twee pukkelige puberdochters te zwijgen. Alle vier gezegend met enorm overgewicht. De meisjes hingen met hun mobieltjes in de hand lusteloos boven de pasta waar ze verveeld uit prikten. De andere tafel die ik in het zicht had, was bevolkt met drie jonge stellen, waarvan er één met dochtertje van ongeveer een jaar. De mannen hadden baarden en opgeschoren kapsels. De dames zagen er vrolijk en verzorgd uit. De schalen gingen rond, het kind ook. Men genoot zichtbaar. Een van de mannen maakte bekend dat zijn vrouw en hij hun eerste kind verwachten. Ze werden emotioneel omhelsd en er werd geproost. En nou hoop ik dat de drie hippe stellen op geen enkel punt een voorbeeld nemen aan het andere stel. Nou ja, het kan zijn dat hun kinderen ook ooit puistjes krijgen. Maar dáár kan ik mee leven.

 

Maanstanden, onkruid en meer

De buren kwamen spontaan even aan gewapperd vanmorgen. Ze hadden nog wat post voor ons. We dronken samen een café en kwamen te praat over de wijnoogst en ons plan eind mei te gaan bottelen. Hou de maankalender in de gaten, was het advies. Bij volle maan,  la luna vecchia (oude maan zegt met hier) krijg je het beste resultaat. Genoteerd. We namen afscheid en de wijnboer en ik porden nog een uurtje onkruid weg. Vervolgens belde ik, zoals elke week, mijn ouders en trokken ons zondagse goed aan voor de pranzo in Gubbio. Waar aan belendende tafels veel te beleven was. Daarover morgen meer.

 

Doseren

Verhuizers. Grondwerkers. Het zijn mensen met zware beroepen. Opvallend is het gestage enigszins trage tempo waarin ze werken. Het ziet er niet al te flitsend uit maar des te langer houden ze het vol. En effectief is het ook. Tuinwerkers. Vooral die twee in Caldese. Zij blijven voortdurend een iets te hoog tempo aanhouden waardoor ze na een ochtend arbeid neerploffen en niet meer op willen staan. Een hele kunst, dat doseren. Maar goed. Zestig overgehouden aardbeiplantjes zijn uitgezet. De spontane paardenbloemenwei is zo goed als leeg. De olijfbomen zijn gesnoeid. Extra bonus: vlinders die rustig voor me poseren aan het eind van een effectieve werkweek. Lief van ze. Want geduld om met statief en andere lens in de weer te gaan, ontbreekt me momenteel. Er wacht nog een uurtje werk.