Tot volgend jaar!

januari

februari

maart

april

mei

juni

juli

augustus

september

oktober

november

december

Elk feestje vieren

Kennen jullie de documentaire reeks The blue zones? Daarin gaat de Amerikaanse journalist Dan Buettner op onderzoek uit naar gebieden waar de mensen uitzonderlijk hoge leeftijd bereiken. Hij komt onder meer in Costa Rica, op een afgelegen Grieks eiland en een bergdorp in Sardinie en ontdekt overeenkomsten tussen de veelal geïsoleerd wonende gemeenschappen. Weinig stress, veel lichamelijke arbeid, gezond en gevarieerd eten en omzien naar elkaar. Er zijn nog tal van andere factoren maar het voert te ver om daar hier op in te gaan. Veel aspecten spraken me aan, en één ervan brengen wij graag zo vaak mogelijk in de praktijk. Dat is met familie en vrienden bij elkaar zijn en de maaltijd gebruiken in alle rust en gezelligheid. Zonder mobieltjes op tafel. En dat deden we vandaag ook maar weer eens. De jarige wijnboer heeft vrouw, kinderen en kleinkinderen om zich heen verzameld bij een feestelijke lunch.

De kleinkinderen kijken naar de opa die zijn cadeautje uitpakt. De foto waar we met z’n allen aan tafel zitten in een restaurant om de hoek, is te zeer bewogen om hier te plaatsen. Maar de leuke herinnering die we er aan hebben, volstaat voor ons.

Mijn avonden

Mijn streven is om ieder jaar 52 boeken te lezen, dus elke week één. Dat is me dit jaar niet gelukt, het waren er 37 met twee uitschieters van heule dikke boeken die wel voor drie tellen. Afgezien van Het lied van ooievaar en dromedaris van Anjet Daanje en Het Achtste Leven van Nino Haratischwili (dat waren reusachtig dikke pillen) hebben ook Naar zachtheid en een warm omhelzen van Adriaan van Dis, Luister van Sacha Bronwasser en de Camino van Anya Niewierra heel veel indruk op me gemaakt. Ik lees deze dagen zoals al aangekondigd De Avonden van Gerard Reve (met dank aan Marthy en Sjoerd die me een digitale versie stuurden). Dit boek geeft een goed tijdsbeeld van de sobere levens in het eerste jaar na de oorlog. Het beklemmende saaie leven van een jonge man op zoek naar zichzelf is prachtig geschreven. Uit de minibieb nam ik gisteren dit boek mee. Ik ben er al in begonnen en moet nog even wennen aan de schrijfstijl. Camille Claudel (1864) was beeldhouwster, een zus van Paul Claudel, Auguste Rodin was haar minnaar en ze was bevriend met Claude Debussy. Ze heeft haar laatste dertig (!) jaar in een inrichting doorgebracht. Mijn boekenlijst voor 2024 is gestart met een veelbelovend boek.

Genoeg om blij van te worden

Hoewel de kerstdagen achter ons liggen, wil ik toch nog de kerstboom in onze gezamenlijke hal laten zien. We waren er ditmaal niet bij toen ie opgetuigd werd maar we gaan vast helpen bij het weer opruimen. Voorlopig genieten we nog van elke keer als we de boom passeren. De kerstboom op de Markt voor het stadhuis heb ik nog niet gezien en op de een of andere manier vind ik dat wel een gemis dat nog goedgemaakt moet worden.

Gelukkig kan ik nog wel de geopende kerststal op het Doelenplein laten zien. De grote schemerlamp (klik) en de kreet Wees Blij (klik) op de achtergrond zijn twee kunstprojecten die het plein het hele jaar door verfraaien. Ja hoor, ik ben blij. Blij met heel veel in mijn leven en zeker ook met mijn woonomgeving.

Tweede Kerstdag

We waren met z’n tweeën, de tweede kerstdag en besloten ’s middags naar het filmhuis te gaan. Daar draaide een film die hoog genoteerd op mijn wensenlijstje stond. De Nederlandse titel is Le pot au feu. Ik hoopte maar dat de wijnboer hem ook mooi vond en hij kwam net zo enthousiast de zaal weer uit als ik. Het is letterlijk een heerlijke film met fantastische beelden in een kasteelkeuken. Het is een romantisch verhaal dat in 1885 speelt en zich langzaam ontrolt. In onze familie en vriendenkring zijn veel mensen die van lekker koken houden, die kan ik de film sowieso aanraden. Maar voor iedereen die een regenachtige middag aangenaam wil besteden, zeg ik ook: gaat dat zien. De moeite waard.

Warm, nat en winderig

Dit is de warmste Kerstmis sinds weet ik veel, misschien ook wel de natste. Het is niet zo belangrijk maar wel dat we vanmorgen ineens de blauwe lucht weer zagen. We wisten niet hoe snel we naar buiten moesten om daar van te profiteren. De roze geraniums in de bloembakken boven de deuren, zijn nog steeds niet kapot gevroren.

Kijk nou toch hoe blauw die lucht is, we bleven elkaar er op wijzen. Bij de woonboten aan de Kantoorgracht staat een fiets als plantenbak decoratief te wezen. En bij een bankje een stuk verderop bloeien hyacinten en werpt de schaduw een prachtig motief op de bloempot. We zijn inmiddels een uurtje verder en de lucht ziet weer grijs. Wat zijn we blij dat we op tijd de benen hebben gestrekt.

Stoofpeertjes van oma

Onze zoon kan heerlijk koken en had dat op kerstavond voor ons zessen gedaan. Kleinzoon Lucas nam de foto dus er zijn maar vijf personen van dit gezellige groepje te zien. Mijn bijdrage bestond uit het dessert. Een soort tiramisu met stroopwafeltjes en stoofpeertjes. ‘ Oh, lekker, stoofpeertjes van oma’, werd er van alle kanten geroepen. Waarmee stoofpeertjes meteen wel een ouderwets imago krijgen. Maar goed, het was zeer smakelijk en inmiddels zit deze oma bij haar eigen moeder. Vanavond een eenvoudig maal waarbij stoofpeertjes zeker niet zullen ontbreken.

Nagezonden foto. Nu zit de fotograaf er ook bij.

Het liep anders

Het decor van de zondagochtend wandeling is vandaag een beetje anders. Mijn zus en zwager, die in Den Haag wonen, hadden de wandelclub thuis uitgenodigd voor een feestelijk ontbijt met vooraf een stadswandelingetje. Maar ja, dat wandelen kan natuurlijk ook na afloop. Eerst maar eens gezellig aan de koffie. Toen het ontbijt. Daarna nog lekker even aan tafel hangen en aangenaam kletsen en lachen met elkaar. Van wandelen kwam niets terecht, het weer werkte ook niet mee. Kortom, héél gezellige ochtend gehad en nog snel wat sfeerplaatjes gemaakt van het Sweelinckplein. Thuis begonnen aan het nagerecht dat ik vanavond zal verzorgen als we voor de tweede keer op één dag de benen onder andermans tafel steken. Het wordt vast ook een héél gezellige avond.

Close the door

Zomaar wat foto’s uit de winkelstraat hier in Delft. Mij valt altijd het veelvuldig gebruik van het Engels op. Daar zal ik aan moeten wennen al lukt me dat nog niet erg goed.

Deze bordjes hangen op bijna elke winkeldeur en daar is geen woord Engels bij. Het ondernemersfonds en Delft Duurzaam houden hun deuren dicht en daar veel voor te zeggen. Terwijl ik gisteren nog pleitte voor open deuren. Maar dat is een heel ander verhaal, dat snapt iedereen.

Deuren openzetten

De gezamenlijke horeca zorgt er sinds een paar jaar voor dat er een kerststal op het Doelenplein staat. Ik denk dat het door storm Pia komt, dat de stal nog even dicht is en Maria en Jozef achter de deuren staan. De krib met het kind staat wel gewoon buiten. De os is vervangen door een lama, best apart. Toch verheug ik me ieder jaar om deze kerstgroep te zien waardoor de historische achtergrond van wat we vieren iets verder gaat dan de komst van de kerstman.

De oliebollenkraam tegen de achtergevel van de Oude Kerk hoort ook helemaal bij deze tijd en onze bakker ziet er in elk seizoen aantrekkelijk uit. We deden wat kleine boodschappen, de rest wordt morgenmiddag bezorgd, wat een luxe en gemak. Terwijl we bij Neef Rob een kleine koffiepauze houden, valt mij aan de overkant de naam van de shoarmatent op. En dan beseffen we des te meer dat ons luxe leventje voor velen niet is weggelegd. Boven de nog gesloten kerststal op het plein hangt een engel met de tekst: vrede op aarde. Laten we toch met z’n allen hopen dat iedereen zijn deuren open zet en er vrede op aarde komt.