Festivalletje

Op de binnenplaats van het klooster horend bij de sint Fransiscuskerk in Gubbio was dit weekend een Middeleeuws festival.  Het was op zéér bescheiden schaal dat men wat oude ambachten presenteerde. Deze dame zag me met mijn camera en deed een paar passen achteruit om ongevraagd voor me te poseren.

De omgeving leent zich natuurlijk uitstekend voor zo’n presentatie want er zijn geen moderne storende elementen. Maar het zijn vooral de mensen die mij zo frapperen. Ze spelen de rol van middeleeuwse burger met grote overtuiging.

En voor ons, buitenstaanders, voelt het alsof we op een filmset terecht zijn gekomen. Waar we eerbiedig op de achtergrond horen te blijven.

Toch herfst

Natuurlijk vallen ook hier de blaadjes. De temperatuur ging in één week naar van dertig naar vijftien en weer naar achtentwintig graden. Overdag hè?  De avonden zijn kil maar met en dik vest aan nog prima zonder verwarming uit te houden. De nachten zijn koud.

De natuur blijft ons trakteren. We krijgen de consumptiedruiven nauwelijks weggewerkt. We geven weg, eten zelf, persen sap en gunnen de wespen de rest. De vijgenboom blijft ook maar leveren, de potten jam staan rijen dik. En kijk, een aardbeientoegift.

’s Nachts weer onder het winterdekbed. Nog even en ik ga de herfst leuk vinden.

Zes jaar

Daar is ze dan, ons laatste septembermeisje. Vandaag is ze zes jaar geworden. Ze haalde twee weken geleden haar zwemdiploma A. Knap hoor. Als de kinderen  eenmaal kunnen zwemmen, mogen ze een andere sport gaan beoefenen. Maar wat Juliët betreft kan het ook zijn dat ze kiest om bij een kinderkoor of musicalclubje te gaan. Deze dame zingt en danst haar hele vrolijke leven al. En ze heeft een mimiek alsof ze vier jaar toneelschool heeft doorlopen. Ze mag dan de jongste zijn van ons viertal kleinkinderen, ze is altijd volop aanwezig. Zelfs als baby op de koelkast in Caldese.

Rosso e bianco

We zijn er druk mee. Gisterochtend werden de witte druiven van onze vrienden geplukt. De hagelschade viel uiteindelijk mee. Een deel is door mijn wijnboer meegenomen om hier verder te verwerken. De rest wordt door hun buurboer op de traditionele manier tot wijn gemaakt.

Deze wijnboer is er vooral op gebrand om een zo mooi mogelijke wijn te maken. Daarom zaten we gistermiddag de trossen na te kijken en te ontdoen van kwetsures. Vervolgens werden de witte druiven in en machine ontsteeld en ging er een snufje ontsmettingsmiddel bij dat flink werd doorgeroerd.

Bij het persen en later weer naar buiten brengen van de grote zware pers kwam de zoon van onze buren helpen, het is krachtpatsers werk. De pers werd schoongespoten en zal nog een keer gebruikt worden voor de rode druiven.

En dan is er nog een hele administratie om heen. Er wordt gerekend en gewogen en precies bijgehouden wanneer wat waaraan wordt toegevoegd. Maar daar haak ik af en ga maar eens voor het eten zorgen.

Grof geschut

We hadden van alles weggehaald en afgedekt in de badkamers. De loodgieter kwam immers met een uitzonderlijk krachtige compressor. De vorige keer was er troep omhoog gespoten en moest er veel gepoetst worden. Dat wil je niet nog eens meemaken. En dat hoefde ook niet. Er kwam een tweede man mee en samen maakten ze buiten allerlei putten open. Rolden slangen uit, zetten machines aan en deden onverstoorbaar hun  werk.

Nou dacht ik dat de beerput open ging maar omdat dit een ecologisch systeem is, was er niets te ruiken. De grote tankauto zoog alles op, pompte door en  klaar was de klus.  Twee mannen en een strontkar. Ah, wat spoelen wij weer fijn door!

Vogels, herten en wespen

Of je nou hobbyboer bent of beroeps, het moment om te oogsten is altijd ongewis. Toen de wijnboer gisteren weer een inspectie verrichtte was hij onaangenaam verrast. Een grote hoeveelheid wespen was vrolijk begonnen druif voor druif leeg te zuigen.

Kruidnagel in een beetje water werd neergezet om de wespen weg te jagen en overrijpe consumptiedruiven op een ander plekje om ze te lokken. Het hielp niet echt. Kijk deze leukerd maar eens zitten te snoepen. Zien jullie hem?

Dus stonden we vanmorgen samen om half zeven te plukken.  En zag ik ook met eigen ogen wat herten kunnen aanrichten.

Meneer de Uil houdt het overzicht maar niemand lijkt echt bang voor hem. Enfin, de kratten kwamen toch vol en met de oogst van onze vrienden erbij zal er genoeg wijn geperst kunnen worden.

En op het zelfde moment stond achter ons huis…

Maar dat verhaal bewaar ik voor een andere keer.

Verwerking

Het sint Janskruid staat overal nog te stralen. Ik heb jullie nooit meer laten zien hoe de olie met het kruid er nu uit ziet. De fotosynthese heeft zijn werk gedaan. Ik gebruik het om mijn huid in te vetten maar ik ga nooit met ingesmeerde ledematen in de zon, want dan krijg je verbranding.

Nog zo’n leuk werkje. De gesnoeide lavendel ging van bos naar buideltjes.

En die gedroogde druiven die rozijnen moeten worden. Zijn jullie daar nog benieuwd naar? Het smaakt prima, ik had er misschien eerder mee moeten beginnen, de opbrengst is erg klein.

Hier wil ik volgend jaar schaalvergroting toepassen. Heb nog een jaar de tijd om te bedenken hoe.

Een rondje achterom

We begonnen met zomaar een beetje rond te rijden. Niet onze berg af, maar er achterlangs. Dan zie je Gubbio prachtig liggen met op de achtergrond de Apenijnen. En juist toen we tegen elkaar zeiden dat er toch zoveel mooi gerestaureerde huizen in ons gebied staan, kwamen we deze tegen.

Rood-wit afzetlint moet bezoekers weerhouden ‘binnen’ te kijken. Dus bleef ik braaf op afstand. Mensen die oude huizen restaureren worden hebberig en enthousiast van al dat mooie bouwmateriaal dat ongebruikt de tijd laat passeren. En voor dit uitzicht sprong ik ook de auto uit.

We eindigden uiteindelijk bij Il Castellaccio, aan de oude weg naar Perugia, waar we aan een heerlijke pranzo zaten. Dat hoort namelijk op zondag.

Het stenen tijdperk

We hebben een rare week achter de rug. Woensdag was er een aangekondigde stroomonderbreking. Dat wordt via dit soort plakkaten gecommuniceerd. Geen  stroom is ook geen water, want we hebben een elektrische pomp. De auto was voor twee dagen naar de garage, geen auto is de berg niet af komen. De vaste telefoonlijn knalt er telkens uit. De monteur zou vrijdag nog even langs komen. Maar deed dat niet. Al een paar weken hebben we ‘gedoe’ in het sanitaire leidingsysteem. Ik zal jullie de details besparen. De loodgieter komt nu dinsdag weer, dit maal met een mega grote compressor waarvoor hij een vrachtwagen moet huren. Maar ondanks dit soort ongemak gaat het werk gewoon door. Onze onvolprezen hulp Simone richt samen met de wijnboer de cantina in.

En het is nog steeds zomer hier. Jabadabbadoeh!

 

 

 

Liggend in het gras

Uit de minibieb in Delft graaide ik nog snel dit boek mee. Het blijkt een klassieker te zijn uit de Italiaanse literatuur. Ik moest er even in komen maar het boeide zeer. Als je bedenkt dat dit werd geschreven aan het eind van de 19e eeuw dan is het kalme tempo goed te verdragen. Bovendien hou ik er van op deze manier beter de Italiaanse cultuur te leren kennen. Voor meer over de inhoud klik hier.

Blogvriendin Bertie mailde me naar aanleiding van het schilderij van de schilder Rafael. en meldde me dat over La Muta een boek is geschreven door Leslie Forbes. Die naam kwam me bekend voor, het boek zei me niets. Staat het hier gewoon in de boekenkast! Aangeschaft in 2008 en ik kan me er geen letter van herinneren. Zelfs niet nu ik al bij hoofdstuk 10  ben. Enfin, ik lees weer een vers boek.