Jarig bij de boer

Het gebeurt nogal eens dat onze dochter jarig is als zij en haar gezin vakantie vieren bij ons in Italië. Vandaag draaiden we de rollen om en bezochten we haar op hun Nederlandse vakantie-adres op Goeree Overflakkee. Op een boerderij camping is een prachtige tent gehuurd die het begrip glamping meer dan waar maakt. De kinderen zagen we nauwelijks want die waren druk met vrienden maken, trampoline – springen, dieren verzorgen, ponyritjes en konijnen knuffelen. Je kan het maar naar je zin hebben. Fleur laat hier even zien dat ze echt bij een veeteeltbedrijf logeren.

s’ Middags voegde ook onze zoon met zijn gezin zich bij het gezelschap en maakten we vliegensvlug van de gelegenheid gebruik alle volwassenen op één foto te zetten. Aan de kleding van de jarige is bovendien goed af te lezen dat het deze dag steeds zonniger werd. Wat een feest!

Rond beton

foto van het www

Dit kunstwerk in de Delftse binnenstad was me even ontgaan. Het is geplaatst in 2020 en dat was de periode dat we het centrum nauwelijks bezochten. Het heet Echo en is gemaakt door Nynke Koster voor het themajaar ‘Delft en de Gouden Eeuw. De vele grote contrasten uit deze economische en culturele bloeiperiode in de Nederlandse (en Delftse) geschiedenis zijn hierin verbeeld. Op de betonnen schijf van zesenhalve meter doorsnede komen verschillende Delftse monumenten terug. Zelfs de afdruk van de vloer van de Oude Kerk is erin verwerkt. Ook zijn er mooi gedetailleerde schedels te zien. In het midden staat een kroon waarop men kan zitten. Daar zaten toen ik het kunstwerk passeerde heel gezellig wat mensen een ijsje te eten.

Op de site van ‘Kunst op straat’ kwam ik nog heel wat -voor mij onbekende- kunst tegen in Delft. Misschien moet een volgende wandeling daar maar eens langs gaan. Ik hoef me toch werkelijk nooit te vervelen.

Agendawijziging

Onze bezoekers die op de koffie en de lunch zouden komen (ja, ja we hebben veel afspraken, ik heb het drie weken geleden aangekondigd dus je was gewaarschuwd) moesten helaas vanwege ziekte afzeggen. Dus hop, wij naar buiten en aan de wandel. We deden maar weer eens een rondje in het Elsenburgerbos is Rijswijk. Nou ben ik niet een bosmens maar de route om de plas geeft me ruimtelijk voldoende licht en lucht. Afgezien van de waarschuwingslinten voor de processierups, viel me nog iets op.

Bomen in het water. De eerste is dood en zal langzaam vergaan. De wilg groeit gewoon door terwijl de stam compleet horizontaal ligt. Je kunt zien dat het geen vers gevallen boom aan de plek waar de stam de grond raakt. Ik vind het nogal bijzonder. Hier en daar liggen er aan de oever kale boomstammen. Honden gebruiken ze als springplank het water in, de hondenuitlaatster zit op de stam. We kwamen haar een paar maal tegen en net als de honden genoot ook zij van de wandeling. Wij ook, al hadden we het nog fijner gevonden ons bezoek te ontvangen. Beterschap vanaf deze plaats gewenst.

Het uitstapje

De opa met kleinzoon gingen op de fiets, de meisjes propte ik in mijn autootje naar de Papaver in Delftse hout. In dit duurzaamheidscentrum van Delft kunnen kinderen van alles doen en leren. Ze vlogen enthousiast af op de grijpers waarmee je rommel kunt rapen. De wijnboer droeg de meegeleverde zak, de kinderen vulden. Ze kregen een klembord mee waarop ook afgevinkt kon worden wat er allemaal voor zwerfvuil in de zak verdween. Er was een leuke tentoonstelling over het klimaat in je straat en er waren nog tal van activiteiten waaraan we niet eens toekwamen. We gluurden nog even bij de dierenopvang, waar helaas geen rondleidingen gegeven worden.

Toen ontfermden de meisjes zich maar over twee slakken die ze Bob en Liselot noemden en het liefst mee naar huis hadden genomen. Kortom we hadden een heerlijke actieve en leerzame middag met speciale hulde aan kleinzoon Lucas die zich met zijn 16 jaar nog fantastisch staande weet te houden tussen de giechelende meisjes.

Vier verjaardagen

Je moet in het leven zelf de slingers ophangen dus dat doen we dan ook. Vandaag vierden we de vier verjaardagen van onze kleinkinderen in één feestelijke dag. Er was taart en limonade, er waren cadeautjes en we zongen gezamenlijk vier keer het ‘Lang zal ze leven’. Met elkaar maakten we een uitstapje maar daar kom ik morgen wel over te bloggen. Het spul is weer naar huis en deze opa en oma zijn gevloerd.

We vieren hun verjaardagen sinds 2015 op deze manier. Leuk om die oude foto er nog even bij te halen.

Regen? Waar dan?

Het lijkt er misschien op dat ik weinig anders doe dan in tuinen zitten met vrienden en vriendinnen en dat klopt. Vandaag was het mijn oudste vriendinnenclubje waarmee ik verkeerde. Meer dan veertig jaar vriendschap. Dat voelt nog altijd bijzonder. Dat we in de tuin konden zitten en maar één keer vanwege een korte bui moesten verplaatsen naar de overkapping achterin deze riante tuin, was ook al bijzonder. De mooie tuin en de gastvrijheid maakte het extra fijn maar al stop je ons in een kale ruimte met alleen water en brood, dan nog hebben we het naar onze zin en laten elkaar nooit meer los.

Natuurlijk

Terwijl de wandelaars wandelden, deed ik vanmorgen een fietsronde door de Delftse Hout. Vóór ik daadwerkelijk begon, legde ik de koeien vast die dit keer niet in het grote weiland liepen maar tussen de aangeplante bomen stonden te grazen. Ik maakte vervolgens een rondje om de twintig hectare grote plas die is ontstaan in de jaren zestig door afgraving van zand ten behoeve van de aanleg van enkele nieuwe woonwijken in de omgeving. Het hele gebied is een uitloper van de provinciale ecologische hoofdstructuur van Nederland, las ik op Wikipedia. Recreatiegebieden zijn vrijwel altijd ontstaan na menselijk ingrijpen maar ik ben reuze blij zo dichtbij huis een min of meer ‘natuurlijke’ plek te hebben waar we minstens een maal per week gebruik van maken.

Kleine serie

In navolging van mijn blogvriendin Jeanne (klik) plaats ik vandaag een kleine serie. Het zijn foto’s die op de een of andere manier een verhaal vertellen zonder dat er veel tekst bij hoeft te staan. In dit geval kan ik volstaan met: kijk eens hoe mooi de bloemenpracht in zomers Delft is!

Zo vliegen 24 uur snel voorbij

Alsof we op een Frans binnenpleintje te gast waren gisteravond. We zaten bij vrienden in de tuin en kregen heerlijk Italiaans getinte maaltijd voorgeschoteld in een gastvrije ambiance die zich niet laat vangen op de foto. Enfin, jullie kennen dat wel: bijpraten, lachen, herinneringen ophalen, boekentips uitwisselen, naar elkaars kinderen vragen en nog zo meer.

Eenmaal thuis keken we nog naar een aflevering van Anne with an E , een Netflix serie waar we inmiddels helemaal door gegrepen zijn. Voor wie nog op zoek is naar een lief, romantisch verhaal in het Canada van eind negentiende eeuw, een aanrader.

Vandaag ging ik aan de slag met een zus die voor een bepaald project foto’s van haar zelf nodig had en dat graag deed in het decor van ons trappenhuis. We hebben reuze lol gehad en uiteindelijk deed ze ook een shoot met mij in de hoofdrol. Daar kan ik altijd minder om lachen maar vooruit, ik laat er hier een zien.

Van Gogh in Delft

Het was wat lastig fotograferen in die smalle straat maar de hele gevel moest erop! In plaats van een wandelingetje, fietsten we gisteravond na het eten door Delft. Ik kwam niet alleen deze geweldige muurschildering tegen, ik vond na afloop ook op de site van Delft in de buurt een mooi aansluitend verhaal. Het originele schilderij dat Van Gogh in 1885 in Brabant schilderde, heeft jarenlang toebehoord aan Hugo Tutein Nolthenius, kunstverzamelaar en directeur van de Calvéfabriek. Hij woonde bij ons om de hoek in dit pand. Daar ben ik vandaag natuurlijk speciaal naar toegelopen.

De man was ongehuwd en had geen kinderen. In de hongerwinter 1944 overleed hij en zijn erfgenamen vochten om de inboedel. Dat ging via een loterij. Degene die het eerst mocht kiezen koos een fiets met luchtbanden. Voor de schilderijen hadden de erven geen belangstelling. Er is een tekening gemaakt van de ruzie die ontstond bij het verdelen van de erfenis met een toepasselijke titel.

Van Gogh heeft over de Aardappeleters gezegd dat ‘die luitjes die bij hun lampje hun aardappels eten, met die handen die zij in de schotel steken zelf de aarde hebben omgespit en (…) dat zij hun eten zo eerlijk verdiend hebben.’ Het origineel hangt inmiddels in het Kröller- Muller museum. Maar in Delft is het vertrek ervan wel heel origineel opgelost.