Aangenaam verpozen

Toegegeven, ik moest de autoruit krabben vóór ik weg kon rijden vanmorgen. Maar dat deert me niet zolang ik dit zie. Blauwe lucht! Ik ging op weg om koffie te drinken bij een vriendin. In haar lichte flat moest ik zelfs van zitplaats wisselen omdat ik tegen de zon inkeek. Ze woont trouwens in een prachtige Haagse buurt waar ik op de valreep nog even een foto nam.

Eenmaal terug thuis was er nog tijd genoeg voor de bruggenloop. Die was er eerlijk gezegd nogal bij ingeschoten de laatste week. Vanavond vertoeven we in het Westland en praten we bij met twee stel vrienden. Wat passen er veel aangename zaken in één dag.

Mensenhandenkleur

Ah. Wat was het heerlijk om vanmorgen vroeg buiten te zijn. Berijpte velden, de opkomende zon, gezang van vogels en een stralend blauwe lucht. Liepen we vorige week nog over natte en glibberige paden met als resultaat modderlaarzen, nu was de grond hard en knisperend. Maar goed, ik wilde zelfs in deze prachtige omstandigheden op zoek naar kleur want dat moet van mezelf in februari. En dat lukte hoor.  Alleen waren daar wel mensenhanden aan te pas gekomen, de natuur kleurt nog niet uitbundig.

Voor de volgers van Cisca: er is weer een bericht van haar geplaatst. Met nogal een pechverhaal. Voor haar zijn de troostrijke viooltjes.

 

Wolkenweek

Terwijl ik de kerstboom optuig, zie ik een regenboog. En ja, dan hol ik om mijn camera te halen, zo’n kans kan ik niet laten liggen. Alle vier deze luchtfoto’s maakte in binnen één week. Niets zo veranderlijk als het weer, hoe cliché wil je het hebben? Goed, gistermiddag een kerstboompje gekocht. De keuze was al niet meer zo groot en daar blijf ik me over verbazen. Dat je er wel snel bij móet zijn, anders kun je het wel schudden.  De woonkamer is nu een grote bende van lichtsnoeren en geopende ballendozen. Maar het ruikt wél naar dennengroen terwijl het zonnetje naar binnen schijnt en de regen tegen de ramen tikt.

Adam en Eva

 

Neigingen om het huis flink te gaan poetsen heb ik zelden. Maar de laagstaande zon doet zelfs mij opveren om eens even stevig aan de gang te gaan. Die zon laat onbarmhartig zien dat er stof ligt en dat het aanrecht hoognodig opgewreven moet worden. Ik stel van restjes een maaltijd samen. De koelkast raakt daarmee weer leeg, uitgebloeide bloemen doen we weg en de was draait. Zo, dat ruimt op. Tegen drie uur heb ik tijd om buiten foto’s te maken. Weg zon, wat een pech. Dat ik toch de blauwe lucht nog zag, mag een wondertje heten.