Zwijnen

Bij een inspectierondje door de tuin hebben we twee grote plekken ontdekt die volledig omwoeld zijn. We vermoeden door wilde zwijnen. Maar kijk, viooltjes. Vorig jaar zelf opgekweekt uit zaad van uitgebloeide exemplaren. Ze hebben zich opnieuw in een potje verzameld. Ik moest even wat gevallen blad van ze afplukken waarna ze fier hun kopjes in de wind gooiden. Ze mogen meteen in de buitenvensterbank van de keuken staan dan kunnen we er zelfs binnen van genieten. Voor ons valt er buiten van alles te doen al is het lastig blad ruimen met de harde wind. Wij trekken spijkerbroek en fleecejack aan. Want zoals die viooltjes met hun blote beentjes buiten staan, dat is voor ons nog een beetje te koud. Maar we zijn allang blij dat we buiten kunnen spelen.

Ergens langs de route

Gisteren een regenrit maar vandaag! Schitterend. Na Milaan, waar we overnachtten, reden we in één rechte lijn naar het zuiden. Dat gaat door wat ik maar gemakshalve de Italiaanse Betuwe noem. En die staat in bloei. Bij de kustplaats Fano bogen we af het binnenland in, waar we na een uurtje Gubbio bereikten. Meteen boodschappen gedaan en dan de berg op. Alweer benieuwd hoe we huis en haard aantreffen. En verrassing: alwéér een dode uil en ravage! Morgenavond komt er iemand naar de schoonsteen kijken in verband met plaatsing van een rooster en aansluiting houtkachel. En wij kunnen meteen weer aan de slag met glasruimen, poepboenen en kadaverafvoer.

Van tulp naar oleander

Met deze tulp nemen we weer even afscheid van Nederland. Ik ben die tulp letterlijk ingedoken. En zo gaan we dat ook weer doen met ons Italiaanse leven. Vanaf morgen komen de berichten weer rechtstreeks uit Caldese, ons droomoord. Dat woord, een palindroom, pikte ik op uit het boekenweekgeschenk. Mooi boek, mooi woord. Maar daar gaat dit blog niet over. Het gaat erover dat we vandaag kilometers maken en hopen tot in Noord Italië te komen. De oleanders zullen er nog niet bloeien maar de zon schijnt er wel. En daar zijn we voorlopig zeer tevreden mee.

Kaart

De dag staat in het teken van inpakken. De tassen en kratten met spullen die mee gaan naar Italië vormen altijd een grotere bulk dan we vooraf denken. Dit maal gaat er zelfs een houtkachel mee. Maar daar kom ik binnenkort vast wel op terug. Nu is het zorg de auto zó te stouwen dat we zonder gerammel en met goed zicht via de achteruitkijkspiegel de lange rit weer kunnen maken. Gisteren zat bij de post deze leuke kaart. Een lief gebaar van dierbare familie. Het groene gras, ons ‘huis’ in het verschiet en een vrolijk muziekje onderweg. Treffend plaatje. Waarvoor zeer bedankt!

Pffff

Nadat ik gisteren al tot twee maal toe onder een dekentje op de bank was gaan liggen, moest er vandaag maar eens serieus werk van mijn griep gemaakt worden. Hele dag in bed gelegen. Broeien en hoesten. Daar had ik uiteraard geen zin in en al helemaal geen tijd voor. Maar soms is er geen keus. Heb het ergste nu wel weer gehad maar ik voel me nog als en leeggelopen ballonnetje. Het wordt tijd voor veel frisse Italiaanse buitenlucht waardoor ik, als ik de vergelijking met de ballon nog even doorzet, weer lekker rond ga fladderen in plaats van uitgeblust op de bank hang.

Meditatie

Een verstild beeld. Als je goed kijkt, zie je een man en een reiger langs het Rijn Schiekanaal. Het gaat me om die man. Vrijwel dagelijks zit hij in lotushouding aan de waterkant. Gewoon op de harde stenen in een volkomen ontspannen toestand. Ogen gesloten. Dat laatste weet ik omdat ik met de verrekijker heb zitten loeren. Erg hè? Maar ja, die kijker staat naast de bank voor als we vogelaar spelen. Ik vind het zo wonderlijk maar ook mooi dat iemand in het drukke centrum van Delft een plaats weet te vinden om even geheel naar binnen te keren. Meestal is het druk om hem heen met roeiers, hondenwandelaars en brommers. Daar trekt de man zich niets van aan. Na afloop strekt hij zich een paar keer en wandelt op zijn gemak de zijstraat in.

Kruydthoek

In die zelfde Doelenstraat (zie bericht van gisteren) hangt dit bordje aan een gevel. Ja, ja, het Puttertje van Fabritius. De schilder woonde en werkte hier, tot een grote explosie in 1654 een einde maakte aan zijn leven. Een paar meter verderop staat dit huis, dat ook verwijst naar het buskruit dat hier werd opgeslagen. De historie ligt hier voor het oprapen. Vreemd eigenlijk dat ik er op deze manier nog nooit eerder aandacht aan heb besteed. Maar dat heb ik bij deze goedgemaakt.

Eend

Al heel wat keren ben ik eraan voorbij gelopen. Maar toen ik vanmorgen op zoek ging naar iets origineels op fotogebied kwam deze eend op mijn pad. Dat hij APK-keuringen doorkomt, lijkt mij een wonder gezien de roestvorming onder de deuren. Maar er wordt nog steeds in gereden want toen ik later vandaag weer door de Delftse Doelenstraat liep, stond hij er niet meer. Ik heb weinig met auto’s, hoor. Zie het meer als handig vervoermiddel op vier wielen. Een kleine uitzondering vormt toch wel dit nostalgische exemplaar. En mijn schoonzusje uit Australië begint te glimmen van sentiment, sure she does.

Reflectie

Vanuit de keuken zag de avondhemel er gisteren zo uit. Toen ik vervolgens aan de voorkant de zon weerspiegeld zag ik de ruiten van een flatgebouw, knipte ik nogmaals af. Het is super afgezaagd om zonsondergangen te fotograferen. De werkelijkheid is tien keer mooier. Maar ja, als zich vandaag alweer een mistig dagje voordoet en in mijn agenda ook niet bepaald veel fotowaardige momenten en situaties voorkomen, dan plaats ik het toch. In de hoop op iets originelers morgen.

Fris en vroeg

Ze keken maar ternauwernood om toen ik probeerde met wat klikgeluiden hun aandacht te trekken. Nou denk ik dat ik zelf tijdens het eten ook niet gestoord zou willen worden door een malloot die me niets anders te bieden heeft dan met een fototoestel mijn kant op te komen. Het was fris vanmorgen, heel erg fris. De wandelclub zat al na drie kwartier aan het ontbijt. In een lekker verwarmd restaurantje. Daar kan je als paard alleen maar van dromen.