Mijn stil verlangen

De wijnboer moest vandaag, in zijn functie van wijnboer, wat spullen ophalen in Noordwijk. Nou ik zat al in de auto, toen ik dat hoorde. Dan kunnen we ook wel even naar de kust, vond ik en dat vond hij gelukkig ook. Ik word echt instant gelukkig van de combinatie zon, zee en strand.

De zee was uitermate kalm. Het was nog vroeg en heerlijk rustig. De temperatuur was perfect en ik moet uitkijken dat ik niet helemaal lyrisch word over zo iets iets eenvoudigs als een uurtje aan de kust. Maar wie als Scheveningse geboren is, zal altijd verlangen naar de kust. Vandaag werd dat verlangen weer even gestild.

Blije bloesem

Gistermorgen moest ik even ergens iets ophalen. Het was in een nogal stenige omgeving. Maar tot mijn grote vreugde zag ik deze bloesemboom tegen een zachtroze geverfde muur. Vandaag schijnt de zon. Er is weinig méér nodig om mij in lentestemming te brengen.

In Leerdam scheen de zon

Op onze terugweg naar huis gisteren, hadden we nog een afspraak in Goudriaan. Maar vóór we daar heen gingen, deden we Leerdam nog even aan. Het blijkt al bijna tien jaar geleden te zijn dat we daar samen met familie in het glasmuseum waren. Een museumbezoek zit er nu even niet in, maar aan glaskunst ontkom je gelukkig niet als je in Leerdam bent.

In de Kerkstraat zagen we iets merkwaardigs. Daar bevond zich lang geleden
het Schoonhuis of Drossaardshuis. Het enige wat er nu nog van over is, is het
poortje met daarboven de tekst ‘Vriheyt en is om gheen gelt te coop’ , Vrijheid is voor geen geld te koop. Zo is het maar net. Maar om daar nou een schreeuwerige telefoonwinkel in te huisvesten, vind ik wel eeuwig zonde.

Adembenemend

Op onze scheurkalender stond het Italiaanse woord ‘mozzafiato’. Dat betekent adembenemend mooi. Een nieuw woord voor mij, dus spreek ik het een paar maal zo Italiaans mogelijk hardop uit in de hoop dat het beklijft. Als even later de ondergaande zon dwars door de kamer schijnt, grijp ik de camera die binnen handbereik ligt en denk ‘mooi’. Niet adembenemend maar wél mooi.

Op een ander kalenderblad las ik over de traditie om in de Noord Italiaanse stad Ivrea elkaar tijdens carnaval met sinaasappels te bekogelen, er gaat dan wel 250.000 kilo doorheen. En dan denk ik ‘zijn ze nou helemaal gek geworden’ want met eten hoor je niet te gooien en al helemaal niet te verspillen. Weer pakte ik de camera en laat zien hoe de sinaasappels bij ons liggen te wachten op consumptie. Hier geen ‘rifiuto’ een woord dat ik wel ken als organisch afval maar dat ook verspilling blijkt te betekenen.

Door de knieën

Jullie horen me weinig meer over onze bruggenloop. Dat klopt. Te afgezaagd geworden na een jaar linksom of rechtsom ommetjes. Sowieso begint er veel afgezaagd te worden nu we steeds langer down blijven. Er is genoeg te doen hoor. Kasten opruimen en inhoud uitdunnen is er zo een die elk jaar in deze periode actueel is. Sociale contacten onderhouden door af en toe een kaart te sturen of te beeldbellen. Virtueel musea bezoeken. Vakantiefoto’s bekijken, ik verveel me niet en heb op dat punt ook afwisseling genoeg. Maar het leven is wel saai, momenteel. Goed, ik liep gisteren weer eens een ander ommetje en passeerde deze gevels. Dat vind ik dan wel aardig. Voor een beter standpunt had ik even door de knieën moeten gaan maar dat gaat me wat lastig af. Vandaag een ultra kort rondje met de capuchon op en de plu mee. En dan morgen? Zon. Kunnen we dat afspreken?

Broodmeisje

Vlakbij het beeld van Wim T. Schippers werd een broodje gegeten. Nu de horeca gesloten is, zie je steeds vaker dat mensen ergens gaan zitten om zojuist gekochte etenswaar naar binnen te werken. Opvallend veel wandelaars met koffiebekers ook. Ik kan maar moeilijk wennen aan het verstilde stadsbeeld zonder mensen op terrassen. En op dagen dat het regent, zoals vandaag, is de boel echt uitgestorven. In een huis aan de overkant worden nieuwe markiezen geplaatst. Zonder dat ik er een foto van maak, hou ik dat beeld voor ogen. Eens komt de tijd dat de zon weer schijnt.

Snert

Toen ik aan mijn moeder vroeg wat zullen we eens gaan eten op 5 december, riep ze meteen ‘erwtensoep’. Dus gooide ik vanmorgen de spliterwten in de pan, de krabbetjes en laurier erbij en zette dat op. Na de grauwe dag van gisteren verscheen er ineens een streep helder licht aan de horizon. Ik holde naar boven om mijn camera te halen en het raam open te gooien om snel dit natuurverschijnsel vast te leggen.

Hier is goed te zien hoe de zon de gevels van de huizen in de Bomenwijk verlicht. Vervolgens ging ik helemaal op in het effect van zonlicht in kale bomen met het water als achtergrond. Toen kookte de erwtensoep over.

Zomaar een ochtend

Dochter Fleur kwam vorige week op de koffie. Daarna liepen we even het centrum in. Hoewel ze momenteel niet bevattelijk meer is en ook Corona niet kan doorgeven, houdt ze zich buitenshuis keurig aan alle regels. Maar samen gearmd lopen, kan weer wel. Zo gezellig en zó gemist. Natuurlijk stopte ze ook braaf toen ik foto’s wilde maken. Kijk hoe apart deze gracht er bij ligt met kale en groene bomen.

De zon was al weer verstopt toen we over de Markt liepen. De Markt, die met alle gesloten horecazaken zichzelf niet meer is. Op het moment dat wij er liepen, werden drie politiemensen geïnterviewd. Ze staan in een halve cirkel en hadden werkelijk alle ruimte. Twee dames zitten, bij gebrek aan een bankje, op de sokkel van Hugo de Groot. Met een nieuw gekocht winterjack onder haar arm kuierden we tevreden terug naar huis om daar een boterham te eten. Geen broodje buiten de deur dus maar dit was al fijn genoeg.

Trap

De voorbereidingen voor pakjesavond zijn volop in gang. Ik moet nog drie cadeautjes kopen, de rest is in huis. Aan de surprise moet ik nog beginnen maar ik heb gelukkig al wel een idee. Dat is alvast iets. Nu de uitvoering nog. Uiteraard moeten er gedichten worden gemaakt, bij elk pakje één. Als ik daar eens even goed voor ga zitten dan rollen die er wel uit. Toch voelt deze periode als een trap waar ik maar moeizaam op naar boven kom. Ik hik tegen lijstjes met actiepunten aan en ver vooruit kijken levert niet veel op in deze periode. Voor de planner die ik ben, geeft dat nog wel eens wat onrust. Goed, stap voor stap de trap nemen, geen treden overslaan. En vooral niet vergeten te genieten van de mooie herfstdagen met zonneschijn. Ik heb mezelf weer toegesproken en dat werkt altijd.

Volle en kalende kruinen

Ons dagelijkse ommetje gaat pas vanavond in het donker plaatsvinden. Heerlijk even langs de grachten lopen en de verlichte huiskamers in kijken. Dan is het rustig op straat en – niet geheel onbelangrijk – droog. Er vielen pittige buien vandaag en dat hield me grotendeels binnen. Even ben ik er op uit geweest, speciaal om wat foto’s te maken. Ik richtte me op boomkruinen en alleen de treurwilg heeft nog een groen aanzien. In het kanaal drijft een onnoemelijke hoeveelheid blad. Op het wiegende water met een flauw zonnetje zag ik de boom en het blad weer samen en toen ik de foto omkeerde ontstond dit schilderij.