Eendracht

Het zat twee jaar in het vat en was zeker niet verzuurd. Wat we in april 2020 (klik) hadden zúllen doen, deden we gisteren alsnog. Het is een belevenis om in een driemastschoener op zee te zeilen. Hoewel…er was nauwelijks wind en er werd merendeels op de motoren gevaren. Maar dan toch. Een hele dag op zee voor de kust van Scheveningen, dat is heerlijk hoor.

We zagen zeehondjes, een bruinvis en andere boten. De zon begon te schijnen, de jacks konden uit en we zaten dan weer eens op het voordek en dan weer eens achter. Met de kop in de zon en een beetje wind in de haren. Meehelpen zeilen was er voor de meesten niet bij, omdat er maar twee zeilen gehesen waren en we meer dobberden dan zeilden. Dat maakte het een helaas beetje inactief maar hé, een mens kan niet alles hebben.

Zielschip de Eendracht organiseert veel goede doelenreizen. ‘Aan boord wordt jong en oud geïnspireerd tot het bevorderen en stimuleren van teamspirit waarbij de focus ligt op discipline, samenwerken, zelfrespect en vooral je veilig voelen‘. Samen varen en mensen verbinden, dat is waar de Eendracht voor staat. We hebben dat gisteren kunnen ervaren en bedanken de bemanning, die voor het over grote deel uit vrijwilligers bestaat, hierbij nogmaals van harte. We hadden een top dag!

Ik kan het niet laten

Er zaten dinsdag drie mensen op een kleedje aan de waterkant. Het was rond half zeven ’s avonds en de temperatuur was nog aangenaam. Dat vredig beeld onder het ontluikend groen van de zomerlinde en naast de Japanse Kers is het waard om hier te plaatsen. Ik heb de foto drastisch afgesneden pas dan komen de bomen tot zijn recht. Donderdagavond leek het wel of de zon als een spot op de bloesemboom stond. Zie eens hoe veel verder de bloesem gevorderd is. Vanuit mijn hoge standpunt blijf ik foto’s maken op mijn amateuristische manier en toch geniet ik me suf.

Hardop zeggen

Dit is de Bierkade in Den Haag en daar brachten we de koffie-en lunchtijd door. In de zon, op een terras. In goed gezelschap ook! Een groepje vrienden dat elkaar al héél lang kent maar zeer onregelmatig ziet. Op initiatief van de aanstichtster van dit clubje praatten we weer eens uitvoerig bij. Twee van hen gaan volgende week met een zelfgebouwde camper een half jaar door Europa trekken, waarna ze plannen hebben hetzelfde een jaar lang in Amerika te doen. Het mooie was dat de initiatiefneemster het woord nam en vertelde hoe dierbaar onze vriendschap is en ons daarvoor bedankte. Het gebeurt niet zo vaak dat mensen dit soort dingen zo officieel bevestigen maar wat voelt het goed als het over en weer hardop gezegd wordt. Een dierbaar vriendenclubje dus. Zonder foto’s.

Tussen madelief en hazenkeutels

Spannender dan in de titel van dit blogje gaat het hier niet worden, hoor. Je bent gewaarschuwd en afhaken kan nu. We zijn alleen het erf even afgegaan om de buren te begroeten, over en weer te zeggen hoe goed het is elkaar weer te zien en onze post op te halen. De wijnboer zijn werkgebied is uiteraard de wijngaard en ik laat me leiden door waar de zon staat

Ik pak het grasveld aan. Daar schieten planten door die stug en wild zijn en hoog genoeg om ze er uit te trekken. Geen idee hoe ze heten. Er zoemen hommels om me heen, ik zag een eerste citroenvlinder. Een paar kwikstaartjes lijken te nestelen in de esdoorn voor het huis, de temperatuur klimt omhoog. En ja, ik zit dus midden tussen de madelieven en hazenkeutels in wat we altijd het grasveld noemen. Maar vanaf nu niet meer, het is de biodiverse groenstrook voor ons huis. Dat klinkt goed en heel verantwoord, toch?

Buiten de bebouwde kom

Het was krabben aan de autoruiten toen we vanmorgen op pad gingen. De beschaduwde stukken in de Delftse Hout hadden een prachtig berijpt laagje. Maar dat duurde niet lang, de zon deed al snel zijn stralende werk.

Vrijdag en zaterdag waren we in het oosten van het land en het viel me ogenblikkelijk op dat daar zoveel meer ruimte is dan in onze drukke Randstad met al zijn bebouwing. Horizonnen kunnen zien geeft lucht en de zon maakt alles mooier. Toen ik wat horizonfoto’s maakte in Delft en van genoegen het mos op een muurtje begon te aaien, vond ik dat de zondag weer eens uitstekend was begonnen. Dan laat ik het afschuwelijke wereldnieuws natuurlijk wel buiten beschouwing.

Door naar Apeldoorn

Gisteravond een neef en zijn vrouw in Enschede ontmoet en gezamenlijk gegeten. Vorig jaar waren zij in de buurt van Gubbio en stuurden een appje met de vraag: bakkie doen? Wij waren op dat moment in NL dus die ontmoeting kon helaas toen niet doorgaan. Als alles meezit komen ze het komende seizoen wél langs bij ons op de berg. En dan voor iets meer dan een Haags kopje koffie.

We sliepen in een hotel in Enschede en reden vanmorgen naar Apeldoorn waar vrienden wonen. Ja, ja, we maakten er een toertje van gister en vandaag. Na de koffie aan de wandel in een wijk die De Parken heet. Een naam die klopt! Wat een mooie omgeving met fraaie huizen. De witte villa heet Huis in de zon, ook al zo treffend. Enfin, we slenterden wat en genoten van de omgeving. Tenslotte aten we er een verlate lunch of een vroeg diner, dat ligt er maar aan hoe je het bekijkt. Heerlijk was het zeker. Na al die verwennerij koersten we naar Delft.

Deze vrienden zullen in ons huis in Italië verblijven als wij er niet zijn. Zij kennen het huis en de omgeving en ze kunnen daar rustig een week vakantie vieren zonder dat wij er bij zijn. Mooi geregeld.

Ja, alweer tulpen

Onder leiding van een fysiotherapeut ben ik aan het uitzoeken of er toch wat meer beweging in dat enorme stramme en haperende lijf van mij te krijgen is. Ik begon met één keer in de week en inmiddels ben ik zelfs twee keer in de week in een sportzaaltje te vinden. Na twee jaar oefentherapie volgens Caesar, twee jaar gentle yoga en een internetcursus Vitaal Oud Worden, probeer ik op deze manier mijn geluk. Vanmorgen mocht ik weer. Dat is hard werken maar fotowaardig is dat allemaal niet natuurlijk. Bedden verschonen en de slaapkamer doen levert ook al niets op. Behalve dan een lekker fris bed. Dus laat ik vandaag de tulpen in de huiskamer zien waar rond half vijf de zon uitbundig op scheen. Ik zat er met een kopje thee naast en werd daar instant blij van. Is het toch nog een vrolijke dag!

Zoek de verschillen

Kijk, er stond kerstversiering in de vensterbank toen ik op 18 december op een knipbeurt wachtte. Die zelfde avond kregen alle kapsalons (en zij niet alleen) weer te horen dat ze voor onbepaalde tijd gesloten moesten blijven. Ik was dus net op tijd, toen.

Vandaag zat ik er weer. Wachten is hier een genoegen. Het uitzicht op de Nieuwe Kerk maakt dat ik me graag even nestel op de bank voor het raam. In tegenstelling tot de vorige keer scheen vandaag de zon al lag dit stuk van het Vrouwjuttenland net in de schaduw. Met een kort koppie en tegen een snerpend koude wind in, liep ik weer naar huis. Daar dook ik met de weekendkrant en een tijdschrift in een zonnig hoekje. Ik maak een pannetje verse soep en doe verder niks bijzonders. De wijnboer sportte vanmorgen een uur, ik deed dat gistermiddag. We vinden dat we een rustige dag hebben verdiend.

Huiskamer

De rust van gisteren is met het stormachtige weer vandaag ver te zoeken. De wind giert om ons huis en af en toe klettert de regen tegen de ruiten. Het is een thuizig dagje met tal van huishoudelijke en administratieve klusjes. Dat soort dagen moeten er ook zijn, ik benut het ten volle. Maar met genoegen laat ik nog even onze zondagochtend Du Midi huiskamer zien waar altijd verse bloemen staan, de sfeer zo gemoedelijk is en het ontbijt heerlijk.

Op honderd meter er vandaan heeft Fred een biologische moestuin, waar ik altijd even een kijkje neem. Behalve dat hij plantjes, groenten en fruit verkoopt, evangeliseert hij door toepasselijke teksten neer te leggen. Als ik het Bijbelse element eruit haal, vind ik het nog steeds mooi.

De zon komt op – maakt de morgen wakker – de dag begint met een lied – wat er ook gebeurt – laat mij zingen tot de avond valt.

Een kinderhand is snel gevuld

Onze buurgemeente Rijswijk is uitgeroepen tot gemeente in Nederland met het meeste groen. Delft volgt op de tweede plaats. Daar wordt dit standsmeisje reuze blij van. Het bewijst maar weer eens dat je niet op het platteland of ergens op de Veluwe hoeft te wonen om een groene omgeving te hebben.

Vanwege volle agenda maar grote drang om even in de natuur te zijn nu de zon zich eindelijk liet zien, besloten we de drie kwartier die daarvoor beschikbaar was, door te brengen in Klein Veluwe, pal achter de snelweg naar Rotterdam.

We hoorden ooievaars klepperen (geen foto’s) en zagen sneeuwklokjes bloeien (alweer geen foto’s) maar we liepen ons wel suf te genieten. En ja, eerlijk is eerlijk, we hoorden ook het geruis van het verkeer op de A13. Maar daar zie je op de foto’s niks van.