Morgenstond

Dit is het notenbomenveld vlakbij het beginpunt van onze zondagochtend wandeling. De zon was nog maar net boven de horizon en het licht is dan betoverend. Ik wist van gekkigheid niet waar ik kijken moest, zo magisch mooi was alles voorzien van een dun laagje rijp.

Een stuk verderop waren de ondiepe vogelplassen bevroren, de eenden en meerkoeten  hadden de wijk genomen naar een meertje. Ik hoorde ze in de verte. De ijsmeester die ik tegenkwam, laat ik morgen wel zien. Hoewel ik niet echt een wintermens ben, moet ik bekennen dat dit soort weer me erg kan bekoren.

Advertenties

Zonzijde

Mijn zus en zwager vierden veertien dagen vakantie op een Canarisch eiland en toen ik hen gisteren weer terugzag, keek ik in twee uitgeruste zongebruinde koppies. Onze zoon is voor zijn werk momenteel in Australië en stuurt me zomerse foto’s. Een vriendin appte me afgelopen week dat ze haar verbljf in Spanje heeft verlengd tot minstens half januari.  Zoveel zonovergoten berichten en verhalen doen me intens verlangen naar het licht. Dus zocht ik in mijn fotoarchief een passende foto. Ik warm me even aan het gevoel dat dit huis uitstraalt. En het helpt. Vandaag schijnt de zon.

Meneer de president

Na die prachtige dag gisteren kregen we er gratis en voor niks nog een zonsondergang bij die mij naar het keukenraam dirigeerde om een foto te maken. Niet lang daarna zaten we in het filmhuis Loro te kijken. Een Italiaanse film over de nadagen van Silvio Berlusconi. Die film duurde tweeëneenhalf uur en dat had korter gekund. We kregen wel een aardig beeld van ’s mans karakter. De overeenkomsten met die andere president met fout haar, liggen voor het oprapen. Vol ongeduld wachten we nu op zijn nadagen. Enfin, we hebben ons bij Loro vermaakt maar niet meer dan dat. Vierentwintig uur na de bovenste foto ziet ons uitzicht er weer gewoon uit. uit

Verwennerij

Twee buurvrouwen schoven hun stoelen in de late middagzon. Ze zaten geanimeerd te praten, dat kon ik zien aan de expressieve armgebaren.  Vanuit mijn eigen favoriete plekje zag ik ze af en toe een slok nemen. 

Voor mij een kop thee en, hoewel niet heel herkenbaar, een reep van Tony’s. Met een tijdschrift erbij en tegelijkertijd een podcast beluisteren, levert dat al snel een heerlijk uurtje op.

Aan de voorkant van de kamer zette ik een uitbundig boeket neer. Ik zorg goed voor mezelf maar verlang naar de thuiskomst van de wijnboer. Nog een paar dagen en dan kunnen we samen weer genieten. Dat is nog leuker.

Verwerking

Het sint Janskruid staat overal nog te stralen. Ik heb jullie nooit meer laten zien hoe de olie met het kruid er nu uit ziet. De fotosynthese heeft zijn werk gedaan. Ik gebruik het om mijn huid in te vetten maar ik ga nooit met ingesmeerde ledematen in de zon, want dan krijg je verbranding.

Nog zo’n leuk werkje. De gesnoeide lavendel ging van bos naar buideltjes.

En die gedroogde druiven die rozijnen moeten worden. Zijn jullie daar nog benieuwd naar? Het smaakt prima, ik had er misschien eerder mee moeten beginnen, de opbrengst is erg klein.

Hier wil ik volgend jaar schaalvergroting toepassen. Heb nog een jaar de tijd om te bedenken hoe.

Op de pier van Fano

We waren vandaag een dag naar Urbino en Fano. Over Urbino morgen meer. In Fano liepen we over een pier een stukje de zee in toen ik dit paar levende voeten ontdekte. Kan daar nou iemand comfortabel liggen? Nou ja, kennelijk wel.

Ineens sprong er tussen de rotsen nog een persoon te voorschijn. Het leek wel of het in scène was gezet.

Al met al een verrassende rotspartij met mannen die net als wij genoten van de milde zon, de aangename temperatuur en een zwoele wind. Halverwege de pier was nog een man. Die zat, zoals zo vaak, geduldig op me te wachten.

Rozijnen en soepborden

Deze ingedroogde consumptiedruiven brachten me op een idee. We leggen deze minkukeltjes meestal in een schaal een beetje ver weg van het terras. Dan kan het vliegend insectenspul zich er tegoed aan doen en wij rustig zitten. Maar het zijn eigenlijk rozijnen, toch? Alleen dan totaal verdroogd.  Dus plan B bedacht.

Het idee van de natte pootjes tegen de mieren pikte ik van Ton. Op internet zag ik dat het vijf tot zeven dagen in de volle zon duurt vóór het rozijnen zijn. De kleine bakjes werden vervangen want de mieren vonden een brug. De eerste verzopen mier is nu een feit. Nu nog rozijnen.