Meneer de president

Na die prachtige dag gisteren kregen we er gratis en voor niks nog een zonsondergang bij die mij naar het keukenraam dirigeerde om een foto te maken. Niet lang daarna zaten we in het filmhuis Loro te kijken. Een Italiaanse film over de nadagen van Silvio Berlusconi. Die film duurde tweeëneenhalf uur en dat had korter gekund. We kregen wel een aardig beeld van ’s mans karakter. De overeenkomsten met die andere president met fout haar, liggen voor het oprapen. Vol ongeduld wachten we nu op zijn nadagen. Enfin, we hebben ons bij Loro vermaakt maar niet meer dan dat. Vierentwintig uur na de bovenste foto ziet ons uitzicht er weer gewoon uit. uit

Advertenties

Verwerking

Het sint Janskruid staat overal nog te stralen. Ik heb jullie nooit meer laten zien hoe de olie met het kruid er nu uit ziet. De fotosynthese heeft zijn werk gedaan. Ik gebruik het om mijn huid in te vetten maar ik ga nooit met ingesmeerde ledematen in de zon, want dan krijg je verbranding.

Nog zo’n leuk werkje. De gesnoeide lavendel ging van bos naar buideltjes.

En die gedroogde druiven die rozijnen moeten worden. Zijn jullie daar nog benieuwd naar? Het smaakt prima, ik had er misschien eerder mee moeten beginnen, de opbrengst is erg klein.

Hier wil ik volgend jaar schaalvergroting toepassen. Heb nog een jaar de tijd om te bedenken hoe.

Op de pier van Fano

We waren vandaag een dag naar Urbino en Fano. Over Urbino morgen meer. In Fano liepen we over een pier een stukje de zee in toen ik dit paar levende voeten ontdekte. Kan daar nou iemand comfortabel liggen? Nou ja, kennelijk wel.

Ineens sprong er tussen de rotsen nog een persoon te voorschijn. Het leek wel of het in scène was gezet.

Al met al een verrassende rotspartij met mannen die net als wij genoten van de milde zon, de aangename temperatuur en een zwoele wind. Halverwege de pier was nog een man. Die zat, zoals zo vaak, geduldig op me te wachten.

Rozijnen en soepborden

Deze ingedroogde consumptiedruiven brachten me op een idee. We leggen deze minkukeltjes meestal in een schaal een beetje ver weg van het terras. Dan kan het vliegend insectenspul zich er tegoed aan doen en wij rustig zitten. Maar het zijn eigenlijk rozijnen, toch? Alleen dan totaal verdroogd.  Dus plan B bedacht.

Het idee van de natte pootjes tegen de mieren pikte ik van Ton. Op internet zag ik dat het vijf tot zeven dagen in de volle zon duurt vóór het rozijnen zijn. De kleine bakjes werden vervangen want de mieren vonden een brug. De eerste verzopen mier is nu een feit. Nu nog rozijnen.

Snuiven

Het recreatiegebied de Delftse Hout ligt vanuit Delft gezien aan de andere kant van de A13. Die moeten we onderdoor en dat viaduct ziet er zó uit. Nee, echt mooi is het niet. Maar dan beginnen we te wandelen en worden we getrakteerd op dit soort uitzichten.

Er hingen druppels aan de bomen die glinsterden in de vroege ochtendzon. In mijn eentje deed ik de kleine ronde en liep bij elke stap te genieten.

Op dit punt begint ook het stilte gebied. Ik snoof de frisse lucht maar eens diep naar binnen. Een mooi begin van de zondag.

Om je vingers bij af te likken

Dat het nog steeds zo’n zomer is waarbij je niet hoeft na te denken over truien en vesten. Dat je s avonds rond half zeven door het Zeeheldenkwartier kuiert en de zon nog heerlijk schijnt. Dat vind ik een feestje. We zagen fraaie reclames op gevels en in portieken.

Het zijn dit soort details die de buurt, die zo rond 1900 werd gebouwd, zijn nostalgische uitstraling geven. Bovendien zit er een bonte verscheidenheid aan bijzondere winkels en goede, vaak wat alternatieve restaurants. Kortom: wie een dag Den Haag wil doen, moet het Zeeheldenkwartier niet overslaan. Wij schoven gisteravond aan bij Tante Pop voor gerechten uit de klassieke Javaanse keuken. En dat verhoogde mijn feestvreugde nog meer.

Venster zonder ramen

Toen de vorige eigenaar dit huis renoveerde, had ie ook tekeningen laten maken van een portico. Een afdak tegen de gevel aan, gesteund op gemetselde staanders. Een soort buitenkamer, heel fraai. Maar de gemeente gaf geen toestemming. De oplossing die wij verzonnen was een pergola tegen het huis. En dat werkt eerlijk gezegd nog beter. ’s In het vroege voorjaar kun je optimaal profiteren van het binnenvallend licht. En nu de temperaturen hoog zijn en de zon krachtig is, temperen wisteria en druiven de warmte in huis. Zo hebben we toch een soort buitenkamer gecreëerd met vensters en al.  Vensters die nooit gezeemd hoeven te worden. De bovenste foto is vanaf het terras genomen, de onderste van buiten af.