Dagje weg van het erf

Een dagje weg levert al snel een wat gevarieerder beeld op dan al die wijnverhalen van de laatste periode. Vlakbij Perugia ligt het plaatsje Mugnano. Het geniet enige bekendheid vanwege zijn muurschilderingen maar wij waren er tot voor gisteren nog nooit geweest.

Het historische centrum van hoe het ooit was, is fraai afgebeeld op een muur van het centrale pleintje waar je ook nog een piepklein stukje van een van de ‘muri dipinti’ ziet. Maar ja, wat doe ik als ik zomaar door een vreemd stadje loop? Ik fotografeer zo’n beetje de hele omgeving.

Deze oude dame zat gedurende ons totale bezoek aan dit plaatsje, ongeveer een uur, op het zelfde bankje. Ik heb de foto moeten vergroten dat komt de scherpte niet ten goede maar maakt het wel schilderachtig, vind ik. We eindigden aan het Trasimenomeer waar de wijnboer zit te genieten van de zon. De komende dagen gaat het regenen en dat is prima. Laat ik dan wat muurschilderingen en ander moois zien.

Nawerk

Nog een dag of twee, schat de wijnboer, en dan is het fermentatieproces wel gestopt van de witte wijn. Het gepruttel in de watersloten neemt namelijk langzaam of. Daarna wordt er geheveld en kan de wijn aan zijn rustperiode beginnen.

In de ton met rode druiven begint de gisting langzaam op gang te komen. Vier keer per dag moet er nu worden ‘geroerd’ en er wordt geroken natuurlijk. Het is allemaal levende materie en vereist in dit stadium ook alle zorg, die met liefde wordt uitgevoerd.

Er waren nog negenhonderd beschermzakjes op te ruimen. Dat zijn de klusjes die ik graag voor mijn rekening neem. Zittend in de zon schudde ik waar nodig er wat insecten uit (ook hier dus levende materie) streek ze met de hand weer glad en borg ze op in de dozen. Zo zetten we dagelijks stapjes in het proces van wijn maken.

Gouden uren

Er viel eergisteren in de namiddag alsnog een bui. Eerst een paar rustige spatjes waar we eigenlijk geen aandacht aan besteedden. Als voorzorg haalde ik wel de was binnen. Heel kort daarna leek het wel een tropische regenbui, het uitzicht werd grijs en het dal trok helemaal dicht. Enfin, wij naar binnen natuurlijk. Een half uur later scheen de zon weer. En dan ben ik me toch een partij gelukkig met dit uitzicht.

Op het vrijwel hetzelfde plekje zat ik gisteren appeltjes te schillen voor een applecrumble. We hebben de tafel wat verschoven zodat ik optimaal van de zon en haar warmte kon genieten.

Twee uur later ziet het er dan zo uit. Zon gaat langzaam onder en alleen de heuvelflank aan de overkant kan zich nog koesteren in wat warmte. De avonden worden fris maar dat zie je niet op de foto. Ons uitzicht vanuit de keuken verandert en blijft gelijk en verveelt me geen moment.

Sfeer in de stad (1)

Als we de berg zijn afgereden, is het nog maar twee kilometer naar de stad. En wij, beiden opgegroeid in een grote stad, beschouwen dat als een groot voordeel. Als we reuring willen, is het dichtbij te vinden. Omdat het gisteren weer zo warm was, stelden we ons bezoekje aan Gubbio uit tot in de avond. De zon zette veel gebouwen in een gouden gloed. Overal kuierden mensen, de temperatuur werd aangenamer.

Onderstaand plein kennen we in veel gedaanten. Met paasvuren en de bijbehorende processie. Met zingende mensen tijdens de Festa dei Ceri en nu in de zomer is het één groot terras. Ik zou dit plein best nog wel eens in Kerstsfeer mee willen maken. Al is die kans klein en moet ik daar nu nog éven niet aan denken.

NB Dit is het tweede bericht vandaag. Het eerdere was nog van gisteren.

Zon en regen

Elke dag een plukje, levert uiteindelijk een opgeruimd stukje. Die losliggende steen moet nog even versleept worden naar een andere hoek. Na dit vroege ochtend klusje in de hitte, namen we een douche, trokken nettere kleding aan en gingen naar Gubbio.

Daar was een verjaardag te vieren en praatten we bij met vrienden die net een familiefeestweekend achter de rug hadden in verband met hun gouden bruiloft. Heerlijk om hun verhalen te horen en hun stralende gezichten daarbij te zien. We zaten op het overkapte deel van dit terras in het mooie Middeleeuwse centrum van Gubbio.

Eenmaal weer thuis barstten de verwachte en méér dan welkome regenbuien los. Dit hangende windlicht gebruiken wij als peilglas voor regenwater. Voor driekwart gevuld! Ook de afgelopen nacht waren er buien. Ideaal want het regenwater had telkens even de tijd om opgeslorpt te worden. Nu is het heerlijk afgekoeld tot 25 graden en ga ik onkruid lostrekken, dat lukt namelijk het best na regen.

Zonnen zonder shirt

Wij propten een bezoek aan de tentoonstelling van Jeanne Bieruma Oosting in een verder al goed gevulde dag. Tijd om uitvoerig rond te kijken in het oude deel bij de haven hadden we niet en dat is jammer. Maassluis is echt méér dan woonwijken gevuld met flats.

Het TE HUIS VOOR ZEELIEDEN (ja, zo staat de originele tekst op de muur) herbergt tegenwoordig arbeidsmigranten uit Oost Europa maar werd in 1902 gebouwd voor zeelieden. Voor veertig cent inclusief een kop koffie kon een zeeman er overnachten. Het pand ligt aan een straat die De Wip heet. Dat vonden wij wel geestig. Recht tegenover het museum zat een meneer voor zijn voordeur te zonnen, in ontbloot bovenlijf. Ik zal wel reuze ouderwets zijn maar ik denk dan meteen, doe dat liever in je achtertuin of trek een shirt aan. Enfin, wij hadden onze museumkaart bij ons en konden daardoor zonder betalen van de tentoonstelling genieten. En voor de man er tegenover gold dus: voor niets gaat de zon op.

Vrolijkheid alom

Het is weer een dag vol gezelligheid waarbij het bloggen geen hoge prioriteit heeft. Om te beginnen ging ik op de koffie bij een vriendin die in een mooie buurt in Den Haag woont. Daar staan huizen waarop ik – als ik ruimer in mijn tijd zit – uitgebreid langs wil lopen en wil bewonderen. De vriendin is lid van de tuincommissie in het complex waar zij woont. Over de vergaderingen, de tegenstrijdige belangen en persoonlijkheden van de medebewoners kan ze heerlijk vertellen en ik heb me ook nog even heel kort rond laten leiden. Toen stond voor haar de volgende afspraak voor de deur en ook ik moest me haasten om op tijd thuis te zijn voor de volgende twee afspraken. Zo’n dag; met uitsluitend leuke afspraken en een zon die schijnt. Ik word er wel vrolijk van.

Filmhuismeisje en inzamelhelden

Toen ik afgelopen zaterdag nog even in de zon op een muurtje zat te wachten tot de boodschappende wijnboer terugkeerde, trof mijn oog dit beeld. Sinds 1996 staat ze hier in de ondersteuning van de trappartij van het Delftse filmhuis. De maakster Marianne Neve is er in geslaagd een mooi en ingetogen figuurtje te maken waar ik al talloze keren aan voorbij liep. Soms levert wachten onverwacht iets moois op dat wat aandacht verdient.

Twee inzamelhelden (klik) waren daarentegen zó bedrijvig bezig dat ik alleen hun vervoermiddel kon fotograferen. Op aanvraag fietsen zij langs de bedrijven, particulieren en winkels om papier, karton en verpakkingsmaterialen op te halen. Wat een praktische en milieuvriendelijke oplossing biedt dit systeem. Geen grote vuilniswagens door de smalle straten en langs de grachten op momenten dat de terrassen overvol zitten. Nee, deze behendige inzamelaars koersten van de ene horecagelegenheid naar de andere. Ik zie ze steeds vaker hier in Delft en dit soort initiatieven kunnen niet genoeg bejubeld worden.

Nattigheid

Vanwege de Pinksterpicknick verplaatsen we ook elk jaar de zondagochtendwandeling naar tweede Pinksterdag. In Delftse Hout werd een triatlon gelopen en was een vroege wandeling niet mogelijk in dat gebied. Dus weken we voor een keertje uit naar het Elzenburgerbos in Rijswijk en ontbeten we vóór de wandeling thuis.

We kregen een paar spatten regen mee maar konden, terwijl de twee mannen uit het gezelschap een langere route liepen, ook nog even op een bankje in de zon zitten wachten op de heren. Met als gevolg een beetje nat achterwerk, bemerkten we later. De rest van de dag regent het, dus we hadden gewoon mazzel zo op de vroege ochtend tijdens de natste Pinksterdagen sinds jaren.

Regen!

We kunnen hier inmiddels best wel een buitje gebruiken. Het ziet er naar uit dat het nog wel een week duurt voor er wat hemelwater gaat vallen. Dus verkneukelen we ons intussen maar met de gouden regen die staat te stralen. Of stond. De foto’s zijn van een paar dagen geleden en inmiddels is ie al weer over de top.

De tuin verandert bijna dagelijks. Voor een deel doet de natuur dat. Het andere deel doen wij zelf. Af en toe ga ik even aan de pergola hangen om mijn rug te rechten. Dat helpt hoor. Vanwege de felle zon draagt de wijnboer zijn strooien hoedje weer. En dat helpt ook. Ach, we zijn lekker bezig en volgende week zal ik eens wat resultaten laten zien.