Hoe mooi de herfst kan zijn

Het was ongekend mooi vanmorgen in de Delftse Hout. Rustig weer, de ochtendzon en een wandeling in goed gezelschap. Heel gezellig om ook deze draad weer op te pakken. Omdat de herfst een voorbode is van de winter en ik met kou niets heb, ben ik ook niet een echte herfstliefhebber. Terwijl ik heus wel zien hoe mooi het is. Dus spreek ik mezelf ieder jaar toe: elk jaargetijde heeft zijn mooie kanten dus daar richt ik me op en ga er simpelweg van genieten.

Geen mensen op de foto, deze keer. Maar ik kwam nog wel een vreemde vogel tegen: het blauwgroene boomklevertje.

Laatste tuinfoto’s

Nee, echt herfstig ziet het er niet uit. We pakken af en toe nog een uurtje zon mee als we weer even uitrusten tussen het opruimen door. Wat is er die laatste dagen altijd veel te doen. Al het tuinmeubilair is opgeruimd, de wijnkelder leeggehaald want er gaan weer dozen vol mee naar NL. Zomerkleding schoon in dozen en de dikke truien liggen klaar voor als we hier het komende voorjaar terugkomen. Dan kunnen we eindelijk de hertshooi aanpakken die hier nog zo uitbundig over het terras helt. De plant heeft de laatste twee jaar geen voorjaars snoeibeurt gehad en vanwege zijn vorstgevoeligheid mag ie nog één winter zijn volle breedte tonen maar dan moet echt de schaar erin.

Onderaan de berg is ook alles winterklaar. De akker is omgeploegd, nog even en dan verkleuren de bladeren en vallen ze af. De natuur gaat in de ruststand. Alleen wij niet.

Murales 2

In vervolg op gisteren nu maar even doorpakken met die muurschilderingen uit Cacciano. Hier een serie die wat primitiever is maar toch wel charmant. Het ezeltje en andere dieren stonden op een muur tegenover de kerk.

Dit doet me in de verte denken aan Van Gogh. Maar wel erg in de verte. En deze hieronder is meer lollig dan mooi. Moet ook kunnen.

Tenslotte nog twee waarvan ik vermoed dat het één en dezelfde schilder is.

Over vandaag valt nog te vertellen dat we een stroomstoring hadden van half tien tot drie uur. Geen stroom, geen water, want dat laatste komt via een elektrische pomp uit eigen bron. We zijn ons vertrek aan het voorbereiden dus wil ik wassen draaien en stofzuigen. In plaats daarvan schonen we het aardbeienveldje en zijn heerlijk buiten bezig want de zon is terug.

Het laatste straaltje

We zaten in de late avondzon aan een kop thee. ’s Avonds buiten eten is er niet meer bij. Inmiddels is alles wat nat kán worden en er niet tegen kan, naar binnen gebracht. Denk dan vooral aan tuinkussens en de mand met snoeischaren en werkhandschoenen.

Het keukenraam vangt het avondlicht en geeft een mooie gloed. Ook aan mijn gemoed omdat ik weet dat het echt voorlopig over is met dit weertype. Ik snoeide nog een rijtje rozen, we strooiden koemestkorrels bij de nieuwe aanplant en laten het erf verder over aan het hemelwater. Gelukkig hebben we de foto’s nog.

Weinig nieuws onder de zon

Nog voor het ontbijt geniet onze vriendin van de milde ochtendzon. Daarna gaat ze weer aan het werk. Ze heeft zich helemaal op onze rozentuin gestort. En daar waar wij vorig jaar snoeiden en wegknipten, gaat zij veel rigoreuzer te werk en weet nieuwe loten van de laurierstruik met wortel en al te verwijderen. Samen met nog een ander struikje, waarvan ik de naam niet weet, staat ie in de schaduw met zijn voeten in het water te wachten tot wij een nieuwe plek voor ze hebben gevonden.

Pas morgen verlaten wij ons erf weer en kan ik weer eens wat van de buitenwereld laten zien. Vooralsnog zijn we erg in ons nopjes met de resultaten van alle noeste arbeid die we hier verrichten. Vergelijk de laatste foto maar eens met die van twee dagen geleden.

Geheel volgens de voorspelling

Zomaar twee foto’s gemaakt in Gubbio. Toen de zon nog scheen. Met een vriendin die gisteravond is aangekomen, gingen we heerlijk aan de pranzo. Dat hoort zo op de zondagmiddag. Rond drie uur betrok het. Windstoten, onweer en op de terugweg naar huis stroomde de regen in kleine riviertjes de berg af en maakten de ruitenwissers overuren. Nee, geen foto’s van gemaakt. Even een klein dutje gedaan en zie, het klaart weer op. Wie weet wordt het grasveld nu ook ooit weer groen.

Boekendag

Tegenover het restaurantje waar wij op zondag altijd ontbijten, werd een kleine rommelmarkt gehouden. Er waren beslist aardige dingen te koop en de opbrengst was ook nog eens voor het goede doel maar evengoed was er niets van mijn gading bij. Behalve dan een boek van Thomas Rosenboom dat ik voor € 1,50 meenam en waarvoor een vriendin me 10 cent gaf als aanvulling op de € 1,40 die we bij elkaar konden schrapen aan contanten. Het boek, De Nieuwe Man, staat hier al in de boekenkast en ik heb het al gelezen. Beetje suf dus maar ik schuif het door aan de vrouw die mij haar 10 cent schonk. De middag brachten we door in onze rustige achtertuin waar ik een (ander) boek uitlas. We eindigen straks bij mijn leuke moeder waar we koken en eten. Wat past er toch veel fijns op een zonnige zondag.

Regen daar en zon hier

Dank voor alle complimenten en felicitaties aan het adres van mijn moeder. Ik was vandaag bij haar en ze was nog beduusd van alle aandacht, kaarten, bloemen en berichten die haar ten deel waren gevallen. Goed. Vanmiddag liep ik weer door Delft en mijn blikken werden vooral getrokken door water, dat hier zo overvloedig aanwezig is. Het contrast met de droogte in Caldese valt me de eerste dagen na vertrek altijd op. Maar we kregen – net nu alle tijdklokken op ons sproeisysteem het weer goed doen – berichten door dat het behoorlijk heeft geregend op ons erf. In NL schijnt het zonnetje. Ik ben met alle twee erg blij.

Gekleurd

Er gaat geen jaar voorbij of ik zet gekleurde huizen op de foto. Het zijn kleuren die passen bij dit land, de zon en de temperaturen. Wat dat laatste betreft: sinds vandaag zitten we onder de dertig graden en dat is best prettig. Ik voel ik me het fijnst bij zevenentwintig graden, aangenaam warm en toch werkbaar. Omdat hier -op een klein spatje na- al twee maanden geen regen is gevallen, kleuren de velden geel en valt er al behoorlijk wat blad uit de bomen. Dat ruimen we zoveel mogelijk want nu het hier zo netjes is, stoort dat afgevallen blad. Aangroeien doet het ook nier meer in deze tijd van het jaar en zo maak ik mezelf wijs dat we vooruitlopen met opruimen in plaats van dat we achterstanden aan het wegwerken zijn. Troostrijk.

Val niet te hard

Ons ommetje deden we gisteren laat in de middag toen de zon voorzichtig tevoorschijn schoof. De markthouders waren aan het opbreken, we postten een brief en de wijnboer kocht een ijsje. We keken even bij het filmhuis of er goede films draaien maar twijfelen zeer om weer in een bioscoopzaal te gaan zitten. Onder de poort die naar de Doelentuin leidt is nog steeds een stoeptekening duidelijk zichtbaar. In 2019 is deze door Rianne te Kaat hier gemaakt en de bijbehorende haiku las ik weer eens met aandacht en raakt mijn hart. Het leven is vallen en opstaan en dat geldt niet alleen voor kinderen maar ook de actualiteit op vele fronten.