Avondzon. Heus niet altijd aan het werk. Let op het ‘gazon’.
We kijken op tv naar ‘Liefde voor het landhuis’. De avonden zijn kil dus de haard gaat aan.
Ochtendzon. De wijnboer maakt twee cappuccini.
Zuster Emie verlost wijnboer van splinter.
Boodschappen doen en water tappen.
Onderweg een kastanjeboom met kaarsjes zien.
Een dag niet geplukt, is een dag niet geleefd.
Let op ‘gazon’, de wekelijkse klus is weer gedaan. We rommelen nog wat door op het erf met liefde voor ons landhuis.
Wat we bij mooi weer doen? Naar buiten hollen en lekker verder gaan met waar we gebleven waren. Het voordeel van regen is dat onkruid makkelijk loslaat. In mijn hand heb ik de gele klaver. Met één ruk trek ik een heel boeketje los, zo’n lekker gevoel!
Ander voordeel van alle nattigheid van de laatste tijd is dat we gevaarloos veel tuinafval kunnen verbranden. Denk vooral aan alle losse dooie sprieten van de brem. De auto halen we even weg, de tuinslang ligt ook klaar en hup…de fik erin.
Het weer is hier dit voorjaar vergelijkbaar met dat in NL en ook in Frankrijk, zo lees ik hier en daar. Onstabiel, beetje te fris maar gelukkig ook met zonnige dagen. En die dagen weten we nuttig maar ook heel aangenaam te besteden. Met een steeds netter erf en met nog steeds een blauwe regen die voor een prachtig confettitapijt zorgt.
Nee hoor. We doen er niets aan. Wij vieren feest omdat de zon weer schijnt en de temperatuur ineens weer 17 graden is. Het heeft zo’n beetje de hele week geregend. Dus pakken we graag de draad op en snoeien de brem verder en plukken weer onkruid. Nou ja, een taartje bij de thee vanmiddag kan er wel van af. Het oranje ondergrondje vond ik in de lappenkist. De feestelijke confetti is uit zichzelf vanuit de blauwe regen de rieten stoel in gewaaid.
En dat geopende hart? Dat slaat op de madeliefjes. Die hebben een week staan bibberen met geknakte kopjes en gesloten bloem. Nu richten ze zich weer naar de zon. Net als wij.
Op 25 april 1945 werd Italië door de Partizanen bevrijd. Niet alleen van de Duitse overheersing maar ook van het fascistische regiem van Mussolini. Daarom is er vandaag het Festa della Libertà, een dag waarop ook de slachtoffers uit de Tweede Wereld Oorlog worden herdacht. In Gubbio gebeurde dat vanmorgen met een kranslegging bij het monument van de Veertig Martelaren op het centrale plein laag in de stad. Dat plein dat momenteel op de schop gaat, zoals jullie kunnen zien.
Wij wilden wel eens zien of er verder nog wat feestelijkheden waren in de stad. Dat gaat er hier niet zo massaal aan toe als in NL. We liepen deze straat maar eens in want we hoorden verderop wat muziek. Op een pleintje hadden zich al heel wat mensen verzameld. Wat we daar te zien kregen laat ik morgen zien. Deze auto kwam ik tegen toen ik op de wijnboer stond te wachten. Of er elders nog iets feestelijks was met oude auto’s hebben we niet afgewacht. De zon schijnt, de tuin wacht!
De weekmarkt van Gubbio is, vanwege herstelwerkzaamheden aan het centrale plein, voor twee jaar verplaatst naar een andere locatie. Maar op die locatie zijn nu óók wegwerkzaamheden en derhalve is er een maand lang geen markt. Wij vinden dat jammer want het past zo fijn in onze dinsdagochtendroutine. Nu deden we alleen maar boodschappen in de supermarkt en dronken koffie bij de bar. De wijnboer ging nog even naar de ijzerhandel voor wat technisch dingetjes en daarmee kwam aan ons uitstapje al weer een einde. In gedachten zagen we ons vanmiddag nog wat op het erf werken. Met een dikke jas aan, dat wel. Want de temperatuur haalt de twee cijfers niet. Maar dat buiten werken gaat niet lukken. Deze twee foto’s zijn binnen een kwartier na elkaar gemaakt. En het ziet er niet naar uit dat daar op korte termijn wat langere tussenpauzes zullen ontstaan. Ik kruip voor de verandering maar eens achter de naaimachine. Laat ik morgen het resultaat daarvan zien.
Gisteravond om een uur of acht begon het te regenen en vannacht vielen er ook nog wat flinke buien. En toen scheen vanmorgen de zon weer. Nou, blijer kun je een paar buitenmensen niet maken. Die regen is heilzaam voor alle groei en bloei maar ook prettig omdat onkruid zich na een bui veel beter laat verwijderen. Dus daar zat ik vanmorgen op mijn krukje weer eens ouderwets te plukken.
Ondertussen genietend van de bloeiende witte, blauwe en gouden regen. Die laatste is in twee dagen open gegaan en ook weer een lust voor het oog. Ik maak er tot vervelends toe foto’s van. Samen met de wijnboer inventariseerden we de klussenlijst en bepaalden we de prioriteit. Bovenaan staat nu de ‘bremstruiken snoeien’. Als die eenmaal in bloei staan, wil je de zaag er niet meer in zetten. Ik geloof dat de wijnboer er, nu ik dit schrijf, een begin mee maakt. Ik zal hem vragen tijdens de werkzaamheden vooral ook te genieten van al het moois om hem heen. En dat doet ie hoor, zeker weten.
Het was gisteren nog bewolkt maar wel lekker werkweer. De eerste bakken zijn gevuld, hier staan er twee met aardbeien. De rest van de aardbeien, en het zijn er veel, krijgen een andere plaats, daar wordt nog aan gewerkt. Aan het eind van de middag gingen we naar een kweker. De man, Adamo geheten, begroet ons altijd als oude vrienden. Bij hem kocht de wijnboer tien nieuwe wijnstokken, want er moeten een paar gaatjes worden opgevuld. Maar ik ging vooral om violen.
Kleur en fleur moest er komen en echte zomerbloeiers moet je nog niet willen hebben vóór half mei. Voor de helft van de prijs kregen we deze twee laatste bakken mee en als we daar zes weken lol van hebben, ben ik dik tevreden. De zon is inmiddels aan het schijnen, de schaduwen zijn krachtig en de viooltjes prachtig.
We begonnen met een kopje koffie. En toen op pad. Blogvriendin Marthy (klik) en ik zien elkaar bijna elke winter wel een keer vlak voor we naar Frankrijk of Italië terugkeren. Toevallig stonden onze tasjes naast elkaar en wat ons vaker is opgevallen; we hebben dezelfde smaak. Dus bij het ‘Annie, hou jij mijn tassie effe vast’ moesten we wel uitkijken dat we ons eigen tasje meenamen.
We zijn naar de Papaver geweest in de Delftse Hout, Marthy fotografeert hier een ribes. Bij dit duurzaamheidscentrum worden natuurexcursies en gastlessen voor basisscholen georganiseerd. Er is van alles te zien over natuur en milieu, je kunt er zaden en stekjes kopen, insectenkastjes maken, speurtochten houden en er is enorm veel informatie beschikbaar. We amuseerden ons er prima. Daarna bewonderden we een moestuin een stuk verderop, waar een nieuwe moestuinier even in het zonnetje zat te pauzeren en met wie we uitgebreid moestuinervaringen deelden. Uiteindelijk gingen we aan de pannenkoek bij Du Midi op het terras en kletsten we voor een heel jaar weer bij. De rest van ons contact verloopt via ons dagelijkse blog en ook daarin vinden we elkaar.
Toen ik de parkeergarage op het dak van de Appie in wilde draaien, werd ik blij verrast door alle bloesembomen in deze straat. Eerst maar eens de auto geparkeerd en toen, vóór ik de winkel inging, een brief gepost en wat glas weggegooid. Dat kan mooi op het pleintje voor de super en daar maakte ik ook bovenstaande foto. Ik deed mijn boodschappen, zette de tassen in de auto en hing nog even over de balkonrand van de garage. Van daaruit een nog mooier zicht, nu zelfs zonder geparkeerde auto’s. De rest van de dag doe ik weinig blogwaardigs meer. Wat huishoudelijke dingetjes en dan met een vers tijdschrift op een stoeltje in de zon. Genietend van wat geloof ik de enige zonnige dag van deze week zal zijn. Het ijzer smeden als het heet is, zeiden we vroeger.
Terwijl wij naar het beginpunt van onze zondagochtendwandeling toereden, hoorden we op de autoradio bij Vroege Vogels dat de natuur ruim een maand vóór loopt. Dat had ik trouwens zonder radioprogramma ook wel geweten. We genieten er natuurlijk van want we houden wel van voorjaarsboden, zoals de bloeiende dovenetel, maar insecten en kikkers raken er enorm van in de war naar het schijnt. En dat de aarde opwarmt valt niet te ontkennen.
De moestuinier is al goed bezig geweest met hakselpaden en gevlochten wilgenhekjes. Alleen de bedden zien er drijfnat uit en hebben nog wel wat onderhoud nodig. We passeerden nog een klein pad van boomstammetjes gemaakt. Dat ziet er glad en lastig beloopbaar uit, dus maar even links laten liggen. Het bloeiende prunusboompje vangt op de vroege ochtend nog geen zon. Die begon pas te schijnen toen wij al lang en breed thuis waren. Van die zon ga ik dus gewoon maar genieten vanachter mijn raam.
Wonen in Caldese (Italië) 