Donker Delft

Er wordt echt alles aan gedaan om de stad sfeervol te versieren. Feestverlichting boven een gracht is extra effectief vanwege het spiegelende effect. Ik ben geen goede fotograaf en bovendien ontbreekt me de tijd om hier uitgebreid wat meer werk aan te besteden.

Dit soort plaatjes zegt mij al genoeg, zo komen we de donkerte wel door. Bovendien waren de laatste dagen fris maar zonnig. Mijn energie lijkt daaraan gekoppeld. Komt mooi uit, want genoeg te doen met het Sinterklaasfeest voor de deur. En als op zo’n dag tijdens de schemering mijn uitzicht er zó uitziet, valt het met mijn winterblues toch wel mee.

Drie generaties

Er zijn op dit moment nogal wat tentoonstellingen die mijn belangstelling hebben. We begonnen vandaag maar eens met die in Alkmaar waar vader, dochter en kleinzoon Toorop in een gezamenlijke expositie te zien zijn.

Dit grote doek van Jan Toorop is een ode aan drie generaties. De knoestige Zeeuw die hier de kijker aanstaart, maakt indruk. Op de achtergrond spetteren wat jonge meisjes aan de vloedlijn. De zon schijnt op dit schilderij en ja, daar val ik dan voor.

De twee andere leden van de familie komen in volgende blogs voorbij. Ik ga eens kijken of ze bij de musea die nog op mijn lijstje staan, ook toepasselijke koekjes bij de thee serveren.

Geluk is nooit gewoon

Wat was het mysterieus mooi vanmorgen vroeg. Mistflarden en opkomende zon. Dat is de belofte van een fraaie herfstdag.

Van een wandelclúb was nauwelijks sprake, we waren maar met z’n drietjes. We luisterden aandachtig naar het reisverhaal van onze vriendin die net uit Rome terug was en morgen naar Ameland vertrekt. Twee afwezigen uit ons clubje zijn op Tenerife aan het genieten van het milde klimaat. Ik bedoel maar: we proberen van deze levensfase optimaal te profiteren op een manier zoals we die graag invullen. Ik zag de zon door de beukenhaag schijnen en kan een eventuele regenachtige week weer met gemak de baas.

Het Brabantse land

‘Je moet ook nog even in het centrum rondkijken’ had een van onze mede-ontbijters gezegd, ‘want dat is de moeite waard’. En dus lopen we in fraai zonnig herfstweer richting centrum Hilvarenbeek. Het is koud geweest met lichte nachtvorst.

Inderdaad, wat een verrassend fraaie plaats, we waren hier nooit eerder. Nou ja, gisteren ook want er was iets te vieren. Maar daar hoop ik de komende week op terug te komen, zodra er wat foto’s zijn doorgemaild.

Nu laat ik de toeristische plaatjes zien van dit Brabantse plaatsje waar we zo gastvrij en bijzonder zijn onthaald. De tekst onder de buste van Anton van Duinkerken kon niet toepasselijker slaan op de afgelopen 24 uur.

Doelloos

Met geen enkel ander doel dan zomaar buiten te willen zijn, fietste ik door Delft. Het duurde even voordat de zon tevoorschijn kwam, maar toen werd het ook echt gezellig in de stad. Veel toeristen nog en volle terrassen.

Wie goed naar deze foto kijkt, en dat deed ik pas tijdens het plaatsen op dit blog, ziet de feestverlichting al weer hangen. Als komend weekend de wintertijd ingaat en het vroeger donker is, zijn de grachten weer verlicht.

En hoewel ik geen echt doel had, eindigde ik bij de toko in de Choorstraat. Zou ik een lijstje maken met favoriete bezigheden dan staan daar fietsen door Delft en Indonesisch eten zeker op. Dat maakt het tot een heerlijk ontspannen dagje.

Zomerdonkerte

Daar zitten we, mijn zus en ik op het terras van Du Midi. Het begon een beetje te miezeren maar het ontbijt was toen al op en de wandeling gedaan. Zij was het ook die zomerdonkerte zei bij het zien van dit weitje dat overschaduwd wordt door bomen.

We zijn ruim een maand na de langste dag en bomen en struiken zijn op hun groenste toppunt.

Het was zelfs een beetje mystiek vanmorgen met die dreigende drupregen. De hele natuur, mens en dier, herademt na de hitterecords van de afgelopen week. Geen brandende zon meer, iedereen blij.

Het leven van Begonia

Zo feestelijk en zo Italiaans verpakt zag Begonia er uit toen we haar onlangs kregen. Om haar goed te kunnen verzorgen moest de verpakking eraf en kreeg ze van mij een terrapot. Dan ziet ze er ineens zo uit, een beetje afgeslankt.

De bloemen waren zo mooi dat ik er eens indook met camera en al. Dat pakte dus danig uit dat elke jarige in mijn omgeving deze foto als verjaardagskaart ontvangt.

Wat er nou daarna gebeurde weet ik niet. Te weinig water, teveel of verbrand in de zon? Ze begon te kwijnen. Bruine randen aan de bladeren. Enfn, die heb ik eruit geknipt, ze krijgt water op de schotel en staat niet in de felle zon. Dit is ze nu. Ze redt het wel.