Bruggenloopje nummer zoveel

Wat een heerlijk weer, hè? De kou kunnen we goed hebben als de zon zich er aan toevoegt. We doen weer eens ons bruggenloopje. Op de bovenste foto kijken we over het kanaal de Tweemolentjeskade in, de weg voert naar de Delftse Hout. Links moderne flats en rechts herenhuizen van rond 1900. Dat maakt ons ommetje ook zo leuk, die afwisseling in bouwperioden. De reeks witte huisjes is van 1862 en het meest interessante huis voor mij is de Rietveldsche Toorn uit 1448. Op 23 november (klik) fotografeerde ik die voortuin ook, destijds was het er nog behoorlijk groen. De verschillen toen en nu zijn best opvallend maar de romantiek rondom dit huis blijft hetzelfde.

Dageraad

Het was acht over acht toen ik deze foto van het ochtendgloren maakte. Mooie ouderwetse woorden zijn dageraad en ochtendgloren waarvan ik me afvraag of onze kleinkinderen ze ook kennen. Het gaat om de periode van schemering direct voorafgaand aan de zonsopkomst. Er waren mooie wolkenformaties die in werkelijkheid veel spectaculairder zijn dan wat deze amateur kan laten zien.

Om zes voor half negen voer er een schip voorbij met zand. Meeuwen cirkelen er achteraan, misschien valt er wel een visje te verschalken. De schemer is geweken voor het licht. Ik zag een dubbele regenboog terwijl ik naar mijn moeder reed. Zo’n eenvoudige dag waarin alles klopt. Ik kan ze wel hebben.

Groen gezocht

Na al die kale bomen die ik gisteren liet zien, ging ik toch op zoek naar wat groens. De treurwilg laat me op dat punt nooit in de steek. En de wijnboer zei: moet je die Ginkgo niet op de foto zetten? Maar die is me nog té groen, die wil ik het liefst vlammend geel zien maar dan graag in de zon. De wijnboer vond het kanaal boeiender. En zien jullie daar op de achtergrond dat karakteristiek huis, de Rietveldse Toorn uit 1448?

Daar ziet de voortuin er nog zó uit. Een kleine groene oase die bijna sprookjesachtig aandoet. Groen gezocht en groen gevonden!

Kale bomen

Zondag ochtend maakte ik deze foto’s. De kou straalt er vanaf naar mijn idee. Het mooie van kale bomen is dat je er doorheen kunt kijken en dat heeft wel wat.

De toren van de Oude Jan vlakbij Museum Prinsenhof is, nu de boom geen blad meer draagt, ook prima te zien. Op diezelfde plek heeft Willem van Oranje vast wel eens naar boven gekeken. Dat vind ik wel een leuk idee. Wat hij zeker niet heeft gezien is ons uitzicht aan de rand van het centrum. Die bebouwing is van een paar eeuwen later. Ochtendzon en wegtrekkende mist, het levert in elk geval iets mystieks op.

Feest voor alle zintuigen

Gisteravond om negen uur kwamen we weer in Caldese aan, twaalf uur later zaten we in de tuin aan de cappuccino. In de zon, bij een heerlijke temperatuur. We aten een snelle cracker als ontbijt en deden daarna voor een week boodschappen in Gubbio. Er is een truffelfestival in de stad dus het was er gezellig druk. Kaas, truffelsaus en koffielikeur geproefd en gekocht, wat een smaken!

De rest van de dag scharrelen we op het erf. Bladruimen, compost aanvullen, onkruid weghalen dat zijn zo’n beetje de standaard dingen die moeten gebeuren. De rest van de week staat in het teken van de olijvenoogst, genieten van het de hele dag buiten zijn en de stilte. Wat een feest.

Club van twee

De wijnboer en ik waren de enigen vanmorgen van het wandelclubje, de anderen vertoeven in verre buitenlanden, Drenthe en de Veluwe. Maar dat weerhield ons er toch niet van om op de vaste tijd ons polderwandelingetje te maken. Geen zon, wel windstil en hoewel veel vocht in de lucht, was het aangenaam wandelweer. Veel meer valt er niet over te zeggen over deze rustige zondag die met lezen en naar muziek luisteren verder voorbij kabbelt.

Mijn slag geslagen

Voor deodorant en haarlak moest ik echt even de winkelstraat in. Toevallig waren beide artikelen van de merken die ik altijd gebruik in de aanbieding. Dus kocht ik royaal in en ben ik weer helemaal blij met mijn voordeel.

Gisteravond heb ik onze kerstkaarten gemaakt en besteld. Ja echt! Ik weet dat ik rond deze tijd als vaste klant altijd voor de helft van de prijs bij Albelli kan bestellen. Ik was er op voorbereid en had de foto’s al gemaakt. Dus heb ik al een dag lang lol om mijn vooruitziende blik en voortvarendheid. Ik zag dat de feestverlichting weer wordt opgehangen, ik zag de oliebollenkraam in de verte staan en de rondvaartboot was ook nog in actie. De zon schijnt; het kan niet op vandaag.

Loop even mee

We deden ons vertrouwde bruggenloopje maar weer eens. Gaan we linksom of rechtsom, meer keuze is er niet. Het werd linksom.

Wij óver de brug, de roeister gaat er met flinke slagen onderdoor.

We nemen het pad waar ook de roeicoaches over fietsen en passeren de voormalige TU-bibliotheek.

Je zal er maar wonen!

Ergens weggestopt onder een paar struiken valt mijn oog op dit tafereeltje. Het is zaterdagmiddag, half drie. We lopen in een flauw zonnetje, niks bijzonders. Maar wat is het hier toch mooi.

Wat nu te doen?

Nu het proces van wijn maken vrijwel is afgerond en alle gereedschappen zijn opgeruimd, zou de vraag zich aan kunnen dienen ‘wat gaan we nu eens doen’. Daar hoeven we nauwelijks over na te denken want met dit prachtige weer ligt tuinwerk voor de hand. Ik stort me in de ‘rozentuin’ die vooral in de maand augustus, toen we niet in Caldese waren, zich ongebreideld heeft ontwikkeld. Daarbij sneuvelt er onbedoeld wel eens een roosje dat nog even mee mag doen in de keukenvensterbank.

Natuurlijk nemen we rustpauze’s. Ik kreeg gezelschap van deze vriend. Als er vier pootjes onder hadden gezeten dan leek ie op een grote hagedis en was ik niet op mijn hoede geweest. Maar deze? Dertig centimeter lang, waarschijnlijk totaal ongevaarlijk maar zo vlak naast mijn stoel….? De wijnboer was zo lief hem met stoffer en blik te vangen en hem daarna over het hek te kiepen. Waarna hij zelf ook weer even rustig in het zonnetje kon gaan zitten.

Dagje weg van het erf

Een dagje weg levert al snel een wat gevarieerder beeld op dan al die wijnverhalen van de laatste periode. Vlakbij Perugia ligt het plaatsje Mugnano. Het geniet enige bekendheid vanwege zijn muurschilderingen maar wij waren er tot voor gisteren nog nooit geweest.

Het historische centrum van hoe het ooit was, is fraai afgebeeld op een muur van het centrale pleintje waar je ook nog een piepklein stukje van een van de ‘muri dipinti’ ziet. Maar ja, wat doe ik als ik zomaar door een vreemd stadje loop? Ik fotografeer zo’n beetje de hele omgeving.

Deze oude dame zat gedurende ons totale bezoek aan dit plaatsje, ongeveer een uur, op het zelfde bankje. Ik heb de foto moeten vergroten dat komt de scherpte niet ten goede maar maakt het wel schilderachtig, vind ik. We eindigden aan het Trasimenomeer waar de wijnboer zit te genieten van de zon. De komende dagen gaat het regenen en dat is prima. Laat ik dan wat muurschilderingen en ander moois zien.