Mijn rondje de andere kant op

Het was al een uur of drie toen ik pas in de gelegenheid was mijn rondje te wandelen. De brug staat open. Dat is goed te zien aan die twee hefbomen links boven de huizen. En ik wil zo graag aan de overkant in de zon lopen.

Het is goed te zien hoeveel verkeer van de Koepoortbrug gebruik maakt. Daar nadert alweer een volgende boot. Mét vracht want hij ligt behoorlijk diep.

De Oostpoortbrug was ook zojuist weer gesloten, kijk maar hoeveel fietsers er gebruik van maken. Op de achtergrond de niet meer in gebruik zijnde sterrenwacht aan de Kanaalweg.

En dan valt mijn oog op iets geinigs . Het brugwachtershuisje. Ook al niet meer in gebruik want de bruggen worden automatisch bediend.

Voor de mensen die dit blog op hun mobiel lezen, heb in nog even ingezoomd.

Vogelvlucht

Een vogelkenner ben ik niet maar ik meen wel zeker te weten dat hier een stel nijlganzen vliegt. De dagen zijn behoorlijk grauw en er valt niet bijster veel te fotograferen. Als er ál een sprankje zon tussen de wolken piept, ben ik bezig met een klusje en denk: straks snel naar buiten. Maar als het straks is, betrekt het of miezert het zelfs. Tja. Dus geef ik mijn klusjes voorrang want januari is mijn opruimmaand. Ik wacht geduldig mijn kans af. Zodra de hemel weer blauw is, ben ik buiten. Nu ruim ik nog even door.

Hoog bezoek

Of ze een kopje koffie lusten, vroegen we onze bezoekers. ‘Nou, graag we wilden juist bestellen’, riep de bijdehandste van de twee. In tijd van ja en nee werden de ramen op onze zesde etage gezeemd. Vol ontzag kijk ik naar die twee die met een hoogwerker zichzelf van dakkapel naar dakkapel verplaatsen. Ik volgde hun goede voorbeeld. Maar dan wel gewoon binnen. De walm die waxinelichtjes en kaarsen veroorzaken werd op die manier weer weggepoetst. Even later werden ook de ramen aan de achterkant gezeemd en zag ik het zonlicht als een spot op de molen schijnen. Het licht keert aan binnen-en buitenkant terug. Ik ga er bijna van stralen.

Donker Delft

Er wordt echt alles aan gedaan om de stad sfeervol te versieren. Feestverlichting boven een gracht is extra effectief vanwege het spiegelende effect. Ik ben geen goede fotograaf en bovendien ontbreekt me de tijd om hier uitgebreid wat meer werk aan te besteden.

Dit soort plaatjes zegt mij al genoeg, zo komen we de donkerte wel door. Bovendien waren de laatste dagen fris maar zonnig. Mijn energie lijkt daaraan gekoppeld. Komt mooi uit, want genoeg te doen met het Sinterklaasfeest voor de deur. En als op zo’n dag tijdens de schemering mijn uitzicht er zó uitziet, valt het met mijn winterblues toch wel mee.

Drie generaties

Er zijn op dit moment nogal wat tentoonstellingen die mijn belangstelling hebben. We begonnen vandaag maar eens met die in Alkmaar waar vader, dochter en kleinzoon Toorop in een gezamenlijke expositie te zien zijn.

Dit grote doek van Jan Toorop is een ode aan drie generaties. De knoestige Zeeuw die hier de kijker aanstaart, maakt indruk. Op de achtergrond spetteren wat jonge meisjes aan de vloedlijn. De zon schijnt op dit schilderij en ja, daar val ik dan voor.

De twee andere leden van de familie komen in volgende blogs voorbij. Ik ga eens kijken of ze bij de musea die nog op mijn lijstje staan, ook toepasselijke koekjes bij de thee serveren.

Geluk is nooit gewoon

Wat was het mysterieus mooi vanmorgen vroeg. Mistflarden en opkomende zon. Dat is de belofte van een fraaie herfstdag.

Van een wandelclúb was nauwelijks sprake, we waren maar met z’n drietjes. We luisterden aandachtig naar het reisverhaal van onze vriendin die net uit Rome terug was en morgen naar Ameland vertrekt. Twee afwezigen uit ons clubje zijn op Tenerife aan het genieten van het milde klimaat. Ik bedoel maar: we proberen van deze levensfase optimaal te profiteren op een manier zoals we die graag invullen. Ik zag de zon door de beukenhaag schijnen en kan een eventuele regenachtige week weer met gemak de baas.

Het Brabantse land

‘Je moet ook nog even in het centrum rondkijken’ had een van onze mede-ontbijters gezegd, ‘want dat is de moeite waard’. En dus lopen we in fraai zonnig herfstweer richting centrum Hilvarenbeek. Het is koud geweest met lichte nachtvorst.

Inderdaad, wat een verrassend fraaie plaats, we waren hier nooit eerder. Nou ja, gisteren ook want er was iets te vieren. Maar daar hoop ik de komende week op terug te komen, zodra er wat foto’s zijn doorgemaild.

Nu laat ik de toeristische plaatjes zien van dit Brabantse plaatsje waar we zo gastvrij en bijzonder zijn onthaald. De tekst onder de buste van Anton van Duinkerken kon niet toepasselijker slaan op de afgelopen 24 uur.