Waterpret

De grote groep op de bovenste foto is een studentenhuishouden, vandaar de samenscholing. De rest van de uit ons raam gemaakte foto’s spreken voor zich. Wat een plezier hebben een hoop mensen hier beleefd tijdens de prachtige zomerse dagen de laatste weken. Het is vandaag even wennen aan de lagere temperatuur en er valt zelfs regen. Daar snakt de natuur naar dus laten we er vooral blij mee zijn. Een paar mannen uit ons gebouw nemen maatregelen in kelder en garage want de te verwachten hevige regenval kan in de droge grond voor afwateringsproblemen zorgen. Dat is ook waterpret maar dan anders.

Verheugvermogen

Ja hoor, goed gelezen. Ik kwam dit woord in de krant tegen; het vermogen om je te verheugen. Kinderen kunnen het heel goed. Wij volwassenen hebben er wat minder van. Zeker in deze verwarrende tijd zonder leuke uitstapjes, geen feestjes, geen etentjes met vrienden. Hoewel? Vanavond halen we voor de laatste keer een lunchbox op en eten met een bevriend stel al picknickend in de achtertuin van ons appartementencomplex. Daar verheug ik me enorm op. En als we ons bruggenloopje doen dan eindigen we vlak bij huis met dit stukje dat ik het ‘bos’ noem. Als boomkruinen elkaar raken, krijg ik een bosgevoel. Ja, lach er maar om maar ik ben weinig gewend op dat vlak. Ik verheug me altijd met een bijna kinderlijk genoegen op dit stukje waar de vogels fluiten en de zon gefilterd wordt.

Licht

Bij de opdracht van vandaag denk ik direct aan zonlicht en zéker niet aan kunstlicht. Dat ik niet de enige ben die van de zon houd, bewijst deze foto. Het bord met de zon erop komt uit Deruta, de stad in Italië die vermaard is om zijn aardewerk. Beide foto’s komen uit mijn archief. Dat is niet echt de bedoeling bij de foto 7 daagse maar mijn geëxperimenteer met licht en donker leverde niet veel fraais op. Voor de opdracht stuur ik onderstaande foto in. In een vederlichte roeiboot gaat in de avondzon een roeister met kalme slagen ons huis voorbij. Als dit je dagelijks uitzicht is, hoef je toch niet verder op zoek te gaan naar het licht?

Natuurdagboek

Kleindochter Isabel had me in een lief briefje geadviseerd om het raam open te gooien. En kijk, ruik en geniet, schreef ze erbij. Direct erna kwam ik deze tekening in de krant tegen bij een artikel van Gemma Venhuizen met de titel Natuur voor binnenblijvers. Zij raadde aan een natuurdagboekje bij te houden, je zintuigen goed te gebruiken en je natuurkennis te vergroten. Dus daar ben ik maar eens aan begonnen. Ik hou de stand van zaken bij de familie Meerkoet bij. Noteer hoe een perkje van minikeukenhof veranderde in een wilde bloementuin en meer van dat soort dingen.

Hier is goed te zien dat ik de ramen volgens voorschrift heb opengegooid. In de avondzon staat hier ‘onze’ boom weer helemaal groen te zijn en de inkijk naar de Vermeerstraat op natuurlijke wijze te blokkeren. En zo zag het er op 8 april nog uit. We kregen dus binnen een maand een compleet nieuw uitzicht, zonder ons te verplaatsen. Da’s toch een wonder?

Onze eigen schaduw

De balkondeuren stonden open en de zon was net bezig onder te gaan. Zelf zat ik achter mijn bureau en de wijnboer stond tegen me te praten met een mooie schaduw naast zijn gestalte. Mijn camera lag binnen handbereik. Dus. ‘Ach, doe mij ook nog even’, zei ik toen ik het resultaat zag. En profil is niet mijn sterkste kant want ik heb een nogal geprononceerde neus en kin. Maar het resultaat van beide foto’s vind ik aardig genoeg om te laten zien. ’t Is weer eens wat anders, hè?

Bijpraten in de tuin

Als je maar afstand houdt, kán het wel. Zeker in de buitenlucht want in huis komt er niemand binnen bij ons. Gistermiddag was het gelukkig heel zonnig en dronken we koffie met Delfts gebak samen met kinderen en kleinkinderen. Het werd zelfs zó gezellig dat er soep, broodjes en een glaasje wijn naar beneden gehaald werden. Het werd een soort zelfbedieningssyteem waarbij we beurtelings naar de tafel konden lopen en dus gepaste afstand hielden.

Wat het weer betreft beleven we een goede periode en ik denk dat daardoor het gevoel van opgesloten zijn aanzienlijk vermindert. Het zou overigens vanaf drie uur hier vandaag gaan regenen. Dus als ik nog even ontspannen wil wandelen, moet ik er als een haas vandoor.

Leuke dingen doen

De wandelgroep komt niet meer bij elkaar, ons ontbijtrestaurant is gesloten. Maar we hadden als alternatief vanmorgen via een videoverbinding tóch even een genoeglijk samenzijn. Vrijdag is één van de club jarig en gaan we een virtuele borrel met elkaar drinken. Dat soort ‘bijeenkomsten’ is bemoedigend en waardevol. Natuurlijk hebben we ook met kinderen en kleinkinderen op dezelfde manier contact maar dat voelt voor ons wat gewoner omdat we vanuit Italië ook vaak beeldbellen.

Het is uiterst fris en stormachtig buiten. Ik lijk een beetje op die rode kater. Zacht spinnend zit ik achter glas in de zon. Maar ík lees mijn dikke boek uit. Die kater weet alles al.

Naar buiten kijken

Eigenlijk kom ik tot weinig deze dagen. Met een zee van vrije tijd voor me, heeft geen enkel klusje prioriteit. Ja, het onderhouden van sociale contacten via de moderne media, daar ben ik druk mee. En lezen, veel lezen. Ik trek altijd naar het licht toe en ga als de zon schijnt echt geen donkere trapkast of kelderbox opruimen. Dus zit ik op het balkon of in een zonnige erker.

De overburen vertoeven ook op hun balkons. Nog even en de bomen zitten in blad en zien we hen niet meer. Deze figuur heeft zijn OV-fiets neergezet, laptop op schoot en werkt aan de waterkant. Op de een of andere manier heerst er een vreedzaam sfeertje. Schijn bedriegt want we voeren oorlog tegen een onzichtbare vijand.

.

Winkelstraat

Het zal tien uur geweest zijn toen ik gisterochtend deze foto’s maakte. Uitgestorven, zo lijkt het. Maar de bakker was open en de wijnboer kocht verse croissants. Al mijn aandacht kon uitgaan naar de schitterende bloesembomen. Even de dreiging vergeten die toch als een grauwe sluier over ons leven hangt momenteel. Niet denken aan mensen die geen afstand tot elkaar houden, die winkels leeg kopen en niet denken aan de voedselbanken die daardoor tekorten hebben. Nee alleen maar even wij, de zon en bloesembomen. Of toch niet?

Dat kan beter

Vanaf een ander standpunt en met de zon erop, was dit een heel ander plaatje geworden. We waren op weg voor de zondagochtendwandeling en omdat er geen verkeer was, stopten we illegaal om tenminste die fraaie bloesem in beeld te krijgen.

In de Delftse Hout is nog niet veel van het voorjaar te zien. Zachtjes begon het weer te regenen, want dat is echt vaste prik op zondagochtend. Bij Du Midi zijn ze er gelukkig helemaal klaar voor, laat de terrasgasten maar komen. Er waren maar liefst drie droge en zonnige dagen de afgelopen week. Wat mij betreft kan dát nog wel wat beter.