Val niet te hard

Ons ommetje deden we gisteren laat in de middag toen de zon voorzichtig tevoorschijn schoof. De markthouders waren aan het opbreken, we postten een brief en de wijnboer kocht een ijsje. We keken even bij het filmhuis of er goede films draaien maar twijfelen zeer om weer in een bioscoopzaal te gaan zitten. Onder de poort die naar de Doelentuin leidt is nog steeds een stoeptekening duidelijk zichtbaar. In 2019 is deze door Rianne te Kaat hier gemaakt en de bijbehorende haiku las ik weer eens met aandacht en raakt mijn hart. Het leven is vallen en opstaan en dat geldt niet alleen voor kinderen maar ook de actualiteit op vele fronten.

Vakantiegevoel

Na de lunch gisteren, zochten we een rustige plek aan het water op. We zagen een bankje in de schaduw, precies wat we nodig hadden. We hadden elk ons boek meegenomen maar we begonnen met staren over het water en haalden vakantieherinneringen op. Dit is nog altijd de plek waar we verliefd werden op Italië.

Mensen kijken, ook al heerlijk. Hoe houdt iemand het vol, liggend op de betonnen ondergrond met alleen een handdoekje? Hoe komen mensen er op om op het heetst van de dag in de zon te gaan liggen bakken? Van het naastgelegen grasveldje met ligbedden en parasols werd nauwelijks gebruik gemaakt. De wijnboer haalde nog een ijsje, wij klapten onze boeken dicht en gingen rond half vijf ons boodschappenlijstje afwerken.

Routinematig

Onze zaterdagse routine in Delft is dat we naar de Choorstraat lopen om daar de boodschappen te doen. De veertien dagen die wij weg waren heeft AH gebruikt om zijn winkel eens grondig te verbouwen. Heel mooi en ruim geworden maar we moesten behoorlijk zoeken en konden bepaald niet routineus ons gebruikelijke parcours afleggen. Dan is het tijd voor een heerlijke kop koffie bij de leukste en lekkerste koffiezaak van Delft, neef Rob genaamd. We kochten een krant want het abonnement is tijdelijk stop gezet en we koersten weer op huis aan. Maar eerst even kijken hoe het met de familie Meerkoet gaat. Er wordt kennelijk nog steeds gebroed, vader en de eerste lichting kinders hebben we helaas niet gezien. Wél liet de zon zich langzamerhand meer zien, de rest van de dag brengen we daarom maar door op het minibalkonnetje. In tegenstelling tot het Italiaanse erf is er geen onderhoud te verrichten, dus het zit reuze rustig.

Alles op zijn pootjes

Zolang de stucadoor / schilder nog niet geweest was, was er weinig noodzaak het huis tot in de kleine kieren schoon te maken. En omdat het onkruid hoog in het grind stond had het ook geen zin de tuintafel met toebehoren er neer te zetten. Maar nu we zo’n anderhalve week in huis en tuin bezig zijn, begint het weer ergens op te lijken. De schilder maakte vanmorgen zijn jaarlijkse giro in ons huis en legde een paar nieuwe pannen op het dak. De plek die wij het duinpannetje noemen, heb ik helemaal onkruidvrij gekregen. Daar ben ik nu bezig met wat zaaigoed en knoei ik met aarde.

Een groot deel van de wijn is inmiddels in kannen en kruiken, dus op fles. De wijnboer bindt uitlopers op in zijn wijngaardje en komt daar heel ontspannen weer vandaan. Als we ’s avonds behoorlijk afgepeigerd zijn, drinken we thee of een glas wijn en eten daarna in de avondzon. We zijn dik tevreden. Morgen het huis maar eens wat grondiger schoonmaken.

Technisch

Het was vanmorgen achttien graden in de kamer waar ik wakker werd. Dat is af te lezen op deze bijzondere Galileo thermometer (klik). De foto opdracht vandaag was: technisch. Dat is een onderwerp dat mijlen ver buiten mijn interessesfeer ligt. Je mag iets technisch fotograferen of iets technisch met je foto doen. Pfff. We gingen op de koffie en de lunch bij mijn moeder en aansluitend nog even naar een nichtje. Pas aan het eind van de middag waren we weer in ons tijdelijke huis, de zon scheen en we zochten een luwe plek uit om daar nog even van te genieten. De opdracht lag inmiddels nogal zwaar op mijn maag. Maar goed ik wil me toch aan deze opdracht houden. Het is wat het is. Technisch. Bleh.

Oranje

De foto zevendaagse kent eigenlijk altijd wel een dag waarop een kleur de hoofdrol speelt. Vandaag dus oranje. Terwijl ik tijdens het ontbijt een beetje zat te bedenken hoe ik dat zou aanpakken, zag ik een oranje reddingsboei hangen aan een tegenoverliggend huisje. En hé onze logeerkamer heeft een achterwand in de kleur van de ondergaande zon, ook al oranje dus.

Op het strand kwamen we dit rupsvoertuig tegen. Gehandicapte kinderen zaten er in rolstoel of buggy in en werden zo langs de zee gereden. Heel sympathiek en ook nog onder een oranje baldakijn!

Maar aan dit gebouw van de Reddingsbrigade viel op deze oranjedag echt niet te ontkomen. Oranjer kon ik het niet krijgen vandaag.

In de duinen

We verblijven een paar dagen in het duinhuisje van zusje en zwager. We maken er opnieuw een korte vakantie van. De wijnboer die ook belastingman is, heeft de meeste aangiften gedaan en er komt wat tijd vrij voor strandwandelen en andere ontspanning. De weersverwachting voor de komende dagen is niet echt geweldig, maar voorlopig schijnt ie. Wil ik daarvan profiteren, dan moet ik het hier kort houden. Bij deze.

Mooie plukjes en heerlijke bijbabbel

Wij, inwoners van de Randstad, moeten het vaak doen met kleine groene oases. Neem nou die eerste foto. Daar straalt toch rust van uit, hè? Maar voor de tweede foto hoefde ik nauwelijks van positie te veranderen. We zien de zijkant van Burger King die aan de snelweg ligt. Draaien we ons helemaal om en lopen we het Land Art park weer terug in, dan zien we dit. Het zijn dan misschien heel kléine plukjes groen, het zijn wel heel mooie plukjes.

De foto’s maakte ik twee dagen geleden toen de zon nog scheen. Een groot deel van vandaag tikte de regen op ons zolderraam. Niet dat ik daar veel erg in had want blogvriendin Marthy kwam gezellig langs. De uurtjes vlogen voorbij en we wisselden nieuwtjes uit die onze blogs niet halen. We onderhouden een bijzondere vriendschap en ervaren dat nog steeds als heel waardevol. En laat nou de zon maar weer schijnen.

Mijn stil verlangen

De wijnboer moest vandaag, in zijn functie van wijnboer, wat spullen ophalen in Noordwijk. Nou ik zat al in de auto, toen ik dat hoorde. Dan kunnen we ook wel even naar de kust, vond ik en dat vond hij gelukkig ook. Ik word echt instant gelukkig van de combinatie zon, zee en strand.

De zee was uitermate kalm. Het was nog vroeg en heerlijk rustig. De temperatuur was perfect en ik moet uitkijken dat ik niet helemaal lyrisch word over zo iets iets eenvoudigs als een uurtje aan de kust. Maar wie als Scheveningse geboren is, zal altijd verlangen naar de kust. Vandaag werd dat verlangen weer even gestild.

Blije bloesem

Gistermorgen moest ik even ergens iets ophalen. Het was in een nogal stenige omgeving. Maar tot mijn grote vreugde zag ik deze bloesemboom tegen een zachtroze geverfde muur. Vandaag schijnt de zon. Er is weinig méér nodig om mij in lentestemming te brengen.