Invloedrijk en vrijgevig

Enkhuizen was in 1622, de glorietijd van deze stad aan de toenmalige Zuiderzee, met bijna 22.000 inwoners de op vier na grootste stad van Holland. De rijke patriciërsfamilie Snouck van Loosen stierf in 1885 uit toen de laatste van de zes kinderloze zussen overleed. Deze Jonkvrouwe Margaretha Maria had in haar testament bepaald dat de rente van het familiekapitaal (ongeveer 2,7 miljoen euro) moest worden besteed aan minder vermogenden. Er kwam een ziekenhuis, haar stadsvilla werd een bejaardenhuis en er werd een park met arbeiderswoningen aangelegd. Huur één gulden vijftig per week voor een huis in het park.

Door de park en langs die woningen maakten we een wandeling. In het meeste gure jaargetijde met een dreigende regenbui ziet het er al fantastisch uit. Kan je nagaan…

Fraai aangelegd, prachtige oude bomen, een zonnewijzer, mooie oude lantarens en slingerende waterpartijen; echt een lust voor het oog.

Geen kleine jongen, hè, deze plataan uit 1898. De monumentale wijk deed ons sterk denken aan het Agnetapark (klik) in Delft waar de oudste woningen misschien iets kleiner zijn van formaat maar de zelfde stijl hebben. Het nieuwe en kleinschalige hotel waar wij verbleven, en waar ik nog even een klinkende review over wil schrijven, is ook genoemd naar de familie Snouck van Loosen. Heden en verleden kwamen mooi samen daar in Enkhuizen.

Waar we zijn

Vanuit onze kamer is dit het uitzicht. Zegt nog niet zo veel, hè? Vandaag is de wijnboer jarig en voor mijn verjaardag had ik eigenlijk nog iets tegoed. Er kwam een leuke hotelaanbieding voorbij en daarom doen we nu een klein stedentripje in eigen land.

Het is een beetje alsof we in het Zuiderzeemuseum zelf zijn want het centrum van Enkhuizen met zijn havens en mooie panden wedijvert met het openluchtmuseum.

Ik.pruts dit bericht op mijn mobieltje in elkaar, dus hou het kort vandaag. Maar ik kom er beslist nog op terug want wat een leuke en interessante bestemming is dit.

Neem nog een kransje

Onze chocolade kerstkransjes zijn weer op maar aan ramen en deuren kom ik nog mooie niet eetbare exemplaren tegen. De bovenste, gemaakt door een kind, veronderstel ik, is schattig in al zijn eenvoud. Rob, waar wij graag een goede kop koffie drinken, heeft een krans om zijn logo heen gehangen. Mooi gedaan. De derde krans is van kunststof met wat Delfts Blauwe versiering er onder. Tot slot de allermooiste, aan een fraaie deur een klassieke krans met lint en denappels. Kerst ligt achter ons, we vermaken ons even op een plekje buiten onze regio om daarna kalm weer thuis het nieuwe jaar in te stappen.

Willekeurig overzicht

Uit elke maand van het afgelopen jaar koos ik zomaar een foto voor dit overzicht. Tegenwoordig noemt men dit random maar ik zeg gewoon willekeurig gekozen. Ik ben weer eens archieven aan het schonen. Bovendien is een scharnier van mijn laptop kapot en gaat ie voor reparatie weg. Wat zit ik dan meteen onthand, zeg. Onthand betekent dat ik door het gemis nadeel of moeilijkheden ondervind. Waarschijnlijk komen mijn volgende blogs via mijn mobieltje tot stand. Zo niet, dan ben ik nog meer onthand.

Onverwachte kunstschat

Voordat ik in Delft woonde vond ik Delfts aardewerk behoorlijk kitsch. Iets voor toeristen of in ouderwetse huishoudens waar van die kaststellen boven op een zwaar houten kast staan. Inmiddels kijk ik er toch anders tegenaan. Ik zag dit Zeeuwse meisje in de etalage van een antiekwinkel. Als enkel stuk zou ik het best kunnen velen in de kamer. Het is vaak de hoeveelheid die de waarde doet verminderen, hè.

Ik keek eens kritisch rond in huis en ja hoor, op een verzamelplekje in onze werkkamer hangt een Delftsch BLauw bord. Toch maar eens het merkteken opgezocht maar niets over het molentje en de OA kunnen vinden. Conclusie: zo nep als wat. Of, zoals ik las dat onlangs werd vastgesteld bij Tussen Kunst en Kitsch, minstens €4000 waard. Ik denk dat laatste.

Even de boom en een frisse neus pakken

Van een korte wandeling op Eerste Kerstdag was niks terecht gekomen omdat het de hele dag goot. Maar vandaag is er alle gelegenheid voor een stadsommetje met als doel de grote kerstboom op de Markt in volle glorie te kunnen zien. Het was best druk in het centrum, iedereen wil er wel even op uit. Ook de horeca zat vol, zagen we. Niet dat we daar gebruik van maken hoor. Straks eten we met mijn moeder en een zus en zwager. Onze lunch houden we daarom heel klein. Hij is weer mooi hè, die grote boom in het hart van Delft. De twee toeristen stapten maar niet uit beeld. De één draagt een zonnebril, de ander een mondmasker dus erg herkenbaar zijn ze niet. Kan wel zonder toestemming, lijkt me.

Ondertussen

Aan de andere kant van de wereld viert onze familie natuurlijk ook kerstmis. Maar onze zoon, schoondochter en de twee oudste kleinkinderen vieren er ook vakantie, hoe bijzonder! Er kwam een leuke kerstkaart van ze met recente foto’s van de reis tot op heden. In 1990 deden wij hetzelfde en maakten we met onze zoon en dochter een reis down under. Het is onze mooiste gezinsherinnering. Dat zij nu hetzelfde willen en kunnen doen, stemt ons gelukkig. Eerste kerstdag in een zomers bubbelbad in de achtertuin, het voelt onwerkelijk maar ik zie ze genieten met de familie. Dan steken wij de kaarsjes hier wel aan en gaan dineren met dochter, schoonzoon en de andere twee kleinkinderen. Ook heel gezellig en waardevol.

Hoogteverschil

Het uitzicht is nagenoeg hetzelfde maar er zitten vijf etages tussen de eerste en de tweede foto. Het verschil tussen de centrale hal op de begane grond en ons keukenraam. Daar in de keuken ben ik vandaag bezig geweest met het maken van soep, stoofpeertjes en paddenstoelenragout. De wijnboer poetst het zilver en slingert de stofzuiger nog een keer door de de kamer. Zo gaat dat altijd bij ons op de dag voor kerst. Straks thee met een plak panettone, wandelingetje door donker Delft, kaasfondue en een Italiaanse kerstfilm. En als die film niks is, heb ik altijd nog een heerlijk boek. Ik hou wel van deze dagen.

Het kijken waard

We volgden deze week op Netflix de serie Julestorm. Zes afleveringen van elk dertig minuten dus lekker overzichtelijk en goed voor een aangenaam kerstgevoel. In deze Noorse serie zit vanwege een sneeuwstorm een aantal mensen vast op een vliegveld. Natuurlijk zie je de gebeurtenissen van mijlenver aankomen maar wij hebben ons er prima mee vermaakt.

Gisteravond keken we, samen met 1,3 miljoen anderen, naar de Nederlandse tv-film Kerstappels. Ik volg de serie Oogappels, die er aan vooraf ging, al vier jaar. Maar de nieuw mee kijkende wijnboer amuseerde zich er ook kostelijk mee. Een aanrader wat mij betreft en vast nog wel in de herhaling te zien.

In Delft kwam ik het Pinkeltje Hotel in kerstsfeer tegen, op het Doelenplein is de kerststal weer neergezet en in de centrale hal bij mijn moeder staat een uitgebreid kerstdorp opgesteld. Ik kwam aan alle kanten weer eens ogen tekort.

Mijn eigen spiegelbeeld

In deze stille periode is het uitstekend reflecteren. En een beetje in huis scharrelen. We maken een inhaalslag wat de verduurzaming betreft. Of beter gezegd, we proberen ons energieverbruik drastisch te verminderen. De wijnboer plaatst ventilators onder de cv-radiatoren en folie erachter. Zelf knip ik uit een tafelkleed dat ik in de was verpest had zes servetten en – op verzoek – een kookschort voor een kleindochter. De woonkamer lijkt wel ontploft met gereedschap, naaimachine, lappen en snoeren her en der. Dus niks reflecteren, opruimen maar. En toen we met dat glimmende folie bezig waren, moest ik daar natuurlijk nog wat mee. Lekker bezig, toch?