Kermis in de stad

Bevrijdingsdag op 25 april en 1 mei, de Dag van de Arbeid, zijn vrije dagen hier in Italië. Veel mensen maken er een vakantieweekje van. Ik dacht dat het op deze zonnige zondag daarom wel druk zou zijn op de Kermis in Gubbio maar dat viel tegen.

Stilstand van de zweefmolen en de baas van de Aqua Roller hing verveeld over zijn hekje. Alleen bij de botsautootjes en in een soort rupsbaan zaten wat ouders met gillende kinderen. Ook in Delft is deze week kermis. Vlak bij ons huis. We zijn dan altijd weer blij als het spul afgebroken wordt want de bak herrie die daar vandaan komt, is het tienvoudige van deze kermis in Gubbio. Ik heb de wijnboer nog even gevraagd of hij nog in de botsautootjes wilde maar daar zag hij vanaf. Zestig jaar geleden had hij het wel leuk gevonden, zei hij. De tijd valt niet terug te draaien. De zweefmolen misschien nog wel.

Naar aanleiding van zondag

Parkeerbonnen zijn hier in Gubbio lang niet zo duur als in Delft. Daar krijg je zonder mankeren € 90. Dat is enorm hoog. Vooral voor argeloze toeristen is het vaak onduidelijk aangegeven en daardoor een smet op een leuke dag uit. Men heeft in Gubbio sinds een paar jaar ook betaald parkeren ingevoerd. Zowel de tarieven als de boetes zijn beduidend lager. Het direct met korting af kunnen rekenen bij de gemeente politie is zo gek nog niet. Mensen hollen wel als ze dertig procent korting krijgen en het scheelt een hoop navorderingswerk. Toen de wijnboer vanmorgen het betalingsbewijs met daarop het kenteken en de juiste tijd kon overleggen werd er niet moeilijk gedaan, de boete verviel. Terecht.

Hier nog twee keer mijn zondagse uitzicht. Eenmaal van het plein waar we aan een tafeltje in de schaduw onze pranzo gebruikten. En van het roerei met truffel, mijn favoriete voorgerecht. Voor het hoofdgerecht koos ik kalkoen van de grill maar dat was me veel te veel. Ik zou beter moeten weten want grote stukken vlees zijn aan mij niet besteed. Na afloop heb ik gevraagd of ik de resten mee naar huis mocht nemen, waar ik er gisteravond samen met een reuze tomaat en twee ons sperziebonen een heerlijke salade van maakte. De gêne die ik vroeger wel had om te vragen om de eufemistische doggybag, heb ik al lang niet meer. Ik hou niet van verspilling. Al moest ik dat laatste woord in het Italiaans wel even opzoeken. Sciupare. Dát is het woord dat ik moet onthouden. En vragen om kleine porties, dat moet ik ook gaan doen.

Was

Met ons jonge gezin woonden we in de zeventiger jaren op een Haagse portiek etage. De wasmachine stond in een diepe gangkast en vanwege de goedkooptarief-uren waste ik meestal ’s avonds. Vlak voor we naar bed gingen hing ik de was te drogen aan een rek dat we aan de kamerdeur hingen. De gashaard ging op de spaarstand en halverwege de volgende ochtend was de was droog. Op die manier bleef de wasrekellende zo klein mogelijk. Zomers en zolang mogelijk in de winter hing de was buiten aan de lijnen op de het balkon.

Jarenlang ben ik op die manier met het wasdrogen bezig geweest. Ook toen we groter woonden en een zolder hadden, droogde de was bij nat weer binnenshuis. Het trapgat was de ultieme plek voor de grote dekbedhoezen. Pas heel laat deed de wasdroger zijn intrede en helaas kan ik op ons Delftse bovenhuis niet zonder dat ding. Misschien verklaart alle gedoe rondom het drogen van de was wel mijn voorliefde voor gevulde waslijnen bij anderen. Gisteren in Gubbio zag ik er weer een paar. Maar de grootste voldoening geeft me vandaag toch mijn eigen lijntje in Caldese.

Van Buiten

Midden tussen de grote dozen met knappe koppen, gebogen over cijfers en statistieken, staat de Firma. Deze tekst is te lezen op de kaart van Firma van Buiten. Op de campus in Delft is dit sympathieke bedrijf gevestigd waar mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt werken en leren. Ik hou erg van dit soort ondernemingen en we dronken er vandaag een kop warme chocolademelk. Van omdenken en denken om de ander, van onthaasten en ontmoeten, ging de tekst op de kaart verder. En precies zo, voelde het er ook. Het is een prachtige licht gebouw in de vorm van een kas en er hing subtiele versiering. Zo kom ik wel langzaam in de stemming voor Kerst.

In deze hoek van Delft zijn twee grote kringloopwinkels. Daar leverden we tassen af met voor ons overbodige spullen. De meer dan levensgrote fietser die vlakbij de Firma van Buiten staat, is gemaakt van oude materialen. Zo sloten onze twee bestemmingen naadloos op elkaar aan. Geweldig toch?

Surprise

Geen gezamenlijke Sinterklaasviering dit jaar in onze familie. De kleinkinderen wilden wel eens de cadeautjes onder de kerstboom vinden. Maar het is het één (Kerst) of het ander (Sint) en niet én én, besloten hun verstandige ouders. Dus slaan we het een keertje over en dat moet ook kunnen. Tradities zijn heerlijk maar mogen wat ons betreft nooit knellend zijn en dus vieren we vanavond met z’n tweetjes een heerlijk avondje met kaasfondue en wat lekkers. Om toch wat van de sfeer op te snuiven, waren de kinderen hier bij de intocht van de sint in Delft en kregen wij toen deze surprise met een cadeautje. In het bijbehorende gedicht werd gerept over onze buigzaamheid en flexibiliteit, ondanks pijntjes en kapotte onderdelen. Dat soort verrassingen, die over en weer gedeeld worden, maken voor ons 5 december tot een leuk feestje. Onze zoon heeft nu al gezegd dat we wat hem betreft volgend jaar het sinterklaasfeest weer uitgebreid vieren met surprises en al. Dus dat komt dik in orde.

Elk jaar weer lol en lekkers

Als gepensioneerde Sinterklaas en zijn vrouw zaten we gistermiddag samen naar de aankomst van de Sint op tv te kijken. Jammer dat we de week er aan voorafgaand niet hebben gedacht om naar het Sinterklaasjournaal te kijken maar we hadden andere dingen aan ons hoofd. Ook voor gelovige volwassenen is het een waar kijkgenot met tal van grappen die kinderen ontgaan. Vandaag kreeg ik via de familie-app berichten waarop kleindochters te zien zijn in het Archeon. Dat is een Museumpark waar de Steentijd, de Romeinse tijd en de Middeleeuwen tot leven worden gebracht. Met nu extra aandacht voor de geschiedenis van Sinterklaas. Hier een snapshot van een informatiebord.

Dat de hele verkleedpartij ooit in Delft zou zijn ontstaan, was ons niet bekend maar verhoogt onze feestvreugde enorm. Jongste kleindochter kon de verleiding niet weerstaan en klom op het paard dat kennelijk al sinds 1750 de Sint vervoert. Dat het paard toen al Ozosnel zou heten, lijkt me onwaarschijnlijk. Wie de grap bedacht heeft de schimmel tegenwoordig zo te noemen, verdient wat mij betreft applaus. Ik ben benieuwd of mijn schoonzusje in Australië de woordspeling nog kan plaatsen. Zo niet, dan leg ik het haar morgen uit.

Belachelijk veel

Niet eerder heb ik me gerealiseerd dat we zoveel rieten manden in huis hebben. Het komt ongetwijfeld door het landelijke karakter van het huis en vanwege het feit dat er niet zoveel opbergruimte is en ik aanvankelijk een eenvoudig huishouden nastreefde zonder al te veel spullen. Nou, dat is dus niet gelukt in die meer dan twintig jaar. Onderin het badkamer meubel staan manden met sokken, sjaals en ongeregeld spul. En een mand met schoonmaakspullen.

De prullenmand links en de wasmand rechts, beiden van de kringloop, zijn heel verschillend van formaat, dat komt op deze collage een beetje raar over. Ik vind ze beide zo mooi gemaakt. Dan staat er in de slaapkamer, achter een kamerscherm, een hometrainer en een mand met sportspullen zoals een yogamatje, gewichten en dat soort zaken. De mand, bij ons huwelijk gekregen, heeft dienst gedaan als wasmand en als paraplubak. Nu ik die sportspullen weer eens recht in de ogen heb gekeken en mijn zitproblemen nagenoeg verdwenen zijn, begint dit hoekje mij weer te roepen.

Of ik ook een rieten hoed heb, vroeg Marjon me gisteren. Jawel hoor. Bovenin de linnenkast ligt de collectie in een oude plexiglas koelkastbak. De rieten stoel is hier al honderd keer voorbij gekomen maar kijk eens wat er naast staat! In ons Delftse huis is weinig riet te vinden, al sluit ik niet uit dat ik mezelf ook daar verbazen kan.

Filmpje pakken

De avond vóór we weer naar Italië vertrokken, zaten we nog twee uurtjes in filmhuis Lumen in Delft. Daar draaide een Italiaanse film waarover de wijnboer een goede recensie had gelezen. Het waargebeurde verhaal speelde zich af op Sicilië in de zestiger jaren waar een jonge vrouw het moeilijk heeft met de oeroude gebruiken. Als op een avond een goede vriend haar schaakt en dwingt tot het bedrijven van de liefde, moet ze volgens de heersende moraal met hem trouwen om haar eer te redden. Men noemde dit een herstelhuwelijk. Alleen dat woord al! Maar goed, ze accepteert dit niet en er volgt een rechtszaak. De afloop zal ik niet vertellen voor wie deze film zou willen zien. Wij vinden het een aanrader. En bovendien was het voor ons prettig om alvast in het Italiaans ondergedompeld te worden.

Mag ik jullie even voorstellen…

…aan de meest gefotografeerde familie in Delft Noord? Ze kwamen rechtstreeks naar ons toe gezwommen. Waarschijnlijk in de hoop dat we wat te eten bij ons hadden voor dit grote gezin. We moesten ze teleurstellen.

Een beetje beledigd peddelden ze verder. Want bij zwanen is het woord zwemmen, dat met een hoop gespetter gepaard gaat, eigenlijk niet van toepassing. Op zoek naar een voorbijganger die ongetwijfeld ook zijn mobieltje te voorschijn haalt en mogelijk wél wat oud brood bij zich heeft. Dag familie Zwaan-kleef-aan. Leuk jullie te hebben ontmoet.

Nippertje

We zijn net op tijd in Caldese terug om te genieten van de blauwe regen. De bovenste foto maakte ik in Delft en daar is goed te zien dat de wisteria op het kale hout bloeit. Zodra er blad tevoorschijn komt, beginnen de trossen enigszins te verwelken.

Van dichtbij is dat nog beter te zien, ook aan de confetti die op het terras is beland. De geur is overweldigend en het gezoem van insecten luid en duidelijk. We kwamen gisteravond in de stromende regen aan en de verwachting voor de komende dagen belooft nog meer. Het land is blij met zoveel hemelwater en wij op onze beurt zijn blij met het feit dat de verwachting ook wel eens anders uitpakt en de zon gewoon schijnt.