Over de vliegreis valt bij nader inzien best wat te vertellen. Zoals over vertraging in Bogota en een aansluiting in Madrid die wij wél op het nippertje haalden maar de koffer, die zijn eigen route moet volgen, niet. In Rome wachtten we op de volgende vlucht uit Madrid en zagen daardoor uiteindelijk niet meer dan het vliegveld, hotelbed en het treinstation Termini. Enfin we zijn weer in Caldese. Mét koffer.
29 september
Op de valreep nog even een eetfoto die ik maakte op het strand van Playa Blanca, we kwamen weer eens niets tekort. Over een vliegreis valt niet veel te vertellen. Het is een beetje afzien, maar ach we zijn nog jong. Einddoel vandaag is Rome, waar we de nacht door zullen brengen om dan morgen per trein naar het vliegveld van Ancona te reizen, daar lieten we onze auto veertien dagen geleden achter. Het lijkt een eeuwigheid geleden.
(bericht is vooruit geplaatst)
Vandaag vertrekken we weer naar Italië. ’t Was kort maar alleszins de moeite waard om af te reizen naar Colombia. Hier was het uiteindelijk om te doen. Twee broertjes en hun zusje waren weer bij elkaar. En de ‘aanhang’ genoot mee. Je moet het een beetje organiseren als je in drie verschillende werelddelen woont maar dan heb je ook wat.
Alle dagen hier zijn we op pad geweest. Vandaag lassen we een rustdag in en genieten van het mooie huis en tuin. Maken een korte wandeling door het Resort, terwijl gastheer- en vrouw thuis blijven. Wij, toeristen, hadden beter om zeven uur vanmorgen op pad kunnen gaan in plaats van om elf uur. De warmte dwingt ons tot een heel klein ommetje. Na een week zouden we toch aan het tropenritme van vroeg naar bed en vroeg weer opstaan, gewend moeten zijn. Dat waak- en slaapsysteem hebben we eigenlijk ook wel onder controle maar de overige dagindeling nog niet. We hebben nog precies een dag om ons aan te passen.
NB: Ben benieuwd of mijn neef uit Rijssen de naam van de struik kent
26 september 2011
Het leven is niet voor iedereen even rooskleurig, schreef ik gisteren. Vandaar deze foto vandaag. En veel gaat ons voorstellingsvermogen te boven. We gingen een dagje naar het strand met een veerboot. Kwamen langs chemische fabrieken, dit soort huisjes langs een weg vol kuilen en modder. In de pick-up auto sprongen mannen in de achterbak voor een gratis lift. We namen ook vier Duitse economie-studenten mee. Iedereen in dit land staat klaar voor elkaar. Mooi land.
De twee oudste bouwwerken van Cartagena zijn het Klooster van la Popa en het Fort dat Castillo san Philippe heet. We bezochten ze alletwee. Colombia heeft een geschiedenis van kolonisatie door de Spanjaarden die dan ook hun imposante bijdrage aan deze gebouwen leverden. We maakten met een gids een wandeling door de smalle gangen in en onder het fort en werden na afloop getrakteerd op deze vrolijke groep muzikanten en dansers. Als er iets opvalt in dit land is het wel de spontaniteit en vrolijkheid van de mensen die er wonen. En dat, terwijl de omstandigheden op zijn zachtst gezegd, niet voor iedereen even rooskleurig zijn.
24 september 2011
Dat de skyline van Cartagena er zou zo uitzien, had ik me vantevoren niet bedacht. We voeren er langs op een boottocht naar het eiland Rosario. Onderweg werden we op Zuid Amerikaanse wijze vermaakt met muziek en dans. Op het eiland kon de onderwaterwereld bewonderd worden. Dit kleine ventje moest even van zijn ouders poseren bij de ingang van het Oceanium. We voeren verder naar Playa Blanca waar we in een kleine sloep overstapten om aan land te kunnen komen. Het regende een beetje, in verte rommelde onweer en even leken we meer op bootvluchtelingen dan op toeristen. Dit was al weer zo’n dag waarover de verhalen sterker zullen worden na verloop van tijd.
23 september 2011
Bij de vulkaan Totumo namen we een modderbad. De foto’s zijn hilarisch maar ik ben wel zo wijs ze niet op het blog te zetten. In het bad werden we gemasseerd door grote sterke mannen en na afloop door zachtaardige dames schoongespoeld. Een heel aparte ervaring waarvan ik nu al weet dat bij volgende familiereunies deze gebeurtenissen opnieuw voor veel gelach zullen zorgen. Op het strand van Los Morros vlak bij Cartagena aten we verse vis en zwommen in het onwerkelijk wame water van de Caraïbische Zee. Thuis konden we douchen en zelfs haren föhnen, wat een feestdag.
22 september 2011
Het is allemaal zo overweldigend, dat het moeilijk in 100 woorden valt samen te vatten. Het historische centrum van Cartagena kent armoede en welvaart. We zagen beide in overvloed. Zon en regen ook. Aan het eind van de middag brak er een wolkbreuk los en veranderden de straten in rivieren. En o ja, de stroom is al uren lang uitgevallen. Wij, semi-Italianen, kennen dat wel en improviseren mee. Maar wat zouden mijn schoonzusje en ik graag ons haar wassen en föhnen!
Het eerste dat we deden toen we in Cartagena aangekomen waren, was slapen. Tjee wat een vermoeiend tripje. We zijn hier voor een familiereünie. Vandaag komt ook de Australische tak hier weer aan, zij vlogen via Miami. Ooit spraken we af om elke drie jaar bij een van ons, een tijd met elkaar door te brengen. Dit jaar is Colombia aan de beurt waar broer en Colombiaanse schoonzus naar toe zijn verhuisd na jaren in Curacao gewoond te hebben. Het tweede wat we deden, dat was na ontbijt, was een rondje lopen in hun tropische tuin. We zijn onder de indruk.
Wonen in Caldese (Italië) 