Mijn stil verlangen

De wijnboer moest vandaag, in zijn functie van wijnboer, wat spullen ophalen in Noordwijk. Nou ik zat al in de auto, toen ik dat hoorde. Dan kunnen we ook wel even naar de kust, vond ik en dat vond hij gelukkig ook. Ik word echt instant gelukkig van de combinatie zon, zee en strand.

De zee was uitermate kalm. Het was nog vroeg en heerlijk rustig. De temperatuur was perfect en ik moet uitkijken dat ik niet helemaal lyrisch word over zo iets iets eenvoudigs als een uurtje aan de kust. Maar wie als Scheveningse geboren is, zal altijd verlangen naar de kust. Vandaag werd dat verlangen weer even gestild.

Fort Altena

Als ik nog langer wacht met het laten zien van de foto’s van Fort Altena, dan klopt er niks meer van. Dan is de natuur zó drastisch in de lentestand, dat dit bericht wel erg gedateerd gaat aan doen. Een kleine twee weken geleden liepen we waar ooit de Napoleontische straatweg van Parijs naar Amsterdam was. Het fort maakte deel uit van de Nieuwe Hollandse Waterlinie. Het werd in de 19e eeuw aangelegd en staat inmiddels op de nominatie te worden opgenomen op de Werelderfgoedlijst van Unesco. Het frappante is dat bij dit fort nooit is gevochten en het nu dienst doet als Natuurpoort. Het fort kent wel een militaire geschiedenis als onderdak voor gemobiliseerde soldaten. Hier vandaar kan gewandeld en gefietst worden in het Land van Heusden en Altena én de Biesbosch. Bovendien, en dat was goed te zien, is er een brasserie met ruimte genoeg voor bruiloften en partijen. Wij deden een rondje om het fort en houden de locatie in gedachten voor de kleinkinderdag. Wat een interessante locatie!

Vestdijk ruimen of niet?

Zo eens in de twee, drie jaar ruimen wij delen van onze boekenkast leeg. Toevallig hadden we het vorige week over de Vestdijkplank. De wijnboer verzamelde zo’n 34 boeken van deze veelschrijver. Van herlezen komt het niet en bovendien: is het niet erg ouderwets geworden? Spreekt het ons nog wel aan? Zullen we Vestdijk ruimen? Vorige week was het vijftig jaar geleden dat Simon overleed en verscheen er een groot stuk in de krant van Joyce Roodnat die hem met veel genoegen aan het herlezen is. Tja, dan slaat bij ons de twijfel toe. Boeken wegdoen is sowieso een emotionele beproeving. De ruimtenood is bovendien nog niet nijpend. Jullie snappen dat we aan het herlezen gaan. Er liggen nog vier boeken op mijn stapel, daarna komt de Koperen tuin aan bod. Bevalt het niet dan zijn er vast liefhebbers te vinden die we met deze collectie een plezier doen.

Saai

Uitgesproken saai weer vandaag. We kregen hier een daar een spattertje mee toen we vanmorgen in een voor ons onbekend deel van de Delftse Hout liepen. Echt nat werden we gelukkig niet. We zagen twee in paaltjes uitgezette cirkels in het water. Geen idee waarvoor dit is. Onder water zal er vast iets constructiefs gemaakt zijn of markeert het een dieper deel? Ik hou me aanbevolen voor iemand die het antwoord weet. Opwindender dan deze onbekende cirkels werd het niet tijdens ons wandelingetje. We kwamen bovendien geen kip tegen. Nou ja, op deze twee na.

Op NPO 2 is vanmiddag een uitvoering van de Matthäus Passion te zien en te beluisteren. Ton Koopman en het Amsterdam Baroque Orchestra & Choir zorgen voor de uitvoering van dit misschien wel bekendste muziekstuk van Bach. Het maakt de saaie zondag weer helemaal goed.

Mijn eigen versie

Het gelukskoekje dat in mijn Delfts-blauwe-doe-het-zelf pakket zat, bevatte een mooie aanmoediging. Dus ging ik maar eens op mijn gemak aan de slag. In het pakket, waarover ik hier al eens blogde, zaten voorbeelden en carbonpapier waarmee ik een motief op de bordjes zou kunnen overbrengen. Maar dat was mijn eer te na. Ik ging voor een eigen ontwerp.

Twee meegeleverde tegels waren bedoeld om op te oefenen. Die tulp werd niets maar de zonnebloem vond ik wel aardig gelukt. Plateelschilders doen er jaren over om tot een goed resultaat te komen, dus een middagje klungelen met penseel en verf levert uiteraard iets amateuristisch op. In de rand verwerkte ik nog wat vogeltjes die ons Caldeser huismerk zijn maar die nauwelijks opvallen. Nou ja…dit is dan het resultaat. Ik bakte het af in de oven en zette op de onderkant mijn meesterteken. Ik denk dat de bordjes meegaan naar Italië, daar valt het minder op dat het een neppe versie is van Delfts aardewerk.

Wie is Hendrick Hamel?

We hadden geen idee, maar we kwamen hem overal tegen in Gorinchem. Een grote plaquette in de straat waarin zich ook het aan hem gewijde museum bevindt, geeft al de nodige informatie. Na een schipbreuk zat hij samen met 34 overlevenden dertien jaar vast in Korea. De koning nam ze in dienst als lijfwacht en onderhield hen voor lange tijd. Ze leerden Koreaans en verdienden geld met bedelen en het vertellen van verhalen. Sommigen stichtten daar een gezin. Uiteindelijk lukt het Hendrick Hamel en zeven anderen te ontsnappen en met een klein scheepje voeren zij naar Japan waar zij zich meldden bij de handelspost van de VOC.

Het boek dat Hamel schreef maakte Korea bekend in West Europa want het verscheen niet alleen in het Nederlands maar ook in het Engels, Duits en Frans en werd een bestseller. Voor de Koreanen is Hamel zó belangrijk dat alle kinderen tijdens de geschiedenislessen over hem leren. Er zijn in Korea drie musea aan hem gewijd.

Het Hamelhuis was uiteraard gesloten maar we hebben beslist een reden om nog eens terug te gaan naar Gorinchem.

Groene longen

We hebben voor de verandering maar eens een andere plek in Delft bewandeld. Dit is het Wilhelminapark waar we, heel oude mensig, op een bankje zaten en luisterden naar de vogels. Halsbandparkieten voerden de boventoon en in de verte hoorden we de specht. Ik ben eigenlijk altijd zeer gecharmeerd van stadsparken en zoek ze graag op. Als ze dan ook nog mooi onderhouden worden, is het een feestje om er een uurtje in te vertoeven.

Vlak bij de ingang van dit parkje staat De oude en de nieuwe stad uit 1959 van Paul Grégoire. Hij verbeelde de stad in deze twee vrouwen. Hun koppen hebben wel wat de lijden gehad in de loop der tijd. Maar ja, wiens kop niet?

Blije bloesem

Gistermorgen moest ik even ergens iets ophalen. Het was in een nogal stenige omgeving. Maar tot mijn grote vreugde zag ik deze bloesemboom tegen een zachtroze geverfde muur. Vandaag schijnt de zon. Er is weinig méér nodig om mij in lentestemming te brengen.

Open zonder feest

‘Westfield Mall of the Netherlands is een uitzonderlijke plek die deel uitmaakt van de lokale gemeenschap. Westfield is een unieke innovatieve winkel-,eet-,vrijetijds-en entertainment bestemming compleet anders dan andere winkelcentra in Nederland. De verdere lanceringen van de experiences in de Mall, zoals de opening van het Eet Theater met een smaakvolle mix aan onderscheidende horecagelegenheden, de enorme Kinepolis bioscoop en Gamestate arcade- volgen op een later moment.’

Tot zover de bla-bla-bla uit een Leidschendams krantje waarin grote delen uit het ronkende persbericht terecht zijn gekomen. Na vijf jaar intensief verbouwen is winkelcentrum Leidsenhage, tegenover het huis van mijn moeder, vorige week geopend. Een slechter moment is er natuurlijk niet denkbaar en behoorlijk dramatisch voor de projectontwikkelaar en de ondernemers .

Vanaf het balkon fotografeerde ik de groene wand waarin de toegangsdeuren voor de leveranciers. Ik zie mezelf voorlopig niet winkelen in de Mall en heb al helemáál geen behoefte aan experiences. Wat een aanstellerig taalgebruik!

Spannende ontsnapping

Vandaag is het precies vierhonderd jaar geleden dat Hugo de Groot in een boekenkist ontsnapte vanuit Slot Loevestein. We komen Hugo vaak tegen want zijn standbeeld staat meer dan levensgroot op de Markt in Delft. Slot Loevestein kwamen we vorige week tegen toen we op de uiterwaarden van de Waal naar de overkant keken. Tijdens zijn gevangenschap, die hij studerend door mocht brengen, kreeg deze rechtsgeleerde boeken vanuit Gorinchem aangeleverd. Zo ontstond ook het idee om te ontsnappen in die boekenkist. Al op elfjarige leeftijd ging hij in Leiden rechten studeren en nog steeds wordt hij gezien als de grondlegger van het zeerecht zoals dat nog steeds geldt. Het is dus een Delftenaar waar we best een beetje trots op mogen zijn. En wat zal de goede man vierhonderd jaar geleden blij geweest zijn toen hij eindelijk uit die kist kon kruipen.