Even een kerkje binnenlopen

We mogen graag een kerk binnenlopen. De wijnboer steekt een kaarsje op en we laten samen de eenvoud of de pracht en praal op ons inwerken. Er waren maximaal veertig zitplaatsen in de kleine kerk op de bovenste foto. Daarvan was meer dan de helft ook nog eens afgeplakt met grote verbodskruizen vanwege Corona. Voor de Duomo in Siena, waar we gisteren waren, moest in een lange rij gestaan worden vooraleer een entreebewijs gekocht kon worden. Voor die drukte was een reden, daar kom ik nog op terug. Kunsthistorisch gezien is die onderste kerk heel interessant. Maar de ware gelovige hoort naar mijn idee in een eenvoudig godshuis thuis.

Onder de Toscaanse zon

(vanuit de rijdende auto)

Alleen het landschap al is hier zo ongelooflijk mooi en romantisch, dat ik foto’s zou kunnen blijven maken. De camera liet ik thuis en ik fotografeer op mijn mobieltje. In zekere zin jammer want het kan mooier. Maar ik bedacht me dat ik deze drie vakantiedagen niet voortdurend wil fotograferen. Ik geniet en neem mijn herinneringen in mijn hoofd mee, dat is ook wel eens mooi. Als er straks in Caldese nog een paar regenachtige dagen komen, ga ik wel eens kijken of ik materiaal genoeg heb dat de moeite waard is om over te bloggen.

Acht

Het laatste septembermeisje viert vandaag haar verjaardag. Ze scheelt twee jaar met haar oudere zus maar draagt dezelfde kledingmaat, groot voor haar leeftijd dus. Ze leeft wat meer in uitersten, zowel wat lachen als huilen betreft. Avontuurlijk en ondernemend. Een feestbeest ook en tegelijk een zorgzame poppenmoeder. We bellen haar pas vanmiddag rond vijf uur, want het is een normale schooldag. Maar ik kan me nu al verheugen op de verhalen die ze te vertellen heeft. Over minder dan een maand vieren deze opa en oma alle verjaardagen van de kleinkinderen gezamenlijk en krijgen ze ook hun cadeautje van ons. Ook al iets om naar uit te kijken. Voor de kinderen maar zeker ook voor ons.

Washandschoen

Al een paar jaar kijk ik graag naar het tv programma Wie is de Mol, kortweg WIDM. Sinds kort kijkt de wijnboer mee. Op mijn verzoek. En omdat het zich in deze jubileumeditie in Italië, preciezer gezegd in Toscane, afspeelt zitten we er beiden van te smullen. Vandaag zijn we in San Quirico d’Orcia aangekomen en blijven hier voor een dag of drie. Wie de drone-beelden uit WIDM nog op zijn netvlies heeft, had ons vandaag kunnen zien slingeren door dit prachtige landschap. In de regen. We zijn in Zuid Toscane en de weersverwachting voor de komende dagen is goed. Dan hoop ik het mooie landschap te kunnen laten zien. Hou ik het nu even bij een natte straat waar we vliegensvlug een trattoria inschoven voor de zondagse pranzo. De werkhandschoenen doen we aan het eind van de week weer aan.

Afgevinkt

Toch maar even laten zien waarmee we dan zo druk zijn? Twee dagen zijn we bezig geweest in de ‘rozentuin’. Drastisch snoeien, uitlopers van ongewilde bomen en struiken eruit, beeld verplaatsen, nieuw borderrandje leggen, verse aarde verspreiden, gras zaaien, lavendel planten en besproeingsysteem aanpassen. Ach wat waren we donderdagmiddag tevreden na afloop.

Vrijdag brak de zonvloed los en kon ik vanuit het huis door de voordeurruit heen opnieuw een foto maken. Laten we het er maar op houden dat de planten water nodig hebben! Ik maakte uiensoep en voor het eerst ging de centrale verwarming aan. En nu zaterdag? Stralende zon. En een foto die in juli gemaakt werd toen de rozentuin was overgenomen door andere bloeiers en ik er bijna achter verdween. Kannie wachten tot we volgend jaar het beoogde resultaat gaan zien.

Stenen vondsten

Op de grens van terras en het Jop-en Britteplantsoen schiet het onkruid al weer omhoog. We noemen dit hoekje nog steeds naar de kinderen van een vriendin van onze dochter, die hier jaren geleden met haar tweeling de stenen in cement legde. Voor nu geloof ik het wel wat het onkruid betreft. Wie weet vriest het de komende winter wel kapot en anders zie ik het ’t volgend jaar wel weer. Nee, ik trof er een veel aardiger vondst vlakbij aan. Op een rotsrichel lagen deze handbeschilderde stenen. Dat moet werk zijn geweest van twee knutselende kleindochters. Of hadden ook de andere kleinkinderen en hun ouders hier hun aandeel in? Vanwege de regenbuien heb ik ze maar binnengehaald. Als ik volgend jaar op onkruidjacht ga, leg ik ze weer terug. Of we vernissen ze en metselen ze in.

De meeste mensen deugen

Tijdens onze lange autoritten van en naar Italië luisteren we graag naar een gesproken boek. Vorige week was dat het boek ‘De meeste mensen deugen’ van Rutger Bregman. Op de site van de Correspondent las ik: ‘In dit boek verweeft Rutger Bregman de jongste inzichten uit de psychologie, de economie, de biologie en de archeologie. Hij neemt ons mee op een reis door de geschiedenis en geeft nieuwe antwoorden op oude vragen. Waarom veroverde juist onze soort de aarde? Hoe verklaren we onze grootste misdaden? En zijn we diep vanbinnen geneigd tot het goede of het kwade? ‘Beatrice de Graaf zegt: ‘Cynici en zwartkijkers kunnen inpakken. Een heerlijk boek voor iedereen die echt realistisch wil zijn.’ Wij waren allebei onder de indruk van Rutger, die het zelf voorleest en we gaan de papieren versie aanschaffen om in tijden van doemdenken nog eens te raadplegen. Ik kan dit boek van harte aanbevelen. En die rozen? Die hebben met het boek niets te maken maar zijn het gevolg van onze drastische snoei.

De tuin snakt

laaghangende bewolking en nog een pietsje zonneschijn

Goed, herfst dus. De temperatuur is tien graden lager dan een paar dagen geleden. Het tuinwerk doen we tussen de buien door. We zijn begonnen in ‘de rozentuin’. Daar moet drastisch gesnoeid en geruimd worden, ja ik leer het wel. Er stonden zoveel rozenstruiken op elkaar dat ik er ook bijna niet bij kon komen met de snoeischaar. Het leeggehaalde stuk wordt gazon. Al noemen wij dat niet zo. Op dit boerenerf groeit gras, klaver en van alles dat ook groen is. Mooi genoeg. En nu het onweert en regent komen we ook aan binnenklusjes toe. Ik moet eens op zoek naar mijn winterkleding die ergens ver of hoog in kasten weggestopt ligt. Herfst dus. Ik kan het nu wel hebben na deze warme en wonderlijke zomer. En de tuin ook.

stortbui

Het is hier al heel gewoon

Tijdens ons marktbezoek vandaag scheen de zon en zaten we op het terras van de koffiebar zelfs onder de parasol. Met het mondmasker aan één oor. Voor kinderen, de meesten dragen ze ook, zijn er leuk bedrukte maskertjes te koop.

Voor de moderne types zijn er maskers met glimmers en leuke motiefjes. Ik overweeg nog om een serie te kopen, één voor elke dag van de week. Want ik weet zeker dat Corona ons nog wel even bezig houdt en net als in Italië draag ik in NL in de supermarkt of andere openbare gebouwen toch graag een mondmasker. Ik ben echt reuze benieuwd of bij de huidige tweede golf de maskers in NL op grotere schaal gedragen gaan worden. En of het helpt. Zolang we dat niet exact weten is er ook geen reden om ze niet te dragen.

Lavendel

halverwege het snoeiproces

Gelijktijdig met Marthy was ik lavendel aan het snoeien. Zo gaat dat met ons en met de seizoenen. Nou zal ik hier eens een bekentenis doen: ik lijd aan snoei-angst. Op de een of andere manier vind ik het altijd zonde om de schaar rigoureus in planten te zetten. Wat onverstandig is, want snoeien is groeien. Ik wéét het wel maar ben er niet goed in. Terwijl ik een moeder heb met groene vingers en een intuïtief gevoel voor tuinieren. Nee, ik heb geen tuinvaardigheden van haar geërfd. Enfin, de bloemen zijn inmiddels allemaal uit de lavendel geknipt en volgend voorjaar mag de heggenschaar er nog lichtjes over heen. Maar toen zat ik nog met bossen lavendel waarvan ik vond dat er nog iets mee moest. En nou ruikt het me toch lekker in de kamer!