Van tien tot tien

Het was handiger geweest om van tevoren een blogje in te plannen. Dan had ik nu niet ’s avonds om half elf nog zitten schrijven. Ik had een vriendinnen dag in Heinenoord. Dat was zo onwaarschijnlijk fijn dat het behoorlijk laat werd. Zó laat dat mijn volgende afspraak om bij een zus te gaan eten, naadloos aansloot. Dat werd ook al weer een fijne avond. Van tien tot tien vandaag gezelligheid, warmte, vriendschap en goede gesprekken. Ik laat alleen het broodje zien terwijl er ook koffie, taart, soep, thee en een nasi maaltijd met spekkoek toe, passeerden. Niet alles laat zich vangen in woord en beeld. Het zij zo.

Droomhuis

De zondagochtendwandeling maakten we vandaag in Ede. Ede? Ja Ede, want twee leden van ons clubje verhuisden er jaren geleden naar toe. Gelukkig blijft ons contact gegarandeerd want ze zijn ook familie. De wandeling voerde ons over oude kazerneterreinen die inmiddels een woonbestemming hebben.

Tussen de legerbehuizing in, is ook plaats voor nieuwbouw. Mooi dat veel oude bomen gespaard zijn, waardoor zo’n project direct al smoel krijgt.

Hier en daar staan nog opknappers.

Ook de gebouwen die hieronder staan moeten nog gerenoveerd worden. We liepen te kwijlen toen we de mooie details zagen en de ruimtelijkheid van het gebied.

Er is zelfs een klein legermuseum, geheel compleet met wachthuisje. Na de wandeling werden we onthaald op een heerlijk buffet, goede wijn en een hoop gezelligheid waarvoor we onze dankbaarheid aan gastheer -en vrouw niet vaak genoeg kunnen herhalen.

Heel beschááfd

In een sneltreinvaart komt mijn sociale leven weer op gang. Vanmiddag lunchte ik tamelijk sjiek in Voorschoten met een stel oud-collega’s. Toen ik mijn kleine autootje tussen de bolides in het grind parkeerde, zag ik de een na andere heer uit stappen.

‘De heren lunchen in de serre, voor u en uw gezelschap denken we aan deze zaal, want met deze tien heren kan het misschien een beetje luidruchtig worden’ zei de man die mij als eerste ontving. Niet verkeerd toch, deze zaal? Met een blijmoedigheid die bij onze leeftijd en medische achtergrond hoort, werd in hoog tempo onze gezondheidssituatie besproken, waarna we aan een overheerlijke drie gangen lunch begonnen. De heren in de serre bleven uiterst rustig. En wij ook.

Dat smaakt naar meer

Mijn moeder keerde mij hachee te maken. Vandaag maak ik het voor mijn moeder. Haar geheim bestond uit een beetje azijn erbij en een schepje suiker. Natuurlijk ook kruidnagel en een blaadje laurier (vers uit de Italiaanse tuin). Toen dat eenmaal stond te stoven, maakte ik mijn lunch.

Een bruine boterham met roomboter en daarop een royale plak Goudse komijnenkaas. Ik heb me voorgenomen van herfst en winter te genieten. Dat lukt uitstekend op deze manier.

Zomers gezond

Je leest wel eens dat het verstandig is om elke week een restjesdag in te voeren om voedselverspilling tegen te gaan. Nou, ik kan met mijn hand op mijn hart verklaren dat ik nooit eten weggooi. En regelmatig verzin ik een maaltijd van wat er in huis is en nodig op moet. Hier verwerkte ik een restant ruccola in een grove pesto. Pesto betekent zoveel als gemalen. Met een handvol gemengde noten, wat olie en gerapste kaas was de pesto à la Emilia snel klaar. Een courgette werd dun geschild en gegrild. En onder de in stukken gesneden tomaat ligt een gegrilde rode parika uit een pot. Wat blokjes feta, olie, peper en zout en klaar was het gezonde en zomerse maal.

Aan het werk

De afgelopen week hebben we tot drie maal toe van een uitgebreide pranzo genoten. Want zaterdagmiddag was er een verjaardag bij de wijnvrienden te vieren. Vóór we aan tafel gingen moesten de wijnboeren samen een inspectieronde maken, dat spreekt vanzelf. Dan worden er ook allerlei technische dingetjes besproken als bodemverbetering en de kans op meeldauw.

Deze week hebben we geen enkele afspraak, dus gaan we klussen. De temperatuur daalt naar iets heel aangenaams en de verfspullen worden uit de schuur gehaald. Want wonen en leven zoals wij, betekent gelukkig dat we nooit te lang stil hoeven te zitten. En dat is maar goed ook.

Warme gastvrijheid

In het zuiden van Umbria, ter hoogte van Narni, woont een vriendin van onze gasten. Wij mochten vandaag mee om daar in de grote villa die ze bewoont, een kookworkshop te volgen en het daarna gezamenlijk op te eten. Wat een feest. De gastvrouw had het vuur in de keuken al aan want het is opnieuw een frisse dag hier. Ze zette snel wat eetbaars op tafel.

We begonnen met het maken van de tiramisu, die daarna tot nader order in de koelkast verdween. Ik ben een slechte fotograaf op zulke momenten, want van het heerlijke eindresultaat heb ik geen foto gemaakt.

Het deeg voor de pizzola was al voorbereid en gerezen. Wij hoefden de pizza’s slechts uit te rollen. Ze deed het één keer voor en hup…aan de slag.

De pizza werd in zonnebloemolie geftrituurd en daarna afwisselend belegd met zelfgemaakte tomatensaus, vlees of parmezaan. Machtig maar heerlijk.

Onze vriendin maakte een volgend gerecht van mozzarella overgoten met een voortreffelijke room-truffelsaus. Waarna de gastvrouw kalfslapjes in witte wijn maakte waar we wat sla bij aten. Heb ik veel geleerd? Ja zeker. Maar dat Italianen gastvrij zijn én lekker kunnen koken, dat wist ik al wel. Evengoed ben ik er keer op keer over verbaasd. Wat een verrassende dag.