Wat een traktatie!

Er was voor mijn verjaardag door alle kinderen een cadeautje achtergelaten in Caldese en dat cadeautje hebben we vandaag verzilverd. Het was namelijk een tegoedbon voor een etentje voor twee in het enige vegetarische restaurant in Gubbio. En het is een feestje om daar te eten, kan ik verklappen.

Moestuin, restaurant van de aarde, luidt de vertaling van de naam. En dat wordt waargemaakt met aardse smaken in verfijnde gerechten. Een moderne omgeving met comfortabele stoelen is niet vanzelfsprekend in Gubbio waar tradities wat maaltijden, inrichting en comfort nog wel eens ouderwets aandoen. Precies drie weken na mijn verjaardag zaten we het samen nog eens dunnetjes over te doen. Met grote dank aan de kinderen en hun wederhelften.

Pizza en vis

Als echte Nederlanders drinken wij s middags thee. Nou ja, middag? Het wordt vaak zes uur, half zeven omdat we de tweede helft van de middag meestal weer wat werken op het erf. Maar als we dan zitten met de thee en een biscuitje is de avondzon gunstig gestemd en zorgt voor het gouden uurtje. Zien jullie trouwens hoe hoog het stuk ongemaaid gras is geworden?

Gisteravond reden we daarna naar de stad voor onze vrijdagse pizza. Kijk eens hoe mooi die helling in het zonlicht baadt. Dus daar moest een foto van gemaakt worden. Die ik ook nog maar even uitvergroot heb. Zo is beter te zien hoe de strobalen klaarliggen en de akker leeg is.

En toen we eenmaal in het restaurant zaten, besloot ik geen pizza te bestellen maar koos een antipasto di mare. Bedoeld als voorgerecht maar bestaande uit twee gangen; erna serveert men wat gegratineerde mosselen en een st Jacobschelp. Samen met brood heb ik daar een volledige maaltijd aan. De wijnboer nam wél een pizza want dat hoort zo op vrijdagavond volgens onze zelf in het leven geroepen traditie.

Vroeg uit de veren

Om de warmte een beetje vóór te zijn. liepen we om half negen op de markt. De zomervakantie voor kinderen duurt hier drie maanden, reden dat er veel zomerscholen zijn voor sport en spel. Ze zijn wat lastig te onderscheiden op de foto maar we konden aan het geluid horen dat een groep kinderen met veel plezier een balspel deden. Wij slenterden met Eva nog wat kraampjes langs en zij slaagde bovendien nog voor wat souvenirs.

Uiteindelijk zegen we neer op het terras van onze vaste koffiebar. De twee dames die het tafeltje aan de gevel hadden betrokken, zaten – zoals te doen gebruikelijk – over eten te praten. Misschien hadden zij hun huishoudelijke werk al in alle vroegte gedaan. En misschien hadden ze, zoals óók al te doen gebruikelijk, daarbij hun degelijk gebloemde huisjurk aangehad. Het is het soort gebruik dat ik niet zal over nemen. Over eten praten daarentegen lukt me moeiteloos.

IJs bij de pater

Padre Pio is een volksheilige. Sinds een jaar of tien heeft hij ook een beeld in Gubbio (klik) . Een tijdlang was de sokkel, waarop bloemen staan, een beetje verwaarloosd maar kennelijk zijn er weer mensen die serieus werk maken van het netjes houden van zijn omgeving. Er hangen rozenkransen aan zijn hand, waar ook bloedsporen te zien zijn van de stigmata die hij, in navolging van de kruisiging van Jezus aan handen en voeten zou hebben gehad. Hij droeg altijd handschoenen, hield zijn voeten bedekt en na zijn dood waren die wonden spontaan geheeld. Men noemt dat een wonder. Ik denk er het mijne van.

Maar goed, hij vond het prima dat we op een naast gelegen bankje een ijsje aten. Ik voor het eerst dit jaar. Ben niet zo’n ijs-eter. Maar toen ik zag dat er vijgen-notenijs beschikbaar was, ben ik overstag gegaan. Ik denk dat het niet mijn láátste ijsje van dit jaar was.

Inmiddels zijn we weer geteleporteerd naar NL, waar vandaag de grote familiepicknick wordt gehouden. Kom ik morgen over te schrijven.

Variatie op een thema

When in Rome, do as the Romans do. Zo ongeveer deden wij dat gisteren door in een koffiebar te ontbijten. Behalve een cracker met wat jam hadden we geen ontbijtspullen in huis en een cappuccino is inmiddels niet meer weg te denken als dagstarter. Hier staat de wijnboer de bestelling te doen. De dame met het dienblad die even later het bestelde aan tafel kwam brengen, stond daarbij op de voet van de wijnboer en heeft minstens zes keer haar excuses uitgesproken. En de wijnboer maar è niente antwoorden. Let ook even op de kleine vaantjes aan het plafond in de bar. Gubbio maakt zich weer op voor het jaarlijkse spektakel waarop ik zeker nog terug kom.

Zo ziet dus het Italiaanse ontbijt er uit. Deze koffiebar gaat dagelijks om zes uur ’s morgens al open en heeft tevens een bakkerij. Of omgekeerd, de bakker heeft ook een bargedeelte. Hoe dan ook het is daar smullen geblazen. Maar wij kochten geen taart of andere zoetigheid, die brioche was onze traktatie. We deden aansluitend boodschappen en de lunch zag er zó uit omdat er ook nog geen tijd voor broodbakken was geweest. Kan zat minder, toch?

Het zit wel snor

Als we dan toch tegelijkertijd in Italië zijn, moesten we ook maar gezamenlijk gaan eten, vonden we alle vier. Dus zaten we vanmiddag bij ‘De Snor’ die in het Italiaans Da Baffone heet. Een regionaal restaurant tussen onze woonplaatsen in. De normale route was afgesloten wegens wegwerkzaamheden en de alternatieve route voerde ons door een leeg maar prachtig bergebied.

Wat ons in zo’n geval verbaast is dat we na vijftien kilometer over dit soort bergweggetjes ineens een stampvol restaurant binnen stappen waar grote families luidruchtig bij elkaar komen om de specialiteit van met truffel bereide maaltijden, te bestellen. Wij hadden elkaar een jaar niet gezien en er was behoorlijk veel bij te praten. We deelden gerechten én nieuwtjes. Maar het dessert dat deelden we niet.

Processie en pizza

Vier jaar geleden was het de laatste keer dat we op goede Vrijdag in Gubbio de processie bijwoonden. Het is hier nog na te lezen. Deze tradities worden nog steeds met grote overtuiging in stand gehouden. Gisteravond stonden we er weer en waren zo als altijd enorm onder de indruk. Ook van de hoeveelheid mensen die hier op af komen.

Na afloop eten we een pizza, een zelf ingestelde traditie. Ook al één om in stand te houden.

Het begin is er

Toen blogvriendin Els onlangs schreef over de hoeveelheid in plastic verpakte groenten stuurde ik haar een reactie met de opmerking dat onze Plus supermarkt de producten los aanbiedt en er papieren zakken klaar liggen om een en ander in te pakken. Nou, dat klopt helaas niet. Ik was er gisteren weer even en stond nu aan de andere kant van het schap. Ik denk dat ik een vorige keer alleen bij het losse fruit heb gestaan want nu zag ik dat zelfs de komkommers in plastic zijn verpakt. Zo onnodig. Dat er papieren zakken worden aangeboden, klopt gelukkig wel. Het begin is er, zullen we maar zeggen. Kom op supermarkten, nu even doorpakken. De consument wil echt wel groenten en fruit in netjes en zakken stoppen.

Snoeperij

Van dit zoete spul ben ik niet een echte liefhebber. Maar het ziet er lekker fleurig uit en dat schikt me wel op de zoveelste sombere dag. Nou was het alleen maar buiten somber, hoor. Ik zat weer eens aan een lunch en wel één van uitzonderlijk niveau. Het was in een restaurant waarin amuses, pre- desserts en ander smakelijks op mijn bord lagen en ik in een goed gezelschap verkeerde. Iets met oud collega’s en zo. Nee, ik laat er niets van zien, heb al mijn aandacht op het eten en de tafelgesprekken gericht gehouden. Waarom ik er dan toch over schrijf? Ten eerste als dagboeknotitie en ten tweede dat een dergelijke verrassende lunch waarbij de oh’s en ah’s voortdurend over tafel vlogen, wel weer bewees dat een verfijnde keuken een geschenk is waar ik echt enorm van kan genieten. En het overige gezelschap met me.

Saaie Januari?

We hadden nog een cadeautje tegoed, vond mijn zus. Of het bruidspaar (ha, ha) deze week tijd had voor een lunch? Op onze enige afspraak-loze dag in een verder goed gevulde week werden we door haar getrakteerd in Villa Ockenburg (klik). Wat een ontdekking! We kennen het gebied op de grens van Den Haag en het Westland best goed omdat we jaren in Den Haag West hebben gewoond. De villa op dit landgoed is in 2020 geheel opgeknapt en dat was een grote verrassing voor ons. Een stralende zon, een prachtig wandelgebied en een sympathieke stichting kwamen vandaag samen om ons via mijn zus te verwennen met deze lunch. Januari mag voor velen saai zijn, bij ons is het, min of meer toevallig, elke week wel een keer feest.