Thuis en jarig

De opa en kleinzoon kwamen met de nachtbus terug. Die reis verliep zó voorspoedig dat ik in het holst van de nacht, rond half vijf, het sein kreeg dat ze al bij Rotterdam reden. Rond zes uur werd de jarige opa door onze zoon voor de deur afgezet. Waarna ik hem van harte feliciteerde en we allebei nog tot half elf sliepen. Bij een kop koffie was het tijd voor het cadeau en de verjaardagspost.

Vanavond komen vrienden eten, de rest van de dag besteed ik dus aan de voorbereiding van een etentje. In de tussentijd luister ik naar zijn enthousiaste verhalen over de trip. En naar de top 2000.

Advertenties

Koelte

Laten we tijdens de pranzo op het beschaduwde terras gaan zitten van het Antieke Fornuis, zeiden we tegen elkaar. Dat overigens All’ Antico Frantoio heet ( Bij de antieke pers) maar in ons spraakgebruik tot fornuis is getransformeerd. Dit terzijde.

Daar zat geen kip. Logisch. Veel te warm. De bezoekers van dit etablissement worden zó naar binnen gelokt. Vertalen is niet nodig, toch?

Dus schoven we de koele kelder in. Waar het eten altijd goed is, de bediening uiterst vriendelijk, de eigenaar altijd een praatje met ons maakt en de stoelen behoorlijk belabberd zijn. Maar ja, je kan niet alles hebben.

Gekraakt

Van een vriendin kreeg ik walnoten van eigen erf. Heerlijk. En nog gezond ook. Met de komst van gasten bedacht ik een walnotentaart te maken. Dan biedt internet altijd weer uitkomst. Een taart met maar drie ingrediënten; de al eerder genoemde noten, suiker en eieren. Kat in het bakkie. Dus ging ik heel zen noten zitten kraken. Ik paste de hoeveelheid aan, aan het beschikbare notenmateriaal en zo kwam ik tot acht kleine maar smakelijke cake-achtige hapjes. Beetje jam, paar bramen en een takje munt erop. De eerste serie gasten vond ze lekker. Ik zelf ook.

Recept toegevoegd onder de button op de zwarte balk.

Familie-aangelegenheden

Met z’n zessen vormden we het kleinste gezelschap dat de pranzo (lunch) gebruikte bij De Snor. De zondagmiddag is er bij uitstek één om met veel familie aan lange tafels bij elkaar te zitten, te eten, te praten, kinderen te bewonderen en te genieten. Met twee bevriende stellen zaten we vanmiddag net zo Italiaans te doen als iedereen om ons heen. Aan gespreksstof ontbreekt het ons nooit, tussendoor aten we ook nog heerlijk. De Snor is al jaren dood maar zijn beeltenis is overal aanwezig.  Zijn zoon bestiert als trotse eigenaar het restaurant, geholpen door schoonzusters, kleinzonen en zo meer.  Onze vrienden vormen als het waren ónze Italiaanse familie en zo zijn dit soort middagen heerlijke familie-onderonsjes.

Overgang

We pakken de routine van het dagelijkse Delftse leven weer op. Voor de vrijdag betekent dat meestal een bezoekje aan mijn leuke ouders. Om warm te worden in dit winterweer begon ik met autoruiten krabben, dat voelt wel even als een overgang. En dan aan de koffie in Leidschendam. Mijn moeder vond het gezellig om mee te gaan naar de supermarkt, dus dat deden we saampjes. Bij de Jumbo griste ik nog even een magazine mee met recepten voor winterkost. Na een weekje buiten de deur eten, is er niets zo prettig als weer zelf in de potten roeren. Magere gehaktballen en spruitjes met mosterdsaus staan op ons menu vanavond en ook dát voelt als een overgang.

Rust versus…

In huis heerst kalmte. Er komen geen gasten bij ons met de kerstdagen. We gaan lunchen met en bij mijn ouders en het familiekerstdiner is dit jaar bij onze zoon en schoon. We hoeven dus niet in de weer met uitschuiftafels en opklapstoelen. Niks te gestreken servetten, gepoleerde glazen en gekoelde drankjes. Alles kan op z’n plaats blijven staan. Maar boodschappen moeten wél gedaan worden want ik zorg voor de lunch voor vier en het dessert voor tien personen. Kennelijk wil niemand het op de laatste dag aan laten komen en dat was vandaag te merken bij de supergrootgrutter. Topdrukte.

De rauwe realiteit

Na het jaarlijks etentje met vrienden uit mijn arbeidzame leven, reed ik innig tevreden naar huis. Wachtend op een stoplicht zag ik een man moeizaam zijn fiets bestijgen. Na drie pogingen zat hij op het zadel maar viel tegelijkertijd om. Ik zette mijn auto half op de stoep en met twee toegesnelde meisjes hielpen we de man overeind. Het was een onverzorgd type, hij had in zijn boek geplast en stond te zwaaien op zijn benen. Dronken zo leek het. Op mijn verzoek belden de meisjes 112 terwijl de man probeerde zijn fiets op slot te zetten en ik hem behoedde voor verder omvallen. Toen vertelde hij dat ie pillen tegen epilepsie had moeten innemen. Daar gingen nog meer alarmbellen van rinkelen. Uiteindelijk konden we hem overdragen aan politie en even later aan de ambulancemedewerkers. Mijn gezellige maar ietwat decadente middag kantelde geheel. Ik hoor natuurlijk nooit meer hoe het met de man is gegaan. Maar wat een triestigheid.