Zomers gezond

Je leest wel eens dat het verstandig is om elke week een restjesdag in te voeren om voedselverspilling tegen te gaan. Nou, ik kan met mijn hand op mijn hart verklaren dat ik nooit eten weggooi. En regelmatig verzin ik een maaltijd van wat er in huis is en nodig op moet. Hier verwerkte ik een restant ruccola in een grove pesto. Pesto betekent zoveel als gemalen. Met een handvol gemengde noten, wat olie en gerapste kaas was de pesto à la Emilia snel klaar. Een courgette werd dun geschild en gegrild. En onder de in stukken gesneden tomaat ligt een gegrilde rode parika uit een pot. Wat blokjes feta, olie, peper en zout en klaar was het gezonde en zomerse maal.

Aan het werk

De afgelopen week hebben we tot drie maal toe van een uitgebreide pranzo genoten. Want zaterdagmiddag was er een verjaardag bij de wijnvrienden te vieren. Vóór we aan tafel gingen moesten de wijnboeren samen een inspectieronde maken, dat spreekt vanzelf. Dan worden er ook allerlei technische dingetjes besproken als bodemverbetering en de kans op meeldauw.

Deze week hebben we geen enkele afspraak, dus gaan we klussen. De temperatuur daalt naar iets heel aangenaams en de verfspullen worden uit de schuur gehaald. Want wonen en leven zoals wij, betekent gelukkig dat we nooit te lang stil hoeven te zitten. En dat is maar goed ook.

Warme gastvrijheid

In het zuiden van Umbria, ter hoogte van Narni, woont een vriendin van onze gasten. Wij mochten vandaag mee om daar in de grote villa die ze bewoont, een kookworkshop te volgen en het daarna gezamenlijk op te eten. Wat een feest. De gastvrouw had het vuur in de keuken al aan want het is opnieuw een frisse dag hier. Ze zette snel wat eetbaars op tafel.

We begonnen met het maken van de tiramisu, die daarna tot nader order in de koelkast verdween. Ik ben een slechte fotograaf op zulke momenten, want van het heerlijke eindresultaat heb ik geen foto gemaakt.

Het deeg voor de pizzola was al voorbereid en gerezen. Wij hoefden de pizza’s slechts uit te rollen. Ze deed het één keer voor en hup…aan de slag.

De pizza werd in zonnebloemolie geftrituurd en daarna afwisselend belegd met zelfgemaakte tomatensaus, vlees of parmezaan. Machtig maar heerlijk.

Onze vriendin maakte een volgend gerecht van mozzarella overgoten met een voortreffelijke room-truffelsaus. Waarna de gastvrouw kalfslapjes in witte wijn maakte waar we wat sla bij aten. Heb ik veel geleerd? Ja zeker. Maar dat Italianen gastvrij zijn én lekker kunnen koken, dat wist ik al wel. Evengoed ben ik er keer op keer over verbaasd. Wat een verrassende dag.

Ander decor

In Delft zijn het foto’s van de polderwandeling die vrijwel wekelijks op mijn zondagse blog verschijnen. Hier in Umbria zullen het vaak beelden uit Gubbio zijn omdat we daar aan de pranzo (luch) gaan.

• 

Met tweede Paasdag en Bevrijdingsdag in één week, hadden heel wat Italianen er een vakantieweek van gemaakt en dat was te merken in de stad. Toch zag ik kans twee foto’s te nemen zonder mensen erop.

Bij de fontein ‘del Bargello’ wordt men geacht drie maal een rondje te lopen om niet voor gek verklaard te worden. Dat hebben de kleindochters uiteraard gedaan. In het gelijknamige restaurant er pal tegenover gebruikten wij de middagmaaltijd. Dat was heerlijk, erg gezellig en zorgde ervoor dat we voldaan huiswaarts keerden. In de regen, dat wel.

Thuis en jarig

De opa en kleinzoon kwamen met de nachtbus terug. Die reis verliep zó voorspoedig dat ik in het holst van de nacht, rond half vijf, het sein kreeg dat ze al bij Rotterdam reden. Rond zes uur werd de jarige opa door onze zoon voor de deur afgezet. Waarna ik hem van harte feliciteerde en we allebei nog tot half elf sliepen. Bij een kop koffie was het tijd voor het cadeau en de verjaardagspost.

Vanavond komen vrienden eten, de rest van de dag besteed ik dus aan de voorbereiding van een etentje. In de tussentijd luister ik naar zijn enthousiaste verhalen over de trip. En naar de top 2000.

Koelte

Laten we tijdens de pranzo op het beschaduwde terras gaan zitten van het Antieke Fornuis, zeiden we tegen elkaar. Dat overigens All’ Antico Frantoio heet ( Bij de antieke pers) maar in ons spraakgebruik tot fornuis is getransformeerd. Dit terzijde.

Daar zat geen kip. Logisch. Veel te warm. De bezoekers van dit etablissement worden zó naar binnen gelokt. Vertalen is niet nodig, toch?

Dus schoven we de koele kelder in. Waar het eten altijd goed is, de bediening uiterst vriendelijk, de eigenaar altijd een praatje met ons maakt en de stoelen behoorlijk belabberd zijn. Maar ja, je kan niet alles hebben.

Gekraakt

Van een vriendin kreeg ik walnoten van eigen erf. Heerlijk. En nog gezond ook. Met de komst van gasten bedacht ik een walnotentaart te maken. Dan biedt internet altijd weer uitkomst. Een taart met maar drie ingrediënten; de al eerder genoemde noten, suiker en eieren. Kat in het bakkie. Dus ging ik heel zen noten zitten kraken. Ik paste de hoeveelheid aan, aan het beschikbare notenmateriaal en zo kwam ik tot acht kleine maar smakelijke cake-achtige hapjes. Beetje jam, paar bramen en een takje munt erop. De eerste serie gasten vond ze lekker. Ik zelf ook.

Recept toegevoegd onder de button op de zwarte balk.