Kampioen bakker Vreugdenhil

Toen wij ons een paar weken geleden oriënteerden op een goede banketbakker in de buurt van onze B&B werd ons Vreugdenhil aangeraden. De beste bakker van Nederland, werd er bij gezegd. Er moest een feestelijke taart komen en omdat we er vijftig jaar geleden geen hadden, werd het een bruidstaart. We maakten een afspraak, vertelden onze wensen, mochten uitgebreid proeven en waren werkelijk diep onder de indruk van de klantvriendelijkheid, de professionaliteit en de ambiance van de winkel. Al snel werden we uitgenodigd een kijkje te nemen in de bakkerij.

Zaterdag werd de fraaie feesttaart bezorgd en maandagavond na het eten snoepten we de laatste stukjes als dessert er van op. En lekker dat ie was! We hadden zó op zitten scheppen over deze mooie zaak dat we met z’n allen de standaard terug gingen brengen om dit bijzondere bedrijf met zijn vele onderscheidingen en prijzen te kunnen zien. En net als wij waren onze familieleden zo onder de indruk van het geheel dat ze, vóór ze er erg in hadden, ook langs broodovens en over de patisserie werden geleid. Het is een ultramodern bedrijf waar ambacht en hoogwaardige techniek hand in hand gaan en waar eigenaren en medewekers er alles aan doen om je te verwennen en mooie producten te leveren. Het bezoek aan deze bakkerij was voor ons allemaal een feestje.

De meisjes

Als je in Italië bent, eet je natuurlijk een ijsje. Het is behoorlijk warm dus we doken een koele ijssalon in om even in de schaduw te genieten. De meisjes een ijsje, de moeders een koffietje. De wijnboer was even thuis gebleven.

En je eet een pizza. Die staat weliswaar nog niet voor haar neus maar dat komt omdat ik weinig eetfoto’s wil plaatsen. Bovendien hadden we het te gezellig met elkaar om voortdurend foto’s te nemen. En bij het pizza eten was de wijnboer wel aanwezig hoor. De volgende keer is onze schoonzoon er ook weer bij.

Zo’n echte Italiaanse familie-zondag

Voor de zondagse pranzo reden we vandaag naar Le Marche. Daar woont mijn nicht met haar man. We brachten de kratten terug waarin vorige week rode druiven aangeleverd waren. Maar het ging natuurlijk niet zozeer om die kratten. Het ging om een gezellige familie bijeenkomst omdat ook haar broer, mijn neef dus, met zijn vrouw daar een week logeren. Wij namen alvast een eerste fles net geperste wijn mee die geproefd kon worden. De meningen over de smaak liepen een uiteen. Mijn wijnboer is vooralsnog tevreden en denkt dat het uiteindelijk een zeer acceptabele wijn kan worden.

We schoven om de gastvrije tafel en werden getrakteerd op een heerlijke herfstige maaltijd met onder andere een stoofschotel van wild zwijn. Dat smaakte ons heerlijk en voelde een beetje als genoegdoening voor de zwijnenstal die aangericht was in onze wijngaard. Daarna kwamen de familieverhalen los en zongen we nostalgische liederen zowel uit het Italiaanse repertoire als uit de familie.

We maakten een klein rondje over het erf, zagen de moestuin, bewonderden nieuwe schuren, controleerden de olijvenoogst en maakten dat we snel weer het warme huis ingingen want mensenlief, wat is het fris momenteel. Daar stond de koffie voor ons klaar en kregen we nog een mandje met moestuinoogst mee toen we ons los moesten scheuren van alle gezelligheid en op huis aan reden.

Vriendschap bij de Snor

Op het terrein van het restaurant Da Baffone (vertaling: bij de Snor) had men de Lock Down gebruikt om een klein maar fraai kapelletje te bouwen. Heel aandoenlijk met wat oude kerkbanken en (zelf beklede?) stoelen. Terwijl ik de buitenkant op de foto wilde zetten, reden twee auto’s het terrein op van de vrienden met wie we een pranzo-afspraak hadden. Tja, dan komt er in mijn geval van fotograferen echt niks meer terecht.

Het was lang geleden, té lang geleden, dat we elkaar in deze samenstelling ontmoetten. We deelden gerechten, verhalen en onze liefde voor Italië. We delen een bijzondere vriendschap met serieuze gesprekken en lachsalvo’s en konden bijna niet wegkomen. Toen men de lichten in de keuken uit deed en een deel van de vloer ging dweilen, begrepen we dat het tijd werd om afscheid te nemen.

Aantrekkelijk (foto abc 1)

Nu de lockdown voor schoolkinderen langer gaat duren, heb ik de foto-uitdaging weer ingesteld. Deze maal doen alle vier de kleinkinderen mee, plus dochter. Het onderwerp was ‘aantrekkelijk’. De jongste (Juliët) vond haar ontbijt vandaag heel aantrekkelijk: een smoothy en cascadiawrap. Dat is nog eens wat anders dan mijn bordje brinta vroeger. Isabel vind haar zelfgemaakte dierentuin de moeite waard ‘want dierentuinen hebben het heel moeilijk tegenwoordig’.

Eva stuurde zichzelf in ‘want’ -voorzien van veel knipogen- ‘ik ben zélf aantrekkelijk’. Ha, ha, een tevreden pubertje. Kleinzoon Lucas en dochter Fleur zijn te laat met hun inzending om mee te kunnen op het blog. Morgen weer een nieuwe kans. Zelf laat ik zien wat ik vandaag letterlijk aantrek- kelijk vond. Omdat het blue monday is maar we absoluut niet depri zijn.

Zondagse traditie

Aan de oude weg naar Perugia liggen wat restaurants waarvan wij dachten dat ze minder druk beklant zouden zijn nu er verderop een snellere tweebaansweg is aangelegd. Er dentert inderdaad beduidend minder vrachtverkeer maar we waren blij dat we vanmiddag gereserveerd hadden bij dit restaurant. Op zondagmiddag heeft men een heerlijk vismenu op de kaart staan en daar komt heel veel volk op af, inclusief enorme groepen motorrijders.

Umbria grenst nergens aan zee, visrestaurants zijn hier spaarzaam. Bovendien willen veel mensen, net als wij in deze Coronatijd, het liefst buiten te eten. Dat verklaart voor een deel de drukte. Of komt het gewoon door de geleverde kwaliteit en de snelle en aardige bediening die we hier aantreffen? Hoe dan ook, wij eten vanavond alleen nog een cracker en wat fruit want onze hoofdmaaltijd hebben we al genoten.

Misverstand

De naam van mijn blog zegt het al, we wónen in Caldese. Het is dus geen vakantie. Gisteren reageerde Sjoerd, hij vindt dat we zo hard werken. Nou mensen, dat doen we met liefde . We zijn trots op hoe we hier wonen en wat we in de loop der jaren tot stand hebben gebracht en dan is het logisch om dat te onderhouden. Wekelijks gaan we een dag op pad en hebben dan wél direct een vakantiegevoel. Op weg naar ons doel gisteren, reden we voorbij Assisi. Dan móet ik even de auto uit om een foto te maken.

Nog zomaar een detail onderweg. Daar genieten we van. En wat te denken van de pizza die we voor de pranzo in een eenvoudige tentje aten? Instant vakantiegevoel. Na afloop deden de weekend boodschappen en eenmaal thuis hebben we nog een uurtje wijn gebotteld. Zo’n dag is een zalige mix van in-en ontspanning. En waar we geweest zijn, vertel ik morgen.

Van tien tot tien

Het was handiger geweest om van tevoren een blogje in te plannen. Dan had ik nu niet ’s avonds om half elf nog zitten schrijven. Ik had een vriendinnen dag in Heinenoord. Dat was zo onwaarschijnlijk fijn dat het behoorlijk laat werd. Zó laat dat mijn volgende afspraak om bij een zus te gaan eten, naadloos aansloot. Dat werd ook al weer een fijne avond. Van tien tot tien vandaag gezelligheid, warmte, vriendschap en goede gesprekken. Ik laat alleen het broodje zien terwijl er ook koffie, taart, soep, thee en een nasi maaltijd met spekkoek toe, passeerden. Niet alles laat zich vangen in woord en beeld. Het zij zo.

Droomhuis

De zondagochtendwandeling maakten we vandaag in Ede. Ede? Ja Ede, want twee leden van ons clubje verhuisden er jaren geleden naar toe. Gelukkig blijft ons contact gegarandeerd want ze zijn ook familie. De wandeling voerde ons over oude kazerneterreinen die inmiddels een woonbestemming hebben.

Tussen de legerbehuizing in, is ook plaats voor nieuwbouw. Mooi dat veel oude bomen gespaard zijn, waardoor zo’n project direct al smoel krijgt.

Hier en daar staan nog opknappers.

Ook de gebouwen die hieronder staan moeten nog gerenoveerd worden. We liepen te kwijlen toen we de mooie details zagen en de ruimtelijkheid van het gebied.

Er is zelfs een klein legermuseum, geheel compleet met wachthuisje. Na de wandeling werden we onthaald op een heerlijk buffet, goede wijn en een hoop gezelligheid waarvoor we onze dankbaarheid aan gastheer -en vrouw niet vaak genoeg kunnen herhalen.

Heel beschááfd

In een sneltreinvaart komt mijn sociale leven weer op gang. Vanmiddag lunchte ik tamelijk sjiek in Voorschoten met een stel oud-collega’s. Toen ik mijn kleine autootje tussen de bolides in het grind parkeerde, zag ik de een na andere heer uit stappen.

‘De heren lunchen in de serre, voor u en uw gezelschap denken we aan deze zaal, want met deze tien heren kan het misschien een beetje luidruchtig worden’ zei de man die mij als eerste ontving. Niet verkeerd toch, deze zaal? Met een blijmoedigheid die bij onze leeftijd en medische achtergrond hoort, werd in hoog tempo onze gezondheidssituatie besproken, waarna we aan een overheerlijke drie gangen lunch begonnen. De heren in de serre bleven uiterst rustig. En wij ook.