Woonomgeving

Het mooie van oude binnensteden is de afwisseling van huizen. Geen eenvormigheid maar ogenschijnlijk lukraak gebouwd. Ik kom van alles tegen in Delft. Van kleine huisjes met uitnodigende schommelstoelen, tot een soort stadspaleizen waar lelijke nieuwbouw tegenaan is gezet.

En een rij moderne huizen die wel mooi zijn gelukt, naar mijn idee. Terwijl ik weer naar huis kuierde, kwam ik buren tegen die ook aan de wandel gingen. De wil om buiten te zijn leeft bij iedereen; de stad, het bos, de polder of het strand, we zuigen allemaal onze longen vol. Mmm…het strand. Dat wordt ook wel weer eens tijd.

Meisje in de polder

We waren in de Alblasserwaard vandaag. In Goudriaan om het preciezer te zeggen. Wat een ruimte, mooie luchten en wijdsheid daar in de polder. We bezochten onze vrienden met wie we in Italië samen de wijn maken. Dus veel gezelligheid en gastvrijheid. De wijnproductie van het afgelopen jaar werd uitgebreid besproken en de plannen voor het komend jaar ook. Ik kwam er toevallig achter dat de sokken met het meisje die ik voor sinterklaas per post geleverd kreeg, uit Goudriaan komen. En vandaag kreeg ik tot mijn verrassing opnieuw een meisje van Vermeer. Daar volgt nog een blogje over binnenkort.

Gesnater bij het water

Het is net of we een openbaar zwembad voor de deur hebben. Nog nooit zagen we namelijk zoveel zwemmers in het Rijn Schiekanaal als dit jaar. Officiëel is het verboden vanwege de beroepsvaart maar er zijn weinig mensen die zich er iets van aantrekken.

Een beetje de benen laten bengelen, is ook aangenaam. Deze foto’s zijn nog van zondag toen het één groot feest was langs de route van het corso.

Voor rustig gesnater moet je uitwijken naar de polder. Daar hoorde ik de eenden het kroos op snavelen.

En voor nog méér water kijk ik vanavond omhoog. Er is regen beloofd.

Warme handen

Bij het nalezen van mijn blogs van de afgelopen maand, valt het me op dat het nogal vaak over het weer gaat. Terwijl ik me altijd voorneem daar niet over te schrijven want toch niets aan te veranderen. Kennelijk zit het me hoog. Eigenlijk wil ik vandaag  schrijven dat de polderwandeling zonnig verliep. Maar dat ga ik dus niet doen. Ik laat graag deze twee attributen zien die aan een hek hingen. Hoop dat de eigenaar ze terugvindt en ik hoop bovendien dat ze deze winter niet meer nodig zijn. Waarmee ik het laatste woord over het weer geschreven heb. Voorlopig.

Blauw na grauw

En dan, aan het eind van de middag zie ik een kleine streep blauwe lucht. Na een regendag weet ik: dit wordt hem, mijn dagfoto. De zoektocht naar kleur in huis levert niets meer op en ik ben er klaar mee. Als blogexperiment pakte ik in februari alleen onderwerpen in huis. Niet wetende dat ik mezelf een dwangbuis aan had gemeten waaruit ik nu, op de één na laatste dag van de maand, mezelf weer laat ontsnappen. Grachten, polders, stadsgezichten, het maakt niet uit. We gooien de ramen open en de camerablik gaat naar buiten. En ik ook.

Als het maar kleur heeft

Het was prachtig vanmorgen tijdens onze polderwandeling. De sneeuw zorgde voor betoverende plaatjes. Desalniettemin ga ik nog even door met kleurrijke foto’s die ik in mijn directe omgeving maak. Wie herkent de beker? Alle schoolkinderen van Nederland ontvingen hem tien jaar na de bevrijding. Wij hebben alle twee ooit zo’n beker gekregen maar ze zijn kennelijk in de loop der jaren gesneuveld. Jaren later kwamen we dit exemplaar tegen en aarzelden geen moment. Voor een prikkie schaften we hem aan. Sindsdien staat ie op ons bureau gevuld met pennen en sentiment.

Afwisseling

Weer of geen weer; de zondagochtend in NL is gereserveerd voor de polderwandeling. Nou het was dus géén weer. Wat een buien zeg, niet normaal. Maar daar stond tegenover dat we gezellig met vrienden aan het ontbijt weer een beetje bijgepraat kwamen. En dat we de rest van de dag binnenshuis doorbrengen is ook al geen probleem met kinderen die op de koffie met appeltaart kwamen. Met kleinkinderen die nog in de vakantiestand staan maar morgen toch echt weer naar school moeten. Voor hun begint dan de routine van de dagelijkse dingen. Terwijl wij juist ons ritme volledig hebben verlegd. Het kan verkeren.

Biomarkt

We hangen inmiddels aan elkaar van de Pinkstertradities. Ga maar na: de familiepicknick op eerste Pinksterdag. Daar moet alles voor wijken, ook de zondagochtendwandeling. Die doen we dan altijd op Tweede Pinksterdag, ook de niet familieleden uit ons clubje hebben daar geen bezwaar tegen. De wandeling wordt gevolgd door een bezoek aan de Biologische markt in de Bieslandpolder. Waar we net als vorig jaar onze boodschappen deden voor de avondmaaltijd van vandaag. We kochten geitenvlees waar ik een stoofschotel van ga maken. En overheerlijke aardbeien voor toe. Mijn liefde voor de Hollandse polder is weer gevoed en het is bovendien uitstekend wandelweer. Tradities, mits niet al te dwingend, die mag ik wel.

Landleven

Aan een kleine week poldergeluk is weer een eind gekomen. We vertrokken vanavond na de maaltijd uit Grootschermer en gaan de blik weer op andere verten richten. Eerst nog een dag inpakken en auto stouwen. Daarna mijn ouders gedag zeggen en dan komt Italië weer in beeld. De klompen worden verruild voor teenslippers. Of werkschoenen.  Maar de winterlaarzen gaan definitief uit.

High tea

Soms hè. Soms heb ik even geen zin om foto’s te maken. Een polderfoto die ik vorige week al maakte, plaats ik vandaag.  Twee stieren in de wei. Leuk toch? Maar die stieren van vorige week waren vandaag nergens te bekennen. Dus die foto kán eigenlijk niet. Dan doe ik vanmiddag de high tea wel. Met een club vrienden vierden we, verrassingsgewijs, het vertrek van twee uit het arbeidsproces. Maar de camera bleef in de tas want soms heb ik er gewoon even geen zin in wegens te leuk, te smakelijk en te druk. Ik laat daarom mijn kleinkindertheeserviesje zien. Lekker kleurig. Want morgen begint februari.