Van thuis naar thuis

Station Nijmegen. Het is maandagochtend 8.24 u. We drinken er koffie en wachten op de shuttlebus die ons naar het vliegveld in Weeze brengt.

Het is nog rustig bij de gate maar mijn lange reisgezel is wat ongedurig van aard en staat alvast in de rij. Het is 10.45 u.

Onmiskenbaar Italië. We zijn er weer. We halen nog een bestelling op in Sassoferato en koersen dan naar Gubbio. Het zal 14.05 zijn.

Dinsdagochtend, 10.55 u. Op de markt in Gubbio lopen we aanwaaivriendin Marquerite tegen het lijf.  We drinken koffie en doen daarna de boodschappen. Thuizer dan thuis kunnen we ons niet voelen.

 

Advertenties

Water en paarden

Groot was de vreugde bij de kleindochters toen er gistermiddag ineens paarden in de wei tegenover ons huis stonden. De paarden hinnekten, de meisjes hinnekten terug. Wat een plezier. Vanmorgen verplaatste de kudde zich weer en was ik nét op tijd om een verre foto te maken. Pfff…heb ik mijn omissie van gisteren ook weer goed gemaakt met dit zoekplaatje. Het zijn dezelfde paarden die op ons erf stonden, maar nu zonder ruiter.

De vakantievierders amuseren zich uitstekend, zowel groot als klein. Alleen heeft vanmorgen een  waterpomp de geest gegeven. Geen goede timing want heel Italië is vrij in augustus. Aan een oplossing wordt  hard gewerkt. Pfff…niets is vanzelfsprekend hier.

Lezen

Gedurende de treinreis naar Puglia las ik De ommegang. Een dikke pil van meer dan zeshonderd bladzijden en boeiend vanaf de eerste. Ik lees graag Nederlandse literatuur zeker als dat een roman is in een historische context. En dit was er weer zo een waar ik van genoten heb.  ‘In de vroege lente van 1415, op de stoffige wegen van Italië, heeft de ambitieuze heelmeester en architect Isidorus van Rillington een ontmoeting die zijn leven totaal verandert’, zegt Google Books. Omdat de Middeleeuwen hier nog tastbaar aanwezig zijn, was het niet moeilijk om in gedachten mee te reizen met de hoofdpersoon. Maar alle diepere lagen in dit boek maken het pas echt prachtig. Jan van Aken, van hem wil ik wel meer gaan lezen.

Buienradar of -raden?

Uitvoerig raadpleegde de wijnboer de buienradar. Ja hoor, vanaf  halft acht zou het een uur lang lekker regen. Het begon een beetje te waaien en we hoorden gerommel in de verte. Veelbelovend allemaal. Kussens naar binnen gehaald en de eerste spatjes nog  ongelovig op onze hoofden laten neerkomen. Het waren ook meteen de laatste druppels. Nergens meer onweer te zien of te horen. Windstil. Mooie roodkleurige wolken. Dat gaat vast weer een mooie zonnige dag worden morgen. De potplanten kregen een plens uit de gieter. Zo gaat het dus niet alleen in NL maar ook al weken hier in Caldese.

Jolig strandleven

Nog één keer laat ik wat van Puglia zien. Hoewel. Misschien kom ik er volgende week nog wel eens op terug. Er was zoveel moois te zien. De kustlijn van Italië is maar liefst 7.600 kilometer. Logisch dus dat het strand zo nu en dan opdook. We stonden erbij en keken ernaar. En al die baders die tot hun middel in het water staan, die kletsen gewoon verder. Want Italianen kunnen goed praten en doen dat graag en veel. Ik zag ook een enkeling die heerlijk alléén van de verkoeling genoot. Of moest werken.

Op mijn vraag aan Cisca in Servië hoe het met haar gaat, kreeg ik snel antwoord. Het is te lezen onder het kopje in de zwarte menubalk.

 

 

Wasverzameling

Mijn geluk kon niet op toen ik gisteren in het uiterste zuiden van Italië overal wasrekjes tegenkwam op straat. Zelfs een parkeerplaats voor een rolstoel was in beslag genomen. Ik vond het een wonderlijk fenomeen, want je ziet in Italië de was vaak aan de gevel hangen maar dus niet in Gallopoli waar we wat door het centrum dwaalden en een koffiestop deden. Hoe we daar terechtkwamen en wat de aanleiding was, schrijf ik morgen wel. Maar van deze maandag maak ik maar weer eens een ouderwetse wasdag.

‘k Zag twee beren…

Ze wilde graag een nieuw soort tekening voor me te maken. En hup…daar verscheen een beer die na uitvouwen van het papier nog een paar kleintjes bleek te hebben. Isabel is de maakster van dit moois. We haalden vanmiddag twee kleindochters uit school, elk met prachtig eindrapport onder de arm. Juliët moest naar zwemles en at alvast soep en een broodje vooraf en vertrok met opa.

Terwijl haar zusje zwom, was er even rust voor de oudste die een half uurtje mocht tabletten. Tot ziens in Italië, zeiden we bij het weggaan. En daar verheugen we ons allemaal weer op.