Het park en de dijk

Maar ook mensen achter een rollator, gezinnen met kinderwagens, twee jongens op een motor en iemand in een scootmobiel. Er passeert van alles over de dijk waarop wij uitkijken.

Onder het motto ‘dat had ik in Italië ook ’s avonds zitten doen’, wordt er zo nu en dan nog wat gewerkt. Ik schrijf op zulke momenten mijn blog. Het huisje, dat een chalet genoemd wordt door de verhuurder, is klein maar fijn. Maar de vooruitgang is hier merkbaar, zagen we op ons rondje door het park.

Bovenstaand huis was wel toepasselijk geweest gezien de naam maar we zitten er niet. Kijk, dit is het, ons tijdelijke onderdak. Met gemak zou ik er nog een week aan vastknopen maar dat zit er niet in.

Kussen

Met de naaimachine op de achterbank vertrok ik vanmorgen naar onze dochter om daar een kussenhoes te maken van een oud jurkje van me. Zelf vond ze in haar lappenmand nog een ongebruikt tafellopertje waaruit kussenhoes nummer twee gefabriceerd kon worden. Ze liggen hier samen budgetneutraal te wezen op de bank bij de eettafel.

Tussen de middag aten we gegrild brood, want een beetje oud, met een heerlijke tomatensalsa gemaakt van wat restjes. Waarna we in de voortuin aan de slag gingen. De hortensia werd ontdaan van zijn uitgebloeide bloemen en er werd nog wat geruimd.

De magnolia, die bijna in bloei staat, kon nog wel een tak missen. Deze werd in een groene fles gezet die ik in Italië bij de glasbak heb weggehaald. Het hoeft allemaal niet veel te kosten om het gezellig te hebben en te maken.

Nederlandse Kolonie

Op de een of andere manier was het niet gelukt de afgelopen zomer met elkaar af te spreken in Italië. Gisteren kwamen drie stellen bij ons op de pranzo want vriendschap dient onderhouden te worden, nietwaar? Allemaal wonen we afwisselend in Nederland en Italië dus dat vormt onze gezamenlijke factor. In de loop der jaren ontstond dit clubje, door mij schertsend de Nederlandse Kolonie genoemd.

We hebben het enorm gezellig met elkaar en delen veel interesses, zoals lezen, de natuur en lekker eten. Er werden cadeautjes meegebracht die allemaal met zorg waren uitgekozen en waarvan ik een deel laat zien. ‘Jij houdt toch zo van kleur en vooral van geel?’ werd er bij gezegd. Maar zelfs zonder geschenken zijn wij blij met deze vriendschap!

Vogels in blauw

Een mus kan ik nog nét onderscheiden van een merel maar veel verder gaat mijn vogelkennis niet. Dat is jammer want ik héb wel wat met vogels. Ze vormen zelfs ons beeldmerk van Caldese. Maar goed. Het blauwe vogeltje kreeg ik onlangs en mag mee naar Italië waar hij ’s avonds als minilampje buiten mag staan. Het blikje eronder kon ik niet weerstaan toen het uitgestald stond op een kraampje met rommelmarkt spul. Er zit een kaars met drie lonten in. En dan heb ik nóg een vogel in de aanbieding vandaag. De ijsvogel. Ik heb hem van internet geplukt. Wat zou ik deze vogel graag eens in het echt zien. En reken maar dat ik zijn naam wel kan onthouden.

Vakantievierders

Onze gemeenschappelijke deler is Italië. In de studio van Caldese verwelkomden hen menigmaal als vakantievierders en daar ook ontstond de vriendschap met deze leuke enthousiaste mensen. Maar vandaag lag het accent op Delft. Na de koffie maakten we een kleine wandeling door het Agnetapark. Een tamelijk onbekende wijk voor toeristen, ik blogde er al eerder over.

Terug in huis gingen we, volgens goed Italiaans gebruik aan de pranzo die geheel uit Nederlandse gerechten bestond. Hoofdgerecht was een hartige Vermeertaart van rode biet, zoete aardappel en pastinaak. Een pallet zoals de schilder het zag .

En ik kan ook nog eens eindigen met een kleurige foto. De Japanse kers staat in bloei. En al zwiept ie nóg zo in de wind, de lente is in aantocht.

Muzikaal bijspijkeren

Door het schitterende en vandaag zonovergoten Groene Hart reden we naar Beusichem. Bij vrienden die we in Italië hebben leren kennen, werd een muzikale lezing gegeven door Olga Franssen.

Op onnavolgbare manier leert zij haar publiek luisteren. Vandaag behandelde zij Beethoven. Wij, muzikaal totaal niet onderlegd, werden bijgespijkerd over zijn leven en vooral zijn werk. Met de gitaar in de hand laat zij horen hoe hij accenten op noten legde, waarom Beethoven moeilijk te zingen is, hoe hij speelde met thema’s die uiteindelijk verwerkt werden in symfonieën en hoe vernieuwend zijn muziek was in vergelijking met tijdgenoten als Mozart en Hayden. Kortom: zeer leerzaam en interessant. De foto’s maakte ik na ons vroege vertrek in de mooie dorpskern van Beusichem. Waarom we vroeg vertrokken, vertel ik misschien morgen wel.

Schaamrood

Gisteravond kwamen een paar oudcollega’s bij ons eten. Bij het samenstellen van een menu ging ik praktisch te werk vanwege niet al te veel voorbereidingstijd. Voor de groenten koos ik boontjes en peulen die ik bij de Appie ongezien in de kar legde. Omdat ik nog zelfgemaakte vijgenjam had, leek mij een nagerecht met mascarpone, slagroom en wat verse vijgen wel lekker.

Egypte, Kenia, Italië en Peru waren dus de leveranciers van deze producten, die deels ook in plastic verpakt waren. Terwijl ik een voorstander ben van zo lokaal mogelijk voedsel dat hoort bij het jaargetijde. De pastinaaksoep en de runderstoof op Italiaanse wijze was gelukkig wel van Nederlandse producten gemaakt. Maar toch. Het eerst volgende etentje ga ik echt anders samenstellen.