Nichtenbank

Er was mijn beide oma’s veel aan gelegen om, ook nadat hun kinderen het huis uit waren, gezellige familie bijeenkomsten te organiseren. Misschien is dat ook de oorzaak van het feit dat ik met heel veel neven en nichten nog steeds goed contact heb. Er is in onze jeugd een solide basis gelegd. Daar hebben mijn ouders uiteraard ook veel aan bijgedragen. Vandaag was het de dag van de jaarlijkse ontmoeting met mijn nicht Margriet, die in de zomermaanden ook in Italië woont. We kennen elkaar dus ons hele leven en als je ons vroeger zou hebben gezegd dat we ooit Italiaanse ‘buren’ zouden zijn, hadden we net zo gelachen als nu hier op ons bankje.

Bof

Het werd tijd voor een tegen bezoekje. Onze aanwaaigasten van eind mei zijn huisoppassers in de buurt van Fossombrone, op een uurtje rijden hier vandaan. En dan is Ferragosto, 15 augustus, een uitgelezen dag.  Nationale feestdag, dus zit in Italië iedereen bij elkaar aan tafel. En wij Hollanders, zochten ook elkaars gezelschap op.  Zij boffen enorm met het huis dat ze, in ruil voor tuinonderhoud, tijdelijk bewonen.

De gastvrouw schenkt hier koffie in. We lijken wel wat op elkaar maar zijn geen familie.

Het Italiaanse leven is een goed en wij hebben alle vier geen moeite om ons aan te passen. Er was uitstekend voor ons gekookt, ook wij waren bofferds vandaag.

Tot slot kregen we een kleine rondleiding over het terrein. De gastheer laat ons nog even zien dat ie niet stil heeft gezeten. Hij heeft onder meer een prachtig hek gemaakt, nog net rechts op de foto te zien. De huiseigenaar boft op zijn beurt weer met deze leuke tijdelijke bewoners.

Wabi sabi

De schoonheid van het imperfecte. Zoveel mooier dan glimmend en gepoetst. Ik denk dat ik daarom ook zoveel van Italië hou. Hier laat men rustig wat roesten en afbrokkelen. Of zou het geldgebrek zijn? Vreemd, nu ik er over nadenk. Want ik hou wel van mooi gedekte tafels, serviesgoed zonder barsten, schone kleding en een opgeruimd huis. Maar ik geef daarentegen weer niets om dure sieraden, mooie auto’s en nagels die uit een studio komen. Wat een ongerijmdheden. Verweerde spiegels, karakteristieke koppen, een stapel boeken op de grond. Allemaal ja. Meubelshowrooms, kunstbloemen en botoxgezichten, nee dus.  Ik ga toch voor het imperfecte, het wabi sabi.

Hans en Maribel

De dagen die we met elkaar doorbrengen, dobberen gezellig voort. Er is alle tijd voor verhalen en herinneringen. Hans is een jaar geleden gestart met genealogisch speurwerk naar de familie van zowel vaders als moeders zijde. Dat levert nu veel interessante gesprekken op. Ook de verschillen tussen de Nederlandse en Colombiaanse cultuur worden uitgediept en weer afgezet tegen het Italiaanse familieleven. We hebben nooit een tekort aan onderwerpen en genieten alle vier enorm van deze week. Kijk maar hoe ontspannen dat er uit ziet.

 

 

Van teen komt tander

Door een in Italië wonende Facebook vriendin, die ik in het echte leven niet ken, maar dit terzijde, werd ik gewezen op het nu in bloei zijnde St. Janskruid.  Dus toen we vanmorgen naar de markt reden, speurde ik de bermen af. En jawel daar stond het. De feestelijkheden het afgelopen weekend in Gubbio hadden te maken met het feest van San Giovanni (St. Jan) dat samenvalt met de zonnewende. Heerlijk als al dat soort informatie in elkaar past. Omdat ik van kruiden niets af weet ging ik via het www maar eens op zoek. Voor ik het wist kwam ik hier terecht http://annetanne.be/ . Daar vond ik eenvoudige info over kruiden. Ik heb nog een hoop te leren maar mijn uiteindelijk doel is het kruidenvrouwtje van Caldese te worden.

Vlas en kamille

De vlas, als kleine stek gekregen, staat hier sinds vorig jaar. Het zijn vier plukken die ongetwijfeld nog wat dikkere bossen gaan worden. Het contrasteert fijn tegen het zwart geverfde schuurtje. De kamille is wild, ik plukte twee bossen die nu te drogen hangen. Dat jullie niet denken dat de foto ondersteboven geplaatst is.  Aangezien ik zeven dagen achtereen een natuurfoto op facebook zet, loop ik met spiedend oog over het erf op zoek naar objecten.  Voorwaarde daarbij is dat er geen huis of mens op mag staan. Dus deze plaatjes vallen wat dat betreft af maar mijn blog  biedt wel een plaatsje voor ze. Omdat het weer eens wat anders is. Ja toch? Niet dan?

Hangen

Medebloggers kennen het vast wel.  Dat je heel veel foto’s maakt en die vervolgens niet gebruikt. Dat je een foto wel leuk vindt maar er geen verhaal bij past. De kersen plukten we van eigen Italiaanse boom en deelden uit op de Pinksterpicknick. Die wil ik toch graag nog even laten zien.

Op een kleine biomarkt in de Bieslandpolder zag ik deze verschrikkelijk lelijke kappen in een boom. Ik weet het wel, het is weer erg hip maar ik vond ze in de zeventiger jaren al lelijk en nu nog steeds. Het effect in de boom is dan wel weer grappig.

Dit zijn twee achternichtjes die tijdens de Pinksterpicknick vriendschap sloten met een simpel zinnetje als: ‘meisje kom je ook hier spelen?’

Dan blijkt opeens dat er toch wat gemeenschappelijks zit in deze kleine serie…