Werkoverleg en samenwerking

Misschien wel een beetje aangestoken door het enthousiasme van de wijnboer en het resultaat van vorig jaar toen een deel van hun rode druiven bij de onze terecht kwamen? Hoe dan ook mijn nichtje en haar Italiaanse man (ik noem ze maar even voor het gemak M&M) hebben het plan opgevat om dit jaar ook zelf wijn te gaan maken.

Er is in hun familie nog ergens een zeer verwaarloosde wijngaard, zou daar nog wat van te oogsten zijn? De wijnboer nam zijn refractiemeter mee en bekeek het suikergehalte en het daaraan gekoppelde alcoholpercentage en constateerde dat er zeker en nu al te oogsten valt.

Op diverse plekken, tegen oude schuurtjes en achter het huis, overal waren mooie en minder mooie trossen te zien. We hebben onze ogen uitgekeken. Het doet pijn om te zien dat de huidige eigenaren de moed en de leeftijd niet meer hebben om de boel bij te houden. Maar wie weet komt er verandering als M&M zich er over gaan ontfermen. Mijn wijnboer wil ze graag van advies dienen. En hoe sluit je zo’n informatief ochtendje af in Italië?

Wereldproblemen

Een laatste cappuccino en dan reizen ze weer verder richting Noord Italië. En paar dagen brachten deze leuke neef en zijn dito vrouw hier door. Vaste gasten zijn het en ze voelen zich hier thuis, werd ons verteld. We voelen ons vertrouwd met elkaar en hebben aan gespreksonderwerpen nooit gebrek. En passant nemen we ook de wereldproblematiek door en zijn het er over eens: blijf met elkaar praten en zoek naar oplossingen voor problemen, dat is heel wat constructiever dan de hakken in het zand zetten en met de vinger naar anderen wijzen. Dat levert alleen maar meer onvrede op.

aan het ontbijt in de ochtendzon

En op de vraag over een paar jaar: ‘waar was jij toen je hoorde dat Koningin Elisabeth was overleden’ kunnen wij met z’n vieren zeggen: ‘aan de maaltijd in de keuken van Caldese.’

Wijntransport

We reden even het centrum in van Markelo om een bloemetje te kopen. We kochten uiteindelijk twee bossen zonnebloemen bij een supermarkt omdat twee leuke bloemwinkels wegens vakantie gesloten waren. We lunchten in Rijssen bij de vrouw van mijn leuke neef met wie ik onlangs nog op de foto ging in Gubbio. Onze wijn uit 2021 wilden we dit jaar wat eerder in NL hebben dan aan het eind van het zomerseizoen en in de grote camper van de familie pasten die vier doosjes met gemak. Zij waren dus zo lief het transport voor hun rekening te nemen.

’s Morgens heen en ’s middags terug en tussendoor een gastvrije lunch en even bijpraten over het vervolg van de reis van onze familie door Italië. Maar Twente is ook mooi, zo zagen we maar weer met eigen ogen. Mijn neef, die oorspronkelijk uit Den Haag komt zegt dan: sommige mensen komen hier op vakantie en wij mogen er wonen. Gelijk heeft ie. En voor ons in Italië gaat dat ook op.

dorpsplein in Markelo

Geen familie…of toch?

Lang, heel lang geleden werkte ik in het Nederlandsch Zeehospitium in Kijkduin, een kliniek voor orthopaedie, rheumatologie en revalidatie (ja, ja, oude spelling). Er werkten zo’n tweehonderd mensen en iedereen kende elkaar, het voelde bijna als één grote familie. Via een gezamenlijke vriendin nam een oud-collega contact met ons op omdat ze samen met haar man in de buurt was. Of het leuk was elkaar te ontmoeten en of ik sowieso nog wist wie ze was. Op dat eerste zei ik direct ja, en op dat tweede ‘ja natuurlijk’.

Het was, rekenden we uit, minstens dertig misschien wel veertig jaar geleden, dat we elkaar zagen. En vanmiddag bleek maar weer eens dat als je eenmaal tot de Zeehos-familie hebt behoord, die band weer heel makkelijk aangehaald kan worden. En al zijn de foto’s wat obligaat, ik weet niet hoe ik anders deze gezellige dag zou moeten illustreren.

Door naar Apeldoorn

Gisteravond een neef en zijn vrouw in Enschede ontmoet en gezamenlijk gegeten. Vorig jaar waren zij in de buurt van Gubbio en stuurden een appje met de vraag: bakkie doen? Wij waren op dat moment in NL dus die ontmoeting kon helaas toen niet doorgaan. Als alles meezit komen ze het komende seizoen wél langs bij ons op de berg. En dan voor iets meer dan een Haags kopje koffie.

We sliepen in een hotel in Enschede en reden vanmorgen naar Apeldoorn waar vrienden wonen. Ja, ja, we maakten er een toertje van gister en vandaag. Na de koffie aan de wandel in een wijk die De Parken heet. Een naam die klopt! Wat een mooie omgeving met fraaie huizen. De witte villa heet Huis in de zon, ook al zo treffend. Enfin, we slenterden wat en genoten van de omgeving. Tenslotte aten we er een verlate lunch of een vroeg diner, dat ligt er maar aan hoe je het bekijkt. Heerlijk was het zeker. Na al die verwennerij koersten we naar Delft.

Deze vrienden zullen in ons huis in Italië verblijven als wij er niet zijn. Zij kennen het huis en de omgeving en ze kunnen daar rustig een week vakantie vieren zonder dat wij er bij zijn. Mooi geregeld.

Kampioen

We hadden het Nederland wel gegund. En ook de Belgen en de Denen maar het werd Italië dat zich de komende jaren Europees Kampioen Voetbal mag noemen. Wat een loei spannende ontknoping met strafschoppen. We kregen en verstuurden direct erna wat apps naar Italië en de foto’s vandaag zijn dan maar mijn bijdrage aan de feestvreugde. Waar ik overigens altijd van geniet is dat prachtige opera-achtige Italiaanse volkslied dat zo overtuigend wordt meegezongen door de voetballers. De tekst roept op tot eenheid maar ook dat men zal strijden tot de dood er op volgt. Nou, dát gaat me iets te ver. Maar wie geïnteresseerd is, moet het zeker even beluisteren met de vertaling erbij.

Mijn eigen versie

Het gelukskoekje dat in mijn Delfts-blauwe-doe-het-zelf pakket zat, bevatte een mooie aanmoediging. Dus ging ik maar eens op mijn gemak aan de slag. In het pakket, waarover ik hier al eens blogde, zaten voorbeelden en carbonpapier waarmee ik een motief op de bordjes zou kunnen overbrengen. Maar dat was mijn eer te na. Ik ging voor een eigen ontwerp.

Twee meegeleverde tegels waren bedoeld om op te oefenen. Die tulp werd niets maar de zonnebloem vond ik wel aardig gelukt. Plateelschilders doen er jaren over om tot een goed resultaat te komen, dus een middagje klungelen met penseel en verf levert uiteraard iets amateuristisch op. In de rand verwerkte ik nog wat vogeltjes die ons Caldeser huismerk zijn maar die nauwelijks opvallen. Nou ja…dit is dan het resultaat. Ik bakte het af in de oven en zette op de onderkant mijn meesterteken. Ik denk dat de bordjes meegaan naar Italië, daar valt het minder op dat het een neppe versie is van Delfts aardewerk.

Mijmering bij de peertjes

Naast de vele kerstkaarten zat er vandaag ook een envelop uit Italië in de bus. Onze buren sturen vaak post door, het zijn vrijwel altijd rekeningen. Vandaag ook. Maar ineens was ik weer in ons huis, waar het nu donker en koud zal zijn. Waar nog steeds wijn in grote mandflessen staat te wachten. In gedachten zie ik onze buurvrouw in haar keuken staan. Hoe groot zal het gezelschap zijn waarvoor zij kookt? Hoe zou het in Gubbio zijn waar de restaurants allemaal gesloten zijn? Ik kwam onlangs een afbeelding op een reisgids voor Umbria tegen met het karakteristieke Palazzo dei Consoli in Gubbio. Daarvan heb ik natuurlijk zelf ook nog wel een tamelijk recente foto. En zo dwaalden mijn gedachten naar die andere plek waar we ons zo thuis voelen en waren de stoofpeertjes in de Delftse keuken inmiddels klaar.

Washandschoen

Al een paar jaar kijk ik graag naar het tv programma Wie is de Mol, kortweg WIDM. Sinds kort kijkt de wijnboer mee. Op mijn verzoek. En omdat het zich in deze jubileumeditie in Italië, preciezer gezegd in Toscane, afspeelt zitten we er beiden van te smullen. Vandaag zijn we in San Quirico d’Orcia aangekomen en blijven hier voor een dag of drie. Wie de drone-beelden uit WIDM nog op zijn netvlies heeft, had ons vandaag kunnen zien slingeren door dit prachtige landschap. In de regen. We zijn in Zuid Toscane en de weersverwachting voor de komende dagen is goed. Dan hoop ik het mooie landschap te kunnen laten zien. Hou ik het nu even bij een natte straat waar we vliegensvlug een trattoria inschoven voor de zondagse pranzo. De werkhandschoenen doen we aan het eind van de week weer aan.

De meeste mensen deugen

Tijdens onze lange autoritten van en naar Italië luisteren we graag naar een gesproken boek. Vorige week was dat het boek ‘De meeste mensen deugen’ van Rutger Bregman. Op de site van de Correspondent las ik: ‘In dit boek verweeft Rutger Bregman de jongste inzichten uit de psychologie, de economie, de biologie en de archeologie. Hij neemt ons mee op een reis door de geschiedenis en geeft nieuwe antwoorden op oude vragen. Waarom veroverde juist onze soort de aarde? Hoe verklaren we onze grootste misdaden? En zijn we diep vanbinnen geneigd tot het goede of het kwade? ‘Beatrice de Graaf zegt: ‘Cynici en zwartkijkers kunnen inpakken. Een heerlijk boek voor iedereen die echt realistisch wil zijn.’ Wij waren allebei onder de indruk van Rutger, die het zelf voorleest en we gaan de papieren versie aanschaffen om in tijden van doemdenken nog eens te raadplegen. Ik kan dit boek van harte aanbevelen. En die rozen? Die hebben met het boek niets te maken maar zijn het gevolg van onze drastische snoei.