Door naar Apeldoorn

Gisteravond een neef en zijn vrouw in Enschede ontmoet en gezamenlijk gegeten. Vorig jaar waren zij in de buurt van Gubbio en stuurden een appje met de vraag: bakkie doen? Wij waren op dat moment in NL dus die ontmoeting kon helaas toen niet doorgaan. Als alles meezit komen ze het komende seizoen wél langs bij ons op de berg. En dan voor iets meer dan een Haags kopje koffie.

We sliepen in een hotel in Enschede en reden vanmorgen naar Apeldoorn waar vrienden wonen. Ja, ja, we maakten er een toertje van gister en vandaag. Na de koffie aan de wandel in een wijk die De Parken heet. Een naam die klopt! Wat een mooie omgeving met fraaie huizen. De witte villa heet Huis in de zon, ook al zo treffend. Enfin, we slenterden wat en genoten van de omgeving. Tenslotte aten we er een verlate lunch of een vroeg diner, dat ligt er maar aan hoe je het bekijkt. Heerlijk was het zeker. Na al die verwennerij koersten we naar Delft.

Deze vrienden zullen in ons huis in Italië verblijven als wij er niet zijn. Zij kennen het huis en de omgeving en ze kunnen daar rustig een week vakantie vieren zonder dat wij er bij zijn. Mooi geregeld.

Kampioen

We hadden het Nederland wel gegund. En ook de Belgen en de Denen maar het werd Italië dat zich de komende jaren Europees Kampioen Voetbal mag noemen. Wat een loei spannende ontknoping met strafschoppen. We kregen en verstuurden direct erna wat apps naar Italië en de foto’s vandaag zijn dan maar mijn bijdrage aan de feestvreugde. Waar ik overigens altijd van geniet is dat prachtige opera-achtige Italiaanse volkslied dat zo overtuigend wordt meegezongen door de voetballers. De tekst roept op tot eenheid maar ook dat men zal strijden tot de dood er op volgt. Nou, dát gaat me iets te ver. Maar wie geïnteresseerd is, moet het zeker even beluisteren met de vertaling erbij.

Mijn eigen versie

Het gelukskoekje dat in mijn Delfts-blauwe-doe-het-zelf pakket zat, bevatte een mooie aanmoediging. Dus ging ik maar eens op mijn gemak aan de slag. In het pakket, waarover ik hier al eens blogde, zaten voorbeelden en carbonpapier waarmee ik een motief op de bordjes zou kunnen overbrengen. Maar dat was mijn eer te na. Ik ging voor een eigen ontwerp.

Twee meegeleverde tegels waren bedoeld om op te oefenen. Die tulp werd niets maar de zonnebloem vond ik wel aardig gelukt. Plateelschilders doen er jaren over om tot een goed resultaat te komen, dus een middagje klungelen met penseel en verf levert uiteraard iets amateuristisch op. In de rand verwerkte ik nog wat vogeltjes die ons Caldeser huismerk zijn maar die nauwelijks opvallen. Nou ja…dit is dan het resultaat. Ik bakte het af in de oven en zette op de onderkant mijn meesterteken. Ik denk dat de bordjes meegaan naar Italië, daar valt het minder op dat het een neppe versie is van Delfts aardewerk.

Mijmering bij de peertjes

Naast de vele kerstkaarten zat er vandaag ook een envelop uit Italië in de bus. Onze buren sturen vaak post door, het zijn vrijwel altijd rekeningen. Vandaag ook. Maar ineens was ik weer in ons huis, waar het nu donker en koud zal zijn. Waar nog steeds wijn in grote mandflessen staat te wachten. In gedachten zie ik onze buurvrouw in haar keuken staan. Hoe groot zal het gezelschap zijn waarvoor zij kookt? Hoe zou het in Gubbio zijn waar de restaurants allemaal gesloten zijn? Ik kwam onlangs een afbeelding op een reisgids voor Umbria tegen met het karakteristieke Palazzo dei Consoli in Gubbio. Daarvan heb ik natuurlijk zelf ook nog wel een tamelijk recente foto. En zo dwaalden mijn gedachten naar die andere plek waar we ons zo thuis voelen en waren de stoofpeertjes in de Delftse keuken inmiddels klaar.

Washandschoen

Al een paar jaar kijk ik graag naar het tv programma Wie is de Mol, kortweg WIDM. Sinds kort kijkt de wijnboer mee. Op mijn verzoek. En omdat het zich in deze jubileumeditie in Italië, preciezer gezegd in Toscane, afspeelt zitten we er beiden van te smullen. Vandaag zijn we in San Quirico d’Orcia aangekomen en blijven hier voor een dag of drie. Wie de drone-beelden uit WIDM nog op zijn netvlies heeft, had ons vandaag kunnen zien slingeren door dit prachtige landschap. In de regen. We zijn in Zuid Toscane en de weersverwachting voor de komende dagen is goed. Dan hoop ik het mooie landschap te kunnen laten zien. Hou ik het nu even bij een natte straat waar we vliegensvlug een trattoria inschoven voor de zondagse pranzo. De werkhandschoenen doen we aan het eind van de week weer aan.

De meeste mensen deugen

Tijdens onze lange autoritten van en naar Italië luisteren we graag naar een gesproken boek. Vorige week was dat het boek ‘De meeste mensen deugen’ van Rutger Bregman. Op de site van de Correspondent las ik: ‘In dit boek verweeft Rutger Bregman de jongste inzichten uit de psychologie, de economie, de biologie en de archeologie. Hij neemt ons mee op een reis door de geschiedenis en geeft nieuwe antwoorden op oude vragen. Waarom veroverde juist onze soort de aarde? Hoe verklaren we onze grootste misdaden? En zijn we diep vanbinnen geneigd tot het goede of het kwade? ‘Beatrice de Graaf zegt: ‘Cynici en zwartkijkers kunnen inpakken. Een heerlijk boek voor iedereen die echt realistisch wil zijn.’ Wij waren allebei onder de indruk van Rutger, die het zelf voorleest en we gaan de papieren versie aanschaffen om in tijden van doemdenken nog eens te raadplegen. Ik kan dit boek van harte aanbevelen. En die rozen? Die hebben met het boek niets te maken maar zijn het gevolg van onze drastische snoei.

Het is hier al heel gewoon

Tijdens ons marktbezoek vandaag scheen de zon en zaten we op het terras van de koffiebar zelfs onder de parasol. Met het mondmasker aan één oor. Voor kinderen, de meesten dragen ze ook, zijn er leuk bedrukte maskertjes te koop.

Voor de moderne types zijn er maskers met glimmers en leuke motiefjes. Ik overweeg nog om een serie te kopen, één voor elke dag van de week. Want ik weet zeker dat Corona ons nog wel even bezig houdt en net als in Italië draag ik in NL in de supermarkt of andere openbare gebouwen toch graag een mondmasker. Ik ben echt reuze benieuwd of bij de huidige tweede golf de maskers in NL op grotere schaal gedragen gaan worden. En of het helpt. Zolang we dat niet exact weten is er ook geen reden om ze niet te dragen.

Vooruit denken

We waren opnieuw even in de Heemtuin in de Delftse Hout en daar was nog wel wat kleurrijks te zien. Ik deed er inspiratie op voor onze tuin in Italië want daar is het wat bloeiend spul betreft een saaie bedoening dit jaar. Ik wil kijken of ik daar binnenkort wat vaste planten kan poten die ons dan volgend voorjaar kunnen verrassen. De grond is nu nog redelijk warm en voor de kou invalt kunnen ze zich zetten en aanslaan. Ik zag ook onlangs ergens dat er van wat bouwpuin en aarde een aardbeienheuvel was gemaakt en ook dat idee laat me niet los. Wie weet ga ik dat op korte termijn wel realiseren en laat ik het hier zien.

Alleen de vlag is niet mooi

Het Noordbrabants Museum in Den Bosch was een aangename ontdekking voor ons. Zó groot en uitgebreid dat we nog maar eens terug moeten. We zagen werk van Nederlandse schilders die in Italië waren opgeleid, er was een tentoonstelling met meesterwerken uit Wenen, een opvallende expositie van de Chinese kunstenaar Shao Fan, een fraaie eigen collectie met onder andere werk van Jan Sluijters én nog een afdeling die speciaal aan Brabants erfgoed was gewijd. Te veel dus voor één dag. Het vroege werk van Van Gogh hebben we uiteraard bekeken en we troffen het dat er heel recent een kopstudie is aangekocht. Daar werd ter plaatse door een museummedewerker uitvoerig over verteld, interessant. Met een geweldige museumwinkel, een goed restaurant, een fraaie binnentuin en een prima Coronabeleid, was het er goed toeven. Voor ons is dit een perfecte manier van samen een dagje uit als het regent.

Jan Sluijters

De natuur heeft altijd gelijk

Vorige week hadden we een heerlijke middag met twee bevriende Nederlandse stellen met wie we zowel in NL als in Italië bij elkaar komen. Het was een middag met gemengde gevoelens omdat een derde koppel helaas niet aanwezig kon zijn en de remigratie van een ander stel werd aangekondigd. Maar daar gaat dit blog helemaal niet over. Dit was maar een aanloopje. Ik had die middag een dikke hand want was door een wesp gestoken en daar kan ik nogal allergisch op reageren. Leg er een gekneusd koolblad op, raadde J. me aan. Eerder dit jaar had ik van haar bovenstaand boek gekregen. Dat had ik hier en daar wat doorgebladerd maar nu dook ik in het hoofdstuk Kool en wat een interessants las ik daar. Langzaam keerde een deel van mijn kennis op dit gebied terug want dat kraamvrouwen bij een borstontsteking zich met koolbladeren kunnen verbinden, wist ik nog. Als er in ons gezin iemand beginnende keelpijn heeft, roepen we altijd ‘gorgelen met zout water’ en bij een hevige verkoudheid een doorgesneden ui naast het bed leggen is ook een beproefd middel. Kortom ik ben wel van de huismiddeltjes op basis van puur natuur. Het verbaasde me dan ook niet dat de vurigheid al snel uit mijn hand trok en ik weer binnen 24 uur mijn slanke hand terug had.