Eén van de mannen had een golftoernooitje. Het verkleinwoord is van hem zelf. De ander is in Italië. Dus we liepen met slechts drie meisjes vanmorgen de polderwandeling. Mijn oog viel op dit romantische hoekje. Ik hou van zwart geverfde schuren. Hier is meer sprake van een als schuur vermomd woonhuis of andersom. Het lijkt wat sfeer betreft op het huisje dat ik vrijdag tegenkwam. Delftse Hout versus Delft Centrum. Schilderachtig is het allebei.
Grappig. Onze twee werelden op één plek. De rode Vespa staat bij een tentoonstellingswand tegen de Oude Kerk in Delft.
Hier heb ik de achterkant van de Oude Kerk gefotografeerd. En dit was het beeld dat ik zag toen ik met mijn rug naar de kerk stond.
Als je dan de rondvaartboot nog in het zicht krijgt, begrijpen jullie het wel. Ik hoorde een fietsende vrouw in haar mobiel zeggen: ‘dus je slaapt vanavond weer thuis? Kom dan op een beetje fatsoenlijke tijd, want het loopt echt de spuigaten uit’. Zó snel de context van een gesprek vatten, dat lukt me alleen maar in Nederland.
Als op je entreebewijs staat dat het concert begint om kwart over negen, is dat slechts een indicatie. Wij, stipte Nederlanders, verbazen ons er nog steeds over dat om kwart voor tien het optreden pas begint. Vóór die tijd wordt er ontspannen naar bekenden gezwaaid, babbeltjes gemaakt en rennen de kinderen de stenen trappen op en neer.
De ambassadeur van Zuid Afrika in Rome, de burgemeester van Gubbio, de gitarist van Pink Floyd en Roxy Music, ze maakten gisteravond in dit prachtige Teatro Romano in Gubbio hun opwachting en wij waren erbij. Een filmpje met de muziek en uitleg in het Engels plaats ik op FB.
Dan kan ik hier nog mooi even kwijt dat het fantastisch was om onder de heldere sterrenhemel in deze historische omgeving mee te mogen swingen. Want dat deden we hoor, met zijn allen aan het eind van het concert, vlak voor het podium. Indrukwekkende belevenis vanwege de krachtige inhoud.
Dit Italiaans Franse stel nodigde ons uit voor de lunch en daardoor verliep deze dag anders dan gepland maar wel heel aangenaam. Ooit stond de man met een vriend en hond op ons erf en dronken we samen koffie. Een paar jaar later nam hij ook zijn vrouw mee. Sindsdien sturen we kerstkaarten naar elkaar vanuit Nancy en Delft.
Toen we elkaar vanmorgen op de markt in Gubbio onverwacht weer tegenkwamen, werden we spontaan uitgenodigd om crescia mee te eten. Dat is typisch Umbrisch brood, gebakken op hete stenen. Op z’n Italiaans gaat dat vergezeld van grote schalen met vlees, kaas en spinazie. Waarna er gegrild vlees, patat en sla op tafel kwam. De zoon en kleinzoon van dit stel, plus een ander echtpaar, ook Italiaans-Frans, vormden de rest van het gezelschap. We hebben ontzettend smakelijk met elkaar zitten koeterwalen. En ik hoef vanavond niet meer te koken.
Het onderste boek In Europa van Geert Mak, nam ik vorig jaar mee uit Delft met het idee om het hier in Italië te lezen. Tot nu toe niet van gekomen want de wijnboer kocht De Bourgondiërs. Ik zag Bart Van Loo bij DWDD een zomercollege geven en dat deed hij zo boeiend en enthousiast dat ik besloot eerst maar eens in de gechiedenis van de Bourgondiërs te duiken. Ik las het gisteren uit en ja, vlot geschreven maar pfff …wat een hoop jaartallen en informatie. Ik denk dat ik hierna maar eens op zoek ga naar een makkelijke weglezer op mijn e-reader. Daarna komt het Grand Hotel aan de beurt. Geert kan wachten, genoeg Europese geschiedenis voor dit jaar.
Zomaar wat sfeerbeelden die ik maakte in ons tweede vaderland. Vanaf morgen blog ik weer vanaf de berg in Gubbio. Vandaag vliegen de wijnboer en ik, elk met een kleine handkoffer, naar die plek waar we zo graag zijn. Eens kijken hoe de tuin en de wijngaard erbij staan. Altijd weer spannend.
Om te beginnen hou ik van het woord minibieb. Een goed bekkende Nederlandse samenstelling die precies zegt wat het is. Hier in Delft zijn er best veel. Zelfs een oud konijnenhok is geschikt gemaakt. Alleen moet je hier op de hurken om een boek te kiezen.
Ik maak vaak gebruik van een minibieb en lees daardoor regelmatig verrassende boeken. Zo nam ik dit boek mee, de titel sprak me direct aan, dat snappen jullie wel. De naam van de auteur zei me niets maar dat ligt aan mij. Ik ben niet zo bekend met de Skandinavische schrijvers. Maar dat gaat veranderen na dit boek. Wat een pracht roman van een waanzinnig goede schrijver. Hij schreef ook de Wallander-serie. Nooit gezien, wel over gehoord.
In Italië kom ik sporadisch een minibieb tegen, maar zie ik er één dan neem ik een kijkje. En dat valt eerlijk gezegd nogal eens tegen.
