Eén been

Het duurt meestal een week voordat ik weer geïntegreerd ben. Vanmorgen waren we gezellig bij mijn ouders op de koffie en zij hoeven ons maar weinig te vragen of we lopen verbaal leeg met enthousiaste verhalen over het Italiaanse leven. In ons Delftse huis staat inmiddels de pot met munt en basilicum precies te doen wat ik hoopte, namelijk de geur van Italië nog even vasthouden. De pompoen en noten kochten we onderweg in Duitsland. Straks eten we zuurkool met worst en gaan daarna naar het filmhuis. Daar draait Tulipani, een Nederlands-Italiaanse film van Mike van Diem. Alles bijeen een fraaie mix van diverse identiteiten. Vanaf morgen richt ik de blik wat definitiever op ons Hollandsche leven en sta ik weer met twee benen in de realiteit.

Advertenties

Gute fahrt

Het is echt reizen als je met de auto vanuit Italië naar NL rijdt. Dit in tegenstelling tot het vliegen wat we meestal doen. Nu passeren we echte landsgrenzen met bijbehorende grenscontroles en zien we langzaam het landschap veranderen. Ons vroege vertrek zondagochtend heeft tot gevolg dat ik na een uur in slaap sukkel en pas in Noord Italië weer wakker word. Landschappelijk gezien mis ik daar niet veel aan. Bij de Gothardtunnel hebben we een behoorlijke vertraging maar daardoor ben ik in de gelegenheid  een paar kalenderachtige foto’s te maken.  We overnachten in zo’n echt Duits hotel waar de bediening in dirndl jurkjes loopt en de schnitzel over de rand van je bord hangt.

En uiteindelijk zijn we dan toch ‘ineens’ weer thuis in Delft. Ook fijn.

Ingeklemde zomer

Is er nog wat leuks te fotograferen op ons erf? Wel zeker. Op een losliggende boomstam, die ik voor de foto even op tafel heb gelegd, was deze schoonheid aangewaaid. Prachtig die golvende vorm. Namen van zwammen zijn mij totaal onbekend maar van zijn pracht mogen jullie meegenieten. 

Deze basilicum staat naast de keukendeur in een grote pot. Ik zou daar pesto van kunnen maken maar ik heb besloten dat ie met pot en al mee naar NL mag. Om de Italiaanse geur nog even vast te houden, hè. Als ie daar begint te kwijnen verdwijnt ie alsnog in de pesto.

En of ik het nou leuk vind of niet, de herfst is onmiskenbaar aanwezig. En dat betekent voor ons…

 

Theekransje

Ondanks het feit dat we aan het eind van een slecht begaanbare heuvelweg wonen, komt het toch met enige regelmaat voor dat er ‘zomaar’ mensen op ons terrein staan. Een paar vrouwen die meloenen proberen te verkopen, wielrenners of,  zoals vorige week, een wandelaar. Deze laatste komt hier wel vaker langs (klik). We praatten wat en zwaaiden de man weer na. ’s Middags, we zaten inmiddels met vrienden en familie braaf aan de thee, kwam ie weer. Ditmaal had hij zijn Franse vrouw ook meegenomen. Hij (links staand) had haar zó enthousiast over de ontmoeting verteld dat zij ons wel eens met eigen ogen wilde zien. Ze laat hier de foto’s van zoon en kleinzoon zien en van hun Franse huis. Toen we overgingen op de wijn, vonden ze het tijd om weer naar huis te gaan. Maar wel met de belofte een fles Bordeaux te brengen. Die belofte is inmiddels ingelost. We hebben er geloof ik nieuwe Italiaans-Franse vrienden bij.

(foto S.Kok)

Heen en terug naar de Ardèche

Eerst maar eens aan de koffie met onze ‘aanwaaiers’. Zo noem ik altijd een beetje oneerbiedig gasten die hier niet blijven slapen maar wel de moeite nemen de berg op te komen. Blogvriendin Marthy en haar man Mart doen een tour door Italië en ja, dan is een afspraak snel gemaakt.

De wijnboer laat ze met alle liefde de wijngaard zien, waarna ik de rondleiding door het huis voor mijn rekening neem. De verschillen en overeenkomsten tussen het leven in Frankrijk en Italië vormen de rode draad van onze gesprekken.

We schuiven de tafel in de zon en keuvelen er lustig op los tijdens de pranzo. Voor een tegenbezoek in de Ardèche zijn we al uitgenodigd. Waar een beetje bloggen toch allemaal toe kan leiden…

Aan de lijn

Bij dit tamelijk onooglijke huis werd mijn blik naar de waslijn getrokken.  Daar kan ik niks aan doen, ik heb die afwijking nou eenmaal. Is het een beetje te zien wat hier aan de waslijn hangt? Wacht, even inzoomen.

Ja, hier in Italië worden gewoon bontmantels gedragen.  Dat kan in NL al jaren niet meer. Te dieronvriendelijk. Toevallig las ik dit weekend de uitspraak  ‘bont is gewoon leer met haar’. Een waarheid als een koe. Hele volksstammen dragen leren jacks, toch? Maar goed, de eigenaresse van deze jas heeft hem alvast tevoorschijn gehaald. De hittegolf is voorbij, de regen is gestopt, de bontjas kan weer aan.

Nichtenbank

Er was mijn beide oma’s veel aan gelegen om, ook nadat hun kinderen het huis uit waren, gezellige familie bijeenkomsten te organiseren. Misschien is dat ook de oorzaak van het feit dat ik met heel veel neven en nichten nog steeds goed contact heb. Er is in onze jeugd een solide basis gelegd. Daar hebben mijn ouders uiteraard ook veel aan bijgedragen. Vandaag was het de dag van de jaarlijkse ontmoeting met mijn nicht Margriet, die in de zomermaanden ook in Italië woont. We kennen elkaar dus ons hele leven en als je ons vroeger zou hebben gezegd dat we ooit Italiaanse ‘buren’ zouden zijn, hadden we net zo gelachen als nu hier op ons bankje.