Meisje, meisje toch

Het begint geloof ik een beetje uit de hand te lopen, mijn fascinatie en verzameling. Maar deze deurmat moét ik gewoonweg laten zien. In de stad waar Vermeer zijn hele leven heeft gewoond, komen we zijn werk dagelijks vele keren tegen. Zelfs als voetveeg dus.

Hier ziet ze er behoorlijk raar uit maar wel met die bril dus. Het lijkt me aantrekkelijk om me een keer in een professionele fotosessie te laten portretteren.  Als een oud meisje, dat wel.

Vrienden kwamen haar tegen aan de balie van een autoverhuurbedrijf. Ze heeft de autosleutels al in haar hand. Mochten jullie haar ergens tegenkomen dan hou ik me aanbevolen voor een afbeelding.

Advertenties

De afgezakte parel

Daar is ze weer eens. Kwam haar tegen op de gevel van een souvenirwinkel in Delft. En of ze nou mooi of lelijk nagemaakt is, herkenbaar is ze altijd. Dat zal door de houding en de gedrapeerde sjaal om haar hoofd komen. Hoe vinden jullie haar gepickseld?

Het is natuurlijk kitsch maar desondanks zou ik best een wand in bijvoorbeeld de hal zo willen hebben. Het gevaar bestaat alleen dat je altijd met licht toegeknepen ogen gaat staan staren naar de afbeelding. Misschien binnenkort gewoon maar weer eens naar het Mauritshuis in Den Haag. Daar hangt ze echt in haar allermooiste versie. Mijn pronkstuk van Nederland.

Ik schreef al vaak over haar, klik maar hier en hier en hier.

Ksiedemaantje

Als kind noemde ik een sikkelvormige maan een ksiedemaantje. Inderdaad naar het gelijknamige sinterklaaslied. Dus toen ik vanmorgen deze foto van mijn zusje door-ge-appt kreeg, barstte ik in vrolijk gezang uit. Het is ook echt van dat Sinterklaasweer; de vroege donkerte, kale zwiepende bomen en de maan die schijnt. Een maan die nodig is om de Sint en zijn Pieten veilig over de daken te loodsen. Vanavond ga ik gedichten schrijven, een surprise maken en de laatste pakjes inpakken. Kwestie van hulpklaas zijn.

Foto:Tres

Later als ik groot ben

Nog niet eerder was ik in het Rietveld Theater In Delft. Tot gistermiddag. Ik had het idee dat er alleen amateur toneel voorstellingen worden gegeven maar toen ik op de site van Delft in de Buurt zag dat Marjan Berk een programma verzorgde, werd ik enthousiast. Een zus en een vriendin ook. Dus daar zaten we. Wat een heerlijk inspirerend mens is die Marjan. Ze oogt broos, maar heeft nog steeds een heerlijke ontwapenende kijk én een scherpe blik op alles wat ze tegenkomt. Ze beantwoordt vragen uit de zaal en doet dat gevat en vol met humor. Ja, als ik tachtig plus ben, wil ik ook een Marjan zijn.

Olie

Wat ik óók nog niet geschreven had, is dat de wijnboer momenteel in Italië in de wijn staat te roeren. Hij doet meer hoor. Hevelen, meten en er tegen praten. Bovendien heeft hij gisteren olijven geplukt. Hadden we vorig jaar 45 kilo, dit jaar maar 15. Een enorme hagelbui heeft vorig weekend veel olijven vernietigd. Ja, het boerenleven kent zo zijn tegenslagen. Maar ik zie foto’s voorbij komen van hem en onze vrienden die juichend de geperste olie opvangen. Die in de zon zitten en bij wie wild zwijn staat te stoven voor een gezamenlijke pranzo morgen. Medelijden is dus niet op z’n plaats. In de tussentijd maak ik me nuttig met het allerhande klusjes, gezellige bezoeken en amuseer me prima. Ik kijk uit naar de terugkeer van de wijnboer en de komst van het vloeibare goud.

Dokter Bromelow

In mijn herinnering droeg hij altijd een smetteloos witte en strak gesteven doktersjas. Met onder zijn arm een stapel paars-roze statussen. Want naast geneesheer-directeur was hij als revalidatie-arts ook de behandelaar op de kinderafdeling. Op een middag riep hij mij en mijn collega bij zich. Jong en onervaren als we waren, meldden we ons enigszins zenuwachtig.  Hadden we iets verkeerd gedaan? ‘Ga zitten, dames. Ik ga jullie les geven.’ Uit een houten kist diepte hij een skelet op en begon ons alle Latijnse namen van elk onderdeel te overhoren. Wij volgden toentertijd een schriftelijke cursus medisch secretaresse en ter stimulering nam hij de taak op zich ons zo nu en dan te onderwijzen. De man, die mij de bijnaam Wempie gaf, overleed vorige week op hoge leeftijd. In het Zeehospitium in Kijkduin fungeerde hij voor mij in die eerste werkzame jaren als een soort vaderfiguur. Zo’n man om nooit te vergeten.

Onnavolgbaar

In tijden heb ik niet zo langdurig hard gelachen als gisteravond. Met goede vrienden zaten we in de Koninklijke Schouwburg in Den Haag bij een voorstelling van Freek de Jonge. Actueel, scherp, met de nodige zelfspot en hilarisch. Het programma heet Stemmin5 met de verkiezingen als thema. Zo lang deze man op de planken staat, ben ik fan van hem. Al moet ik toegeven dat ik hem de laatste jaren een beetje kwijt was. Of hij mij. Maar vandaag geniet ik nog na van zijn vakmanschap en humor. Benieuwd? Er werden tv opnamen gemaakt. Maandag 13 maart om 20.25 op NPO 2 is de registratie te zien. Wie kans ziet vanavond of morgen de voorstelling in Amsterdam te gaan zien, raad ik dat met klem aan want ‘in het echt’ komt het nog beter binnen.

(foto van het www)