Zo vliegen 24 uur snel voorbij

Alsof we op een Frans binnenpleintje te gast waren gisteravond. We zaten bij vrienden in de tuin en kregen heerlijk Italiaans getinte maaltijd voorgeschoteld in een gastvrije ambiance die zich niet laat vangen op de foto. Enfin, jullie kennen dat wel: bijpraten, lachen, herinneringen ophalen, boekentips uitwisselen, naar elkaars kinderen vragen en nog zo meer.

Eenmaal thuis keken we nog naar een aflevering van Anne with an E , een Netflix serie waar we inmiddels helemaal door gegrepen zijn. Voor wie nog op zoek is naar een lief, romantisch verhaal in het Canada van eind negentiende eeuw, een aanrader.

Vandaag ging ik aan de slag met een zus die voor een bepaald project foto’s van haar zelf nodig had en dat graag deed in het decor van ons trappenhuis. We hebben reuze lol gehad en uiteindelijk deed ze ook een shoot met mij in de hoofdrol. Daar kan ik altijd minder om lachen maar vooruit, ik laat er hier een zien.

Van Gogh in Delft

Het was wat lastig fotograferen in die smalle straat maar de hele gevel moest erop! In plaats van een wandelingetje, fietsten we gisteravond na het eten door Delft. Ik kwam niet alleen deze geweldige muurschildering tegen, ik vond na afloop ook op de site van Delft in de buurt een mooi aansluitend verhaal. Het originele schilderij dat Van Gogh in 1885 in Brabant schilderde, heeft jarenlang toebehoord aan Hugo Tutein Nolthenius, kunstverzamelaar en directeur van de Calvéfabriek. Hij woonde bij ons om de hoek in dit pand. Daar ben ik vandaag natuurlijk speciaal naar toegelopen.

De man was ongehuwd en had geen kinderen. In de hongerwinter 1944 overleed hij en zijn erfgenamen vochten om de inboedel. Dat ging via een loterij. Degene die het eerst mocht kiezen koos een fiets met luchtbanden. Voor de schilderijen hadden de erven geen belangstelling. Er is een tekening gemaakt van de ruzie die ontstond bij het verdelen van de erfenis met een toepasselijke titel.

Van Gogh heeft over de Aardappeleters gezegd dat ‘die luitjes die bij hun lampje hun aardappels eten, met die handen die zij in de schotel steken zelf de aarde hebben omgespit en (…) dat zij hun eten zo eerlijk verdiend hebben.’ Het origineel hangt inmiddels in het Kröller- Muller museum. Maar in Delft is het vertrek ervan wel heel origineel opgelost.

Einde van een schrijverschap

Jarenlang was Maarten Biesheuvel een van mijn favoriete schrijvers. Hij werkte ooit mee aan radioprogramma’s van de VPRO en daardoor is ook zijn spreekstem mij bekend. Ik hóór hem praten als ik lees. Hij overleed iets minder dan een jaar geleden nadat eerder zij vrouw Eva hem was voorgegaan. Zij was zijn steun en toeverlaat want Maarten leed aan ernstige depressies en is menigmaal opgenomen geweest in wat hij zelf het krankzinnigengesticht noemde. ‘Mijn leven is een gang door een lange zwarte tunnel. Maar om het jaar is er een nis met een lampje dat je aan kan knippen’ schrijft hij in een van zijn laatste verhalen die na zijn dood zijn verzameld en uitgegeven. Niet een boek om in één ruk uit te lezen, wel ontroerend, vaak absurd en heel aandoenlijk.

Sinds kort is er een VPRO TV-programma over boeken, genaamd Brommer op Zee. Die titel is één van de succesvolste verhalen van Maarten. Ik heb het programma helaas nog niet gezien. Er bestaat bovendien een podcast waarin hij zelf voorleest uit eigen werk. Daar heb ik nog niet naar geluisterd. Het lukt me kennelijk niet er tijd voor vrij te maken. Maar zijn laatst gepubliceerde boek heb ik met een zucht dicht geslagen. Wat een leven, wat een gekte en wat een bijzondere schrijver.

Het wilde leven in de polder

Het leek wel een opstootje daar in de laatste groenstrook van de Delftse Hout. Van buren hadden we gehoord dat er wat bijzonders te zien was, dus wij er heen gisteren. Camera en mobieltje in de aanslag. We waren duidelijk niet de enigen. Er was een oude meneer van de Vogelwacht die me vertelde dat er maar liefs achttien broedparen zaten. Een mevrouw liet mij foto’s op haar mobiel zien die ze een paar weken geleden had gemaakt, toen de bomen nog nauwelijks in blad zaten. En ja, daarop waren ze goed te onderscheiden. We hebben met grote bewondering staan kijken maar voor een duidelijke foto moest ik toch even naar de site van de Delftse Vogelwacht om hier op mijn blog de lepelaars met hun jongen te kunnen vertonen.

Florence Nightingale

Door haar inzet voor gezondheidszorg, onderwijs en inkomenszekerheid voor iedereen is ze een belangrijke grondlegger van de moderne verzorgingsstaat geworden, lees ik. En het is niet toevallig dat ik nou juist vandaag over Florence Nightingale lees. De twaalfde mei is haar geboortedag (in 1820) en internationaal is dit de Dag van de Verpleging. Zij schreef het eerste moderne handboek voor de verpleging van zieken. Haar opvatting dat gezondheid niet slechts de afwezigheid van ziekte is, maar de situatie waarin een mens al zijn of haar talenten kan ontplooien, heeft de definitie van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) bepaald. Haar inzet is van groot belang geweest voor het vak verpleegkunde. Actueler kan ik niet zijn vandaag. We weten allemaal hoe groot de druk op de ziekenhuizen is en welke beroepsgroep in het bijzonder zich al jaren de benen uit het lijf loopt, grote vakkennis heeft en toch onderbetaald wordt. Aandacht en applaus is aardig, maar een betere honorering blijft uit. Het is te erg voor woorden. Er zou een nieuwe Florence op moeten staan die haar inzet en invloed aanwendt. Na twee eeuwen is dat de hoogste tijd.

Van Zweden naar Israël

De gewoonte om samen elke avond rond een uur of tien naar een Netflix-serie te kijken, verschaft ons veel kijkplezier. De Zweedse serie The Restaurant hebben we inmiddels beëindigd maar het woord ‘absoluut’ blijven we hier op z’n Zweeds uitspreken. Het Hebreeuws uit de serie Shitsel ligt wat minder in ons gehoor maar als men daar in het Jiddish overgaat, is het vaak te volgen. Zo reizen we in de luie stoel de wereld over en volgden we het familieleven van een Zweedse familie in het restaurantwezen en zitten we nu midden in de belevenissen van een orthodoxe familie in Israël. De entourage en uitgangspunten zijn heel anders, dramatische familie ontwikkelingen zijn in feite universeel. Aan Shitsel hebben we even moeten wennen maar ik kan beide series van harte aanbevelen. We denken hierna door te reizen naar Spanje voor La Casa De Papel.

Mienette van der Chijs

Toen ik kortgeleden over Hugo de Groot schreef, vroeg blogvriendin Marthy zich af of er ook beroemde Delftse vróuwen waren. Ik beloofde haar dat uit te zoeken. Afgezien van Agneta van Marken-Matthes over wie ik al een paar maal schreef, werd in Delft Mienette van der Chijs geboren, een feministe die leefde van 1814 tot 1895. Zij was de welvarende weduwe van predikant Storm die twee maanden na hun huwelijk al overleed. Op haar reizen naar Zuid Afrika, waar haar broer woonde, Canada, De Verenigde Staten, Mexico en Cuba maakte zij kennis met vooraanstaande leden van de Internationale Vrouwenbeweging. Deze reizen vormden een bron van inspiratie voor haar activiteiten in NL. Ze beijverde zich voor beroepsonderwijs voor meisjes en vond ook dat specifieke mannenberoepen voor vrouwen beschikbaar moesten zijn. Vreemd genoeg is deze vrouw in de vergetelheid geraakt. De laatste tien haar van haar leven sleet zij het Sint Joris Gasthuis en zou aan vervolgingswaanzin hebben geleden. Haar boeken en documenten zijn verbrand, een muurschildering vlakbij haar laatste woonhuis, is onherkenbaar geworden.

Blogvriendin Bertie schreef een werkstuk over een Delfts feministe, vertrouwde ze me toe. Dat móet deze Mienette geweest zijn. Het is hoog tijd haar wat meer aan de vergetelheid te onttrekken. Ik kom er zeker nog op terug want ik ben zeer geïnteresseerd geraakt in deze bijzondere vrouw.

Zoek de (ver)schillen

Voor wie niet het ANWB-blad de Kampioen heeft (de andere helft van Nederland) laat ik deze geweldige afbeelding zien die in het aprilnummer staat. Al in 1929 verspreidde de ANWB deze affiche waarin het probleem van zwerfafval getoond wordt. Helaas is het probleem actueler dan ooit en dat inspireerde tot onderstaande afbeelding.

Laat niet als dank voor het aangenaam verpozen de eigenaar van ’t bos de mondkapjes en de pizzadozen staat op het bordje in het gras. De geïnterviewde boswachter in het bijbehorende artikel ziet veel mensen zich ‘misdragen’ in de natuur. Hij denkt niet dat mensen dit expres doen maar uit onwetendheid en eigenbelang. Dat eigenbelang vertaal ik maar naar gemakzucht. Het aantal mensen dat zich opwerpt als opruimers, groeit ook gestaag. Dat is positief maar wat zou het mooi zijn als iedereen zijn eigen rommel weer mee naar huis neemt zodat de ene helft van Nederland niet meer de troep van de andere helft moet opruimen. Wat mij betreft mag héél Nederland worden volgehangen met dit plaatje. Ter lering ende vermaeck om er nog maar eens een ouderwetse term aan toe te voegen.

Geen boekenweek…

…maar wel een week vol boeken. Met deze aanmoedigende oproep stuurde de plaatselijke boekhandel mij informatie toe. Aanstaande zondag ga ik een live-interview volgen van Jean- Pierre Geelen met Adriaan van Dis. Van deze schrijver bezit ik vrijwel alle boeken. Zijn nieuwste boek Klifi trekt me vooralsnog niet erg maar dat kan veranderen na zondag. Deze boeken las ik afgelopen week. Het één diepgravend en het waard nogmaals te lezen, met een markeerstift erbij. Het andere vlot geschreven, heerlijk leesbaar en waargebeurd. Ik beweeg me al lezend tussen heel veel genres en beschouw het als een verrijkende verslaving.

Gezellig (nagekomen foto)

Om kwart voor zeven vanavond popte er nog een foto binnen van Lucas. Eh…gezellig? Kale tafel, glaasje water en je vader kijkt ook niet echt blij. Dus vertel Lucas. ‘Heel gezellig, we hebben een online escaperoom gedaan en kijken een beetje geconcentreerd’.