Samen naar de film

We hebben allebei het gelijknamige boek van Paolo Cognetti gelezen maar dat was al even geleden. Dat het indruk op ons had gemaakt en dat het over vriendschap gaat en zich in Italië afspeelt waren we natuurlijk niet vergeten. Details waren we een beetje kwijt. We durfden het aan om de film te gaan zien, die bovendien bekroond is. We zijn niet teleurgesteld, een kans die best groot is na het lezen van een goed boek. Twee jongens, één uit de stad en de ander opgegroeid en wonend in de bergen, worden vrienden. De film is ingetogen, niet op effectbejag gemaakt en vertelt op kalme manier hoe de vriendschap zich verdiept in de loop der jaren. Het boek staat in onze Italiaanse boekenkast en we gaan het beide herlezen zodra we daar weer zijn. Dat zegt genoeg, dunkt me.

Geïnspireerd

Een vriendin appte me deze foto door. Ze bezocht in Gouda de tentoonstelling Hoge Luchten waar dit schilderij van Cornelis Springer hangt en de Zuiderhaven in Enkhuizen verbeeldt. Ik zocht even of ik vanuit hetzelfde standpunt wellicht ook een foto had gemaakt en dat zou zomaar kunnen. Overigens had blogvriendin Bertie ook over deze tentoonstelling geschreven die toen nog te zien was in Hoorn.

Breide vriendinnen vonden de tentoonstelling heel erg de moeite waard, dus wie weet komt er nog van, al staat een bezoek aan het Mauritshuis momenteel nog hoger op mijn wensenlijstje. Van een kleine kerstfair in de Delftse Hout nam ik onlangs deze twee bollen vaasjes mee. Met kerst vulde ik ze met rode takjes, nu werd het tijd voor wat anders. Op het moment dat ik thuiskwam met twee hyacinten zag ik op de insta-pagina van blogvriendin Judy twee exact de zelfde vaasjes staan. Soms grijpen ervaringen zo grappig in elkaar dat ik er gerust een blogje aan kan wijden.

Ondertussen

Aan de andere kant van de wereld viert onze familie natuurlijk ook kerstmis. Maar onze zoon, schoondochter en de twee oudste kleinkinderen vieren er ook vakantie, hoe bijzonder! Er kwam een leuke kerstkaart van ze met recente foto’s van de reis tot op heden. In 1990 deden wij hetzelfde en maakten we met onze zoon en dochter een reis down under. Het is onze mooiste gezinsherinnering. Dat zij nu hetzelfde willen en kunnen doen, stemt ons gelukkig. Eerste kerstdag in een zomers bubbelbad in de achtertuin, het voelt onwerkelijk maar ik zie ze genieten met de familie. Dan steken wij de kaarsjes hier wel aan en gaan dineren met dochter, schoonzoon en de andere twee kleinkinderen. Ook heel gezellig en waardevol.

Glad ijs en warm concert

Het was in Hendrik Ido Ambacht dat ik dit jaar de eerste mensen op het ijs zag. De meesten hadden geen schaatsen aan maar waren wel lekker aan het glijden. Wij waren onderweg naar het winterconcert van Zinge!. Kleindochter Juliët maakt deel uit van dit jeugdpopkoor en in een uitverkochte theaterzaal zaten we met de andere opa en oma te genieten van de zang en het enthousiasme waarmee werd opgetreden. De hele entourage en ‘performance’ het was een lust voor oog en oor.

En toen vanmorgen vroeg weer aan de wandel. Zwager Ton maakte de foto van schaatsers op de grote plas, waar hij en de wijnboer een ronde omheen liepen. Mijn zus en twee jonge kleinkinderen van hun, die een nachtje bij opa en oma hadden gelogeerd, maakten samen met mij een klein rondje. Het was behoorlijk koud. Daar komt al snel weer verandering in, dus alle schaatsliefhebbers moeten het er vandaag van nemen. Toen wij de Delftse Hout om half elf verlieten, zagen we het steeds drukker worden.

Het mooiste portret

Hoewel het Depot in Rotterdam dus geen museum is, was er een zaal met kunst te bezichtigen. Kunst uit de collectie van de Rabobank. Er hing ook een serie portretten van jonge fotografen in het kader van Rabo Photographic Portrait Talent 2022. Ik laat er hier drie zien die we op ansichtkaart hebben meegenomen, wat natuurlijk heel veel kwaliteitsverlies oplevert als ik dat thuis nogmaals fotografeer. Als publiek mochten wij ook een stem uitbrengen. Ik deed dat voor het portret rechtsonder, de wijnboer koos voor de linker.

De maker van het linker portret, Wouter le Duc fotografeerde Daniëlle Zawadi. Zij is een jonge schrijfster die meedeed aan een programma om schrijftalent te ontwikkelen. Dit portret is de uiteindelijke winnaar en Wouter ontving hiervoor een geldbedrag en zijn foto is nu opgenomen in de Rabo collectie. Fotograaf en geportretteerde zijn jonge talenten, wat een mooie samenloop van omstandigheden.

Vieren. Te leuk om te laten.

Toen we onlangs met de kleinkinderen wat foto-opdrachten heen en weer stuurden en het onderwerp Sinterklaas was, stuurde Isabel bovenstaande foto in. Hoewel zij en haar zus niet meer geloven, leeft het feest bij hun volop. Daar getuigt ook de foto van Juliët van die haar fruithap om mee naar school te nemen, zelf een bijzondere vorm gaf. Gistermiddag vierde dit gezin het samen met de andere grootouders pakjesavond.

Bij het leukste winkeltje in Delft zag ik Sint en Piet om de hoek piepen en ik kon het ook niet laten stiekem de schoen van de wijnboer en van mijzelf te vullen. Mijn moeder had er een nacht slecht van geslapen om te bedenken hoe ze voor haar (schoon)kinderen een presentje kon aanschaffen. Een zwager Piet bood uitkomst en een zus zorgde voor een een gezellige tafel bij mijn moeder waar een ander zusje en zwager vanavond Sinterklaas vieren. Onze zoon sluit daar bij aan, hij gaat vrijwel elke maandag bij zijn oma eten en staat op het punt voor vier weken naar Australië te gaan en wil haar nog even gedag zeggen.

Als laatste ons eigen kado-hoekje waar diverse geschenkjes terecht zijn gekomen die we vanmiddag, onder het genot van een kop chocolademelk en een stuk gevulde speculaas, met zijn tweetjes open gaan maken. Sinterklaas; in groot of klein gezelschap, voor mij een van de leukste feestjes van het jaar!

Oma wordt bijgespijkerd

Omaaaaa??? Kunnen we weer een fotochallange doen. Mr dan zelf bedacht. Vind ik leuk. Dit is de weergave van een appje van kleindochter Isabel. Nou dat vindt oma leuk, natuurlijk. We appen nog een beetje heen en weer over hoe we dat dan aan gaan pakken. Ik doe een voorstel en krijg als antwoord: Isg, en ik denk dat we bijv 5 dagen doen en dat elke dag iemand anders een opdracht bedenkt. Toen moest ik weer vragen wat Isg betekent. Isg betekent is goed omaaaa.

Enfin, ik ben een beetje op de hoogte van de nieuwe afkortingen en mocht als eerste het thema vaststellen, dat werd BEGIN. Van Isabel kreeg ik het begin van de avond toegestuurd, vanuit haar zolderkamer gefotografeerd. Lucas stuurde het begin van een léuke avond op. Die bleek wat tegen te vallen want ADO verloor.

Kleindochter Eva stuurde het begin van een bloem in. Juliet liep een beetje achter met haar inzending vanwege huiswerk en toen was de opdracht van dag twee al bekend: KLEUR. Zij appte: Isa en ik vroeger hadden kleur. Mijn inzending van BEGIN was een nieuw breiwerkje maar past ook wel bij het thema KLEUR. Nou, oma en kleinkinderen zijn weer gezellig bezig de komende dagen. Als zich wonderschone fotomomenten voordoen laat ik het wel zien. Voorlopig hou ik het hierna weer even bij ge-app voor vijf.

Een tapijt in linosneden

Ooit, héél lang geleden toen onze kinderen nog mee gingen op kampeervakantie, bezochten we in Normandië de stad Bayeux. Natuurlijk hebben we daar het zeventig meter lange geborduurde wandkleed gezien dat de Slag bij Hastings uit 1066 verbeeldt. Het wordt zelfs wel het eerste en grootste stripverhaal ter wereld genoemd en maakte veel indruk op ons, ook op onze tieners.

Vriend en kunstenaar Herman Mulder raakte vorig jaar na het lezen van een artikel in NRC geboeid en begon met het maken van een linosnede van één scène uit dit wandtapijt. Daarna volgde er nog één en uiteindelijk heeft hij het volledige borduurwerk in 77 linosneden uitgewerkt. Momenteel is daar een expositie van te zien in de Oosterkerk in Amsterdam.

Hier legt Herman een scène uit. Na deze megaprestatie en verdieping in de materie kan hij elke figuur en beeltenis duiden en vertelt er enthousiast over. Ook over zijn gebruikte techniek, eerst in zwart/wit en daarna nog een extra kleurendruk. Wij vinden het resultaat fantastisch en zijn blij dit complete werk gezien te hebben na eerder al kleinere onderdelen te hebben bewonderd. Mij vielen een man en vrouw (Adam en Eva?) op in de onderrand. Het tapijt is een belangrijke bron van geschiedkundige informatie, ook over wapens, kleding, zeden en gewoonten uit die tijd. Maar de rol van deze man en vrouw op het borduurwerk is door historici nooit duidelijk geworden. Daarom mochten ze van mij even apart op de foto.

Nog tot en met zondag 30 oktober dagelijks te zien tussen 14.00 en 18.00 uur.

Eenoog

Ze zijn nogal invloedrijk geweest, de Graaf van Montefeltro en zijn echtgenote Battista Sforza. Je komt hun portretten, geschilderd door Pierro della Francesca, hier in de buurt voortdurend tegen. De graaf verloor ooit in de strijd zijn rechter oog en is altijd en profiel afgebeeld. Zoals het Melkmeisje en het Meisje met de parel van Vermeer vaak al dan niet gestileerd worden ingezet in reclames, zo worden ook de graaf en zijn gemalin voortdurend gebruikt bij activiteiten die iets Middeleeuws moeten uitstralen. Ik had ze nog nooit in deze vorm voorbij zien komen. Leuk! Op deze manier kunnen ze wat mij betreft wel weer een tijdje mee.

Sterrenhemels, vergezichten en zeemannen

Vanuit de bebouwing van het enige plaatsje op Schiermonnikoog ben je op de fiets binnen vijf minuten mét tegenwind bij het wad. Daar vandaan terugkijkend zie je een zendmast en de watertoren (klik op de foto voor een vergroting) als oriëntatiepunten.

De vrouw en wij kijken hier richting de jachthaven. De hond snuffelt liever wat rond. Een eindje verder zien we de veerboot naderen. Die veerdienst is trouwens verbluffend efficiënt georganiseerd. Daar zou ik nog hele verhalen over kunnen schrijven en misschien komt dat er nog van.

Die twee fietsen onderaan de waddendijk zijn de onze. We stappen weer op en gaan terug naar het hotel waar ’s avonds vlak voor onze kamer een shantykoor optreedt onder de sterrenhemel. Dertig eilanders zingen daar zeemansliedjes en wij deinen vrolijk mee.

foto van het www