Blogvrienden

Al jaren lang onderhouden Henny van het blog de Hermitage (klik) en ik naast het bloggen ook een andersoortige vriendschap. Hoe dat zo kan ontstaan is eigenlijk wonderlijk. Door elkaar te lezen stap je als het ware elkaars leven in. En met een wederzijds gevoel van sympathie volgen we het wel en wee van de ander, ook via email. Henny en haar man zijn zeer getalenteerd op zowel muzikaal gebied als in de schilderkunst. Ook hun zonen hebben deze talenten, de één is musicus, de ander schilder. Henny wees me er op dat haar zoon Titus onlangs het stadhuis van Delft heeft geschilderd. Op zijn youtube-kanaal Titus Meeuws Painter zie je hem aan het werk. Diepte en licht zijn twee aspecten die hij fenomenaal combineert. Hij is stadsschilder en schildert portretten, interieurs en stillevens. Ik ben niet in staat een link naar youtube in mijn blog te verwerken maar wie een beetje handig, kan dit zelf wel regelen. Ik vind dat hij prachtig werk maakt, dus ga vooral bij hem kijken.

Iets meer creativiteit

Dat ‘cyanotisch’ blauw verkleurd betekent, wist ik wel. Maar van Cyanotype had ik nog nooit gehoord. Dat blijkt de techniek te zijn waarmee deze afbeeldingen gemaakt zijn. We zagen ze vorige week in Galerie 38cc. Mijn belangstelling was gewekt. En had ik niet bij de rouwpost van mijn moeder ook een kaart aangetroffen die volgens deze methode was gemaakt? Het blijkt een fotografisch proces te zijn waarbij, na ontwikkeling, een cyaan blauwe afdruk ontstaat. Deze blauwdruk methode bestaat al 180 jaar en het lijkt me leuk daar eens iets mee te doen.

Terwijl ik bij de mondhygiënist in de wachtkamer zat, kwam ik een afbeelding tegen van deze vaas van Heinen Delfts Blauw. Ik heb nog blauwe porseleinverf in huis van een eerder projectje. En in een parkeergarage zag ik vandaag dit tafereel. Ineens begint er iets te borrelen na het zien van als dit moois. Ik ga het komende seizoen proberen wat creativiteit te ontwikkelen in blauw en wit.

De Liefdesbrief

Wie de afslag Delft neemt ter hoogte van Ikea krijgt dit viaduct in het vizier. Ik rijd er heel vaak maar uit de auto stappen gaat er niet. En lopend of fietsend kom ik er zelden. Dus maak ik even gebruik van het wereldwijde web om te laten zien hoe dit kunstwerk van Berkman en Janssens is geïnspireerd op een werk van Johannes Vermeer. Ook een wandtapijt La Dame a la Licorne (klik) diende ter inspiratie. Helaas staat het museum in Cluny niet toe daar een foto van te plaatsen. De donkerrode kleur is op het wandtapijt overheersend. Dat verklaart veel.

Het kunstwerk omvat verder nog tien glanzend wit stalen beelden die verwijzen naar Delfts Blauwe tegels uit de 17e eeuw waar dieren op afgebeeld zijn. Zelf had ik dat er nooit allemaal uitgehaald maar een fraai stadsentree levert het wel op en dat is veel waard.

Vrouwen

Ook dit jaar werd me vanmorgen door een Italiaanse vriendin een feestelijke vrouwendag toegewenst. Men schenkt elkaar Mimosa en de vrouwen gaan samen uit eten. En gelukkig heb ik onlangs een foto kunnen maken van een bloeiende Mimosaboom. Die stond te stralen in een verder onooglijke straat vlak naast het vliegveld in Pisa.

Dat er nog steeds ongelijkheid is tussen de rechten van mannen en vrouwen, heeft een discussie bij WNL onlangs weer bewezen. Ooit was ik vertrouwenspersoon in het ziekenhuis waar ik werkte. Ongewenst gedrag IS ongewenst. Dát is het uitgangspunt en dat wordt nog steeds afgedaan met: ‘vrouwen zijn mondig genoeg’ of ‘ze nemen de opmerkingen te serieus’. En dan heb ik het nog niet eens over ander grensoverschrijdend gedrag en femicide. Nee, de strijd voor gelijkheid is nog lang niet gestreden. Hoe activistisch de Italiaanse vrouwen zijn, heb ik niet veel zicht op. Ik wens ze oprecht een gezellige avond toe met elkaar. Zelf zal ik elk jaar op 8 maart een blog wijden aan de Internationale Vrouwendag. Onrecht moet de wereld uit en dat begint met bewustwording.

Trots

Dit is kleindochter Juliët die op tv in het Jeugdjournaal haar mening gaf. Het onderwerp was de komst van asielzoekers in Zwijndrecht. In een hotel zullen tot maximaal driehonderd asielzoekers voor maximaal drie jaar worden gehuisvest. Juliët vindt dat een goede zaak ‘want je zal maar geen dak boven je hoofd hebben’. Deze uitzending was al een paar weken geleden maar door ziekte en overlijden van mijn moeder heb ik er toen op mijn blog geen aandacht aan besteed.

Oudste kleinkind Lucas appte in die zelfde periode deze foto naar ons. Dat hij het theoretisch deel van het rij-examen al had gehaald, wisten we wel maar dat hij af mocht rijden wisten we dan weer niet. En in één keer geslaagd hè. Dat kleine kinderen groot worden, weet iedereen. Maar soms realiseer ik me dat er in hun levens grote stappen gezet worden en dat ik daar deelgenoot van mag zijn, ervaar ik toch als heel bijzonder.

Duizendpoot uit Delft

‘Ken jij de naam Victoria Pelova?’ vroeg ik vanmorgen aan de wijnboer. ‘Ja, natuurlijk’ was zijn antwoord. ‘Die vrouw kan ontzettend mooi de bal vrijspelen!’ Ik had zojuist een kalenderblaadje afgescheurd van mijn Delft kalender waarop ik dagelijks leuke feiten tegenkom. Het vrouwenvoetbal wordt door de wijnboer momenteel met meer interesse gevolgd dan dat van de heren. Gisteravond was er nog een succes voor het vrouwenteam van Ajax.

Maar nu even terug naar Victoria die momenteel voor Arsenal speelt en al 45 maal voor het Nederlands Elftal heeft mogen uitkomen. Zij is in Delft geboren en werd op 11 jarige leeftijd al herkend als een enorm talent. Ze was op die leeftijd ook al schaakkampioen van Den Haag en deed twee maal mee aan het Nederlands Kampioenschap Schaken. Tennis en snowboarden zijn andere favoriete sporten van haar en ze studeert Technische Wiskunde in Delft, las ik op Wikipedia. Een zeer getalenteerde vrouw dus met een toepasselijke voornaam. Een waar ik, als Delftse, sinds vandaag dus trots op ben.

kleurenfoto’s van het www

Tweede Kerstdag

We waren met z’n tweeën, de tweede kerstdag en besloten ’s middags naar het filmhuis te gaan. Daar draaide een film die hoog genoteerd op mijn wensenlijstje stond. De Nederlandse titel is Le pot au feu. Ik hoopte maar dat de wijnboer hem ook mooi vond en hij kwam net zo enthousiast de zaal weer uit als ik. Het is letterlijk een heerlijke film met fantastische beelden in een kasteelkeuken. Het is een romantisch verhaal dat in 1885 speelt en zich langzaam ontrolt. In onze familie en vriendenkring zijn veel mensen die van lekker koken houden, die kan ik de film sowieso aanraden. Maar voor iedereen die een regenachtige middag aangenaam wil besteden, zeg ik ook: gaat dat zien. De moeite waard.

De avonden

Ik had me voorgenomen dit jaar vanaf 22 december dagelijks een hoofdstuk uit de Avonden van Gerard Reve te gaan lezen en dacht dat boek uit de boekenkast te trekken. Er zijn heel wat mensen (klik) die gelijktijdig elke dag een hoofdstuk lezen uit deze roman waarin de hoofdpersoon, Frits van Egters de laatste dagen van 1946 beschrijft. Deze debuutroman van Simon van het Reve, zoals hij zich destijds liet noemen, is nogal bepalend geweest voor de Nederlandse na-oorlogse literatuur. Vanwege zijn honderdste geboortedag staat Reve ineens weer in de belangstelling maar dat had ik me totaal niet gerealiseerd toen ik de aantekening tot herlezen in mijn agenda maakte. Er zijn wel een paar obstakels om het te gaan lezen. Ten eerste: het boek staat niet in mijn boekenkast en het is me tot vandaag nog niet gelukt een exemplaar te pakken te krijgen.

Een ander bezwaar is het feit dat Reve vooral in zijn laatste jaren er een nogal ongenuanceerde mening op na hield over de multiculturele samenleving. Ik las daarover op het literaire weblog Tsum ( klik) en wist dat niet, of ben ik weer vergeten. De nieuwe voorzitter van de Tweede Kamer, de PVV-er Bosman wil elke vergadering beginnen met een gedicht en koos als eerste nou juist een gedicht van Reve dat kennelijk aansluit bij zijn gedachtegoed. Tja. Ik weet dat je een roman, in dit geval de Avonden, als een vrijstaand werk moet lezen maar toch schuurt het een beetje. Dus komt dit boek nog snel op mijn pad, dan ga ik het lezen en zo niet dan niet.

Beelden uit mijn kinderjaren (vervolg)

De familiefoto die ik hier vier dagen geleden plaatste, riep leuke reacties op. Een neef stuurde deze foto naar me. We bedachten samen dat deze foto wel eens vijf jaar later gemaakt zou kunnen zijn, toen onze opa en oma 45 jaar getrouwd waren en de kleinkinderen ook op het feest waren. Er waren in totaal maar liefst 31 kleinkinderen, in 1955 waren we nog lang niet voltallig. Ik schreef van de week dat de groepsfoto er stijfjes en ouwelijk uitzag, gelukkig was de dagelijkse werkelijkheid heel anders. Er zaten goede zangers in de familie, opa zong liederen van Schubert. Eén oom (klik) was een uitstekend pianist, opa zelf was graficus en veel van mijn ooms en tantes waren goede tekenaars en ook heel muzikaal. In zo’n grote Roomse familie werd elke bruiloft aangegrepen voor een feestje. Waar dan weer optredens werden georganiseerd met zang en dans. Met veel van mijn neven en nichten onderhoud ik nog contact. Tien van de mensen die op de foto staan zijn zelfs voor kortere of langere tijd bij ons in Italië te gast geweest. Zelf sta ik uiterst links vooraan, mijn nicht die ook in Italië woont, staat met gekruiste armen op de eerste rij. We waren destijds al een vrolijk gezelschap en zijn dat nu nog. Helaas zijn er inmiddels al wel vier van ons te vroeg overleden. Dat maakt de foto des te dierbaarder.

Handen en voeten

Ik maak mezelf wijs dat ik de handen van dierbaren direct zou herkennen, zonder de gehele persoon te zien. Ik héb gewoon wat met handen. Niet met voeten, integendeel. Dat vind ik vaak maar lelijke, knobbelige onderdanen die op mij weinig aantrekkingskracht hebben. Behalve baby-en kindervoetjes. Maar die zijn nog poezelig en niet misvormd. Neem nou deze mannenvoeten. Ik kwam ze tegen op een schilderij in een Italiaans museum. Dat ziet er toch niet uit?

Ik heb een vriendin met herkenbare, krachtige en lieve handen. En laat zij nou net dit jaar een kaart hebben gemaakt met handen. Haar eigen handen. Hoeveel symboliek kunnen twee paar handen geven? Eindeloos veel, als je het mij vraagt. Een mooi beeld voor volgend jaar: elkaar de hand geven, beschermen en niet wijzen en uitsluiten. Het is de eerste eindejaarskaart die we kregen en meteen de mooiste!