Parijs

Grote kans dat Parijs ook de lievelingsstad van onze jongste kleindochters wordt. Drie dagen (twee nachtjes) waren ze er met hun ouders. En hoe kan je nou beter laten zien dat je in de lichtstad was door even te poseren voor de Eiffeltoren? De treinkaartjes voor de Thalys waren al in een vroeg stadium gekocht, waardoor de reis niet hevig duur was. Natuurlijk hebben ze in de stad ook gebruik gemaakt van de Metro, maar als je in drie dagen 38 km loopt, dan is dat wel een bewijs dat het meeste te voet is afgelegd.

Het was een heerlijk avontuur en Isabel, die samen met haar moeder even langskwam vandaag, vertelde mij er enthousiast over aan de hand van foto’s. ‘Maar uiteindelijk ben ik toch niet echt een stadsmens’, vertrouwde ze me toe. ‘Ik voel me prettiger in de natuur’. Dat vond ik wel een wijze constatering van een elfjarige. Ben benieuwd of dat bij haar zo blijft. Zelf zweer ik bij de balans tussen stad en land maar tot die ontdekking kwam ik pas twintig jaar geleden.

Mijn leven als mens

Het ene boek maakt meer indruk dan het andere. Ik wissel ook graag af; makkelijke weglezers, romans, nonfictie en ook nog wel eens kinderboeken. Veel blijft er niet van hangen maar er zijn boeken die dat wel doen. Op mijn mobieltje heb ik een lijst van aanbevolen boeken die ik dan heb opgepikt bij diverse buurbloggers of uit de boekenbijlage van de krant. Samen met mijn dochter deel ik een KOBO-abonnement voor onze e-readers en geef ik haar mijn lijst door. Kort daarna heb ik dan weer een digitale stapel boeken klaarliggen. Heerlijk.

Dit waren twee boeken die de laatste tijd wél bleven hangen. De verhalen over de Tweede Wereld Oorlog zijn nog steeds niet allemaal verteld en Wij waren de gelukkigen van Georgia Hunter boeide me zeer. Joke van Leeuwen speelt het klaar om in Mijn leven als mens iemand die zojuist is overleden een geloofwaardig verhaal te laten vertellen. Haar verdriet was te groot voor zijn omhelzing is een zin uit dit boek. Als je zó kunt schrijven dan heb je me. Wie me deze boeken hebben aanbevolen, weet ik werkelijk niet meer maar ik beleefde vele uren leesplezier. Al besef ik dat plezier wat vreemd klinkt in de context van deze boeken.

99

foto EvD

Wie jarig is trakteert. Dus had mijn leuke moeder voor alle kleinkinderen en hun gezinnen, samen met een zus van me, kleine feestelijke tasjes gevuld met allerlei lekkers. Of wij, de dochters, willen zorgen dat het ter bestemde plaatse komt? Dat doen we maar al te graag. Verder probeerden we het vandaag enigszins rustig te houden en net als vorig jaar verdeelden we de dag over de vier dochters en schoonzonen en had ze op die manier de hele dag een klein gezelschap om haar heen. Haar andere helpsters, de dames van ‘Saar aan huis’ hadden haar verrast met mooie planten. Hier zit jarig Jetje. Ze is onbeleefd oud geworden, vindt ze zelf. Haar attente aandacht voor iedereen om haar heen is ongekend en wat zijn we blij en trots dat ze nog steeds in goede gezondheid in ons midden is.

Familie Chabot

Gisteren las ik op mijn e- reader Mijn vaders hand uit. Een maand geleden las ik Hartritme, een boek dat ik vanwege de boekenweek aangeschaft had. Mijn vaders hand gaat over de jeugd van Bart Chabot en de verstoorde relatie met zijn ouders. Het is niet moeilijk om je voor te stellen hoe Bart als kind was. Want ook als volwassen man maakt hij nog steeds een jongensachtige indruk. Ik vond het ontroerend maar vooral ook verbijsterend. Wat een negativiteit vertoonden de ouders ten opzichte van hun zoon.

Hartritme verhaalt over zijn leven en de vriendschappen met mannen als Herman Brood, Martin Bril en Ronald Giphart, afgewisseld met een gezinsvakantie van hem, zijn vrouw en hun vier zonen. In dit boek viel me zijn schrijfstijl niet altijd mee. Op de een of andere manier vind ik de man erg sympathiek en las daardoor beide boeken met veel interesse. Nu staat ook Confettiregen van Splinter Chabot, zijn zoon, nog op mijn wensenlijstje. Dat boek bereikte nummer 1 in de Regenboog top 100 aller tijden (een lijst met lhbti-boeken).

Kalf en koe

Tijdens onze zondagochtendwandeling goot het. Dus liep ik vanmorgen met een paraplu in de hand en dat is lastig foto’s maken. Ik laat dus nog even wat van gisteren zien. De net geboren kalfjes lagen in kleine éénpersoons-stallen. Dat de kalfjes snel van de moeders worden gescheiden heeft toch vooral economische motieven; ik vond er een uitgebreid artikel over (klik). Ik ben benieuwd hoe de vegetarische kleindochter hierover denkt. Zij vond de verse melk bij haar ontbijt heerlijk dus veganistisch is ze (nog) niet. Er lag nog een koe apart die op het punt van bevallen stond, ik hoop voor de kleindochters dat ze daar nog iets van kunnen zien. De kinderen kunnen elke dag naar het melken gaan kijken. Op de onderste foto, die ik van de site van Farmcamp heb gehaald, is te zien hoe ze in een lange rij achter de koeien aanlopen, richting de melkstal. Behoorlijk leerzame omgeving al met al.

foto van het www.

Rond beton

foto van het www

Dit kunstwerk in de Delftse binnenstad was me even ontgaan. Het is geplaatst in 2020 en dat was de periode dat we het centrum nauwelijks bezochten. Het heet Echo en is gemaakt door Nynke Koster voor het themajaar ‘Delft en de Gouden Eeuw. De vele grote contrasten uit deze economische en culturele bloeiperiode in de Nederlandse (en Delftse) geschiedenis zijn hierin verbeeld. Op de betonnen schijf van zesenhalve meter doorsnede komen verschillende Delftse monumenten terug. Zelfs de afdruk van de vloer van de Oude Kerk is erin verwerkt. Ook zijn er mooi gedetailleerde schedels te zien. In het midden staat een kroon waarop men kan zitten. Daar zaten toen ik het kunstwerk passeerde heel gezellig wat mensen een ijsje te eten.

Op de site van ‘Kunst op straat’ kwam ik nog heel wat -voor mij onbekende- kunst tegen in Delft. Misschien moet een volgende wandeling daar maar eens langs gaan. Ik hoef me toch werkelijk nooit te vervelen.

Zo vliegen 24 uur snel voorbij

Alsof we op een Frans binnenpleintje te gast waren gisteravond. We zaten bij vrienden in de tuin en kregen heerlijk Italiaans getinte maaltijd voorgeschoteld in een gastvrije ambiance die zich niet laat vangen op de foto. Enfin, jullie kennen dat wel: bijpraten, lachen, herinneringen ophalen, boekentips uitwisselen, naar elkaars kinderen vragen en nog zo meer.

Eenmaal thuis keken we nog naar een aflevering van Anne with an E , een Netflix serie waar we inmiddels helemaal door gegrepen zijn. Voor wie nog op zoek is naar een lief, romantisch verhaal in het Canada van eind negentiende eeuw, een aanrader.

Vandaag ging ik aan de slag met een zus die voor een bepaald project foto’s van haar zelf nodig had en dat graag deed in het decor van ons trappenhuis. We hebben reuze lol gehad en uiteindelijk deed ze ook een shoot met mij in de hoofdrol. Daar kan ik altijd minder om lachen maar vooruit, ik laat er hier een zien.

Van Gogh in Delft

Het was wat lastig fotograferen in die smalle straat maar de hele gevel moest erop! In plaats van een wandelingetje, fietsten we gisteravond na het eten door Delft. Ik kwam niet alleen deze geweldige muurschildering tegen, ik vond na afloop ook op de site van Delft in de buurt een mooi aansluitend verhaal. Het originele schilderij dat Van Gogh in 1885 in Brabant schilderde, heeft jarenlang toebehoord aan Hugo Tutein Nolthenius, kunstverzamelaar en directeur van de Calvéfabriek. Hij woonde bij ons om de hoek in dit pand. Daar ben ik vandaag natuurlijk speciaal naar toegelopen.

De man was ongehuwd en had geen kinderen. In de hongerwinter 1944 overleed hij en zijn erfgenamen vochten om de inboedel. Dat ging via een loterij. Degene die het eerst mocht kiezen koos een fiets met luchtbanden. Voor de schilderijen hadden de erven geen belangstelling. Er is een tekening gemaakt van de ruzie die ontstond bij het verdelen van de erfenis met een toepasselijke titel.

Van Gogh heeft over de Aardappeleters gezegd dat ‘die luitjes die bij hun lampje hun aardappels eten, met die handen die zij in de schotel steken zelf de aarde hebben omgespit en (…) dat zij hun eten zo eerlijk verdiend hebben.’ Het origineel hangt inmiddels in het Kröller- Muller museum. Maar in Delft is het vertrek ervan wel heel origineel opgelost.

Einde van een schrijverschap

Jarenlang was Maarten Biesheuvel een van mijn favoriete schrijvers. Hij werkte ooit mee aan radioprogramma’s van de VPRO en daardoor is ook zijn spreekstem mij bekend. Ik hóór hem praten als ik lees. Hij overleed iets minder dan een jaar geleden nadat eerder zij vrouw Eva hem was voorgegaan. Zij was zijn steun en toeverlaat want Maarten leed aan ernstige depressies en is menigmaal opgenomen geweest in wat hij zelf het krankzinnigengesticht noemde. ‘Mijn leven is een gang door een lange zwarte tunnel. Maar om het jaar is er een nis met een lampje dat je aan kan knippen’ schrijft hij in een van zijn laatste verhalen die na zijn dood zijn verzameld en uitgegeven. Niet een boek om in één ruk uit te lezen, wel ontroerend, vaak absurd en heel aandoenlijk.

Sinds kort is er een VPRO TV-programma over boeken, genaamd Brommer op Zee. Die titel is één van de succesvolste verhalen van Maarten. Ik heb het programma helaas nog niet gezien. Er bestaat bovendien een podcast waarin hij zelf voorleest uit eigen werk. Daar heb ik nog niet naar geluisterd. Het lukt me kennelijk niet er tijd voor vrij te maken. Maar zijn laatst gepubliceerde boek heb ik met een zucht dicht geslagen. Wat een leven, wat een gekte en wat een bijzondere schrijver.

Het wilde leven in de polder

Het leek wel een opstootje daar in de laatste groenstrook van de Delftse Hout. Van buren hadden we gehoord dat er wat bijzonders te zien was, dus wij er heen gisteren. Camera en mobieltje in de aanslag. We waren duidelijk niet de enigen. Er was een oude meneer van de Vogelwacht die me vertelde dat er maar liefs achttien broedparen zaten. Een mevrouw liet mij foto’s op haar mobiel zien die ze een paar weken geleden had gemaakt, toen de bomen nog nauwelijks in blad zaten. En ja, daarop waren ze goed te onderscheiden. We hebben met grote bewondering staan kijken maar voor een duidelijke foto moest ik toch even naar de site van de Delftse Vogelwacht om hier op mijn blog de lepelaars met hun jongen te kunnen vertonen.