Italiaanse fotograaf

Het enige echt culturele uitstapje dat we in Parijs maakten, voerde ons naar het Museum Jeu de Paume. Ook vijftig jaar geleden stond het op ons programma. Nu kozen we er een kille en bewolkte dag voor uit. Er was een fototoonstelling te zien van Luigi Ghirri, die ik graag wilde zien. Ogenschijnlijk heel eenvoudige foto’s, gemaakt in de jaren zeventig en in groot contrast met de geënsceneerde foto’s die ik onlangs zag van Erwin Olaf.

Het zijn normale en dagelijkse taferelen in een strak kader. In veertien series zagen we zo’n vierhonderd foto’s. Niet het Italië uit de toeristenfolders maar eenvoudige werkelijkheid soms zelfs met plastic palmbomen. Ik neem me voor vaker met zijn ogen te kijken als ik fotografeer.

Park, film, polder en boeken

Tussen ons huis en het filmhuis ligt een klein park, de Doelentuin. Gistermiddag liepen we er doorheen op weg om de film Green Book te bekijken. Een gruwelijk thema, over de bij wet geregelde achterstelling van de zwarte mensen in de USA begin zestiger jaren. Luchtig en humorvol verfilmd. Heel bijzonder en tot nadenken stemmend, gezien de acualiteit.

Uiteraard deden we vanmorgen weer de polderwandeling. Het was gewoon weg druk in de Delftse Hout. Niet alleen met recreanten, ook de vogels lieten van zich horen.

Vanmiddag bezochten we de boekwinkel. Onze aanschaf ligt op tafel. De wijnboer kocht de Bourgondiërs, ik zelf ging voor Peter Buwalda en het essay. Het boekenweekgeschenk kregen we in tweevoud mee. Wat een rijk weekend!

 

Van ’t een komt ’t ander

Kort geleden kreeg ik dit boek cadeau. Het was met zorg voor me uitgekozen en ik heb het met heel veel plezier gelezen. Marjolein Westerterp reist met Rik Felderhof door Italië en doet dat aan de hand van scenes uit de Ravelli-serie de Vliegenvanger. En als een soort bijvangst interviewt zij Rik. Ik heb nooit geweten dat Ravelli het pseudoniem van Rik Felderhof was. Mijn geheugen voor boeken is niet erg groot maar gaandeweg begon me steeds meer te dagen. In Delft dook ik in mijn boekenschrift en vond uit dat ik tenminste één deel heb gelezen. Nu ga ik koortsachtig op zoek naar de andere twee delen. Toevalligheid speelt dus een grote rol in mijn leesgedrag.

Het meisje komt nooit alleen

Vrijdagavond kreeg ik uit onverwachte hoek een Meisje met de parel. Ze is holografich gedrukt en bij bewegen van het plaatje draait haar hoofd een beetje. Het laat zich nauwelijks fotograferen. Zeker niet nu ze al vastgeplakt aan de muur hangt in mijn mini-collectie. Maar te leuk om niet te laten zien en Gitty nogmaals te bedanken.

En toen kreeg ik zondag deze afbeelding doorgestuurd door mede of ex-blogster Sietske uit Libanon. Ik moet mijn knopen maar niet wegdoen, schreef ze erbij. Helaas ben ik absoluut niet in staat dit soort kunst te maken, Jane Perkins wel (klik). Fascinerend hè?.

Bedrieger

Vlakbij de plataan op het Kalverbos werd mijn aandacht ook getrokken door een paar grafstenen. Vooral het gemeentebordje was behulpzaam. Hier was te lezen dat Karl Wilhelm Naundorff er begraven ligt. Een Duitser die beweerde de verdwenen koning Lodewijk XVII te zijn. Maar dat beweerde zegt eigenlijk al genoeg. Hij werd niet serieus genomen en naar Engeland verbannen. Hij deed onderzoek naar springstoffen en was de bedenker van de Bourbonbom. In Nederland werd hij directeur van het Pyrotechnisch Atelier in Delft maar overleed al binnen een half jaar na zijn aankomst in augustus 1845. Hier rust Charles Louis de Bourbon staat er op de steen. Zijn nazaten claimen nog steeds ook ‘De Bourbons’ te zijn. Al met al een merkwaardig verhaal waarop ik in een onopvallend Delfts hoekje stuitte. 

Minimalistisch meisje

Ze geeft zich wel erg bloot hier. Een slang met een soort drakenkop slingert zich om haar heen. Ik vermoed een relatie met Eva. Dit meisje werd door een vriendin gevonden in een galerie in Brabant. De naam van de kunstenaar heb ik niet meer kunnen achterhalen.

Hier is ze tot wat essentiele onderdelen teruggebracht. Grafische kunst uit Zweden van Hylpric. Gemanipuleerd met een computer. Jammer dat roze de boventoon voert, ik mis het mooie blauw.

Ook dit is bewerkt beeld maar wat mij betreft fantastisch gedaan. Een zusje stuurde deze door, herkomst verder onbekend. Mijn verzameling Meisje met de parel blijft groeien. Met dank aan de inzenders en vooral ook aan Johannes Vermeer.

Van over de hele wereld

Het lukt maar niet om met z’n drieen of beter nog met vieren, bij elkaar te komen. In ons vriendinnenclubje is nogal wat aan de hand op het gebied van gezondheid en andere narigheid. Maar denken aan elkaar doen we natuurlijk wel. En app-jes sturen en kaarten. Ik werd wel blij van deze kaart die in Cuba werd gekocht en werk laat zien van Martha Jiménes. 

Van Cisca uit Servië kreeg ik bericht over het huwelijk van zoon en schoondochter en de doop van kleindochter. Ze was bovendien zo vriendelijk er deze keer ook foto’s bij te sturen. Klik op haar button in de zwarte balk of in het menu op deze site, dan lees je met hoeveel inspanning en toewijding dit bruiloftsfeest gevierd wordt.