Op zoek naar David

Op de een of andere manier is hier ooit een kabouter terecht gekomen. Vóór onze kleinkinderen dit jaar hier kwamen, had ik hem ergens verstopt, er een foto van gemaakt en naar de twee meisjes toe gemaild om ze alvast in de stemming te brengen. Dat verstoppen is doorgegaan. Zij verstopten de kabouter, die de naam David schijnt te dragen, op hun beurt weer voor de andere kleinkinderen die hier vakantie kwamen vieren. Ook hun ouders begonnen zich ermee te bemoeien en nu waren wij aan de beurt want deze boodschap ontvingen wij bij aankomst maandag.

Al diezelfde avond liepen we te zoeken. Op de eerste etage vanwege die 15 stapjes. Het voert te ver om alle berichten die over de familie-app gingen hier weer te geven. Dat we vanuit de logeerkamer ‘zouden kunnen horen als ie een scheetje liet maar niet zouden ruiken’ en andere aanwijzingen volgden. Nergens was David te bekennen. We hebben best wel wat te doen hier, dus lieten we het weer even los, maar het zat ons niet lekker. ‘Daaaavid, waar bèèèèn je?’ was mijn noodkreet vanmorgen op de app. Daar volgde de laatste beslissende aanwijzing, de bovenste foto met een stenige achtergrond. ‘Trovato!’ appten wij geheel opgelucht terug. Waarna we de onderste foto toegestuurd kregen. Wij gaan voorlopig de ladder niet op om hem te halen. David overwintert in de duivennis.

Sprookje

‘Via een vriendin van mijn moeder werd ik gewezen op jouw blog over de bakfietsbruid. Ik klikte de website open en jawel, daar stonden we, op de foto! Wat ontzettend leuk dat we zo gespot zijn op deze dag. Met de bakfiets door Delft was voor ons de enige logische keuze. We hebben geen auto, hebben er niks mee en tja waar leent Delft zich het beste voor? Fietsen uiteraard! Hard werken was het wel voor de bruidegom, maar wat hebben we er van genoten. Samen fietsend door deze prachtige stad. En wat betreft het weer hebben we echt een engeltje op onze schouder gehad! Erg leuk om onszelf zo terug te zien, we zouden de foto’s graag ontvangen.’ 

Gisteren ontving ik deze spontane reactie van E. die ik een paar dagen geleden nog de bakfietsbruid noemde. Natuurlijk stuurde ik mijn foto’s aan het kersverse echtpaar door vergezeld van felicitaties en de wens voor een goede, gezonde en gelukkige toekomst samen. In haar reactie daar op stond onder meer: ‘we zwaaiden naar oude kennissen die vanwege hun leeftijd en de corona situatie het niet aandurfden op het feest aanwezig te zijn. Ze wonen daar aan de overkant, dus een mooie gelegenheid om ze even te begroetten! Nogmaals bedankt voor de leuke foto’s, we genieten nog steeds na‘. Hiermee is mijn blog verhaaltje mooi rond. En ze leefden nog lang en gelukkig.

Goede gewoonten

Ergens in de krochten van mijn fotobestanden, kwam ik deze tegen. Ik liet er ooit een bewerking op los waardoor het een tekening lijkt. De foto maakte ik op een zondagochtend terwijl ik wachtte op de terugkomst van de andere wandelaars. Daarna zaten we hier met z’n allen te ontbijten. Het lijkt een eeuw geleden. Vanmiddag halen we op hetzelfde adres voor de derde keer de lunchbox op. Het is een soort alternatief voor onze vrijdagavond pizza die we altijd in Italië eten. Als een concept ons eenmaal goed bevalt, maken we daar graag een gewoonte van, stel ik tot mijn eigen verrassing vast.

Brief voor de koning

De opa hier ter plaatse wilde zijn kleinkinderen in de Coronaperiode gaan voorlezen. De keuze voor het boek was tamelijk snel gemaakt want uit verschillende hoeken hadden we gehoord dat het boek van Tonke Dragt zo mooi is. Er werd een you-tube kanaal ingesteld en dagelijks leest de voorleesnonno, zoals we hem noemen, een hoofdstuk of een deel ervan voor en stuurt het filmpje door aan familieleden en andere belangstellenden. Afgelopen vrijdag kregen we van de kleindochters deze zelfgemaakte koekjes met lieve tekst. Grootouders, kinderen en kleinkinderen zijn er voor gemaakt elkaar te knuffelen en komen op dat gebied nu veel te kort. Maar we weten met elkaar toch leuke alternatieven te vinden.

Op wereldreis

Na ruim zeven weken thuisonderwijs volgen twee weken meivakantie. Hoe ga je die als ouders en kinderen doorbrengen? Onze dochter, die in het basisonderwijs werkt, gaat met het hele gezin op wereldreis. Gisteren zijn ze vertrokken. Ze begonnen uiteraard in Nederland en bezochten Kinderdijk, leerden en passant wat over molens en de meisjes maakten een toepasselijk kunstwerk. Aan het eind van de dag stonden poffertjes op het menu. Vandaag reizen ze door naar België, van satéstokjes en klei wordt het Atomium in Brussel nagebouwd. Jullie begrijpen het al: de reis is virtueel. Dochter Fleur heeft het ontwikkeld en wie belangstelling heeft: hier is de link. Ik geloof dat ze vanavond frieten en runderstoof eten.

Eendracht

We hadden vandaag eigenlijk…Wacht, laat ik bij het begin beginnen. Een zusje van mij is vrijwilliger op het zeilschip de Eendracht. Ze vaart als kok mee op dagtochten en meerdaagse reizen. Vorig jaar verkocht ze loten om de kas van de Stichting de Eendracht te spekken want de stichting kan veel steun gebruiken. Met enige gêne ging ze de hele familie af. En iedereen kocht natuurlijk een lot. En laat nou juist mijn hoogbejaarde moeder op háár lot een dagtocht voor twee personen winnen. Dat mogen de wijnboer en ik verzilveren. Te gek, want ik wilde heel graag eens aan boord van dit schip kijken. We prikten een datum, dat kon nog nét voor we af zouden reizen naar…nou ja, dat vertel ik later nog wel. Maar we hadden vandaag dus eigenlijk…

Bezoek van de paashaas

Ineens stond daar onze dochter met de twee kleindochters op gepaste afstand voor onze deur. Ze kwamen een kleine paasverrassing brengen. We hebben even in de tuin genoten van elkaars gezelschap, de meisjes speelden op de achtergrond. Er werd ook wat afgeleverd bij mijn moeder, die hier vanuit het raam heel blij naar de meisjes zwaait.

Afgezien van paaseitjes en een leuke kaart met bloemenzaad, zaten er twee briefjes van onze kleindochters bij. Die wil ik jullie niet onthouden en heb er ook niets meer aan toe te voegen.

Lieve nonno en nonna, ik mis jullie heel erg en hoop dat we snel weer kunnen kussen en natuurlijk naar Italië kunnen. Liefs Juliët.

Lieve nonno en nonna, ik mis jullie heel erg. Dus daarom deze brief. Ik wil jullie alleen zeggen dat jullie moeten genieten van de lente. Dus gooi je raam open en kijk, ruik en geniet! De geur, de zingende en fluitende vogels, de bloemen…Noem maar op. Liefs Isabel

Raadsel opgelost

Wat een meedenkers allemaal gisteren op mijn blog en Facebook pagina! Scholekster, aalscholver, kwak (klein reigersoort), sperwer, specht en geelsnavelekster werden genoemd.

Twee Facebook vriendinnen gaven tenslotte de doorslag. Lia woont in de Alblasserwaard en stuurde me deze foto. Twee scholeksters links, rechts een aalscholver. Evelien, die in Delft woont en veel aan natuurbeheer doet, schreef: ‘de bomen in Ackerdijk, waar veel nesten zijn, gaan dood van de schijt. Goed dat er in deze maar één zit zonder nest.’ Enfin, zelf bekeken we alle genoemde vogels op internet en komen net als Ton en Vlasje tot de slotsom dat het inderdaad een jonge aalscholver moet zijn. Is dat raadsel dankzij de hulplijnen ook weer opgelost. Dank allemaal. En dan deze foto van vandaag. Heeft er niets mee te maken. Gewoon voor de leuk. Een doorkijkje in een piepklein hofje en ook nu weer op nog geen honderd meter bij ons vandaan.

Dagelijkse afstand

foto Isabel

Haar zusje Juliët en een buurmeisje zijn vandaag door Isabel ingezet om het begrip ‘Afstand’ te visualiseren. Blauwe lucht, blote beentjes, madeliefjes en paardenbloemen maken er een vrolijk geheel van. Ikzelf probeer ons dagelijkse bruggenloopje te laten zien. Als je goed kijkt zie je in de verte de andere brug die wij overgaan. Langs het water wordt heel veel gewandeld. Vooral door mensen met honden en ook zien we enorm veel hardlopers. Inmiddels hebben we onze favoriete tijden ontdekt. ’s Morgens vóór tien uur en rond een uur of zeven ’s avonds. Dan is het lekker rustig en ontdekken we steeds meer aardige details. Dat zal ik de komende week laten zien. Vandaag was de laatste dag van de foto7daagse waaraan ik met veel plezier heb meegedaan.

Papier hier…en daar

Bij blogvriendin Bertie las ik hier over een tentoonstelling van knipselkunst in Hoorn. Daar zou een kunstenares samen met bezoekers door middel van uitgeknipte duiven een nieuw tijdelijk kunstwerk creëren. Enfin, jullie snappen, dat gaat niet door maar duiven uitknippen kan wél. In haar blog staat een link waarmee de duif te downloaden is. Sinds gisteren hangen ze, na het nodige knipwerk mijnerzijds, bij ons voor het raam. Het zijn witte duiven maar tegenlicht en spiegelende ramen maken het deze fotograaf niet eenvoudig.

Isabel koos voor heel ander ‘papier’ dat vandaag de opdracht is van de foto7daagse. Zij laat ons een deel van haar Donald Duck-verzameling zien en spreidde dat op haar bed uit. Lekker kleurig en helemaal haar wereld.

foto Isabel

Overigens: de witte duif staat voor liefde en hoop. Dat kunnen we goed gebruiken in deze tijd.