De kunst kan zwemmen

Het is in Firenze begonnen. Een straatkunstenaar die zich Blub noemt, maakt van beroemde schilderijen een grap door de afgebeelden een duikbril op te zetten en het portret onder water te situeren. Water staat voor het leven, is één van zijn motieven. De kunstwerken worden vaak op electriciteitskastjes geplakt. Zowel het Meisje met de Parel als Dante vond ik in Ravenna. Inmiddels manifesteert Blub zich ook in andere steden zoals Rome en Napels.

En zelfs zou Blub in Nederland zijn gesignaleerd. Voor mij de uitdaging zoveel mogelijk Blubs te vinden en te fotograferen. In Amsterdam, Den Haag en Utrecht kan ik op zoek gaan.

foto van internet

Verslavend boek

Minder schermtijd en meer boeken lezen. Dat is wat ik graag wil en ik wijdde er zelfs een blogje aan. Nu we bijna op de helft van het jaar zijn, heb ik 26 boeken gelezen, dus de 52 die ik in 2019 wil lezen, ga ik in dit tempo wel halen. Is het raar om jezelf dit soort opdrachten te geven? Misschien. Maar voor mij werkt het wel. En veel belangrijker; ik geniet ervan. Ik las vandaag Een klein leven uit van Hanya Yanagihara. Aanbevolen door een bevriend echtpaar (mannen die boeken lezen hebben sowieso een streepje vóór bij mij, omdat het minder voorkomt). Een snijdende leeservaring en Het exeptionele verhaal over de kracht van vriendschap, zijn twee recensies waarmee ik het volledig eens ben. In 750 (!) bladzijden las ik een huiveringwekkend verhaal waarvan ik even bij moet komen.

Italiaanse fotograaf

Het enige echt culturele uitstapje dat we in Parijs maakten, voerde ons naar het Museum Jeu de Paume. Ook vijftig jaar geleden stond het op ons programma. Nu kozen we er een kille en bewolkte dag voor uit. Er was een fototoonstelling te zien van Luigi Ghirri, die ik graag wilde zien. Ogenschijnlijk heel eenvoudige foto’s, gemaakt in de jaren zeventig en in groot contrast met de geënsceneerde foto’s die ik onlangs zag van Erwin Olaf.

Het zijn normale en dagelijkse taferelen in een strak kader. In veertien series zagen we zo’n vierhonderd foto’s. Niet het Italië uit de toeristenfolders maar eenvoudige werkelijkheid soms zelfs met plastic palmbomen. Ik neem me voor vaker met zijn ogen te kijken als ik fotografeer.

Park, film, polder en boeken

Tussen ons huis en het filmhuis ligt een klein park, de Doelentuin. Gistermiddag liepen we er doorheen op weg om de film Green Book te bekijken. Een gruwelijk thema, over de bij wet geregelde achterstelling van de zwarte mensen in de USA begin zestiger jaren. Luchtig en humorvol verfilmd. Heel bijzonder en tot nadenken stemmend, gezien de acualiteit.

Uiteraard deden we vanmorgen weer de polderwandeling. Het was gewoon weg druk in de Delftse Hout. Niet alleen met recreanten, ook de vogels lieten van zich horen.

Vanmiddag bezochten we de boekwinkel. Onze aanschaf ligt op tafel. De wijnboer kocht de Bourgondiërs, ik zelf ging voor Peter Buwalda en het essay. Het boekenweekgeschenk kregen we in tweevoud mee. Wat een rijk weekend!

 

Van ’t een komt ’t ander

Kort geleden kreeg ik dit boek cadeau. Het was met zorg voor me uitgekozen en ik heb het met heel veel plezier gelezen. Marjolein Westerterp reist met Rik Felderhof door Italië en doet dat aan de hand van scenes uit de Ravelli-serie de Vliegenvanger. En als een soort bijvangst interviewt zij Rik. Ik heb nooit geweten dat Ravelli het pseudoniem van Rik Felderhof was. Mijn geheugen voor boeken is niet erg groot maar gaandeweg begon me steeds meer te dagen. In Delft dook ik in mijn boekenschrift en vond uit dat ik tenminste één deel heb gelezen. Nu ga ik koortsachtig op zoek naar de andere twee delen. Toevalligheid speelt dus een grote rol in mijn leesgedrag.

Het meisje komt nooit alleen

Vrijdagavond kreeg ik uit onverwachte hoek een Meisje met de parel. Ze is holografich gedrukt en bij bewegen van het plaatje draait haar hoofd een beetje. Het laat zich nauwelijks fotograferen. Zeker niet nu ze al vastgeplakt aan de muur hangt in mijn mini-collectie. Maar te leuk om niet te laten zien en Gitty nogmaals te bedanken.

En toen kreeg ik zondag deze afbeelding doorgestuurd door mede of ex-blogster Sietske uit Libanon. Ik moet mijn knopen maar niet wegdoen, schreef ze erbij. Helaas ben ik absoluut niet in staat dit soort kunst te maken, Jane Perkins wel (klik). Fascinerend hè?.

Bedrieger

Vlakbij de plataan op het Kalverbos werd mijn aandacht ook getrokken door een paar grafstenen. Vooral het gemeentebordje was behulpzaam. Hier was te lezen dat Karl Wilhelm Naundorff er begraven ligt. Een Duitser die beweerde de verdwenen koning Lodewijk XVII te zijn. Maar dat beweerde zegt eigenlijk al genoeg. Hij werd niet serieus genomen en naar Engeland verbannen. Hij deed onderzoek naar springstoffen en was de bedenker van de Bourbonbom. In Nederland werd hij directeur van het Pyrotechnisch Atelier in Delft maar overleed al binnen een half jaar na zijn aankomst in augustus 1845. Hier rust Charles Louis de Bourbon staat er op de steen. Zijn nazaten claimen nog steeds ook ‘De Bourbons’ te zijn. Al met al een merkwaardig verhaal waarop ik in een onopvallend Delfts hoekje stuitte.