Eenoog

Ze zijn nogal invloedrijk geweest, de Graaf van Montefeltro en zijn echtgenote Battista Sforza. Je komt hun portretten, geschilderd door Pierro della Francesca, hier in de buurt voortdurend tegen. De graaf verloor ooit in de strijd zijn rechter oog en is altijd en profiel afgebeeld. Zoals het Melkmeisje en het Meisje met de parel van Vermeer vaak al dan niet gestileerd worden ingezet in reclames, zo worden ook de graaf en zijn gemalin voortdurend gebruikt bij activiteiten die iets Middeleeuws moeten uitstralen. Ik had ze nog nooit in deze vorm voorbij zien komen. Leuk! Op deze manier kunnen ze wat mij betreft wel weer een tijdje mee.

Sterrenhemels, vergezichten en zeemannen

Vanuit de bebouwing van het enige plaatsje op Schiermonnikoog ben je op de fiets binnen vijf minuten mét tegenwind bij het wad. Daar vandaan terugkijkend zie je een zendmast en de watertoren (klik op de foto voor een vergroting) als oriëntatiepunten.

De vrouw en wij kijken hier richting de jachthaven. De hond snuffelt liever wat rond. Een eindje verder zien we de veerboot naderen. Die veerdienst is trouwens verbluffend efficiënt georganiseerd. Daar zou ik nog hele verhalen over kunnen schrijven en misschien komt dat er nog van.

Die twee fietsen onderaan de waddendijk zijn de onze. We stappen weer op en gaan terug naar het hotel waar ’s avonds vlak voor onze kamer een shantykoor optreedt onder de sterrenhemel. Dertig eilanders zingen daar zeemansliedjes en wij deinen vrolijk mee.

foto van het www

Mijn vader, de klok en mijn jarige moeder

Na zijn vroege pensionering ging mijn vader als hobby klokken repareren. Een geduldwerkje waar veel tijd in ging zitten omdat een uurwerk telkens een paar uur moet lopen om te concluderen dat een radertje toch nog niet goed afgesteld blijkt. Een fascinatie voor klokken had hij zijn leven lang en in 1949 bouwde hij deze klok, ter gelegenheid van hun huwelijk. Elke avond werd de klok, die een Josephine wordt genoemd, zorgvuldig opgewonden door mijn vader en niemand mocht er aan komen, een uurwerk is nu eenmaal snel van slag. Uiteindelijk kwam het klokje lang geleden stil te staan en kreeg mijn vader het niet meer aan de praat. Toen mijn moeder het afgelopen voorjaar verhuisde, besloot een van mijn zusjes het weg te brengen voor reparatie. Precies op tijd was de klok gerepareerd en konden wij als verjaardagscadeau mijn moeder de klok terug geven. Hulde aan mijn zus die dit bedacht en liet uitvoeren. Want zeg nou zelf: een mooier en toepasselijker cadeau waar ook mijn vader nog bij betrokken is, kon de honderd jarige toch niet krijgen?

De foto had beter gekund, de slinger hangt er nog niet in maar sinds gisteren staat ie weer op zijn plekje en tikt zoals het nergens tikt. Thuis.

Kleinkinderdag

Foto Juliët

De kleinkinderdag werd ingepast in deze familieweek. We bezochten de Maeslantkering (klik) in Hoek van Holland, op zes kilometer hier vandaan. Waanzinnig imposant en interessant, het letterlijke sluitstuk van de Deltawerken. Daarna aan de lunch voor zes en tot slot naar de beeldenkas in Schipluiden (klik). We hebben weer alle vier de verjaardagen op onze traditionele manier gevierd en dat bevalt het hele gezelschap nog altijd heel goed.

Tussen de dieren

Foto schoonzoon Tommy

De zee is dichtbij maar we komen hier ook veel dieren tegen. De koeien liggen even verderop achter een hek maar de kip scharrelt gewoon om ons heen en pikt een graantje mee.

Foto schoondochter Astrid

Het huis waar we met kinderen en kleinkinderen verblijven, heeft deze muurschildering. We ondernemen voortdurend hele leuke dingen, ik laat er vast nog wel eens wat van zien maar daar heb ik nu gewoon geen tijd voor. Kwestie van prioriteiten.

Verkoeling zoeken

Terwijl ik een echt zomermens ben en goed tegen warmte kan, ben ik soms ineens de hitte zat. Het verbaast mezelf ook. Maar dan is een dagje strand een uitkomst. We reden gisteren naar Fano en huurden daar twee bedjes en een parasol. Je kunt er dan bovendien van toilet, omkleedcabine en douches gebruik maken en, ook niet onbelangrijk, lekker vis eten.

De zee en de bries geven voldoende verkoeling en bovendien hoeven we op zo’n dag niets van onszelf. Ook wel eens aangenaam. Via een prachtige route door de heuvels van Le Marche reden we terug. Niet de kortste weg maar wel een zonder tunnels en wegversmallingen. Rond een uur of acht waren we thuis, helemaal weer opgeladen.

Sterke vrouw

Tijdens de laatste boekenweek kocht ik dit boek. Een mooi gebonden exemplaar met een leeslint. Zo’n boek om je op te verheugen het te gaan lezen. Het gaat over een vrouw uit een adellijk Fries geslacht. Zij wil graag schilderes worden maar dat past totaal niet in het milieu waaruit zij komt en is bovendien tegen de tijdgeest. Desondanks weet ze met veel doorzettingsvermogen een glansrijke schilderscarrière te bewerkstelligen en ze beheerste vrijwel alle facetten van het vak. Ze was eigenzinnig en had een imponerende vitaliteit en groot talent. Mensen die haar gekend hebben noemen haar fier, vastberaden, gedreven en gehaast. Al deze aspecten komen aan bod in dit boek waarin haar lange leven nauwkeurig wordt beschreven.

Mede naar aanleiding van dit boek zijn er deze zomer maar liefst vijf tentoonstellingen van haar werk te zien. Die in Museum Maassluis, waaraan zij veel werk heeft nagelaten, wil ik zeker gaan zien. Jullie hadden al wel door dat ik het geboeid heb gelezen. Voor wie belangstelling heeft voor beeldende kunst, een geëmancipeerd vrouwenleven én geschiedenis is dit boek een echte aanrader.

Titus Brandsma

Elke zondag bel ik, als ik in Italië ben, mijn moeder. ’s Morgens kijkt ze op tv naar de H. Mis, daarna is ze pas bereikbaar. Dat liep gisteren anders want de mis kwam uit Rome en duurde meer dan twee uur. Ze vertelde me later op de middag dat ze zelfs haar huishouden er helemaal door verwaarloosd had. Voorafgaande aan de mis was journalist en historicus Leo Fijen in Bolsward om met mensen te spreken over Titus Brandsma die gisteren heilig is verklaard. Aangezien haar beide ouders Friezen waren en Titus een neef van haar moeder, had dat alles extra haar belangstelling. Ze leest momenteel ook het boek over Titus Brandsma, waaruit ik hier wat foto’s plaats.

Brandsma was een karmelieten pater en journalist. In de jaren dertig van de vorige eeuw werd hij rector magnificus van de Katholieke Universiteit Nijmegen, nu Radboud Universiteit. Tijdens de Duitse bezetting in de Tweede Wereldoorlog sprak hij zich fel uit tegen de Jodenvervolging. Ook riep hij collega-journalisten op niet te zwichten voor de nazi-censuur. Deze verdiensten van hem en de woorden van Paus Franciscus maakten grote indruk op mijn moeder. De Paus had machtsvertoon en machtsmisbruik krachtig veroordeeld en daar kan mijn moeder zich helemaal in vinden. Ik ook trouwens.

De eerste keer

foto van het www

Zaten we toch zomaar gisteravond in het theater. Wat een feest ! 7 maart 2020 zagen we voor het laatst een voorstelling (klik), toen in Delft. Nu waren we met vrienden in de Naald in Naaldwijk bij Diederik van Vleuten. Wat een begenadigd verhalenverteller en pianist is die man. De voorstelling vertelde het levensverhaal van zijn moeder en zijn relatie met haar. ‘Erkenning’ was uiteindelijk het sleutelwoord waar het allemaal om draaide. Het laat zich hier niet nader uitleggen maar écht, ik kan iedereen aanraden hem te gaan zien. Na het slotapplaus hield hij nog een vlammend betoog om toch vooral de theaters weer te bezoeken. Ons beviel deze eerste keer na lange tijd weer heel goed, gaan we zeker vaker doen.

Tussen zoetsappig en ruig

Jamie en Claire in Outlander

Ongeveer gelijktijdig met de pandemie kwam Netflix in ons leven. Wat een heerlijke toevoeging, dat laatste. Momenteel zitten we in serie twee van Outlander. Het werd van diverse kanten aanbevolen maar het gegeven sprak ons aanvankelijk niet zo aan. De hoofdpersoon Claire reist terug in de tijd, van direct na de Tweede Wereld Oorlog in Engeland naar het Schotland tweehonderd jaar daarvoor. Maar in boeken en films kan alles en in deze serie levert het verrassende situaties op van vooruitkijken in de toekomst. Heel apart. Het is wel een ruig verhaal en ik denk dat we na serie twee even op zoek gaan naar iets luchtigers.

Jack en Mel in Virgin River

Zo’n wat luchtiger serie is Virgin River, waarvan we alle drie seizoenen hebben gezien. Zoetsappig en humoristisch. Een verpleegkundige die een nieuw bestaan probeert op te bouwen, wordt verliefd op een barman met een veteranen achtergrond. Heerlijke bijkomstigheid van dit soort series is dat je van de hoofdpersonen een beetje gaat houden. Net als bij boeken laveer ik graag tussen verschillende genres. Vinden we alles dan maar leuk? Nee. La Casa de Papel hebben we na één aflevering weer verlaten. Ach, het gaat ons om een ontspannen uurtje samen kijken aan het eind van de dag, zonder tv-gezeur over de actualiteit. Lang leve Netflix.