Arm Australië

Er zijn nogal wat mensen die ons vragen hoe het met onze Australische familie gaat. We hebben extra vaak contact met elkaar via de mail en whats app. Met hen gaat het allemaal goed, zij wonen momenteel niet in de gevarenzone.

Deze foto is door mijn zwager gemaakt op 21 december en hij schreef er bij dat ze wanhopig zaten te wachten op regen. Je ziet verdroogd gras en een lucht die mistig is van de branden. Het eind is nog niet in zicht want de temperaturen gaan weer stijgen. In het land woedt ook een verbeten discussie over de klimaatproblemen, die door de huidige regering ontkend dan wel niet serieus genoeg genomen worden. We leven bijzonder mee met alle Aussies, de brandweermannen en vrijwilligers die zich inzetten om de vuurzee te blussen. De branden zullen voor lange tijd een groot trauma zijn voor dit prachtige werelddeel want de verwoesting is enorm.

De eerste dag

Door de afstand en het sombere weer zijn ze nauwelijks te onderscheiden, maar ze staan er

Aan de overkant van het water maakt een gezin de straat weer schoon. Met lange bezems en stoffer en blik worden de vuurwerkresten bijeengebracht en afgevoerd. Wij zaten samen met een zus en zwager gisteravond eerste rang toen het afgestoken werd. Ondanks het ietwat mistige weer, was hier veel te zien en te genieten.

Nu nemen we bij een cappu de laatste oliebol en ik bekijk mijn blogstatistieken van het aflopen jaar. Ik voel me altijd behoorlijk gevleid dat zoveel mensen de moeite nemen hier mijn stukjes te lezen. Ik krijg dit jaar zelfs 366 keer de kans om lezers te begroeten. Als jullie blijven lezen dan blijf ik schrijven. Kijk… tóch een goed voornemen.

Illustratie uit het NRC

Pausen

Facebook meldt mij elke ochtend wat ik een aantal jaren geleden heb geplaatst. Vooral als het onze kleinkinderen betreft, klinkt er een ‘oh ja!’ Maar verder is het niet erg interessant en neem ik het voor kennisgeving aan. Gisteren las ik dat we precies acht jaar geleden de film Habemus Papam zagen. Daarin kregen we een inkijkje in het Vaticaan tijdens een Paus verkiezing. Het toeval wil, dat we gister aan het eind van de middag in het filmhuis The Two Popes zagen. Benedictus trad af, Franciscus aan. Wij, ex-katholieken, vonden het een fantastische film in meerdere opzichten. Briljant gespeeld door Antony Hopkins en Jonathan Pryce. Een boeiend verhaal tegen de historische achtergrond, prachtige dialogen, mooie beelden en met de nodige humor. Eens in de acht jaar een film over het rijke Roomse leven, het bevalt ons prima.

foto’s van het internet

De kunst kan zwemmen

Het is in Firenze begonnen. Een straatkunstenaar die zich Blub noemt, maakt van beroemde schilderijen een grap door de afgebeelden een duikbril op te zetten en het portret onder water te situeren. Water staat voor het leven, is één van zijn motieven. De kunstwerken worden vaak op electriciteitskastjes geplakt. Zowel het Meisje met de Parel als Dante vond ik in Ravenna. Inmiddels manifesteert Blub zich ook in andere steden zoals Rome en Napels.

En zelfs zou Blub in Nederland zijn gesignaleerd. Voor mij de uitdaging zoveel mogelijk Blubs te vinden en te fotograferen. In Amsterdam, Den Haag en Utrecht kan ik op zoek gaan.

foto van internet

Verslavend boek

Minder schermtijd en meer boeken lezen. Dat is wat ik graag wil en ik wijdde er zelfs een blogje aan. Nu we bijna op de helft van het jaar zijn, heb ik 26 boeken gelezen, dus de 52 die ik in 2019 wil lezen, ga ik in dit tempo wel halen. Is het raar om jezelf dit soort opdrachten te geven? Misschien. Maar voor mij werkt het wel. En veel belangrijker; ik geniet ervan. Ik las vandaag Een klein leven uit van Hanya Yanagihara. Aanbevolen door een bevriend echtpaar (mannen die boeken lezen hebben sowieso een streepje vóór bij mij, omdat het minder voorkomt). Een snijdende leeservaring en Het exeptionele verhaal over de kracht van vriendschap, zijn twee recensies waarmee ik het volledig eens ben. In 750 (!) bladzijden las ik een huiveringwekkend verhaal waarvan ik even bij moet komen.

Italiaanse fotograaf

Het enige echt culturele uitstapje dat we in Parijs maakten, voerde ons naar het Museum Jeu de Paume. Ook vijftig jaar geleden stond het op ons programma. Nu kozen we er een kille en bewolkte dag voor uit. Er was een fototoonstelling te zien van Luigi Ghirri, die ik graag wilde zien. Ogenschijnlijk heel eenvoudige foto’s, gemaakt in de jaren zeventig en in groot contrast met de geënsceneerde foto’s die ik onlangs zag van Erwin Olaf.

Het zijn normale en dagelijkse taferelen in een strak kader. In veertien series zagen we zo’n vierhonderd foto’s. Niet het Italië uit de toeristenfolders maar eenvoudige werkelijkheid soms zelfs met plastic palmbomen. Ik neem me voor vaker met zijn ogen te kijken als ik fotografeer.

Park, film, polder en boeken

Tussen ons huis en het filmhuis ligt een klein park, de Doelentuin. Gistermiddag liepen we er doorheen op weg om de film Green Book te bekijken. Een gruwelijk thema, over de bij wet geregelde achterstelling van de zwarte mensen in de USA begin zestiger jaren. Luchtig en humorvol verfilmd. Heel bijzonder en tot nadenken stemmend, gezien de acualiteit.

Uiteraard deden we vanmorgen weer de polderwandeling. Het was gewoon weg druk in de Delftse Hout. Niet alleen met recreanten, ook de vogels lieten van zich horen.

Vanmiddag bezochten we de boekwinkel. Onze aanschaf ligt op tafel. De wijnboer kocht de Bourgondiërs, ik zelf ging voor Peter Buwalda en het essay. Het boekenweekgeschenk kregen we in tweevoud mee. Wat een rijk weekend!