In mijn herinnering droeg hij altijd een smetteloos witte en strak gesteven doktersjas. Met onder zijn arm een stapel paars-roze statussen. Want naast geneesheer-directeur was hij als revalidatie-arts ook de behandelaar op de kinderafdeling. Op een middag riep hij mij en mijn collega bij zich. Jong en onervaren als we waren, meldden we ons enigszins zenuwachtig. Hadden we iets verkeerd gedaan? ‘Ga zitten, dames. Ik ga jullie les geven.’ Uit een houten kist diepte hij een skelet op en begon ons alle Latijnse namen van elk onderdeel te overhoren. Wij volgden toentertijd een schriftelijke cursus medisch secretaresse en ter stimulering nam hij de taak op zich ons zo nu en dan te onderwijzen. De man, die mij de bijnaam Wempie gaf, overleed vorige week op hoge leeftijd. In het Zeehospitium in Kijkduin fungeerde hij voor mij in die eerste werkzame jaren als een soort vaderfiguur. Zo’n man om nooit te vergeten.
