En een snuifje theatercultuur

We parkeerden de auto bij het Teddy Scholtenpark. Nooit geweten dat dit bestond maar naast de Rijswijkse Schouwburg ligt dit parkje, vernoemd naar die zangeres die een groot deel van haar leven in Rijswijk woonde en vooral bekend is van haar hit ‘Een beetje’. Mensen van mijn generatie gaan nu ogenblikkelijk verder met ‘Verliefd is iedereen…’ Maar we kwamen voor Pieter die tijdens de voorstelling zei dat ie vroeger al droomde om in theaters te staan met een trailer voor de deur.

Een vrijwel uitverkochte zaal, die voor aanvang gonsde van verwachting zoals dat alleen in theaterzalen gebeurt. Heerlijk moment als dan het doek opengaat en we daarna bijna twee uur aan een stuk konden genieten van de scherpzinnige conferences en mooie liedjes. Soms poëtisch maar meestal vlijmscherp waarbij de samenleving met al zijn problemen genadeloos gefileerd werd. Wij vonden het een topavond. Dank aan Pieter Derks.

foto van het www

Het nieuwe maaien

Net als vorig jaar hebben we wat aardbeien uit ons veldje in potten gezet. Ze staan vlakbij de keuken, heel handig! Nog even en de vruchten gaan rood kleuren, ik kan me er enorm op verheugen. Dan laat ik ook nog even het grasveld zien. Langs de snelwegen in NL zie je steeds vaker dat de taluds voor een deel gemaaid zijn en voor een deel begroeid blijven. Ik weet niet of het goed zichtbaar is maar de wijnboer heeft hier hetzelfde gedaan. Goed voor de insecten maar ook handig voor menselijke bewoners die graag over het gras lopen zonder het gevaar van verstopte slangen.

Eind middag halen we op het station van Perugia een paar vakantiegangers op. De logeerkamer is voor ze klaar en het huis aan kant. Ze nemen mooi weer mee vanuit het zuiden van Italië. We gaan een paar gezellige familiedagen tegemoet. Zeker weten.

Dodenherdenking

foto van het www

Nog even over gisteravond. Om naar mijn moeder te komen moeten we door Den Haag heen. Het verkeer stond ter hoogte van het Malieveld vast. Er hing een helikopter in de lucht en in de tegengestelde rijbaan, reden voortdurend motoragenten. En ja hoor, daar passeerde uiteindelijk een lange stoet van zwarte geblindeerde auto’s waarin in één daarvan Zelensky moet hebben gezeten. Op een dag waarin je veel aan oorlogsslachtoffers denkt, vond ik dit een bijzonder moment. We kwamen met een half uur vertraging bij mijn moeder aan. We dronken thee, aten de maaltijd en uiteraard keken we samen met haar naar de dodenherdenking op de Waalsdorpervlakte. Precies in de twee minuten stilte sloeg de klok, ooit door mijn vader gemaakt, zijn acht slagen. Het was net of mijn vader even van zich liet horen. Toen wij rond negen uur weer op huis aan gingen hoorden we in Scheveningen de klokken van de Waalsdorpervlakte nog luiden. Het herdenken van de doden door oorlogsgeweld heb ik nog nooit eerder in zoveel bij elkaar horende situaties beleefd.

Een ei, een pareltje en twee lapjes

In deze nauwe straat zit de Grotta dell’ Angelo verstopt. Het restaurant waar wij gisteren aanschoven voor de pranzo. Tot onze verbazing geen vast paasmenu maar gewoon à la carte bestellen. Prima want wij hebben dan aan twee gerechten genoeg. De meeste vleesgerechten worden op de grill midden in het restaurant bereid, erg smakelijk. Naast ons zat een stel waarvan de man ons aansprak en vroeg waar we vandaan kwamen. Het leverde een leuk gesprek op waarbij hij begon over Van Gogh, Amsterdam, tulpen en de Keukenhof. En nou eens niet over drugs en euthanasie waar Italianen ons Nederlanders nog wel eens op aanspreken.

We hielden ons verder koest die eerste Paasdag met uiteraard een telefoontje naar mijn moeder en even bij de buren langs om ze een Buona Pasqua te wensen en hen wat zojuist gebottelde rode wijn te overhandigen. Natuurlijk bekeken we ook de paaswensen die via diverse kanalen onze kant opkwamen. Hieronder mijn favoriet. Met een ei en drie eenvoudige attributen is het meteen duidelijk wat we zien. Daaruit blijkt opnieuw hoe sterk het oorspronkelijke schilderij in feite is.

Niets blijft, alles verandert

Uit onze eigen minibieb haal ik vaak boeken. Soms ligt er ineens iets verrassends, zoals een boekje dat is samengesteld uit ansichtkaarten. In 2005 was hier in Delft een kunstproject waarin kunstenaars en bewoners in zeven wijken samen aan de slag gingen. Zestig vrouwen van verschillende culturele achtergrond maakten samen twintig kostuums, gebaseerd op klederdrachten uit verschillende werelddelen.

Onder begeleiding van Guda Koster werd van gebruikte kleding, restanten lapjes, bandjes en garens de kleding gemaakt. Drie vrouwen van Turkse, Noord -en Zuid Irakese afkomst besloten samen een Volendams kostuum te maken omdat zij zich inmiddels ook Nederlands voelen. Het hele project werd uitgevoerd onder het motto: niets blijft, alles verandert. Nou, dan kan ik achttien jaar na dato toch mooi vaststellen dat aan de historische omgeving waarin de dames poseren, weinig is veranderd. Behalve de molen op de eerste foto want die is een stukje verplaatst.

Ome Cor

Hier en daar had ik al wat gelezen over de film die Martin van Waardenburg maakte. Gezien de Rotterdamse achtergrond van de film en een berichtje van dochter en schoonzoon die zich er zo mee vermaakt hadden, zijn wij er ook voor gaan zitten. We keken via de streamingsdienst van KPN, iets wat we nooit eerder deden. De wijnboer vond uit hoe dat werkt en betaalde €2,99 voor de vertoning. Een deel van de opbrengst gaat naar het Sophia Kinder Ziekenhuis. Zo steunden wij een goed doel en hadden een leuke avond. De film gaat over een vader-dochter relatie die door verschillende omstandigheden onder grote spanning staat. Als aan het licht komt dat Ome Cor een tikkie gefraudeerd heeft met zijn arbeidsongeschiktheidsuitkering zijn de gevolgen niet te overzien. Uitkering foetsie, uit huis gezet, mot met zijn dochter en zelfs een taakstraf. Er hebben enorm veel bekende acteurs aan mee gewerkt en ook burgemeester Aboutaleb speelt een rolletje. De film zat vol rauwe Rotterdamse humor maar ontroerde ook. Voor wie van Rotterdam houdt is dit een echte aanradert.

Wim de Bie

Wat een schok om te horen dat Wim de Bie is overleden. Frits Spits zegt zeer treffend over hem: ‘hij was een groot (taal) vernieuwer, iemand die ons met Kees van Kooten een spiegel voorhield, richting bepalend voor mijn generatie.’ Beter kan ik het niet formuleren. Hele lappen tekst kenden wij uit ons hoofd. Dat kwam door de cassettebandjes die we tijdens lange autoritten naar Frankrijk afspeelden en waarop beide heren te horen waren. Volgers van dit illustere duo herkennen elkaar door taalgebruik als: Eng? Eng? Ik ben helemaal niet eng. Ja…in mijn zwembroek dan ben ik eng. Of: Nooit had ik het oude tuinhuis moeten verlaten. Of: mag ik u een paars aura geven? Voor wie hen nooit zag, is het lastig uit te leggen maar het was onnavolgbaar goed. Wat een gemis voor zijn naaste familie, zijn vrienden en voor ons. Er is een schat aan materiaal beschikbaar, te beginnen vanavond 22.18 uur NPO 2 met Van Kooten en De Bie sloegen weer toe. Ik ga zeker kijken.

Nou, nou!

Op de terugweg van Zwijndrecht naar Delft kwam ik gisteren in een sneeuwstorm terecht. Dat klinkt dramatischer dan het was. Het verkeer reed langzaam, de harde wind joeg de natte sneeuw horizontaal maar in de auto was lekker warm en op de radio luisterde ik naar een interessant verhaal van Arjan Dwarshuis over de Siberische Kraanvogel die met uitsterven wordt bedreigd. Het verhaal spitste zich toe op de mannelijke vogel genaamd Omid (Hoop) die jaarlijks tevergeefs duizenden kilometers vliegt om een vrouwtje in de buurt van Teheran te vinden. In België heeft men een in gevangenschap opgekweekt vrouwtje Roya (Droom) per vliegtuig naar haar mogelijke partner gebracht. Het schijnt te klikken tussen die twee en nu zijn samen, zelfstandig, op weg terug naar Siberië. Alle wetenschappers die er mee bezig zijn hopen natuurlijk dat ze gaan nestelen. Het koppeltje is nog niet aangekomen op de tussenstop. Mogelijk omdat Roya niet gewend is zoveel vlieguren te maken. Aanstaande vrijdag vertelt Arjan Dwarshuis tussen drie en vier in het programma van Umberto Tan op Radio 1 hoe het verder is gegaan met dit liefdespaar. Ik vond hier nog wat nadere informatie over dit aandoenlijke verhaal. Enfin, de file waarin ik reed, werd dus aangenaam ingevuld en aanstaande vrijdag ga ik luisteren hoe dit gearrangeerde huwelijk verder verloopt.

foto van het www

Vrouwen

Gelukkig had ik er aan gedacht toen ik twee weken geleden over de markt in Gubbio liep. Even de mimosa op de foto zetten, zodat ik deze vandaag kan delen. In Italië krijgen namelijk vandaag vrijwel alle vrouwen van de mannen uit hun omgeving een boeketje mimosa. Bovendien gaan de vrouwen massaal uit eten vanavond.

Van een Italiaanse vriendin kreeg ik bovenstaand appje. Het richt zich vooral op de vrouw als echtgenoot, moeder en vriendin die zich onbaatzuchtig, haar tranen verbergend, inzet voor de familie. De korte vertaling is van mij en ik herken mezelf niet in dit beeld. Ik denk bij de Internationale Vrouwendag toch meer aan onderdrukte vrouwen die lijden onder totalitaire regiems. Wat mij betreft mag de aandacht en inzet zich vooral richten op de strijd voor gelijke rechten en kansen, tégen onderdrukking en voor vrijheid in het algemeen. Daar valt nog heel wat winst te behalen, aldus dit bevoorrechte mens. En alle Italiaanse vrouwen die ik persoonlijk ken, wens ik natuurlijk oprecht een heel gezellige maaltijd toe. Fata una festa, signore!

Samen naar de film

We hebben allebei het gelijknamige boek van Paolo Cognetti gelezen maar dat was al even geleden. Dat het indruk op ons had gemaakt en dat het over vriendschap gaat en zich in Italië afspeelt waren we natuurlijk niet vergeten. Details waren we een beetje kwijt. We durfden het aan om de film te gaan zien, die bovendien bekroond is. We zijn niet teleurgesteld, een kans die best groot is na het lezen van een goed boek. Twee jongens, één uit de stad en de ander opgegroeid en wonend in de bergen, worden vrienden. De film is ingetogen, niet op effectbejag gemaakt en vertelt op kalme manier hoe de vriendschap zich verdiept in de loop der jaren. Het boek staat in onze Italiaanse boekenkast en we gaan het beide herlezen zodra we daar weer zijn. Dat zegt genoeg, dunkt me.