Koekhappen

Het is hoe dan ook een historische dag voor Nederland. Bij de vorige kroningsdag waren onze kinderen zeven en vier jaar en ze kunnen zich er niets meer van herinneren. Dat zal voor onze kleinkinderen niet anders gaan. Hoewel. We hingen een vlag op en zongen het Wilhelmus. In de vage hoop op reactie van onze buren. Niente. We deden het uiteindelijk ook niet voor hen maar om een herinnering te bewerkstelligen bij Lucas en Eva. Met deze groepsfoto als aandenken lukt het misschien wel. Vanmiddag was er koekhappen, spijkerpoepen en paaltjesvoetbal. Geheel en al in de Nederlandse traditie. Terwijl ik eigenlijk republikein ben

Vakantie

Met een temperatuur van zo’n vijfentwintig graden zoeken we gezamenlijk naar een leuke buitenactiviteit. Wat dachten we van een picknick? En dan ergens waar ook wat speeltoestellen staan en een trapveldje is. De Monte Ingino is een uitgelezen plek. De ene helft van de familie gaat met de kabelbaan naar boven. De anderen gaan met de auto waarin manden met etenswaar, de koeltas en een voetbal. We eten wat, trappen een balletje, plukken madeliefjes en verzamelen denappels. Ook voor ons is het ineens vakantie. ‘Ligt dat nou lekker, opa?’ Zijn antwoord is ‘nee’  en hij springt weer op. Maar toen was de foto al gemaakt.

Koninklijke familie

We krijgen er niet al te veel van mee hier. Ja, de sneue dingen als het koningslied. Of de beveiliging in Amsterdam en de Oranje-ontbijten op de basisscholen. Maar verder moeten we echt zelf aan de slag om in de feeststemming te komen. Dat gaat lukken want vandaag halen we onze eigen kroonprins met zijn gevolg van het vliegveld. Dat wordt vijf dagen feest. De logeerkamers zijn klaar, voor de prinses heb ik een boeket neergezet en voor de prinsenkinderen ligt wat lekkers klaar. We gaan ons de komende dagen eens heerlijk onderdompelen in een familie onderonsje.

Traditie

De beste pizza, en als ik zeg de beste dan bedoel ik ook de állerbeste pizza, eten we bij Contessa. Elke vrijdag is het raak. ’t Is een gewoonte die we hebben overgehouden aan de periode dat we een intensieve cursus Italiaans deden in Perugia en we na de lesweek, die eindigde op vrijdagavond zeven uur, geen zin hadden in koken. Die cursus volgden we in 2006 en duurde vier weken. De noodzaak voor de vrijdagavondpizza was dus een korte periode en lang geleden. Maar een goede gewoonte hou je in stand. O ja, de allerlékkerste pizza komt natuurlijk uit onze eigen buitenoven.

Bestemming bereikt

Geïnspireerd door een landelijk hek in de Delftse Hout is de heer des huizes aan de slag gegaan. De ketting die ons oprijpad afsloot is vervangen door een hek. Een beetje Italiaan heeft trouwens graag een sierhek dat automatisch bediend wordt. Daarop, verplicht, een geel zwaailicht. Dat verschaft status. Maar ja, wij zijn geen Italianen en een ijzeren sierhek bij ons boerenhuis lijkt ons heel gek, temeer daar ons terrein verder niet afgebakend is en de grote hoogteverschillen met een houten hek worden gemarkeerd. Enfin, dit is het geworden en het Caldese vogeltje heeft ook zijn bestemming bereikt.

Romanesco

Hoe kan het zo groeien? Zonde om op te eten. Dat zijn toch wel de eerste gedachten bij het zien van deze groente. Ik kookte hem zoals bloemkool maar dat had wat langer gemogen. Nu was het resultaat wel heel erg al dente. Bovendien had ik iets broccoli-achtigs verwacht maar de smaak was minder uitgesproken. Inderdaad ja, het was de eerste keer dat we Romanesco aten. Zag op internet een roerbakrecept voorbij komen waarin ook pijnboompitten verwerkt zijn. Dat ga ik nog eens uitproberen. Wat ben ik blij dat ik hem op de foto heb gezet, zo beleefden we er in ieder geval nog lol van. We hebben hem natuurlijk wel opgegeten maar dat het nou smaakte…mwah.

De grond in

Wat is er nou leuker dan naar een tuincentrum te gaan en planten te kopen? Goed, ik kan een paar dingen bedenken maar van de aanschaf van tuinspul word ik ook erg gelukkig. Het schijnt morgen en overmorgen te gaan regenen dus de grond in met die tomaten-courgette-, aubergine-, en paprika-planten. Voor in de potten kochten we Vlijtige Liesjes en de geraniums die ik overhield, kregen verse aarde en voeding. Er staat nog wat zaaispul in de wacht maar we hebben geduld. In de grond stoppen en potten vullen is sowieso weer leuker dan kopen.

Vriendin

Dinsdag, dus weer een marktverhaal. Een ‘bekende’ aldaar is deze mevrouw. Ze verkoopt haar moestuinopbrengst én gehaakte spulletjes. Ik maakte in november twee foto’s van haar. Vorige week lieten we die printen om ze vandaag te overhandigen. Ik kreeg een spontane bacio van haar.  Aan het verven van heur haar is ze even niet meer toekomen of ze gaat – door mij geinspireerd – voor haar natuurlijke kleur, dat kan ook. Hieronder de foto die ik haar overhandigde, ze staat hem op de bovenste foto met plezier te bekijken

Contro la crisi

Bij de Coöp, de grote supermarkt waar we de meeste van onze dagelijkse boodschappen doen, is een opvallende actie aan de gang. Besteed je meer dan tien euro, dan krijg je een pond pasta gratis. Elke dag tot aan het eind van dit jaar. Vertaald naar Nederlandse begrippen zou Albert Heijn iedere klant gratis brood meegeven. Je moet wel bonuskaarthouder zijn. Klantenbinding en crisisbestrijding in één. Wij hebben twee keer een pak aangenomen, in het vervolg geven we de pasta wat ons betreft aan de Afrikanen op het parkeerterrein voor de winkel.

Stapje verder

Het hoogteverschil tussen de stad en ons huis op de berg is zo’n flinke driehonderd meter. Dat zie je meteen aan de natuur. Onze blauwe regen staat op springen. Beneden is alles al een stapje verder. Mooi gedaan trouwens, de vormen van ramen en deur die terugkomen in het hek. Ik drukte mijn neus er tegenaan en snoof de zoete geur van de bloemenpracht op. We nemen gewoon een voorproefje op wat ons nog te wachten staat. Dubbel genieten. Zeker nu ook vandaag de zon zich weer laat zien na een regenachtige dag gisteren. Bloeibevorderende regen, zo houden we onszelf dan voor.