Gesnater en geschreeuw

De man op het bankje voor ons huis heeft zijn capuchon er maar bij opgezet want het begon zachtjes te regenen. Hij zit daar om een sigaretje te kunnen roken en heeft altijd wat voer voor de vogels bij zich. Witte meeuwen en zwarte meerkoeten. Een hoop herrie en veel gevechten, de meeuwen zijn het felst.

Maar op zeker moment keert de rust terug, De man heeft demonstratief de plastic zak ondersteboven gehouden en totaal leeggeschud. De meeuwen hebben dat als eerste door en vliegen met z’n allen weg. De meerkoeten niet, die blijven om de man heen scharrelen en zoeken in het gras nog wat verdwaalde korrels. De capuchon is ook weer af, de regen stopte, de man stak zijn tweede sigaret op.

Troostrijke limoncello

De citroenschilletjes hadden de pure alcohol behoorlijk gekleurd. Het eerste deel van de bereiding had ik in Italie al gedaan. Ook toen gebruikte ik er een regendag voor. Het flinterdun schillen van de citroenen was nog het meeste werk, er mag namelijk geen wit vruchtvlees mee geschild worden vanwege de bitterheid ervan. De alcohol moet na ten minste 14 dagen worden verdund met suikerwater en daarna door een doek gezeefd. De officiële hoeveelheden zijn de schil van acht citroenen, 1 liter alcohol, 1 1/2 liter water en 1 kilo suiker. Dat heb ik gehalveerd omdat ik drie (enorm grote) citroenen tot mijn beschikking had.

Gisteren en vandaag maakte ik het af. Omdat ik geen etiketten in huis had, heb ik labels geschreven en aan de flesjes gehangen. Natuurlijk heb ik ook geproefd en ik vond het zoet en lekker. Nou niet allemaal vragen om ook een flesje want ze zijn al vergeven. En er zijn maar een paar gelukkigen waaronder uiteraard de citroenleveranciers.

Dreigend

Alsof we gisteren nog niet water genoeg hadden gezien, liepen we vandaag en rondje om de plas in de Delftse Hout. Daartoe moest mijn dagschema wat omgegooid worden. Ik weet niet hoe dat bij anderen gaat, maar mijn ochtenden zijn meestal gevuld met nuttig en de middag is voor de ontspanning. Maar komaan, het zou vanmiddag gaan regenen dus de ontspannen wandeling werd naar de ochtend verschoven.

Het was er zo rustig, we kwamen eigenlijk alleen mensen met honden tegen. De natuur is hier aangelegd en wordt ook telkens aangepast met rietoevers, nevengeulen, duikers en drijvend groen. Er is ook een strandje dat de zomermaanden zeer goede diensten bewijst. Op die hoogte ligt in het water een plateau waar vanaf gedoken kan worden. Nu hadden meeuwen en aalscholvers het zich toegeëigend. Het begon te betrekken en bij de eerste regendruppels zaten wij weer hoog en droog enorm tevreden te zijn.

Blub

In plaats van een koffie en lunchbezoekje aan een vriendin, werd het een telefoongesprek van meer dan een uur. Na afloop moest ik eerst wat water drinken omdat ik zoveel gekletst had. Blub. De glazenwasser kwam langs met zijn hoogwerker en zodra hij klaar was begon het enorm te regenen. Blub. Twee mooie sukadelapjes staan te stoven op de kookplaat. Blub, blub. Vanavond samen met een kruimige aardappel en spruitjes wordt dat een onvervalste Hollandse maaltijd. Als de regen zo blijft aanhouden, ga ik niet meer naar buiten vandaag. Dus zocht ik deze foto op die ik een paar weken geleden in Siena maakte. Ik heb al een hele serie Blubs (klik), klassieke koppen met duikbril op. Ik weet eerlijk gezegd niet wie hier afgebeeld is maar misschien zijn er kunstkenners onder de lezers? In deze lichte lockdown periode waarin we allemaal wel een beetje onderwatergevoel hebben, is het thema Blub wel toepasselijk.

Op de mat en in de touwen

Bij het ouder worden verliezen we spiermassa. Het online programma dat ik sinds een week volg, moet dat voorkomen. Marko Luksen, oefentherapeut Cesar en beweegadviseur in een ziekenhuis bij wie ik een webinar bijwoonde (ja, ik heb er zo snel geen ander woord voor) kon me overtuigen van het belang ervan. En spiermassa krijg je niet van regelmatig bewegen, al is dit ook belangrijk. Nee, die spieren moeten extra geprikkeld worden om steviger te worden. Dat voorkomt uiteindelijk het risico op vallen en houdt een mens vitaal. Ik voel dat ik de laatste jaren telkens meer inlever en wil toch graag wat kwieker zijn. Dus doe ik vier keer per week op een door mij gewenst moment mijn oefeningen met en zonder elastiek en merk nu al verbetering. Het integreren in mijn normale bestaan vind ik nog wel een dingetje maar ook dat zal wel verbeteren. Ik heb geen aandelen of commercieel belang maar ben wel enthousiast: http://www.vitaaloudworden.com

Bessen, bloemen en zaden

Kleur is buiten heus nog wel te vinden. Gelukkig wel zeg, ik ben er gek op. En terwijl ik daar zo van stond te genieten moest ik even aan de tuin in Caldese denken. Hoe staat het spul er daar bij? Ik mag er graag aan het eind van het seizoen wat takken in een vaas zetten. Snoeitakken die anders in de composthoop zouden verdwijnen.

En toen kwam ik in een tijdschrift dit plaatje tegen. Zo’n soort vaas heb ik ook nog ergens staan. En nu heb ik voor de eerst volgende wandeling door de Delftse Hout een missie. Ik ga op zoek naar afgevallen takken van kastanje en beuk en laat me inspireren tot zo’n boeket. Als het me gelukt is, komt het hier voorbij, dat beloof ik.

Waterige wandeling

Vandaag was het bos aan de beurt. Het zondagochtendclubje is even opnieuw in de pauzestand gezet maar met z’n tweeën togen we vanmorgen bijtijds naar de Delftse Hout waar we zonder dat er één druppel viel toch onze ronde liepen. Uiteindelijke doel was het ophalen van de lunchbox die we besteld hadden bij Du Midi en die wij vanavond als avondmaal gebruiken.

We steunen graag de lokale middenstanders en doen onszelf er een groot plezier mee. De auto was op een ver parkeerterrein achtergelaten dus liep de wijnboer met die doos te sjouwen en dat sneed behoorlijk in zijn handen. Dat gaan we een volgende keer anders organiseren. Wij hebben in elk geval een uur gewandeld en daarmee ook ons portie frisse lucht weer binnen. Wat minder geknisper als gisteren maar net zo genoten.

Knisperend wandelen

Vóór de gemeentelijke bladblaasbrigade langskomt, wil ik wel even door de herfstbladeren gebanjerd hebben. En aangezien ik pas morgen weer in de echte natuur ben, loop ik vandaag om te beginnen maar eens naar de overkant van het kanaal waar ik dagelijks kinderen enkeldiep door de bladeren zie struinen om deze al schoppend omhoog te laten dwarrelen.

De meewandelende wijnboer zag er trouwens vooral compost in en gelijk heeft ie. Het gaat hard nu met het vallend blad. Twee dagen je auto niet gebruiken en je moet hem bijna uitgraven. Bij wijze van spreken, hè? Ik ben vast niet de enige volwassene die, de uitdrukking van Kees van Kooten indachtig, door de bladeren lopen beschouwt als ‘kicks voor niks’.

Drie keer in de rij

Gelukkig staat er een pinautomaat in de Albert Heijn-vestiging waar ik vanmorgen was. Daar schoof ik aan in de rij om contant geld te halen vanwege een landelijke storing in het betalingssysteem. Ik deed mijn boodschappen en stond opnieuw in een superlange rij voor de kassa. Zelfs de pinkassa was geopend, daar ik kreeg ik de bon mee waarmee ik bij de servicebalie kon betalen. De derde wachtrij. Winkelbedienden in fel gekleurde hesjes legden vanachter hun mondkapjes aan het winkelend publiek uit wat er aan de hand was. Tegelijkertijd probeerden ze de onderlinge afstanden te garanderen en ook de in-en uitgang vrij te houden van de wachtrijen. Als de dagelijkse routine zo verstoord wordt, ontstaat er tot mijn vreugde, een vrolijk saamhorigheidsgevoel. Praatjes, grapjes en begrip voor de situatie voerden de boventoon. Het was gewoon gezellig in de super.

Waarom schrijft een mens?

Beter nog: waarom schrijft dit mens? Ik begon het me af te vragen na de laatste reactie op mijn blog van gisteren. Bijzonder is ook dat de één het inspirerend noemt als ik begin op te ruimen en een ander me van barbarij beticht en me naar het Meertensinstituut verwijst. Ik begon gisteren met voorlezen van een reis door Zuid Afrika in 1997. Als we aan die reis terugdenken komen bepaalde beelden bovendrijven. Het was leuk deze terug te lezen. Er waren ook beschrijvingen die ons niet veel meer zeiden en geen duidelijke herinnering meer opriepen. Conclusie: wat we in ons hart en geheugen meedragen van die reis hoeven we niet van papier te lezen. Ik schreef tijdens zo’n reis toch ook vooral om de vele indrukken te ordenen en later bij de foto’s de juiste volgorde te kunnen nalezen.

Onze familiereizen naar Australië zijn ingebonden en de weerslag ervan ligt hier rechts onder. Sinds ik digitale foto’s in albums verwerk, vaak van onze familiereünie ergens ter wereld, verwerk ik het reisverslag ervan en dat plak ik achterin het album. Misschien vinden kinderen en kleinkinderen dat ooit nog eens aardig om te lezen. Het dagboekschriftje van de familiereünie in Thailand 2014 links op de foto ligt samen met de reisbescheiden klaar om nog verwerkt te worden! Dat ga ik alsnog doen, net zoals een album maken van onze familiebijeenkomst in Nederland, drie jaar geleden! Maar aantekeningen van losse vakanties die alleen voor ons zelf aardige herinneringen oproepen, gaan na lezing echt weg. Waarom zou ik alles bewaren? In kratten laten verstoffen en het onze kinderen later weg laten gooien? Die kennen onze verhalen wel en hebben aan onze inboedel al werk genoeg. Over dertig jaar.